Episindan - skład
1 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 2 mg chlorowodorku epirubicyny. Preparat zawiera sód.
Reklama
Episindan - działanie
Lek o działaniu przeciwnowotworowym. Mechanizm działania epirubicyny polega na wiązaniu się z DNA, hamując w ten sposób replikację oraz transkrypcję. Po podaniu dożylnym, epirubicyna ulega trójfazowej eliminacji z osocza, bardzo szybka faza początkowa, po której następuje wolna faza końcowa. T0,5 wynosi średnio 40 h. Epirubicyna ulega rozległej dystrybucji do tkanek. Jest metabolizowana do glukuronianów i epirubicynolu, wydalana przede wszystkim z żółcią.
Reklama
Episindan - wskazania
Rak piersi, zaawansowane stadia raka jajnika, rak żołądka, drobnokomórkowy rak płuc. Dopęcherzowo: rak brodawkowaty pęcherza moczowego z nabłonka przejściowego, rak in situ pęcherza, profilaktyka nawrotów po resekcji przezcewkowej powierzchniowego raka pęcherza moczowego.
Reklama
Episindan - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na lek lub pozostałe składniki preparatu. Nadwrażliwość na inne antracykliny lub antracenodiony. Nasilone zahamowanie czynności szpiku kostnego spowodowane uprzednim leczeniem przeciwnowotworowym lub radioterapią. Wcześniejsze leczenie maksymalnymi skumulowanymi dawkami epirubicyny i (lub) innych antracyklin (np. doksorubicyny lub daunorubicyny) i antracenodionów. Przebyte lub czynne zaburzenia czynności mięśnia sercowego, ostry zawał oraz przebyty zawał mięśnia sercowego skutkujący niewydolnością serca III lub IV stopnia wg NYHA, ostrymi chorobami zapalnymi serca, zaburzeniami rytmu serca z poważnymi następstwami hemodynamicznymi. Niestabilna dławica piersiowa. Kardiomiopatia. Ostre uogólnione zakażenia. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Okres karmienia piersią. W stosowaniu dopęcherzowym przeciwwskazaniem są zakażenia układu moczowego, krwiomocz, nowotwory inwazyjne penetrujące ścianę pęcherza moczowego, problemy z cewnikowaniem, stany zapalne pęcherza moczowego.
Reklama
Episindan - ostrzeżenia
Leczenie epirubicyną można rozpocząć dopiero po wyleczeniu ostrych objawów toksyczności powstałych po wcześniejszym leczeniu cytotoksycznym (takich jak zapalenie jamy ustnej, śluzówek, neutropenia, trombocytopenia i zakażenia uogólnione). Pomimo, że leczenie dużymi dawkami epirubicyny (np. ≥90 mg/m2 co 3 lub 4 tygodnie) powoduje działania niepożądane na ogół podobne do działań niepożądanych obserwowanych po podaniu standardowych dawek (<90 mg/m2 co 3 lub 4 tygodnie), to jednak nasilenie neutropenii i zapalenia śluzówek jamy ustnej może być większe. Leczenie dużymi dawkami epirubicyny wymaga szczególnej uwagi w związku z możliwością wystąpienia powikłań klinicznych spowodowanych silnym zahamowaniem czynności szpiku kostnego. Kardiotoksyczność stanowi ryzyko związane z leczeniem antracyklinami, której objawy mogą pojawiać się w postaci wczesnych (tj. ostrych) lub późnych (tj. opóźnionych) działań niepożądanych. Wczesna kardiotoksyczność epirubicyny obejmuje głównie częstoskurcz zatokowy i (lub) nieprawidłowości w zapisie elektrokardiogramu (EKG) takie jak niespecyficzne zmiany odcinka ST-T, ale obserwowano również tachyarytmie, w tym przedwczesne skurcze komorowe, częstoskurcz komorowy, jak również bradykardię, blok przedsionkowo-komorowy i blok odnóg pęczka Hisa - takie objawy nie zawsze wskazują na wystąpienie opóźnionej w czasie kardiotoksyczności, rzadko mają znaczenie kliniczne i zwykle są przemijające, odwracalne i nie powodują rozważenia przerwania leczenia epirubicyną. Opóźniona w czasie kardiotoksyczność zwykle