Erelzi - skład
1 amp.-strzyk. zawiera 25 mg lub 50 mg etanerceptu. 1 wstrzykiwacz zawiera 50 mg etanerceptu.
Reklama
Erelzi - działanie
Lek immunosupresyjny, inhibitor czynnika martwicy nowotworów alfa (TNF-α). Większość patologicznych zmian stawowych występujących w przebiegu reumatoidalnego zapalenia stawów, zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa i patologii skóry w łuszczycy zwykłej (plackowatej) przebiega z udziałem cząsteczek prozapalnych, połączonych w sieć kontrolowaną przez TNF. Mechanizm działania etanerceptu polega na kompetycyjnym hamowaniu łączenia się TNF z jego powierzchniowymi receptorami komórkowymi TNFR i zapobieganiu w ten sposób zależnej od TNF odpowiedzi komórkowej, co w rezultacie sprawia, że TNF staje się biologicznie nieaktywny. Etanercept może także modulować odpowiedzi biologiczne kontrolowane przez inne cząsteczki (np. cytokiny, cząsteczki adhezyjne lub proteinazy), które są indukowane lub regulowane przez TNF. Po podaniu podskórnym etanercept wchłania się powoli, osiągając Cmax po około 48 h od podania pojedynczej dawki. Biodostępność wynosi ok. 76%. Po podaniu wielokrotnym 2 razy na tydz. stężenie etanerceptu w stanie stacjonarnym jest około 2 razy większe niż po podaniu jednorazowym. Etanercept ulega powolnemu usuwaniu z organizmu; T0,5 wynosi ok. 70 h.
Reklama
Erelzi - wskazania
Reumatoidalne zapalenie stawów. Preparat w połączeniu z metotreksatem jest wskazany w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów u dorosłych, o przebiegu umiarkowanym do ciężkiego, w przypadkach, gdy stosowanie przeciwreumatycznych leków modyfikujących przebieg choroby, w tym metotreksatu (o ile nie jest przeciwwskazany), jest niewystarczające. Lek może być stosowany w monoterapii w przypadku nietolerancji metotreksatu lub gdy dalsze leczenie metotreksatem jest nieodpowiednie. Lek jest również wskazany w leczeniu ciężkiego, czynnego i postępującego reumatoidalnego zapalenia stawów u dorosłych, nieleczonych wcześniej metotreksatem. Etanercept stosowany pojedynczo lub w połączeniu z metotreksatem powodował spowolnienie postępu związanego z uszkodzeniem struktury stawów, wykazane w badaniu rentgenowskim oraz poprawę sprawności fizycznej. Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów (MIZS). Leczenie wielostawowego zapalenia stawów (z obecnością lub bez obecności czynnika reumatoidalnego) oraz rozwiniętego skąpostawowego zapalenia stawów u dzieci i młodzieży w wieku od 2 lat, w przypadkach niewystarczającej odpowiedzi na metotreksat lub potwierdzonej nietolerancji metotreksatu. Leczenie łuszczycowego zapalenia stawów u młodzieży w wieku od 12 lat, w przypadkach niewystarczającej odpowiedzi na metotreksat lub potwierdzonej nietolerancji metotreksatu. Leczenie zapalenia stawów na tle zapalenia przyczepów ścięgnistych u młodzieży w wieku od 12 lat w przypadku niewystarczającej odpowiedzi lub potwierdzonej nietolerancji na tradycyjne leczenie. Etanercept nie był badany u dzieci <2. rż. Łuszczycowe zapalenie stawów. Leczenie czynnego i postępującego łuszczycowego zapalenia stawów u dorosłych w przypadkach, gdy wcześniejsze stosowanie leków przeciwreumatycznych modyfikujących przebieg choroby, było niewystarczające. Wykazano, że etanercept powodował poprawę sprawności fizycznej u pacjentów z łuszczycowym zapaleniem stawów oraz spowolnienie postępu uszkodzenia stawów obwodowych, potwierdzone w badaniu rentgenowskim u pacjentów z wielostawowym symetrycznym podtypem choroby. Osiowa spondyloartropatia. Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK): Leczenie dorosłych z ciężkim, czynnym zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa w przypadkach niewystarczającej odpowiedzi na terapię konwencjonalną. Osiowa spondyloartropatia bez zmian radiologicznych: Leczenie dorosłych z ciężką postacią osiowej spondyloartropatii bez zmian radiologicznych z obiektywnymi objawami przedmiotowymi zapalenia, w tym zwiększonym stężeniem białka C-reaktywnego (CRP) i (lub) zmianami w badaniu rezonansu magnetycznego (MR), którzy wykazali niewystarczającą odpowiedź na niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ). Łuszczyca zwykła (plackowata). Leczenie dorosłych z łuszczycą zwykłą (plackowatą) o przebiegu umiarkowanym do ciężkiego, którzy nie odpowiedzieli na leczenie lub mają przeciwwskazania do leczenia, lub wykazują brak tolerancji na inne formy terapii układowej włączając cyklosporynę, metotreksat lub naświetlenie ultrafioletem A z wykorzystaniem psoralenów (PUVA). Łuszczyca zwykła (plackowata) u dzieci i młodzieży. Leczenie dzieci i młodzieży w wieku od 6 lat z przewlekłą, ciężką postacią łuszczycy zwykłej (plackowatej), które nieadekwatnie odpowiadają na dotychczasowe leczenie lub wykazują brak tolerancji na inne terapie układowe lub fototerapie.
Reklama
Erelzi - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Posocznica lub zagrożenie wystąpieniem posocznicy. Nie należy rozpoczynać leczenia produktem u pacjentów z czynnymi zakażeniami, w tym z zakażeniami przewlekłymi lub miejscowymi.
Reklama
Erelzi - ostrzeżenia
Pacjentów należy starannie obserwować w celu wykrycia przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażeń przed, podczas i po leczeniu preparatem (uwzględniając, że średni T0,5 etanerceptu wynosi około 70 h, w zakresie: 7-300 h). Podczas oceny pacjenta w kierunku zakażeń, należy wziąć pod uwagę narażenie pacjenta na zakażenia oportunistyczne (np. narażenie na grzybice endemiczne). Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania etanerceptu u pacjentów z przewlekłymi zakażeniami. Należy zachowywać ostrożność podczas podejmowania decyzji o stosowaniu preparatu u pacjentów z nawracającymi lub przewlekłymi zakażeniami w wywiadzie, lub z chorobami współistniejącymi, sprzyjającymi występowaniu zakażeń, takimi jak zaawansowana lub niepoddająca się leczeniu cukrzyca. Należy przerwać podawanie preparatu jeżeli u pacjenta rozwinie się ciężkie zakażenie. Przed rozpoczęciem podawania leku należy zbadać wszystkich pacjentów pod kątem zarówno czynnej, jak i nieczynnej (utajonej) gruźlicy - przeprowadzić szczegółowy wywiad medyczny z osobistą historią gruźlicy lub ewentualnych wcześniejszych kontaktów z gruźlicą, i wcześniejszym i (lub) aktualnym leczeniem immunosupresyjnym; wykonać badania przesiewowe, tzn. tuberkulinową próbę skórną i prześwietlenie RTG klatki piersiowej. Należy pamiętać o ryzyku fałszywie ujemnego wyniku tuberkulinowej próby skórnej, zwłaszcza u pacjentów ciężko chorych lub mających zmniejszoną odporność. Nie wolno rozpoczynać leczenia etanerceptem w przypadku rozpoznania czynnej gruźlicy u pacjenta. W przypadku rozpoznania gruźlicy utajonej, należy rozpocząć jej leczenie oraz ocenić stosunek korzyści do ryzyka przed rozpoczęciem podawania etanerceptu. Należy zalecić pacjentom zgłaszanie wszelkich objawów mogących sugerować gruźlicę, takich jak: utrzymujący się kaszel, wyniszczenie i (lub) utrata masy ciała, niewielka gorączka - zarówno w trakcie leczenia etanerceptem, jak również lub po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia etanerceptem pacjenci powinni zostać przebadani w celu wykluczenia zakażenia wirusem HBV. W przypadku dodatniego wyniku testu na zakażenie HBV zalecana jest konsultacja z lekarzem mającym doświadczenie w leczeniu zapalenia wątroby typu B. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów rozpoznanych jako nosiciele HBV - obserwować ich pod kątem wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych czynnego zakażenia HBV, zarówno podczas terapii i przez kilka tygodni po jej zakończeniu. Nie są dostępne wystarczające dane dotyczące leczenia pacjentów zakażonych wirusem HBV za pomocą terapii przeciwwirusowej podczas jednoczesnego podawania antagonisty TNF - u pacjentów zakażonych wirusem HBV należy przerwać podawanie etanerceptu i rozpocząć skuteczną terapię przeciwwirusową z odpowiednim leczeniem wspomagającym. Należy zachować ostrożność podczas stosowania etanerceptu u pacjentów z zapaleniem wątroby typu C w wywiadzie, ze względu na ryzyko zaostrzenia zapalenia wątroby typu C. Ze względu na immunosupresyjne działanie antagonistów TNF, lek może wpływać na zdolność obrony organizmu przed zakażeniami i złośliwymi procesami nowotworowymi. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u pacjentów z immunosupresją. Pacjenci poddani znaczącej ekspozycji na wirusa ospy wietrznej powinni czasowo przerwać stosowanie etanerceptu, należy rozważyć zastosowanie u nich immunoglobuliny przeciw wirusowi ospy wietrznej i półpaśca jako leczenie zapobiegawcze. Nie można wykluczyć możliwości wystąpienia chłoniaków, białaczki lub innych nowotworów złośliwych układu krwiotwórczego, lub guzów litych u pacjentów leczonych antagonistami TNF (także u dzieci i młodzieży). Należy zachować ostrożność podczas podejmowania decyzji o stosowaniu antagonistów TNF u pacjentów z nowotworami złośliwymi w wywiadzie lub podczas podejmowania decyzji o kontynuowaniu leczenia u pacjentów, u których rozwinął się nowotwór złośliwy. Z uwagi na ryzyko wystąpienia raka skóry, zaleca się przeprowadzanie okresowych badań skóry u wszystkich pacjentów, a zwłaszcza u tych z grupy podwyższonego ryzyka. Należy zachować szczególną ostrożność podczas leczenia preparatem pacjentów z zaburzeniami składu krwi (dyskrazje) w wywiadzie. W przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych wskazujących na dyskrazję lub zakażenie (np. utrzymująca się gorączka, ból gardła, siniaczenie, krwawienie lub bladość) należy wykonać pełną morfologię krwi; przerwać leczenie etanerceptem w przypadku potwierdzenia dyskrazji. Nie jest znany wpływ długotrwałego leczenia preparatem na rozwój chorób autoimmunologicznych. Należy uważnie oszacować stosunek ryzyka do korzyści, a także dokonać oceny stanu neurologicznego, przepisując preparat pacjentom z zespołami demielinizacyjnymi OUN we wczesnej fazie lub w wywiadzie lub pacjentom, u których występuje zwiększone ryzyko rozwinięcia się zespołu demielinizacyjnego. Ostrożnie stosować u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca (ryzyko pogorszenia przebiegu choroby), u pacjentów z cukrzycą (może zaistnieć konieczność zmniejszenia dawki leków przeciwcukrzycowych) oraz u osób w podeszłym wieku. Doświadczenie kliniczne ze stosowaniem etanerceptu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i wątroby jest ograniczone. Nie należy stosować etanerceptu do leczenia alkoholowego zapalenia wątroby (lek nie jest skuteczny). Zachować ostrożność stosując etanercept u pacjentów, u których stwierdzono umiarkowane do ciężkiego alkoholowe zapalenie wątroby. Preparat nie jest zalecany w leczeniu ziarniniakowatości Wegenera (nie wykazano skuteczności etanerceptu w tym wskazaniu, ponadto obserwowano większą częstość występowania pozaskórnych nowotworów różnego rodzaju). Nie należy podawać żywych szczepionek jednocześnie z etanerceptem. Zaleca się, o ile jest to możliwe, aby pacjenci z grupy dzieci i młodzieży byli poddani wszystkim szczepieniom wymaganym przez obowiązujące wytyczne, przed rozpoczęciem leczenia etanerceptem. Nie zaleca się stosowania etanerceptu z anakinrą lub abataceptem. Profil bezpieczeństwa etanerceptu stosowanego jednocześnie z metotreksatem był podobny do profilu bezpieczeństwa obu leków stosowanych pojedynczo (brak badań długoterminowych). Nie określono bezpieczeństwa długotrwałego stosowania etanerceptu w skojarzeniu z innymi przeciwreumatycznymi lekami modyfikującymi przebieg choroby (DMARDs). Nie oceniano stosowania preparatu w połączeniu z innymi formami terapii układowej lub fototerapią w leczeniu łuszczycy. W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji alergicznej lub reakcji anafilaktycznej, należy natychmiast przerwać podawanie preparatu i wdrożyć odpowiednie leczenie. Osłonka igły ampułko-strzykawki i wstrzykiwacza zawiera lateks, który może powodować wystąpienie reakcji nadwrażliwości u osób z nadwrażliwością na lateks.
