Yervoy - skład
1 ml koncentratu zawiera 5 mg ipilimumabu; lek zawiera sód - 0,1 mmol (2,30 mg)/ml.
Reklama
Yervoy - działanie
Lek przeciwnowotworowy, przeciwciało monoklonalne. Ipilimumab jest substancją wzmacniającą aktywność limfocytów T, która specyficznie blokuje hamujący sygnał CTLA-4, co powoduje aktywację limfocytów T, proliferację i zwiększenie nacieku limfocytów T w guzach, prowadząc do śmierci komórek nowotworu. Mechanizm działania ipilimumabu jest pośredni, poprzez wzmacnianie odpowiedzi immunologicznej, której mediatorem są limfocyty T. Po wielokrotnym podaniu ipilimumabu co 3 tyg. klirens nie zmienia się w czasie i występuje minimalna kumulacja systemowa przy współczynniku kumulacji równym 1,5 lub mniejszym. Stan stacjonarny ipilimumabu zostaje osiągnięty po podaniu 3. dawki. Średni końcowy T0,5 wynosi 15,4 dni. Klirens ipilimumabu wzrasta wraz ze wzrostem masy ciała oraz wraz ze zwiększeniem początkowej wartości aktywności LDH; jednakże nie jest konieczne dostosowanie dawki do zwiększonej aktywności LDH lub masy ciała, jeśli lek podaje się w dawce wyrażonej w mg/kg mc.
Reklama
Yervoy - wskazania
Czerniak. Ipilimumab w monoterapii jest wskazany w leczeniu zaawansowanego czerniaka (nieoperacyjnego lub z przerzutami) u dorosłych i młodzieży w wieku ≥12 lat. Ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem jest wskazany do leczenia zaawansowanego czerniaka (nieoperacyjnego lub przerzutowego) u dorosłych. W porównaniu do niwolumabu w monoterapii dłuższy czas przeżycia bez progresji choroby (PFS) i przeżycia całkowitego (OS) dla niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem został stwierdzony tylko u pacjentów z małą ekspresją PD-L1 na komórkach guza. Rak nerkowokomórkowy (RCC). Ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem jest wskazany do leczenia pierwszej linii zaawansowanego raka nerkowokomórkowego, u dorosłych pacjentów z pośrednim lub niekorzystnym rokowaniem. Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP). Ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem i 2 cyklami chemioterapii opartej na pochodnych platyny jest wskazany do leczenia pierwszej linii niedrobnokomórkowego raka płuca z przerzutami u dorosłych, u których w tkance nowotworowej nie występują mutacje aktywujące w genie EGFR lub translokacje w genie ALK. Złośliwy międzybłoniak opłucnej (MPM). Ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem jest wskazany do leczenia pierwszej linii nieoperacyjnego złośliwego międzybłoniaka opłucnej, u dorosłych pacjentów.
Reklama
Yervoy - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na ipilimumab lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Yervoy - ostrzeżenia
Działania niepożądane pochodzenia immunologicznego występowały częściej w przypadku podawania niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem niż niwolumabu w monoterapii. W przypadku leczenia skojarzonego zgłaszano także zdarzenia niepożądane dotyczące serca oraz zatorowość płucną. Ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem. Objawy pochodzenia immunologicznego. Należy przerwać podawanie ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem w przypadku zagrażających życiu lub nawracających ciężkich działań niepożądanych dotyczących serca i płuc. Należy stale monitorować pacjentów (co najmniej przez 5 miesięcy od podania ostatniej dawki), ponieważ działania niepożądane związane ze stosowaniem ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem mogą wystąpić w dowolnym czasie podczas leczenia lub po jego zakończeniu. Leczenie ipilimumabem jest związane z występowaniem zapalnych działań niepożądanych, spowodowanych zwiększoną lub nadmierną aktywnością układu immunologicznego (działania niepożądane pochodzenia immunologicznego), które mogą być ciężkie lub zagrażające życiu, mogą dotyczyć przewodu pokarmowego, wątroby, skóry, narządów dokrewnych lub innych narządów. W leczeniu ciężkich działań niepożądanych pochodzenia immunologicznego konieczne może być ogólne podanie dużych dawek kortykosteroidów z podaniem lub bez podania innych leków immunosupresyjnych. Biorąc pod uwagę stopień nasilenia działania niepożądanego należy wstrzymać podawanie ipilimumabu lub ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem oraz zastosować kortykosteroidy. Jeśli zastosowano immunosupresję kortykosteroidami w celu leczenia działania niepożądanego, po uzyskaniu poprawy, należy rozpocząć stopniowe, trwające co najmniej 1 miesiąc, zmniejszanie dawek tych leków. Szybkie zmniejszanie dawek może doprowadzić do nasilenia lub nawrotu działania niepożądanego. W przypadku pogorszenia lub braku poprawy pomimo stosowania kortykosteroidów należy dołączyć leczenie immunosupresyjne inne niż kortykosteroidy. Nie należy ponownie rozpoczynać leczenia ipilimumabem w skojarzeniu z niwolumabem, jeśli pacjent otrzymuje immunosupresyjne dawki kortykosteroidów lub inne leczenie immunosupresyjne. U pacjentów otrzymujących leczenie immunosupresyjne należy stosować profilaktykę antybiotykową w celu zapobiegania zakażeniom oportunistycznym. Zapalenie jelita grubego pochodzenia immunologicznego. Podczas leczenia ipilimumabem w skojarzeniu z niwolumabem obserwowano ciężką biegunkę lub zapalenie jelita grubego. Należy monitorować pacjentów w celu wykrycia biegunki oraz dodatkowych objawów zapalenia jelita grubego, takich jak: ból brzucha i obecność śluzu lub krwi w stolcu. Należy wykluczyć pochodzenie zakaźne i zaburzenia wynikające z choroby podstawowej. Zapalenie płuc pochodzenia immunologicznego. Obserwowano ciężkie zapalenie płuc lub chorobę śródmiąższową płuc, w tym także przypadki śmiertelne. Należy monitorować pacjentów w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych zapalenia płuc, takich jak: zmiany radiologiczne (np. ogniska zacienienia typu matowej szyby, nacieki plamkowe), duszność i niedotlenienie. Należy wykluczyć pochodzenie zakaźne i zaburzenia wynikające z choroby podstawowej. Hepatotoksyczność pochodzenia immunologicznego. Podczas leczenia ipilimumabem w skojarzeniu z niwolumabem obserwowano ciężkie zapalenie wątroby. Należy monitorować pacjentów w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych zapalenia wątroby, takich jak: zwiększenie aktywności aminotransferaz i stężenia bilirubiny całkowitej. Należy wykluczyć pochodzenie zakaźne i zaburzenia wynikające z choroby podstawowej. Działania niepożądane pochodzenia immunologicznego dotyczące skóry. Należy zachować ostrożność rozważając zastosowanie ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem