Eviplera - skład
1 tabl. powl. zawiera 200 mg emtrycytabiny, 25 mg rylpiwiryny (w postaci chlorowodorku) oraz 245 mg tenofowiru dizoproksylu (w postaci fumaranu). Lek zawiera laktozę i lak glinowy żółcieni pomarańczowej.
Reklama
Eviplera - działanie
Lek przeciwwirusowy - połączenie 3 leków przeciwwirusowych stosowanych w leczeniu HIV. Emtrycytabina jest nukleozydowym analogiem cytydyny. Fumaran tenofowiru dizoproksylu w warunkach in vivo ulega przemianie do tenofowiru - analogu monofosforanu nukleozydu (nukleotydu) - monofosforanu adenozyny. Zarówno emtrycytabina, jak i tenofowir działają wybiórczo na ludzkiego wirusa niedoboru odporności (HIV-1 i HIV-2) oraz wirusa zapalenia wątroby typu B. Rylpiwiryna jest diarylopirymidynowym NNRTI HIV-1. Aktywność rylpiwiryny polega na niekompetycyjnym hamowaniu odwrotnej transkryptazy HIV-1. Emtrycytabina i tenofowir ulegają fosforylacji przez enzymy komórkowe, tworząc odpowiednio trifosforan emtrycytabiny i difosforan tenofowiru. Badania in vitro wykazały, że zarówno emtrycytabina jak i tenofowir mogą ulegać pełnej fosforylacji, gdy znajdują się równocześnie w komórkach. Trifosforan emtrycytabiny oraz difosforan tenofowiru hamują kompetycyjnie RT HIV-1, co powoduje zakończenie łańcucha DNA. Zarówno trifosforan emtrycytabiny, jak i difosforan tenofowiru są słabymi inhibitorami występujących u ssaków polimeraz DNA, a w warunkach in vitro oraz in vivo brak było dowodów na toksyczny wpływ na mitochondria. Rylpiwiryna nie hamuje ludzkich komórkowych polimeraz DNA α, β ani mitochondrialnej polimerazy DNA γ. Potrójne skojarzenie emtrycytabiny, rylpiwiryny i tenofowiru wykazało synergiczne działanie przeciwwirusowe w hodowli komórkowej. Po podaniu doustnym leku z posiłkiem emtrycytabina jest szybko i intensywnie wchłaniana z maksymalnymi stężeniami w osoczu występującymi w ciągu 2,5 h po przyjęciu dawki. Maksymalne stężenia tenofowiru są osiągane w osoczu w ciągu 2 h, a maksymalne stężenia rylpiwiryny w osoczu są osiągane w ciągu 4-5 h. W warunkach in vitro stopień wiązania się emtrycytabiny z białkami osocza ludzkiego wynosił < 4% i był niezależny od stężenia w zakresie stężeń emtrycytabiny 0,02-200 µg/ml. Stopień wiązania się rylpiwiryny z białkami osocza, głównie z albuminą, w warunkach in vitro wynosi ok. 99,7%. Stopień wiązania się tenofowiru z białkami osocza lub surowicy w warunkach in vitro wynosi mniej niż odpowiednio 0,7% i 7,2% w zakresie stężeń tenofowiru od 0,01-25 µg/ml. Metabolizm emtrycytabiny jest ograniczony. Biotransformacja emtrycytabiny obejmuje utlenianie reszty tiolowej do diastereoizomerów 3'-sulfotlenku (ok. 9% dawki) oraz glukuronidację prowadzącą