Lostanorm HCT - skład
1 tabl. powl. zawiera 50 mg losartanu potasowego i 12,5 mg hydrochlorotiazydu lub 100 mg losartanu potasowego i 25 mg hydrochlorotiazydu. Tabletki zawierają laktozę.
Reklama
Lostanorm HCT - działanie
Preparat stanowi połączenie losartanu - antagonisty receptora angiotensyny II oraz hydrochlorotiazydu - leku moczopędnego. Losartan i jego aktywny metabolit (kwas karboksylowy) selektywnie wiążą się z receptorem AT1, blokując efekty działania angiotensyny II bez wpływu na źródło i drogę jej syntezy; nie wiążą się i nie blokują innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych istotnych dla regulacji w układzie krążenia. Losartan potasu nie jest inhibitorem kininazy II (enzymu rozkładającego bradykininę), dzięki czemu nie nasila efektów działania zależnych od bradykininy. Dobrze wchłania się po podaniu doustnym (biodostępność około 33%), podlega efektowi pierwszego przejścia, około 14% podanej dawki przekształca się w czynny metabolit. Maksymalne stężenie we krwi losartan osiąga po około 1 h (czynny metabolit po około 3-4 h). Losartan i jego czynny metabolit wiążą się z białkami osocza w >99%. Losartan i jego metabolity są wydalane z moczem (35%) i z kałem (58%). T0,5 wynosi około 2 h dla losartanu, około 6-9 h dla czynnego metabolitu. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Wpływa na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, zwiększając wydalanie sodu i chlorków w prawie równych ilościach. Po podaniu doustnym działanie moczopędne rozpoczyna się w ciągu 2 h z maksymalnym natężeniem po około 4 h i utrzymuje się przez 6-12 h. Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany w organizmie, wydalany jest z moczem. T0,5 wynosi 5,6-14,8 h.
Reklama
Lostanorm HCT - wskazania
Samoistne nadciśnienie tętnicze u pacjentów, u których ciśnienie krwi nie jest odpowiednio kontrolowane podczas stosowania losartanu lub hydrochlorotiazydu w monoterapii.
Reklama
Lostanorm HCT - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na losartan, pochodne sulfonamidów (takie jak hydrochlorotiazyd) oraz pozostałe składniki preparatu. Oporna na leczenie hipokaliemia lub hiperkalcemia. Ciężkie zaburzenie czynności wątroby, cholestaza i zaburzenia powodujące zmniejszenie drożności dróg żółciowych. Oporna na leczenie hiponatremia. Objawowa hiperurykemia/dna moczanowa. Ciężkie zaburzenie czynności nerek (tj. klirens kreatyniny <30 ml/min). Bezmocz. II i III trymestr ciąży. Okres karmienia piersią.
Reklama
Lostanorm HCT - ostrzeżenia
Należy ściśle monitorować pacjentów z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie. U pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i (lub) niedoborem sodu na skutek intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia ilości sodu w diecie, biegunki lub wymiotów, może wystąpić objawowe niedociśnienie, szczególnie po podaniu pierwszej dawki. Takie niedobory należy wyrównać przed podaniem preparatu. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ze współistniejącą cukrzycą lub bez cukrzycy, często występują zaburzenia równowagi elektrolitowej. Dlatego należy dokładnie monitorować stężenie potasu oraz klirens kreatyniny, szczególnie u pacjentów z niewydolnością serca i klirensem kreatyniny od 30 do 50 ml/min. Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu i substytutów soli zawierających potas nie jest zalecane. Ostrożnie stosować u dorosłych pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Brak doświadczeń u pacjentów z ciężkim upośledzeniem czynności wątroby. W następstwie zahamowania aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron obserwowano zaburzenia czynności nerek z niewydolnością nerek włącznie (m.in. u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub wcześniej występującymi zaburzeniami czynności nerek). Obserwowano zwiększone stężenie mocznika i kreatyniny we krwi u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy jedynej nerki; zmiany te są zwykle odwracalne po zakończeniu leczenia. Preparat należy ostrożnie stosować u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy doprowadzającej krew do jedynej nerki. Brak jest doświadczeń u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepie nerki. Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem przeważnie nie reagują na leki przeciwnadciśnieniowe, które działają przez hamowanie aktywności układu renina-angiotensyna - nie zaleca się stosowania preparatu w tej grupie pacjentów. Nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i chorobą naczyń mózgowych może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu. U pacjentów z niewydolnością serca ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek lub bez, istnieje ryzyko ciężkiego niedociśnienia i (często ostrej) niewydolności nerek. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej lub kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu. Leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II wykazują mniejszą skuteczność w leczeniu nadciśnienia tętniczego u osób rasy czarnej. Pacjentów stosujących hydrochlorotiazyd należy monitorować pod kątem objawów związanych z zaburzeniami równowagi płynów i elektrolitów np. zmniejszonej objętości płynu wewnątrznaczyniowego, hiponatremii, zasadowicy hipochloremicznej, hipomagnezemii lub hipokaliemii, które mogą rozwinąć się podczas występującej jednocześnie biegunki lub wymiotów. U takich pacjentów należy regularnie kontrolować stężenia elektrolitów w surowicy. U pacjentów z obrzękiem podczas upałów może wystąpić hiponatremia z rozcieńczenia płynów. Stosowanie tiazydów może upośledzić tolerancję glukozy i dlatego może być konieczna modyfikacja dawkowania leków przeciwcukrzycowych, w tym insuliny. Utajona cukrzyca może ujawnić się w trakcie leczenia tiazydem. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, powodując umiarkowaną i przejściową hiperkalcemię. Znaczna hiperkalcemia może świadczyć o występowaniu bezobjawowej nadczynności przytarczyc. Stosowanie tiazydowych leków moczopędnych może podwyższać stężenie cholesterolu i triglicerydów oraz przyspieszać wystąpienie hiperurykemii i (lub) dny moczanowej. Ponieważ losartan zmniejsza stężenie kwasu moczowego we krwi, stosowanie losartanu w połączeniu z hydrochlorotiazydem powoduje zmniejszenie hiperurykemii indukowanej przez leki moczopędne. U pacjentów z upośledzeniem czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, tiazydy powinny być stosowane z zachowaniem ostrożności ponieważ mogą spowodować cholestazę wewnątrzwątrobową, a niewielkie zmiany w równowadze płynów i elektrolitów mogą przyspieszać wystąpienie śpiączki wątrobowej. U pacjentów przyjmujących tiazydy, zarówno u tych z alergią lub astmą oskrzelową w wywiadzie, jak i bez, mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości. Obserwowano przypadki uaktywnienia lub nasilenia ogólnoustrojowego liszaja rumieniowatego. Ze względu na zawartość laktozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Brak doświadczeń w stosowaniu preparatu u dzieci i młodzieży - nie należy stosować.
Reklama
Lostanorm HCT - ciąża
Nie zaleca się stosowania preparatu w I trymestrze ciąży. W II i III trymestrze ciąży oraz w okresie karmienia piersią stosowanie preparatu jest przeciwwskazane. Podawanie preparatu podczas II i III trymestru ciąży powoduje działania toksyczne dla płodu (pogorszenie czynności nerek płodu, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemię). Jeśli do narażenia na działanie antagonistów receptora angiotensyny II doszło od II trymestru ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne nerek i czaszki. Niemowlęta, których matki przyjmowały preparat, powinny być obserwowane w kierunku niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd przenika barierę łożyska i do mleka karmiących piersią kobiet. Może powodować spadek objętości osocza i przepływu krwi przez macicę i łożysko, zaburzenia równowagi elektrolitowej u płodu i inne reakcje obserwowane u dorosłych oraz żółtaczkę u płodów i niemowląt i trombocytopenię u noworodków.
Reklama
Lostanorm HCT - efekty uboczne
W badaniach klinicznych dotyczących leczenia pierwotnego nadciśnienia tętniczego zawroty głowy były jedynym działaniem niepożądanym związanym ze stosowaniem leku, występującym z częstością większą niż w grupie placebo u co najmniej 1% pacjentów. Poza tym działaniem, po wprowadzeniu leku do obrotu rzadko obserwowano: zapalenie wątroby, hiperkaliemię i zwiększenie aktywności AlAT. Działania niepożądane obserwowane po zastosowaniu jednej z substancji czynnych mogą być potencjalnymi działaniami niepożądanymi w przypadku leku złożonego. Losartan. Często: hiperkaliemia, niewielkie zmniejszenie wartości hematokrytu i stężenia hemoglobiny, ból i zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, kaszel, zakażenia górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa, zapalenie zatok, zaburzenia czynnoci zatok, ból brzucha, nudności, biegunka, niestrawność, kurcze mięśni, ból pleców, ból nóg, ból mięśni, astenia, zmęczenie, ból w klatce piersiowej, bezsenność. Niezbyt często: nieznaczne zwiększenie stężenie mocznika i kreatyniny w surowicy, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, ból zamostkowy, dławica piersiowa, blok przedsionkowo-komorowy IIst., udar naczyniowy mózgu, zawał serca, kołatanie serca, arytmia (migotanie przedsionków, bradykardia zatokowa, tachykardia, tachykardia komorowa, migotanie komór), niedokrwistość, plamica