Furosemidum Polpharma - skład
1 ampułka zawiera 20 mg furosemidu. 1 ml roztworu zawiera 3,83 mg sodu.
Reklama
Furosemidum Polpharma - działanie
Lek moczopędny z grupy diuretyków pętlowych. Hamuje resorpcję zwrotną jonu chlorkowego w ramieniu wstępującym pętli nefronu, nasilając wydalanie sodu. Zwiększa wydalanie potasu, wapnia, magnezu oraz fosforanów. Zmniejsza wydalanie kwasu moczowego. Obniża ciśnienie krwi oraz zmniejsza napięcie ścian naczyń krwionośnych. Po podaniu dożylnym początek działania moczopędnego występuje w ciągu 5 min, osiąga maksimum po 20-60 min i utrzymuje około 2 h. Po podaniu domięśniowym początek działania występuje później, Cmax jest osiągane po 30 min. W ok. 95% wiąże się z białkami osocza. Furosemid w małym stopniu jest metabolizowany w wątrobie. Jest wydalany głównie z moczem. T0,5 wynosi 1-1,5 h. W przypadku uszkodzeń wątroby eliminacja furosemidu jest zmniejszona do 50%. Uszkodzenie nerek ma niewielki wpływ na szybkość eliminacji furosemidu, ale mniej niż 20% pozostałej czynnej funkcji nerek wydłuża czas eliminacji. Hemodializa nie usuwa furosemidu z organizmu.
Reklama
Furosemidum Polpharma - wskazania
Obrzęki związane z zastoinową niewydolnością krążenia, marskością wątroby i chorobami nerek, w tym obrzęk płuc, gdy wskazane jest zastosowanie leków moczopędnych o silnym i szybkim działaniu. Przełom nadciśnieniowy ze współistniejącym obrzękiem płuc lub niewydolnością nerek (furosemid można stosować z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi). Hiperkalcemia (furosemid stosowany jest łącznie z izotonicznym roztworem chlorku sodu w celu zwiększenia diurezy i eliminacji jonów wapniowych).
Reklama
Furosemidum Polpharma - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na furosemid, sulfonamidy lub substancje pomocnicze. Bezmocz lub niewydolność nerek przebiegająca z bezmoczem, niereagujące na furosemid. Niewydolność nerek powstała w wyniku zatrucia substancjami nefrotoksycznymi lub hepatotoksycznymi lub niewydolność nerek związana ze śpiączką wątrobową. Hipowolemia lub odwodnienie. Ciężka hipokaliemia. Ciężka hiponatremia. Stan przedśpiączkowy i stany śpiączki związane z encefalopatią wątrobową. Okres karmienia piersią.
Reklama
Furosemidum Polpharma - ostrzeżenia
Przed rozpoczęciem leczenia należy wykluczyć przerost gruczołu krokowego lub zaburzenia oddawania moczu (ze względu na ryzyko wystąpienia ostrego zatrzymania moczu podczas stosowania furosemidu). Nadmierne odwodnienie może spowodować zapaść sercowo-naczyniową i zwiększać częstość występowania powikłań zatorowo-zakrzepowych; w leczeniu obrzęków utrata masy ciała pacjenta dorosłego nie powinna być większa niż 1 kg na dobę. Jeśli jest to wskazane, przed rozpoczęciem terapii należy wyrównać hipotensję i hipowolemię. U pacjentów leczonych furosemidem - szczególnie pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących inne leki mogące powodować niedociśnienie oraz pacjentów z innymi stanami chorobowymi, które wiążą się z ryzykiem niedociśnienia - może wystąpić niedociśnienie objawowe powodujące zawroty głowy, omdlenia lub utratę świadomości. Pacjenci z marskością wątroby rozpoczynający leczenie furosemidem powinni być hospitalizowani; w celu zapobieżenia hipokaliemii i zasadowicy metabolicznej, podczas leczenia furosemidem należy podawać preparaty chlorku potasu lub leki moczopędne oszczędzające potas (np. antagonistów aldosteronu). U pacjentów z marskością wątroby, leczonych jednocześnie ACTH lub kortykosteroidami działającymi ogólnoustrojowo, w przypadku gwałtownego odwodnienia lub przy niedostatecznej podaży elektrolitów może zwiększyć się ryzyko hipokaliemii. