Symtopiram

Symtopiram - skład

1 tabl. powl. zawiera 25 mg, 50 mg, 100 mg lub 200 mg topiramatu.

Reklama

Symtopiram - działanie

Lek przeciwpadaczkowy. Nie jest znany dokładny mechanizm działania przeciwpadaczkowego i w profilaktyce migreny. W badaniach elektrofizjologicznych i biochemicznych w hodowli neuronów zidentyfikowano trzy właściwości mogące warunkować przeciwpadaczkowe działanie topiramatu. Potencjały czynnościowe wielokrotnie wywoływane przez podtrzymywaną depolaryzację neuronów były blokowane przez topiramat w sposób czasowo zależny, co wskazuje na blokowanie zależnych od napięcia kanałów sodowych. Topiramat zwiększa częstość, z jaką kwas γ-aminomasłowy (GABA) aktywuje receptory GABA_A i zwiększa zdolność GABA do indukowania przepływu jonów chlorkowych do neuronów, co może wskazywać, że topiramat nasila hamujące działanie tego przekaźnika. Topiramat antagonizuje działanie kwasu kainowego w zakresie pobudzania działania kwasu glutaminowego w obrębie receptora kwas kainowy/AMPA bez widocznego wpływu na aktywność NMDA na podtypie receptora NMDA. Ponadto topiramat jest inhibitorem niektórych izoenzymów anhydrazy węglanowej, lecz znacznie słabszym od acetazolamidu (nie jest to jednak istotny składnik aktywności przeciwpadaczkowej topiramatu). Po podaniu doustnym topiramat szybko i niezależnie od obecności pokarmu wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając maksymalne stężenie we krwi w ciągu 2-3 h. Wiązanie z białkami osocza wynosi 13-17%. Jest w około 20% metabolizowany w wątrobie. U pacjentów otrzymujących jednocześnie inne leki przeciwpadaczkowe o działaniu indukującym enzymy metabolizujące leki, topiramat jest metabolizowany do 50%. Topiramat i jego metabolity są wydalane głównie z moczem (co najmniej 81%), ok. 66% dawki jest wydalane z moczem w postaci nie zmienionej. Farmakokinetyka topiramatu jest liniowa. Podczas długotrwałego podawania dawek 50 lub 100 mg 2 razy na dobę, średni T_0,5 we krwi wynosił ok. 21 h. Po wielokrotnym stosowaniu topiramatu w dawkach 100-400 mg 2 razy na dobę jednocześnie z fenytoiną lub karbamazepiną stwierdzono, zależne od dawki, zwiększenie stężenia topiramatu w osoczu. Klirens osoczowy i nerkowy topiramatu zmniejsza się u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek; klirens osoczowy zmniejsza się także u pacjentów z ciężkimi chorobami nerek. Klirens osoczowy topiramatu jest zmniejszony u pacjentów ze średnimi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U dzieci poniżej 12 lat klirens topiramatu jest większy, a T_0,5 krótszy.

Reklama

Symtopiram - wskazania

Monoterapia częściowych napadów padaczkowych, z wtórnym uogólnieniem lub bez oraz pierwotnie uogólnionych napadów kloniczno-tonicznych u osób dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku powyżej 6 lat. Terapia uzupełniająca u dzieci (w wieku 2 lat i powyżej), młodzieży i osób dorosłych z częściowymi napadami padaczkowymi z wtórnym uogólnieniem lub bez albo z pierwotnie uogólnionymi napadami padaczkowymi toniczno-klonicznymi oraz w leczeniu napadów padaczkowych związanych z zespołem Lennoxa-Gastauta. Topiramat jest wskazany w zapobieganiu migrenie u dorosłych po dokładnym rozważeniu innych alternatywnych metod leczenia. Topiramat nie jest zalecany w leczeniu ostrego bólu głowy.

Reklama

Symtopiram - przeciwwskazania

Nadwrażliwość składniki preparatu. Zapobieganie migrenie u kobiet w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznych metod antykoncepcji.

