Atripla - skład
1 tabl. powl. zawiera 600 mg efawirenzu, 200 mg emtrycytabiny i 245 mg dizoproksylu tenofowiru (w postaci fumaranu dizoproksylu tenofowiru).
Reklama
Atripla - działanie
Efawirenz jest nienukleozydowym inhibitorem odwrotnej transkryptazy (NNRTI) wirusa HIV-1. Efawirenz w sposób niekompetycyjny hamuje aktywność odwrotnej transkryptazy (RT) wirusa HIV-1 i nie hamuje w sposób znaczący aktywności odwrotnej transkryptazy ludzkiego wirusa niedoboru odporności typu 2 (HIV-2) RT ani komórkowych polimeraz (α, β, δ, i γ) kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA). Emtrycytabina jest nukleozydem będącym analogiem cytydyny. Fumaran dizoproksylu tenofowiru jest in vivo przekształcany w tenofowir – monofosforan nukleozydu (nukleotyd), będący analogiem monofosforanu adenozyny. Efawirenz wykazywał działanie przeciwwirusowe na większość wyizolowanych szczepów wirusa podtypów innych niż podtyp B wirusa HIV-1 (podtypy A, AE, AG, C, D, F, G, J i N), ale miał osłabione działanie przeciwwirusowe na wirusy z grupy O. Emtrycytabina wykazywała działanie przeciwwirusowe na szczepy wirusa HIV-1 z podtypów A, B, C, D, E, F i G. Tenofowir wykazywał działanie przeciwwirusowe przeciw szczepom wirusa HIV-1 A, B, C, D, E, F, G i O. Zarówno emtrycytabina, jak i tenofowir wykazywały swoiste dla poszczególnych szczepów działanie na wirusa HIV-2 oraz działanie przeciwwirusowe na wirusa HBV. W badaniach in vitro oceniających działanie przeciwwirusowe leków podawanych w skojarzeniu, podczas jednoczesnego stosowania efawirenzu i emtrycytabiny, efawirenzu i tenofowiru oraz emtrycytabiny i tenofowiru obserwowano addycyjne lub synergiczne działanie przeciwwirusowe. U pacjentów zakażonych HIV efawirenz osiąga Cmax w osoczu w ciągu 5 h, a stężenie stacjonarne w ciągu 6 do 7 dni. Emtrycytabina wchłania się szybko i osiąga Cmax w osoczu w ciągu 1 do 2 h po podaniu. Po podaniu pojedynczej dawki 300 mg fumaranu dizoproksylu tenofowiru na czczo pacjentom zakażonym HIV-1, Cmax tenofowiru wystąpiły w ciągu 1 h, a wartości Cmax i AUC (średnia ± SD) (%CV) wynosiły odpowiednio 296 ± 90 ng/ml (30%) i 2287 ± 685 ng × h/ml (30%). Biodostępność tenofowiru po doustnym podaniu fumaranu dizoproksylu tenofowiru pacjentom na czczo wynosiła w przybliżeniu 25%.
Reklama
Atripla - wskazania
Leczenie dorosłych zakażonych ludzkim wirusem niedoboru odporności typu 1 (HIV-1), u których doszło do zmniejszenia wiremii do poziomu RNA HIV-1 < 50 kopii/ml po stosowaniu dotychczasowej skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej przez ponad 3 miesiące. Przed rozpoczęciem pierwszego schematu terapii przeciwretrowirusowej należy upewnić się, że u pacjenta nie było niepowodzenia wirusologicznego w odpowiedzi na jakiekolwiek wcześniejsze leczenie przeciwretrowirusowe oraz nie stwierdzono zakażenia ukrytymi szczepami wirusa z mutacjami powodującymi znaczącą oporność na którykolwiek z trzech składników preparatu. Wykazanie korzyści z zastosowania leku oparto głównie na wynikach badania klinicznego trwającego 48 tygodni, w którym pacjentom ze stabilnym zmniejszeniem wiremii, zamieniono skojarzoną terapię przeciwretrowirusową na preparat. Obecnie brak danych z zastosowaniem preparatu w badaniach klinicznych u pacjentów dotychczas nie leczonych lub leczonych wcześniej intensywnie. Brak danych potwierdzających stosowanie preparatu w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi.