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, stosujących furosemid i antybiotyki aminoglikozydowe, kwas etakrynowy lub inne leki o działaniu ototoksycznym, częściej występują uszkodzenia słuchu objawiające się dzwonieniem lub szumem w uszach oraz niedosłuchem, które zwykle przemijają po odstawieniu preparatu. U pacjentów z cukrzycą furosemid może nasilić jej objawy, a u pacjentów z cukrzycą utajoną może przyspieszyć jej ujawnienie. Może zaostrzyć objawy układowego tocznia rumieniowatego. Stosowanie furosemidu u noworodków zwiększa ryzyko przetrwania przewodu tętniczego Botalla. Nie jest wskazane podawanie furosemidu jako środka zwiększającego diurezę u pacjentów będących w grupie wysokiego ryzyka wystąpienia nefropatii na skutek podania środków cieniujących w trakcie badań radiologicznych. Należy zachować szczególną ostrożność i rozważyć ryzyko i korzyści przed podjęciem decyzji o jednoczesnym podawaniu furosemidu i rysperydonu pacjentom w podeszłym wieku (u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem, podczas terapii skojarzonej obserwowano zwiększenie śmiertelności, w porównaniu do pacjentów otrzymujących tylko rysperydon lub tylko furosemid); niezależnie od stosowanego leczenia, odwodnienie jest ogólnym czynnikiem ryzyka wpływającym na śmiertelność i dlatego u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem nie powinno się do niego dopuszczać. Ścisłe monitorowanie konieczne jest u pacjentów: z niedociśnieniem; narażonych na wyraźne spadki ciśnienia krwi; z dną moczanową; z zespołem wątrobowo-nerkowym; z hipoproteinemią na przykład powiązaną z zespołem nerczycowym (działanie furosemidu może być osłabione a jego działanie ototoksyczne może ulec nasileniu) - wymagana jest ostrożność przy dostosowywaniu dawki; u wcześniaków (ze względu na możliwość wystąpienia kamicy nerkowej; należy monitorować czynność nerek i wykonać badanie USG nerek). Leczenie furosemidem należy przerwać w przypadku wystąpienia zahamowania czynności szpiku kostnego, wystąpienia reakcji nadwrażliwości, nasilenia azotemii i oligurii u pacjentów z niewydolnością nerek. Lek zawiera 3,83 mg sodu w 1 ml roztworu. 2 ml roztworu (jedna ampułka) zawiera 7,66 mg sodu, co odpowiada 0,38% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Preparat może być rozcieńczany. Zawartość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika, powinna być brana pod uwagę w obliczeniu całkowitej zawartości sodu w przygotowanym rozcieńczeniu produktu. W celu uzyskania dokładnej informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do rozcieńczenia produktu, należy zapoznać się z ChPL stosowanego rozcieńczalnika. U pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek i u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie należy uwzględnić zawartość sodu w produkcie gotowym do podania.
Reklama
Furosemidum Polpharma - ciąża
Furosemid przechodzi przez barierę łożyska - może być stosowany w ciąży wyłącznie w krótkotrwałej terapii, jeśli korzyści wynikające z leczenia matki przewyższają ryzyko uszkodzenia płodu. Stosowanie furosemidu podczas ciąży wymaga monitorowania płodu. Furosemid jest wydzielany do mleka kobiecego i może zatrzymać laktację - lek jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.
