Metypred - skład
1 tabl. zawiera 4 mg lub 16 mg metyloprednizolonu. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Metypred - działanie
Syntetyczny glikokortykosteroid o silnym działaniu przeciwzapalnym (około 5-krotnie przewyższającym hydrokortyzon) i immunosupresyjnym oraz słabym mineralokortykoidowym (nieznacznie nasila retencję soli i wody). Działa na poziomie DNA, modyfikując syntezę niektórych enzymów, dlatego maksymalna aktywność farmakologiczna występuje później niż osiągnięcie szczytowego stężenia we krwi. Większość wskazań terapeutycznych leku opiera się na przeciwzapalnych, immunosupresyjnych i przeciwalergicznych właściwościach glikokortykosteroidów, które odpowiadają za następujące działania: lokalne zmniejszenie ilości komórek zapalnych; zmniejszenie światła naczyń krwionośnych; stabilizacja błon lizosomalnych; zahamowanie fagocytozy; zmniejszenie produkcji prostaglandyn oraz ich pochodnych. Oprócz istotnego wpływu na procesy zapalne i immunologiczne glikokortykosteroidy oddziałują również na metabolizm węglowodanów, białek i tłuszczów. Działają również na układ sercowo-naczyniowy, mięśnie szkieletowe i ośrodkowy układ nerwowy. Metyloprednizolon jest szybko wchłaniany po podaniu doustnym, Cmax osiąga w czasie 1,5-2,3 h; biodostępność wynosi 82-89%. Ulega znacznej dystrybucji w tkankach, przenika przez barierę krew-mózg oraz do mleka kobiecego. W ok. 77% wiąże się z białkami osocza. Jest metabolizowany w wątrobie (z udziałem enzymu CYP3A4) do nieczynnych metabolitów; może również być substratem dla glikoproteiny P. Metabolity są wydalane głównie z moczem. T0,5 metyloprednizolonu w fazie eliminacji wynosi 1,8-5,2 h.
Reklama
Metypred - wskazania
Glikokortykosteroidy należy stosować tylko objawowo, z wyjątkiem przypadków zaburzeń endokrynologicznych, kiedy są stosowane w leczeniu substytucyjnym. Zaburzenia endokrynologiczne: pierwotna lub wtórna niedoczynność kory nadnerczy (hydrokortyzon lub kortyzon są lekami z wyboru, w razie konieczności syntetyczne analogi mogą być stosowane jednocześnie z mineralokortykosteroidami, u niemowląt i dzieci suplementacja mineralokortykosteroidów jest szczególnie istotna); wrodzony przerost nadnerczy; nieropne zapalenia tarczycy; hiperkalcemia w przebiegu choroby nowotworowej. Choroby reumatyczne. Leczenie wspomagające do krótkotrwałego stosowania (w czasie epizodu zaostrzenia lub pogorszenia stanu zdrowia) w przebiegu: łuszczycowego zapalenia stawów; reumatoidalnego zapalenia stawów, w tym młodzieńczego reumatoidalnego zapalenia stawów (w niektórych przypadkach może być wymagane podawanie małych dawek jako leczenie podtrzymujące); zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa; ostrego i podostrego zapalenia kaletki maziowej; ostrego nieswoistego zapalenia pochewki ścięgna; ostrego dnawego zapalenia stawów; pourazowej choroby zwyrodnieniowej stawów; zapalenia błony maziowej