Laremid - skład
1 tabl. zawiera 2 mg chlorowodorku loperamidu. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Laremid - działanie
Lek przeciwbiegunkowy. Loperamid wiąże się z receptorem opioidowym komórek ściany jelita, hamując propulsywną perystaltykę i wydłużając czas pasażu jelitowego oraz zwiększając wchłanianie wody i elektrolitów. Zwiększa spoczynkowe napięcie zwieracza odbytu, jednocześnie zmniejszając natychmiastową potrzebę wypróżnienia. Początek działania leku obserwuje się w ciągu 1 h od podania pojedynczej dawki 4 mg. Większość przyjętego loperamidu wchłania się z jelit, jednak w wyniku znacznego metabolizmu pierwszego przejścia przez wątrobę, jego biodostępność wynosi tylko ok. 0,3%. Loperamid wiąże się białkami osocza w 95%. Jest niemal całkowicie wychwytywany przez wątrobę, gdzie jest głównie metabolizowany, sprzęgany i wydalany z żółcią. T0,5 wynosi ok. 11 h (zakres 9-14 h). Loperamid w postaci niezmienionej i jego metabolity wydalane są głównie z kałem.
Reklama
Laremid - wskazania
Objawowe leczenie ostrej i przewlekłej biegunki. U pacjentów z wytworzoną przetoką jelita krętego lek może być stosowany w celu zmniejszenia liczby i objętości stolców oraz zwiększenia ich konsystencji.
Reklama
Laremid - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na chlorowodorek loperamidu lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Dzieci w wieku poniżej 6 lat. Ostra czerwonka, charakteryzująca się obecnością krwi w kale i wysoką gorączką. Pacjenci z ostrym rzutem wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Bakteryjne zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy spowodowane chorobotwórczymi bakteriami z rodzaju Salmonella, Shigella i Campylobacter. Pacjenci z rzekomobłoniastym zapaleniem jelit, związanym z podawaniem antybiotyków o szerokim spektrum działania. Nie należy stosować preparatu w przypadkach, w których powinno się unikać zwolnienia perystaltyki jelit, z powodu możliwego ryzyka wystąpienia ciężkich powikłań, w tym niedrożności jelit, okrężnicy olbrzymiej (megacolon) i toksycznego rozszerzenia okrężnicy (megacolon toxicum). Leczenie preparatem należy przerwać natychmiast w przypadku wystąpienia zaparcia, wzdęcia brzucha lub niedrożności jelit.
Reklama
Laremid - ostrzeżenia
Leczenie biegunki preparatem jest leczeniem wyłącznie objawowym. W każdym przypadku, w którym możliwe jest ustalenie etiologii, gdy jest to uzasadnione (lub wskazane) należy zastosować leczenie przyczynowe. Podczas stosowania preparatu zaleca się podawanie odpowiednich ilości płynów i elektrolitów (zwłaszcza w przypadku dzieci, pacjentów osłabionych oraz osób w podeszłym wieku z ostrą biegunką). U pacjentów z AIDS leczonych z powodu biegunki loperamidem, należy przerwać podawanie preparatu przy pierwszych objawach wzdęcia brzucha. Istnieją pojedyncze doniesienia o przypadkach zaparć ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia toksycznego rozszerzenia okrężnicy podczas stosowania loperamidu u pacjentów z AIDS z zakaźnym zapaleniem okrężnicy wywołanym zarówno przez bakterie jak i wirusy. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, preparat należy stosować z ostrożnością z powodu zmniejszenia metabolizmu związanego z efektem pierwszego przejścia przez wątrobę. U tych pacjentów może dojść do względnego przedawkowania leku, prowadzącego do toksycznego działania na OUN. Jeśli pacjent stosuje lek w celu kontroli epizodów biegunki związanej ze zdiagnozowanym zespołem jelita drażliwego i w ciągu 48 h nie występuje poprawa kliniczna, lek należy odstawić i skonsultować się z lekarzem. Pacjenci powinni skonsultować się z lekarzem, jeśli objawy ulegną zmianie lub jeśli nawracające epizody biegunki trwają dłużej niż 2 tyg. W związku z przedawkowaniem zgłaszano przypadki wystąpienia zdarzeń kardiologicznych, w tym wydłużenia odstępu QT oraz czasu trwania zespołu QRS, a także zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes. W niektórych przypadkach nastąpił zgon. Nie należy przekraczać zalecanej dawki ani zalecanego czasu trwania leczenia. Przedawkowanie może prowadzić do ujawnienia istniejącego zespołu Brugadów. Ze względu na zawartość laktozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Laremid - ciąża
Nie zaleca się stosowania preparatu u kobiet w ciąży (szczególnie w I trymestrze) oraz w okresie karmienia piersią. Pacjentki w ciąży lub karmiące piersią powinny skonsultować się z lekarzem w celu ustalenia właściwego leczenia.
