Doxorubicinum Accord - skład
1 ml koncentratu zawiera 2 mg chlorowodorku doksorubicyny. Lek zawiera sód: 3,5 mg/ml.
Reklama
Doxorubicinum Accord - działanie
Cytostatyk z grupy antybiotyków antracyklinowych. Efekt przeciwnowotworowy wynika z działania cytotoksycznego, szczególnie wbudowywania do nici DNA, hamowania aktywności enzymatycznej topoizomerazy II oraz tworzenia reaktywnych form tlenu. Te procesy zakłócają syntezę DNA. Po wstrzyknięciu dożylnym doksorubicyna jest szybko eliminowana z krwioobiegu i dystrybuowana do tkanek, m.in. płuc, wątroby, serca, śledziony, węzłów chłonnych, szpiku kostnego i nerek. Doksorubicyna nie przenika przez barierę krew mózg, chociaż wyższe stężenia w płynie mózgowo-rdzeniowym mogą być osiągane w przypadku przerzutów guzów do mózgu lub rozsiania białaczki do mózgu. Dystrybucja doksorubicyny do płynu jamy otrzewnowej (wodobrzusza) zachodzi szybko, gdzie osiąga wyższe stężenia niż w osoczu. Jest szybko metabolizowana w wątrobie. Głównym metabolitem jest farmakologicznie czynny doksorubicynol. Inne metabolity to aglikon deoksyrubicyny, glukuronid i sprzężony siarczan. Około 40-50% dawki jest wydalane z żółcią w ciągu 7 dni, z czego około połowa w niezmienionej postaci, a reszta jako metabolity. Tylko 5-15% podanej dawki jest wydalane z moczem. Proces eliminacji doksorubicyny z krwioobiegu jest trójfazowy, a średnie okresy półtrwania poszczególnych faz wynoszą: 12 min, 3,3 h i ok. 30 h. pH roztworu wynosi 2,5 -3,5; stężenie osmolalne 270mOsm/kg - 320mOsm/kg.
Reklama
Doxorubicinum Accord - wskazania
Drobnokomórkowy rak płuca. Rak piersi. Zaawansowany rak jajnika. Rak pęcherza moczowego (dopęcherzowo). Leczenie neoadjuwantowe i adjuwantowe kostniakomięsaka. Zaawansowany mięsak tkanek miękkich u dorosłych. Mięsak Ewinga. Ziarnica złośliwa (choroba Hodgkina). Chłoniak nieziarniczy. Ostra białaczka limfatyczna. Ostra białaczka szpikowa. Zaawansowany szpiczak mnogi. Zaawansowany lub nawrotowy rak trzonu macicy. Guz Wilmsa. Zaawansowany rak brodawczakowaty i (lub) pęcherzykowy tarczycy. Rak anaplastyczny tarczycy. Zaawansowany nerwiak niedojrzały. Doksorubicynę często stosuje się w schemacie chemioterapii skojarzonej z innymi lekami cytotoksycznymi.
Reklama
Doxorubicinum Accord - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciąża i okres karmienia piersią. Przeciwwskazania do podania dożylnego: nadwrażliwość na antracenodiony lub inne antracykliny; wyraźne przedłużenie zahamowania czynności szpiku kostnego i (lub) ciężkie zapalenie jamy ustnej spowodowane uprzednim leczeniem środkami cytotoksycznymi i (lub) napromienianiem; uprzednie leczenie maksymalnymi dawkami skumulowanymi doksorubicyny i (lub) innymi antracyklinami (np. daunorubicyna, epirubicyna, idarubicyna) i antracenodionami; zakażenie uogólnione; ciężkie zaburzenia czynności wątroby; ciężkie arytmie, niewydolność serca, przebyty zawał mięśnia sercowego, ostra zapalna choroba serca; zwiększona skłonność do krwawień. Przeciwwskazania do podania dopęcherzowego: guzy inwazyjne penetrujące ścianę pęcherza moczowego (poza T1); zapalenie pęcherza moczowego; krwiomocz; trudności z wprowadzeniem cewnika do pęcherza moczowego (np. w przypadku występowania dużych guzów pęcherza); zakażenie dróg moczowych. Doksorubicyny nie wolno podawać doustnie, podskórnie, domięśniowo lub dokanałowo.