do powstania 2'-O-glukuronidu (ok. 4% dawki). Chlorowodorek rylpiwiryny ulega głównie metabolizmowi tlenowemu za pośrednictwem CYP3A. Ani fumaran tenofowiru dizoproksylu, ani tenofowir nie stanowią substratów dla enzymów CYP450. Ani emtrycytabina, ani tenofowir w warunkach in vitro nie hamowały metabolizmu leków zachodzącego za pośrednictwem któregokolwiek z głównych ludzkich izoenzymów CYP450 biorących udział w biotransformacji leków. Ponadto emtrycytabina nie hamuje transferazy urydyno-5'-difosfoglukuronylowej, enzymu warunkującego glukuronidację. Emtrycytabina jest wydalana głównie przez nerki, a podana dawka jest całkowicie odzyskana z moczem (ok. 86%) oraz kałem (ok. 14%). 13% procent dawki emtrycytabiny zostało odzyskane z moczem w postaci trzech metabolitów. Po podaniu doustnym T0,5 emtrycytabiny wynosi ok. 10 h. Końcowy T0,5 rylpiwiryny wynosi ok. 45 h. Po podaniu doustnym pojedynczej dawki rylpiwiryny średnio odpowiednio 85% i 6,1% dawki wydalane jest w kale i w moczu. W kale niezmieniona rylpiwiryna stanowiła średnio 25% podanej dawki. Tylko ilości śladowe niezmienionej rylpiwiryny (< 1% dawki) były wykryte w moczu. Tenofowir jest wydalany głównie przez nerki, zarówno na drodze przesączania jak i aktywnego transportu kanalikowego. Po podaniu doustnym T0,5 tenofowiru wynosi ok. 12-18 h.
Reklama
Eviplera - wskazania
Leczenie dorosłych, zakażonych ludzkim wirusem niedoboru odporności typu1 (HIV-1) bez znanej mutacji związanej z opornością na klasę nienukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NNRTI), tenofowir lub emtrycytabinę oraz z mianem RNA HIV-1 ≤100 000 kopii/ml. Wytyczną do stosowania leku powinny być wyniki testów oporności genotypowej i (lub) dane dotyczące oporności w historii choroby.
Reklama
Eviplera - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nie podawać równocześnie z następującymi lekami, ponieważ może wystąpić znaczne zmniejszenie stężenia rylpiwiryny w osoczu (z powodu indukcji enzymów CYP3A lub zwiększenia pH w żołądku), co może prowadzić do utraty działania terapeutycznego: leki przeciwdrgawkowe: karbamazepina, okskarbazepina, fenobarbital, fenytoina; leki przeciwprątkowe: ryfampicyna, ryfapentyna; inhibitory pompy protonowej, takie jak: omeprazol, esomeprazol, lanzoprazol, pantoprazol, rabeprazol; glikortykoid o działaniu ogólnoustrojowym: deksametazon, z wyjątkiem leczenia dawką pojedynczą; ziele dziurawca (Hypericum perforatum).
Reklama
Eviplera - ostrzeżenia
Leku nie oceniano u pacjentów po niepowodzeniu jakiejkolwiek innej terapii przeciwretrowirusowej. Należy unikać stosowania leku u pacjentów zakażonych szczepami HIV-1 zawierającymi mutację K65R.
