Roferon-A - skład
1 ampułko-strzykawka 0,5 ml (do jednorazowego podania) zawiera 3 mln, 6 mln lub 9 mln j.m. interferonu alfa-2a. Lek zawiera alkohol benzylowy (10 mg/ml).
Reklama
Roferon-A - działanie
Rekombinowany interferon alfa-2a - posiada wiele właściwości naturalnego, ludzkiego alfa-interferonu. Wywiera działanie przeciwwirusowe poprzez wywoływanie w komórkach stanu oporności na zakażenie wirusami oraz modulowanie efektorowej części układu immunologicznego, odpowiedzialnej za neutralizację wirusów lub eliminację zakażonych wirusami komórek. Mechanizm przeciwnowotworowego działania preparatu nie został dotąd poznany. W komórkach HT 29 zmniejsza syntezę DNA, RNA i białek. Działa także przeciwproliferacyjnie w stosunku do komórek wielu ludzkich nowotworów. Biodostępność preparatu po podaniu domięśniowym lub podskórnym wynosi ponad 80%. Maksymalne stężenie we krwi po podaniu domięśniowym występuje po około 3,8 h, a po podaniu podskórnym - po około 7,3 h. Katabolizm nerkowy jest główną drogą eliminacji leku. Wydalanie z żółcią i metabolizm wątrobowy odgrywają mniejszą rolę w wydalaniu.
Reklama
Roferon-A - wskazania
Leczenie białaczki włochatokomórkowej. Leczenie pacjentów z AIDS z postępującym mięsakiem Kaposi'ego, bez objawów uogólnionych, u których liczba limfocytów CD4 wynosi >250 komórek/mm3. Leczenie przewlekłej fazy białaczki szpikowej przewlekłej z obecnością chromosomu Filadelfia (leczenie interferonem alfa-2a przewlekłej białaczki szpikowej nie jest alternatywną metodą leczenia u pacjentów posiadających dawców spokrewnionych zgodnych w układzie HLA i u których jest planowane lub możliwe w bliskiej przyszłości wykonanie allogenicznego przeszczepienia szpiku kostnego; jak dotąd nadal nic wiadomo, czy zastosowanie preparatu może być uważane za metodę leczenia umożliwiającą uzyskanie wyleczenia w tym wskazaniu). Leczenie chłoniaków skórnych z limfocytów T (interferon alfa-2a może wykazywać aktywność u pacjentów z postępującym procesem chorobowym, u których istnieje oporność na leczenie lub którzy nie kwalifikują się do leczenia konwencjonalnego). Leczenie dorosłych chorych z potwierdzonym histologicznie wirusowym zapaleniem wątroby typu B, u których są obecne markery replikacji wirusa, tzn. dodatnie wyniki oznaczeń HBV DNA lub HbeAg. Leczenie dorosłych chorych z potwierdzonym histologicznie wirusowym zapaleniem wątroby typu C, u których wyniki oznaczeń przeciwciał przeciw HCV lub HCV RNA są dodatnie i u których stwierdza się zwiększoną aktywność AlAT we krwi bez dekompensacji czynności wątroby (skuteczność interferonu alfa-2a w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu C jest zwiększona w przypadku skojarzonego leczenia z rybawiryną; interferon alfa-2a w monoterapii powinno się stosować w przypadku nietolerancji rybawiryny lub przeciwwskazań do jej stosowania). Leczenie chłoniaków nieziarniczych typu grudkowego. Leczenie zaawansowanego stadium raka nerki. Leczenie pacjentów z czerniakiem złośliwym w II stopniu zaawansowania wg AJCC (grubość nacieku wg Breslova >1,5 mm, bez zajęcia węzłów chłonnych ani bez rozprzestrzeniania się w skórze), u których po leczeniu chirurgicznym nie stwierdza się oznak choroby.