Reklama
Doxorubicinum Accord - ostrzeżenia
Lek należy podawać wyłącznie pod nadzorem lekarza wykwalifikowanego i doświadczonego w stosowaniu leków cytotoksycznych dożylnie lub dopęcherzowo. Doksorubicyna może nasilać toksyczność innych terapii przeciwnowotworowych. Należy przeprowadzać uważną kontrolę czy nie występują możliwe powikłania kliniczne, w szczególności u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z chorobą serca w wywiadzie lub zahamowaniem czynności szpiku kostnego lub pacjentów wcześniej leczonych antracyklinami lub napromienianiem śródpiersia. Na początku leczenia doksorubicyną pacjenci wymagają ścisłej obserwacji i rozległego monitorowania laboratoryjnego. Dlatego, zaleca się hospitalizację pacjentów, przynajmniej w początkowej fazie leczenia. Leczenie doksorubicyną można rozpocząć po ustąpieniu objawów ostrej toksyczności po wcześniej zastosowanym leczeniu cytotoksycznym, takich jak: zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, neutropenia, trombocytopenia lub uogólnione zakażenie. Przed rozpoczęciem leczenia doksorubicyną i w jego trakcie, zaleca się przeprowadzenie następujących badań monitorujących (częstość badań będzie zależeć od ogólnego stanu pacjenta, wielkości dawki i jednocześnie stosowanych leków): rtg klatki piersiowej, ekg, regularną kontrolę czynności serca (ocena frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) poprzez np. badanie ECHO i MUGA (angiokardiografia radioizotopowa), codzienne kontrolowanie stanu jamy ustnej i gardła czy nie występują zmiany błony śluzowej, badania krwi: hematokryt, płytki krwi, morfologia krwi z rozmazem, aminotransferazy glutaminianowo pirogronowa (SGPT) i glutaminianowo szczawiooctowa (SGOT), dehydrogenaza mleczanowa (LDH), bilirubina i kwas moczowy. Przed rozpoczęciem leczenia zaleca się także przeprowadzenie oceny czynności wątroby z zastosowaniem standardowych testów, takich jak badanie aktywności AspAT, AlAT, fosfatazy alkalicznej, a także czynności nerek. Analizę LVEF z zastosowaniem usg lub scyntygrafii serca należy przeprowadzić w celu optymalizacji stanu serca pacjenta. Kontrolę tę należy przeprowadzić przed rozpoczęciem leczenia i po każdym podaniu dawki skumulowanej wynoszącej około 100mg/m2. Kardiotoksyczność stanowi ryzyko związane z leczeniem antracyklinami, które może objawiać się w postaci zdarzeń wczesnych (tj.ostrych) lub późnych (tj. opóźnionych). Wczesna kardiotoksyczność doksorubicyny obejmuje głównie przyspieszenie zatokowe i (lub) nieprawidłowości w ekg, takie jak nieswoiste zmiany odcinka ST lub załamka T. Opisywano także częstoskurcze, w tym przedwczesne pobudzenia komorowe i częstoskurcz komorowy, bradykardię, a także blok przedsionkowo-komorowy i blok odnogi. Objawy te zwykle wskazują na przemijającą ostrą toksyczność i zwykle nie wskazują na możliwy rozwój kardiotoksyczności opóźnionej i na ogół nie są wskazaniem do przerwania leczenia doksorubicyną. Spłaszczenie i poszerzenie zespołu załamków QRS poza wartości prawidłowe może wskazywać na kardiomiopatię indukowaną doksorubicyną. Z reguły, u pacjentów z prawidłową wartością wyjściową LVEF (=50%), zmniejszenie całkowitej wartości LVEF o 10% lub jej zmniejszenie do wartości poniżej 50% wartości progowej wskazuje na zaburzenia czynności serca. W takiej sytuacji należy dokładnie rozważyć leczenie doksorubicyną. Opóźniona kardiotoksyczność zwykle rozwija się w późniejszej fazie leczenia doksorubicyną lub w ciągu 2 - 3 mies. po zakończeniu leczenia, lecz opisywano także późniejsze zdarzenia kilka mies. lub nawet lat po zakończeniu leczenia. Opóźniona kardiomiopatia przejawia się zmniejszeniem frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i (lub) objawami subiektywnymi i obiektywnymi zastoinowej niewydolności serca (CHF), takimi jak duszność, obrzęk płuc, obrzęk opadowy, powiększenie serca i wątroby, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk opłucnowy i rytm cwałowy. Opisywano także działania podostre, takie