Reklama
Atripla - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Ciężka niewydolność wątroby (stopień C wg skali CPT). Stwierdzony w wywiadzie rodzinnym nagły zgon lub wrodzone wydłużenie odstępu QTc w EKG lub jakikolwiek inny stan kliniczny, który wydłuża odstęp QTc. Stwierdzona w wywiadzie objawowa arytmia lub klinicznie istotna bradykardia, lub zastoinowa niewydolność serca ze zmniejszoną frakcją wyrzutową lewej komory. Ciężkie zaburzenia równowagi elektrolitowej, np. hipokaliemia lub hipomagnezemia. Równoczesne podawanie z terfenadyną, astemizolem, cyzaprydem, midazolamem, triazolamem, pimozydem, beprydylem lub z alkaloidami sporyszu (np. ergotaminą, dihydroergotaminą, ergonowiną i metyloergonowiną) ze względu na to, że efawirenz konkuruje z nimi o cytochrom P450 (CYP) 3A4, co mogłoby powodować zahamowanie metabolizmu tych leków i stwarzać możliwość wystąpienia ciężkich i/lub zagrażających życiu działań niepożądanych (na przykład zaburzeń rytmu serca, przedłużającego się działania uspokajającego lub depresji oddechowej). Równoczesne podawanie z elbaswirem/grazoprewirem ze względu na oczekiwane znaczne zmniejszenie stężenia elbaswiru i grazoprewiru w osoczu (działanie to wynika z indukcji CYP3A4 lub P-gp przez efawirenz i może spowodować utratę działania leczniczego elbaswiru/grazoprewiru). Równoczesne podawanie worykonazolu (efawirenz znacząco zmniejsza stężenie worykonazolu w osoczu, podczas gdy worykonazol również znacząco zwiększa stężenie efawirenzu w osoczu; ponieważ preparat jest skojarzeniem ustalonych dawek, dlatego nie jest możliwa modyfikacja dawki efawirenzu). Równoczesne podawanie preparatów ziołowych zawierających ziele dziurawca (Hypericum perforatum) ze względu na ryzyko zmniejszenia się stężenia efawirenzu w osoczu i osłabienia jego działania leczniczego. Jednoczesne podawanie z lekami o znanym działaniu wydłużającym odstęp QTc: leki przeciwarytmiczne klasy IA i III, leki neuroleptyczne, leki przeciwdepresyjne, niektóre antybiotyki (w tym należące do następujących grup: antybiotyki makrolidowe, fluorochinolony, imidazolowe i triazolowe leki przeciwgrzybicze), niektóre leki przeciwhistaminowe niewywierające działania uspokajającego (terfenadyna, astemizol), cyzapryd, flekainid, niektóre leki przeciwmalaryczne, metadon.
