Aston - skład
1 tabl. powl. zawiera 5 mg lub 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) oraz 10 mg atorwastatyny (w postaci atorwastatyny wapniowej).
Reklama
Aston - działanie
Połączenie amlodypiny - dihydropirydynowego antagonisty kanału wapniowego oraz atorwastatyny - inhibitora reduktazy HMG-CoA. Amlodypina blokuje napływ jonów wapnia przez błonę komórkową do komórek mięśniówki gładkiej naczyń krwionośnych oraz mięśnia sercowego. Natomiast atorwastatyna jest selektywnym, kompetycyjnym inhibitorem reduktazy HMGCoA, która jest kluczowym enzymem przekształcającym 3-hydroksy-3-metyloglutarylo-koenzym A do mewalonianu, prekursora steroli i tym samym również cholesterolu. Po doustnym podaniu preparatu złożonego obserwowano dwa wyraźne szczyty stężenia w osoczu. Pierwszy z nich, występujący po 1-2 h od podania, odzwierciedla stężenie atorwastatyny, podczas gdy drugi (po 6-12 h) - amlodypiny. Współczynnik i stopień wchłaniania (dostępność biologiczna) amlodypiny i atorwastatyny z zawartych w preparacie nie różnią się istotnie od ich dostępności biologicznej po jednoczesnym podaniu amlodypiny i atorwastatyny w oddzielnych tabletkach. Po podaniu doustnym amlodypiny bezwzględna dostępność biologiczna jest szacowana na 64-80%. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym ok. 97,5% krążącej amlodypiny jest związana z białkami osocza. Amlodypina w dużym zakresie (ok. 90%) ulega przemianie w wątrobie do nieczynnych metabolitów. Eliminacja amlodypiny z osocza przebiega dwufazowo, z T0,5 w fazie eliminacji ok. 30-50 h. Stan stacjonarny jest osiągany po 7-8 dniach podawania. 10% amlodypiny w postaci niezmienionej oraz 60% w postaci jej metabolitów jest wydzielanych z moczem. Atorwastatyna ulega szybkiemu wchłonięciu; stopień wchłaniania zwiększa się proporcjonalnie z dawką. Bezwzględna dostępność biologiczna atorwastatyny (w postaci niezmienionej) wynosi ok. 12%, a ogólnoustrojowa dostępna aktywność inhibitora reduktazy HMG-CoA wynosi ok. 30%. Mała dostępność ogólnoustrojowa atorwastatyny jest wynikiem jej utraty poprzez śluzówkę przewodu pokarmowego i (lub) na skutek efektu pierwszego przejścia przez wątrobę. 95% atorwastatyny wiąże się z białkami osocza. Atorwastatyna jest w znacznym stopniu metabolizowana do pochodnych o- i p-hydroksylowych oraz szeregu produktów β-oksydacji. Ok. 70% aktywności krążącego inhibitora reduktazy HMG-CoA jest skutkiem działania czynnych metabolitów. Atorwastatyna i jej metabolity podlegają przemianom wątrobowym i (lub) pozawątrobowym, po czym są eliminowane głównie z żółcią. Średni T0,5 w fazie eliminacji atorwastatyny z osocza wynosi ok. 14 h, lecz ze względu na udział czynnych metabolitów, półokres aktywności inhibitora reduktazy HMG-CoA wynosi ok. 20-30 h. Poniżej 2% dawki atorwastatyny wydalane jest z moczem.
Reklama
Aston - wskazania
Zapobieganie zdarzeniom sercowo-naczyniowym u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, z trzema równocześnie występującymi czynnikami ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego, z prawidłowym lub nieznacznie podwyższonym poziomem cholesterolu, bez jawnej klinicznie choroby niedokrwiennej serca, u których skojarzone stosowanie amlodypiny i atorwastatyny w małej dawce zostanie uznane za właściwe, zgodnie z aktualnymi wytycznymi terapeutycznymi. Lek należy stosować w sytuacji, gdy dieta i inne środki niefarmakologiczne są niewystarczające.