w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów; zapalenia nadkłykcia. Układowe choroby tkanki łącznej. W okresie zaostrzenia lub jako leczenie podtrzymujące w przebiegu: tocznia rumieniowatego układowego (i zapalenia nerek w przebiegu tocznia); zapalenia wielomięśniowego i zapalenia skórno-mięśniowego; ostrego reumatycznego zapalenia mięśnia sercowego; polimialgii reumatycznej; olbrzymiokomórkowego zapalenia tętnic. Choroby dermatologiczne: pęcherzyca; pęcherzowe opryszczkowate zapalenie skory; ciężka odmiana rumienia wielopostaciowego (zespół Stevensa-Johnsona); złuszczające zapalenie skory; ziarniniak grzybiasty; ciężka postać łuszczycy; ciężka postać łojotokowego zapalenia skóry. Choroby alergiczne. Leczenie ciężkich chorób alergicznych, w przypadku, kiedy inne metody leczenia są nieskuteczne: sezonowe lub całoroczne alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa; choroba posurowicza; astma oskrzelowa; reakcje nadwrażliwości na leki; wyprysk kontaktowy (kontaktowe zapalenie skory); atopowe zapalenie skóry. Choroby oczu. Ciężkie, ostre i przewlekłe procesy alergiczne i zapalne obejmujące oko i jego przydatki, takie jak: alergiczne brzeżne owrzodzenia rogówki; półpasiec oczny; zapalenie w obrębie odcinka przedniego oka; rozlane zapalenie błony naczyniowej tylnego odcinka oka i zapalenie naczyniówki; współczulne zapalenie błony naczyniowej; alergiczne zapalenie spojówek; zapalenie rogówki; zapalenie naczyniówki i siatkówki; zapalenie nerwu wzrokowego; zapalenie tęczówki, zapalenie tęczówki i ciała rzęskowego. Choroby układu oddechowego: objawowa sarkoidoza; zespół Loefflera niepoddający się leczeniu innymi lekami; beryloza; piorunująca lub rozsiana gruźlica płuc, jednocześnie z odpowiednim leczeniem chemioterapeutykiem przeciwgruźliczym; zachłystowe zapalenie płuc. Choroby krwi: samoistna plamica małopłytkowa u dorosłych; wtórna małopłytkowość u dorosłych; nabyta (autoimmunologiczna) niedokrwistość hemolityczna; niedobór erytroblastów w szpiku; wrodzona niedokrwistość hipoplastyczna. Choroby nowotworowe. Leczenie paliatywne: białaczki i chłoniaków u dorosłych; ostrej białaczki u dzieci. Obrzęki. W celu wywołania diurezy albo remisji proteinurii w zespole nerczycowym, bez mocznicy, idiopatycznym lub w przebiegu tocznia rumieniowatego. Choroby przewodu pokarmowego. W zaostrzeniu przebiegu: wrzodziejącego zapalenia jelita grubego; choroby Leśniowskiego-Crohna. Choroby układu nerwowego: zaostrzenie w przebiegu stwardnienia rozsianego; obrzęk mózgu związany z obecnością guza mózgu. Inne: przeszczepianie narządów.
Reklama
Metypred - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na metyloprednizolon lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Układowe zakażenia grzybicze. Podawanie szczepionek żywych lub żywych atenuowanych jest przeciwwskazane u pacjentów otrzymujących dawki kortykosteroidów o działaniu immunosupresyjnym.