Reklama
Atripla - ostrzeżenia
Preparatu nie należy przyjmować równocześnie z innymi lekami zawierającymi którąkolwiek z tych samych substancji czynnych, efawirenz, emtrycytabinę lub fumaran dizoproksylu tenofowiru. Ze względu na podobieństwa z emtrycytabiną, preparatu nie należy podawać jednocześnie z innymi analogami cytydyny, tj. lamiwudyna. Preparatu nie należy stosować jednocześnie z dipiwoksylem adefowiru lub alafenamid tenofowiru. Nie zaleca się równoczesnego stosowania z dydanozyną, sofosbuwirem oraz welpataswirem lub sofosbuwirem/welpataswirem/woksylaprewirem. Nie są dostępne dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania wyciągów z miłorzębu dwuklapowego (Ginkgo biloba). U pacjentów poddawanych leczeniu przeciwretrowirusowemu inhibitorami proteazy zmiana na lek może prowadzić do osłabienia reakcji na leczenie; u pacjentów tych należy uważnie kontrolować czy nie zwiększa się miano wirusa oraz obserwować pod względem działań niepożądanych, ponieważ profil bezpieczeństwa efawirenzu różni się od profilu inhibitorów proteazy. Chociaż wykazano, że skuteczna supresja wirusa za pomocą terapii przeciwretrowirusowej znacznie zmniejsza ryzyko przeniesienia zakażenia drogą płciową, nie można wykluczyć resztkowego ryzyka. Należy przestrzegać środków ostrożności w celu uniknięcia zakażenia, zgodnie z wytycznymi krajowymi. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby, nie jest zalecany z umiarkowanymi zaburzeniami wątroby; należy zachować ostrożność stosując u osób z lekkimi zaburzeniami wątroby. Pacjentów tych należy uważnie obserwować w celu wykrycia objawów niepożądanych efawirenzu, szczególnie ze strony układu nerwowego. Należy przeprowadzać okresowe badania laboratoryjne w celu określenia nasilenia choroby wątroby. U pacjentów z uprzednio istniejącymi zaburzeniami czynności wątroby, w tym z przewlekłym czynnym zapaleniem wątroby, podczas skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej (CART) częściej występują nieprawidłowości czynności wątroby, dlatego też należy ich obserwować zgodnie ze standardowym postępowaniem. Jeżeli stwierdza się pogorszenie w przebiegu choroby wątroby lub długotrwałe zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy do wartości przewyższających 5-krotnie górną granicę wartości prawidłowych, należy rozważyć stosunek korzyści z kontynuowania leczenia preparatem do ryzyka znacznego działania toksycznego na wątrobę. U tych pacjentów należy rozważyć przerwanie lub odstawienie leku. U pacjentów leczonych innymi lekami, które mają działanie toksyczne na wątrobę, zaleca się również badania kontrolne enzymów wątrobowych. Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano kilka przypadków niewydolności wątroby, występującej u pacjentów, u których nie notowano uprzednio ani zaburzeń czynności wątroby, ani możliwych do stwierdzenia czynników ryzyka. U każdego pacjenta należy uwzględnić kontrolowanie enzymów wątrobowych, niezależnie od odnotowanych wcześniej zaburzeń czynności wątroby ani innych czynników ryzyka. Pacjenci z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C, poddawani CART, są narażeni na zwiększone ryzyko ciężkich i mogących prowadzić do zgonu objawów niepożądanych ze strony wątroby. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność preparatu w leczeniu przewlekłego zakażenia HBV nie zostały ustalone. Zaprzestanie leczenia preparatem u pacjentów zakażonych równocześnie HIV i HBV może wiązać się z ciężkim zaostrzeniem zapalenia wątroby. U pacjentów zakażonych równocześnie HIV i HBV, którzy zaprzestają leczenia preparatem, należy ściśle kontrolować zarówno stan kliniczny, jak i wyniki badań laboratoryjnych, przez co najmniej 4 miesiące po zaprzestaniu leczenia. W razie konieczności należy ponownie zastosować leczenie przeciw HBV. U pacjentów z zaawansowaną chorobą wątroby lub marskością wątroby nie zaleca się przerywania leczenia. U pacjentów przyjmujących efawirenz zanotowano objawy niepożądane w postaci zaburzeń psychicznych. Wydaje się, że pacjenci, u których w wywiadzie występowały choroby psychiczne, są bardziej narażeni na ciężkie działania niepożądane w postaci zaburzeń psychicznych. Należy poinformować pacjenta, że w razie wystąpienia takich objawów, jak: ciężka depresja, psychoza lub myśli samobójcze, należy natychmiast zgłosić się do lekarza, który oceni, czy takie objawy mogą mieć związek z przyjmowaniem efawirenzu. Jeśli tak, to należy określić, czy ryzyko