Reklama
Aston - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne, dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Czynna choroba wątroby lub niewyjaśnione, utrzymujące się zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy, przekraczające 3-krotnie górną granicę normy (GGN). Ciąża, okres karmienia piersią oraz kobiety w wieku rozrodczym, które nie stosują odpowiednich metod zapobiegania ciąży. Jednoczesne stosowanie itrakonazolu, ketokonazolu i telitromycyny. Ciężkie niedociśnienie. Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny). Zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. stenoza aortalna dużego stopnia). Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po ostrym zawale mięśnia sercowego.
Reklama
Aston - ostrzeżenia
Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca. U pacjentów z ciężką niewydolnością serca (klasa III i IV wg NYHA), wykazano zwiększenie częstości obrzęku płuc u pacjentów leczonych amlodypiną w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Amlodypinę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, gdyż mogą one zwiększać ryzyko przyszłych zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz zgonu. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać próby czynnościowe wątroby, a następnie okresowo, oraz u pacjentów w momencie wystąpienia jakichkolwiek objawów przedmiotowych i podmiotowych sugerujących uszkodzenie wątroby. W przypadku zwiększonej aktywności aminotransferaz należy monitorować ich aktywność do czasu ustąpienia nieprawidłowości. W przypadku utrzymywania się zwiększonej aktywności AlAT lub AspAT, przekraczające 3-krotnie GGN, należy przerwać leczenie. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie opracowano dotychczas zaleceń dotyczących dawkowania amlodypiny. Ze względu na zawartość atorwastatyny preparat należy ostrożnie stosować u pacjentów, którzy spożywają znaczne ilości alkoholu, u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i (lub) chorobami wątroby w wywiadzie. Zaleca się monitorowanie aktywności CK przed rozpoczęciem leczenia, podczas leczenia statynami u pacjentów, u których występują czynniki predysponujące do wystąpienia rabdomiolizy lub objawy ze strony układu mięśniowego. Lek należy przepisywać ostrożnie pacjentom z czynnikami predysponującymi do rabdomiolizy. Poziom CK należy oznaczyć przed rozpoczęciem leczenia statyną w następujących sytuacjach: zaburzenia czynności nerek; niedoczynność tarczycy; dziedziczne zaburzenia mięśni w wywiadzie lub w wywiadzie rodzinnym; działanie toksyczne na mięśnie podczas wcześniejszego leczenia statyną lub fibratem w wywiadzie; choroba wątroby w wywiadzie i (lub) spożywanie znacznych ilości alkoholu; u osób w podeszłym wieku (>70 lat) konieczność wykonania takich badań należy rozważyć w zależności od występowania czynników ryzyka predysponujących do rabdomiolizy; sytuacje, w których stężenie w osoczu może być zwiększone, np. interakcje oraz specjalne grupy pacjentów, w tym podgrupy genetyczne (u pacjentów z polimorfizmem SLCO1B1 występuje ryzyko zwiększonego wpływu atorwastatyny na organizm, co może prowadzić do podwyższonego ryzyka rabdomiolizy, polimorfizm w genie kodującym OATP1B1 (SLCO1B1 c.521CC) jest związany z 2,4-krotnie większym AUC atorwastatyny). W powyższych sytuacjach należy rozważyć ryzyko związane z leczeniem w stosunku do możliwych korzyści; zalecana jest obserwacja stanu klinicznego. Jeśli początkowa aktywność CK jest znacznie podwyższona (>5 razy powyżej GGN), nie należy rozpoczynać leczenia. Pacjenci muszą zostać pouczeni, aby bezzwłocznie zgłaszali niewyjaśnione bóle mięśniowe, kurcze