Rebif

Rebif - skład

0,5 ml roztworu zawiera 44 µg (12 mln j.m.) interferonu beta-1a. Roztwór zawiera alkohol benzylowy. Ponadto roztwór zawiera 2,5 mg alkoholu benzylowego na dawkę 0,5 ml. Wkład: Każdy napełniony wkład (1,5 ml) zawiera 132 µg (36 mln j.m.) interferonu beta-1a. Ampułko-strzykawka: każda ampułko-strzykawka (0,5 ml) zawiera 44 µg (12 mln j.m.) interferonu beta-1a. Wstrzykiwacz: Każdy wstrzykiwacz półautomatyczny napełniony (0,5 ml) zawiera 44 µg (12 mln j.m.) interferonu beta-1a.

Reklama

Rebif - działanie

Interferony są grupą endogennych glikoprotein, o właściwościach immunomodulujących, przeciwwirusowych i przeciwproliferacyjnych. Interferon beta-1a ma taką samą sekwencję aminokwasów jak endogenny ludzki interferon beta. Jest wytwarzany w komórkach ssaków (jajnik chomika chińskiego) i dlatego jest glikozylowany jak białko naturalne. Dokładny mechanizm działania preparatu w stwardnieniu rozsianym w dalszym ciągu jest badany. U zdrowych ochotników, po podaniu dożylnym stężenie interferonu beta-1a wykazuje ostre, wielowykładnicze zmniejszenie, a stężenia w surowicy są proporcjonalne do jego dawki. Po podaniu podskórnym i domięśniowym ekspozycja na interferon beta jest równoważna. Po wielokrotnych wstrzyknięciach podskórnych preparatu w dawkach 22 i 44 µg, C_max obserwowano zazwyczaj po 8 h, ale było to bardzo zmienne. Pozorny T_0,5 wynosi 50-60 h, co jest zgodne z akumulacją obserwowaną po wielokrotnym dawkowaniu. Interferon beta-1a jest głównie metabolizowany i wydalany przez wątrobę i nerki.

Reklama

Rebif - wskazania

Leczenie pacjentów z pojedynczym epizodem demielinizacji z czynnym procesem zapalnym, jeśli wykluczono inne rozpoznania i jeśli u pacjentów występuje duże ryzyko rozwoju pewnego klinicznie stwardnienia rozsianego. Leczenie pacjentów z postacią stwardnienia rozsianego przebiegającą z rzutami. W badaniach klinicznych oznacza to wystąpienie przynajmniej 2 lub większej liczby rzutów w ciągu ostatnich 2 lat. Nie udowodniono skuteczności leku u pacjentów z wtórnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego przebiegającą bez rzutów.

Reklama

Rebif - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na naturalny lub rekombinowany interferon beta lub substancje pomocnicze. Aktualne ciężkie zaburzenia depresyjne i (lub) myśli samobójcze.