Reklama
Roferon-A - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na rekombinowany interferon alfa-2a lub pozostałe składniki preparatu. Ciężkie choroby serca obecnie lub w przeszłości. Ciężka niewydolność nerek, wątroby lub szpiku. Napady drgawek niepoddające się leczeniu i (lub) zaburzenia czynności o.u.n. Przewlekłe zapalenie wątroby z zaawansowaną, niewyrównaną niewydolnością lub marskością wątroby. Przewlekłe zapalenie wątroby, które jest aktualnie lub było niedawno leczone preparatami immunosupresyjnymi. Noworodki i dzieci <3 lat, ze względu na obecność w preparacie alkoholu benzylowego. W przypadku planowania terapii skojarzonej z rybawiryną, należy zapoznać się również z przeciwwskazaniami do stosowania rybawiryny zamieszczonymi w jej ChPL.
Reklama
Roferon-A - ostrzeżenia
W celu poprawy identyfikowalności biologicznych preparatów, nazwa handlowa podawanego leku powinna być czytelnie wpisana (lub zakreślona) w dokumentacji pacjenta. W przypadku planowania terapii skojarzonej interferonem alfa-2a z rybawiryną, należy zapoznać się również z ChPL dla rybawiryny. Ostrożnie stosować u pacjentów z hiperglikemią (regularnie monitorować stężenie glukozy we krwi; może zaistnieć konieczność modyfikacji leczenia przeciwcukrzycowego); z ciężkim upośledzeniem czynności szpiku (ryzyko nasilenia mielosupresji); ze współistniejącymi lub stwierdzanymi w przeszłości zaburzeniami autoimmunologicznymi (monitorować objawy kliniczne związane z chorobą autoimmunologiczną oraz kontrolować stężenia autoprzeciwciał i stężenia TSH; przerwać leczenie w przypadku konieczności). U wszystkich pacjentów należy okresowo kontrolować morfologię krwi obwodowej, zarówno przed podaniem preparatu, jak i w określonych odstępach czasu w trakcie leczenia. W przypadku wystąpienia nieznacznych lub umiarkowanych zaburzeń czynności nerek, wątroby lub szpiku, należy ściśle kontrolować parametry określające czynność tych narządów. Wszyscy pacjenci powinni być poddawani ścisłej obserwacji w kierunku występowania objawów świadczących o zaburzeniach psychicznych; w przypadku wystąpienia takich zaburzeń należy rozważyć interwencję psychiatryczną i (lub) odstawienie interferonu alfa-2a. Szczególnej uwagi wymagają także pacjenci z zaburzeniami związanymi z nadużywaniem substancji psychoaktywnych (alkoholu, pochodnych konopi indyjskich, itp.) - należy określić, czy u pacjenta nie występują choroby psychiczne i dokładnie ocenić możliwość używania innych substancji psychoaktywnych podczas jednoczesnego stosowania interferonu alfa; w razie konieczności należy rozważyć wielodyscyplinarne podejście do problemu, uwzględniając w procesie oceny, leczenia i dalszej obserwacji pacjenta udział specjalisty z dziedziny zdrowia psychicznego lub specjalisty od uzależnień; w trakcie leczenia, a nawet po jego zakończeniu, pacjenta należy ściśle kontrolować i jeśli wystąpią lub powrócą zaburzenia psychiczne lub zaburzenia