Tamoxifen-Egis - skład
1 tabl. zawiera 20 mg tamoksyfenu w postaci cytrynianu. Tabl. zawierają laktozę.
Reklama
Tamoxifen-Egis - działanie
Tamoksyfen jest niesteroidową pochodną trifenyloetylenu. Zależnie od tkanki działa jako antagonista lub agonista estrogenów. U pacjentek z rakiem piersi tamoksyfen działa przede wszystkim jako antyestrogen. Wiążąc się z receptorem estrogenowym w guzie, uniemożliwia wiązanie się estrogenów z tym receptorem. W badaniach klinicznych u części pacjentek, pomimo braku receptora estrogenowego w guzie, tamoksyfen wykazuje również korzystne działanie kliniczne. W tych przypadkach mechanizm działania tamoksyfenu jest prawdopodobnie inny. U kobiet po menopauzie preparat zmniejsza o 10-20% stężenie cholesterolu całkowitego oraz lipoprotein o małej gęstości (LDL). Nie zmniejsza wysycenia mineralnego kości. Po podaniu doustnym lek szybko się wchłania z przewodu pokarmowego, osiągając maksymalne stężenie we krwi po 4-7 h. Stan stacjonarny jest osiągany po około 4 tyg. leczenia w dawce 40 mg na dobę. Silnie wiąże się z białkami osocza. Tamoksyfen jest metabolizowany na drodze hydroksylacji, demetylacji i sprzęgania. Część metabolitów wykazuje działanie kliniczne podobne do działania tamoksyfenu. Tamoksyfen jest wydalany głównie z kałem. Jego T0,5 wynosi około 7 dni, a dla głównego metabolitu - N-demetylotamoksyfenu - 14 dni.
Reklama
Tamoxifen-Egis - wskazania
Leczenie raka piersi.
Reklama
Tamoxifen-Egis - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciąża (u pacjentek w okresie przed menopauzą przed rozpoczęciem leczenia tamoksyfenem należy wykluczyć ciążę).
Reklama
Tamoxifen-Egis - ostrzeżenia
Podczas stosowania leku u niektórych pacjentek przed menopauzą dochodzi do zahamowania miesiączkowania. Podczas leczenia tamoksyfenem obserwowano zwiększenie częstości występowania zmian w błonie śluzowej macicy, takich jak przerost, polipy, rak. Obserwowano również zwiększenie częstości występowania mięśniaków macicy (głównie złośliwych guzów mieszanych mezodermalnych). Mechanizm powstawania tych zmian jest nieznany lecz może być skutkiem działania tamoksifenu podobnego do działania estrogenów. Należy bardzo dokładnie badać pacjentki, które były wcześniej leczone tamoksyfenem i podczas leczenia występowały u nich działania niepożądane ze strony układu rozrodczego, zwłaszcza krwawienia z dróg rodnych, zaburzenia miesiączkowania, upławy, bóle i (lub) uczucie ciężkości w dole brzucha. Podczas leczenia obserwowano występowanie pierwotnych nowotworów innych niż nowotwór drugiej piersi lub błony śluzowej macicy. Nie ustalono związku przyczynowo skutkowego pomiędzy występowaniem tych nowotworów a podawaniem tamoksyfenu. W opóźnionej mikrochirurgicznej rekonstrukcji piersi przyjmowanie leku zwiększać ryzyko powikłań w obrębie przeszczepionych mikronaczyniowych płatów tkanek własnych. Ryzyko wystąpienia żylnego zespołu zakrzepowo-zatorowego było 2 do 3-krotnie większe u zdrowych kobiet przyjmujących tamoksyfen. U pacjentek z rakiem piersi należy przeprowadzać szczegółowy wywiad, w tym również wywiad rodzinny dotyczący występowania żylnego zespołu zakrzepowo-zatorowego. Jeżeli u pacjentki występują czynniki sprzyjające występowaniu zaburzeń zatorowo-zakrzepowych, należy przeprowadzić szczegółowe badania w celu potwierdzenia czynników ryzyka wystąpienia zespołu zakrzepowo-zatorowego. Decyzja o zastosowaniu tamoksyfenu powinna być podjęta na podstawie oceny ryzyka wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej i korzyści wynikających z leczenia. U niektórych pacjentek uzasadnione może być jednoczesne zastosowanie tamoksyfenu i profilaktyki przeciwzakrzepowej. Dodatkowe ryzyko wystąpienia żylnego zespołu zakrzepowo-zatorowego zwiększa się wraz z wiekiem, w przypadku znacznej otyłości oraz w przypadku występowania innych czynników ryzyka tego zespołu. U wszystkich pacjentek należy rozważyć ryzyko i korzyści wynikające z leczenia tamoksyfenem przed jego zastosowaniem. U pacjentek z rakiem piersi, ryzyko