Reklama
Metypred - ostrzeżenia
Glikokortykosteroidy mogą maskować objawy zakażenia oraz upośledzać mechanizmy obronne organizmu i zwiększać podatność na nowe zakażenia, zakażenia mogą mieć cięższy przebieg (w tym śmiertelny). Stosowanie kortykosteroidów u osób z czynną gruźlicą należy ograniczyć do przypadków o przebiegu piorunującym lub rozsianym, gdzie są stosowane w leczeniu choroby w skojarzeniu z odpowiednimi lekami przeciwgruźliczymi. Gdy podanie glikokortykosteroidów jest wskazane u pacjentów z gruźlicą utajoną lub z dodatnim wynikiem próby tuberkulinowej, konieczna jest ścisła obserwacja pacjentów, gdyż może dojść do reaktywacji choroby; u tych pacjentów, w trakcie długotrwałej kortykosteroidoterapii należy stosować chemioprofilaktykę. Stosowanie szczepionek podczas kortykoterapii - patrz przeciwwskazania i interakcje. U pacjentów otrzymujących kortykosteroidy stwierdzano występowanie mięsaka Kaposiego; przerwanie stosowania kortykosteroidów może doprowadzić do remisji klinicznej. Rola kortykosteroidów we wstrząsie septycznym opisywana była zarówno korzystnie, jak i szkodliwie. Ostatnio sugerowano, że suplementacja kortykosteroidami wywiera korzystny wpływ u pacjentów z rozwiniętym wstrząsem septycznym, u których stwierdzono niewydolność nadnerczy. Nie zaleca się jednak ich rutynowego stosowania w leczeniu wstrząsu septycznego, a w przeglądzie systematycznym przedstawiono wniosek, że krótkotrwałe stosowanie kortykosteroidów w dużej dawce nie jest uzasadnione. Jednak metaanaliza i badania przeglądowe wskazują, że dłuższe schematy (trwające 5-11 dni) leczenia kortykosteroidami w małej dawce mogą powodować zmniejszenie umieralności. Kortykosteroidy są skuteczne w przyspieszaniu ustępowania ciężkich zaostrzeń stwardnienia rozsianego, nie potwierdzono jednak ich wpływu na ostateczny rezultat naturalnego przebiegu choroby; do uzyskania istotnego efektu konieczne są stosunkowo duże dawki kortykosteroidów. Odnotowano przypadki tłuszczakowatości nadtwardówkowej u pacjentów przyjmujących kortykosteroidy, zwykle w przypadku długotrwałego stosowania dużych dawek. Glikokortykosteroidów nie należy podawać pacjentom z chorobą Cushinga (ryzyko nasilenia choroby). Ostrożnie stosować u pacjentów z niedoczynnością tarczycy (nasilone działanie leku); z cukrzycą (ujawnienie się cukrzycy utajonej lub zwiększenie zapotrzebowania na insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe); z nadciśnieniem (nasilenie nadciśnienia tętniczego) lub innymi zaburzeniami układu sercowo-naczyniowego (w przypadku zastoinowej niewydolności serca podawać tylko w przypadku wyraźnych wskazań); z zaburzeniami zakrzepowo-zatorowymi lub ryzykiem ich wystąpienia; z podejrzewanym lub stwierdzonym guzem chromochłonnym (ryzyko przełomu w przebiegu guza, w tym zakończonego zgonem); z zaburzeniami psychicznymi w wywiadzie (pogorszenia istniejącej niestabilności emocjonalnej lub skłonności psychotycznych); z zaburzeniami przebiegającymi z drgawkami; z miastenią lub leczonych jednocześnie lekami antycholinergicznymi, w tym blokerami nerwowo- mięśniowymi, np. pankuronium (ryzyko ostrej miopatii); z wrzodziejącym zapaleniem jelit, jeżeli istnieje zagrożenie perforacją, bądź też wystąpieniem ropnia lub innej postaci zakażenia ropnego, zapaleniem uchyłków, świeżymi zespoleniami jelitowymi, czynną lub utajoną chorobą wrzodową; z osteoporozą; z niewydolnością nerek; z marskością wątroby (nasilone działanie leku); w podeszłym wieku (zwiększone ryzyko osteoporozy, zatrzymania wody i nadciśnienia); z nadwrażliwością na jakiekolwiek leki w wywiadzie; z opryszczką oczną lub półpaścem ocznym z objawami ze strony gałki ocznej (ryzyko perforacji rogówki). U pacjentów z twardziną układową wymagane jest zachowanie ostrożności ze względu na zwiększoną częstość występowania twardzinowego przełomu nerkowego (o możliwym śmiertelnym przebiegu) z nadciśnieniem i zmniejszeniem wytwarzania moczu