Tarivid - skład
1 tabl. powl. zawiera 200 mg ofloksacyny. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Tarivid - działanie
Chemioterapeutyk z grupy fluorochinolonów. Drobnoustroje wrażliwe (w tym umiarkowanie wrażliwe): Bacillus anthracis, Bordetella pertussis, Campylobacter spp., Chlamydia spp., Chlamydophila pneumoniae, Corynebacterium spp., Enterobacter spp., Haemophilus influenzae, Legionella pneumophila, Moraxella catarrhalis, Morganella morganii, Mycoplasma hominis, Mycoplasma pneumoniae, Proteus vulgaris, Salmonella spp., Shigella spp., Streptococcus spp., Ureaplasma urealyticum, Yersinia spp. Drobnoustroje zmiennie wrażliwe (możliwość nabycia oporności): Citrobacter freundii, Escherichia coli, Klebsiella oxytoca, Klebsiella pneumoniae, Neisseria gonorrhoeae, Proteus mirabilis, Pseudomonas aeruginosa, Serratia spp., Staphylococcus koagulazo-ujemne, Staphylococcus aureus (wrażliwe na metycylinę), Streptococcus pneumoniae. Drobnoustroje oporne: Acinetobacter baumannii, Bacteroides spp., Clostridium difficile, Enterococcus spp., Listeria monocytogenes, Staphylococcus oporne na metycylinę, Nocardia spp. Ofloksacyna szybko i niemal całkowicie wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając Cmax po ok. 1 h. W ok. 25% wiąże się z białkami osocza. Jest w nieznacznym stopniu (5%) metabolizowana i wydalana głównie z moczem w postaci niezmienionej (80-90%). T0,5 wynosi 6-7 h.
Reklama
Tarivid - wskazania
Leczenie niżej wymienionych zakażeń u pacjentów dorosłych: ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek i powikłane zakażenia układu moczowego; bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego, zapalenie jąder i najądrzy; zapalenie narządów miednicy mniejszej, w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi. Dla poniżej wymienionych wskazań lek należy stosować tylko wtedy, gdy użycie innych leków przeciwbakteryjnych powszechnie zalecanych do leczenia tych zakażeń uzna się za niewłaściwe: niepowikłane zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie cewki moczowej, powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich, ostre bakteryjne zapalenie zatok, ostre nasilenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (w tym zapalenie płuc), pozaszpitalne zapalenie płuc. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych. Komunikat bezpieczeństwa z 20.03.2019 r. Nie należy przepisywać fluorochinolonów lub chinolonów: w celu leczenia niezbyt ciężkich lub samoograniczających się zakażeń (takich jak zapalenie gardła, zapalenie migdałków i ostre zapalenie oskrzeli); w celu zapobiegania biegunce podróżnych lub nawracającym zakażeniom dolnych dróg moczowych; w leczeniu zakażeń niebakteryjnych, np. niebakteryjnego (przewlekłego) zapalenia gruczołu krokowego; w leczeniu łagodnych do umiarkowanych zakażeń (w tym niepowikłanego zapalenia pęcherza, ostrego zaostrzenia przewlekłego zapalenia oskrzeli i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, ostrego bakteryjnego zapalenia błony śluzowej nosa i zatok oraz ostrego zapalenia ucha środkowego), chyba że inne antybiotyki, które są powszechnie zalecane w przypadku tych zakażeń, są uważane za nieodpowiednie; pacjentom, u których wcześniej występowały ciężkie działania niepożądane związane ze zastosowaniem antybiotyku chinolonowego lub fluorochinolonowego (zgłaszano występowanie zaburzających sprawność, długotrwałych i potencjalnie nieodwracalnych działań niepożądanych dotyczących głównie układu mięśniowo-szkieletowego i nerwowego).
Reklama
Tarivid - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na ofloksacynę, inne chinolony lub na którąkolwiek substancje pomocniczą. Padaczka, obniżony próg drgawkowy wskutek uszkodzenia OUN, np. po przebytym urazie czaszkowo-mózgowym, udarze mózgu lub po przebytym procesie zapalnym w obrębie OUN (zwiększone ryzyko wystąpienia drgawek). Zapalenie ścięgien po stosowaniu innych chinolonów. Dzieci i młodzież w okresie wzrostu. Ciąża, okres karmienia piersią.