związane z używaniem substancji psychoaktywnych, zaleca się wczesną interwencję. Każdego pacjenta zgłaszającego zaburzenia wzroku podczas terapii należy skierować na badania okulistyczne; podawanie interferonu alfa-2a należy przerwać w przypadku wystąpienia nowych lub nasilenia się już istniejących zaburzeń narządu wzroku. U pacjentów z cukrzycą i (lub) nadciśnieniem przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać badanie okulistyczne. W przypadku wystąpienia gorączki podczas terapii, należy wykluczyć inne przyczyny gorączki niż zespół objawów grypopodobnych, w szczególności ciężkie infekcje, zwłaszcza u chorych z neutropenią; w przypadku rozpoznania ciężkich zakażeń bakteryjnych, wirusowych lub grzybiczych, należy natychmiast wdrożyć odpowiednie leczenie zakażenia i rozważyć zakończenie terapii interferonem alfa-2a. Ze względu na działanie immunostymulujące preparatu, skuteczność leków immunosupresyjnych stosowanych po przeszczepieniach narządów może być zmniejszona (odnotowano przypadki odrzucenia przeszczepu). Nie wykazano skuteczności działania leku u tych chorych z WZW typu B lub C, którzy są poddawani hemodializie, mają hemofilię lub współistniejące zakażenie wirusem HIV. Ze względu na ryzyko rozwoju kwasicy mleczanowej, zachować szczególną ostrożność podczas terapii skojarzonej interferonem alfa-2a i rybawiryną u chorych ze współistniejącym zakażeniem HIV, u których stosuje się intensywne leczenie antyretrowirusowe (HAART). Chorzy z zakażeniem HIV i zaawansowaną marskością wątroby, u których stosuje się jednocześnie HAART mogą wykazywać zwiększone ryzyko rozwoju niewyrównanej niewydolności wątroby i zgonu; dodanie do leczenia interferonów alfa w monoterapii lub w skojarzeniu z rybawiryną może zwiększać to ryzyko w tej grupie pacjentów. Nie zaleca się stosowania leku u dzieci (skuteczność i bezpieczeństwo stosowania leku w tej grupie wiekowej nie zostały ustalone). Lek zawiera <1 mmol sodu (23 mg)/0,5 ml, tzn., że jest "wolny od sodu".
Reklama
Roferon-A - ciąża
Mężczyźni i kobiety leczeni preparatem powinni stosować skuteczną antykoncepcję. W ciąży lek powinien być stosowany wyłącznie, jeśli korzyści z jego stosowania dla kobiety uzasadniają potencjalne ryzyko dla płodu (nie można wykluczyć ryzyka uszkodzenia płodu). Nie wiadomo, czy lek jest wydzielany z mlekiem matki; podjęcie decyzji o zaprzestaniu karmienia piersią lub odstawieniu leku musi wynikać z potencjalnych korzyści ze stosowania leku dla matki. Leczenie skojarzone z rybawiryną: rybawiryna działa teratogennie i (lub) embriotoksycznie. U kobiet ciężarnych leczenie rybawiryną jest przeciwwskazane. Kobiety w wieku rozrodczym i ich partnerzy muszą stosować skuteczne środki zapobiegania ciąży w czasie leczenia i przez 4 mies. po jego zakończeniu. Pacjenci i ich partnerki muszą stosować skuteczne środki zapobiegania ciąży w czasie leczenia i przez 7 mies. po jego zakończeniu (patrz ChPL rybawiryny).