obserwowanym po podaniu prednizolonu w dawce wynoszącej co najmniej 15 mg na dobę; należy rutynowo sprawdzać ciśnienie krwi i czynność nerek (stężenie kreatyniny w surowicy). Jeśli podejrzewa się wystąpienie przełomu nerkowego, należy starannie kontrolować ciśnienie krwi. Długotrwałe stosowanie kortykosteroidów może prowadzić do rozwoju zaćmy tylnej podtorebkowej i zaćmy jądrowej (szczególnie u dzieci), wytrzeszczu lub zwiększenia ciśnienia wewnątrzgałkowego, które może spowodować jaskrę z potencjalnym uszkodzeniem nerwów wzrokowych; mogą się również częściej rozwijać wtórne zakażenia grzybicze i wirusowe gałki ocznej. Leczenie kortykosteroidami wiąże się z ryzykiem występowania centralnej retinopatii surowiczej, która może prowadzić do odwarstwienia siatkówki. Zaburzenia widzenia mogą wystąpić w wyniku ogólnoustrojowego i miejscowego stosowania kortykosteroidów. Jeżeli u pacjenta wystąpią takie objawy, jak nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy rozważyć skierowanie go do okulisty w celu ustalenia możliwych przyczyn, do których może należeć zaćma, jaskra lub rzadkie choroby, takie jak centralna chorioretinopatiasurowicza (CSCR), którą notowano po ogólnoustrojowym i miejscowym stosowaniu kortykosteroidów. Nie należy stosować metyloprednizolonu jako leku rutynowego w leczeniu urazowego uszkodzenia mózgu. Pacjentów leczonych preparatem należy obserwować pod kątem zaburzeń czynności wątroby i dróg żółciowych. Należy monitorować ciśnienie tętnicze krwi w trakcie terapii - lek może powodować retencję sodu i wody oraz utratę potasu, choć w mniejszym stopniu niż hydrokortyzon lub kortyzon; konieczne może się okazać ograniczenie soli w diecie oraz uzupełnianie potasu. Wszystkie glikokortykosteroidy zwiększają wydalanie wapnia. U pacjentów poddawanych leczeniu kortykosteroidami w sytuacji silnego stresu wskazane jest zwiększenie dawkowania szybko działających kortykosteroidów przed wystąpieniem sytuacji stresowej, w czasie jej trwania i po jej zakończeniu. Długotrwałe podawanie dawek terapeutycznych kortykosteroidów może prowadzić do zahamowania osi podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowej, czyli wtórnej niewydolność kory nadnerczy; można ją zmniejszyć poprzez podawanie leku w schemacie leczenia przerywanego. Nagłe odstawienie glikokortykosteroidów może wywołać ostrą niewydolność nadnerczy prowadzącą do zgonu. Polekowa wtórna niewydolność nadnerczy może być minimalizowana poprzez stopniowe zmniejszanie dawki; ten typ względnej niewydolności może utrzymywać się jeszcze przez kilka mies. po przerwaniu leczenia, dlatego w przypadku wystąpienia sytuacji stresowej należy rozważyć wdrożenie terapii hormonalnej. "Zespół odstawienia" steroidów, który pozornie nie jest związany z niedoczynnością kory nadnerczy, może także wystąpić po nagłym odstawieniu leku (uważa się, że objawy są raczej konsekwencjami nagłej zmiany stężenia glikokortykoidów, a nie małego ich stężenia). Należy dokładnie obserwować wzrost i rozwój niemowląt oraz dzieci poddawanych długotrwałej terapii kortykosteroidowej. U dzieci otrzymujących glikokortykosteroidy długotrwale, codziennie i w dawkach podzielonych, wzrost może być zahamowany, dlatego taki schemat stosowania należy ograniczyć do najcięższych wskazań. Podawanie glikokortykoidów w schemacie leczenia przerywanego zwykle eliminuje lub minimalizuje występowanie tego działania niepożądanego. Niemowlęta i dzieci przyjmujące kortykosteroidy długotrwale są szczególnie narażone na zwiększenie ciśnienia śródczaszkowego; po podaniu dużych dawek może się rozwinąć zapalenie trzustki. Ze względu na zawartość laktozy, nie stosować preparatu u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Metypred - ciąża