u pacjenta, u którego w przeszłości wystąpiła ciężka lub zagrażająca życiu reakcja skórna w związku z wcześniejszą immunostymulacyjną terapią przeciwnowotworową. Podczas leczenia ipilimumabem w skojarzeniu z niwolumabem obserwowano ciężką wysypkę. Obserwowano rzadkie przypadki SJS i TEN, niektóre z przebiegiem śmiertelnym. Jeśli wystąpią objawy podmiotowe i przedmiotowe SJS lub TEN, należy przerwać podawanie ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem, a pacjenta skierować do specjalistycznego ośrodka w celu oceny i leczenia. Jeśli podczas stosowania ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem u pacjenta rozwinie się SJS lub TEN, zaleca się trwałe przerwanie leczenia. Zapalenie nerek pochodzenia immunologicznego i zaburzenie czynności nerek. Podczas leczenia ipilimumabem w skojarzeniu z niwolumabem obserwowano ciężkie zapalenie nerek i zaburzenie czynności nerek. Należy monitorować pacjentów w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych zapalenia nerek lub zaburzenia czynności nerek. U większości pacjentów występuje bezobjawowe zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy. Należy wykluczyć etiologie związane z chorobą podstawową. Endokrynopatia pochodzenia immunologicznego. Podczas leczenia ipilimumabem w skojarzeniu z niwolumabem obserwowano ciężkie endokrynopatie, w tym niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, niewydolność kory nadnerczy (w tym wtórna niewydolność kory nadnerczy), zapalenie przysadki (w tym niedoczynność przysadki), cukrzycę i cukrzycową kwasicę ketonową. Należy monitorować pacjentów w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych endokrynopatii i hiperglikemii, a także zmian czynności tarczycy (na początku leczenia, okresowo w trakcie leczenia, i kiedy jest to wskazane na podstawie oceny klinicznej). Objawy przedmiotowe i podmiotowe endokrynopatii należy uznać za związane z układem immunologicznym, chyba że określona zostanie inna przyczyna. Reakcje na wlew. W badaniach klinicznych ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem zgłaszano ciężkie reakcje na wlew. W przypadku ciężkiej lub zagrażającej życiu reakcji na wlew należy przerwać wlew ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem oraz zastosować odpowiednie leczenie. Pacjenci z łagodną lub umiarkowaną reakcją na wlew mogą otrzymywać ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem pod ścisłą kontrolą i użyciem premedykacji zgodnie z lokalnymi wytycznymi dotyczącymi zapobiegania reakcjom na wlew. Inne działania niepożądane pochodzenia immunologicznego. W badaniach klinicznych z różnymi dawkami i różnymi typami nowotworów zgłaszano następujące działania niepożądane pochodzenia immunologicznego u mniej niż 1% pacjentów leczonych ipilimumabem w skojarzeniu z niwolumabem: zapalenie trzustki, zapalenie błony naczyniowej oka, demielinizację, neuropatię autoimmunologiczną (w tym niedowład nerwu twarzowego i odwodzącego), zespół Guillaina-Barrego, miastenię rzekomoporaźną (myasthenia gravis), zespół miasteniczny, aseptyczne zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu, zapalenie żołądka, sarkoidozę, zapalenie dwunastnicy, zapalenie mięśni, zapalenie mięśnia sercowego i rabdomiolizę. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki zespołu Vogta-Koyanagi-Harady i surowiczego odwarstwienia siatkówki. U pacjentów z zapaleniem oka związanym z ipilimumabem obserwowano przemijającą utratę widzenia. Po podaniu ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem obserwowano rzadkie przypadki toksyczności mięśniowej (zapalenie mięśni, zapalenie mięśnia sercowego i rabdomioliza), niektóre z przebiegiem śmiertelnym. Jeśli u pacjenta wystąpią objawy podmiotowe i przedmiotowe toksyczności mięśniowej, należy zastosować ścisłe monitorowanie, a pacjenta skierować natychmiast do specjalisty w celu oceny i leczenia. Biorąc pod uwagę stopień nasilenia toksyczności mięśniowej należy wstrzymać lub odstawić podawanie ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem oraz zastosować odpowiednie leczenie. Ipilimumab w monoterapii. Objawy pochodzenia immunologicznego ze strony układu pokarmowego. W badaniach klinicznych zgłaszano przypadki zgonów z powodu perforacji przewodu pokarmowego. U pacjentów należy monitorować przedmiotowe i podmiotowe objawy, które mogą wskazywać na wystąpienie zapalenia jelita grubego pochodzenia immunologicznego lub perforacji przewodu pokarmowego. Obraz kliniczny może obejmować biegunkę, zwiększoną częstość wypróżnień, ból brzucha lub obecność krwi w kale, z lub bez gorączki. W badaniach klinicznych zapalenie jelita grubego pochodzenia immunologicznego było związane z zapaleniem błony śluzowej, z owrzodzeniami lub bez oraz z naciekami limfocytowymi lub neutrofilowymi. Po dopuszczeniu leku do obrotu opisywano przypadki zakażenia wirusem cytomegalii (CMV) lub reaktywacji wirusa u pacjentów z opornym na steroidy zapaleniem jelita grubego o etiologii immunologicznej. Jeśli u pacjenta wystąpi biegunka lub zapalenie jelita grubego, należy wykonać odpowiednie badanie kału w celu wykluczenia etiologii zakaźnej lub innej. Zalecenia dotyczące postępowania w przypadku wystąpienia biegunki lub zapalenia jelita grubego opierają się na nasileniu objawów. Zalecane jest leczenie objawowe (np. loperamid, uzupełnianie płynów) i ścisłe monitorowanie. Jeśli łagodne lub umiarkowane objawy nawracają lub utrzymują się przez 5-7 dni, zaplanowaną dawkę ipilimumabu należy wstrzymać i zaleca się włączenie leczenia kortykosteroidami (np. prednizon 1 mg/kg mc. doustnie raz na dobę lub równoważny lek). Jeśli objawy ulegną złagodzeniu do stopnia 0.