dalszego stosowania leku przeważa nad korzyściami z leczenia. Należy zachować ostrożność, jeżeli u pacjenta występowały wcześniej drgawki. Nie zaleca się podawania preparatu pacjentom z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 50 ml/min). Należy unikać podawania leku jednocześnie z preparatami o działaniu nefrotoksycznym lub w krótkim czasie po ich odstawieniu. Jeśli lek podaje się równocześnie z NLPZ, należy odpowiednio kontrolować czynność nerek. U każdego pacjenta przed rozpoczęciem leczenia zaleca się obliczenie klirensu kreatyniny, jak również kontrolowanie czynności nerek (klirens kreatyniny i stężenie fosforanów w surowicy) po 2-4 tygodni leczenia, po 3 mies. leczenia, a następnie co 3-6 mies. u pacjentów bez czynników ryzyka zaburzeń czynności nerek. U pacjentów z ryzykiem niewydolności nerek, stwierdzonym aktualnie lub w przeszłości, konieczne jest częstsze kontrolowanie czynności nerek. Jeżeli u któregoś pacjenta otrzymującego lek stężenie fosforanów w surowicy wynosi <1,5 mg/dl (0,48 mmol/l) lub jeśli klirens kreatyniny zmniejszył się do <50 ml/min, należy w ciągu jednego tygodnia powtórnie ocenić czynność nerek, w tym oznaczyć stężenie glukozy i potasu we krwi oraz stężenie glukozy w moczu. Ponieważ Atripla jest preparatem złożonym i przerwy pomiędzy kolejnymi dawkami poszczególnych składników nie mogą być zmienione, leczenie należy przerwać, jeśli u pacjenta potwierdzono, że klirens kreatyniny < 50 ml/min lub stężenie fosforanów w surowicy zmniejszyło się do < 1,0 mg/dl (0,32 mmol/l). Przerwanie leczenia preparatem należy również rozważyć w przypadku postępującego pogarszania się czynności nerek, jeśli nie zidentyfikowano żadnej innej przyczyny. W badaniu klinicznym zaobserwowano niewielkie zmniejszenie gęstości mineralnej kości biodra i kręgosłupa. U pacjentów z osteoporozą, narażonych na wysokie ryzyko złamań należy rozważyć alternatywne schematy leczenia. Zmiany w obrębie kości (rzadko przyczyniające się do złamań) mogą być związane z zaburzeniami czynności kanalika bliższego nerki. W przypadku podejrzewania występowania zmian w obrębie kości należy przeprowadzić odpowiednią konsultację. Lek należy odstawić, jeśli pojawi się u pacjenta ciężka wysypka połączona z tworzeniem się pęcherzyków, złuszczaniem naskórka, zajęciem błon śluzowych lub gorączką. Preparat nie jest zalecany do stosowania u pacjentów, u których wystąpiły zagrażające życiu odczyny skórne (np. zespół Stevensa-Johnsona) podczas leczenia nienukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy. Podczas leczenia przeciwretrowirusowego może wystąpić zwiększenie masy ciała oraz stężenia lipidów i glukozy we krwi. Należy monitorować te parametry, a zaburzenia gospodarki tłuszczowej leczyć w klinicznie właściwy sposób. U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w czasie rozpoczynania CART wystąpić może reakcja zapalna na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne, powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie objawów. Zwykle reakcje tego typu obserwowane są w ciągu kilku pierwszych tygodni lub miesięcy od rozpoczęcia CART. Typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (lub) miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jirovecii. Wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Zaobserwowano także przypadki występowania chorób autoimmunologicznych (takich jak choroba takich jak choroba Gravesa-Basedowa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby) w przebiegu reaktywacji immunologicznej, jednak czas do ich wystąpienia jest zmienny i zdarzenia te mogą wystąpić wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Należy poradzić pacjentom, by zwrócili się do lekarza, jeśli odczuwają bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu się, ze względu na odnotowane przypadki martwicy kości (zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) poddanych długotrwałemu stosowaniu CART). Należy unikać podawania preparatu pacjentom zakażonym HIV-1 z ukrytą mutacją K65R, M184V/I lub K103N. Należy zachować ostrożność u pacjentów w podeszłym wieku, ze względu na fakt częstszego występowania osłabienia czynności wątroby lub nerek u tych pacjentów. Nie zaleca się stosowania u dzieci w wieku poniżej 18 lat ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności. Preparat zawiera 1 mmol (23,6 mg) sodu w 1 dawce, co należy wziąć pod uwagę u pacjentów stosujących dietę z kontrolowaną zawartością sodu.