Nie wydaje się, aby kortykosteroidy podawane kobietom w ciąży powodowały wady wrodzone u płodu. Jednak, ze względu na brak odpowiednich badań, metyloprednizolon może być stosowany w ciąży jedynie w przypadku absolutnej konieczności. Niektóre kortykosteroidy łatwo przenikają przez łożysko. W jednym badaniu retrospektywnym stwierdzono zwiększoną częstość występowania niskiej masy urodzeniowej u dzieci, których matki przyjmowały kortykosteroidy. Mimo, że u niemowląt, które były narażone na działanie kortykosteroidów in utero, rzadko występuje noworodkowa niewydolność kory nadnerczy, niemowlęta poddane działaniu dużych dawek kortykosteroidów należy dokładnie obserwować i badać w kierunku niewydolności kory nadnerczy. Jeśli w czasie ciąży istnieje potrzeba przerwania długotrwałego stosowania kortykosteroidów, leczenie należy przerywać stopniowo. Jednak w niektórych sytuacjach (np. w przypadku terapii zastępczej w leczeniu niewydolności kory nadnerczy) może być konieczna kontynuacja terapii lub nawet zwiększenie dawki. U niemowląt urodzonych przez matki leczone kortykosteroidami przez dłuższy czas w ciąży obserwowano rozwój zaćmy. Kortykosteroidy przenikają do mleka ludzkiego i mogą hamować wzrost i wpływać na wytwarzanie endogennych glikokortykoidów u niemowląt karmionych piersią. Nie należy podawać leku kobietom karmiącym, chyba że korzyści z leczenia zostaną uznane za przeważające nad potencjalnymi zagrożeniami dla niemowlęcia. W badaniach na zwierzętach wykazano, że kortykosteroidy mają działanie upośledzające płodność.
Reklama
Metypred - efekty uboczne
Częstość nieznana: zakażenia oportunistyczne, zakażenia, reakcje nadwrażliwości (w tym reakcje anafilaktyczne i reakcje anafilaktoidalne), zahamowanie odpowiedzi na testy skórne, leukocytoza, zespół Cushinga, niedoczynność przysadki mózgowej, „zespół odstawienia” steroidów, lipomatoza nadtwardówkowa, retencja sodu, zatrzymanie płynów, zasadowica hipokaliemiczna, kwasica metaboliczna, zaburzenia tolerancji glukozy, zwiększenie zapotrzebowania na insulinę (lub doustne leki przeciwcukrzycowe u pacjentów z cukrzycą), zwiększenie łaknienia (mogące prowadzić do zwiększenia masy ciała), zaburzenia afektywne (w tym nastrój depresyjny, nastrój euforyczny, niestabilność emocjonalna, uzależnienia od leku, myśli samobójcze), zaburzenia psychotyczne (w tym stan pobudzenia maniakalnego, urojenia, omamy i schizofrenia), zaburzenia umysłowe, zmiany osobowości, zmiany nastroju, stan splątania, nieprawidłowe zachowania, lęk, bezsenność, drażliwość, zwiększenie ciśnienia śródczaszkowego (z obrzękiem tarcz nerwów wzrokowych - łagodne nadciśnienie wewnątrzczaszkowe), drgawki, niepamięć, zaburzenia funkcji poznawczych, zawroty głowy, ból głowy, centralna retinopatia surowicza, zaćma podtorebkowa, jaskra, wytrzeszcz, nieostre widzenie, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zastoinowa niewydolność serca (u pacjentów o zwiększonym ryzyku), zdarzenia zakrzepowe, nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze, zator tętnicy płucnej, czkawka, wrzody trawienne (z możliwością następczej perforacji i krwawienia), perforacje jelit, krwawienia z żołądka, zapalenie trzustki, zapalenie otrzewnej, wrzodziejące zapalenie przełyku, zapalenie przełyku, wzdęcia, ból brzucha, biegunka, niestrawność, nudności, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT), obrzęk naczynioruchowy, nadmierne owłosienie, wybroczyny, wylewy krwawe podskórne lub dotkankowe, zanik skóry, rumień, nadmierne pocenie się, rozstępy skórne, wysypka, świąd, pokrzywka, trądzik, osłabienie mięśni, ból mięśniowy, miopatia, zanik mięśni, osteoporoza, martwica kości, złamania patologiczne, neuropatyczne zwyrodnienie stawów, bóle stawowe, zahamowanie wzrostu, twardzinowy przełom nerkowy, nieregularne miesiączki, zaburzone gojenie się ran, uczucie zmęczenia, złe samopoczucie, zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego, zmniejszenie tolerancji węglowodanów, zmniejszenie stężenia potasu we krwi, zwiększenie stężenia wapnia w moczu, zwiększenie aktywności ALP we krwi, złamania kompresyjne kręgosłupa, zerwanie ścięgna.