-1. lub powrócą do stanu sprzed rozpoczęcia leczenia, można wznowić podawanie ipilimumabu. Należy zaprzestać podawania ipilimumabu u pacjentów z ciężką (3st. lub 4st.) biegunką lub zapaleniem jelita grubego i zaleca się natychmiastowe leczenie ogólne kortykosteroidami w dużych dawkach podawanymi dożylnie. Doświadczenie z badań klinicznych, dotyczących postępowania w opornej na steroidy biegunce i zapaleniu jelita grubego jest ograniczone. Po wykluczeniu innych przyczyn [w tym zakażenia (reaktywacji zakażenia) wirusem cytomegalii (CMV), ocenianego metodą PCR wirusa w próbce z biopsji, i zakażenia innymi wirusami, bakteriami lub pasożytami) u pacjentów z opornym na steroidy zapaleniem jelita grubego o etiologii immunologicznej należy rozważyć dodanie do schematu opartego na kortykosteroidach innego leku immunosupresyjnego. W badaniach klinicznych, przy braku przeciwwskazań, podawano pojedynczą dawkę infliksymabu 5 mg/kg mc. Infliksymabu nie należy stosować w przypadku podejrzewania perforacji przewodu pokarmowego lub posocznicy. Hepatotoksyczność pochodzenia immunologicznego. Podanie ipilimumabu jest związane z ciężką hepatotoksycznością pochodzenia immunologicznego. W badaniach klinicznych zgłaszano przypadki prowadzącej do zgonu niewydolności wątroby. Przed podaniem każdej dawki ipilimumabu należy oznaczać aktywność aminotransferaz i stężenie bilirubiny, gdyż zmiany wyników badań laboratoryjnych mogą wskazywać na wystąpienie zapalenia wątroby pochodzenia immunologicznego. Wzrost wartości wskaźników określających czynność wątroby może wystąpić bez objawów klinicznych. W celu wykluczenia innych przyczyn uszkodzenia wątroby, w tym wskutek infekcji, progresji nowotworu lub działania jednocześnie stosowanych leków, a także w celu monitorowania objawów, aż do ich ustąpienia należy oznaczać aktywność AspAT, AlAT i stężenie bilirubiny całkowitej. Biopsje wątroby, wykonane u pacjentów z hepatotoksycznością pochodzenia immunologicznego, wykazały cechy ostrego stanu zapalnego (neutrofile, limfocyty i makrofagi). Działania niepożądane pochodzenia immunologicznego dotyczące skóry. Należy zachować ostrożność rozważając zastosowanie ipilimumabu u pacjenta, u którego w przeszłości wystąpiła ciężka lub zagrażająca życiu reakcja skórna w związku z wcześniejszą immunostymulacyjną terapią przeciwnowotworową. Podanie ipilimumabu jest związane z poważnymi działaniami niepożądanymi dotyczącymi skóry, które mogą być pochodzenia immunologicznego. Obserwowano rzadkie przypadki toksycznej nekrolizy naskórka (TEN) w tym zespół Stevens-Johnsona, niektóre z nich ze skutkiem śmiertelnym. W badaniach klinicznych oraz po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano rzadkie przypadki polekowych reakcji z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS). Działania neurologiczne pochodzenia immunologicznego. Podanie ipilimumabu jest związane z poważnymi neurologicznymi działaniami niepożądanymi pochodzenia immunologicznego. W badaniach klinicznych zgłaszano przypadki zespołu Guillain-Barre, które prowadziły do zgonu. Zgłaszano także występowanie objawów przypominających miastenię. U pacjentów może wystąpić osłabienie mięśniowe oraz neuropatia czuciowa. Endokrynopatia pochodzenia immunologicznego. Podanie ipilimumabu może powodować stan zapalny narządów wydzielania wewnętrznego, objawiający się jako niedoczynność podwzgórza, przysadki mózgowej, niewydolność nadnerczy oraz niedoczynność tarczycy, a pacjenci mogą prezentować objawy niespecyficzne, które mogą przypominać inne stany patologiczne, np. przerzuty do mózgu lub inne choroby. Najczęstszym obrazem klinicznym są bóle głowy i zmęczenie. Mogą wystąpić także zaburzenia pola widzenia, zmiany zachowania, zaburzenia równowagi elektrolitowej oraz zmniejszenie ciśnienia. Należy wykluczyć przełom nadnerczowy jako przyczynę objawów występujących u pacjenta. Doświadczenie kliniczne dotyczące endokrynopatii związanej ze stosowaniem ipilimumabu jest ograniczone. W przypadku wystąpienia objawów przełomu nadnerczowego, np. ciężkiego odwodnienia, niedociśnienia lub wstrząsu zaleca się jak najszybsze dożylne podanie kortykosteroidów oraz należy ocenić czy pacjent nie ma sepsy lub zakażenia. Jeżeli obecne są objawy niewydolności nadnerczy, ale pacjent nie jest w przełomie nadnerczowym, należy rozważyć wykonanie dalszych badań, w tym laboratoryjnych i obrazowych. Reakcje na wlew. W badaniach klinicznych ipilimumabu zgłaszano ciężkie reakcje na wlew. W przypadku ciężkiej lub zagrażającej życiu reakcji na wlew należy przerwać wlew ipilimumabu oraz zastosować odpowiednie leczenie. Pacjenci z łagodną lub umiarkowaną reakcją na wlew mogą otrzymywać ipilimumab pod ścisłą kontrolą i użyciem premedykacji zgodnie z lokalnymi wytycznymi dotyczącymi zapobiegania reakcjom na wlew. Inne działania niepożądane pochodzenia immunologicznego. U pacjentów leczonych ipilimumabem w dawce 3 mg/kg mc. w monoterapii w badaniu MDX010-20 zgłaszano następujące działania niepożądane o możliwym pochodzeniu immunologicznym: zapalenie błony naczyniowej oka, eozynofilia, wzrost aktywności lipazy oraz zapalenie kłębuszków nerkowych. Ponadto u pacjentów leczonych ipilimumabem w dawce 3 mg/kg mc. + szczepionką peptydową gp100 w badaniu MDX010-20 zgłaszano zapalenie tęczówki, anemię hemolityczną, wzrost aktywności amylazy, niewydolność wielonarządową oraz zapalenie płuc. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłoszono przypadki zespołu Vogta-Koyanagi-Harady i surowiczego odwarstwienia siatkówki. U pacjentów z zapaleniem oka związanym z ipilimumabem obserwowano przemijającą utratę widzenia. Po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano przypadki odrzucenia przeszczepionego narządu litego u pacjentów leczonych ipilimumabem. Leczenie ipilimumabem może zwiększać ryzyko odrzucenia przeszczepu u biorców przeszczepów narządów litych. U tych pacjentów należy rozważyć korzyść z leczenia ipilimumabem w stosunku do ryzyka możliwego odrzucenia narządu. Limfohistiocytozę hemofagocytarną (HLH) obserwowano podczas stosowania ipilimumabu w monoterapii oraz podczas stosowania ipilimumabu w skojarzeniu z inhibitorem PD-1 lub PD-L1 (w tym niwolumabem). Należy zachować ostrożność podczas stosowania ipilimumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z inhibitorem PD-1 lub PD-L1. Jeśli zostanie potwierdzona HLH, należy zaprzestać podawania ipilimumabu lub ipilimumabu w skojarzeniu z inhibitorem PD-1 lub PD-L1 i wdrożyć leczenie HLH. Pacjentów z objawami sercowymi lub sercowo-płucnymi należy ocenić w kierunku możliwego zapalenia mięśnia sercowego. Jeśli podejrzewa się zapalenie mięśnia sercowego, zaleca się natychmiastowe rozpoczęcie podawania dużych dawek kortykosteroidów (prednizon 1 do 2 mg/kg mc. na dobę lub metyloprednizolon 1 do 2 mg/kg mc. na dobę) i niezwłoczne skonsultowanie się z kardiologiem w celu przeprowadzenia diagnostyki zgodnie z aktualnymi wytycznymi klinicznymi. Po ustaleniu rozpoznania zapalenia mięśnia sercowego podawanie ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem należy wstrzymać lub trwale odstawić. Pacjenci z czerniakiem gałki ocznej/błony naczyniowej byli wykluczeni z badań klinicznych dotyczących czerniaka. W przypadku braku danych, niwolumab należy stosować u tej grupy pacjentów z zachowaniem ostrożności, po dokładnym rozważeniu korzyści do ryzyka, indywidualnie dla każdego pacjenta. Lekarze powinni wziąć pod uwagę