Reklama
Atripla - ciąża
Preparatu nie stosować w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga podawania efawirenzu, emtrycytabiny i dizoproksylu tenofowiru. Kobiety przyjmujące efawirenz powinny unikać zajścia w ciążę. Podczas leczenia preparatem należy zawsze stosować mechaniczne środki antykoncepcyjne w połączeniu z innymi metodami zapobiegania ciąży (na przykład doustnymi lub innymi hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi). Z powodu długiego okresu półtrwania efawirenzu, należy stosować odpowiednią antykoncepcję przez około 12 tyg. po przerwaniu stosowania preparatu. Kobiety w wieku rozrodczym powinny wykonać test wykrywający ciążę przed rozpoczęciem stosowania efawirenzu. Efawirenz, emtrycytabina i tenofowir przenikają do mleka ludzkiego. Należy ostrzec matki przyjmujące preparat, aby nie karmiły piersią, ze względu na możliwość przeniesienia HIV oraz możliwość wystąpienia ciężkich działań niepożądanych u dziecka karmionego piersią. Płodność. Brak danych dotyczących wpływu na płodność u ludzi. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu.
Reklama
Atripla - efekty uboczne
Często: jadłowstręt. Niezbyt często: suchość w jamie ustnej, nieskładna mowa, zwiększone łaknienie, osłabienie popędu płciowego, ból mięśni. Działania niepożądane związane z preparatem Atripla, przedstawione w powiązaniu ze składnikiem, któremu przypisuje się wywoływanie danego działania niepożądanego. Efawirenz. Bardzo często: wysypka (umiarkowana lub ciężka 11,6%; wszystkie stopnie, 18%). Często: hipertrójglicerydemia, depresja (ciężka w 1,6% przypadków), stany lękowe, niezwykłe sny, bezsenność, zaburzenia koordynacji móżdżkowej i równowagi, senność (2,0%), ból głowy (5,7%), zaburzenia uwagi (3,6%), zawroty głowy (8,5%), biegunka, wymioty, ból brzucha, nudności, podwyższona aktywność AspAT i/lub AlAT oraz GGT, świąd, uczucie zmęczenia. Niezbyt często: nadwrażliwość, hipercholesterolemia, próba samobójcza, myśli samobójcze, psychoza, mania, uporczywe zaburzenia urojeniowe, omamy, stany euforii, chwiejność emocjonalna, splątanie, agresja, katatonia, drgawki, niepamięć, zaburzenia myślenia, ataksja, zaburzenia koordynacji ruchów, pobudzenie, drżenie, niewyraźne widzenie, szumy uszne, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, uderzenia gorąca, zapalenie trzustki, ostre zapalenie wątroby, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, ciężka wysypka, ginekomastia. Rzadko: dokonane samobójstwo, urojenia, nerwica, niewydolność wątroby, fotoalergiczne zapalenie skóry. Emtrycytabina. Bardzo często: ból głowy, biegunka, nudności, zwiększona aktywność kinazy kreatynowej, Często: neutropenia, reakcja uczuleniowa, hiperglikemia, hipertrójglicerydemia, niezwykłe sny, bezsenność, zawroty głowy, zwiększona aktywność amylazy, w tym amylazy trzustkowej, zwiększona aktywność lipazy w surowicy, wymioty, ból brzucha, dyspepsja, podwyższona aktywność AspAT i/lub AlAT w surowicy, hiperbilirubinemia, wysypka pęcherzykowo-pęcherzowa, wysypka krostkowa, wysypka plamkowo-grudkowa, wysypka, świąd, pokrzywka, przebarwienie skóry (zwiększona pigmentacja), ból astenia. Niezbyt często: obrzęk naczynioruchowy. Dizoproksyl tenofowiru. Bardzo często: hipofosfatemia, zawroty głowy, biegunka, wymioty, nudności, wysypka, astenia. Często: hipokalemia, ból głowy, ból brzucha, wzdęcia, gazy, podwyższona