jak zapalenie osierdzia i (lub) zapalenie mięśnia sercowego. Zagrażająca życiu zastoinowa niewydolność serca jest najcięższą postacią kardiomiopatii indukowanej antracyklinami i stanowi działanie toksyczne leku ograniczające dawkę skumulowaną. Przed rozpoczęciem leczenia doksorubicyną u pacjentów należy ocenić czynność serca oraz kontrolować ją w trakcie leczenia w celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia ciężkiej niewydolności serca. Ryzyko to można zmniejszyć, regularnie monitorując LVEF w trakcie leczenia i niezwłocznie przerywając leczenie doksorubicyną po wystąpieniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca. Właściwe metody ilościowe do powtarzanej oceny czynności serca (ocena LVEF) obejmują angiografię wielobramkową z zastosowaniem radionuklidu (MUGA) lub echokardiografię(ECHO). Podstawowa ocena czynności serca z badaniem ekg lub badaniem MUGA lub ECHO, jest zalecana szczególnie u pacjentów ze zwiększonymi czynnikami ryzyka kardiotoksyczności. Należy powtarzać ocenę LVEF w badaniach MUGA lub ECHO, zwłaszcza przy wyższych skumulowanych dawkach antracyklin. Ocenę czynności serca należy przeprowadzać z zastosowaniem tej samej techniki badania przez cały okres obserwacji. Prawdopodobieństwo wystąpienia zastoinowej niewydolności serca, szacowane na około 1% - 2% przy dawce skumulowanej 300 mg/m2, powoli zwiększa się do całkowitej dawki skumulowanej 450-550 mg/m2. Następnie ryzyko zastoinowej niewydolności serca wzrasta znacznie; dlatego też nie zaleca się przekraczania maksymalnej dawki skumulowanej 550mg/m2. Kardiotoksyczność po zastosowaniu doksorubicyny może wystąpić także przy mniejszych dawkach skumulowanych, jeśli u pacjenta występują inne potencjalne czynniki ryzyka kardiotoksyczności (choroby układu krążenia w wywiadzie, uprzednie leczenie innymi antracyklinami lub antracenodionami, wcześniejsza lub równoczesna radioterapia na okolice śródpiersia i (lub) osierdzia, a także równoczesne stosowanie leków ze zdolnością hamowania kurczliwości serca, w tym cyklofosfamid i 5-fluorouracyl). Dlatego należy dokładnie kontrolować czynność serca. Dzieci i młodzież znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka rozwoju opóźnionej radiotoksyczności po podaniu doksorubicyny. Ryzyko to w większym stopniu może dotyczyć kobiet niż mężczyzn. Prawdopodobnie toksyczność doksorubicyny i innych antracyklin lub antracenedionów jest addytywna. U pacjentów ze zwiększonym stężeniem bilirubiny klirens leku może być wolniejszy ze zwiększeniem ogólnej toksyczności. U tych pacjentów zaleca się stosowanie mniejszych dawek. Doksorubicyna może powodować zahamowanie czynności szpiku kostnego. Przed każdym cyklem leczenia doksorubicyną oraz podczas każdego cyklu należy wykonywać badania hematologiczne, w tym liczbę białych krwinek (WBC) w morfologii krwi z rozmazem. Głównym objawem toksyczności hematologicznej doksorubicyny jest zależna od dawki, przemijająca leukopenia i (lub) granulocytopenia (neutropenia) i jest to najczęstsze ograniczające dawkę ostre działanie toksyczne tego leku. Leukopenia i neutropenia zazwyczaj osiągają nadir pomiędzy10. do 14. dniem po podaniu leku. Liczba leukocytów i (lub) neutrofilów w większości przypadków wraca do prawidłowych wartości do dnia 21. Należy rozważyć zmniejszenie dawki lub wydłużenie odstępów między kolejnymi dawkami, jeśli parametry krwinie są prawidłowe. Mogą także wystąpić małopłytkowość i niedokrwistość. Do następstw klinicznych ciężkiego zahamowania czynności szpiku kostnego należą gorączka, zakażenia, sepsa i (lub) posocznica, wstrząs septyczny, krwawienie, niedotlenienie tkanek lub zgon. U pacjentów leczonych antracyklinami (w tym doksorubicyną) opisywano wtórną białaczkę z fazą preleukemiczną lub bez tej fazy. Wtórna białaczka występuje częściej, gdy leki te są podawane w połączeniu ze środkami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA, gdy pacjenci byli wcześniej intensywnie leczeni lekami