Reklama
Roferon-A - efekty uboczne
Bardzo często: leukopenia, jadłowstręt, nudności, nieznaczna hipokalcemia, ból głowy, biegunka, łysienie (odwracalne po odstawieniu leku, nasilone łysienie może trwać przez kilka tygodni po zakończeniu leczenia), wzmożona potliwość, ból mięśni, ból stawów, objawy grypopodobne, zmniejszenie apetytu, gorączka, dreszcze, zmęczenie. Często: trombocytopenia, niedokrwistość, zaburzenia smaku, zaburzenia rytmu serca (z blokiem przedsionkowo-komorowym włącznie), kołatanie serca, sinica, wymioty, ból brzucha, nudności, suchość błony śluzowej jamy ustnej, ból w klatce piersiowej, obrzęk, zmniejszenie masy ciała. Niezbyt często: odwodnienie, zaburzenia równowagi elektrolitowej, depresja, lęk, zmiany sprawności umysłowej, stan splątania, zaburzenia zachowania, nerwowość, zaburzenia pamięci, zaburzenia snu, neuropatia, zawroty głowy, niedoczulica, parestezje, drżenie, senność; zapalenie spojówek, zaburzenia widzenia, zapalenie spojówek, zawroty głowy, nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze, zaostrzenie lub wywołanie łuszczycy, świąd, białkomocz i zwiększona liczba komórek w moczu, zwiększona aktywność AlAT, zwiększona aktywność aminotransferaz, zwiększona aktywność fosfatazy zasadowej we krwi. Rzadko: zapalenie płuc, zakażenie wirusem opryszczki (z zaostrzeniem opryszczki wargowej włącznie), agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, zaburzenia autoimmunologiczne, ostre reakcje nadwrażliwości (np. pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli i anafilaksja), niedoczynność lub nadczynność tarczycy, zaburzenia czynności tarczycy, cukrzyca, hiperglikemia, samobójstwo, próby samobójcze, myśli samobójcze, śpiączka, incydenty naczyniowo-mózgowe, drgawki, przemijające zaburzenia wzwodu, niedokrwienna retinopatia, zatrzymanie krążenia i oddychania, zawał mięśnia sercowego, zastoinowa niewydolność krążenia, obrzęk płuc, zapalenie naczyń, duszność, kaszel, zapalenie trzustki, wzmożona perystaltyka jelit, zaparcia, niestrawność, wzdęcia, niewydolność wątroby, zapalenie wątroby, zaburzenie czynności wątroby, wysypka skórna, suchość skóry, krwawienia z nosa, suchość błon śluzowych, wodnisty wysięk z nosa, toczeń rumieniowaty układowy, zapalenie stawów, ostra niewydolność nerek (głównie u chorych na nowotwory z towarzyszącą chorobą nerek), zaburzenie czynności nerek, zwiększenie stężenia kreatyniny, mocznika, kwasu moczowego i bilirubiny we krwi, zwiększona aktywność dehydrogenazy mleczanowej we krwi. Bardzo rzadko: idiopatyczna plamica małopłytkowa, sarkoidoza, hipertriglicerydemia, hiperlipidemia, encefalopatia, zakrzepica tętnicy siatkówki, neuropatia nerwu wzrokowego, krwotok do siatkówki, zakrzepica żył siatkówki, wysięki do siatkówki, retinopatia, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, nawroty choroby wrzodowej, niezagrażające życiu krwawienia z przewodu pokarmowego, martwica w miejscu wstrzyknięcia, reakcja w miejscu wstrzyknięcia. Częstość nieznana: odrzucenie przeszczepu, tętnicze nadciśnienie płucne (szczególnie u pacjentów z czynnikami ryzyka, takimi jak: nadciśnienie wrotne, zakażenie wirusem HIV, marskość wątroby), niedokrwienne zapalenie jelit, wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Może wystąpić pancytopenia; bardzo rzadko zgłaszano przypadki anemii aplastycznej. U niektórych chorych mogą powstawać przeciwciała neutralizujące skierowane przeciw interferonom.
Roferon-A - interakcje
Ponieważ alfa-interferony zmieniają metabolizm komórkowy, istnieje możliwość, że będą one modyfikować działanie innych leków. Alfa-interferony mogą wpływać niekorzystnie na metaboliczne procesy utleniania; należy mieć to na uwadze przepisując jednoczesną terapię z lekami metabolizowanymi w ten sposób (szczegółowe informacje na ten temat nie są dostępne). Doniesiono o zmniejszeniu klirensu teofiliny przez interferon alfa-2a. Ponieważ preparat może wpływać niekorzystnie na czynność o.u.n., może dochodzić do interakcji ze stosowanymi równocześnie lekami działającymi na o.u.n. Objawy neurotoksyczności, hematotoksyczności lub kardiotoksyczności leków podawanych jednocześnie lub przed zastosowaniem interferonów mogą się zwiększać. Bewacyzumab nie wywiera znaczącego wpływu na farmakokinetykę interferonu alfa-2a. Jeśli interferon alfa-2a ma być stosowany w skojarzeniu z rybawiryną u pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C, należy zapoznać się ChPL rybawiryny.