Następujące mutacje związane z opornością w przypadku obecności w punkcie początkowym mogą mieć wpływ na działanie leku: K65R, K101E, K101P, E138A, E138G, E138K, E138Q, E138R, V179L, Y181C, Y181I, Y181V, M184I, M184V, H221Y, F227C, M230I i M230L. Te mutacje związane z opornością powinny stanowić wytyczną do stosowania leku wyłącznie w populacji dotychczas nieleczonych pacjentów. U pacjentów leczonych emtrycytabiną/fumaranem tenofowiru dizoproksylu + rylpiwiryną z początkowym mianem RNA HIV-1 > 100 000 kopii/ml odnotowano większe ryzyko niepowodzenia terapii przeciwretrowirusowej w porównaniu z pacjentami z początkowym mianem RNA HIV-1 ≤100 000 kopii/ml. U pacjentów z początkowym mianem RNA HIV-1 > 100 000 kopii/ml, u których wystąpiło niepowodzenie terapii przeciwretrowirusowej, odnotowano większy odsetek związanej z leczeniem oporności na klasę nienukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NNRTI). Oporność związana z lamiwudyną/emtrycytabiną wystąpiła u większej liczby pacjentów z niepowodzeniem terapii przeciwretrowirusowej rylpiwiryną niż z niepowodzeniem terapii przeciwretrowirusowej efawirenzem. Ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QTc w EKG (rylpiwiryna) lek należy stosować ostrożnie w przypadku równoczesnego podawania z lekami ze stwierdzonym ryzykiem wywoływania częstoskurczu typu torsade de pointes. Nie przyjmować równocześnie z innymi lekami zawierającymi emtrycytabinę, chlorowodorek rylpiwiryny, fumaran tenofowiru dizoproksylu lub inne analogi cytydyny, takie jak lamiwudyna. Nie przyjmować równocześnie z adefowirem dipiwoksylu. Nie zaleca się równoczesnego stosowania z dydanozyną. Lek nie jest zalecany u pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <50 ml/min). U pacjentów z lekką niewydolnością nerek stosować tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści z leczenia przeważają nad możliwymi zagrożeniami. Należy unikać stosowania leku równocześnie z innymi lekami o działaniu nefrotoksycznym lub niedługo po ich zastosowaniu; jeśli nie można uniknąć takiej terapii należy co tydzień monitorować czynność nerek. U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia zaleca się obliczenie klirensu kreatyniny, jak również monitorowanie czynności nerek (klirens kreatyniny i stężenie fosforanów w surowicy) co 4 tyg. podczas 1. roku, a następnie co 3 mies. U pacjentów z ryzykiem niewydolności nerek, w tym u pacjentów, u których uprzednio podczas otrzymywania adefowiru dipiwoksylu wystąpiły objawy niepożądane ze strony nerek, należy rozważyć częstsze monitorowanie czynności nerek. Jeżeli u któregokolwiek pacjenta stosującego lek stężenie fosforanów w surowicy wynosi <1,5 mg/dl (0,48 mmol/l) lub gdy klirens kreatyniny zmniejszył się do <50 ml/min, należy w ciągu 1 tyg. powtórnie ocenić czynność nerek, w tym oznaczyć stężenie glukozy i potasu we krwi oraz stężenie glukozy w moczu. Leczenie należy przerwać u pacjentów z klirensem kreatyniny zmniejszonym do <50 ml/min lub stężeniem fosforanów w surowicy zmniejszonym do <1,0 mg/dl (0,32 mmol/l). W przypadku, gdy wskazane jest zaprzestanie leczenia jedną z substancji czynnych leku złożonego lub gdy niezbędna jest modyfikacja dawkowania, można skorzystać z dostępnych w obrocie preparatów zawierających samą emtrycytabinę, sam chlorowodorek rylpiwiryny lub sam fumaran tenofowiru dizoproksylu. W przypadku podejrzenia zmian w obrębie kości należy przeprowadzić odpowiednią konsultację. Pacjenci z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C, leczeni przeciwretrowirusowo, są narażeni na zwiększone ryzyko ciężkich i potencjalnie śmiertelnych objawów niepożądanych ze strony wątroby. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność leku w leczeniu przewlekłego zakażenia HBV nie zostało ustalone. Przerwanie leczenia u pacjentów zakażonych równocześnie HIV i HBV może być związane z ciężkim zaostrzeniem zapalenia wątroby. Pacjentów zakażonych równocześnie HIV i HBV, którzy przerwali stosowanie leku, należy ściśle kontrolować zarówno pod względem stanu klinicznego, jak i wyników badań laboratoryjnych, przez co najmniej kilka miesięcy po zaprzestaniu leczenia. W razie konieczności może być uzasadnione wznowienie leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu B. U pacjentów z zaawansowaną chorobą wątroby lub marskością wątroby nie zaleca się przerywania leczenia, ponieważ zaostrzenie zapalenia wątroby po leczeniu może prowadzić do dekompensacji czynności wątroby. Dane dotyczące stosowania leku u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby są ograniczone. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (stopień B wg klasyfikacji CPT) i stosowanie nie jest zalecane u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (stopień C wg klasyfikacji CPT). U pacjentów z wcześniej występującym zaburzeniem czynności wątroby, w tym z przewlekłym czynnym zapaleniem wątroby, podczas skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej częściej występują nieprawidłowości czynności wątroby, dlatego też należy ich obserwować zgodnie ze standardowym postępowaniem. U tych pacjentów w przypadku wystąpienia objawów nasilenia się choroby wątroby, należy rozważyć przerwanie lub zaprzestanie leczenia. Należy zaprzestać leczenia analogami nukleozydów, jeśli wystąpi objawowy nadmiar mleczanów oraz kwasica metaboliczna lub mleczanowa, postępujące powiększenie wątroby lub gwałtownie zwiększy się aktywność aminotransferaz. Należy zachować ostrożność podczas podawania analogów nukleozydów pacjentom (szczególnie otyłym kobietom) z powiększeniem wątroby, zapaleniem wątroby lub innymi znanymi czynnikami ryzyka wystąpienia chorób wątroby i stłuszczenia wątroby (włączając w to przyjmowanie niektórych leków i alkoholu). Pacjenci równocześnie zakażeni zapaleniem wątroby typu C i leczeni interferonem alfa oraz rybawiryną mogą stanowić grupę szczególnego ryzyka. Pacjentów z grup podwyższonego ryzyka należy ściśle nadzorować. W przypadku wystąpienia ciężkich reakcji skórnych i/lub dotyczących błon śluzowych należy przerwać stosowanie preparatu i rozpocząć odpowiednie leczenie. U pacjentów zakażonych HIV skojarzona terapia przeciwretrowirusowa jest związana ze zmianą rozmieszczenia tkanki tłuszczowej w obrębie organizmu (lipodystrofią). Podwyższone ryzyko lipodystrofii łączono z czynnikami osobniczymi, takimi jak podeszły wiek, oraz z czynnikami mającymi związek z lekami, takimi jak długość leczenia przeciwretrowirusowego oraz związane z tym zaburzenia metabolizmu. Badania lekarskie powinny obejmować ocenę fizykalnych objawów zmian rozmieszczenia tkanki tłuszczowej. Należy zwracać uwagę na pomiary stężenia lipidów w surowicy oraz glukozy we krwi wykonywane na czczo. Należy zastosować odpowiednie leczenie zaburzeń gospodarki lipidowej. U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w czasie rozpoczynania skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej (CART) może wystąpić reakcja zapalna na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne, powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie objawów. Zwykle reakcje tego typu obserwowane są w ciągu kilku pierwszych tygodni lub miesięcy od rozpoczęcia CART. Typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (lub) miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jirovecii. Wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia oceny i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Ze względu na ryzyko wystąpienia martwicy kości (zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) poddanych długotrwałej CART) w przypadku wystąpienia bólu w stawach, sztywności stawów lub trudności w poruszaniu się pacjent powinien zwrócić się do lekarza. Należy zachować ostrożność u pacjentów w podeszłym wieku. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci poniżej 18 lat. Lek zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera barwnik o nazwie lak glinowy żółcień pomarańczowa, który może powodować reakcje alergiczne.