Reklama
Erelzi - ciąża
Kobiety w wieku rozrodczym powinny rozważyć stosowanie skutecznej antykoncepcji podczas leczenia preparatem oraz przez 3 tyg. po zakończeniu leczenia. W ciąży, lek należy stosować tylko wówczas, gdy jest to bezspornie konieczne. W badaniu wpływu entraceptu na przebieg ciąży nie wykryto zwiększonego ryzyka drobnych wad wrodzonych, porodów przedwczesnych, martwych urodzeń ani zakażeń w pierwszym roku życia niemowląt urodzonych przez kobiety przyjmujące etanercept podczas ciąży. Etanercept przenika przez łożysko i jest wykrywany w surowicy niemowląt. Niemowlęta mogą być narażone na zwiększone ryzyko zakażeń. Zasadniczo nie zaleca się podawania żywych szczepionek niemowlętom do 16 tygodni po ostatniej dawce etanerceptu przyjętej przez matkę. Etanercept po podaniu podskórnym przenikał do mleka ludzkiego. Należy dokonać wyboru między zaprzestaniem karmienia piersią lub przerwaniem leczenia etanerceptem, biorąc pod uwagę korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią oraz korzyści dla kobiety wynikające z leczenia.
Reklama
Erelzi - efekty uboczne
Bardzo często: infekcja (w tym infekcja górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, zapalenie pęcherza, infekcja skórna), ból głowy, reakcje w miejscu wstrzyknięcia (w tym krwawienie, zasinienie, rumień, świąd, ból i obrzęk). Często: reakcje alergiczne, świąd, wysypka, gorączka. Niezbyt często: nieczerniakowy rak skóry, trombocytopenia, anemia, leukopenia, neutropenia, zapalenie naczyń (w tym zapalenie naczyń z obecnością przeciwciał przeciwko cytoplazmie granulocytów obojętnochłonnych), zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie twardówki, nasilenie zastoinowej niewydolności serca, nieswoiste zapalenie jelit, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, obrzęk naczynioruchowy, łuszczyca (w tym nowe zachorowanie lub nasilenie oraz łuszczyca krostkowa, głównie dłoni i stóp), pokrzywka, zmiany łuszczycopodobne. Rzadko: gruźlica, zakażenia oportunistyczne (w tym zakażenia: inwazyjne grzybicze, pierwotniakowe, bakteryjne, atypowe mykobakteryjne, wirusowe i Legionella), czerniak złośliwy, pancytopenia, ciężkie reakcje alergiczne/anafilaktyczne (w tym obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, sarkoidoza), przypadki zespołów demielinizacyjnych OUN (takie jak: stwardnienie rozsiane lub ograniczone zespoły demielinizacji, jak zapalenie nerwu wzrokowego i poprzeczne zapalenie rdzenia), przypadki obwodowych polineuropatii demielinizacyjnych (w tym: zespół Guillaina-Barrego, przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna, polineuropatia demielinizacyjna i wieloogniskowa neuropatia ruchowa, drgawki), nowe zachorowanie na zastoinową niewydolność serca, choroba śródmiąższowa płuc (w tym zapalenie płuc oraz zwłóknienie płuc), autoimmunologiczne zapalenie wątroby, zespół Stevensa-Johnsona, zapalenie naczyń skóry (w tym zapalenie naczyń z nadwrażliwości), rumień wielopostaciowy, reakcje liszajowate, skórny toczeń rumieniowaty, podostry skórny toczeń rumieniowaty, zespół toczniopodobny. Bardzo rzadko: niedokrwistość aplastyczna, martwica toksyczno-rozpływna naskórka. Częstość nieznana: rak z komórek Merkla, mięsak Kaposiego, histiocytoza z erytrofagocytozą (zespół aktywacji makrofagów), nasilenie objawów