Reklama
Furosemidum Polpharma - efekty uboczne
Mogą wystąpić: zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej (hipowolemia, odwodnienie znacznego stopnia, hiponatremia, hipokaliemia, hipokalcemia, hipomagnezemia, zasadowica metaboliczna, alkaloza metaboliczna), anemia (w tym anemia hemolityczna, rzadko aplastyczna), trombocytopenia, leukopenia, agranulocytoza, eozynofilia, brak łaknienia, hiperglikemia, uczucie niepokoju, ból głowy, zawroty głowy, parestezje, niedociśnienie ortostatyczne (nasilone przez alkohol, barbiturany lub narkotyczne leki przeciwbólowe), kurczowe bóle brzucha, biegunka, zaparcia, podrażnienie żołądka, nudności, wymioty, żółtaczka, cholestaza wewnątrzwątrobowa, złuszczające zapalenie skóry, plamica, rumień wielopostaciowy, pemfigoid pęcherzowy, pokrzywka, wysypka, świąd, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, częstomocz, nasilenie dolegliwości u pacjentów z utrudnionym odpływem moczu, ostre zatrzymanie moczu u pacjentów cierpiących na zaburzenia opróżniania pęcherza moczowego, przerost gruczołu krokowego lub zwężenie cewki moczowej; uczucie osłabienia, gorączka, ból w miejscu podania domięśniowego, glikozuria, zwiększenie stężenia aminotransferaz wątrobowych, zwiększenie stężenia cholesterolu i trójglicerydów we krwi, osłabiona tolerancja glukozy, ujawnienie cukrzycy utajonej, przejściowe zwiększenie stężenia kreatyniny oraz mocznika we krwi, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, napad dny moczanowej, zakrzepica. Niezbyt często: głuchota (czasami nieodwracalna). Rzadko: zahamowanie czynności szpiku kostnego, reakcje alergiczne (wysypka, nadwrażliwość na światło, zapalenie naczyń, gorączka, śródmiąższowe zapalenie nerek, ciężkie reakcje anafilaktyczne lub anafilaktoidalne, w tym wstrząs), zaburzenia słuchu i szumy uszne (głównie u pacjentów z niewydolnością nerek, hipoproteinemią lub po zbyt szybkim dożylnym podaniu furosemidu), ostre zapalenie trzustki (głównie podczas długotrwałego leczenia). Bardzo rzadko: tężyczka. Częstość nieznana: zawroty głowy, omdlenia i utrata świadomości (na skutek niedociśnienia objawowego); ostra uogólniona krostkowica (AGEP). U pacjentów z uszkodzeniem komórek wątroby może wystąpić encefalopatia wątrobowa. U wcześniaków furosemid może powodować wapnicę nerek (kamicę nerkową) oraz może zwiększać utrzymywanie się przetrwałego przewodu tętniczego.
Furosemidum Polpharma - interakcje
Leki moczopędne oszczędzające potas i inhibitory anhydrazy węglanowej nasilają działanie furosemidu - należy zmniejszyć dawkę furosemidu podczas równoczesnego ich stosowania. Spironolakton, triamteren, amilorid podawane jednocześnie z furosemidem zmniejszają wydalanie potasu z moczem i ograniczają ryzyko hipokaliemii. Kortykosteroidy działające ogólnoustrojowo, karbenoksolon, lukrecja, β2-sympatykomimetyki stosowane w dużych dawkach, długotrwałe stosowanie środków przeczyszczających, reboksetyna, kortykotropina i amfoterycyna B zwiększają ryzyko wystąpienia hipokaliemii. Hipokaliemia i hipomagnezemia wywołane stosowaniem furosemidu nasilają toksyczność glikozydów naparstnicy i leków wywołujących zespół wydłużonego odcinka QT. Stosowanie z karbamazepiną lub aminoglutemidem może zwiększać ryzyko hiponatremii. Furosemid przedłuża czas trwania blokady nerwowo-mięśniowej wywołanej przez leki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. tubokurarynę). Może osłabiać naczynioskurczowe działanie amin katecholowych. Stosowany z kortykosteroidami może powodować zatrzymanie sodu. Zwiększa stężenie litu we krwi, nasilając jego toksyczność - nie zaleca się łącznego podawania obu leków; w przypadku konieczności równoczesnego stosowania pacjenta należy hospitalizować i kontrolować stężenie litu we krwi. Osłabia działanie insuliny i doustnych leków przeciwcukrzycowych - może zaistnieć konieczność modyfikacji dawki leków hipoglikemizujących. Nasila działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych. Dawka furosemidu powinna zostać