Reklama
Eviplera - ciąża
Nie ma danych klinicznych dotyczących stosowania leku u kobiet w ciąży. Jednak dane otrzymane z ograniczonej liczby zastosowań w okresie ciąży nie wskazują, że emtrycytabina i fumaran tenofowiru dizoproksylu wywołują wady rozwojowe lub działają szkodliwie na płód/noworodka. Nie stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Podczas leczenia konieczne jest stosowanie skutecznej metody antykoncepcji. Zgłaszano występowanie zaburzeń czynności mitochondriów u niemowląt bez wykrywalnego HIV, narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów. Główne działania niepożądane, jakie zgłaszano, to zaburzenia czynności układu krwiotwórczego (niedokrwistość, neutropenia) i zaburzenia metabolizmu (nadmiar mleczanów, nadmiar tłuszczów). Zaburzenia te są często przemijające. Zgłaszano pewnego rodzaju, ujawniające się z opóźnieniem, zaburzenia neurologiczne (nadciśnienie, drgawki, zaburzenia zachowania). Obecnie nie wiadomo, czy zaburzenia neurologiczne są przemijające czy trwałe. Należy kontrolować zarówno stan kliniczny, jak i wyniki badań laboratoryjnych dzieci narażonych w okresie życia płodowego na działanie analogów nukleozydów i nukleotydów, nawet jeśli nie wykryto u nich HIV. W przypadku wystąpienia u nich objawów przedmiotowych i podmiotowych wskazujących na zaburzenia czynności mitochondriów, należy przeprowadzić dokładne badania w celu określenia tych zaburzeń. Powyższe wyniki nie stanowią podstawy do odrzucenia obecnych zaleceń poszczególnych państw dotyczących stosowania u ciężarnych kobiet terapii przeciwretrowirusowej w celu zapobiegania poziomemu przeniesieniu HIV z matki na dziecko. Lek nie powinien być stosowany podczas karmienia piersią. W celu uniknięcia przeniesienia HIV na niemowlęta zaleca się, aby kobiety zakażone HIV w żadnym wypadku nie karmiły niemowląt piersią. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu emtrycytabiny, chlorowodorku rylpiwiryny ani dizoproksylu tenofowiru na płodność.
Reklama
Eviplera - efekty uboczne
Emtrycytabina. Bardzo często: bezsenność, ból i zawroty głowy, wymioty, biegunka, nudności, zwiększona aktywność aminotransferaz (AlAT, AspAT), wysypka, zwiększona aktywność kinazy kreatynowej, astenia. Często: neutropenia, reakcja uczuleniowa, hiperglikemia, hipertriglicerydemia, niezwykłe sny, zwiększona aktywność amylazy (w tym trzustkowej), zwiększona aktywność lipazy w surowicy, ból brzucha, dyspepsja, hiperbilirubinemia, wysypka pęcherzykowo-pęcherzowa, wysypka krostkowa, wysypka plamkowo-grudkowa, świąd, pokrzywka, przebarwienie skóry (zwiększona pigmentacja), ból. Niezbyt często: niedokrwistość, obrzęk naczynioruchowy. Chlorowodorek rylpiwiryny. Bardzo często: zwiększone stężenie cholesterolu całkowitego (na czczo), zwiększone stężenie cholesterolu LDL (na czczo), bezsenność, ból i zawroty głowy, wymioty, nudności, zwiększona aktywność amylazy trzustkowej, zwiększona aktywność aminotransferaz (AspAT i (lub) AlAT), wysypka. Często: zmniejszona liczba białych krwinek, zmniejszone stężenie hemoglobiny, zmniejszona liczba płytek krwi, hipertriglicerydemia, zmniejszone łaknienie, depresja, nastrój depresyjny, niezwykłe sny, zaburzenia snu, senność, zwiększona aktywność lipazy, ból brzucha, dyskomfort w jamie brzusznej, suchość w jamie ustnej, zwiększone stężenie bilirubiny, znużenie. Fumaran tenofowiru dizoproksylu. Bardzo często: hipofosfatemia, ból i zawroty głowy, biegunka, nudności, wymioty, zwiększona aktywność aminotransferaz (AspAT i AlAT), wysypka, astenia. Często: ból brzucha, wzdęcia, gazy. Niezbyt często: hipokaliemia, zapalenie trzustki, obrzęk naczynioruchowy, rabdomioliza, osłabienie mięśni, zaburzenia czynności kanalika bliższego nerki (w tym zespół Fanconiego), zwiększenie stężenia kreatyniny, białkomocz. Rzadko: kwasica mleczanowa, stłuszczenie wątroby, zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, rozmiękanie kości (objawiające się bólem kości i rzadko przyczyniające się do złamań), miopatia, niewydolność nerek (ostra i przewlekła), ostra martwica kanalików nerkowych, zapalenie nerek (w tym ostre śródmiąższowe zapalenie nerek), moczówka prosta pochodzenia nerkowego. Ponadto obserwowano po wprowadzeniu do obrotu niezbyt często zespół reaktywacji immunologicznej oraz ciężkie reakcje skórne z objawami ogólnoustrojowymi.