Metypred - interakcje
Metyloprednizolon jest substratem CYP3A4. Induktory CYP3A4, np.: karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, ryfampicyna mogą zwiększać klirens wątrobowy metyloprednizolonu, zmniejszając jego stężenie we krwi - może być konieczne zwiększenie dawki metyloprednizolonu. Inhibitory CYP3A4, np.: kobicystat, klarytromycyna, erytromycyna, trolendomycyna, izoniazyd, inhibitory proteazy HIV (m.in. indynawir, rytonawir), ketokonazol, itrakonazol, diltiazem, leki przeciwwymiotne (aprepitant, fosaprepitant), doustne leki antykoncepcyjne (etynyloestradiol/noretyndron), cyklosporyna, a także sok grejpfrutowy mogą hamować metabolizm metyloprednizolonu, zwiększając jego stężenie we krwi - może być konieczne zmniejszenie dawki kortykosteroidu, aby uniknąć toksyczności steroidu. W przypadku jednoczesnego stosowania cyklosporyny i metyloprednizolonu występuje wzajemne hamowanie metabolizmu (może to prowadzić do zwiększenia stężenia jednego lub obu leków we krwi i nasilenia ich toksyczności); ponadto donoszono o występowaniu drgawek w przypadku takiej terapii skojarzonej. Obecność innego substratu CYP3A4 może mieć wpływ na klirens wątrobowy, co może wymagać odpowiedniego dostosowania dawkowania; w przypadku jednoczesnego stosowania zwiększa się ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych ze stosowaniem któregokolwiek z leków oddzielnie; do substratów CYP3A4 należą: karbamazepina, aprepitant, fosaprepitant, ketokonazol, itrakonazol, diltiazem, etynyloestradiol/noretyndron, cyklosporyna, makrolidy, inhibitory proteazy HIV, cyklofosfamid, takrolimus. Kortykosteroidy mogą osłabiać lub nasilać działanie leków przeciwzakrzepowych - należy monitorować parametry układu krzepnięcia. Równoczesne podawanie metyloprednizolonu i leków przeciwcholinergicznych blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe (np. pankuronium), może prowadzić do ostrej miopatii. Zaobserwowano antagonistyczne działanie glikokortykosteroidów na mechanizm blokady nerwowo-mięśniowej pankuronium i wekuronium; podobnego efektu można się spodziewać w przypadku wszystkich leków blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, działających kompetycyjnie. Stosowanie metyloprednizolonu z lekami z grupy NLPZ zwiększa ryzyko powikłań żołądkowo-jelitowych, w tym owrzodzeń. Metyloprednizolon może zwiększać klirens dużych dawek kwasu acetylosalicylowego; zmniejszenie stężenia salicylanu we krwi może prowadzić do zwiększonego ryzyka toksyczności salicylanu po odstawieniu metyloprednizolonu. Kortykosteroidy mogą indukować metabolizm inhibitorów proteazy HIV i zmniejszać ich stężenie we krwi. Mogą zwiększać zapotrzebowanie na insulinę i doustne leki przeciwcukrzycowe u osób chorych na cukrzycę. Równoczesne stosowanie glikokortykosteroidów i tiazydowych leków moczopędnych zwiększa ryzyko nietolerancji glukozy i zwiększa ryzyko wystąpienia hipokalemii. Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia hipokaliemii w przypadku jednoczesnego stosowania kortykosteroidów oraz diuretyków, amfoterycyny B, ksantenów lub agonistów receptorów β2. Supresja nadnerczy spowodowana przez aminoglutetymid może zahamować zmiany hormonalne wywołane przez długotrwałe leczenie glikokortykoidami. Metyloprednizolon może wpływać na wskaźnik acetylacji i klirens izoniazydu. W czasie leczenia kortykosteroidami w dawkach immunosupresyjnych przeciwwskazane jest stosowanie szczepionek na bazie żywych, atenuowanych wirusów; można podawać szczepionki inaktywowane lub wytworzone w technologii biogenetycznej, jednak odpowiedź szczepienie może być niepełna lub może nie wystąpić. Można wykonywać wskazane zabiegi immunizacji u pacjentów otrzymujących kortykosteroidy w dawkach, które nie powodują immunosupresji.
Metypred - dawkowanie
Doustnie. Dawkowanie musi być dostosowane indywidualnie do ciężkości choroby, rokowania i oczekiwanego czasu trwania choroby oraz reakcji pacjenta na leczenie. Czas leczenia powinien być jak najkrótszy. Dawka początkowa może wynosić od 4 mg do 48 mg na dobę, w zależności od jednostki chorobowej. W przypadku chorób o lżejszym przebiegu stosowane są na ogół mniejsze dawki, jednak u niektórych pacjentów konieczne może być podawanie większych dawek. Leczenie dużymi dawkami stosuje się w przypadku: stwardnienia rozsianego (200 mg/dobę), obrzęku mózgu (200-1000 mg/dobę) oraz przeszczepu narządów (do 7 mg/kg mc./dobę). W przypadku braku poprawy stanu klinicznego należy przerwać leczenie metyloprednizolonem i zastosować inne leczenie. W przypadku konieczności przerwania długotrwałego leczenia, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. W przypadku uzyskania poprawy klinicznej należy ustalić dawkę podtrzymującą poprzez stopniowe zmniejszanie dawki początkowej w odpowiednich odstępach czasu, aż do uzyskania najmniejszej dawki zapewniającej utrzymanie uzyskanego korzystnego efektu klinicznego. Należy pamiętać o ciągłym monitorowaniu dawki leku. W wymienionych poniżej sytuacjach może być konieczne dostosowanie dawki: w przypadku remisji lub zaostrzenia procesu chorobowego, indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie, u pacjentów narażonych na stres niezwiązany bezpośrednio z leczoną chorobą. W trakcie leczenia może być konieczne zwiększenie dawki na jakiś czas w zależności od stanu pacjenta. Schemat leczenia przerywanego: stosuje się podwójną dawkę dobową co drugi dzień rano. Celem takiego schematu leczenia jest zapewnienie korzystnego wpływu kortykosteroidów i minimalizacja niektórych działań niepożądanych, takich jak zahamowanie osi przysadkowo-nadnerczowej, zespół Cushinga, zahamowanie wzrostu u dzieci oraz objawy nagłego przerwania leczenia kortykosteroidami.
Metypred - uwagi
Reakcje skórne w testach alergicznych mogą być zahamowane. W czasie leczenia mogą wystąpić zawroty głowy, zaburzenia widzenia i uczucie zmęczenia - nie należy wtedy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.
