Tarceva - skład
1 tabl. powl. zawiera 25 mg, 100 mg lub 150 mg erlotynibu (w postaci chlorowodorku), lek zawiera laktozę.
Reklama
Tarceva - działanie
Lek przeciwnowotworowy - inhibitor kinazy tyrozynowej. Erlotynib jest inhibitorem kinazy tyrozynowej receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu/receptora typu 1 dla ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR znanego także jako HER1). Silnie hamuje wewnątrzkomórkową fosforylację EGFR, co prowadzi do zatrzymania podziałów komórki i (lub) jej śmierci. Mutacje EGFR mogą prowadzić do istotnej aktywacji antyapoptotycznych oraz proliferacyjnych szlaków sygnałowych. Znacząca skuteczność erlotynibu w blokowaniu przekaźnictwa sygnału poprzez ścieżkę związaną z EGFR w komórkach guzów nowotworowych wykazujących mutację EGFR jest przypisywana ścisłemu wiązaniu się erlotynibu z miejscem wiążącym ATP w zmutowanej domenie kinazowej receptora EGFR. W wyniku blokowania przekaźnictwa zstępującego zostaje zatrzymana proliferacja komórek oraz indukowana śmierć komórki poprzez wewnętrzną ścieżkę apoptozy. Maksymalne stężenia erlotynibu we krwi uzyskuje się w ciągu ok. 4 h po podaniu doustnym. Biodostępność całkowita wynosi 59%. Ekspozycja po podaniu doustnym może ulegać zwiększeniu pod wpływem pożywienia. Erlotynib wiąże się z białkami osocza w ok. 95%. Metabolizowany jest w wątrobie, głównie przez CYP3A4 i w mniejszym stopniu CYP1A2. Metabolizm pozawątrobowy przebiegający z udziałem CYP3A4 w jelicie, CYP1A1 w płucach i CYP1B1 w tkankach nowotworowych, może być elementem klirensu metabolicznego erlotynibu. Zidentyfikowano trzy główne szlaki metaboliczne: O-demetylację, utlenianie grupy acetylenowej i hydroksylację pierścienia aromatycznego grupy fenyloacetylowej. Główne metabolity erlotynibu - OSI-420 i OSI-413, powstałe w wyniku O-demetylacji po jednej stronie łańcucha, wykazują siłę działania porównywalną do erlotynibu. Erlotynib jest wydalany przede wszystkim w postaci metabolitów z kałem (> 90%), a wydalanie nerkowe stanowi niewielką część (ok. 9%) dawki doustnej. Mniej niż 2% dawki doustnej jest wydalane w postaci macierzystego leku. Mediana T0,5 leku wynosi 36,2 h - można więc oczekiwać, że czas potrzebny do uzyskania stanu stacjonarnego stężenia we krwi będzie wynosił ok. 7-8 dni.
Reklama
Tarceva - wskazania
Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP). Leczenie pierwszego rzutu u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NDRP) miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, z aktywującymi mutacjami EGFR. Terapia podtrzymująca u pacjentów z miejscowo zaawansowanym NDRP lub z NDRP z przerzutami, z aktywującymi mutacjami EGFR, u których nastąpiła stabilizacja choroby po chemioterapii pierwszego rzutu. Leczenie pacjentów z miejscowo zaawansowanym NDRP lub NDRP z przerzutami, u których doszło do niepowodzenia leczenia po uprzednim zastosowaniu co najmniej jednego schematu chemioterapii. Przy przepisywaniu preparatu należy wziąć pod uwagę czynniki związane z wydłużeniem przeżycia. Nie wykazano korzyści, co do czasu przeżycia ani innych istotnych klinicznie skutków leczenia u pacjentów z nowotworami, w których w badaniu immunohistochemicznym (IHC) nie stwierdzano ekspresji receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR). Rak trzustki. Preparat w skojarzeniu z gemcytabiną jest wskazany w leczeniu pacjentów z rakiem trzustki z przerzutami. Przy przepisywaniu preparatu należy wziąć pod uwagę czynniki związane z wydłużeniem przeżycia. Nie wykazano korzyści co do czasu przeżycia u pacjentów z chorobą miejscowo zaawansowaną.