aktywność aminotransferaz. Niezbyt często: zapalenie trzustki, rabdomioliza, osłabienie mięśni, zwiększenie stężenia kreatyniny, białkomocz, zaburzenia czynności kanalika bliższego nerki, w tym zespół Fanconiego. Rzadko: kwasica mleczanowa, stłuszczenie wątroby, zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, rozmiękanie kości (odczuwane jako bóle kostne i niekiedy przyczyniające się do złamań kości), miopatia, niewydolność nerek (ostra i przewlekła), ostra martwica cewek nerkowych, zapalenie nerek (w tym ostre śródmiąższowe zapalenie nerek), moczówka prosta pochodzenia nerkowego. U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem odporności w momencie rozpoczęcia stosowania CART może dojść do reakcji zapalnej na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne. Zaobserwowano także przypadki występowania chorób autoimmunologicznych, takich jak choroba Gravesa-Basedowa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Odnotowano przypadki martwicy kości, zwłaszcza u pacjentów, u których stwierdzono ogólnie znane czynniki ryzyka, w zaawansowanym stadium zakażenia HIV lub długotrwale stosujących CART. Częstość występowania martwicy kości nie jest znana.
Atripla - interakcje
Lek zawiera efawirenz, emtrycytabinę i fumaran dizoproksylu tenofowiru, więc każde interakcje zidentyfikowane dla tych substancji mogą dotyczyć preparatu. Nie należy podawać jednocześnie z innymi lekami zawierającymi którykolwiek z jego składników, efawirenz, emtrycytabinę lub fumaran dizoproksylu tenofowiru. Ze względu na podobieństwo z emtrycytabiną, preparatu nie należy podawać jednocześnie z innymi analogami cytydyny, tj. lamiwudyna. Preparatu nie należy podawać jednocześnie z dipiwoksylem adefowiru lub alafenamid tenofowiru. Efawirenz jest induktorem enzymu CYP3A4 oraz inhibitorem niektórych izoenzymów CYP450, w tym CYP3A4. Podczas jednoczesnego stosowania z efawirenzem inne związki, będące substratami enzymu CYP3A4, mogą powodować zmniejszenie ich stężenia w osoczu krwi. Narażenie na efawirenz może być zmienione także podczas jednoczesnego podania z lekami (np. rytonawirem) lub pokarmami (np. sokiem grejpfrutowym), wpływającymi na aktywność CYP3A4. Jednoczesne stosowanie ziela dziurawca jest przeciwwskazane. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania wyciągów z miłorzębu dwuklapowego (Ginkgo biloba). Badania in vitro oraz kliniczne badania farmakokinetyczne interakcji wskazują, że możliwość wystąpienia interakcji emtrycytabiny i fumaranu dizoproksylu tenofowiru z innymi produktami leczniczymi, zachodzących za pośrednictwem CYP450 jest mała. Preparatu nie stosować jednocześnie z terfenadyną, astemizolem, cyzaprydem, midazolamem, triazolamem, pimozydem, beprydylem ani z alkaloidami sporyszu (np. ergotaminą, dihydroergotaminą, ergonowiną i metyloergonowiną), gdyż hamowanie ich metabolizmu może prowadzić do wystąpienia ciężkich zdarzeń zagrażających życiu. Przeciwwskazane jest równoczesne podawanie z elbaswirem/grazoprewirem. Jednoczesne stosowanie standardowych dawek efawirenzu i worykonazolu jest przeciwwskazane. Przeciwwskazane jest stosowanie jednocześnie z lekami, o których wiadomo, że powodują wydłużenie odstępu QTc lub mogą prowadzić do wystąpienia arytmii typu torsade de pointes, takimi jak: leki przeciwarytmiczne klasy IA i III, leki neuroleptyczne