Henocha-Schonleina, wybroczyny, hemoliza, nerwowość, parestezje, neuropatia obwodowa, drżenie, migrena, omdlenia, pieczenie/kłucie w oku, zapalenie spojówek, zmniejszenie ostrości widzenia, zawroty głowy pochodzenia obwodowego, szumy uszne, uczucie dyskomfortu w gardle, zapalenie gardła, zapalenie krtani, duszność, zapalenie oskrzeli, krwawienia z nosa, nieżyt nosa, przekrwienie dróg oddechowych, zaparcia, ból zębów, suchość w ustach, wzdęcia, zapalenie żołądka, wymioty, moczenie nocne, częste oddawanie moczu, zakażenia dróg moczowych, łysienie, zapalenie skóry, suchość skóry, rumień, uderzenia gorąca z zaczerwienieniem, nadwrażliwość na światło, świąd, wysypka, pokrzywka, nadmierna potliwość, ból ramion, obrzęk stawów, ból kolan, ból mięśniowo-szkieletowy, ból barku, sztywność, ból i zapalenie stawów, ból biodra, fibromialgia, osłabienie mięśniowe, anoreksja, dna moczanowa, zapalenie naczyń, obrzęk twarzy, gorączka, obniżenie libido, impotencja, niepokój, zaburzenia lękowe, napady paniki, splątanie, depresja, nieprawidłowe sny, zaburzenia snu, senność, zaburzenia pamięci. Rzadko: reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka. Bardzo rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny. Częstość nieznana: zaburzenia czynności wątroby. Hydrochlorotiazyd. Często: ból głowy. Niezbyt często: agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, plamica, trombocytopenia, przejściowe niewyraźne widzenie, widzenie na żółto, zespół ostrej niewydolności oddechowej (w tym zapalenie płuc i obrzęk płuc), zapalenie gruczołu ślinowego, skurcze, podrażnienie żołądka, nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, cukromocz, śródmiąższowe zapalenie nerek, zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek, nadwrażliwość na światło, pokrzywka, toksyczne martwicze oddzielanie naskórka, kurcze mięśni, anoreksja, hiperglikemia, hiperurykemia, hipokaliemia, hiponatremia, martwicze zapalenie naczyń (zapalenie naczyń, zapalenie naczyń skórnych), gorączka, zawroty głowy, żółtaczka (cholestaza wewnątrzwątrobowa), zapalenie trzustki, bezsenność. Rzadko: reakcje anafilaktyczne.
Lostanorm HCT - interakcje
Losartan. Ryfampicyna i flukonazol zmniejszają stężenie czynnych metabolitów losartanu we krwi, nie ustalono klinicznego znaczenia tych interakcji. Jednoczesne przyjmowanie losartanu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (np. amiloryd, triamteren, spironolakton), suplementami potasu lub zamiennikami soli zawierających potas może powodować hiperkaliemię - nie zaleca się tego typu leczenia skojarzonego. Wydalanie litu może być zmniejszone, jeśli sole litu są podawane jednocześnie z antagonistami receptora angiotensyny II, należy monitorować stężenie litu w osoczu. Podczas jednoczesnego stosowania antagonistów angiotensyny II i NLPZ (w tym selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawkach przeciwzapalnych, nieselektywnych niesteroidowych leków przeciwzapalnych) może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie antagonistów angiotensyny II lub leków moczopędnych i NLPZ może zwiększać ryzyko pogorszenia czynności nerek, w tym ostrej niewydolności nerek oraz hiperkaliemii, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek - takie połączenie należy stosować ostrożnie, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni, należy regularnie kontrolować czynności nerek w trakcie leczenia. U niektórych pacjentów z upośledzoną czynnością nerek, którzy przyjmowali NLPZ, włączając selektywne inhibitory cykloooksygenazy-2, jednoczesne stosowanie antagonistów receptorów angiotensyny II może powodować dalsze pogorszenie czynności nerek (zazwyczaj odwracalne). Jednoczesne stosowanie leków, których działaniem lub działaniem niepożądanym jest obniżenie ciśnienia (trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne, baklofen, amifostyn) może zwiększać ryzyko wystąpienia niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z alkoholem, barbituranami, opioidami i lekami przeciwdepresyjnymi może nasilić się niedociśnienie ortostatyczne. Stosowanie tiazydu może upośledzać tolerancję glukozy. Może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Metforminę należy stosować ostrożnie z powodu ryzyka kwasicy mleczanowej wywołanej przez możliwą czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Inne leki przeciwnadciśnieniowe nasilają działanie hydrochlorotiazydu. W obecności żywic jonowymiennych wchłanianie hydrochlorotiazydu jest zmniejszone. Pojedyncza dawka cholestyraminy lub kolestypolu może związać hydrochlorotiazyd i zmniejszyć jego wchłanianie z przewodu pokarmowego. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z kortykosteroidami lub ACTH nasila się utrata elektrolitów, zwłaszcza hipokaliemia. Hydrochlorotiazyd może osłabiać reakcję na aminy zwiększające ciśnienie krwi, takie jak adrenalina, jednak nie w stopniu, który wymagałby zaniechania ich stosowania. Hydrochlorotiazyd może nasilać odpowiedź na środki zwiotczające mięśnie szkieletowe, takie jak tubokuraryna. Leki moczopędne zmniejszają klirens nerkowy litu, zwiększając znacznie ryzyko toksycznego działania litu; nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Może być konieczne dostosowanie dawki probenecydu i sulfinpirazonu, ponieważ hydrochlorotiazyd może podwyższać stężenia kwasu moczowego we krwi. Jednoczesne podawanie tiazydów może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Podczas łącznego stosowania z lekami przeciwcholinergicznymi (np. atropina, biperyden) zwiększa się biodostępność tiazydów z powodu osłabienia motoryki przewodu pokarmowego i wolniejszego opróżniania żołądka. Tiazydy mogą zmniejszać nerkowe wydalanie leków cytotoksycznych (m.in. cyklofosfamid, metotreksat) i nasilać ich działanie mielosupresyjne. W przypadku stosowania dużych dawek salicylanów, hydrochlorotiazyd może nasilać toksyczne działanie salicylanów na o.u.n. Istnieją pojedyncze doniesienia o wystąpieniu niedokrwistości hemolitycznej podczas jednoczesnego przyjmowania hydrochlorotiazydu i metylodopy. Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu i cyklosporyny może zwiększać ryzyko hiperurykemii, a także powikłań o typie dny moczanowej. Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana stosowaniem tiazydów może przyczyniać się do wystąpienia zaburzeń rytmu serca spowodowanych podawaniem glikozydów naparstnicy. Tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększać stężenie wapnia we krwi z powodu obniżonego wydalania. Jeśli suplementy wapnia muszą być stosowane, należy monitorować stężenie wapnia we krwi i odpowiednio dostosować dawkę wapnia. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z karbamazepiną istnieje ryzyko hiponatremii objawowej (konieczne jest monitorowanie stanu klinicznego i parametrów biochemicznych). W przypadku odwodnienia spowodowanego przez diuretyki, istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, szczególnie po podaniu jodowych środków kontrastujących. Przed podaniem preparatów jodu należy uzupełnić niedobór płynów. Podczas łącznego stosowania z amfoterycyną B (podawaną pozajelitowo), kortykosteroidami, ACTH lub lekami przeczyszczającymi hydrochlorotiazyd może nasilać zaburzenia elektrolitowe, szczególnie hipokaliemię. Zaleca się okresowe oznaczanie stężenia potasu w osoczu i wykonywanie badania EKG podczas jednoczesnego stosowania preparatu i leków, na których działanie mają wpływ zaburzenia stężenia potasu we krwi (np. glikozydy naparstnicy i leki przeciwarytmiczne) oraz następujących leków wywołujących torsades de pointes: leki przeciwarytmiczne klasy Ia (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) oraz beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna (i.v.), halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, terfenadyna, winkamina (i.v.).
Lostanorm HCT - dawkowanie
Doustnie. Preparat można stosować jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Preparatu nie należy stosować w leczeniu początkowym, ale u pacjentów, u których ciśnienie krwi nie jest odpowiednio kontrolowane podczas stosowania losartanu potasu lub hydrochlorotiazydu w monoterapii.
Zaleca się stopniowe zwiększanie dawki pojedynczych składników. U pacjentów, u których ciśnienie krwi nie jest odpowiednio kontrolowane, można rozważyć bezpośrednie przejście z monoterapii na stosowanie preparatu złożonego, o ile jest to właściwe pod względem klinicznym. Zazwyczaj dawka podtrzymująca wynosi 1 tabl. 50 mg + 12,5 mg raz na dobę. U pacjentów, u których nie uzyska się odpowiedniej reakcji, dawkę można zwiększyć do 1 tabl. 100 mg + 25 mg raz na dobę. Maksymalna dawka wynosi 1 tabl. 100 mg + 25 mg raz na dobę. Działanie przeciwnadciśnieniowe występuje po 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia.
Nie ma konieczności dostosowania dawki początkowej u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (tj. klirens kreatyniny 30-50 ml/min). Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Preparat nie jest zalecany u pacjentów dializowanych.
Tabletki można przyjmować niezależnie od posiłków, popijając szklanką wody.
Lostanorm HCT - uwagi
Z powodu wpływu na metabolizm wapnia, tiazydy mogą zaburzać wyniki badań czynności przytarczyc - należy je odstawić przed przeprowadzeniem badania. Podczas leczenia nadciśnienia tętniczego mogą wystąpić zawroty głowy i senność, szczególnie na początku leczenia lub po zwiększeniu dawki, co może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