pojawia się w późniejszej fazie leczenia epirubicyną lub w ciągu 2-3 miesięcy po zakończeniu leczenia, ale obserwowano również późniejsze objawy (od kilku miesięcy do kilku lat po zakończeniu leczenia). Objawem opóźnionej kardiomiopatii jest zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i (lub) są objawy przedmiotowe i podmiotowe zastoinowej niewydolności serca (CHF) takie jak: duszność, obrzęk płuc, obrzęk ortostatyczny, powiększenie serca i wątroby, oliguria, wodobrzusze, wysięk opłucnowy i rytm cwałowy. Zagrażająca życiu zastoinowa niewydolność krążenia jest najcięższą postacią kardiomiopatii wywołanej przez antracykliny i stanowi działanie toksyczne leku ograniczające maksymalną dawkę skumulowaną. Ryzyko rozwoju CHF wzrasta szybko wraz ze wzrostem całkowitej dawki skumulowanej epirubicyny przekraczającej 900 mg/m2; w przypadku przekroczenia takiej dawki skumulowanej należy zachować szczególną ostrożność. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia ciężkiej niewydolności serca należy ocenić jego czynność przed rozpoczęciem leczenia pacjentów epirubicyną i monitorować przez cały czas leczenia. Po stwierdzeniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca należy niezwłocznie przerwać leczenie. Do odpowiednich metod ilościowych powtarzanej oceny czynności serca (ocena LVEF) należy angiografia wielobramkowa z zastosowaniem radionuklidu (MUGA) oraz echokardiografia (ECHO). Zalecana jest wyjściowa ocena czynności serca z badaniem EKG i badaniem MUGA lub ECHO, szczególnie w przypadku pacjentów z czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności. Należy powtarzać ocenę LVEF w badaniach MUGA lub ECHO, zwłaszcza gdy zwiększa się skumulowana dawka antracyklin. Ocenę czynności serca należy prowadzić taką samą metodą badania przez cały okres obserwacji. Spowodowana przez antracykliny kardiomiopatia jest związana z trwałym obniżeniem amplitudy zespołu QRS, z przedłużeniem poza normalne granice odstępów między skurczami (PEP) oraz ze zmniejszeniem frakcji wyrzutowej (LVET). Mimo że zmiany w EKG mogą być wskaźnikiem kardiomiopatii spowodowanej przez antracykliny, to jednak EKG nie jest na tyle czułą lub swoistą metodą, by z jej pomocą można było ustalić kardiotoksyczność związaną z antracyklinami. Czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności są: czynna lub bezobjawowa choroba serca, wcześniejsza lub równoczesna radioterapia okolicy śródpiersia, wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub antracenodionami oraz równoczesne stosowanie innych leków upośledzających czynność skurczową serca lub leków kardiotoksycznych (np. trastuzumab). Jednak kardiotoksyczność w następstwie stosowania epirubicyny może wystąpić po mniejszych dawkach skumulowanych, niezależnie od obecności czynników ryzyka. Prawdopodobnie toksyczność epirubicyny i innych antracyklin lub antracenodionów sumuje się. Epirubicyna może spowodować zahamowanie czynności szpiku kostnego - przed każdym cyklem leczenia epirubicyną i w czasie leczenia należy wykonać badania hematologiczne, w tym oznaczenie liczby białych krwinek (WBC) z wzorem odsetkowym. Zależna od dawki, odwracalna leukopenia i (lub) granulocytopenia (neutropenia) to najczęstsze ograniczające dawkę ostre hematologiczne działania toksyczne epirubicyny. Leukopenia i neutropenia są na ogół bardziej nasilone po zastosowaniu schematów z dużymi dawkami epirubicyny. Nadir leukopenii i neutropenii występuje zazwyczaj między 10. a 14. dniem po podaniu epirubicyny, działanie to jest zwykle przemijające, a liczba leukocytów/neutrofilów wraca w