cytotoksycznymi lub gdy dawki antracyklin były zwiększane. W białaczkach tego typu okres utajenia może trwać 1-3 lata. Podanie doksorubicyny do pęcherza moczowego może spowodować objawy chemicznego zapalenia pęcherza moczowego (tj. bolesne lub utrudnione oddawanie moczu, częste oddawanie moczu, moczenie nocne, stranguria, krwiomocz, martwica ściany pęcherza moczowego). Szczególnej uwagi wymagają problemy związane z cewnikowaniem (tj. zwężenie cewki moczowej spowodowane przez naciekający guz pęcherza moczowego). Przed rozpoczęciem leczenia oraz okresowo w trakcie terapii należy kontrolować czynność nerek - u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek konieczne może być zmniejszenie dawki. Należy zachować szczególną ostrożność stosując doksorubicynę u pacjentów po uprzedniej radioterapii, w trakcie radioterapii lub planujących radioterapię, ze względu na zwiększone ryzyko nasilenia miejscowych reakcji w polu napromieniania po podaniu doksorubicyny (w tym kontekście opisywano ciężką, niekiedy śmiertelną hepatotoksyczność). Ponieważ uprzednie napromienianie śródpiersia nasila działanie kardiotoksyczne doksorubicyny, szczególnie w takim przypadku nie można stosować dawki skumulowanej >400 mg/m2 pc. Doksorubicyna może wywoływać hiperurykemię wskutek nadmiernego katabolizmu puryn związanego z szybkim rozpadem komórek nowotworowych spowodowanym podaniem leku, dlatego po rozpoczęciu leczenia należy oznaczyć stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi. Nawodnienie, alkalizacja moczu oraz profilaktyka z zastosowaniem allopurynolu w celu zapobiegania hiperurykemii mogą ograniczyć do minimum potencjalne powikłania zespołu lizy guza. Zaleca się zapobiegawcze stosowanie środków przeciwwymiotnych przed podaniem doksorubicyny. Doksorubicyny nie wolno stosować w przypadku występowania stanów zapalnych, owrzodzeń lub biegunki. W przypadku wystąpienia wynaczynienia należy natychmiast przerwać wstrzyknięcie i podać lek do innej żyły. W miejscu wynaczynienia należy zastosować okłady z lodu i odpowiednie leczenie. Jeśli to konieczne, należy rozważyć opracowanie chirurgiczne rany. W trakcie stosowania doksorubicyny zgłaszano powikłania, takie jak zakrzepowe zapalenie żył i powikłania zakrzepowo-zatorowe, w tym zatorowość płucna (która w niektórych przypadkach prowadziła do zgonu). Zazwyczaj nie jest zalecane stosowanie tego leku w połączeniu z żywymi, atenuowanymi szczepionkami. Należy unikać kontaktu z osobami niedawno zaszczepionymi przeciw polio (polimyelitis). Podanie żywych lub żywych, atenuowanych szczepionek pacjentom z obniżoną odpornością na skutek podawania chemioterapii, w tym doksorubicyny może spowodować wystąpienie poważnych infekcji prowadzących do zgonu. Dawek nie należy powtarzać w obecności lub w fazie rozwoju depresji szpiku kostnego albo owrzodzeń okolicy ust. U otyłych pacjentów (tj. o masie ciała > 130% idealnej masy) dochodzi do zmniejszenia klirensu ogólnoustrojowego doksorubicyny. Lek może powodować czerwone zabarwienie moczu. Pacjentów należy poinformować, że nie stanowi to zagrożenia dla zdrowia.
Reklama
Doxorubicinum Accord - ciąża
Stosowanie leku w ciąży i okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane. Doksorubicyna działa teratogennie i toksycznie na zarodek i płód, a także wysoce mutagennie w teście Amesa. Mężczyźni i kobiety powinni stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia doksorubicyną oraz przez 6 mies. po jego zakończeniu. Podczas podawania doksorubicyny u kobiet może występować niepłodność; owulacja i miesiączka zwykle wracają po zakończeniu leczenia, jednak może wystąpić przedwczesna menopauza. U leczonych pacjentów może wystąpić utrwalona oligospermia lub azoospermia, jednak opisywano również powrót do prawidłowych wartości normospermii; przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować pacjenta o możliwości przechowywania nasienia zebranego przed leczeniem, ze względu na ryzyko nieodwracalnej niepłodności.
