Czarny plastik w przyborach kuchennych. Sprawdź, dlaczego lepiej go unikać ❗
Czarny plastik w przyborach kuchennych. Sprawdź, dlaczego lepiej go unikać ❗
Czarny plastik w przyborach kuchennych. Sprawdź, dlaczego lepiej go unikać ❗

Sutent

Spis treści

Sutent - skład

1 kaps. zawiera 12,5 mg, 25 mg lub 50 mg sunitynibu (w postaci jabłczanu).

Reklama

Sutent - działanie

Lek przeciwnowotworowy - inhibitor kinazy białkowej. Sunitynib hamuje liczne receptory kinazy tyrozynowej, które biorą udział we wzroście nowotworów, w neoangiogenezie i w rozsiewie choroby nowotworowej z przerzutami. Sunitynib został zidentyfikowany jako inhibitor receptorów płytkowego czynnika wzrostu (PDGFRα i PDGFRβ), receptorów czynników wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGFR1, VEGFR2 i VEGFR3), receptorów czynnika komórek pnia (KIT), kinazy tyrozynowej podobnej do Fms-3 (FLT3), receptorów czynnika stymulującego powstawanie kolonii (CSF-1R) i receptorów glejopochodnego czynnika neurotroficznego (RET). W zakresie dawkowania od 25 do 100 mg pole pod krzywą zależności stężenia leku w osoczu od czasu (AUC) i Cmax zwiększa się proporcjonalnie do dawki. Stężenie sunitynibu i jego podstawowego czynnego metabolitu w stanie równowagi zostaje osiągnięte w ciągu 10 - 14 dni. Po podaniu doustnym sunitynibu maksymalne stężenie (Cmax) stwierdza się na ogół po upływie 6 – 12 h (Tmax). Pokarm nie wpływa na dostępność biologiczną sunitynibu. W badaniach in vitro stopień wiązania się sunitynibu i jego podstawowego czynnego metabolitu z ludzkimi białkami osocza wynosił odpowiednio 95% i 90% niezależnie od stężenia. Substancja czynna jest wydalana głównie z kałem (61%), natomiast przez nerki ulega wydaleniu 16% podanej dawki w postaci niezmienionej i metabolitów. Całkowity klirens leku po podaniu doustnym (CL/F) wynosił 34–62 l/h. Po podaniu doustnym zdrowym ochotnikom okres półtrwania sunitynibu i jego podstawowego czynnego metabolitu dietylowego wynosił odpowiednio około 40–60 h i 80–110 h.

Reklama

Sutent - wskazania

Leczenie nowotworów podścieliskowych przewodu pokarmowego (GIST) nieoperacyjnych i (lub) z przerzutami u dorosłych po niepowodzeniu leczenia imatynibem ze względu na oporność lub nietolerancję. Leczenie zaawansowanego raka nerki i (lub) raka nerki z przerzutami (MRCC) u dorosłych. Leczenie wysoko zróżnicowanych nowotworów neuroendokrynnych trzustki (pNET) nieoperacyjnych lub z przerzutami u dorosłych, u których doszło do progresji choroby.

Reklama

Sutent - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na sunitynib lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Reklama