mięśni lub osłabienie, zwłaszcza jeśli towarzyszy im złe samopoczucie lub gorączka. Jeśli objawy te występują podczas leczenia, należy oznaczyć aktywność CK. Jeśli aktywność jest istotnie zwiększona (>5 razy powyżej GGN), leczenie należy przerwać. Jeśli dolegliwości mięśniowe są ciężkie i powodują dyskomfort w codziennym życiu, należy rozważyć zaprzestanie leczenia, nawet jeżeli zwiększenie aktywności CK nie przekracza 5-krotnie GGN. Jeśli objawy ustąpią i aktywność CK powróci do normy, można rozważyć powtórne wprowadzenie leku w najmniejszej dawce, pod ścisłą kontrolą. Leczenie preparatem musi być przerwane, jeśli wystąpi klinicznie znaczący wzrost aktywności CK (>10 razy powyżej GGN) lub w razie rozpoznania lub podejrzenia rabdomiolizy. Amlodypina nie wpływa na wyniki badań laboratoryjnych. Ryzyko rabdomiolizy wzrasta gdy preparat stosowany jest jednocześnie z niektórymi lekami, które mogą zwiększać stężenie atorwastatyny w osoczu jak silne inhibitory CYP3A4 lub białek transportowych (np. cyklosporyna, telitromycyna, klarytromycyna, delawirdyna, styrypentol, ketokonazol, worykonazol, itrakonazol, pozakonazol oraz inhibitory proteazy wirusa HIV, w tym rytonawir, lopinawir, atazanawir, indynawir, darunawir itp.). Ryzyko miopatii może się również zwiększać przy jednoczesnym stosowaniu gemfibrozylu i innych pochodnych kwasu fibrynowego, boceprewiru, erytromycyny, niacyny oraz ezetymibu. Jeśli to możliwe, należy rozważyć zastosowanie alternatywnego leczenia (niewywołującego interakcji) zamiast tych leków. Zgłoszono bardzo rzadkie przypadki wystąpienia immunozależnej miopatii martwiczej (IMNM) w trakcie leczenia statynami lub po jego zakończeniu. Cechy kliniczne IMNM to utrzymujące się osłabienie mięśni proksymalnych oraz zwiększona aktywność kinazy kreatynowej w surowicy, utrzymująca się mimo przerwania leczenia statynami. W przypadkach, gdy jednoczesne stosowanie tych leków z preparatem jest konieczne, należy dokładnie rozważyć korzyści i ryzyko i zaleca się monitorowanie stanu klinicznego pacjentów. Nie wolno stosować preparatu jednocześnie z kwasem fusydowym podawanym ogólnoustrojowo lub w okresie 7 dni po zakończeniu leczenia kwasem fusydowym. U pacjentów, u których leczenie kwasem fusydowym jest konieczne, na czas leczenia należy przerwać leczenie statynami (ryzyko wystąpienia rabdomiolizy). Leczenie statynami można wznowić po upływie 7 dni od podania ostatniej dawki kwasu fusydowego. W przypadku planowanego długotrwałego leczenia np. w leczeniu ciężkich zakażeń, podawanie leku i kwasu fusydowego należy rozważyć indywidualnie i pod ścisłym nadzorem lekarza. U pacjentów po przebytym udarze krwotocznym mózgu lub udarze lakunarnym nie ma pewności co do stosunku zagrożeń do korzyści w przypadku stosowania atorwastatyny w dawce 80 mg, w związku z czym przed rozpoczęciem leczenia należy uważnie rozważyć potencjalne ryzyko wystąpienia udaru krwotocznego mózgu. Jeśli istnieje podejrzenie, że u pacjenta rozwinęła się śródmiąższowa choroba płuc, leczenie statynami należy przerwać. Statyny zwiększają stężenie glukozy we krwi, i u niektórych pacjentów z wysokim ryzykiem rozwoju cukrzycy mogą powodować hiperglikemię, nawet przy prawidłowym postępowaniu. Zmniejszenie przez statyny zagrożenia związanego z układem krążenia przeważa jednak nad opisanym ryzykiem, dlatego nie powinno ono być podstawą do przerwania leczenia statynami. Pacjenci z wysokim ryzykiem rozwoju cukrzycy (stężenie glukozy na czczo 5,6 do 6,9 mmol/l, BMI>30 kg/m2, zwiększenie stężenia triglicerydów, nadciśnienie tętnicze) powinni być poddawani kontroli klinicznej i biochemicznej zgodnie z krajowymi wytycznymi.