Reklama
Tarivid - ostrzeżenia
Należy unikać stosowania ofloksacyny u pacjentów, u których w przeszłości podczas stosowania leków zawierających chinolony lub fluorochinolony występowały ciężkie działania niepożądane. Leczenie tych pacjentów ofloksacyną należy rozpoczynać tylko w przypadku braku alternatywnych metod leczenia i po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka. U pacjentów otrzymujących chinolony i fluorochinolony, niezależnie od ich wieku i istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy organizmu (mięśniowo-szkieletowy, nerwowy, psychiczny i zmysły). Po wystąpieniu pierwszych objawów przedmiotowych lub podmiotowych jakiegokolwiek ciężkiego działania niepożądanego należy niezwłocznie przerwać stosowanie ofloksacyny, a pacjentom należy zalecić skontaktowanie się z lekarzem prowadzącym wcelu uzyskania porady. Jest bardzo prawdopodobne, że oporne na metycylinę szczepy Staphylococcus aureus są także oporne na fluorochinolony, w tym ofloksacynę. Dlatego nie zaleca się stosowania ofloksacyny w leczeniu zakażeń wywołanych lub prawdopodobnie wywołanych przez MRSA, chyba że wyniki badań laboratoryjnych potwierdziły wrażliwość drobnoustrojów na ofloksacynę (i zwykle stosowane leki przeciwbakteryjne w leczeniu zakażeń MRSA uważa się za nieodpowiednie). Ze względu na wzrost oporności wśród szczepów Neisseria gonorrhoeae nie należy stosować ofloksacyny jako terapii empirycznej w przypadku podejrzenia zakażenia gonokokowego (rzeżączkowego zakażenia cewki moczowej, zapalenia narządów miednicy mniejszej oraz zapalenia jądra i najądrza), chyba że patogen został zidentyfikowany i potwierdzono, że jest wrażliwy na ofloksacynę. Jeśli po 3 dniach leczenia nie wystąpi poprawa kliniczna, należy rozważyć zmianę terapii. W przypadku zapalenia narządów miednicy mniejszej stosowanie ofloksacyny należy brać pod uwagę jedynie w połączeniu z antybiotykami o spektrum działania obejmującym beztlenowce. Należy wziąć pod uwagę lokalne występowanie oporności E. coli na fluorochinolony. Należy poinformować pacjenta, że jeśli wystąpią u niego reakcje obejmujące skórę i (lub) błony śluzowe, powinien natychmiast - przed kontynuowaniem leczenia - skontaktować się z lekarzem prowadzącym (ryzyko wystąpienia ciężkich niepożądanych reakcji skórnych). Opisywano wystąpienie reakcji nadwrażliwości i reakcji alergicznych po pierwszym podaniu fluorochinolonów. Reakcje anafilaktyczne i anafilaktoidalne mogą prowadzić do zagrażającego życiu wstrząsu, w niektórych przypadkach już po podaniu pierwszej dawki. W takim przypadku należy odstawić ofloksacynę i zastosować odpowiednie leczenie (np. przeciwwstrząsowe). Konieczna jest informacja o lokalnym występowaniu oporności. Szczególnie w przypadku ciężkich zakażeń lub braku odpowiedzi na leczenie należy wykonać diagnostykę mikrobiologiczną wyizolowanego szczepu bakterii oraz określić jego wrażliwość. Biegunka, szczególnie ciężka, uporczywa i (lub) krwawa, występująca podczas lub po zakończeniu leczenia ofloksacyną (w tym kilka tygodni po zakończeniu leczenia), może być objawem choroby związanej z Clostridium difficile (CDAD), w tym rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego. Jeśli podejrzewa się wystąpienie rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego, należy natychmiast odstawić ofloksacynę i zastosować odpowiednie leczenie specyficznymi antybiotykami (np. doustnie podawane wankomycyna, teikoplanina lub metronidazol). Nie należy stosować leków hamujących perystaltykę jelit. Chinolony mogą obniżać próg drgawkowy i wywołać drgawki. Ofloksacyna jest przeciwwskazana u pacjentów z padaczką w wywiadzie, należy zachować szczególną ostrożność stosując ofloksacynę u pacjentów ze skłonnością do napadów padaczkowych (pacjenci z rozpoznanymi zmianami w OUN, leczeni jednocześnie fenbufenem i podobnymi NLPZ lub lekami obniżającymi próg drgawkowy, np. teofiliną). Jeśli wystąpi napad drgawek, należy przerwać leczenie ofloksacyną. Zapalenie i zerwanie ścięgna (zwłaszcza, ale nie tylko, ścięgna Achillesa), czasami obustronne, może wystąpić już w ciągu 48 h po rozpoczęciu leczenia chinolonami i fluorochinolonami a ich występowanie zgłaszano nawet do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia. Ryzyko zapalenia ścięgna i zerwania ścięgna jest większe u starszych