Sutent - ostrzeżenia

Należy przerwać leczenie sunitynibem jeżeli wystąpią u pacjenta objawy przedmiotowe lub podmiotowe zespołu Stevensa-Johnsona, martwicy toksyczno-rozpływnej naskórka, lub EM (np. postępująca wysypka skórna często występująca z pęcherzami lub zmiany na błonie śluzowej jamy ustnej). Jeżeli diagnoza się potwierdzi, nie wolno wznawiać leczenia sunitynibem. W niektórych przypadkach podejrzenia EM, pacjenci tolerowali ponowne wprowadzenie sunitynibu w mniejszej dawce po ustąpieniu reakcji skórnej; niektórzy z tych pacjentów byli również jednocześnie leczeni kortykosteroidami lub lekami przeciwhistaminowymi. Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano zdarzenia krwotoczne (w niektórych przypadkach prowadzące do zgonu), obejmujące krwotoki z przewodu pokarmowego, układu oddechowego, dróg moczowych oraz mózgu. Pacjenci otrzymujący równocześnie produkty przeciwzakrzepowe (np. warfarynę, acenokumarol) mogą być poddawani okresowym kontrolom obejmującym wykonanie morfologii krwi (z oznaczeniem liczby płytek krwi), badanie czynników krzepnięcia oraz badaniu przedmiotowemu. Pacjentów należy badać w celu wykrycia nadciśnienia tętniczego i odpowiednio ich kontrolować. U pacjentów z ciężkim nadciśnieniem tętniczym, którego nie udaje się kontrolować farmakologicznie, zaleca się czasowe przerwanie stosowania produktu. Można je ponownie podjąć po uzyskaniu skutecznej kontroli nadciśnienia. Po wprowadzeniu produktu do obrotu, zgłaszano rzadkie przypadki epizodów hematologicznych o skutkach śmiertelnych, w tym krwotoki związane z małopłytkowością i zakażenia w przebiegu neutropenii. U pacjentów, u których stosuje się sunitynib, należy wykonać morfologię krwi na początku każdego cyklu leczenia. Ostrożnie stosować u pacjentów zagrożonych wystąpieniem zdarzeń sercowo-naczyniowych lub, u których takie zdarzenia wystąpiły w przeszłości. Należy prowadzić ścisłe monitorowanie w kierunku objawów klinicznych zastoinowej niewydolności serca, szczególnie u pacjentów z czynnikami ryzyka ze strony serca i (lub) chorobą wieńcową w wywiadzie. Należy rozważyć wykonywanie oznaczeń LVEF na początku terapii i okresowo w trakcie leczenia sunitynibem. U pacjentów, u których nie występują kardiologiczne czynniki ryzyka należy rozważyć wykonanie wyjściowej oceny frakcji wyrzutowej. W przypadku wystąpienia objawów klinicznych zastoinowej niewydolności serca zaleca się przerwanie stosowania sunitynibu. U pacjentów bez klinicznych objawów zastoinowej niewydolności serca, ale z frakcją wyrzutową <50% i >20% poniżej wartości wyjściowej należy przerwać stosowanie sunitynibu i (lub) zmniejszyć dawkę. Należy zachować ostrożność podczas stosowania sunitynibu u pacjentów z wydłużonym odstępem QT w wywiadzie, pacjentów przyjmujących leki przeciwarytmiczne lub leki mogące powodować wydłużenie odstępu QT oraz u pacjentów z istotnymi chorobami serca w wywiadzie, bradykardią lub zaburzeniami elektrolitowymi. Należy ograniczyć jednoczesne podawanie sunitynibu z silnymi inhibitorami CYP3A4, które mogą powodować zwiększenie stężenia sunitynibu w osoczu. U pacjentów leczonych sunitynibem obserwowano przypadki tętniczych zdarzeń zakrzepowozatorowych, czasem prowadzących do zgonu. Najczęstszymi z takich zdarzeń były: udar naczyniowy mózgu, przemijający napad niedokrwienny i zawał mózgu. Do czynników ryzyka związanych z tętniczymi zdarzeniami zakrzepowo-zatorowymi, poza chorobą nowotworową i wiekiem ≥65 lat, należały: nadciśnienie tętnicze, cukrzyca i choroba zakrzepowo-zatorowa w wywiadzie. W przypadku wystąpienia niedokrwistości hemolitycznej, małopłytkowości, zmęczenia, objawów neurologicznych o charakterze zmiennym, zaburzeń czynności nerek oraz gorączki, należy rozważyć możliwość wystąpienia mikroangiopatii zakrzepowej. U pacjentów, u których rozwinęła się mikroangiopatia zakrzepowa, należy przerwać terapię sunitynibem i szybko rozpocząć odpowiednie leczenie. Zaleca się wstępne badania laboratoryjne czynności tarczycy u wszystkich pacjentów. Pacjenci z niedoczynnością tarczycy lub nadczynnością tarczycy w wywiadzie powinni być leczeni w