opóźnione rozpoczęcie działania ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem przed wdrożeniem leczenia u pacjentów z szybko postępującą chorobą. Pacjenci z przerzutami do mózgu w wywiadzie lub stwierdzonymi obecnie, czynną chorobą autoimmunologiczną lub chorobami wymagającymi immunosupresji układowej byli wykluczeni badań klinicznych ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem. Z powodu braku danych, ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem należy stosować u tej grupy pacjentów z zachowaniem ostrożności, po dokładnym rozważeniu korzyści do ryzyka, indywidualnie dla każdego pacjenta. Pacjenci z czynną chorobą autoimmunologiczną, z objawową śródmiąższową chorobą płuc, chorobami wymagającymi immunosupresji układowej, z aktywnymi (nieleczonymi) przerzutami do mózgu, którzy otrzymywali wcześniej leczenie układowe zaawansowanej choroby lub którzy mieli aktywujące mutacje w genie EGFR lub translokacje w genie ALK byli wykluczeni z głównego badania klinicznego dotyczącego leczenia pierwszej linii NDRP. U pacjentów w podeszłym wieku (≥75 lat) dostępne dane są ograniczone. U tych pacjentów, ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem i chemioterapią należy stosować z zachowaniem ostrożności, po dokładnym rozważeniu korzyści do ryzyka, indywidualnie dla każdego pacjenta. Pacjenci z pierwotnym międzybłoniakiem otrzewnej, osierdzia, jąder lub błony śluzowej pochwy, śródmiąższową chorobą płuc, czynną chorobą autoimmunologiczną, chorobami wymagającymi immunosupresji układowej i przerzutami do mózgu (z wyjątkiem pacjentów po resekcji chirurgicznej lub leczeniu radioterapią stereotaktyczną i bez progresji w ciągu 3 mies. przed włączeniem do badania) byli wyłączeni z głównego badania klinicznego dotyczącego pierwszej linii leczenia MPM. Z powodu braku danych, ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem należy stosować u tej grupy pacjentów z zachowaniem ostrożności, po dokładnym rozważeniu korzyści do ryzyka, indywidualnie dla każdego pacjenta. W badaniach klinicznych nie badano pacjentów, którzy w wywiadzie podawali choroby autoimmunologiczne (inne niż bielactwo i odpowiednio kontrolowane niedobory endokrynologiczne, takie jak hypotyroidyzm), w tym wymagające ogólnego leczenia immunosupresyjnego z powodu wcześniej rozpoznanej aktywnej choroby autoimmunologicznej lub jako leczenia podtrzymującego po przeszczepieniu narządu. Ipilimumab nasila aktywność limfocytów T, które umożliwiają odpowiedź immunologiczną i może wpływać na leczenie immunosupresyjne, powodując zaostrzenie choroby podstawowej lub zwiększając ryzyko odrzucania przeszczepu. Stosowania ipilimumabu należy unikać u pacjentów z ciężką chorobą autoimmunologiczną, w której dalsza aktywacja układu immunologicznego mogłaby stanowić nieuchronne zagrożenie życia. U innych pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi w wywiadzie, ipilimumab należy stosować z zachowaniem ostrożności, po dokładnym rozważeniu prawdopodobnego, indywidualnego stosunku ryzyka do korzyści. W badaniu 1. fazy zgłaszano bezobjawowe, stopnia 3. zwiększenia aktywności aminotransferaz (AlAT lub AspAT >5 x GGN) i bilirubiny (stężenie bilirubiny całkowitej >3 x GGN) w przypadku jednoczesnego podawania ipilimumabu (3 mg/kg) i wemurafenibu (960 mg dwa razy na dobę lub 720 mg dwa razy na dobę). Na podstawie tych wstępnych danych, jednoczesne podawanie ipilimumabu i wemurafenibu nie jest zalecane. W badaniu 2. fazy u pacjentów z przerzutowym czerniakiem z mutacją BRAF leczonych ipilimumabem w dawce 10 mg/kg mc. po zastosowaniu wemurafenibu wykazano zwiększoną częstość występowania działań niepożądanych stopnia 3. dotyczących skóry w porównaniu do samego ipilimumabu. Należy zachować ostrożność podając ipilimumab po leczeniu wemurafenibem. Dostępne są ograniczone dane, natomiast brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania ipilimumabu u młodzieży w wieku ≥12 lat. Nie należy stosować ipilimumabu u dzieci w wieku <12 lat. Przed rozpoczęciem leczenia ipilimumabem w monoterapii u młodzieży w wieku ≥12 lat należy dokładnie ocenić indywidualnego pacjenta, biorąc pod uwagę dostępne ograniczone dane, obserwowane korzyści i toksyczność ipilimumabu w monoterapii u dzieci i młodzieży. Preparat zawiera 23 mg sodu w fiolce o objętości 10 ml, 92 mg sodu w fiolce o objętości 40 ml, co odpowiada 1,15% i 4,60% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
Reklama
Yervoy - ciąża
Ludzkie IgG1 przenikają przez barierę łożyskową. Ipilimumab nie jest zalecany do stosowania w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznej metody antykoncepcji, chyba że korzyść kliniczna przeważa nad potencjalnym ryzykiem. Nie wiadomo, czy ipilimumab przenika do mleka ludzkiego. Przenikanie ludzkich immunoglobulin typu G do ludzkiego mleka jest niewielkie, a ich doustna biodostępność mała. Nie przypuszcza się, aby narażenie ogólne noworodka było duże i nie oczekuje się wpływu na karmionego piersią noworodka/dziecko. Jednakże, ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych u karmionego piersią dziecka, należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie ipilimumabu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Nie jest znany wpływ ipilimumabu na płodność mężczyzn i kobiet (nie przeprowadzono badań).
Reklama
Yervoy - efekty uboczne
Ipilimumab w monoterapii w dawce 3 mg/kg mc. Bardzo często: zmniejszenie apetytu, biegunka, wymioty, nudności, wysypka, świąd, zmęczenie, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, gorączka. Często: ból w obrębie guza, niedokrwistość, limfopenia, niedoczynność przysadki mózgowej, niedoczynność tarczycy, odwodnienie, hipokaliemia, stan splątania, obwodowa neuropatia czuciowa, zawroty głowy, ból głowy, senność, niewyraźne widzenie, ból oka, zmniejszenie ciśnienia, uderzenie gorąca, duszność, kaszel, krwawienie z układu pokarmowego, zapalenie jelit (w tym zgon), zaparcie, refluks żołądkowo-przełykowy, ból brzucha, zapalenie błon śluzowych, nieprawidłowa czynność wątroby, zapalenie skóry, rumień, bielactwo, pokrzywka, wyprysk, łysienie, nocne poty, suchość skóry, ból stawów, ból mięśni, bóle mięśniowo-szkieletowe, kurcze mięśniowe, dreszcze, astenia, obrzęki, ból, objawy grypopodobne, zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, zwiększona aktywność fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zmniejszenie masy ciała. Niezbyt często: posocznica (w tym zgon), wstrząs septyczny (w tym zgon), zakażenie układu moczowego, zakażenie układu oddechowego, zespół