Reklama
Doxorubicinum Accord - efekty uboczne
Częstość i rodzaj działań niepożądanych zależy m.in. od dawki i szybkości podawania wlewu. Supresja szpiku kostnego jest ostrym działaniem niepożądanym ograniczającym dawkę, jednak najczęściej jest przemijająca. Objawy kliniczne silnej mielosupersji lub toksyczności hematologicznej po leczeniu doksorubicyną mogą obejmować gorączkę, zakażenia, posocznicę, wstrząs septyczny, krwawienia, niedotlenienie tkanek lub zgon. Niemal u wszystkich pacjentów występują nudności i wymioty oraz wypadanie włosów. Często: posocznica, sepsa, zahamowanie czynności szpiku kostnego, leukopenia, neutropenia, jadlowstręt, kardiomiopatia, nudności, wymioty, zapalenie błony śluzowej/zapalenie jamy ustnej, biegunka, łysienie, chemiczne zapalenie pęcherza moczowego po podaniu dopęcherzowym (objawiające się np. zaburzeniami w oddawaniu moczu, częstym oddawaniem moczu, nocnym moczeniem, pieczeniem w cewce moczowej, krwiomoczem, martwicą ściany pęcherza). Niezbyt często: odwodnienie, zapalenie żył, krwawienie z przewodu pokarmowego, ból brzucha, owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej, gardła, przełyku i przewodu pokarmowego (w terapii skojarzonej z cytarabiną); owrzodzenie i martwica okrężnicy, świąd, miejscowa reakcja nadwrażliwości w miejscu wcześniej napromienianym ("reakcja pamięci promieniowania"). Rzadko: wtórna ostra białaczka szpikowa (w przypadku stosowania w skojarzeniu z lekami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA), zespół lizy guza, reakcje anafilaktyczne, zapalenie spojówek, pokrzywka, wysypka, rumień wzdłuż przebiegu żyły do której podano lek, przebarwienie skóry i paznokci, oddzielenie się płytki paznokciowej, gorączka, zawroty głowy. Częstość nieznana: ostra białaczka limfatyczna i ostra białaczka szpikowa, małopłytkowość, niedokrwistość, hiperurykemia, zapalenie rogówki, łzawienie, zaburzenia rytmu serca, niewydolność serca, bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory serca, zastoinowa niewydolność serca, tachykardia w tym częstoskurcz nadkomorowy i zmiany w EKG (np. przyspieszenie zatokowe, tachyarytmia, częstoskurcz komorowy, bradykardia, blok odnóg), zakrzepowe zapalenie żył, choroba zakrzepowo-zatorowa, uderzenia gorąca, wstrząs, zapalenie przełyku, nadżerka śluzówki żołądka, zapalenie jelita grubego, przebarwienie śluzówki jamy ustnej, skurcz oskrzeli, popromienne zapalenie płuc, niedotlenienie tkanek, rumień obwodowy, zespół dłoniowo-podeszwowy, nadwrażliwość na światło, ostra niewydolność nerek, brak miesiączki, oligospermia, azoospermia, uczucie kłucia i pieczenia w miejscu wstrzyknięcia, złe samopoczucie lub osłabienie, astenia, drżenie, hepatotoksyczność, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, wynaczynienie leku (które może prowadzić do ciężkiego zapalenia tkanki łącznej, tworzenia pęcherzy i miejscowej martwicy tkanek; niekiedy konieczne jest leczenie chirurgiczne, w tym przeszczepy skóry).