Reklama
Aston - ciąża
Lek jest przeciwwskazany w okresie ciąży i karmienia piersią oraz u kobiet, które próbują zajść w ciążę lub podejrzewają, że są w ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym podczas leczenia muszą stosować odpowiednie metody zapobiegania ciąży. U niektórych pacjentów leczonych antagonistami kanałów wapniowych zaobserwowano odwracalne zmiany biochemiczne w główkach plemników. Dane kliniczne dotyczące potencjalnego działania amlodypiny na płodność są niewystarczające. W jednym badaniu z udziałem szczurów zaobserwowano wystąpienie działań niepożądanych związanych z płodnością u samców.
Reklama
Aston - efekty uboczne
Działania niepożądane obserwowane podczas stosowania atorwastatyny lub amlodypiny podawanych oddzielnie, mogą być potencjalnymi działaniami niepożądanymi preparatu złożonego. Amlodypina. Często: senność, zawroty głowy, ból głowy (szczególnie na początku leczenia), kołatanie serca, uderzenia gorąca, nudności, ból brzucha w górnej i dolnej części, obrzęk stawów (w tym obrzęk kostek), obrzęki, zmęczenie. Niezbyt często: zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała, bezsenność, zmiany nastroju (w tym lęk), depresja, drżenie, zaniki czucia, parestezje, omdlenia, zaburzenia smaku, zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie), szumy uszne, niedociśnienie tętnicze, duszność, zapalenie błony śluzowej nosa, wymioty, dyspepsja, zmiany w pracy jelit (w tym biegunka i zaparcia), suchość w ustach, zaburzenia smaku, łysienie, plamica, odbarwienie skóry, świąd, wysypka, nadmierne pocenie, wykwit, bóle stawów, bóle mięśni, kurcze mięśni, spazmy, bóle pleców, zaburzenia mikcji, nokturia, częste oddawanie moczu, impotencja, ginekomastia, ból w klatce piersiowej, osłabienie, ból, złe samopoczucie. Rzadko: dezorientacja, dławica piersiowa. Bardzo rzadko: leukopenia, trombocytopenia, nadwrażliwość, hiperglikemia, zwiększenie napięcia mięśni, neuropatia obwodowa, zawał serca, arytmia (w tym bradykardia, tachykardia komorowa i migotanie przedsionków), zapalenie naczyń, kaszel, przerost dziąseł, zapalenie żołądka, zapalenie trzustki, zapalenie wątroby, żółtaczka, wysypka pęcherzowa, w tym rumień wielopostaciowy, obrzęk Quinckego, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, złuszczające zapalenie skóry, nadwrażliwość na światło, zespół Stevensa-Johnsona, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych AlAT i AspAT (zwykle z powodu cholestazy). Częstość nieznana: toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, objawy pozapiramidowe. Atorwastatyna. Często: zapalenie błony śluzowej nosa i gardła Nadwrażliwość, hiperglikemia, ból głowy (szczególnie na początku leczenia), ból gardła i krtani, krwawienie z nosa, nudności, dyspepsja, biegunka, zaparcia, wzdęcia, obrzęk stawów (w tym obrzęk kostek), bóle stawów, bóle mięśni, kurcze mięśni, spazmy, bóle pleców, ból kończyn, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych AlAT i AspAT (zwykle z powodu cholestazy), zwiększenie aktywności CK we krwi. Niezbyt często: hipoglikemia, zwiększenie masy ciała, jadłowstręt, bezsenność, koszmary senne, zawroty głowy, zaniki czucia, parestezje, niepamięć, zaburzenia smaku, niewyraźne widzenie, szumy uszne, ból brzucha w górnej i dolnej części, wymioty, zapalenie trzustki, odbijanie się, zapalenie wątroby, łysienie, świąd , wysypka, pokrzywka, bóle szyi, męczliwość mięśni, impotencja, obrzęk, obrzęki obwodowe, zmęczenie, ból w klatce piersiowej, osłabienie, złe samopoczucie, gorączka, obecność białych krwinek w moczu. Rzadko: trombocytopenia, neuropatia obwodowa, zaburzenia widzenie (w tym podwójne widzenie), wysypka pęcherzowa (w tym rumień wielopostaciowy), obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zapalenie mięśni, rabdomioliza, miopatia, zmiany patologiczne w obrębie ścięgien, w rzadkich przypadkach powikłane zerwaniem. Bardzo rzadko: anafilaksja, utrata słuchu, niewydolność wątroby, ginekomastia. Częstość nieznana: depresja, śródmiąższowa choroba płuc (szczególnie podczas długotrwałej terapii), immunozależna miopatia martwicza.