sposób standardowy przed włączeniem leczenia sunitynibem. W trakcie leczenia sunitynibem należy kontrolować regularnie co 3 miesiące czynność tarczycy. Ponadto, pacjenci w czasie leczenia powinni być starannie obserwowani, czy nie występują u nich przedmiotowe i podmiotowe objawy zaburzeń czynności tarczycy. U pacjentów z różnymi guzami litymi otrzymujących sunitynib, obserwowano zwiększenie aktywności lipazy i amylazy w surowicy. W przypadku wystąpienia u pacjenta objawów zapalenia trzustki, należy przerwać stosowanie sunitynibu i zapewnić właściwe leczenie wspomagające. Należy kontrolować parametry czynnościowe wątroby (AlAT, AspAT oraz stężenie bilirubiny) przed rozpoczęciem leczenia, podczas każdego cyklu leczenia oraz w przypadku wystąpienia wskazań klinicznych. W przypadku wystąpienia objawów niewydolności wątroby, należy przerwać stosowanie sunitynibu i zapewnić odpowiednie leczenie podtrzymujące. Obserwowano przypadki zaburzenia czynności nerek, niewydolności nerek i (lub) ostrej niewydolności nerek, które w niektórych przypadkach kończyły się zgonem. Do czynników ryzyka związanych z zaburzeniami czynności nerek i (lub) niewydolnością nerek u pacjentów otrzymujących sunitynib, poza chorobą nowotworową, należały: podeszły wiek, cukrzyca, współistniejące zaburzenia czynności nerek, niewydolność serca, nadciśnienie tętnicze, sepsa, odwodnienie i (lub) hipowolemia oraz rabdomioliza. Bezpieczeństwo stosowania sunitynibu u pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim białkomoczem nie zostało odpowiednio zbadane. Zaleca się przeprowadzenie badania moczu na początku leczenia oraz monitorowanie pacjentów w kierunku wystąpienia lub nasilenia białkomoczu. U pacjentów z zespołem nerczycowym należy przerwać stosowanie sunitynibu. Należy przerwać podawanie sunitynibu w przypadku tworzenia się przetok. Podczas leczenia sunitynibem opisywano przypadki nieprawidłowego procesu gojenia się ran. U pacjentów poddawanych dużym zabiegom chirurgicznym zaleca się, jako środek ostrożności, czasowe przerwanie leczenia sunitynibem. Zgłaszano przypadki martwicy kości szczęki/żuchwy. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego lub sekwencyjnego stosowania sunitynibu i dożylnie bisfosfonianów. Przed rozpoczęciem stosowania sunitynibu należy rozważyć przeprowadzenie badania stomatologicznego i wdrożyć odpowiednie działania zapobiegawcze. U pacjentów przyjmujących wcześniej lub stosujących obecnie bisfosfoniany dożylnie, w miarę możliwości należy unikać inwazyjnych procedur dentystycznych. Należy przerwać podawanie leku w przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego spowodowanego nadwrażliwością. U pacjentów z drgawkami i objawami podmiotowymi i (lub) przedmiotowymi wskazującymi na obecność zespołu odwracalnej tylnej leukoencefalopatii, takimi jak nadciśnienie, ból głowy, zwiększona czujność, zmiany psychiczne i utrata wzroku, w tym ślepota korowa, należy kontrolować występujące zaburzenia poprzez zastosowanie właściwego leczenia, w tym farmakologicznej kontroli nadciśnienia. Zaleca się tymczasowe przerwanie stosowania sunitynibu. Po ustąpieniu objawów można podjąć decyzję o kontynuacji leczenia. W badaniach klinicznych oraz po wprowadzeniu produktu do obrotu u pacjentów leczonych sunitynibem rzadko obserwowano przypadki zespołu ostrego rozpadu guza; niektóre z nich prowadziły do zgonu. Czynniki ryzyka zespołu ostrego rozpadu guza obejmują dużą wielkość guza, przewlekłą niewydolność nerek w wywiadzie, skąpomocz, odwodnienie, niedociśnienie tętnicze i kwaśny odczyn moczu. Pacjentów należy ściśle obserwować i podjąć leczenie w razie wystąpienia wskazań klinicznych, oraz rozważyć zastosowanie nawodnienia pacjenta jako profilaktyki. Należy przerwać stosowanie sunitynibu u pacjentów, u których wystąpi martwicze zapalenie powięzi. W przypadku objawowej hipoglikemii należy tymczasowo przerwać podawanie sunitynibu. U pacjentów z cukrzycą należy regularnie sprawdzać stężenie glukozy we krwi. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u pacjentów poniżej 18 lat. Brak zaleceń dotyczących dawkowania.