zapalenia skórno-mięśniowego. Obserwowano przypadki zgonów podczas leczenia preparatem, których przyczyną mogły być: pancytopenia i niedokrwistość aplastyczna, choroba śródmiąższowa płuc, ciężkie zakażenia. Obserwowano występowanie różnych nowotworów (w tym raka piersi, płuca i chłoniaka). Zgłaszano przypadki nowotworów złośliwych, niekiedy prowadzących do zgonu, u dzieci, młodzieży i młodych ludzi (w wieku do 22 lat) leczonych antagonistami TNF (rozpoczęcie terapii w wieku ≤18 lat), w tym etanerceptem. Równoczesne stosowanie etanerceptu i anakinry było związane z występowaniem ciężkich zakażeń i neutropenii. Również stosowanie etanerceptu z abataceptem prowadziło do zwiększenia liczby przypadków ciężkich działań niepożądanych. U dzieci i młodzieży z młodzieńczym idiopatycznym zapaleniem stawów działania niepożądane były podobne pod względem częstości występowania i rodzaju do działań niepożądanych obserwowanych u pacjentów dorosłych. Wśród ciężkich działań niepożądanych obserwowano: ospę wietrzną z przedmiotowymi i podmiotowymi objawami aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, które ustąpiły bez następstw klinicznych, zapalenie wyrostka robaczkowego, zapalenie żołądka i jelit, depresję, zaburzenia osobowości, owrzodzenia skóry, zapalenie przełyku, nieżyt żołądka, wstrząs septyczny w przebiegu zakażenia paciorkowcem grupy A, cukrzycę typu I, zakażenia tkanek miękkich i ran po zabiegach chirurgicznych. Działania niepożądane u dzieci i młodzieży z łuszczycą zwykłą (plackowatą) były podobne do tych, które obserwowano u dorosłych pacjentów z łuszczycą zwykłą (plackowatą).
Erelzi - interakcje
Nie należy podawać żywych szczepionek jednocześnie z preparatem. W badaniu klinicznym u większości pacjentów z łuszczycowym zapaleniem stawów otrzymujących etanercept, wystąpiła odpowiednia odpowiedź immunologiczna komórek B na pneumokokową szczepionkę polisacharydową, ale miana przeciwciał w całości były umiarkowanie niższe i u kilku pacjentów wystąpił 2-krotny wzrost miana przeciwciał w porównaniu z pacjentami nieprzyjmującymi etanerceptu (kliniczne znaczenie tego spostrzeżenia nie jest znane). Nie wykazano większych korzyści klinicznych wynikających z jednoczesnego zastosowania etanerceptu i anakinry lub etanerceptu i abataceptu, natomiast zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych - nie zaleca się stosowania preparatu z anakinrą lub abataceptem. U pacjentów leczonych jednocześnie etanerceptem i sulfasalazyną obserwowano znaczące zmniejszenie liczby leukocytów w porównaniu do pacjentów leczonych tylko etanerceptem lub tylko sulfasalazyną - zachować ostrożność podczas podejmowania decyzji o stosowaniu terapii skojarzonej z sulfasalazyną. Nie obserwowano interakcji podczas podawania preparatu z glikokortykosteroidami, salicylanami (z wyjątkiem sulfasalazyny), NLPZ, lekami przeciwbólowymi i metotreksatem. Nie obserwowano znaczących interakcji farmakokinetycznych w skojarzeniu z metotreksatem, digoksyną lub warfaryną. Nie określono bezpieczeństwa długotrwałego stosowania etanerceptu w skojarzeniu z innymi niż metotreksat przeciwreumatycznymi lekami modyfikującymi przebieg choroby (DMARD). Nie oceniano stosowania etanerceptu w połączeniu z innymi formami terapii układowej lub fototerapią w leczeniu łuszczycy.