Roferon-A - dawkowanie
Podskórnie. Dorośli. Podawanie leku powinno być prowadzone pod kontrolą lekarza mającego doświadczenie w leczeniu chorób będących wskazaniem do stosowania leku. Zamiana na inny lek biologicznie podobny jest możliwa jedynie za zgodą lekarza prowadzącego. Białaczka włochatokomórkowa: dawka początkowa - 3 mln j.m. na dobę we wstrzyknięciach podskórnych przez 16-24 tyg. W przypadku wystąpienia nietolerancji leku, należy zmniejszyć dawkę leku do 1,5 mln j.m. na dobę lub zmniejszyć częstość podawania do 3 razy w tyg. Dawka podtrzymująca - 3 mln j.m. 3 razy w tyg. W przypadku nietolerancji, dawkę leku należy zmniejszyć do 1,5 mln j.m. 3 razy w tyg. Czas leczenia potrzebny do oceny efektywności leczenia wynosi około 6 mies. Leczenie należy przerwać przy braku poprawy lub kontynuować u chorych z odpowiedzią na leczenie. Leczenie preparatem prowadzono maksymalnie przez 20 kolejnych mies. Nie określono optymalnego czasu stosowania leku, ani minimalnej skutecznej dawki preparatu. Mięsak Kaposi`ego związany z AIDS: podskórnie przez 10-12 tyg. w dawce stopniowo zwiększanej do co najmniej 18 mln j.m. na dobę, a jeśli to możliwe do 36 mln j.m. na dobę. Zalecany jest następujący schemat zwiększania dawki: dni 1-3 - 3 mln j.m./dobę; dni 4-6 - 9 mln j.m./dobę; dni 7-9 - 18 mln j.m. na dobę oraz, jeżeli chory toleruje tę dawkę, zwiększyć do 36 mln j.m./dobę w dniach 10-84. Dawka podtrzymująca - 3 razy w tyg. w maksymalnej tolerowanej przez pacjenta dawce, ale nie większej niż 36 mln j.m. Czas leczenia potrzebny do oceny efektywności leczenia wynosi co najmniej 10, a najlepiej 12 tyg. Leczenie należy przerwać przy braku poprawy lub kontynuować u chorych z odpowiedzią na leczenie. Leczenie preparatem prowadzono przez okres do 20 kolejnych mies. Po uzyskaniu odpowiedzi, leczenie powinno być kontynuowane aż do czasu ustąpienia cech nowotworu. Optymalny czas leczenia nie został ustalony. Interferon alfa-2a nie powinien być stosowany w skojarzeniu z inhibitorami proteazy; za wyjątkiem zydowudyny, nie ma danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania interferonu alfa-2a w skojarzeniu z inhibitorami odwrotnej transkryptazy. Po zakończeniu leczenia często dochodzi do wznowy mięsaka Kaposi`ego. Przewlekła białaczka szpikowa: zastosowanie preparatu pozwala na uzyskanie remisji hematologicznej u 60% pacjentów w przewlekłej fazie CML, niezależnie od uprzedniego leczenia; u 2/3 z tych pacjentów obserwuje się całkowitą odpowiedź hematologiczną, która może wystąpić nawet po 18 mies. od rozpoczęcia leczenia. Interferon alfa-2a pozwala na uzyskanie trwałej odpowiedzi cytogenetycznej, utrzymującej się przez ponad 40 mies. Lek podaje się we wstrzyknięciach podskórnych przez 8-12 tyg. Zalecany schemat dawkowania: dni 1-3 - 3 mln j.m./dobę; dni 4-6 - 6 mln j.m./dobę; dni 7-84 - 9 mln j.m./dobę. Czas leczenia potrzebny do oceny efektywności leczenia wynosi co najmniej 8 tyg., a najlepiej co najmniej 12 tyg. Leczenie należy przerwać przy braku poprawy. U chorych, u których uzyskano odpowiedź na