Reklama
Laremid - efekty uboczne
Często: bóle głowy, zaparcie, nudności, wzdęcia. Niezbyt często: zawroty głowy, senność, bóle brzucha, dyskomfort w jamie brzusznej, suchość w jamie ustnej, ból w nadbrzuszu, wymioty, niestrawność, wysypka. Rzadko: reakcja nadwrażliwości, reakcja anafilaktyczna (w tym wstrząs anafilaktyczny), reakcja anafilaktoidalna, utrata świadomości, osłupienie, obniżony poziom świadomości, hipertonia, zaburzenia koordynacji ruchowej, zwężenie źrenicy, niedrożność jelita (w tym porażenna niedrożność jelita), rozszerzenie okrężnicy (w tym toksyczne rozszerzenie okrężnicy), wzdęcie brzucha, wysypka pęcherzowa (w tym: zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka oraz rumień wielopostaciowy), obrzęk naczynioruchowy, świąd, pokrzywka, zatrzymanie moczu, zmęczenie.
Laremid - interakcje
Podawanie loperamidu (substrat glikoproteiny P) w pojedynczej dawce (16 mg) z chinidyną lub rytonawirem (inhibitory glikoproteiny P), powodowało 2-3-krotne zwiększenie stężenia loperamidu w osoczu. Jednoczesne podanie loperamidu (dawka pojedyncza 4 mg) oraz itrakonazolu, inhibitora cytochromu CYP3A4 i glikoproteiny P, powodowało 3-4-krotne zwiększenie stężenia loperamidu w osoczu. Inhibitor cytochromu CYP2C8, gemfibrozyl, zwiększał stężenie loperamidu mniej więcej dwukrotnie. Skojarzenie itrakonazolu i gemfibrozylu powodowało 4-krotne zwiększenie Cmax loperamidu w osoczu i 13-krotne zwiększenie całkowitej ekspozycji w osoczu. Jednoczesne podanie loperamidu (pojedyncza dawka 16 mg) oraz ketakonazolu, inhibitora cytochromu CYP3A4 i glikoproteiny P, powodowało 5-krotne zwiększenie stężenia loperamidu w osoczu. Leczenie skojarzone z desmopresyną podawaną doustnie powodowało 3-krotne zwiększenie stężenia desmopresyny w osoczu, prawdopodobnie w związku ze zmniejszoną motoryką przewodu pokarmowego. Oczekuje się, że leki o podobnych właściwościach farmakologicznych mogą nasilać działanie loperamidu, a leki przyspieszające pasaż przez przewód pokarmowy mogą hamować jego działanie.
Laremid - dawkowanie
Doustnie. Dorośli i dzieci w wieku 6 lat i powyżej. Ostra biegunka. Początkowo 2 tabl. (4 mg) dla dorosłych i 1 tabl. (2 mg) dla dzieci; a następnie 1 tabl. (2 mg) po każdym kolejnym wolnym stolcu. Jeżeli w leczeniu ostrej biegunki, w ciągu 48 h nie obserwuje się poprawy stanu klinicznego pacjenta, podawanie leku należy przerwać i pacjent powinien skonsultować się z lekarzem. Przewlekła biegunka. Początkowo 2 tabl. (4 mg) na dobę dla dorosłych i 1 tabl. (2 mg) na dobę dla dzieci, dawka podtrzymująca 1-6 tabl. (2-12 mg) na dobę. Dawka maksymalna w ostrej i przewlekłej biegunce wynosi 8 tabl. (16 mg) na dobę dla dorosłych; u dzieci dawka musi być dostosowana do masy ciała (3 tabl./20 kg mc./dobę). Ponieważ długotrwała biegunka może być objawem poważniejszych chorób, nie należy stosować loperamidu długotrwale, dopóki przyczyna biegunki nie zostanie ustalona. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, lek należy stosować ostrożnie z powodu zmniejszenia metabolizmu związanego z efektem pierwszego przejścia przez wątrobę.
Laremid - uwagi
W zespole objawów w przebiegu biegunki leczonej preparatem mogą pojawić się: utrata świadomości, obniżony poziom świadomości, zmęczenie, zawroty głowy lub senność. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