Reklama

Sutent - ciąża

Nie stosować w ciąży, z wyjątkiem przypadków, gdy potencjalne korzyści z leczenia przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu (u zwierząt lek powodował wady wrodzone płodów). Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcyjną i unikać zajścia w ciążę podczas przyjmowania leku. Nie wiadomo, czy sunitynib lub jego główny czynny metabolit przenikają do mleka kobiecego (są obecne w mleku zwierząt) - kobiety nie powinny karmić piersią podczas stosowania leku. Leczenie sunitynibem może wywierać niekorzystny wpływ na płodność kobiet i mężczyzn.

Reklama

Sutent - efekty uboczne

Bardzo często: neutropenia, małopłytkowość, niedokrwistość, leukopenia, niedoczynność tarczycy, zmniejszenie łaknienia, bezsenność, zawroty głowy, ból głowy, zaburzenia smaku, nadciśnienie tętnicze, duszność, krwotok z nosa, kaszel, zapalenie jamy ustnej, ból brzucha, wymioty, biegunka, niestrawność, nudności, zaparcia, przebarwienia skóry, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, wysypka, zmiany koloru włosów, suchość skóry, ból w kończynach, ból stawów, ból pleców, zapalenie błon śluzowych, uczucie zmęczenia, obrzęk, gorączka. Często: zakażenia wirusowe, zakażenia układu oddechowego, ropień, zakażenia grzybicze, zakażenia dróg moczowych, zakażenia skóry, posocznica, limfopenia, odwodnienie, hipoglikemia, depresja, neuropatia obwodowa, parestezje, niedoczulica, przeczulica, obrzęk tkanek oczodołu, obrzęk powiek, zwiększone łzawienie, niedokrwienie mięśnia sercowego, zmniejszenie frakcji wyrzutowej, zakrzepica żył głębokich, uderzenia gorąca, nagłe zaczerwienienie twarzy, zator tętnicy płucnej, wysięk opłucnowy, krwioplucie, duszność wysiłkowa, ból jamy ustnej i gardła, niedrożność nosa, suchość błon śluzowych nosa, choroba refluksowa przełyku, dysfagia, krwotok z przewodu pokarmowego, zapalenie przełyku, wzdęcie brzucha, dyskomfort w nadbrzuszu, krwotok z odbytu, krwawienie z dziąseł, owrzodzenie jamy ustnej, ból odbytu, zapalenie warg, guzy krwawnicze, ból języka, ból w jamie ustnej, suchość w jamie ustnej, wzdęcia, dyskomfort w jamie ustnej, odbijanie się ze zwracaniem treści żołądkowej lub gazu, złuszczanie skóry, reakcje skórne, egzema, pęcherze, rumień, łysienie, trądzik, świąd, hiperpigmentacja skóry, zmiany skórne, rogowacenie skóry, zapalenie skóry, zaburzenia dotyczące płytki paznokciowej, ból mięśniowo-szkieletowy, kurcze mięśni, ból mięśni, osłabienie mięśni, niewydolność nerek, ostra niewydolność nerek, zmiana barwy moczu, białkomocz, ból w klatce piersiowej, ból, zespół rzekomogrypowy, dreszcze, zmniejszenie masy ciała, zmniejszenie liczby białych krwinek, zwiększenie aktywności lipazy, zmniejszenie liczby płytek krwi, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zwiększona aktywność amylazy, zwiększona aktywność AlAT, AspAT, zwiększone stężenie kreatyniny we krwi, zwiększone ciśnienie tętnicze, zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi. Niezbyt często: martwicze zapalenie powięzi, zakażenia bakteryjne, pancytopenia, reakcje nadwrażliwości, nadczynność tarczycy, krwotok mózgowy, udar mózgu, przemijający napad niedokrwienny, zastoinowa niewydolność serca, zawał mięśnia sercowego, niewydolność serca, kardiomiopatia, wysięk osierdziowy, wydłużenie odstępu QT w EKG, krwotok z guza, krwotok płucny, niewydolność oddechowa, perforacja przewodu pokarmowego, zapalenie trzustki, przetoka odbytu, zapalenie jelita grubego, niewydolność wątroby, zapalenie pęcherzyka żółciowego, zaburzenia czynności wątroby, martwica kości szczęki i (lub) żuchwy, przetoka, krwotok z dróg moczowych, nieprawidłowy proces gojenia się ran, zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej we krwi, zwiększone stężenie TSH we krwi. Rzadko: mikroangiopatia zakrzepowa, obrzęk naczynioruchowy, zapalenie tarczycy, zespół ostrego rozpadu guza, zespół odwracalnej tylnej encefalopatii, niewydolność lewokomorowa, zaburzenia rytmu typu torsade de pointes, zapalenie wątroby, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, piodermia zgorzelinowa, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rabdomioliza, miopatia, zespół nerczycowy. Częstość nieznana: tętniak i rozwarstwienie tętnicy. Zgłoszono kilka przypadków drgawek i objawów radiologicznych zespołu odwracalnej tylnej leukoencefalopatii.