Stosowanie CART jest związane z zaburzeniami metabolicznymi, takimi jak hipertriglicerydemia, hipercholesterolemia, oporność na insulinę, hiperglikemia oraz nadmiar mleczanów. Stosowanie CART u pacjentów zakażonych HIV jest związane ze zmianą rozmieszczenia tkanki tłuszczowej w organizmie (lipodystrofią), obejmującą utratę podskórnej tkanki tłuszczowej obwodowej i na twarzy, zwiększenie masy tkanki tłuszczowej wewnątrz jamy brzusznej i w narządach wewnętrznych, przerost piersi oraz odkładanie się tkanki tłuszczowej w okolicy karku ("bawoli kark"). U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem odporności, na początku stosowania CART może dojść do reakcji zapalnych na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne. Przypadki martwicy kości odnotowano głównie u pacjentów z ogólnie znanymi czynnikami ryzyka, zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV lub poddanych długotrwałemu leczeniu CART (częstość występowania jest nieznana). Podczas stosowania analogów nukleozydów zaobserwowano kwasicę mleczanową, zazwyczaj w połączeniu ze stłuszczeniem wątroby. U pacjentów jednocześnie zakażonych HBV i HIV, zwiększenie aktywności AspAT oraz AlAT występowało częściej niż w ogólnej populacji zakażonych HIV. U pacjentów zakażonych HIV z równoczesnym zakażeniem HBV po zaprzestaniu leczenia występowały kliniczne i laboratoryjne objawy zapalenia wątroby.
Eviplera - interakcje
Nie podawać równocześnie z następującymi lekami, ponieważ może wystąpić znaczne zmniejszenie stężenia rylpiwiryny w osoczu (z powodu indukcji enzymów CYP3A lub zwiększenia pH w żołądku), co może prowadzić do utraty działania terapeutycznego: leki przeciwdrgawkowe: karbamazepina, okskarbazepina, fenobarbital, fenytoina; leki przeciwprątkowe: ryfabutyna, ryfampicyna, ryfapentyna; inhibitory pompy protonowej, takie jak: omeprazol, esomeprazol, lanzoprazol, pantoprazol, rabeprazol; glikortykoid o działaniu ogólnoustrojowym: deksametazon, z wyjątkiem leczenia dawką pojedynczą; ziele dziurawca. Nie należy podawać leku równocześnie z innymi preparatami zawierającymi którąkolwiek z tych substancji czynnych: emtrycytabinę, chlorowodorek rylpiwiryny lub fumaran tenofowiru dizoproksylu, a także z innymi analogami cytydyny, takimi jak lamiwudyna. Nie należy podawać równocześnie z adefowirem dipiwoksylu. Równoczesne stosowanie z dydanozyną nie jest zalecane. Ponieważ emtrycytabina i tenofowir są wydalane głównie przez nerki, równoczesne podawanie z innymi lekami osłabiającymi czynność nerek lub konkurującymi o czynne wydzielanie kanalikowe (np. cydofowir) może prowadzić do zwiększenia stężenia emtrycytabiny, tenofowiru i (lub) równocześnie podawanych leków w surowicy krwi. Należy unikać stosowania leku równocześnie z lekami o działaniu nefrotoksycznym (np.: aminoglikozydy, amfoterycyna B, foskarnet, gancyklowir, pentamidyna, wankomycyna, cydofowir lub interleukina-2) lub niedługo po ich zastosowaniu. Nie jest zalecane równoczesne podawanie leku z innymi NNRTI. Równoczesne podawanie z lekami hamującymi aktywność enzymów CYP3A zwiększa stężenie rylpiwiryny w osoczu - przy jednoczesnym stosowaniu należy zachować ostrożność. Stosować ostrożnie w przypadku równoczesnego podawania z lekiem ze stwierdzonym ryzykiem wywoływania częstoskurczu typu torsade de pointes. Podawać ostrożnie w przypadku równoczesnego podawania z lekami, które są substratami glikoproteiny P (np. digoksyną i dabigatranem). Rylpiwiryna może hamować jelitową glikoproteinę P i wpływać na leki, które są transportowane