zmniejszona lub powinien on być odstawiony przynajmniej na 3 dni przed rozpoczęciem leczenia skojarzonego z inhibitorem ACE lub antagonistą receptora angiotensyny II lub przed zwiększeniem dawki tych leków (ze względu na ryzyko wystąpienia znacznego niedociśnienia i niewydolności nerek). NLPZ mogą osłabiać hipotensyjne i moczopędne działanie furosemidu; ponadto zwiększa się ryzyko pogorszenia czynności nerek. Furosemid nasila działanie salicylanów, co może prowadzić do zatrucia. Nasila ototoksyczne działanie antybiotyków aminoglikozydowych, kwasu etakrynowego i innych leków o działaniu ototoksycznym - furosemid z lekami ototoksycznymi można stosować jedynie w uzasadnionych medycznie przypadkach. Ryzyko działania ototoksycznego występuje przy podawaniu z cisplatyną; ponadto nefrotoksyczność cisplatyny może być zwiększona jeśli furosemid nie jest podawany w małych dawkach (np. 40 mg u pacjentów z prawidłową funkcją nerek) oraz w przypadku dodatniego bilansu płynów w celu osiągnięcia wymuszonej diurezy podczas terapii cisplatyną. Stosowany jednocześnie z antybiotykami, które działają nefrotoksycznie zwiększa ich nefrotoksyczność. Duże dawki cefalosporyn zwiększają ryzyko zaburzenia czynności nerek. Fenytoina i jej pochodne stosowane przez dłuższy czas osłabiają moczopędne działanie furosemidu. Należy zachować ostrożność i ocenić stosunek korzyści do ryzyka przy równoczesnym stosowaniu rysperydonu i furosemidu lub innych diuretyków u pacjentów w podeszłym wieku z demencją (zwiększone ryzyko śmiertelności obserwowane podczas terapii skojarzonej). Probenecyd, metotreksat i inne leki w znacznym stopniu wydalane przez kanaliki nerkowe, mogą osłabiać działanie furosemidu; z drugiej strony furosemid może zmniejszać wydalanie kanalikowe tych leków (ryzyko nasilenia toksyczności zarówno ww. leków, jak i furosemidu). Stosowanie z cyklosporyną zwiększa ryzyko wystąpienia dny moczanowej.
Furosemidum Polpharma - dawkowanie
Domięśniowo lub dożylnie. Dorośli. W obrzękach związanych z zastoinową niewydolnością krążenia, marskością wątroby i chorobami nerek: jednorazowo 20-40 mg, z szybkością nie większą niż 4 mg/min, w razie potrzeby dawkę 20 mg należy powtarzać co 2 h do uzyskania odpowiedniego efektu leczniczego (jeśli wskazane jest podanie większej dawki, lek podawać we wlewie dożylnym); w obrzęku płuc: początkowo 40 mg dożylnie, po 0,5 h można podać kolejną dawkę 40-80 mg. W przełomie nadciśnieniowym: u pacjentów z prawidłową czynnością nerek - 40-80 mg łącznie z innym lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze krwi; u pacjentów ze współistniejącym obrzękiem płuc lub ostrą niewydolnością nerek - 100-200 mg. W hiperkalcemii: dożylnie 80-100 mg co 2-12 h przez 24 h, łącznie z izotonicznym roztworem chlorku sodu; wskazane jest uzupełnianie niedoboru potasu związanego z leczeniem furosemidem. Maksymalna dawka dobowa furosemidu dla dorosłych wynosi 1500 mg. Furosemid w postaci iniekcji należy stosować krótkotrwale. Podanie domięśniowe ograniczyć do wyjątkowych sytuacji, gdy ani podanie doustne, ani dożylne nie może być wykonane; nie stosować do leczenia stanów ostrych. U pacjentów w podeszłym wieku furosemid jest wolniej eliminowany z organizmu, co może wymagać zmiany dawkowania. U niemowląt i dzieci: 0,5-1,5 mg/kg mc./dobę; maksymalna dawka dobowa, niezależnie od masy ciała dziecka, wynosi 20 mg. W ostrej i przewlekłej niewydolności nerek dawkę należy zwiększyć do 80-120 mg/dobę; u pacjentów z ciężką niewydolność nerek (przy stężeniu kreatyniny we krwi >5 mg/dl) nie przekraczać szybkości wlewu 2,5 mg/min.
Furosemidum Polpharma - uwagi
W trakcie leczenia należy często kontrolować stężenie we krwi: elektrolitów (szczególnie potasu, wapnia i magnezu), kreatyniny, mocznika oraz wskaźniki równowagi kwasowo-zasadowej. U pacjentów z cukrzycą kontrolować stężenie glukozy we krwi i w moczu. Podczas stosowania leku mogą wystąpić objawy ograniczające sprawność psychofizyczną i zdolność prowadzenia pojazdów.