Reklama

Symtopiram - ostrzeżenia

Podczas stosowania leku odnotowano niewielkie zwiększenie ryzyko zachowań i myśli samobójczych - pacjentów należy obserwować pod kątem takich reakcji, a jeśli wystąpią rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia. U niektórych pacjentów może wystąpić zwiększone ryzyko powstawania kamieni nerkowych - dotyczy to zwłaszcza pacjentów z predyspozycją do kamicy nerkowej oraz przyjmujących inne leki sprzyjające powstawaniu kamieni nerkowych. Odpowiednie nawodnienie może zmniejszać ryzyko kamicy nerkowej. Lek stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny ≤60 ml/min) oraz z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności wątroby. W trakcie terapii zgłaszano wystąpienie zespołu składającego się z nagłej krótkowzroczności i wtórnej jaskry z zamkniętym kątem przesączania - w przypadku wystąpienia objawów wskazujących na te dolegliwości zaleca się jak najszybciej przerwać leczenie topiramatem i wdrożyć leczenie obniżające ciśnienie w gałce ocznej. Należy określić czy pacjenci z przebytymi zaburzeniami oka mogą być leczeni topiramatem. Ze względu na ryzyko wystąpienia hiperchloremicznej kwasicy metabolicznej podczas leczenia topiramatem zaleca się oznaczanie stężenia wodorowęglanów we krwi, zwłaszcza u pacjentów ze zwiększoną skłonnością do kwasicy metabolicznej (pacjenci z chorobą nerek, ciężkimi zaburzeniami oddechowymi, stanem padaczkowym, biegunką, po zabiegach chirurgicznych, w trakcie diety ketogennej oraz przyjmujący niektóre leki). W przypadku wystąpienia i utrzymywania się kwasicy metabolicznej, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie topiramatu. Przewlekła kwasica metaboliczna zwiększa ryzyko powstawania kamieni nerkowych i potencjalnie może prowadzić do osteopenii, ponadto u dzieci może spowolnić tempo wzrostu. W trakcie leczenia pacjenci powinni być monitorowani w kierunku utraty masy ciała; jeśli wystąpi zmniejszenie masy ciała można rozważyć zwiększenie ilości spożywanego pokarmu lub stosowanie diety uzupełniającej.

Reklama

Symtopiram - ciąża

Lek wykazuje działanie teratogenne u zwierząt. Nie przeprowadzono odpowiednich badań preparatu u kobiet w ciąży. Dane pochodzące z rejestru ciąż wskazują, że może istnieć związek między stosowaniem leku, a występowaniem wrodzonych wad rozwojowych. Zwiększone ryzyko działania teratogennego leków przeciwpadaczkowych istnieje przy terapii skojarzonej w porównaniu z monoterapią. Zaleca się, aby kobiety w wieku rozrodczym stosowały odpowiednią antykoncepcję. Topiramat powinien być zalecony do stosowania w leczeniu padaczki w okresie ciąży po przekazaniu pacjentce pełnej informacji o znanym ryzyku wystąpienia niekontrolowanych napadów padaczkowych oraz potencjalnym zagrożeniu dla płodu wynikającym ze stosowania leku. Topiramat jest przeciwwskazany do stosowania w zapobieganiu migrenie u kobiet w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznych metod antykoncepcji. Lek jest w znacznym stopniu wydzielany do mleka kobiecego - należy podjąć decyzję czy zaniechać karmienia piersią, czy przerwać terapię topiramatem, mając na uwadze korzyści dla matki wynikające z leczenia preparatem.