przez glikoproteinę P w jelicie, takie jak dabigatran. Może to prowadzić do zwiększenia stężenia takich leków w osoczu. Rylpiwiryna hamuje aktywne wydzielanie kreatyniny kanalikami nerkowymi. Ten sam mechanizm może odpowiadać za zwiększone narażenie na metforminę - pacjentów należy starannie monitorować rozpoczynając lub kończąc jednoczesne podawanie rylpiwiryny i metforminy. Równoczesne stosowanie z inhibiotami proteazy (atazanawir, darunawir, lopinawir) wzmocnionymi rytonawirem powoduje zwiększenie stężenia rylpiwiryny w osoczu (hamowanie enzymów CYP3A); nie jest wymagane dostosowanie dawki. Antagoniści CCR5 (marawirok) - nie są spodziewane interakcje o znaczeniu klinicznym; nie jest wymagane dostosowanie dawki. Inhibitory transferu łańcucha ingerazy (raltegrawir) - nie są spodziewane interakcje o znaczeniu klinicznym; nie jest wymagane dostosowanie dawki. Rybawiryna - nie są spodziewane interakcje o znaczeniu klinicznym; nie jest wymagane dostosowanie dawki. Równoczesne stosowanie z lekami przeciwgrzybiczymi z grupy azoli (ketokonazol, flukonazol, itrakonazol, pozakonazol, worykonazol) może powodować zwiększenie stężenia rylpiwiryny w osoczu (hamowanie CYP3A); przy dawce rylpiwiryny 25 mg nie jest wymagane dostosowanie dawki. Antybiotyki makrolidowe (klarytromycyna, erytromycyna, troleandomycyna) - skojarzenie leku z tymi antybiotykami może powodować zwiększenie stężenia rylpiwiryny w osoczu (hamowanie CYP3A) - w miarę możliwości należy rozważyć alternatywy, takie jak azytromycyna. Antagoniści receptora H2 (famodytyna, cymetydyna, nizatydyna, ranitydyna) - skojarzenie leku i antagonistów receptora H2 należy stosować z zachowaniem szczególnej ostrożności, ponieważ równoczesne podawanie może spowodować znaczne zmniejszenie stężenia rylpiwiryny w osoczu (zmniejszone wchłanianie, zwiększenie pH w żołądku); należy stosować wyłącznie takich antagonistów receptora H2, które można podawać w dawce raz na dobę, należy stosować ścisły schemat dawkowania z przyjmowaniem antagonistów receptora H2 co najmniej 12 h przed lub co najmniej 4 h po leku złożonym, zawierającym emtrycytabinę, rylpiwirynę oraz tenofowir. Leki zobojętniające sok żołądkowy (np. wodorotlenek glinu lub magnezu lub węglan wapnia) - skojarzenie leku i leków zobojętniających sok żołądkowy należy stosować ostrożnie, ponieważ równoczesne podawanie może spowodować znaczne zmniejszenie stężenia rylpiwiryny w osoczu (zmniejszenie wchłaniania, zwiększenie pH w żołądku); leki zobojętniające sok żołądkowy należy podawać tylko co najmniej 2 h przed lub co najmniej 4 h po leku złożonym, zawierającym emtrycytabinę, rylpiwirynę oraz tenofowir. Opioidowe leki przeciwbólowe (metadon) - nie jest wymagane dostosowanie dawki w przypadku rozpoczęcia równoczesnego podawania metadonu, jednak zalecane jest monitorowanie kliniczne, ponieważ leczenie podtrzymujące metadonem może wymagać modyfikacji u niektórych pacjentów. Leki przeciwbólowe (paracetamol) - nie jest wymagane dostosowanie dawki. Doustne środki antykocepcyjne (etynyloestradiol/noretyndron) - nie jest wymagane dostosowanie dawki. Nie jest wymagane dostosowanie dawki przy jednoczesnym stosowaniu z atorwastatyną (inhibitor reduktazy HMG-CoA). Nie jest wymagane dostosowanie dawki przy jednoczesnym stosowaniu z inhibitorami fosfodiesterazy typu 5 (PDE-5) (syldenafil, wardenafil, tadafil). Równoczesne podawanie takrolimusu w skojarzeniu z emtrycytabiną/fumaranem tenofowiru dizoproksylu nie powodowało żadnej znaczącej klinicznie interakcji farmakokinetycznej.