Aston - interakcje
Interakcje dotyczące amlodypiny. Należy unikać jednoczesnego stosowania amlodypiny z dantrolenem. Należy zachować szczególną ostrożność stosując amlodypinę jednocześnie z: baklofenem (nasila działanie przeciwnadciśnieniowe, należy monitorować ciśnienie tętnicze i w razie konieczności dostosować dawkę leku przeciwnadciśnieniowego); z silnymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 (inhibitory proteazy, azole przeciwgrzybicze, makrolidy takie jak erytromycyna czy klarytromycyna, werapamil lub diltiazem) - może wystąpić znaczne zwiększenie ekspozycji na amlodypinę, znaczenie kliniczne tych zmian w farmakokinetyce może być bardziej widoczne u pacjentów w podeszłym wieku, konieczne może być monitorowanie stanu klinicznego oraz dostosowanie dawki; jednoczesne przyjmowanie klatromycyny i amlodypiny zwiększa ryzyko niedociśnienia (zaleca się uważną obserwację pacjentów); z induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca) - może zmieniać stężenie amlodypiny w osoczu (w trakcie i po zakończeniu leczenia należy kontrolować ciśnienie krwi i rozważyć konieczność modyfikacji dawki); nie zaleca się przyjmowania amlodypiny z grejpfrutem lub sokiem grejpfrutowym (ryzyko zwiększenia biodostępności amlodypiny). Działanie amlodypiny obniżające ciśnienie tętnicze nasila działanie innych leków o właściwościach przeciwnadciśnieniowych. Amlodypina nie wpływa na właściwości farmakokinetyczne atorwastatyny, digoksyny, warfaryny lub cyklosporyny. Należy rozważyć jednoczesne stosowanie następujących leków: α1-adrenolityki stosowane w urologii (prazosyna, alfuzosyna, doksazosyna, tamsulozyna, terazosyna) - nasilają działanie hipotensyjne, ryzyko ciężkiego niedociśnienia ortostatycznego; amifostyna - nasila działanie hipotensyjne oraz dodatkowo działania niepożądane; leki przeciwdepresyjne zawierające imipraminę, neuroleptyki - wykazują działanie przeciwnadciśnieniowe i zwiększają ryzyko niedociśnienia ortostatycznego (działanie addycyjne); β-adrenolityki stosowane w niewydolności serca (bisoprolol, karwedylol, metoprolol) - ryzyko niedociśnienia tętniczego i niewydolności serca u pacjentów z utajoną lub niekontrolowaną niewydolnością serca, leczenie β-adrenolitykiem może zmniejszyć odruchową reakcję układu współczulnego będącą odpowiedzią na zaburzenia hemodynamiczne; kortykosteroidy, tetrakozaktyd - zmniejszają działanie przeciwnadciśnieniowe (retencja wody i sodu na skutek działania kortykosteroidów); inne leki przeciwnadciśnieniowe (β-adrenolityk, antagonista receptora dla angiotensyny II, lek moczopędny, inhibitor ACE) - może zwiększyć działanie hipotensyjne amlodypiny - leczenie trójazotanami, azotanami lub innymi lekami rozszerzającymi naczynia powinno być rozważane ze szczególną ostrożnością; syldenafil - pojedyncza dawka 100 mg syldenafilu nie miała wpływu na farmakokinetykę amlodypiny u pacjentów z nadciśnieniem samoistnym (w przypadku jednoczesnego stosowania amlodypiny i syldenafilu każdy z tych leków niezależnie wywierał właściwe sobie działanie obniżające ciśnienie krwi). U pacjentów po przeszczepieniu nerki zaobserwowano zmienne zwiększenie stężenia cyklosporyny (0-40%), zaleca się monitorowanie stężenia cyklosporyny i w razie konieczności zmniejszenie jej dawki. Przy jednoczesnym stosowaniu amlodypiny z takrolimusem występuje ryzyko zwiększenia stężenia takrolimusu we krwi, należy monitorować stężenie takrolimusu i w razie konieczności dostosować jego dawkę. Cymetydyna, atorwastatyna, sole glinu i magnezu oraz digoksyna nie wpływają na farmakokinetykę amlodypiny. Interakcje dotyczące atorwastatyny. Atorwastatyna jest metabolizowana przez CYP3A4 i jest substratem transportera białek, np.: transportera wychwytu wątrobowego OATP1B1. Jednoczesne stosowanie leków które są inhibitorami CYP3A4 lub transporterami białek, może prowadzić do zwiększenia stężenia atorwastatyny w osoczu i zwiększyć ryzyko wystąpienia miopatii. Ryzyko to może być również zwiększone podczas jednoczesnego stosowania atorwastatyny z innymi lekami, które mogą powodować miopatię, takimi jak pochodne kwasu fibrynowego i ezetymib. O ile to możliwe, należy unikać jednoczesnego podawania silnych inhibitorów CYP3A4 (np. cyklosporyny, telitromycyny, klarytromycyny, delawirdyny, styrypentolu, ketokonazolu, worykonazolu, itrakonazolu, pozakonazolu i inhibitorów proteazy HIV, w tym rytonawiru, lopinawiru, atazanawiru, indynawiru, darunawiru, itp.). Jeżeli nie można uniknąć jednoczesnego podawania powyższych leków z atorwastatyną, powinno się rozważyć użycie mniejszej dawki początkowej i maksymalnej atorwastatyny, oraz zaleca się odpowiednie monitorowanie kliniczne pacjenta. Umiarkowane inhibitory CYP3A4 (np. erytromycyna, diltiazem, werapamil i flukonazol) mogą zwiększać stężenie atorwastatyny w osoczu. Amiodaron i werapamil są inhibitorami CYP3A4 i ich jednoczesne podawanie z atorwastatyną może doprowadzać do zwiększonej ekspozycji na atorwastatynę. W przypadku jednoczesnego stosowania atorwastatyny i umiarkowanych inhibitorów CYP3A4 powinno się rozważyć stosowanie niższej maksymalnej dawki atorwastatyny i zaleca się odpowiednie kliniczne monitorowanie pacjenta. Odpowiednie monitorowanie kliniczne jest zalecane po rozpoczęciu leczenia lub po dostosowaniu dawki inhibitora. Jednoczesne stosowanie atorwastatyny i induktorów CYP3A (np. efawirenz, ryfampicyna, ziele dziurawca) może prowadzić w zmiennym stopniu do zmniejszenia stężenia atorwastatyny w osoczu. Ze względu na podwójny mechanizm interakcji wykazywany przez ryfampicynę (indukcja CYP3A i zahamowanie aktywności transportera OATP1B1 w hepatocytach), zaleca się podawanie atorwastatyny z ryfampicyną dokładnie w tym samym czasie, ponieważ opóźnione podawanie atorwastatyny po podaniu ryfampicyny wiązało się z istotnym zmniejszeniem stężenia atorwastatyny w osoczu. Wpływ ryfampicyny na stężenie atorwastatyny w hepatocytach jest jednak nieznany, i w przypadku, gdy jednoczesne stosowanie jest konieczne, należy uważnie kontrolować skuteczność działania tych leków u pacjenta. Inhibitory transportera białek (np. cyklosporyna) mogą zwiększać ogólnoustrojowe działanie atorwastatyny. Wpływ hamowania wątrobowych transporterów wychwytu na stężenie atorwastatyny w hepatocytach nie jest znany. W przypadku gdy nie można uniknąć jednoczesnego stosowania, zaleca się zmniejszenie dawki i monitorowanie kliniczne skuteczności. Stosowanie fibratów w monoterapii sporadycznie wiąże się z wystąpieniem działań niepożądanych ze strony mięśni, w tym z rabdomiolizą. Ryzyko to może być zwiększone podczas jednoczesnego stosowania pochodnych kwasu fibrynowego i atorwastatyny. Jeśli nie można uniknąć skojarzonego leczenia, należy zastosować najmniejszą dawkę atorwastatyny konieczną do osiągnięcia celu leczniczego i odpowiednio monitorować stan pacjenta. Stosowanie ezetymibu w monoterapii wiąże się z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych ze strony mięśni, w tym z rabdomiolizą. Ryzyko to może być zwiększone podczas jednoczesnego stosowania ezetymibu i atorwastatyny. Zaleca się odpowiednie monitorowanie stanu pacjentów. Stężenie atorwastatyny i jej aktywnych metabolitów w osoczu było mniejsze (o ok. 25%), gdy kolestypol był podawany jednocześnie z atorwastatyną. Jednakże wpływ na lipidy był większy, kiedy atorwastatyna i kolestypol podawane były w skojarzeniu, niż gdy podawano każdy z nich osobno.