wystąpienia zespołu zatorowo-zakrzepowego jest większe również w przypadku jednoczesnego stosowania chemioterapii. U niektórych pacjentek z rakiem piersi, u których stwierdzono wiele czynników ryzyka zespołu zakrzepowo-zatorowego, uzasadnione może być zastosowanie długookresowej profilaktyki przeciwzakrzepowej. U pacjentek z rakiem piersi leczenie tamoksyfenem można przerwać jedynie wtedy, gdy ryzyko wystąpienia zakrzepicy przeważa nad ryzykiem związanym z nagłym przerwaniem leczenia. Wszystkie pacjentki powinny być objęte odpowiednio dobranym, profilaktycznym postępowaniem przeciwzakrzepowym, obejmującym pończochy o regulowanym stopniu ucisku noszone przez czas pobytu w szpitalu, wczesną mobilizację (o ile to możliwe) oraz leki przeciwzakrzepowe. Jeśli u jakiejkolwiek pacjentki wystąpi zdarzenie zakrzepowo-zatorowe, tamoksyfen należy natychmiast odstawić i włączyć odpowiednie leczenie zakrzepicy. U pacjentek otrzymujących tamoksyfen z powodu raka piersi decyzję o wznowieniu leczenia tamoksyfenem należy podjąć biorąc pod uwagę całkowite ryzyko dla pacjentki. U niektórych pacjentek z rakiem piersi uzasadniona może być kontynuacja leczenia tamoksyfenem z jednoczesną profilaktyką przeciwzakrzepową. Pacjentkom należy zalecać, aby natychmiast zgłaszały się do swoich lekarzy, jeśli stwierdzą u siebie jakiekolwiek objawy choroby zakrzepowo-zatorowej. Podczas stosowania tamoksyfenu odnotowano ciężkie niepożądane reakcje skórne, w tym zespół Stevensa-Johnsona oraz toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, mogące zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. Podczas przepisywania leku należy poinformować pacjenta o możliwych przedmiotowych i podmiotowych objawach oraz ściśle kontrolować, czy nie występują reakcje skórne. Jeśli wystąpią objawy wskazujące na takie reakcje, preparat należy natychmiast odstawić i rozważyć zastosowanie alternatywnego leczenia (jeśli właściwe). Jeśli u pacjenta wystąpiła ciężka reakcja skórna po zastosowaniu leku, nie należy nigdy wznawiać leczenia tamoksyfenem.U pacjentów z dziedzicznym obrzękiem naczynioruchowym tamoksyfen może wywołać lub zaostrzać objawy obrzęku naczynioruchowego. W piśmiennictwie wykazano, że osoby z wolnym metabolizmem przy udziale CYP2D6 mają zmniejszone osoczowe stężenie endoksyfenu, jednego z najważniejszych aktywnych metabolitów tamoksifenu. Jednoczesne przyjmowanie leków hamujących CYP2D6 może prowadzić do zmniejszenia stężeń aktywnego metabolitu endoksyfenu. W związku z tym, o ile to możliwe, w czasie leczenia tamoksyfenem należy unikać stosowania silnych inhibitorów CYP2D6 (np. paroksetyny, fluoksetyny, chinidyny, cinakalcetu czy bupropionu). Podczas stosowania leku zaleca się, aby nie spożywać alkoholu. Tabl. zawierają laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, całkowitym niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego preparatu. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na tabletkę, to zasadniczo oznacza "nie zawiera sodu".
Reklama
Tamoxifen-Egis - ciąża
Preparatu nie wolno stosować w ciąży. Istnieje niewielka ilość doniesień o wystąpieniu poronień samoistnych, wad wrodzonych oraz obumarcia płodów, choć związek przyczynowy nie został ustalony. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykluczyć u pacjentki ciążę, a podczas terapii tamoksyfenem pacjentki powinny stosować skuteczne niehormonalne metody antykoncepcji w trakcie leczenia i przez co najmniej 2 miesiące po jego zakończeniu. Pacjentki należy poinformować, jakie zagrożenie dla płodu może stanowić terapia tamoksyfenem w czasie ciąży lub w ciągu 2 miesięcy od zakończenia leczenia. Z ograniczonych danych wynika, że lek i jego czynne metabolity są wydzielane i z czasem kumulują się w mleku karmiących kobiet, dlatego nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią. Decyzja o zaprzestaniu karmienia lub zaprzestaniu leczenia tamoksyfenem powinna zostać podjęta po uwzględnieniu korzyści dla matki wynikających z kontynuowania leczenia.