paranowotworowy, niedokrwistość hemolityczna (w tym zgon), małopłytkowość, eozynofilia, neutropenia, nadwrażliwość, niewydolność nadnerczy, wtórna niewydolność nadnerczy, nadczynność tarczycy, hipogonadyzm, hiponatremia, zasadowica, hipofosfatemia, zespół rozpadu guza, hipokalcemia, zmiany stanu umysłowego, depresja, zmniejszenie libido, zespół Guillain-Barrego (w tym zgon), zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (aseptyczne), autoimmunologiczna neuropatia ośrodkowa (zapalenie mózgu), omdlenie, neuropatia nerwów czaszkowych, obrzęk mózgu, neuropatia obwodowa, ataksja, drżenie, mioklonie, dyzartria, zapalenie błony naczyniowej oka, krwawienie do ciała szklistego, zapalenie tęczówki, obrzęk oka, zapalenie powiek, zmniejszenie ostrości widzenia, uczucie obecności ciała obcego w oczach, zapalenie spojówek, arytmia, migotanie przedsionków, zapalenie naczyń, angiopatia (w tym zgon), niedokrwienie obwodowe, hipotonia ortostatyczna, niewydolność oddechowa, zespół ostrej niewydolności oddechowej - ARDS (w tym zgon), nacieki w płucach, obrzęk płuc, zapalenie płuc, alergiczny nieżyt nosa, perforacja przewodu pokarmowego (w tym zgon), perforacja jelita grubego (w tym zgon), perforacja jelit (w tym zgon), zapalenie otrzewnej (w tym zgon), zapalenie żołądka i jelit, zapalenie uchyłków, zapalenie trzustki, zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy, wrzód żołądka, wrzód jelita grubego, zapalenie jamy ustnej, zapalenie przełyku, niedrożność jelit, niewydolność wątroby (w tym zgon), zapalenie wątroby, powiększenie wątroby, żółtaczka, toksyczna nekroliza naskórka (w tym zgon), leukoklastyczne zapalenie naczyń, łuszczenie skóry, zmiany koloru włosów, polimialgia reumatyczna, zapalenie mięśni, zapalenie stawów, osłabienie mięśni, niewydolność nerek (w tym zgon), kłębuszkowe zapalenie nerek, autoimmunologiczne zapalenie nerek, kwasica kanalikowa, krwiomocz, brak miesiączki, niewydolność wielonarządowa (w tym zgon), zespół ogólnoustrojowej reakcji zapalnej, reakcja związana z podaniem wlewu, zwiększona aktywność gamma-glutamylotransferazy, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia TSH, zmniejszenie stężenia kortyzolu we krwi, zmniejszenie stężenia kortykotropiny we krwi, zwiększenie aktywności lipazy, zwiększenie aktywności amylazy we krwi, dodatni wynik oznaczenia przeciwciał przeciwjądrowych, zmniejszenie stężenia testosteronu we krwi. Rzadko: autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, zapalenie tarczycy, miastenia, zespół Vogta-Koyanagi-Harady, surowicze odwarstwienie siatkówki, zapalenie tętnicy skroniowej, zapalenie odbytu, rumień wielopostaciowy, łuszczyca, polekowa reakcja z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), zapalenie wielomięśniowe, białkomocz, zmniejszenie stężenia hormonu tyreotropowego (TSH) we krwi, zmniejszenie stężenia tyroksynyd, nieprawidłowe stężenie prolaktyny we krwi. Bardzo rzadko: reakcja anafilaktyczna. Częstość nieznana: limfohistiocytoza hemofagocytarna, odrzucenie przeszczepionego narządu litego, pemfigoid. Dodatkowe działania niepożądane po innych dawkach (zarówno < jak i >3 mg/kg mc.). Z częstością 4%: objawy grypopodobne, zwiększona aktywność fosfatazy zasadowej we krwi. Z częstością <1%: zespół podrażnieniowo – oponowy (meningismus), zapalenie mięśnia sercowego, wysięk osierdziowy, kardiomiopatia, autoimmunologiczne zapalenie wątroby, rumień wielopostaciowy, rumień guzowaty, zmiany koloru włosów, autoimmunologiczne zapalenie nerek, autoimmunologiczne zapalenie trzustki, objawy przypominające miastenię, osłabienie mięśni, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, nadczynność przysadki mózgowej, wtórna niedoczynność nadnerczy, niedoczynność przytarczyc, zapalenie tarczycy, zespół ogólnoustrojowej reakcji zapalnej, zapalenie błon śluzowych, zakaźne zapalenie otrzewnej, zapalenie nadtwardówki, zapalenie powiek, obrzęk oka, zapalenie twardówki, zapalenie tętnicy skroniowej, objaw Raynauda, zapalenie odbytu, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa, wyprysk, łuszczyca, zespół uwalniania cytokin, sarkoidoza, hematuria, białkomocz, zwiększona aktywność GGT, zmniejszenie stężenia hormonu stymulującego tarczycę (TSH) we krwi, zmniejszenie stężenia gonadotropiny we krwi, zmniejszenie stężenia tyroksyny, dodatni wynik oznaczenia przeciwciał przeciwjądrowych, nieprawidłowe stężenie prolaktyny we krwi, hipokalcemia, leukopenia, policytemia, limfocytoza, zapalenie wielomięśniowe, zapalenie mięśni gałki ocznej, zapalenie mięśni, niedosłuch neurosensoryczny i autoimmunologiczna neuropatia ośrodkowa (zapalenie mózgu). Ipilimumab w dawce 3 mg/kg mc. w skojarzeniu z niwolumabem w dawce 1 mg/kg (ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem w przypadku pierwszych 4 dawek a następnie niwolumab w monoterapii w czerniaku). Bardzo często: niedoczynność tarczycy, zmniejszenie apetytu, ból głowy, duszność, zapalenie jelita grubego, biegunka, wymioty, nudności, ból brzucha, wysypka, świąd, ból stawów, uczucie zmęczenia, gorączka, zwiększenie aktywności AspAT, zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, zwiększenie aktywności lipazy, zwiększenie aktywności amylazy, zwiększenie stężenia kreatyniny, hiperglikemia, hipoglikemia, limfocytopenia, leukopenia, neutropenia, małopłytkowość, niedokrwistość, hipokalcemia, hiperkaliemia, hipokaliemia, hipomagnezemia, hiponatremia. Często: zapalenie płuc, zakażenia górnych dróg oddechowych, eozynofilia, reakcja związana z wlewem dożylnym, nadwrażliwość, sarkoidoza, niewydolność nadnerczy, niedoczynność przysadki, zapalenie przysadki, nadczynność tarczycy, zapalenie tarczycy, odwodnienie, neuropatia obwodowa, zawroty głowy, zapalenie błony naczyniowej oka, niewyraźne widzenie, częstoskurcz, nadciśnienie, zapalenie płuc, zatorowość płucna, kaszel, zapalenie jamy ustnej, zapalenie trzustki, zaparcie, suchość w ustach, zapalenie wątroby, bielactwo, sucha skóra, rumień, łysienie, pokrzywka, bóle mięśniowo-szkieletowe, niewydolność nerek (w tym ostre uszkodzenie nerek), obrzęk (w tym obrzęk obwodowy), ból w miejscu podania, hiperkalcemia, hipermagnezemia, hipernatremia, zmniejszenie masy ciała. Niezbyt często: zapalenie oskrzeli, kwasica ketonowa, cukrzyca, zespół Guillain Barre, polineuropatia, zapalenie nerwów, porażenie nerwu strzałkowego, neuropatia pochodzenia autoimmunologicznego (w tym niedowład nerwu twarzowego i nerwu odwodzącego), zapalenie mózgu, arytmia (w tym arytmia komorowa), migotanie przedsionków, zapalenie mięśnia sercowego, wysięk