Eviplera - dawkowanie
Doustnie. Terapia powinna zostać rozpoczęta przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu zakażeń HIV. Dorośli: zalecana dawka to 1 tabl. raz na dobę. W przypadku, gdy wskazane jest zaprzestanie leczenia jedną z substancji czynnych leku złożonego lub gdy niezbędna jest modyfikacja dawkowania, można skorzystać z dostępnych w obrocie preparatów zawierających samą emtrycytabinę, sam chlorowodorek rylpiwiryny lub sam fumaran tenofowiru dizoproksylu. Jeżeli pacjent pominął dawkę leku i minęło mniej niż 12 h od zwykłej pory przyjmowania dawki, powinien jak najszybciej przyjąć lek z posiłkiem i powrócić do poprzedniego schematu dawkowania. Jeżeli pacjent pominął dawkę i minęło więcej niż 12 h, nie powinien przyjmować pominiętej dawki i po prostu powrócić do zwykłego schematu dawkowania. Jeśli w ciągu 4 h od przyjęcia leku u pacjenta wystąpiły wymioty, powinien przyjąć kolejną tabletkę z posiłkiem. Jeśli wymioty wystąpią po upływie więcej niż 4 h od przyjęcia tabletki, nie jest konieczne przyjmowanie drugiej dawki aż do następnej regularnie wyznaczonej dawki. Szczególne grupy pacjentów. Należy zachować ostrożność podając lek pacjentom w podeszłym wieku (>65 lat). U pacjentów z lekką niewydolnością nerek (CCr 50-80 ml/min) ograniczone dane przemawiają za dawkowaniem leku raz na dobę, nie oceniano długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania w tej grupie pacjentów, dlatego lek należy stosować tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści z leczenia przeważają nad możliwymi zagrożeniami. Pacjentom z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek (CCr <50 ml/min) nie zaleca się stosowania. W razie koniecznosci, niezbędne jest dostosowanie odstępów między dawkami emtrycytabiny i dizoproksylu tenofowiru, co nie jest możliwe w przypadku tabletki złożonej. U pacjentów z lekką lub umiarkowaną niewydolnością wątroby nie jest konieczne dostosowanie dawki (przy umiarkowanej niewydolności wątroby należy zachować ostrożność); nie zaleca się stosowania u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby.
Sposób podania. Tabletkę należy połykać w całości, popijając wodą, przyjmować z posiłkiem w celu zapewnienia optymalnego wchłaniania. Tabletki nie należy żuć ani rozgniatać.
Eviplera - uwagi
Pacjentów należy poinformować, że obecna terapia przeciwretrowirusowa nie leczy HIV i podczas przyjmowania leku nadal istnieje ryzyko zarażenia innych osób HIV przez kontakt seksualny lub zakażoną krew. Należy nadal stosować odpowiednie środki ostrożności w celu zapobiegania zarażenia HIV. Podczas stosowania leku zgłaszano występowanie znużenia, zawrotów głowy i senności - należy to uwzględnić podczas oceny zdolności pacjenta do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