Doxorubicinum Accord - interakcje
Kardiotoksyczność doksorubicyny zwiększa się po wcześniejszym lub jednoczesnym stosowaniu innych antracyklin lub innych potencjalnie kardiotoksycznych leków (np. 5-fluorouracylu, cyklofosfamidu lub paklitakselu) lub leków wpływających na czynność serca (np. antagonistów wapnia) - konieczne jest staranne monitorowanie czynności serca w przypadku takiej terapii skojarzonej. Z uwagi na znaczne ryzyko kardiotoksyczności, nie należy podawać trastuzumabu w skojarzeniu z antracyklinami, z wyjątkiem badań klinicznych z grupą kontrolną, w których monitoruje się czynność serca. Stosowanie antracyklin po zakończeniu leczenia trastuzumabem może także nasilać kardiotoksyczność - w razie potrzeby należy zapewnić wystarczająco długą przerwę (do 27 tygodni) od zakończenia leczenia trastuzumabem do rozpoczęcia stosowania antracyklin; konieczne jest ścisłe monitorowanie czynności serca. Chemioterapeutyki o znanym działaniu hepatoksycznym (np. merkaptopuryna, metotreksat, streptozocyna) mogą zmniejszać klirens wątrobowy i nasilać toksyczność doksorubicyny - może być konieczna modyfikacja dawkowania doksorubicyny. Doksorubicyna ma silne działanie radiouczulające; działanie nasilające efekty radioterapii może prowadzić do stanów zagrożenia życia; każda poprzedzająca, jednoczesna lub następowa radioterapia może nasilać kardiotoksyczność lub hepatotoksyczność doksorubicyny. Dotyczy to także jednoczesnego stosowania leków kardiotoksycznych lub hepatotoksycznych. Doksorubicyna może zwiększać toksyczność innego leczenia przeciwnowotworowego (np.cytarabina, cisplatyna, cyklofosfamid). Opisywano zaostrzenie indukowanego cyklofosfamidem krwotocznego zapalenia pęcherza oraz nasilenie hepatotoksyczności 6-merkaptopuryny. Martwica jelita grubego z silnym krwawieniem i ciężkie zakażenia mogą wystąpić na skutek leczenia skojarzonego z cytarabiną. Podczas leczenia doksorubicyną może wystąpić znaczna nefrotoksyczność amfoterycyny B. Klozapina może zwiększać ryzyko i ciężkość hematologicznej toksyczności doksorubicyny. Skojarzone stosowanie doksorubicyny i inhibitorów CYP450 i (lub) Pgp może prowadzić do zwiększenia stężenia doksorubicyny we krwi, a tym samym nasilenia jej toksyczności. Cyklosporyna (inhibitor CYP3A4 i PgP) zwiększa AUC doksorubicyny i doksorubicynolu odpowiednio o 55 % i 350% - może być konieczna modyfikacja dawkowania doksorubicyny. Rytonawir, cymetydyna zwiększają stężenie doksorubicyny we krwi. Paklitaksel podany na krótko przed doksorubicyną może zmniejszać klirens i zwiększać stężenia doksorubicyny we krwi. Niektóre dane wskazują na to, że interakcje są mniej wyraźne w przypadku podania doksorubicyny przed paklitakselem. Induktory CYP450 (np. ryfampicyna i barbiturany) mogą zmniejszać stężenie doksorubicyny we krwi, osłabiając skuteczność leczenia. Fenytoina może zmniejszać stężenie doksorubicyny we krwi. Doksorubicyna może zmniejszać dostępność biologiczną digoksyny po podaniu doustnym. Leczenie doksorubicyną może prowadzić do zwiększenia stężenia kwasu moczowego we krwi, a zatem konieczna może być modyfikacja dawkowania leków przeciwhiperurykemicznych. Podczas leczenia doksorubicyną pacjenci nie powinni być szczepieni szczepionkami żywymi i powinni unikać kontaktu z osobami ostatnio szczepionymi szczepionką przeciwko polio. W badaniu klinicznym po podaniu sorafenibu w dawce 400 mg 2x/dobę obserwowano 21% zwiększenie AUC doksorubicyny. Znaczenie kliniczne tej obserwacji nie jest znane. Niezgodności farmaceutyczne. Doksorubicyny nie należy mieszać z heparyną, ze względu na możliwość wytrącenia osadu, ani z 5-fluorouracylem, z uwagi na niebezpieczeństwo degradacji. Należy unikać długotrwałego kontaktu z jakimkolwiek roztworem o pH zasadowym, ponieważ skutkiem tego jest hydroliza leku.