większości przypadków do wartości prawidłowych ok. 21 dnia. Klinicznymi następstwami ciężkiego zahamowania czynności szpiku kostnego mogą być: gorączka, zakażenia, posocznica/sepsa, wstrząs septyczny, krwawienia, niedotlenienie tkanek lub zgon. Przed rozpoczęciem leczenia epirubicyną i w trakcie leczenia należy ocenić stężenie bilirubiny całkowitej i AspAT w surowicy. U pacjentów ze zwiększonym stężeniem bilirubiny lub AspAT klirens leku może być obniżony, a jego ogólne działanie toksyczne bardziej nasilone; u takich pacjentów zaleca się zmniejszenie dawki. Przed rozpoczęciem leczenia i w czasie jego trwania należy oznaczyć stężenie kreatyniny w surowicy. U pacjentów, u których stężenie kreatyniny wynosi > 5 mg/dl, konieczne jest dostosowanie dawki. W przypadku wystąpienia przedmiotowych bądź podmiotowych objawów wynaczynienia podczas dożylnego podawania epirubicyny należy niezwłocznie przerwać podawanie leku. Epirubicyna może powodować hiperurykemię w wyniku nasilenia katabolizmu puryn towarzyszącego szybkiemu rozpadowi komórek nowotworowych w następstwie działania leku (zespół lizy guza). Po leczeniu wstępnym należy ocenić stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi. W celu ograniczenia potencjalnych powikłań zespołu lizy guza należy nawadniać pacjenta, alkalizować mocz i zapobiegać hiperurykemii poprzez podawanie allopurynolu. Preparat zawiera 3,54 mg sodu na ml. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów na diecie z kontrolowaną zawartością sodu. Brak danych dotyczących stosowania preparatu u dzieci.
Reklama
Episindan - ciąża
Jeżeli epirubicyna jest stosowana podczas ciąży lub pacjentka zajdzie w ciążę podczas przyjmowania leku, pacjentkę należy poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu i należy rozważyć możliwość konsultacji genetycznej. Nie stosować w ciąży i u kobiet w wieku rozrodczym, chyba że potencjalna korzyść dla matki przewyższa potencjalne ryzyko dla płodu. Mężczyźni i kobiety powinni stosować skuteczne środki antykoncepcyjne w czasie i przynajmniej przez 6 miesięcy po zakończeniu leczenia preparatem. Karmienie piersią należy przerwać przed rozpoczęciem leczenia preparatem. Płodność. Epiubicyna może wywoływać uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Mężczyźni poddani leczeniu epirubicyną powinni zasięgnąć opinii odnośnie gromadzenia nasienia przed leczeniem z powodu ryzyka wystąpienia nieodwracalnej niepłodności. Epirubicyna może powodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę u kobiet.
Reklama
Episindan - efekty uboczne
Bardzo często: zahamowanie czynności szpiku (leukopenia, granulocytopenia i neutropenia, niedokrwistość i neutropenia z gorączką), łysienie (zazwyczaj odwracalne) występujące u 60-90% pacjentów, zahamowanie wzrostu owłosienia na twarzy u mężczyzn; czerwony kolor moczu 1-2 dni po podaniu leku. Często: zakażenie, reakcje alergiczne podczas podawania dopęcherzowego; jadłowstręt, uderzenia gorąca; nudności, wymioty, biegunka, które mogą prowadzić do odwodnienia; utrata apetytu, bóle brzucha; zapalenie błony śluzowej (może wystąpić 5-10 dni po rozpoczęciu leczenia i zwykle obejmuje zapalenie jamy ustnej z obszarami bolesnych nadżerek, owrzodzenia i krwawienia, głównie po bokach języka i błony śluzowej podjęzykowej), zapalenie jamy ustnej, zapalenie przełyku, przebarwienia błony śluzowej jamy ustnej; zaczerwienie wzdłuż żyły, do której podaje się lek; miejscowe zapalenie żył, stwardnienie żył; miejscowy ból i martwica tkanki (po przypadkowym podaniu leku poza żyłę); chemiczne zapalenie pęcherza moczowego, w niektórych