Reklama

Rebif - ostrzeżenia

Podczas leczenia interferonem beta zgłaszano przypadki mikroangiopatii zakrzepowej (TMA) (w tym przypadki śmiertelne), występującej pod postacią zakrzepowej plamicy małopłytkowej (TTP) lub hemolitycznego zespołu mocznicowego (HUS). Zdarzenia zgłaszano zarówno w trakcie leczenia jak i po jego zakończeniu. W razie stwierdzenia klinicznych objawów TMA zaleca się wykonanie dodatkowych badań poziomu płytek, LDH w surowicy, rozmazu krwi i czynności nerek. W razie rozpoznania TMA należy bezzwłocznie wdrożyć leczenie (z rozważeniem wymiany osocza) i natychmiast odstawić lek. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów: z zaburzeniami depresyjnymi występującymi w przeszłości lub obecnie, szczególnie z myślami samobójczymi w wywiadzie (pacjentów tych należy ściśle monitorować podczas terapii i odpowiednio leczyć; należy rozważyć przerwanie leczenia interferonem beta; pacjentów należy poinformować o konieczności natychmiastowego zgłoszenia lekarzowi objawów depresji i (lub) myśli samobójczych); z napadami drgawkowymi w wywiadzie, u pacjentów z padaczką, u których w wywiadzie napady padaczkowe były niewystarczająco kontrolowane przez leczenie; z ciężką niewydolnością nerek; z ciężką niewydolnością wątroby; z ciężkim zahamowaniem czynności szpiku; z chorobami serca, np. dławicą piersiową, zastoinową niewydolnością serca, arytmią (objawy grypopodobne związane z leczeniem interferonem beta mogą pogorszyć stan zdrowia pacjentów z chorobami serca). Należy rozważyć ścisłe monitorowanie pacjentów z ciężką niewydolnością nerek i wątroby oraz pacjentów z ciężkim zahamowaniem szpiku. Ze względu na ryzyko martwicy w miejscu wstrzyknięcia należy okresowo sprawdzać, w jaki sposób pacjent podaje sobie lek, zwłaszcza gdy występowały reakcje w miejscu wstrzyknięcia. W razie wystąpienia rozległych uszkodzeń skóry, należy przerwać leczenie aż do momentu wygojenia skóry. Pacjenci z pojedynczymi zmianami mogą kontynuować leczenie pod warunkiem, że martwica nie jest zbyt rozległa. Aktywność AlAT w surowicy należy oznaczyć przed rozpoczęciem terapii, po 1, 3 i 6 miesiącach leczenia, a następnie, jeżeli nie występują żadne objawy kliniczne, badania powinny być okresowo powtarzane. Jeżeli aktywność AlAT zwiększy się ponad 5-ciokrotnie w stosunku do GGN należy zmniejszyć dawkę leku, a następnie po unormowaniu aktywności AlAT, stopniowo zwiększać dawkę. U pacjentów z poważnymi chorobami wątroby w wywiadzie, z klinicznymi objawami czynnej choroby wątroby, uzależnionych od alkoholu lub ze zwiększoną aktywnością AlAT (>2,5 x GGN), należy zachować szczególną ostrożność na początku leczenia. Leczenie preparatem należy przerwać, jeżeli pojawi się żółtaczka lub inne kliniczne objawy zaburzenia czynności wątroby. W trakcie leczenia, oprócz rutynowych badań wymaganych do monitorowania pacjentów ze stwardnieniem rozsianym, zaleca się dodatkowo wykonywanie testów czynnościowych wątroby, określanie liczby leukocytów wraz z rozmazem i oznaczanie liczby płytek krwi po 1, 3 i 6 miesiącach leczenia, a następnie, jeżeli nie występują żadne objawy kliniczne, okresowe powtarzanie badań. Powinny być one przeprowadzane częściej, gdy rozpoczyna się leczenie preparatem w dawce 44 µg/0,5 ml. Zaleca się wykonanie podstawowych testów czynnościowych tarczycy w początkowej fazie leczenia i, jeśli badania te wykażą nieprawidłowość, powtarzanie ich co 6-12 miesięcy. Jeżeli badanie początkowe nie wskazuje na nieprawidłowości czynności tarczycy, dalsze rutynowe badania nie są konieczne. Należy je jednak wykonać w przypadku wystąpienia objawów sugerujących dysfunkcję tego narządu. Preparat nie był badany u pacjentów z pierwotnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego i nie należy go stosować w tej grupie chorych. Roztwór zawiera 2,5 mg alkoholu benzylowego na dawkę – nie podawać wcześniakom i noworodkom; lek może powodować zatrucia i reakcje anafilaktoidalne u niemowląt i dzieci do 3 rż. W przypadku rozpoznania mikroangiopatii zakrzepowej (TMA) konieczne jest bezzwłoczne rozpoczęcie leczenia (w tym rozważenie wymiany osocza) i zalecane jest natychmiastowe przerwanie stosowania interferonu beta. Objawy kliniczne TMA obejmują: trombocytopenię, nowo rozpoznane nadciśnienie, gorączkę, objawy z OUN (np. splątanie i niedowład) oraz zaburzenie czynności nerek. W razie stwierdzenia objawów klinicznych TMA, należy wykonać badanie liczby płytek krwi, stężenia dehydrogenazy mleczanowej we krwi oraz badanie czynności nerek; należy także wykonać rozmaz krwi pod kątem obecności fragmentów erytrocytów. Ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu nerczycowego zaleca się okresowe monitorowanie pod kątem wczesnych objawów podmiotowych lub przedmiotowych, takich jak obrzęk, białkomocz czy zaburzona czynność nerek, zwłaszcza u pacjentów z wysokim ryzykiem wystąpienia choroby nerek. Konieczne jest szybkie podjęcie leczenia zespołu nerczycowego. Rozważyć należy przerwanie podawania interferonu beta-1a. Podczas leczenia mogą zostać wytworzone przeciwciała neutralizujące interferon beta-1a, których obecność może być związana ze zmniejszeniem skuteczności leku. Jeśli pacjent słabo reaguje na leczenie preparatem i ma przeciwciała neutralizujące, należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka w przypadku kontynuowania leczenia preparatem. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu u dzieci do 2 lat. Preparatu nie należy stosować w tej grupie wiekowej. Preparat zawiera alkohol benzylowy, który może powodować reakcje alergiczne. Pacjenci w wieku <3 lat powinni być monitorowani pod kątem objawów ze strony układu oddechowego. Należy poinformować kobiety w ciąży lub karmiące piersią o możliwym ryzyku związanym z obecnością alkoholu benzylowego, który z czasem może się kumulować i powodować kwasicę metaboliczną. Preparat należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby ze względu na możliwe ryzyko związane z alkoholem benzylowym, który z czasem może się kumulować i powodować kwasicę metaboliczną. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