Jednoczesne podawanie ogolnoustrojowe kwasu fusydowego ze statynami zwiększa ryzyko miopatii (w tym rabdomiolizy). U pacjentów, u których podawanie ogolnoustrojowo kwasu fusydowego jest konieczne, leczenie atorwaststyną należy przerwać na czas leczenia kwasem fusydowym. Podczas jednoczesnego podawania wielokrotnych dawek digoksyny i 10 mg atorwastatyny, stężenie digoksyny w osoczu w stanie stacjonarnym nieznacznie zwiększyło się. Pacjentów przyjmujących digoksynę należy właściwie monitorować. Jednoczesne podawanie atorwastatyny i doustnych środków antykoncepcyjnych zwiększa stężenie noretyndronu i etynyloestradiolu w osoczu. U pacjentów otrzymujących przewlekłą terapię warfaryną, jednoczesne podawanie atorwastatyny w dawce 80 mg na dobę i warfaryny, powodowało niewielkie skrócenie czasu protrombinowego (o ok. 1,7 s) podczas pierwszych 4 dni przyjmowania obu tych leków. Czas protrombinowy powrócił do wartości wyjściowej w ciągu 15 dni stosowania atorwastatyny. Chociaż odnotowano tylko bardzo rzadkie przypadki klinicznie znaczących interakcji ze środkami przeciwzakrzepowymi, czas protrombinowy należy oznaczyć przed zastosowaniem atorwastatyny u pacjentów stosujących leki przeciwzakrzepowe pochodne kumaryny i odpowiednio często podczas leczenia początkowego, aby upewnić się, że czas protrombinowy nie ulega znaczącej zmianie. Po potwierdzeniu ustabilizowania wartości czasu protrombinowego, może on być kontrolowany w odstępach czasowych zazwyczaj zalecanych pacjentom stosującym przeciwzakrzepowe leki pochodne kumaryny. Jeśli dawka atorwastatyny zostanie zmieniona lub jej stosowanie przerwane, całą procedurę należy powtórzyć. Stosowanie atorwastatyny u pacjentów nieprzyjmujących środków przeciwzakrzepowych nie jest związane z wystąpieniem krwotoków lub ze zmianą czasu protrombinowego.
Aston - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: zwykle stosowaną dawką początkową jest 5 mg + 10 mg, raz na dobę. Jeśli u pacjenta stwierdzono potrzebę większej kontroli ciśnienia tętniczego, można zastosować dawkę 10 mg + 10 mg, raz na dobę. Lek można stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, jednakże nie należy stosować jednocześnie z innym antagonistą kanału wapniowego ani z inną statyną. Należy unikać połączenia leku z fibratami. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne dostosowanie dawkowania u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z czynną chorobą wątroby. Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci i młodzieży - nie zaleca się stosowania. Nie jest konieczne dostosowanie dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. W przypadku jednoczesnego podawania z cyklosporyną, dawka atorwastatyny nie powinna przekraczać 10 mg. Sposób podania. Dawkę leku można przyjmować o dowolnej porze dnia, z jedzeniem lub bez jedzenia.
Aston - uwagi
Należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia zawrotów głowy, bólu głowy, zmęczenia lub nudności podczas obsługiwania maszyn i prowadzenia pojazdów