leczenie, należy je kontynuować do czasu uzyskania całkowitej remisji hematologicznej lub przez maksymalnie 18 mies. U wszystkich chorych, u których uzyskano całkowitą odpowiedź hematologiczną, należy kontynuować leczenie w dawce 9 mln j.m./dobę (dawka optymalna) lub 9 mln j.m. 3 razy w tyg. (dawka minimalna). Optymalny czas leczenia nie został określony, choć wystąpienie remisji cytogenetycznej obserwowano po 2 latach od rozpoczęcia terapii. Chłoniaki skórne z limfocytów T (CTCL): lek jest stosowany w przypadku oporności na standardową terapię lub istnienia przeciwwskazań do niej. Podskórnie przez 12 tyg. w dawce stopniowo zwiększanej do 18 mln j.m. na dobę. Zalecany jest następujący schemat zwiększania dawki: dni 1-3 - 3 mln j.m./dobę; dni 4-6 - 9 mln j.m./dobę; dni 7-84 - 18 mln j.m./dobę. Dawka podtrzymująca: 3 razy w tyg. w maksymalnej tolerowanej przez chorego dawce, ale nie większej niż 18 mln j.m./dobę. Czas leczenia potrzebny do oceny efektywności leczenia wynosi co najmniej 8 tyg., a najlepiej 12 tyg. Leczenie należy przerwać przy braku poprawy lub kontynuować u chorych z odpowiedzią na leczenie. Minimalny czas leczenia chorych, u których uzyskano odpowiedź, powinien wynosić 12 mies. Leczenie preparatem prowadzono przez okres do 40 kolejnych mies. Optymalny czas leczenia nie został określony. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B: nie ustalono optymalnego schematu dawkowania; zazwyczaj stosowana jest dawka 2,5-5 mln j.m./m2 pc., podskórnie 3 razy w tyg. przez 4-6 mies. Następnie wielkość dawki dostosowuje się w zależności od tolerancji pacjenta na lek. W przypadku braku poprawy po 3-4 mies. leczenia, należy rozważyć możliwość zaprzestania leczenia. Dzieciom lek podawano w dawce do 10 mln j.m./ m2 pc. z dobrą tolerancją, jednak nie wykazano skuteczności terapii. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C. Terapia skojarzona z rybawiryną. Pacjenci z nawrotem choroby: interferon alfa-2a podskórnie w dawce 4,5 mln j.m. 3 razy w tyg. przez 6 mies; rybawiryna w dawce 1000-1200 mg na dobę w 2 dawkach (należy zapoznać się z ChPL rybawiryny). Pacjenci dotychczas nieleczeni: interferon alfa-2a podskórnie w dawce 3-4,5 mln j.m. 3 razy w tyg. przez okres co najmniej 6 mies. Leczenie powinno być kontynuowane przez następne 6 mies. u tych chorych, u których uzyskano ujemny wynik badania na HCV RNA w 6. miesiącu terapii oraz u tych, którzy są zakażeni genotypem 1 i stwierdzono u nich wysoką wiremię przed rozpoczęciem terapii. Dawka rybawiryny: jak wyżej. Należy wziąć pod uwagę inne niekorzystne czynniki prognostyczne przy podejmowaniu decyzji o przedłużeniu leczenia do 12 miesięcy (wiek >40 lat, płeć męska, włóknienie mostkowe wątroby). Pacjenci, u których nie uzyskano odpowiedzi wirusologicznej po 6 mies. leczenia zwykle nie uzyskują utrwalonej odpowiedzi. Interferon alfa-2a w monoterapii (stosowany głównie w przypadku nietolerancji rybawiryny lub przeciwwskazań do jej stosowania): dawka początkowa - 3-6 mln j.m. podskórnie 3 razy w tyg. przez 6 mies. jako leczenie indukcyjne, jeśli