Reklama

Rebif - ciąża

Jeśli jest to uzasadnione klinicznie, można rozważyć stosowanie interferonu beta w okresie ciąży. Dane pochodzące z dużej liczby rejestrów (>1000 kobiet w ciąży) i doświadczenia po wprowadzeniu leku do obrotu wykazują brak zwiększonego ryzyka wystąpienia poważnych wad wrodzonych po ekspozycji na interferon beta przed zapłodnieniem lub w I trymestrze ciąży. Czas trwania ekspozycji w I trymestrze ciąży jest jednak niepewny, ponieważ dane zbierano, gdy stosowanie interferonu beta było w ciąży przeciwwskazane i leczenie prawdopodobnie przerwano, gdy wykryto i (lub) potwierdzono ciążę. Doświadczenie z ekspozycją w II i III trymestrze jest bardzo ograniczone. Dane z badań na zwierzętach wskazują na możliwość zwiększonego ryzyka samoistnego poronienia. Na podstawie obecnie dostępnych danych nie można odpowiednio ocenić ryzyka samoistnych poronień u kobiet w ciąży po ekspozycji na interferon beta, ale dane te nie sugerują jak dotąd zwiększonego zagrożenia. Preparat można stosować w okresie karmienia piersią. Ograniczone informacje dotyczące przenikania interferonu beta-1a do mleka ludzkiego, w połączeniu z właściwościami chemicznymi/fizjologicznymi interferonu beta sugerują, że ilości interferonu beta-1a przenikającego do mleka ludzkiego są znikome. Nie należy się spodziewać szkodliwych skutków działania na organizm noworodka/dziecka karmionego piersią.

Reklama

Rebif - efekty uboczne

Bardzo często: neutropenia, limfopenia, leukopenia, małopłytkowość, niedokrwistość, bezobjawowe zwiększenie aktywności aminotransferaz, ból głowy, stany zapalne w miejscu wstrzyknięcia, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, objawy grypopodobne. Często: znaczne zwiększenie aktywności aminotransferaz, depresja, bezsenność, biegunka, wymioty, nudności, świąd, wysypka, wysypka rumieniowa, wysypka grudkowo-plamkowa, łysienie, ból mięśni, ból stawów, ból w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie, dreszcze, gorączka. Niezbyt często: zaburzenia czynności tarczycy (najczęściej objawiające się nadczynnością lub niedoczynnością tarczycy), zapalenie wątroby z żółtaczką lub bez żółtaczki, drgawki, zaburzenia naczyniowe siatkówki (np. retinopatia, wysięki o wyglądzie kłębka waty w siatkówce, niedrożność tętnicy lub żyły siatkówki), incydenty zakrzepowo-zatorowe, duszność, pokrzywka, martwica w miejscu wstrzyknięcia, naciek w miejscu wstrzyknięcia, ropień w miejscu wstrzyknięcia, zakażenia w miejscu wstrzyknięcia, zwiększona potliwość. Rzadko: mikroangiopatia zakrzepowa (w tym zakrzepowa plamica małopłytkowa i zespół hemolityczno-mocznicowy; dotyczy klasy produktów zawierających interferon beta), pancytopenia, reakcje anafilaktyczne, niewydolność wątroby, autoimmunologiczne zapalenie wątroby, próby samobójcze, obrzęk Quinckego (obrzęk naczynioruchowy), rumień wielopostaciowy, reakcje skórne podobne do objawów rumienia wielopostaciowego, zespół Stevensa-Johnsona, toczeń rumieniowaty indukowany lekami, zespół nerczycowy, stwardnienie kłębuszków nerkowych, zapalenie tkanki łącznej w miejscu wstrzyknięcia. Częstotliwość nieznana: przejściowe objawy neurologiczne (tzn. zmniejszenie czucia, skurcze mięśni, parestezje, zaburzenia chodu, sztywność mięśni i stawów) mogące naśladować zaostrzenia objawów stwardnienia rozsianego, tętnicze nadciśnienie płucne, zapalenie tkanki podskórnej (w miejscu wstrzyknięcia). Przyjmowanie interferonów jest związane z występowaniem jadłowstrętu, zawrotów głowy, lęku, zaburzeń rytmu, rozszerzenia naczyń i kołatania serca, obfitego krwawienia miesiączkowego i krwotoków z dróg rodnych. Podczas leczenia interferonem beta może wystąpić zwiększona produkcja autoprzeciwciał. W związku ze stosowaniem preparatów zawierających interferon beta zgłaszano przypadki tętniczego nadciśnienia płucnego (PAH). Preparat podobnie jak inne interferony beta, może spowodować ciężkie uszkodzenie wątroby, w tym ostrą niewydolność wątroby. Podczas leczenia interferonem beta zgłaszano przypadki zespołu nerczycowego wywołanego przez różne rodzaje nefropatii, w tym ogniskowe segmentalne stwardnienie kłębuszków nerkowych z zapadnięciem pętli włośniczkowych (FSGS), zmianę minimalną (MCD), błoniasto-rozplemowe kłębuszkowe zapalenie nerek (MPGN) i mezangialne kłębuszkowe zapalenie nerek (MGN). Zgłaszano przypadki mikroangiopatii zakrzepowej (TMA), w tym przypadki śmiertelne; w większości przypadków TMA występowała pod postacią zakrzepowej plamicy małopłytkowej lub hemolitycznego zespołu mocznicowego. Zarówno TMA jak i zespół nerczycowy mogą występować po kilku tygodniach, a nawet kliku latach od rozpoczęcia leczenia interferonem beta. Ograniczone dane sugerują, że profil bezpieczeństwa u dzieci od 2 do 17 lat, przyjmujących lek 3 razy w tyg. jest zbliżony do obserwowanego u dorosłych.