Doxorubicinum Accord - dawkowanie
Doksorubicynę należy podawać wyłącznie pod nadzorem lekarza wykwalifikowanego, mającego duże doświadczenie w stosowaniu leków cytotoksycznych. Dożylnie. W celu uniknięcia kardiomiopatii zaleca się, aby otrzymana w ciągu życia całkowita, skumulowana dawka doksorubicyny (w tym leków pochodnych, takich jak daunorubicyna) nie przekroczyła 450-550 mg/m2 pc. U pacjentów z grupy wysokiego ryzyka kardiotoksyczności (nadciśnienie tętnicze od >5 lat, choroba wieńcowa, uszkodzenie zastawek lub mięśnia sercowego w wywiadzie, wiek >70 lat, wcześniejsze stosowanie leków alkilujących, jednoczesne stosowanie leków kardiotoksycznych, radioterapia śródpiersia i mięśnia sercowego) nie należy stosować całkowitej dawki skumulowanej >400 mg/m2 pc. Dawka doksorubicyny zależy od wskazania, schematu dawkowania, stanu ogólnego i wcześniejszego leczenia pacjenta. Zalecana dawka w monoterapii wynosi 60-75 mg/m2 pc. raz na 3 tyg.; w terapii skojarzonej (jednocześnie z innymi środkami przeciwnowotworowymi o nakładającej się toksyczności, takimi jak duże dawki dożylne cyklofosfamidu lub związkami pochodnymi antracyklin, takimi jak daunorubicyna, idarubicyna i (lub) epirubicyna): 30-60 mg/m2 pc. co 3 - 4 tyg. U pacjentów, którzy nie mogą otrzymywać pełnej dawki (np. w przypadku immunosupresji, podeszłego wieku), dawka alternatywna wynosi 15-20 mg/m2 pc. raz w tyg. W przypadku niewydolności nerek z GFR <10 ml/min należy podać 75 % obliczonej dawki. W przypadku zaburzenia czynności wątroby dawkę należy zmniejszyć: stężenie bilirubiny we krwi 20-50 µmol/l - podać 50% obliczonej dawki; stężenie bilirubiny we krwi >50 µmol/l - podać 25% obliczonej dawki. W przypadku osób otyłych można rozważyć zmniejszenie dawki początkowej lub wydłużenie okresu pomiędzy dawkami. U dzieci może być konieczne zmniejszenie dawki, ze względu na zwiększone ryzyko kardiotoksyczności, szczególnie toksyczności opóźnionej. Roztwór podaje się przez cewnik swobodnie trwającego wlewu dożylnego 0,9% roztworu NaCl do wstrzykiwań lub 5% roztworu glukozy do wstrzykiwań w ciągu 2 -15 min. Technika ta minimalizuje ryzyko zakrzepowego zapalenia żył lub wynaczynienia poza żyłę. Nie zaleca się wykonywania bezpośredniego wstrzyknięcia dożylnego, ze względu na możliwość wynaczynienia. W przypadku wynaczynienia należy natychmiast przerwać wlew; igłę należy pozostawić wkłutą w żyle na krótki czas, po czym usunąć ją po aspiracji krwi. Należy rozpocząć wlew dożylny deksrazoksanem nie później niż 6 h po wynaczynieniu. Jeśli deksrazoksan jest przeciwwskazany do stosowania, zaleca się miejscowe zastosowanie 99% dimetylosulfotlenku w miejscu o polu 2 razy większym niż miejsce podania, po czym powtarzać to 3 razy na dobę przez okres co najmniej 14 dni. Jeśli to konieczne, należy rozważyć opracowanie chirurgiczne rany. Ze względu na antagonistyczne działanie, w miejscu wynaczynienia należy położyć okład z lodu po zastosowaniu dimetylosulfotlenku. U pacjentów otrzymujących deksrazoksan w celu leczenia wynaczynienia indukowanego antracyklinami nie wolno stosować dimetylosulfotlenku. Dopęcherzowo. W miejscowym leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego zaleca się podanie we wlewce do pęcherza moczowego dawki 30-50 mg w 25-50 ml 0,9% roztworu NaCl do wstrzykiwań. Optymalne stężenie wynosi 1 mg/ml. Zwykle roztwór należy utrzymywać w pęcherzu moczowym przez 1 do 2 h. W tym czasie pacjenta należy obracać o 90st. co 15 min. W celu uniknięcia zbędnego rozcieńczenia moczem, pacjent nie powinien przyjmować żadnych płynów przez 12 h przed leczeniem (co powinno zmniejszyć objętość wytwarzanego moczu do około 50 ml/h). Wlewka może być powtarzana w odstępach od jednego tygodnia do jednego miesiąca, w zależności od tego, czy leczenie jest terapeutyczne, czy profilaktyczne.
Doxorubicinum Accord - uwagi
Ze względu na częste występowanie nudności i wymiotów, nie zaleca się prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Przechowywać w temperaturze 2-8st.C, chronić przed światłem.