pacjentów, pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, pacjentów po przeszczepie narządu miąższowego oraz pacjentów leczonych jednocześnie kortykosteroidami. Z tego powodu należy unikać jednoczesnego stosowania kortykosteroidów. Po wystąpieniu pierwszych objawów zapalenia ścięgna (np. bolesny obrzęk, stan zapalny) należy przerwać leczenie ofloksacyną i rozważyć alternatywne leczenie. Chorą kończynę (chore kończyny) należy odpowiednio leczyć (np. unieruchomienie). Jeśli wystąpią objawy choroby ścięgien nie należy stosować kortykosteroidów. Należy odpowiednio zmodyfikować dawkę ofloksacyny u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Opisywano występowanie reakcji psychotycznych, w niektórych przypadkach, niekiedy już po zastosowaniu pojedynczej dawki leku, reakcje te przekształcały się w myśli samobójcze i zachowania groźne dla bezpieczeństwa pacjenta, w tym próby samobójcze. Jeśli u pacjenta wystąpią powyższe reakcje, to w momencie pojawienia się pierwszych objawów należy natychmiast przerwać stosowanie ofloksacyny, a pacjenta należy pouczyć, aby skontaktował się z lekarzem przepisującym ten lek w celu uzyskania porady. Należy rozważyć zastosowanie alternatywnego, niefluorochinolonowego leczenia przeciwbakteryjnego i rozpocząć odpowiednie postępowanie. Ofloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami psychotycznymi w wywiadzie lub u pacjentów z chorobą psychiczną. Należy zachować ostrożność, stosując ofloksacynę u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, ponieważ może dojść do uszkodzenia wątroby. Podczas leczenia fluorochinolonami opisywano wystąpienie piorunującego zapalenia wątroby, niekiedy prowadzącego do niewydolności wątroby (w tym zakończonej zgonem). Należy poinstruować pacjenta o konieczności przerwania stosowania leku i skontaktowania się z lekarzem, jeśli pojawią się objawy przedmiotowe i podmiotowe choroby wątroby, takie jak: jadłowstręt, żółtaczka, ciemne zabarwienie moczu, świąd lub tkliwy brzuch. Należy kontrolować wartości parametrów krzepnięcia krwi u pacjentów leczonych jednocześnie fluorochinolonami, w tym ofloksacyną, i antagonistami witaminy K (np. warfaryną), z uwagi na możliwe zwiększenie wartości parametrów krzepnięcia krwi (PT lub INR) i (lub) wystąpienie krwawienia. Fluorochinolony blokują przewodnictwo nerwowo-mięśniowe i mogą nasilać osłabienie mięśni u pacjentów z miastenią (obserwowano ciężkie działania niepożądane, w tym śmiertelne i powodujące konieczność zastosowania oddychania wspomaganego). Nie zaleca się stosowania ofloksacyny u pacjentów z miastenią w wywiadzie. Aby zapobiec wystąpieniu objawów nadwrażliwości na światło zaleca się unikanie silnego światła słonecznego lub sztucznego promieniowania UV (np. lampy słoneczne, solarium) podczas leczenia i przez 48 h po zakończeniu leczenia ofloksacyną. Stosowanie ofloksacyny, szczególnie długotrwałe, może doprowadzić do nadmiernego wzrostu drobnoustrojów niewrażliwych. Podstawowe znaczenie ma okresowa kontrola stanu pacjenta. Jeśli podczas leczenia wystąpi nadkażenie, należy zastosować odpowiednie leczenie. Należy zachować ostrożność podczas stosowania fluorochinolonów, w tym ofloksacyny, u pacjentów, u których występują czynniki ryzyka wydłużenia odstępu QT, np. u pacjentów: z wrodzonym zespołem długiego odstępu QT, jednocześnie stosujących leki wpływające na wydłużenie odstępu QT (np. leki przeciwarytmiczne klasy IA i III, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, makrolidy, leki przeciwpsychotyczne), z zaburzoną równowaga elektrolitową (np. hipokaliemia, hipomagnezemia), z chorobami serca (np. niewydolność serca, zawał serca, bradykardia). Pacjenci w podeszłym wieku oraz kobiety mogą być bardziej wrażliwi na leki wydłużające odstęp QT - należy zachować ostrożność stosując fluorochinolony, w tym ofloksacynę. U pacjentów przyjmujących fluorochinolony, w tym ofloksacynę, zgłaszano zaburzenia stężenia glukozy we krwi, w tym hiperglikemię i hipoglikemię, występujące częściej u osób w podeszłym wieku, zwykle u pacjentów z cukrzycą leczonych jednocześnie doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi (np. glibenklamidem) lub insuliną odnotowano przypadki śpiączki hipoglikemicznej. U pacjentów z cukrzycą zaleca się dokładne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi. Jeśli pacjent zgłasza zaburzenia stężenia glukozy we krwi, należy