opłucnowy, perforacja jelit, zapalenie żołądka, zapalenie dwunastnicy, łuszczyca, spondyloartropatia, zespół Sjogrena, zapalenie stawów, miopatia, zapalenie mięśni (w tym zapalenie wielomięśniowe), rabdomioliza, kanalikowo-śródmiąższowe zapalenie nerek, ból w klatce piersiowej. Rzadko: surowicze odwarstwienie siatkówki, toksyczna nekroliza naskórka, zespół Stevensa-Johnsona. Częstość nieznana: limfohistiocytoza hemofagocytarna, odrzucenie przeszczepionego narządu litego, zespół rozpadu guza, zespół Vogta-Koyanagi-Harady, zaburzenia osierdzia. Ipilimumab 1 mg/kg mc. w skojarzeniu z niwolumabem 3 mg/kg mc. (ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem w przypadku pierwszych 4 dawek a następnie niwolumab w monoterapii w RCC). Bardzo często: niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, zmniejszenie apetytu, biegunka, wymioty, nudności, wysypka, świąd, bóle mięśniowo-szkieletowe, ból stawów, uczucie zmęczenia, gorączka, zwiększenie aktywności AspAT, zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, zwiększenie aktywności lipazy, zwiększenie aktywności amylazy, zwiększenie stężenia kreatyniny, hiperglikemia, hipoglikemia, limfocytopenia, leukopenia, neutropenia, małopłytkowość, niedokrwistość, hiperkalcemia, hipokalcemia, hiperkaliemia, hipokaliemia, hipomagnezemia, hiponatremia. Często: zapalenie płuc, zakażenia górnych dróg oddechowych, zapalenie spojówek, reakcja związana z wlewem dożylnym, nadwrażliwość, niewydolność nadnerczy, zapalenie przysadki, zapalenie tarczycy, cukrzyca, odwodnienie, ból głowy, neuropatia obwodowa, zawroty głowy, niewyraźne widzenie, częstoskurcz, nadciśnienie, zapalenie płuc, duszność, wysięk opłucnowy, kaszel, zapalenie jelita grubego, zapalenie jamy ustnej, zapalenie trzustki, ból brzucha, zaparcie, suchość w ustach, zapalenie wątroby, sucha skóra, rumień, pokrzywka, zapalenie stawów, skurcze mięśni, słabość mięśniowa, niewydolność nerek (w tym ostre uszkodzenie nerek), obrzęk (w tym obrzęk obwodowy), ból w miejscu podania, ból w klatce piersiowej, dreszcze, hipermagnezemia, hipernatremia, zmniejszenie masy ciała. Niezbyt często: zapalenie oskrzeli, aseptyczne zapalenie opon mózgowych, eozynofilia, kwasica ketonowa, niedoczynność przysadki, kwasica metaboliczna, polineuropatia, neuropatia pochodzenia autoimmunologicznego (w tym niedowład nerwu twarzowego i nerwu odwodzącego), miastenia rzekomoporaźna, zapalenie błony naczyniowej oka, arytmia (w tym arytmia komorowa), zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie żołądka, zespół Stevensa-Johnsona, bielactwo, rumień wielopostaciowy, łysienie, łuszczyca, reumatyczny ból wielomięśniowy, zapalenie mięśni (w tym zapalenie wielomięśniowe), rabdomioliza, kanalikowo-śródmiąższowe zapalenie nerek. Rzadko: surowicze odwarstwienie siatkówki. Częstość nieznana: limfohistiocytoza hemofagocytarna. Ipilimumab 1 mg/kg mc. w skojarzeniu z niwolumabem 3 mg/kg mc. w MPM (ipilimumab w skojarzeniu z ipilimumabem w MPM). Bardzo często: niedoczynność tarczycy, zmniejszenie apetytu, biegunka, nudności, zaparcie, wysypka, świąd, bóle mięśniowo-szkieletowe, uczucie zmęczenia, zwiększenie aktywności AspAT, zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, zwiększenie aktywności lipazy, zwiększenie aktywności amylazy, zwiększenie stężenia kreatyniny, hiperglikemia, limfocytopenia, niedokrwistość, hiperkalcemia, hipokalcemia, hiperkaliemia, hipokaliemia, hiponatremia, hipomagnezemia. Często: reakcja związana z wlewem dożylnym, nadwrażliwość, nadczynność tarczycy, niewydolność nadnerczy, zapalenie przysadki, niedoczynność przysadki, zapalenie płuc, zapalenie jelita grubego, zapalenie trzustki, zapalenie wątroby, zapalenie stawów, ostre uszkodzenie nerek, niewydolność nerek, zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej, hipoglikemia, leukopenia, neutropenia, małopłytkowość, hipernatremia, hipermagnezemia. Niezbyt często: zapalenie tarczycy, zapalenie mózgu, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie mięśni. Ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem i chemioterapią (ipilimumab w dawce 1 mg/kg mc. co 6 tyg. w skojarzeniu z niwolumabem w dawce 360 mg co 3 tyg. i 2 cyklami chemioterapii z powodu NDRP). Bardzo często: niedoczynność tarczycy, zmniejszenie apetytu, nudności, biegunka, wymioty, wysypka, świąd, uczucie zmęczenia, niedokrwistość, małopłytkowość, leukopenia, limfopenia, neutropenia, zwiększona aktywność fosfatazy alkalicznej, zwiększona aktywność aminotransferaz, zwiększone stężenie kreatyniny, zwiększona aktywność amylazy, zwiększona aktywność lipazy, hipokaliemia, hipomagnezemia, hiponatremia. Często: zapalenie spojówek, zapalenie płuc, zakażenia dróg oddechowych, gorączka neutropeniczna, reakcja związana z wlewem dożylnym, nadwrażliwość, nadczynność tarczycy, niewydolność kory nadnerczy, zapalenie przysadki, zapalenie tarczycy, odwodnienie, hipoalbuminemia, hipofosfatemia, neuropatia obwodowa, zawroty głowy, suche oko, zapalenie płuc, duszność, kaszel, zaparcia, zapalenie jamy ustnej, ból brzucha, zapalenie jelita grubego, suchość w ustach, zapalenie trzustki, zapalenie wątroby, łysienie, sucha skóra, rumień, pokrzywka, bóle mięśniowo-szkieletowe, ból stawów, zapalenie stawów, niewydolność nerek (w tym ostre uszkodzenie nerek), gorączka, obrzęk (w tym obrzęk obwodowy), zwiększone stężenie bilirubiny całkowitej, zwiększone stężenie hormonu tyreotropowego. Niezbyt często: eozynofilia, niedoczynność przysadki, niedoczynność przytarczyc, polineuropatia, neuropatia pochodzenia autoimmunologicznego (w tym niedowład nerwu twarzowego i nerwu odwodzącego), zapalenie mózgu, niewyraźne widzenie, zapalenie nadtwardówki, tachykardia, migotanie przedsionków, bradykardia, nadciśnienie, wysięk opłucnowy, łuszczyca, zespół Stevensa-Johnsona, bielactwo, osłabienie mięśni, skurcze mięśni, polimialgia reumatyczna, zapalenie nerek, dreszcze, ból w klatce piersiowej, zwiększona aktywność gamma-glutamylotransferazy. Dzieci i młodzież. Nie zgłaszano nowych działań niepożądanych u młodzieży w wieku 12 lat i powyżej. W badaniu klinicznym u dzieci i młodzieży w wieku 12 lat i powyżej nie obserwowano nowych ani niespodziewanych irAR, a obserwowane irAR występowały z podobną częstością, nasileniem i umiejscowieniem narządowym do tych zgłaszanych w badaniach u dorosłych. U dwóch pacjentów w grupie, w której stosowano dawkę 10 mg/kg mc., w trakcie badania wystąpiło endokrynologiczne irAR stopnia 1. i stopnia 3. – hiperglikemia. Nie zgłaszano innych zaburzeń endokrynologicznych.