Reklama

Symtopiram - efekty uboczne

Bardzo często: zmniejszenie masy ciała, parestezje, senność, zawroty głowy, nudności, biegunka, zapalenie nosogardła, zmęczenie, depresja. Często: zwiększenie masy ciała, niedokrwistość, zaburzenia uwagi, zaburzenia pamięci, zaburzenia kognitywne, upośledzenie umysłowe, zaburzenia funkcji psychomotorycznych, drgawki, zaburzenia koordynacji ruchowej, drżenie, letarg, niedoczulica, oczopląs, zaburzenia smaku, zaburzenia równowagi, upośledzenie wymowy, drżenie zamiarowe, uspokojenie, zaburzenia widzenia (m.in. nieostre widzenie, podwójne widzenie), szumy uszne, ból ucha, duszność, krwawienie z nosa, przekrwienie błon śluzowych nosa, wodnisty wyciek z nosa, wymioty, zaparcia, bolesność w nadbrzuszu, niestrawność, ból brzucha, suchość błony śluzowej jamy ustnej, parestezje w okolicy ust, zapalenie błony śluzowej żołądka, kamica nerkowa, częstomocz, dyzuria, łysienie, wysypka, świąd, artalgia, skurcze mięśni, bóle mięśni, drżenia mięśni, słabość mięśniowa, ból struktur mięśniowo-szkieletowych klatki piersiowej, jadłowstręt, zmniejszenie apetytu, gorączka, astenia, drażliwość, zaburzenia chodu, złe samopoczucie, apatia, reakcje nadwrażliwości, spowolnienie procesów myślowych, bezsenność, zaburzenia mowy, lęk, splątanie, dezorientacja, agresja, nagle zmieniony nastrój, podniecenie, chwiejny nastrój, nastrój depresyjny, gniew, nieprawidłowe zachowanie. Niezbyt często: obecne kryształki w moczu, nieprawidłowy test ułożenia stóp jedna za drugą (tandem), zmniejszona liczba białych krwinek, bradykardia, bradykardia zatokowa, kołatanie serca, leukopenia, trombocytopenia, powiększenie węzłów chłonnych, eozynofilia, zmniejszony poziom świadomości, drgawki typu grand mal, zaburzenia pola widzenia, zespół napadów częściowych, zaburzenia mowy, nadaktywność psychomotoryczna, omdlenia, zaburzenia czucia, nadmierna produkcja śliny, nadmierna senność, afazja, powtarzanie, hipokinezja, dyskinezja, posturalne zawroty głowy, zaburzenia snu, uczucie pieczenia, utrata czucia, węch opaczny, zespół móżdżkowy, dysestezja, upośledzenie smaku, stupor, niezdarność, aura migrenowa, brak smaku, dysgrafia, dysfazja, neuropatia obwodowa, stany przedomdleniowe, dystonia, mrowienie, zmniejszona ostrość widzenia, mroczki, krótkowzroczność, nieprawidłowe odczucia w oku, suchość oka, światłowstręt, kurcz powiek, wzmożone łzawienie, błyski, rozszerzenie źrenic, starczowzroczność, głuchota, głuchota jednostronna, głuchota neurosensoryczna, poczucie dyskomfortu w uchu, uszkodzenie słuchu, duszność wysiłkowa, nadmierne wydzielanie z zatok przynosowych, dysfonia, zapalenie trzustki, wzdęcie, choroba refluksowa, ból w dolnej części brzucha, niedoczulica okolicy ust, krwawienie z dziąseł, wzdęcia, dyskomfort w nadbrzuszu, tkliwość w obrębie brzucha, nadmierne wydzielanie śliny, ból w jamie