Sutent - interakcje

Podawanie sunitynibu jednocześnie z silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. rytonawirem, itrakonazolem, erytromycyną, klarytromycyną, sokiem grejpfrutowym) może wiązać się ze zwiększeniem stężenia sunitynibu. Z tego względu należy unikać jednoczesnego podawania sunitynibu z inhibitorami CYP3A4 lub należy rozważyć wybranie do leczenia skojarzonego alternatywnego produktu o minimalnym działaniu hamującym CYP3A4, lub bez takiego działania. Jeżeli nie jest to możliwe, może zaistnieć konieczność zmniejszenia dawki sunitynibu do minimum 37,5 mg na dobę w przypadku GIST i MRCC lub 25 mg na dobę w przypadku pNET, na podstawie dokładnie monitorowanej tolerancji. Dane kliniczne dotyczące interakcji między sunitynibem a inhibitorami BCRP są ograniczone - nie można wykluczyć interakcji. Podawanie sunitynibu z silnymi induktorami CYP3A4 (np. deksametazonem, fenytoiną, karbamazepiną, ryfampicyną, fenobarbitalem lub ziołami zawierającymi ziele dziurawca) może prowadzić do zmniejszenia stężenia sunitynibu. Z tego względu należy unikać jednoczesnego stosowania z induktorami CYP3A4, bądź też należy rozważyć wybranie do leczenia skojarzonego alternatywnego produktu leczniczego, o minimalnym działaniu indukującym CYP3A4 lub bez takiego działania. Jeżeli nie jest to możliwe, może zaistnieć konieczność stopniowego zwiększania dawek sunitynibu, za każdym razem o 12,5 mg (do 87,5 mg na dobę w przypadku GIST i MRCC lub 62,5 mg na dobę w przypadku pNET) na podstawie dokładnie monitorowanej tolerancji.

Sutent - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. GIST i MRCC: 50 mg raz na dobę, przez 4 kolejne tyg., po czym następuje 2-tygodniowa przerwa (schemat 4/2), co stanowi pełny cykl 6 tygodni; pNET: 37,5 mg raz na dobę, przyjmowane w sposób ciągły. Dostosowanie dawki. W przypadku GIST i MRCC można stopniowo dokonywać zmian dawkowania za każdym razem o 12,5 mg, zależnie od bezpieczeństwa i tolerancji leku; dawka dobowa nie powinna wynosić >75 mg i nie powinna być <25 mg. W przypadku pNET można stopniowo dokonywać zmian dawkowania za każdym razem o 12,5 mg, zależnie od indywidualnie ocenianego bezpieczeństwa i tolerancji; dawka maksymalna podawana w badaniu III fazy dotyczącym pNET wynosiła 50 mg na dobę. W zależności od indywidualnej oceny bezpieczeństwa i tolerancji może być konieczne zastosowanie przerw w podawaniu leku. Inhibitory i (lub) induktory CYP3A4. Należy unikać równoczesnego podawania sunitynibu z silnymi induktorami CYP3A4 (takimi jak ryfampicyna); jeżeli nie jest to możliwe, może być konieczne zwiększanie dawki sunitynibu, za każdym razem o 12,5 mg (do 87,5 mg na dobę w przypadku GIST i MRCC lub 62,5 mg na dobę w przypadku pNET) z równoczesnym starannym monitorowaniem tolerancji. Należy unikać równoczesnego podawania sunitynibu z silnymi inhibitorami CYP3A4 (takimi jak ketokonazol); jeżeli nie jest to możliwe, może zaistnieć konieczność zmniejszenia dawek sunitynibu do minimum 37,5 mg na dobę w przypadku GIST i MRCC lub 25 mg na dobę w przypadku pNET, z równoczesnym starannym monitorowaniem tolerancji. Należy rozważyć wybranie do leczenia skojarzonego alternatywnego leku o minimalnym działaniu hamującym CYP3A4 lub bez takiego działania. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności modyfikowania dawki początkowej u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (A i B wg Child-Pugh); nie zaleca się stosowania sunitynibu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (C wg Child-Pugh). Nie ma konieczności modyfikowania dawki początkowej u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (lekkimi do ciężkich), schyłkową niewydolnością nerek (ESRD) oraz u pacjentów poddawanych hemodializie; późniejsze modyfikacje dawkowania powinny zależeć od bezpieczeństwa i tolerancji leczenia u poszczególnych pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku nie obserwowano istotnych różnic pod względem bezpieczeństwa lub skuteczności sunitynibu w porównianiu z młodszymi pacjentami. Brak zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów poniżej 18 lat. Sposób podania. Lek może być przyjmowany z posiłkiem lub bez posiłku. W przypadku pominięcia jednej z dawek nie należy stosować dodatkowej dawki, tylko przyjąć zwykłą dawkę następnego dnia.

Sutent - uwagi

W trakcie leczenia mogą wystąpić zawroty głowy, które mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.


Podobne leki
Nexavar
Votrient
Stivarga
Caprelsa

Reklama

Jak odżywić skórę od wewnątrz?
Dowiedz się!