i przeciwdepresyjne, niektóre antybiotyki, w tym należące do następujących grup: antybiotyki makrolidowe, fluorochinolony, imidazolowe i triazolowe leki przeciwgrzybicze, niektóre leki przeciwhistaminowe niewywierające działania uspokajającego (terfenadyna, astemizol), cyzapryd, flekainid, niektóre leki przeciwmalaryczne i metadon. Ze względu na brak wystarczających danych w celu ustalenia zaleceń dotyczących dawkowania atazanawiru i rytonawiru w skojarzeniu z preparatem, nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Nie jest zalecane jednoczesne podawanie dydanozyny z preparatem. Nie jest zalecane jednoczesne podawanie sofosbuwiru i welpataswiru lub sofosbuwiru/welpataswiru/woksylaprewiru. Jednoczesne stosowanie leku z preparatami powodującymi ograniczenie czynności nerek lub konkurującymi z nimi w procesie aktywnego wydzielania w kanalikach nerkowych (np. cydofowir) może spowodować podwyższenie w surowicy krwi stężeń emtrycytabiny, tenofowiru (i) lub jednocześnie stosowanych leków. Należy unikać stosowania preparatu jednocześnie z lekami o działaniu nefrotoksycznym lub w krótkim czasie po ich odstawieniu (np. aminoglikozydy, amfoterycyna B, foskarnet, gancyklowir, pentamidyna, wankomycyna, cydofowir czy interleukina-2). Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie preparatu z amprenawirem, rytonawirem, atazanawirem. Brak danych w celu ustalenia zaleceń dotyczących dawkowania indynawiru z preparatem oraz lopinawiru i rytonawiru z preparatem (jednoczesne stosowanie nie jest zalecane). Jednoczesne stosowanie rytonawiru w dawce 600 mg i preparatu nie jest zalecane. Jednoczesne stosowanie preparatu z sakwinawirem jako jedynym inhibitorem proteazy nie jest zalecane. Jednoczesne stosowanie sakwinawiru i rytonawiru oraz preparatu nie jest zalecane. Stosowanie dwóch leków z grupy NNRTI nie wykazało korzystnego wpływu na skuteczność i bezpieczeństwo, jednoczesne stosowanie preparatu i innego leku z grupy NNRTI nie jest zalecane. Nie jest znane znaczenie kliniczne zmian stężeń klarytromycyny w osoczu, można rozważyć zastosowanie leków alternatywnych względem klarytromycyny (np. azytromycyny). Nie przeprowadzono badań dotyczących innych antybiotyków makrolidowych, tj. erytromycyna, w skojarzeniu z preparatem. W przypadku jednoczesnego stosowania z lekiem należy zwiększyć dobową dawkę ryfabutyny o 50% (jeżeli ryfabutyna podawana jest 2 lub 3 razy w tygodniu jednocześnie z preparatem, należy rozważyć podwojenie jej dawki). W przypadku jednoczesnego stosowania ryfampicyny i preparatu, zaleca się podawanie dodatkowo efawirenzu w dawce wynoszącej 200 mg/dobę (ogółem 800 mg) - nie zaleca się modyfikacji dawki ryfampicyny w przypadku jednoczesnego podawania z preparatem. W przypadku stosowania preparatu jednocześnie z itrakonazolem należy rozważyć zastosowanie alternatywnego leku przeciwgrzybiczego. Nie można jednocześnie stosować worykonazolu i preparatu. W przypadku stosowania preparatu jednocześnie z karbamazepiną należy rozważyć zastosowanie alternatywnego leku przeciwdrgawkowego oraz okresowo kontrolować stężenie karbamazepiny w osoczu. W przypadku jednoczesnego stosowania preparatu z lekami przeciwdrgawkowymi, będacymi substratami izoenzymów CYP450 (np. fenytoina, fenobarbital), należy przeprowadzać okresową kontrolę stężeń leków przeciwdrgawkowych. Preparat i wigabatryna