przypadkach krwotoczne, występujące po podaniu do pęcherza moczowego. Niezbyt często: trombocytopenia; ból głowy; zapalenie żyły, zakrzepowe zapalenie żył; przebarwienia skóry i paznokci, zaczerwienienie skóry, nadwrażliwość na światło, nadwrażliwość skóry w przypadku radioterapii. Rzadko: białaczki szpikowe wtórne z fazą lub bez fazy przedbiałaczkowej w przypadku równoczesnego stosowania cytostatyków uszkadzających DNA; anafilaksja (reakcje anafilaktyczne lub anafilaktoidalne z lub bez wstrząsu, w tym wysypka skórna, świąd, gorączka i dreszcze); hiperurykemia (jako wynik szybkiego rozpadu komórek nowotworowych), zawroty głowy; kardiotoksyczność (zmiany w zapisie EKG, tachykardia, arytmia, kardiomiopatia, zastoinowa niewydolność serca (duszność, obrzęki, powiększenie wątroby, wodobrzusze, obrzęk płuc, wysięk opłucnowy, rytm cwałowy), częstoskurcz komorowy, bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy, blok odnogi pęczka Hisa; pokrzywka; brak miesiączki, brak plemników w nasieniu; gorączka, dreszcze, zawroty głowy, wysoka gorączka, złe samopoczucie, osłabienie; zwiększenie aktywności aminotransferaz. Ponadto obserwowano: zapalenie płuc, sepsę i wstrząs septyczny, krwotok i niedotlenienie tkanek (które mogą wystąpić jako rezultat zahamowania czynności szpiku); zapalenie spojówek, zapalenie rogówki; wstrząs, zdarzenia o charakterze zakrzepowo-zatorowym, w tym zatorowość płucna (również ze skutkiem śmiertelnym); ból i/lub pieczenie w jamie ustnej; toksyczność miejscowa, wysypka, zmiany skórne; ciężkie zapalenie tkanki łącznej; bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory.
Episindan - interakcje
Epirubicyną jest zwykle stosowana w leczeniu skojarzonym z innymi lekami cytotoksycznymi. Objawy toksyczności, szczególnie ze strony szpiku kostnego/układu krwiotwórczego oraz układu pokarmowego, mogą mieć charakter addytywny. Potencjalne ryzyko kardiotoksyczności może być większe u pacjentów, którzy otrzymują równocześnie leki kardiotoksyczne (np. 5-fluorouracyl, cyklofosfamid, cisplatynę, taksany) lub radioterapię okolicy śródpiersia w leczeniu skojarzonym (lub wcześniej). Stosowanie epirubicyny w leczeniu skojarzonym z innymi lekami potencjalnie kardiotoksycznymi, jak również jednoczesne stosowanie innych leków kardioaktywnych (np. blokerów kanału wapniowego), wymaga monitorowania czynności serca przez cały czas leczenia. Ponadto należy wziąć pod uwagę ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności, gdy pacjent otrzymuje antracykliny po przerwaniu leczenia innymi lekami kardiotoksycznymi, szczególnie lekami o długim okresie półtrwania takimi jak trastuzumab (T0,5 trastuzumabu wynosi ok. 28 – 38 dni i lek może utrzymywać się w krwiobiegu do 27 tyg. - w związku z tym po przerwaniu leczenia trastuzumabem, jeśli jest to możliwe, należy unikać leczenia antracyklinami przez okres do 27 tyg.; jeśli antracykliny są stosowane przed upłynięciem tego okresu, zaleca się ścisłe monitorowanie czynności serca). U pacjentów otrzymujących epirubicynę należy unikać stosowania szczepionek z żywymi drobnoustrojami (podawanie szczepionek zawierających żywe lub żywe atenuowane drobnoustroje, u pacjentów z osłabionym układem odpornościowym w wyniku stosowania chemioterapii, w tym epirubicyny, może powodować ciężkie lub prowadzące do zgonu zakażenia); można podawać szczepionki z martwymi drobnoustrojami lub inaktywowane, jednak odpowiedź organizmu na takie szczepionki może być obniżona. Cymetydyna powodowała zwiększenie pola pod krzywą zależności stężenia epirubicyny od czasu (AUC) o 50 % i podawanie