lek jest dobrze tolerowany. U pacjentów, u których nie uzyskano odpowiedzi po 3-4 mies. leczenia, należy rozważyć zakończenie leczenia interferonem alfa-2a. Dawka podtrzymująca: pacjenci, u których uzyskano normalizację aktywności AlAT we krwi i (lub) HCV-RNA jest niewykrywalny, wymagają terapii podtrzymującej interferonem alfa-2a w dawce 3 mln j.m. 3 razy w tyg. przez następne 6 mies. lub dłużej w celu konsolidacji odpowiedzi całkowitej. Optymalny czas leczenia nie został ustalony, zaleca się prowadzenie leczenia przez co najmniej 12 mies. U większości pacjentów nawrot choroby, przy prawidłowym leczeniu interferonem alfa-2a w monoterapii, nastąpił w ciągu 4 mies. od zakończenia leczenia. Chłoniaki nieziarnicze typu grudkowego: interferon alfa-2a należy podawać jednocześnie z chemioterapią wg schematu CHOP (cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna, prednizolon) w dawce 6 mln j.m./m2 pc. podskórnie od dnia 22. do dnia 26. każdego 28-dniowego cyklu leczenia. Zaawansowane stadium raka nerki. Terapia skojarzona z winblastyną: interferon alfa-2a podskórnie w dawce 3 mln j.m. 3 razy w tyg. przez pierwszy tydz.; 9 mln. j.m. 3 razy w tyg. w drugim tyg. i 18 mln. j.m. 3 razy w tyg. w kolejnych tygodniach. Winblastyna dożylnie, zgodnie z zaleceniami producenta (w dawce 0,1 mg/kg mc. raz na 3 tyg.) - patrz. ChPL winblastyny. Jeżeli dawka interferonu alfa-2a 18 mln j.m. 3 razy w tyg. nie jest przez pacjenta tolerowana, można ją zmniejszyć do 9 mln j.m. 3 razy w tyg. Leczenie powinno trwać co najmniej 3 mies., maksymalnie 12 mies., lub do momentu progresji choroby. U pacjentów, u których uzyskano odpowiedź całkowitą, leczenie można zakończyć w 3 mies. po uzyskaniu trwałej odpowiedzi. Terapia skojarzona z bewacyzumabem: interferon alfa-2a podskórnie w dawce 9 mln j.m. 3 razy w tyg. do czasu progresji choroby lub przez okres do 12 mies. Nie oceniano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności interferonu alfa-2a podawanego dłużej niż 12 mies. Leczenie interferonem alfa-2a może być rozpoczęte od mniejszej dawki (3 lub 6 mln j.m.), jednakże zalecana dawka 9 mln j.m. powinna zostać osiągnięta w ciągu pierwszych 2 tyg. leczenia. Jeśli dojdzie do wystąpienia nietolerancji dawki 9 mln j.m. 3 razy w tyg. dawkę należy zmniejszyć do dawki minimalnej wynoszącej 3 mln j.m. 3 razy w tyg. Interferon alfa-2a należy podawać po zakończeniu wlewu bewacyzumabu (należy się zapoznać z ChPL bewacyzumabu). Czerniak złośliwy po leczeniu chirurgicznym: podskórnie w dawce 3 mln j.m. 3 razy w tyg. przez 18 mies., a leczenie należy rozpocząć nie później niż 6 tyg. po leczeniu chirurgicznym. Jeśli wystąpi nietolerancja leczenia, dawkę należy zmniejszyć do 1,5 mln j.m. 3 razy w tyg.
Roferon-A - uwagi
W zależności od dawki leku, schematu dawkowania, jak również wrażliwości osobniczej, lek może niekorzystnie wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Lek należy przechowywać w temp. 2-8st.C. Informacja przygotowana na podst. ChPL z dn. 03.09.2015 r. Aktualna ChPL dostępna na stronie www.roche.pl.