Reklama
Tarceva - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na erlotynib lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Tarceva - ostrzeżenia
Rozważając zastosowanie erlotynibu w leczeniu pierwszego rzutu lub leczeniu podtrzymującym z powodu miejscowego zaawansowanego NDRP lub NDRP z przerzutami należy określić status mutacji EGFR u pacjenta. Należy przeprowadzić test z określonym progiem czułości i o udowodnionej przydatności do określania statusu mutacji EGFR, z wykorzystaniem DNA guza pochodzącego z próbki tkanki lub wolnego DNA znajdującego się w krwioobiegu (cfDNA) pochodzącego z próbki krwi (osocza). W przypadku otrzymania wyniku ujemnego dla mutacji aktywujących testu cfDNA, zaleca się wykonanie testu tkankowego. Ze względu na ryzyko rozwoju śródmiąższowej choroby płuc (ILD), u pacjentów, u których nagle wystąpią nowe i (lub) narastające, niewyjaśnione objawy ze strony płuc, takie jak duszność, kaszel i gorączka, należy przerwać stosowanie erlotynibu do czasu przeprowadzenia oceny diagnostycznej. Szczególnego monitorowania wymagają pacjenci leczeni erlotynibem jednocześnie z gemcytabiną. W przypadku rozpoznania śródmiąższowej choroby płuc, erlotynib należy odstawić i w razie konieczności wdrożyć odpowiednie leczenie. Większą częstość występowania ILD obserwowano wśród pacjentów w badaniach prowadzonych w Japonii. W przypadku wystąpienia biegunki o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu, należy wdrożyć leczenie, np. loperamidem. W niektórych przypadkach może zachodzić konieczność zmniejszenia dawki erlotynibu. W przypadku ciężkiej lub uporczywej biegunki, nudności, jadłowstrętu lub wymiotów z towarzyszącym odwodnieniem, należy przerwać stosowanie erlotynibu i wdrożyć postępowanie mające na celu przeciwdziałanie odwodnieniu. Jest to szczególnie istotne w grupach pacjentów obciążonych czynnikami ryzyka, takimi jak równoczesne przyjmowanie chemioterapii i innych leków, predysponujące objawy, choroby lub inne czynniki, w tym podeszły wiek. Może być konieczne nawodnienie pacjentów drogą dożylną. Ponadto, u pacjentów zagrożonych odwodnieniem należy monitorować czynność nerek oraz stężenia elektrolitów we krwi, w tym stężenie potasu. Nie należy stosować erlotynibu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z istniejącą wcześniej chorobą wątroby lub przyjmujących jednocześnie z erlotynibem leki o działaniu hepatotoksycznym, należy okresowo kontrolować czynność wątroby. Jeżeli wystąpią ciężkie zmiany czynności wątroby, leczenie erlotynibem należy przerwać. Z uwagi na ryzyko wystąpienia perforacji przewodu pokarmowego, należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów przyjmujących jednocześnie inhibitory angiogenezy, kortykosteroidy, NLPZ i (lub) chemioterapię z zastosowaniem taksanów, a także pacjentów z wrzodem trawiennym lub chorobą uchyłkową jelit w wywiadzie. U pacjentów, u których dojdzie do perforacji przewodu pokarmowego, należy całkowicie zaprzestać leczenia erlotynibem. Należy czasowo przerwać lub całkowicie zaprzestać leczenia erlotynibem, jeżeli u pacjenta wystąpią nasilone zmiany skórne pęcherzowe, złuszczające lub o charakterze pryszczy. Pacjenci z pęcherzowymi oraz złuszczającymi zmianami skórnymi powinni być badani pod kątem zakażenia skóry i leczeni zgodnie z obowiązującymi wytycznymi. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z występującym w wywiadzie zapaleniem rogówki, wrzodziejącym zapaleniem rogówki lub ciężką postacią suchości oka. Stosowanie soczewek kontaktowych jest również czynnikiem ryzyka zapalenia rogówki oraz owrzodzenia. Pacjentom z objawami sugerującymi zapalenie rogówki (zapalenie oka, łzawienie, nadwrażliwość na światło, nieostre widzenie, ból oka i (lub) zaczerwienienie oka) należy zalecić niezwłoczną konsultację okulistyczną. W przypadku potwierdzenia rozpoznania wrzodziejącego zapalenia rogówki, leczenie należy przerwać lub zakończyć. W przypadku zdiagnozowania zapalenia rogówki, należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka dalszego stosowania erlotynibu. Zachować ostrożność stosując erlotynib z lekami, z którymi wchodzi w interakcje (m.in. inhibitory i induktory CYP3A4 lub CYP1A2, leki zmieniające pH soku żołądkowego) oraz u palaczy tytoniu (indukcja CYP1A2) - patrz interakcje. Ze względu na zawartość laktozy, leku nie należy stosować u pacjentów z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Tarceva - ciąża
Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania erlotynibu u kobiet w ciąży, nie można wykluczyć niepożądanego działania leku na przebieg ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym powinny unikać zachodzenia w ciążę podczas stosowania leku. W trakcie leczenia i co najmniej przez 2 tyg. po jego zakończeniu należy stosować skuteczne metody antykoncepcji. U kobiet ciężarnych leczenie można kontynuować tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla płodu. Nie wiadomo, czy erlotynib przenika do mleka matki - ponieważ potencjalny szkodliwy wpływ na karmione piersią niemowlę jest nieznany, należy odradzać karmienie piersią podczas przyjmowania leku oraz przez co najmniej 2 tyg. po przyjęciu ostatniej dawki. Badania na zwierzętach nie wykazały zaburzenia płodności, natomiast wykazały wpływ leku na parametry związane z rozrodczością; potencjalne ryzyko stosowania erlotinibu u ludzi nie jest znane.
Reklama
Tarceva - efekty uboczne
Niedrobnokomórkowy rak płuca (monoterapia). W leczeniu II rzutu najczęściej występowały: wysypka (75%) i biegunka (54%). W większości przypadków były to reakcje 1st. lub 2st. i dawały się opanować bez konieczności leczenia. Wysypka i biegunka 3st. lub 4st. występowały z częstością odpowiednio 9% i 4%. Wysypka najczęściej objawia się jako łagodne lub umiarkowanie nasilone zmiany rumieniowe lub grudkowo-krostkowe, mogące pojawić się lub nasilać na skórze wystawionej na działanie promieni słonecznych. Pacjentom, którzy wystawieni są na działanie promieni słonecznych, można zalecić stosowanie odzieży ochronnej i (lub) kremów chroniących przed słońcem (np. zawierających minerały). W terapii podtrzymującej po leczeniu I rzutu u pacjentów z zaawansowanym, nawrotowym NDRP lub NDRP z przerzutami jako kontynuacja standardowej chemioterapii pierwszego rzutu, opartej na pochodnych platyny nie odnotowano żadnych nowych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa terapii. Najczęściej występowały: wysypka i biegunka. Nie obserwowano wysypki ani biegunki 4st.. U pacjentów z NDRP z mutacją aktywującą EGFR, leczonych erlotynibem jako lekiem I rzutu nie zaobserwowano żadnych nowych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa. Najczęściej występowały: wysypka i biegunka (we wszystkich stopniach, odpowiednio 80% i 57%); większość z tych reakcji była o łagodnym lub umiarkowanym nasileniu i nie wymagała interwencji. Wysypka i biegunka 3st. wystąpiły, odpowiednio u 9% i 4% pacjentów. Nie zaobserwowano przypadków wysypki ani biegunki w 4st.. Rak trzustki (erlotynib w skojarzeniu z gemcytabiną). Najczęściej występowały: zmęczenie, wysypka i biegunka. Wysypkę lub biegunkę 3st. lub 4st. odnotowano u 5% pacjentów. Reakcje występujące z większą częstością (≥3%) u pacjentów leczonych erlotynibem i gemcytabiną, niż w grupie placebo i występujące u co najmniej 10% pacjentów (bardzo często): zakażenia (ciężkie zakażenia, z neutropenią lub bez neutropenii, obejmowały zapalenie płuc, posocznicę i zapalenie tkanki łącznej), zmniejszenie masy ciała, jadłowstręt, suche zapalenie rogówki i spojówek, zapalenie spojówek,