Yervoy - interakcje
Ipilimumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym i nie jest metabolizowany przez enzymy cytochromu P-450 oraz inne enzymy metabolizujące leki. Przeprowadzono badanie interakcji lekowych ipilimumabu podawanego w monoterapii i w skojarzeniu z chemioterapią (z dakarbazyną lub paklitakselem/karboplatyną), oceniające interakcje z izozymami CYP (w szczególności CYP1A2, CYP2E1, CYP2C8 i CYP3A4) u pacjentów z nieleczonym wcześniej zaawansowanym czerniakiem. Nie obserwowano istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych między ipilimumabem a paklitakselem/karboplatyną, dakarbazyną lub jej metabolitem, 5-aminoimidazolo-4-karboksamidem (AIC). Należy unikać stosowania ogólnego kortykosteroidów przed rozpoczęciem podawania ipilimumabu z powodu ich potencjalnego wpływu na aktywność farmakodynamiczną i skuteczność ipilimumabu. Jednakże po włączeniu ipilimumabu można stosować ogólnie kortykosteroidy oraz inne leki immunosupresyjne w leczeniu działań niepożądanych pochodzenia immunologicznego. Wydaje się, że ogólne stosowanie kortykosteroidów po włączeniu ipilimumabu nie zaburza jego skuteczności. Krwotoki z przewodu pokarmowego są działaniem niepożądanym związanym z ipilimumabem, dlatego pacjentów, u których konieczne jest równoczesne stosowanie ipilimumab i leczenia zmniejszającego krzepliwość należy dokładnie monitorować.
Yervoy - dawkowanie
Dożylnie, we wlewie. Monoterapia. Czerniak. Dorośli i młodzież w wieku ≥12 lat: 3 mg/kg mc. w ciągu 90 min co 3 tyg. Ogółem podaje się 4 dawki. Pacjentom należy podać cały kurs indukcji (4 dawki), jeśli tolerują leczenie, niezależnie od pojawiania się nowych zmian lub powiększenia zmian już istniejących. Ocenę odpowiedzi ze strony guza należy przeprowadzić dopiero po zakończeniu terapii indukcyjnej. Ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem. Czerniak. Zalecana dawka wynosi 3 mg/kg mc. w ciągu 90 min ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem w dawce 1 mg/kg mc. w ciągu 30 min podawanymi dożylnie co 3 tygodnie w przypadku pierwszych 4 dawek. Następnie, w drugiej fazie leczenia, stosuje się monoterapię niwolumabem podawanym dożylnie w dawce 240 mg co 2 tygodnie w ciągu 30 min albo w dawce 480 mg co 4 tygodnie w ciągu 60 min,. W fazie monoterapii, pierwszą dawkę niwolumabu należy podać: 3 tyg. po ostatniej dawce niwolumabu stosowanego w skojarzeniu z ipilimumabem, jeśli podaje się dawkę 240 mg co 2 tyg.; lub 6 tyg. po ostatniej dawce niwolumabu stosowanego w skojarzeniu z ipilimumabem, jeśli podaje się dawkę 480 mg co 4 tyg. Rak nerkowokomórkowy. Zalecana dawka wynosi 1 mg/kg mc. w ciągu 30 min ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem w dawce 3 mg/kg mc. w ciągu 30 min podawanymi dożylnie co 3 tygodnie w przypadku pierwszych 4 dawek. Następnie, w drugiej fazie leczenia, stosuje się monoterapię niwolumabem podawanym dożylnie albo w dawce 240 mg co 2 tygodnie w ciągu 30 min albo w dawce 480 mg co 4 tyg. w ciągu 60 min. W fazie monoterapii, pierwszą dawkę niwolumabu należy podać: 3 tyg. po ostatniej dawce ipilimumabu stosowanego w skojarzeniu z niwolumabem, jeśli podaje się dawkę 240 mg co 2 tyg.; lub 6 tyg. po ostatniej dawce ipilimumabu stosowanego w skojarzeniu z niwolumabem, jeśli podaje się dawkę 480 mg co 4 tyg. Złośliwy międzybłoniak opłucnej. Zalecana dawka wynosi 1 mg/kg mc. ipilimumabu podawanego dożylnie w ciągu 30 min co 6 tyg. w skojarzeniu z 360 mg niwolumabu podawanego dożylnie w ciągu 30 min co 3 tyg. Leczenie należy kontynuować do 24 mies. u pacjentów, u których nie stwierdzono progresji choroby. Ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem i chemioterapią. Niedrobnokomórkowy rak płuca. Zalecana dawka wynosi 1 mg/kg mc. ipilimumabu podawanego dożylnie w ciągu 30 min co 6 tyg. w skojarzeniu z 360 mg niwolumabu podawanego dożylnie w ciągu 30 min co 3 tyg. oraz chemioterapią opartą na pochodnych platyny podawaną co 3 tyg. Po zakończeniu 2 cykli chemioterapii leczenie należy kontynuować, podając 1 mg/kg mc. ipilimumabu co 6 tyg. w skojarzeniu z 360 mg niwolumabu podawanego dożylnie co 3 tyg. Leczenie należy kontynuować do momentu stwierdzenia progresji choroby, wystąpienia niemożliwych do zaakceptowania objawów toksyczności lub do 24 mies. u pacjentów, u których nie stwierdzono progresji choroby. Czas trwania leczenia. Leczenie ipilimumabem w skojarzeniu z niwolumabem należy kontynuować tak długo, dopóki obserwuje się korzyści kliniczne lub dopóki leczenie jest tolerowane przez pacjenta (i do maksymalnego czasu trwania leczenia, jeśli jest to określone dla wskazania). Obserwowano atypowe odpowiedzi (tj. początkowe, przemijające zwiększenie wielkości guza lub niewielkie, nowe zmiany w ciągu pierwszych kilku miesięcy, po których następowało zmniejszenie się guza). Zaleca się, aby kontynuować leczenie ipilimumabem w skojarzeniu z niwolumabem u pacjentów w stabilnym stanie klinicznym, u których wystąpią początkowe objawy progresji choroby, do czasu potwierdzenia takiej progresji. Przed rozpoczęciem podawania oraz przed podaniem każdej dawki ipilimumabu należy wykonywać badania czynności wątroby (LFTs) i tarczycy. Ponadto, podczas leczenia ipilimumabu należy oceniać podmiotowe i przedmiotowe objawy działań niepożądanych pochodzenia immunologicznego, w tym występowanie biegunki lub zapalenia jelita grubego. Leczenie działań niepożądanych pochodzenia immunologicznego może wymagać wstrzymania dawki lub zaprzestania leczenia ipilimumabem i włączenia ogólnego podawania dużych dawek kortykosteroidów. W niektórych przypadkach można rozważyć podanie innego leku immunosupresyjnego. Nie zaleca się zwiększania ani zmniejszania dawki ipilimumabu. W zależności od indywidualnego bezpieczeństwa i tolerancji może być konieczne opóźnienie podania leku lub przerwanie leczenia. Całkowite zaprzestanie podawania ipilimumabu w monoterapii: biegunka lub zapalenie jelit stopnia 3. lub 4.; zwiększenie aktywności AspAT lub AlAT lub stężenia bilirubiny całkowitej stopnia 3. lub 4.; wysypka stopnia 4. lub świąd stopnia 3.; neuropatia ruchowa lub czuciowa stopnia 3. lub 4.; inne układy narządowe (np. zapalenie nerek, zapalenie płuc, zapalenie trzustki, nieinfekcyjne zapalenie mięśnia sercowego) - ≥ reakcje pochodzenia immunologicznego stopnia 3. (pacjenci z ciężką, tj. stopnia 3. lub 4. endokrynopatią kontrolowaną hormonalnym leczeniem zastępczym mogą być dalej leczeni), ≥ zaburzenia oczne pochodzenia immunologicznego nieodpowiadające na miejscowe leczenie