tego leku należy przerwać na czas leczenia epirubicyną. Paklitaksel podawany przed epirubicyną może powodować wzrost stężenia niezmienionej epirubicyny i jej metabolitów w surowicy, choć metabolity te nie są ani toksyczne, ani czynne. Równoczesne podawanie paklitakselu lub docetakselu nie wpływało na farmakokinetykę epirubicyny w przypadku podawania epirubicyny przed taksanami. Takie leki można stosować w skojarzeniu, jeśli stosowane jest przestawne podawanie dwóch leków. Infuzję epirubicyny i paklitakselu należy podawać przy zachowaniu co najmniej 24-godzinnego odstępu pomiędzy tymi dwoma lekami. Dekswerapamil może mieć wpływ na właściwości farmakokinetyczne epirubicyny, przy czym możliwe jest nasilenie działania hamującego czynność szpiku kostnego. W jednym z badań stwierdzono, że po podaniu docetakselu bezpośrednio po epirubicynie może się podwyższyć stężenie metabolitów epirubicyny w osoczu. Chinina może przyspieszyć początkową dystrybucję epirubicyny z krwi do tkanek i w ten sposób wpłynąć na rozkład epirubicyny przez czerwone krwinki. Równoczesne podawanie z interferonem α2b może spowodować zarówno skrócenie okresu półtrwania, jak i zmniejszenie klirensu całkowitego epirubicyny. Należy wziąć pod uwagę możliwość wyraźnego zaburzenia hematopoezy w przypadku pacjentów leczonych wcześniej lekami wpływającymi na szpik kostny (takimi jak: cytostatyki, sulfonamidy, chloramfenikol, difenylohydantoina, pochodne amidopiryny, preparaty antyretrowirusowe). Wcześniejsze podawanie większych dawek (900 mg/m2 pc. i 1200 mg/m2 pc.) deksrazoksanu może spowodować zwiększenie ogólnoustrojowego klirensu epirubicyny, a w wyniku tego zmniejszenie pola pod krzywą stężeń (AUC). Nie należy stosować razem z żywymi, atenuowanymi szczepionkami.
Episindan - dawkowanie
Lek można podawać dożylnie we wlewie w soli fizjologicznej i dopęcherzowo. Dorośli w monoterapii: dożylnie 60-90 mg/m2 pc. w ciągu 3-5 min co 3 tyg.; w raku płuc: 120 mg/m2 w 1. dniu, co 3 tyg. w dożylnym bolusie przez 3-5 min. lub w 30 min. wlewie. W chemioterapii uzupełniającej raka piersi z przerzutami węzłowymi można stosować w polichemioterapii dawki: 100-120 mg/m2 pc. w 1. i 8. dniu w 2 dawkach podzielonych co 3-4 tyg. U chorych z upośledzeniem czynności szpiku (w podeszłym wieku, po poprzednim leczeniu lub w wyniku nacieku nowotworowego) podaje się dawkę mniejszą - 60-75 mg/m2 pc. w leczeniu standardowym oraz 105-120 mg/m2 pc. w leczeniu dużymi dawkami. Dawkę tę można podać jednorazowo lub podzielić na pojedyncze mniejsze dawki podawane przez 2-3 dni. Zaawansowany rak jajnika w monoterapii: 60-90 mg/m2 pc., w leczeniu skojarzonym: 50-100 mg/m2 pc.; rak żołądka w monoterapii: 60-90 mg/m2 pc., w leczeniu skojarzonym: 50 mg/m2 pc. W upośledzeniu czynności wątroby przy SGOT 2-5xGGN podaje się połowę dawki, natomiast przy przy SGOT >5xGGN podaje się 25% dawki. Podawanie dopęcherzowe: rak powierzchniowy pęcherza moczowego - wlew dopęcherzowy 50 mg po rozpuszczeniu w 50 ml 0,9% roztworu NaCl lub sterylnej wody raz w tygodniu przez 8 tyg. (dawkę należy zmniejszyć do 30 mg/50 ml w przypadku miejscowych objawów niepożądanych); carcinoma in situ - wlew 80 mg/50 ml; profilaktyka nawrotów raka pęcherza po elektroresekcji przezcewkowej - 50 mg/50 ml raz w tygodniu przez 4 tyg., a następnie raz w miesiącu przez 11 miesięcy. Chory powinien utrzymać mocz w pęcherzu przez 1-2 h.
Episindan - uwagi
Pacjenci, u których wystąpią objawy mogące wpływać na sprawność psychomotoryczną (np.: nudności, wymioty) powinni unikać prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