Erelzi - dawkowanie
Podskórnie. Dorośli. Reumatoidalne zapalenie stawów: 25 mg 2 razy w tyg. lub 50 mg raz w tyg. Łuszczycowe zapalenie stawów, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, osiowa spondyloartropatia bez zmian radiologicznych: 25 mg 2 razy w tyg. lub 50 mg raz w tyg. Dostępne dane wskazują, że w powyższych wskazaniach odpowiedź kliniczną uzyskuje się zwykle w ciągu 12 tyg. leczenia. Należy starannie rozważyć kontynuowanie terapii u pacjentów, którzy nie odpowiedzieli na leczenie w tym czasie. Łuszczyca zwykła (plackowata): 25 mg 2 razy w tyg. lub 50 mg raz w tyg. Alternatywnie można stosować dawkę 50 mg 2 razy w tyg. przez okres do 12 tyg., a następnie, jeżeli istnieje taka potrzeba, kontynuować podawanie dawki 25 mg 2 razy w tyg. lub 50 mg raz w tyg. Leczenie preparatem należy kontynuować do osiągnięcia remisji, aż do 24 tyg. U niektórych pacjentów należy rozważyć terapię ciągłą, trwającą ponad 24 tyg. U pacjentów, u których nie stwierdzono odpowiedzi na leczenie po upływie 12 tyg. należy przerwać leczenie. Jeżeli wskazane jest ponowne leczenie preparatem, należy zastosować podane powyżej wskazówki dotyczące długości leczenia i stosować dawkę 25 mg 2 razy w tyg. lub 50 mg raz w tygodniu. Dzieci i młodzież. Pacjentom o mc. <62,5 kg należy podawać lek w postaci proszku i rozpuszczalnika/proszku do sporządzania roztw. do wstrzyk., natomiast u pacjentów o mc. ≥62,5 kg można stosować lek w ampułko-strzykawce lub we wstrzykawaczu. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku <2 lat. Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów: 0,4 mg/kg mc. (do dawki maksymalnej 25 mg) 2 razy w tyg. z przerwami co 3-4 dni lub 0,8 mg/kg mc. (do dawki maksymalnej 50 mg) raz w tyg. Należy rozważyć przerwanie leczenia u pacjentów, u których nie obserwuje się odpowiedzi po 4 mies. leczenia. Nie przeprowadzono formalnych badań klinicznych z udziałem dzieci w wieku od 2 do 3 lat. Ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa sugerują jednak, że profil bezpieczeństwa u dzieci w wieku od 2 do 3 lat jest podobny do profilu bezpieczeństwa u dorosłych i dzieci w wieku ≥4 lat w przypadku podskórnego podawania leku raz w tyg. w dawce 0,8 mg/kg mc. Lek nie ma zasadniczo żadnego zastosowania u dzieci w wieku <2 lat we wskazaniu młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów. Łuszczyca zwykła (plackowata) (w wieku ≥6 lat): 0,8 mg/kg mc. (do dawki maksymalnej 50 mg) raz w tyg. przez okres do 24 tyg. Leczenie powinno być przerwane u pacjentów, u których nie obserwuje się odpowiedzi po 12 tyg. leczenia. Jeżeli jest wskazane ponowne leczenie preparatem należy zastosować podane powyżej wskazówki dotyczące długości leczenia i stosować dawkę 0,8 mg/kg mc. (do dawki maksymalnej 50 mg) raz w tygodniu. Lek nie ma zasadniczo żadnego zastosowania u dzieci w wieku <6 lat we wskazaniu łuszczyca zwykła (plackowata). Specjalne grupy pacjentów: u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby oraz u osób w podeszłym wieku (≥65 lat) nie ma potrzeby dostosowania dawki.
Erelzi - uwagi
Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