Rebif - interakcje

Interferony zmniejszają aktywność enzymów zależnych od wątrobowego cytochromu P450 - należy zachować ostrożność podczas podawania preparatu w skojarzeniu z lekami, które mają mały indeks terapeutyczny i których klirens jest przede wszystkim zależny od aktywności układu cytochromu P450 w wątrobie, np. leki przeciwpadaczkowe i niektóre grupy leków przeciwdepresyjnych. Nie prowadzono badań dotyczących interakcji preparatu z kortykosteroidami lub ACTH; badania kliniczne wskazują, że pacjenci ze stwardnieniem rozsianym mogą otrzymywać interferon beta-1a i kortykosteroidy lub ACTH podczas rzutów choroby.

Rebif - dawkowanie

Podskórnie. Leczenie preparatem należy rozpocząć pod kontrolą lekarza mającego doświadczenie w leczeniu stwardnienia rozsianego. Dorośli. W celu umożliwienia rozwoju tachyfilaksji i zmniejszenia w ten sposób działań niepożądanych, zaleca się dawkowanie zgodnie z poniższym schematem: 1-2 tydzień: 8,8 µg 3 razy na tydzień; 3-4 tydzień: 22 µg 3 razy na tydzień; od 5 tygodnia: 44 µg 3 razy na tydzień. Pierwszy epizod demielinizacyjny: 44 µg 3 razy na tydzień we wstrzyknięciu podskórnym. Nawracająca postać stwardnienia rozsianego: 44 µg 3 razy na tydzień we wstrzyknięciu podskórnym; dawka 22 µg jest zalecana pacjentom, którzy nie tolerują większych dawek. W celu zmniejszenia objawów grypopodobnych związanych ze stosowaniem preparatu zaleca się podanie przeciwgorączkowego leku przeciwbólowego przed wykonaniem wstrzyknięcia i dodatkowo 24 h po każdym wstrzyknięciu. Dzieci i młodzież. Nie prowadzono żadnych badań klinicznych ani farmakokinetycznych u dzieci i młodzieży, jednak opublikowane dane wskazują, że bezpieczeństwo stosowania interferonu beta-1a w dawce 22 µg lub 44 µg 3 razy w tyg. we wstrzyknięciu podskórnym u dzieci od 2 do 17 lat podobne jak u osób dorosłych. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku do 2 lat; leku nie należy stosować w tej grupie wiekowej. Okres leczenia. Dotychczas nie wykazano bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu w leczeniu trwającym ponad 4 lata. Zaleca się, aby pacjenci byli poddawani ocenie co najmniej raz na 2 lata w okresie 4 lat po rozpoczęciu leczenia preparatem. Decyzja o dłuższym czasie leczenia powinna być podjęta w każdym przypadku indywidualnie przez lekarza prowadzącego.

Rebif - uwagi

Działania niepożądane ze strony OUN, obserwowane w trakcie przyjmowania interferonu beta-1a, mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.