depresja, neuropatia, ból głowy, duszność, kaszel, biegunka (może prowadzić do odwodnienia, hipokaliemii i niewydolności nerek), nudności, wymioty, zapalenie jamy ustnej, ból brzucha, niestrawność, wzdęcie, wysypka (w tym wysypka trądzikopodobna), świąd, suchość skóry, łysienie, zmęczenie, gorączka, dreszcze. Inne obserwacje: podsumowanie reakcji niepożądanych - reakcje niepożądane, które występowały u pacjentów leczonych erlotynibem w monoterapii oraz u pacjentów leczonych erlotynibem w skojarzeniu z chemioterapią. Bardzo często: biegunka (w tym przypadki zgonów), nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby (w tym zwiększona aktywność AlAT, AspAT, zwiększone stężenie bilirubiny we krwi, przeważnie zaburzenia te miały niewielkie lub umiarkowane nasilenie, miały charakter przemijający lub były związane z przerzutami do wątroby), wysypka. Często: zapalenie rogówki, zapalenie spojówek, krwawienie z nosa, krwawienie z przewodu pokarmowego (niektóre przypadki związane z jednoczesnym stosowaniem warfaryny, niektóre z podawaniem NLPZ; obserwowano zgony), łysienie, suchość skóry, zanokcica, zapalenie mieszków włosowych, trądzik, trądzikowate zapalenie skóry, pęknięcia skóry, niewydolność nerek. Niezbyt często: zmiany dotyczące rzęs (wrastanie rzęs, nadmierny wzrost i pogrubienie rzęs), śródmiąższowa choroba płuc - ILD (w tym przypadki śmiertelne, u pacjentów otrzymujących erlotynib z powodu NDRP lub innych zaawansowanych nowotworów litych, częściej zaobserwowane wśród pacjentów w Japonii), perforacje przewodu pokarmowego (w tym przypadki zgonów), nadmierne owłosienie, zmiany dotyczące brwi, kruche i wiotkie paznokcie, łagodne reakcje skórne (takie jak przebarwienia), zapalenie nerek, białkomocz. Rzadko: niewydolność wątroby (w tym przypadki zgonów; czynnikami sprzyjającymi były istniejąca wcześniej choroba wątroby lub równoczesne przyjmowanie leków działających hepatotoksycznie), zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej. Bardzo rzadko: perforacje rogówki, owrzodzenia rogówki, zapalenie błony naczyniowej oka, zespół Stevensa-Johnsona i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (w tym przypadki zgonów).
Tarceva - interakcje
Erlotynib jest umiarkowanym inhibitorem CYP3A4 i CYP2C8 oraz silnym inhibitorem reakcji sprzęgania z kwasem glukuronowym, która przebiega za pośrednictwem UGT1A1. Jest również silnym inhibitorem CYP1A1, jednak fizjologiczne znaczenie tych właściwości nie jest znane, z uwagi na znacznie ograniczoną ekspresję CYP1A1 w tkankach ludzkich. Uprzednie leczenie lub jednoczesne stosowanie erlotynibu z prototypowymi substratami CYP3A4, jak midazolam i erytromycyna nie wpływało na ich klirens, powodowało jednak zmniejszenie biodostępności podawanego doustnie midazolamu do 24%. W innym badaniu klinicznym wykazano, że erlotynib nie wpływa na farmakokinetykę stosowanego jednocześnie substratu CYP3A4/2C8, paklitakselu. Dlatego wystąpienie istotnych interakcji wpływających na klirens innych substratów CYP3A4 jest mało prawdopodobne. Hamowanie reakcji sprzęgania z kwasem glukuronowym może wywoływać interakcje z lekami, które są substratami UGT1A1 i są wydalane wyłącznie na tej drodze. U pacjentów, u których stopień ekspresji UGT1A1 jest niski lub u