ustnej, nieprzyjemny zapach z ust, ból języka, kamica nerkowa, nietrzymanie moczu, krwinkomocz, nagłe uczucie parcia na pęcherz, kolka nerkowa, ból nerki, brak potu, niedoczulica twarzy, pokrzywka, rumień, świąd uogólniony, wysypka plamkowa, przebarwienie skóry, alergiczne zapalenie skóry, obrzęk twarzy, obrzęk stawów, sztywność mięśniowo-szkieletowa, ból w boku, zmęczenie mięśni, kwasica metaboliczna, hipokaliemia, zwiększony apetyt, polidypsja, niedociśnienie, hipotonia ortostatyczna, zaczerwienienie, uderzenia gorąca, hipertermia, nadmierne pragnienie, objawy grypopodobne, spowolnienie, peryferyjne uczucie chłodu, uczucie upojenia, uczucie niepokoju, trudności w uczeniu się, zaburzenia erekcji, dysfunkcja seksualna, myśli samobójcze, próby samobójcze, omamy, zaburzenia psychotyczne, omamy słuchowe, omamy wzrokowe, apatia, brak spontanicznej mowy, zaburzenia snu, chwiejność afektu, obniżenie libido, niepokój ruchowy, płacz, zacinanie się w mowie, euforyczny nastrój, paranoja, perseweracja, lęk napadowy, płaczliwość, trudności z czytaniem, bezsenność początkowa, płaski afekt, nieprawidłowe myślenie, utrata libido, obojętność, bezsenność środkowa, rozproszenie, budzenie się wcześnie rano, ataki lęku, podwyższony nastrój. Rzadko: zmniejszenie stężenia wodorowęglanu sodu we krwi, neutropenia, apraksja, zaburzenia rytmu okołodobowego, hiperestezja, osłabienie węchu, drżenie samoistne, akinezja, brak reakcji na bodźce, ślepota jednostronna, ślepota przemijająca, jaskra, zaburzenia akomodacji, uszkodzenie postrzegania głębi obrazu, mroczki iskrzące, obrzęk powiek, ślepota zmierzchowa, niedowidzenie, kamienie moczowodowe, nerkowa kwasica cewkowa, zespół Stevensa - Johnsona, rumień wielopostaciowy, patologiczny odór skórny, obrzęk wokół oczu, lokalna pokrzywka, uczucie dyskomfortu w kończynach, kwasica hiperchloremiczna, zespół Reynauda, obrzęk twarzy, kalcynoza, mania, anorgazmia, zaburzenia lękowe, zaburzenia w pobudzeniu seksualnym, poczucie braku nadziei/rozpaczy, zaburzenia orgazmu, hipomania, obniżenie doznań z osiągnięcia orgazmu. Bardzo rzadko: jaskra z zamkniętym kątem, zwyrodnienie plamki żółtej, zaburzenia ruchu gałek ocznych, toksyczna nekroliza naskórka, obrzęk alergiczny, obrzęk spojówek. Działania niepożądane zgłaszane częściej u dzieci (>2-krotnie) niż u osób dorosłych: zmniejszony lub zwiększony apetyt, kwasica hiperchloremiczna, hipokaliemia, zaburzenia zachowania, napady agresji, apatia, trudności w zasypianiu, myśli samobójcze, zaburzenia koncentracji, letarg, zaburzenia rytmu okołodobowego, sen niskiej jakości, nasilone łzawienie, bradykardia zatokowa, nieprawidłowe odczucia i zaburzenia chodu. Działania niepożądane, które odnotowano tylko u dzieci: eozynofilia, nadreaktywność psychoruchową, zawroty głowy, wymioty, hipertermia, gorączka i trudności w uczeniu się.