immunosupresyjne, stopnia 2. Wstrzymanie podawania ipilimumabu w monoterapii: biegunka lub zapalenie jelita grubego o umiarkowanym nasileniu, które albo nie poddają się kontroli terapeutycznej lub są przewlekłe (5-7 dni) lub nawracają; zwiększenie aktywności AspAT lub AlAT, lub stężenia bilirubiny całkowitej stopnia 2.; umiarkowana lub ciężka (stopnia 3.) wysypka skórna lub dotyczący całego ciała/nasilony świąd (stopnia 2.), niezależnie od jego etiologii; ciężkie działania niepożądane dotyczące gruczołów dokrewnych, np. zapalenie przysadki mózgowej lub zapalenie tarczycy, które nie są odpowiednio kontrolowane za pomocą hormonalnego leczenia zastępczego lub leczenia immunosupresyjnego w dużych dawkach; umiarkowana (stopnia 2.) niejasna diagnostycznie neuropatia ruchowa, osłabienie mięśniowe lub neuropatia czuciowa (trwająca dłużej niż 4 dni); inne działania niepożądane o umiarkowanym nasileniu. W przypadku wystąpienia ww. działań niepożądanych należy: 1. wstrzymać dawkę do czasu zmniejszenia się nasilenia działania niepożądanego do stopnia 1. lub 0. (lub powrotu do stanu wyjściowego); 2. jeśli toksyczność ustąpiła, należy powrócić do dawkowania (do chwili podania wszystkich 4 dawek lub do 16 tyg. po pierwszej dawce, cokolwiek nastąpi wcześniej); jeśli toksyczność nie ustąpiła, należy wstrzymać dawki aż do ustąpienia działania toksycznego, a następnie powrócić do dawkowania (do chwili podania wszystkich 4 dawek lub do 16 tyg. po pierwszej dawce, cokolwiek nastąpi wcześniej); 4. odstawić ipilimumab, jeśli nasilenie działania toksycznego nie zmniejszy się do stopnia 1. lub 0. (lub powrotu do stanu wyjściowego). Zalecane modyfikacje leczenia ipilimumabem w skojarzeniu z niwolumabem lub w drugiej fazie leczenia (niwolumab w fazie monoterapii) po zastosowaniu leczenia skojarzonego. Działania niepożądane pochodzenia immunologicznego. Zapalenie płuc stopnia 2. należy wstrzymać stosowanie dawki (dawek) do czasu ustąpienia objawów, poprawy zmian radiologicznych i zakończenia doraźnego podawania kortykosteroidów. Biegunka lub zapalenie jelita grubego stopnia 2. należy wstrzymać stosowanie dawki (dawek) do czasu ustąpienia objawów i zakończenia doraźnego podawania kortykosteroidów, o ile było to konieczne. Zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginowej (AspAT), aminotransferazy alaninowej (AlAT), lub stężenia bilirubiny całkowitej stopnia 2. należy wstrzymać stosowanie dawki (dawek) do czasu kiedy wyniki powrócą do wartości początkowych i zakończenia doraźnego podawania kortykosteroidów, o ile było to konieczne. Zwiększenie stężenia kreatyniny stopnia 2. lub 3. należy wstrzymać stosowanie dawki (dawek) do czasu kiedy stężenie kreatyniny powróci do wartości początkowych i zakończenia doraźnego podawania kortykosteroidów. Objawowa niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, zapalenie przysadki stopnia 2. lub 3., niewydolność kory nadnerczy stopnia 2, cukrzyca stopnia 3. należy wstrzymać podawanie dawki (dawek) do czasu ustąpienia objawów i zakończenia doraźnego podawania kortykosteroidów (jeżeli było to konieczne z powodu objawów ostrego stanu zapalnego). Należy kontynuować leczenie wraz z hormonalną terapią zastępczą, do czasu kiedy nie występują objawy. Należy wstrzymać podawanie dawki (dawek) do czasu ustąpienia objawów i zakończenia doraźnego podawania kortykosteroidów w przypadku wystąpienia: wysypki stopnia 3 lub zapalenia mięśnia sercowego stopnia 2. Inne działania niepożądane pochodzenia immunologicznego stopień 3. (pierwsze wystąpienie) należy wstrzymać podawanie dawki (dawek). Należy trwale odstawić leczenie w przypadku wystąpienia działań niepożądanych pochodzenia immunologicznego takich jak: zapalenie płuc stopnia 3. lub 4., biegunka lub zapalenie jelit stopnia 3. lub 4., zwiększenie aktywności AspAT, AlAT lub stężenia bilirubiny całkowitej stopnia 3. lub 4., zwiększenie stężenia kreatyniny stopnia 4., niedoczynność tarczycy stopnia 4., nadczynność tarczycy stopnia 4., zapalenie przysadki stopnia 4., niewydolność kory nadnerczy stopnia 3. lub 4., cukrzyca stopnia 4., wysypka stopnia 4., Zespół Stevens-Johnsona (SJS) lub toksyczna nekroliza naskórka (TEN), zapalenie mięśnia sercowego stopnia 3. lub 4., inne działania niepożądane pochodzenia immunologicznego stopień 4. lub nawracające stopnia 3.; stopnia 2. lub 3., które utrzymują się pomimo modyfikacji leczenia; braku możliwości zredukowania dawki kortykosteroidu do 10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego leku. Ipilimumab w skojarzeniu z niwolumabem należy trwale odstawić w przypadku: działań niepożądanych stopnia 4. lub nawracających stopnia 3.; utrzymujących się działań niepożądanych stopnia 2. lub 3. pomimo modyfikacji leczenia. W czasie podawania ipilimumabu w skojarzeniu z niwolumabem, w przypadku wstrzymania podawania jednego leku, należy również wstrzymać podawanie drugiego leku. Jeżeli podawanie zostanie wznowione po okresie wstrzymania, można wznowić albo podawanie skojarzone albo podawanie niwolumabu w monoterapii biorąc pod uwagę indywidualną ocenę pacjenta. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowania dawki u osób w podeszłym wieku. Z wyników populacyjnych badań farmakokinetycznych wynika, że nie jest konieczne specjalne dostosowanie dawki u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek ani u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Ipilimumabu nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 12 lat, nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności ipilimumabu u dzieci w wieku <12 lat, dostępne dane są bardzo ograniczone. Sposób podania: podawać we wlewie dożylnym w czasie 30 lub 90 minut w zależności od dawki. Lek można podawać dożylnie bez rozcieńczania lub po rozcieńczeniu do stężenia od 1-4 mg/ml 0,9% roztworem chlorku sodu do wstrzykiwań lub 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań. Nie podawać w szybkim wstrzyknięciu dożylnym lub w bolusie. W czasie podawania w skojarzeniu z niwolumabem lub w skojarzeniu z niwolumabem i chemioterapią, niwolumab należy podawać jako pierwszy, a ipilimumabu należy podawać po nim, a następnie chemioterapię tego samego dnia. Do każdego wlewu należy stosować osobne worki infuzyjne i filtry.
Yervoy - uwagi
Lek wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia i obsługiwania maszyn. Z powodu potencjalnych działań niepożądanych, takich jak zmęczenie należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, do czasu poznania indywidualnej reakcji na lek.