pacjentów z genetycznie uwarunkowanymi zaburzeniami reakcji sprzęgania z kwasem glukuronowym (np. choroba Gilberta) mogą być zwiększone stężenia bilirubiny w surowicy - zachować ostrożność. Erlotynib jest metabolizowany w wątrobie głównie przy udziale CYP3A4 i w mniejszym stopniu CYP1A2 oraz pozawątrobowo z udziałem CYP3A4 w jelicie, CYP1A1 w płucach i CYP1B1 w tkankach nowotworowych. Mogą występować interakcje z lekami, które są metabolizowane przez te enzymy lub są ich inhibitorami bądź induktorami. Silne inhibitory CYP3A4, np. azolowe leki przeciwgrzybicze (ketokonazol, itrakonazol, worykonazol), inhibitory proteazy, erytromycyna lub klarytromycyna, hamują metabolizm erlotynibu i zwiększają jego stężenie we krwi - zachować ostrożność stosując silne inhibitory CYP3A4 z erlotynibem; jeżeli wystąpią działania niepożądane zależne od erlotynibu, zmniejszyć jego dawkę. Silne induktory CYP3A4, np. ryfampicyna, nasilają metabolizm erlotynibu i powodują istotne zmniejszenie jego stężenia we krwi - unikać stosowania silnych induktorów CYP3A4 z erlotynibem; jeżeli jednoczesne stosowanie jest konieczne, należy rozważyć zwiększenie dawki erlotynibu do 300 mg i kontrolować bezpieczeństwo leczenia (w tym czynność nerek i wątroby oraz stężenie elektrolitów we krwi), jeżeli takie leczenie jest dobrze tolerowane przez okres dłuższy niż 2 tyg. można rozważyć kolejne zwiększenie dawki erlotynibu do 450 mg, uważnie kontrolując bezpieczeństwo leczenia. Zmniejszenie ekspozycji na erlotynib może również występować pod wpływem innych induktorów CYP3A4, takich jak fenytoina, karbamazepina, barbiturany lub ziele dziurawca (Hypericum perforatum) - zachować ostrożność stosując takie leki z erlotynibem; w miarę możliwości należy rozważyć zastosowanie innych leków, które nie są induktorami CYP3A4. Silne inhibitory CYP1A2, np. fluwoksamina lub umiarkowane inhibitory CYP1A2, np. cyprofloksacyna mogą zwiększać ekspozycję na erlotynib i jego aktywny metabolit - zachować ostrożność stosując takie leki z erlotynibem, jeżeli wystąpią działania niepożądane zależne od erlotynibu, można zmniejszyć jego dawkę. Palenie tytoniu (indukcja CYP1A2) zmniejsza stężenie erlotynibu we krwi - należy zachęcać pacjentów do jak najszybszego zaprzestania palenia przed rozpoczęciem leczenia erlotynibem; nie oceniono skutków klinicznych zmniejszenia stężenia leku we krwi, jednak może ono mieć znaczenie kliniczne. Erlotynib jest substratem dla glikoproteiny-P. Jednoczesne stosowanie inhibitorów glikoproteiny-P, np. cyklosporyny lub werapamilu może prowadzić do zmiany dystrybucji i (lub) zmiany eliminacji erlotynibu - zachować ostrożność., gdyż następstwa tych interakcji z punktu widzenia np. toksyczności dla OUN nie są ustalone. Erlotynib charakteryzuje się zmniejszeniem rozpuszczalności przy pH >5. Leki, które zmieniają pH w górnym odcinku przewodu pokarmowego, np. inhibitory pompy protonowej (m.in. omeprazol), antagoniści receptora H2 (m.in. ranitydyna), leki zobojętniające kwas solny, mogą zmieniać rozpuszczalność erlotynibu, a zatem także jego biodostępność. Należy unikać jednoczesnego leczenia erlotynibem i inhibitorami pompy protonowej. Jeżeli podczas leczenia erlotynibem konieczne jest podanie leków zobojętniających kwas solny w żołądku, należy zastosować je co najmniej 4 h przed podaniem lub 2 h po podaniu dobowej dawki erlotynibu. W przypadku, kiedy rozważane jest podawanie ranitydyny leki powinny być podawane naprzemiennie, tzn. erlotynib musi być przyjęty 2 h przed podaniem lub 10 h po podaniu ranitydyny. Stosowanie erlotynibu z lekami przeciwzakrzepowymi z grupy