Symtopiram - interakcje

Topiramat włączony do terapii jednocześnie z innymi lekami przeciwpadaczkowymi (fenytoina, karbamazepina, kwas walproinowy, fenobarbital, prymidon, lamotrygina) nie wpływa na stężenia tych leków we krwi w stanie stacjonarnym, chociaż u niektórych pacjentów leczenie topiramatem i fenytoiną może powodować zwiększenie stężenia fenytoiny we krwi (w tym wypadku konieczne jest monitorowanie stężenia fenytoiny we krwi). Dodanie topiramatu do leczenia lamotryginą nie wpływa na stężenia lamotryginy w stanie stacjonarnym we krwi. Odstawienie lamotryginy nie wpływa na stężenie topiramatu. Topiramat jest inhibitorem CYP 2C19 i może wpływać na metabolizm innych leków metabolizowanych przez ten enzym (np. diazepam, imipramina, moklobemid, proguanil, omeprazol). Fenytoina i karbamazepina zmniejszają stężenie topiramatu we krwi, dołączenie, a także odstawienie fenytoiny lub karbamazepiny u pacjentów leczonych topiramatem, może powodować konieczność dostosowywania dawki topiramatu. Dołączenie lub odstawienie kwasu walproinowego nie powoduje klinicznie istotnych zmian stężenia topiramatu we krwi i w związku z tym nie jest konieczne dostosowanie dawki topiramatu. U pacjentów leczonych digoksyną i topiramatem zaleca się monitorowanie stężenia digoksyny we krwi, gdyż topiramat może zmniejszać AUC digoksyny o 12%. Nie należy stosować topiramatu jednocześnie z lekami wpływającymi hamująco na o.u.n. lub alkoholem. Podczas jednoczesnego stosowania z preparatami dziurawca obserwowano zmniejszoną skuteczność topiramatu. U pacjentek stosujących jednocześnie z topiramatem doustne preparaty antykoncepcyjne zawierające estrogeny, należy liczyć się ze zmniejszoną skutecznością działania antykoncepcyjnego oraz z częstszym występowaniem krwawień międzymiesiączkowych. Podczas jednoczesnego stosowania topiramatu z litem, należy kontrolować stężenie litu we krwi. Po dodaniu topiramatu do leczenia rysperydonem znaczne częściej zgłaszano działania niepożądane niż przed włączeniem topiramatu (senność, zaburzenia czucia i nudności). Hydrochlorotiazyd zwiększał maksymalne stężenie topiramatu we krwi o 27%, natomiast AUC o 29% - konieczne może być dostosowanie dawki topiramatu. Topiramat zmniejsza stężenie potasu we krwi, działanie to jest większe po jednoczesnym zastosowaniu topiramatu i hydrochlorotiazydu. Średnie maksymalne stężenie oraz średnie wartości AUC metforminy zwiększyły się odpowiednio o 18% i 25%, podczas gdy klirens leku zmniejszył się o 20%, gdy metformina była podawana jednocześnie z topiramatem. Gdy topiramat był podawany jednocześnie z metforminą, jego klirens był zmniejszony. Należy zwrócić szczególną uwagę na właściwe monitorowanie parametrów przebiegu cukrzycy, u pacjentów leczonych metforminą, gdy topiramat jest dodawany lub wycofywany z terapii. W badaniu interakcji topiramatu i pioglitazonu zaobserwowano zmniejszenie o 15% AUC dla pioglitazonu i brak zmian wartości stężenia maksymalnego. Jeżeli topiramat jest dołączany do leczenia pioglitazonem lub gliburydem albo pioglitazon lub gliburyd jest dodawany do leczenia topiramatem, należy zachować szczególną ostrożność, podczas rutynowego monitorowania pacjentów, w celu zapewnienia odpowiedniej kontroli cukrzycy. Podczas podawania topiramatu stwierdzono zmniejszenie wartości AUC gliburydu o 25%, układowa ekspozycja na aktywne metabolity gliburydu także uległa zmniejszeniu. Jednoczesne stosowanie topiramatu z kwasem walproinowym wiązało się ze zwiększeniem stężenia amoniaku we krwi z towarzyszącą encefalopatią lub bez u pacjentów, którzy tolerowali monoterapię każdym z tych leków. Topiramat nie zmieniał w istotny sposób stężenia we krwi amitryptyliny, haloperidolu i propranololu, chociaż zwiększał ekspozycję na metabolity tych leków. Podczas stosowania z diltiazemem wartość AUC zmniejszyła się o 25% dla diltiazemu i o 18% dla deacetylodiltiazemu, AUC dla topiramatu zwiększyło się o 20%. Podczas podawania topiramatu stwierdzono zwiększenie wartości AUC flunaryzyny o 16%. Nie stwierdzono interakcji farmakokinetycznych pomiędzy topiramatem i sumatryptanem, pizotyfenem, wenlafaksyną lub dihydroergotaminą. Należy unikać jednoczesnego stosowania topiramatu i leków predysponujących do kamicy nerkowej (acetazolamid, sole wapnia, triamteren, witamina C, sakwinawir).