lub gabapentyna mogą być stosowane jednocześnie bez dostosowania dawki. W przypadku jednoczesnego stosowania z preparatem, dawkę sertraliny należy zwiększać na podstawie odpowiedzi klinicznej. Preparat i paroksetyna oraz preparat i fluoksetyna mogą być stosowane jednocześnie bez dostosowania dawki. Dawkę diltiazemu, antagonistów kanału wapniowego, statyn podawanych jednocześnie z preparatem należy dostosowywać na podstawie odpowiedzi klinicznej. W przypadku stosowania doustnych środków antykoncepcyjnych z preparatem należy stosować dodatkową mechaniczną metodę zapobiegania ciąży. Może być wymagane dostosowanie dawki takrolimusu - w przypadku rozpoczęcia lub przerwania leczenia preparatem zaleca się ścisłe monitorowanie stężenia takrolimusu przez przynajmniej 2 tyg. Należy obserwować, czy u pacjentów przyjmujących jednocześnie metadon i preparat nie występują objawy zespołu odstawienia i w razie konieczności zwiększyć dawkę metadonu w celu ich złagodzenia.
Atripla - dawkowanie
Terapia powinna być rozpoczęta przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu zakażenia ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV). Dorośli: 1 tabl. 1 raz na dobę na czczo. Zalecane jest, aby połknąć tabl. w całości, popijając wodą; w celu poprawy tolerancji efawirenzu, ze względu na działania niepożądane dotyczące układu nerwowego, zaleca się przyjmowanie dawki przed snem. W przypadku jednoczesnego stosowania leku i ryfampicyny zaleca się podawanie dodatkowej dawki efawirenzu, wynoszącej 200 mg na dobę (dawka całkowita 800 mg). Zaburzenie czynności nerek: preparat nie jest zalecany dla pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 50 ml/min). U pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim zaburzeniem czynności nerek konieczne jest dostosowanie przerwy między podaniem dawki emtrycytabiny a podaniem dawki fumaranu dizoproksylu tenofowiru. Pacjentów z lekką lub umiarkowaną niewydolnością wątroby można leczyć zwykle zalecaną dawką preparatu. Ważne jest regularne zażywanie preparatu, aby unikać pomijania dawek. Należy poinformować pacjenta, że jeżeli zapomni zażyć preparat, powinien jak najszybciej przyjąć pominiętą dawkę, chyba że pozostało mniej niż 12 h do przyjęcia następnej dawki. W takim przypadku należy poinformować pacjenta, że nie należy zażywać pominiętej dawki, lecz następną dawkę przyjąć o zwykłej porze.
Atripla - uwagi
U każdego pacjenta przed rozpoczęciem leczenia preparatem zaleca się obliczenie klirensu kreatyniny, jak również kontrolowanie czynności nerek (klirens kreatyniny i stężenie fosforanów w surowicy) co 4 tyg. podczas pierwszego roku, a następnie co 3 miesiące. U pacjentów z ryzykiem niewydolności nerek należy rozważyć częstsze monitorowanie czynności nerek. Nie przeprowadzono badań nad wpływem preparatu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn, natomiast składniki preparatu mogą wywoływać zawroty głowy, zaburzenia koncentracji i/lub senność, dlatego należy poinformować o tym pacjentów. W związku z badaniami przesiewowymi u osób niezakażonych i pacjentów zakażonych HIV, przyjmujących efawirenz zgłaszano fałszywie dodatnie wyniki testu wykrywającego kanabinol w moczu. W takich przypadkach zaleca się przeprowadzenie potwierdzającego testu bardziej specyficzną metodą, taką jak chromatografia gazowa lub spektrometria masowa.