kumaryn prowadzi do zwiększenia wartości INR i incydentów krwawień, niekiedy zakończonych zgonem - pacjentów należy regularnie monitorować pod kątem jakichkolwiek zmian parametrów czasu protrombinowego lub INR. Stosowanie erlotynibu ze statynami może zwiększać ryzyko miopatii, rzadziej - rabdomiolizy. Erlotynib zwiększa stężenie platyny we krwi - równoczesne stosowanie erlotynibu z karboplatyną i paklitakselem prowadzi do zwiększenia AUC platyny o 10,6%; pomimo znamienności statystycznej kliniczne znaczenie tej zmiany nie jest istotne; w praktyce klinicznej mogą występować inne czynniki prowadzące do zwiększonej ekspozycji na karboplatynę, jak niewydolność nerek. Nie zanotowano znaczącego wpływu karboplatyny lub pakalitakselu na właściwości farmakokinetyczne erlotynibu. Kapecytabina może zwiększyć stężenie erlotynibu we krwi, powodować statystycznie istotne zwiększenie AUC erlotynibu i graniczne zwiększenie Cmax. Nie zaobserwowano istotnego wpływu erlotynibu na farmakokinetykę kapecytabiny. Ze względu na mechanizm działania, inhibitory proteasomów, w tym bortezomib, mogą wpływać na działanie inhibitorów EGFR, w tym erlotynibu (degradacja EGFR). Nie obserwowano istotnego wpływu gemcytabiny na farmakokinetykę erlotynibu ani istotnego wpływu erlotynibu na farmakokinetykę gemcytabiny.
Tarceva - dawkowanie
Doustnie. Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP). Zalecana dawka dobowa wynosi 150 mg. Należy wykonać badanie na obecność mutacji EGFR zgodnie z zatwierdzonymi wskazaniami. Rak trzustki. Zalecana dawka dobowa wynosi 100 mg, w skojarzeniu z gemcytabiną. W przypadku pacjentów, u których nie wystąpiła wysypka w ciągu pierwszych 4-8 tyg. terapii, zasadność kontynuacji leczenia erlotynibem powinna być powtórnie oceniona. Jeżeli konieczna jest modyfikacja dawki erlotynibu, należy ją zmniejszać stopniowo po 50 mg. W przypadku jednoczesnego stosowania substratów i leków wpływających na CYP3A4 może być konieczna modyfikacja dawki (patrz interakcje). Szczególne grupy pacjentów. Zachować ostrożność stosując lek u pacjentów z niewydolnością wątroby. W przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych należy zredukować dawkę lub przerwać leczenie. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby - nie stosować. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania erlotynibu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (stężenie kreatyniny we krwi > 1,5 razy większe niż górna granica wartości prawidłowych). Nie wydaje się, aby zmiana dawkowania była konieczna u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Nie stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności erlotynibu u pacjentów w wieku <18 lat - nie stosować. U palaczy tytoniu ekspozycja na erlotynib jest zmniejszona ok. 50-60%; maksymalna tolerowana dawka leku u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca, którzy aktualnie palą papierosy wynosiła 300 mg. Skuteczność dawki 300 mg w leczeniu drugiego rzutu po niepowodzeniu chemioterapii w porównaniu z zalecaną dawką 150 mg nie była większa u pacjentów, którzy nadal palą papierosy; ponadto stwierdzono liczbowe zwiększenie częstości występowania wysypki, choroby śródmiąższowej płuc i biegunki u pacjentów otrzymujących większą dawkę erlotynibu - sobom aktualnie palącym należy zalecić zaprzestanie palenia. Sposób podania. Lek przyjmować co najmniej 1 h przed posiłkiem lub co najmniej 2 h po posiłku.
Tarceva - uwagi
Nie badano wpływu leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn; wiadomo jednak, że erlotynib nie powoduje upośledzenia sprawności umysłowej.