Symtopiram - dawkowanie

Doustnie. Dawkę i szybkość jej zwiększania należy dostosować indywidualnie u każdego pacjenta. Leczenie należy rozpocząć od małej dawki i następnie stopniowo ją zwiększać do dawki skutecznej. Nie ma konieczności kontrolowania stężeń topiramatu we krwi w celu uzyskania optymalnego wyniku leczenia preparatem. Podczas odstawiania równocześnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych, w celu zmiany leczenia na monoterapię topiramatem, należy uwzględnić, jaki może mieć to wpływ na skuteczność kontroli napadów. Zaleca się stopniowe odstawianie innych leków poprzez zmniejszenie wielkości ich dawek o 1/3 co drugi tydzień, chyba że względy bezpieczeństwa powodują konieczność natychmiastowego zakończenia stosowanych jednocześnie innych leków przeciwpadaczkowych. Po odstawieniu leków indukujących enzymy wątrobowe stężenie topiramatu zwiększy się i może być konieczne zmniejszenie dawki topiramatu, w zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta. W rzadkich przypadkach dodanie topiramatu do leczenia fenytoiną może wymagać dostosowania dawki fenytoiny w celu osiągnięcia optymalnego wyniku leczenia. Dodanie lub zaprzestanie podawania fenytoiny lub karbamazepiny z topiramatem stosowanym jako lek uzupełniający może powodować konieczność dostosowania dawki topiramatu. Monoterapia padaczki. Dorośli: początkowo 25 mg, wieczorem, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać w odstępach 1- lub 2-tygodniowych o 25-50 mg na dobę i podawać w 2 dawkach. W przypadku, gdy pacjent nie toleruje powyższego schematu zwiększania dawki, dawkę można zwiększać o mniejszą wartość lub w dłuższych odstępach. Zalecana początkowa dawka docelowa w monoterapii wynosi 100-200 mg na dobę w 2 dawkach, a maksymalna zalecana dawka dobowa - 500 mg w 2 dawkach. Niektórzy pacjenci do uzyskania efektu terapeutycznego wymagali dawki 1000 mg na dobę. Dzieci (powyżej 6 lat) i młodzież: początkowo 0,5-1 mg/kg mc., na noc, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać w odstępach 1- lub 2-tygodniowych o 0,5-1 mg/kg mc. na dobę i podawać w 2 dawkach. Jeśli dziecko nie toleruje powyższego schematu zwiększania dawki, dawkę można zwiększać o mniejszą wartość lub w dłuższych odstępach. Zalecana początkowa dawka docelowa w monoterapii u dzieci wynosi 100 mg na dobę w zależności od odpowiedzi klinicznej (tj. ok. 2 mg/kg mc. na dobę u dzieci w wieku 6-16 lat). Leczenie uzupełniające padaczki. Dorośli: początkowo 25-50 mg, na noc, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać w odstępach 1- lub 2-tygodniowych o 25-50 mg na dobę i podawać w 2 dawkach, u niektórych pacjentów można uzyskać skuteczność terapeutyczną przy stosowaniu preparatu raz na dobę. Zazwyczaj stosowana dawka dobowa wynosi 200-400 mg w 2 dawkach. Dzieci (powyżej 2 lat) i młodzież: początkowo 25 mg (lub mniej - w zakresie 1-3 mg/kg mc. na dobę) na noc, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać w odstępach 1- lub 2-tygodniowych o 1-3 mg/kg mc. na dobę i podawać w 2 dawkach. Zalecana całkowita dawka topiramatu u dzieci wynosi 5-9 mg kg mc. na dobę w 2 dawkach. Przebadano dawki do 30 mg/ kg mc. na dobę i dawki te były dobrze tolerowane. Migrena. Dorośli: początkowo 25 mg, na noc, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać o 25 mg na dobę, co tydzień. W przypadku, gdy pacjent nie toleruje powyższego schematu zwiększania dawki, dawkę można zwiększać w dłuższych odstępach. Zalecana całkowita dawka dobowa topiramatu w profilaktyce migreny wynosi 100 mg na dobę w 2 dawkach. U niektórych pacjentów 50 mg na dobę jest dawką skuteczną. Preparat stosowano także w dawce 200 mg na dobę.
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek czas potrzebny do uzyskania stężenia w stanie stacjonarnym po każdej zmianie dawki może być dłuższy. W przypadku pacjentów poddawanych hemodializie, należy podać dodatkową dawkę topiramatu równą około połowie dawki dobowej w dniu wykonywania zabiegu hemodializy. Dodatkową dawkę należy podać w 2 dawkach na początku i po zakończeniu hemodializy. Dawka uzupełniająca może być różna w zależności od rodzaju dializy oraz użytego sprzętu.
Preparat można przyjmować niezależnie od posiłków. Tabletek nie należy dzielić.

Symtopiram - uwagi

Lek należy odstawiać stopniowo, aby zmniejszyć możliwość zwiększenia częstości napadów padaczkowych. W badaniach klinicznych dawki zmniejszano w 1-tygodniowych odstępach o 50-100 mg u pacjentów dorosłych z padaczką i o 25-50 mg u dorosłych przyjmujących topiramat w dawkach do 100 mg na dobę w profilaktyce migreny. W badaniach klinicznych u dzieci topiramat odstawiano stopniowo przez 2-8 tyg. W sytuacjach, w których zachodzi konieczność szybkiego odstawienia topiramatu, zaleca się obserwację pacjentów. W trakcie terapii bardzo ważne jest zapewnienie odpowiedniego nawodnienia organizmu. Lek może powodować zaburzenia widzenia lub niewyraźne widzenie, senność, zawroty głowy oraz inne zaburzenia o.u.n., które mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługę urządzeń mechanicznych.