Reklama
Tamoxifen-Egis - efekty uboczne
Bardzo często: zatrzymanie płynów, uderzenia gorąca, nudności, wysypka skórna, krwawienia z dróg rodnych, upławy, zmęczenie. Często: włókniako-mięśniaki macicy, anemia, reakcje nadwrażliwości, incydenty niedokrwienia mózgu, bóle głowy, zamroczenie, zaburzenia czucia (w tym parestezje i zaburzenia smaku), zaćma, retinopatia, wymioty, biegunka, zaparcia, zmiany aktywności enzymów wątrobowych, stłuszczenie wątroby, łysienie, kurcze mięśni nóg, bóle mięśni, świąd sromu, zmiany endometrium (w tym hiperplazja i polipy), zwiększenie stężenia trójglicerydów, incydenty zakrzepowe (w tym zakrzepica żył głębokich, zakrzepica drobnych naczyń i zator tętnicy płucnej). Niezbyt często: rak endometrium, trombocytopenia, leukopenia, hiperkalcemia (u pacjentek z przerzutami do kości), zaburzenia widzenia, śródmiąższowe zapalenie płuc, zapalenie trzustki, marskość wątroby. Rzadko: mięsaki macicy (głównie złośliwe guzy mieszane mezodermalne), neutropenia, agranulocytoza, zapalenie nerwu wzrokowego, neuropatia, zmiany rogówki, zapalenie wątroby, cholestaza, uszkodzenie komórek wątroby, martwica wątroby, obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevens-Johnsona, zapalenie naczyń skórnych, pęcherzyca, rumień wielopostaciowy, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, endometrioza, torbielowate obrzęki jajników, polipy pochwy, powiększenie guza. Bardzo rzadko: skórny toczeń rumieniowaty, porfiria skórna późna, nawrót objawów popromiennych. Częstość nieznana: zaostrzenie dziedzicznego obrzęku naczynioruchowego.
Tamoxifen-Egis - interakcje
Podczas jednoczesnego stosowania tamoksyfenu i leków przeciwzakrzepowych z grupy pochodnych kumaryny może dochodzić do zwiększenia działania przeciwzakrzepowego (zaleca się kontrolowanie układu krzepnięcia u pacjentów leczonych jednocześnie tymi lekami). Podczas jednoczesnego stosowania z lekami cytotoksycznymi występuje zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań zatorowo-zakrzepowych (należy rozważyć zastosowanie profilaktyki przeciwzakrzepowej podczas chemioterapii). Wykazano, że stosowanie tamoksyfenu w połączeniu z inhibitorem aromatazy (np. anastrozolem) jako terapią adjuwantową nie zapewnia większej skuteczności w porównaniu ze stosowaniem samego tamoksyfenu. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tamoksyfenu i innych leków, które zwiększają aktywność enzymu CYP 3A4 układu enzymatycznego cytochromu P-450 (np. ryfampicyna). Zwiększenie aktywności enzymu CYP3A4, który bierze udział w metabolizmie tamoksyfenu, może spowodować zmniejszenie stężenia leku w surowicy - nie wiadomo, czy zjawisko to ma znaczenie kliniczne. W piśmiennictwie opisano farmakokinetyczne interakcje z inhibitorami izoenzymu CYP2D6, wykazujące 65-75% zmniejszenie stężenia w osoczu jednej z najbardziej aktywnych postaci leku, czyli 4-hydroksy-N-desmetylotamoksyfenu (endoksyfenu). W badaniach opisywano zmniejszenie skuteczności tamoksyfenu podczas jednoczesnego stosowania leków przeciwdepresyjnych z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) (np. paroksetyny). W związku z tym, że nie można wykluczyć osłabienia działania tamoksyfenu, należy unikać jednoczesnego stosowania tego leku z silnymi inhibitorami CYP2D6 (np. paroksetyną, fluoksetyną, chinidyną, cinakalcetem czy bupropionem).
Tamoxifen-Egis - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: zalecana dawka dobowa wynosi 20 - 40 mg na dobę, podawanych w dawkach podzielonych 2 razy na dobę lub jako 1 dawka raz na dobę. We wczesnym stadium choroby, obecnie rekomenduje się leczenie nie krótsze niż 5 lat. Należy określić optymalną długość leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Nie zaleca się podawania preparatu dzieciom, gdyż nie ustalono u nich bezpieczeństwa stosowania i skuteczności tamoksyfenu w tej grupie wiekowej.
Tamoxifen-Egis - uwagi
Jest mało prawdopodobne, aby tamoksyfen miał wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak, w związku ze zgłaszanym uczuciem zmęczenia po zastosowaniu leku, należy zachować ostrożność, podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, gdy takie objawy utrzymują się.