natychmiast przerwać leczenie ofloksacyną oraz należy rozważyć zastosowanie alternatywnego, niefluorochinolonowego leczenia przeciwbakteryjnego. U pacjentów otrzymujących chinolony i fluorochinolony zgłaszano przypadki polineuropatii czuciowej i czuciowo-ruchowej, powodującej parestezje, niedoczulicę, zaburzenia czucia lub osłabienie. Pacjentom leczonym ofloksacyną należy doradzić, aby przed kontynuacją leczenia poinformowali lekarza, jeżeli pojawią się u nich objawy neuropatii, takie jak: ból, pieczenie, mrowienie, zdrętwienie lub osłabienie, aby zapobiec rozwojowi potencjalnie nieodwracalnej choroby. Pacjenci z utajonym lub rozpoznanym niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej są narażeni na wystąpienie reakcji hemolitycznej, jeśli zastosowanie ofloksacyny u tych pacjentów jest wskazane, należy obserwować, czy nie wystąpi hemoliza. Jeśli u pacjenta wystąpią zaburzenia widzenia lub jakiekolwiek zmiany dotyczące oczu, należy niezwłocznie skonsultować się z okulistą. Badania epidemiologiczne wskazują, że stosowanie fluorochinolonów może zwiększać ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty, zwłaszcza u osób starszych, oraz niedomykalności zastawki aortalnej i mitralnej. U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca. Dlatego fluorochinolony należy stosować wyłącznie po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka oraz po rozważeniu innych opcji terapeutycznych u pacjentów z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku tętniaka albo wrodzonej choroby zastawki serca lub u pacjentów z wcześniej zdiagnozowanym tętniakiem aorty i (lub) rozwarstwieniem aorty albo chorobą zastawki serca lub w przypadku -występowania innych czynników predysponujących do wystąpienia zarówno tętniaka i rozwarstwienia aorty, jak i niedomykalności zastawki serca oraz narażonych na ich wystąpienie (np. zaburzenia tkanki łącznej, takie jak zespół Marfana lub zespół Ehlersa-Danlosa, zespół Turnera, choroba Behceta, nadciśnienie tętnicze, reumatoidalne zapalenie stawów) lub dodatkowo -występowania innych czynników ryzyka lub stanów predysponujących do wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty (np. zapalenie tętnic Takayasu lub olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic, rozpoznana miażdżyca czy zespół Sjogrena), lub dodatkowo -występowania innych czynników ryzyka lub stanów predysponujących do wystąpienia niedomykalności zastawki serca (np. infekcyjne zapalenie wsierdzia). Badania epidemiologiczne wskazują na zwiększone ryzyko tętniaka aorty i rozwarstwienia aorty po przyjęciu fluorochinolonów, zwłaszcza w populacji osób w podeszłym wieku. Z tego względu u osób, u których w wywiadzie rodzinnym stwierdzono występowanie tętniaków oraz osób z wcześniej rozpoznanym tętniakiem aorty i (lub) rozwarstwieniem aorty lub obciążonych innymi czynnikami ryzyka lub stanami predysponującymi do wystąpienia tętniaka aorty i rozwarstwienia aorty (np. zespół Marfana, postać naczyniowa zespołu Ehlersa-Danlosa, zapalenie tętnic Takayasu, olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic, choroba Behceta, nadciśnienie tętnicze, potwierdzona miażdżyca tętnic) fluorochinolony można stosować jedynie po uprzedniej starannej ocenie korzyści i ryzyka oraz po rozważeniu innych możliwości leczenia. Należy pouczyć pacjenta, że jeśli wystąpi u niego nagły bólu brzucha, pleców lub ból w klatce piersiowej, należy natychmiast zgłosić się do lekarza w oddziale ratunkowym. Ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty oraz ich pęknięcia może być także wyższe u pacjentów leczonych jednocześnie układowymi kortykosteroidami. Pacjentów należy poinformować o konieczności niezwłocznego skontaktowania się z lekarzem na oddziale ratunkowym w przypadku nagłego wystąpienia bólu brzucha, klatki piersiowej lub pleców. Pacjentów należy poinformować o konieczności niezwłocznego zwrócenia się po pomoc medyczną w przypadku ostrych duszności, pojawienia się kołatania serca lub obrzęku jamy brzusznej czy kończyn dolnych. Preparat zawiera laktozę i dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Tarivid - ciąża
Lek jest przeciwwskazany do stosowania w ciąży i podczas karmienia piersią (ryzyko szkodliwego wpływu na chrząstki stawowe niedojrzałych osobników).
Reklama
Tarivid - efekty uboczne
Niezbyt często: zakażenia grzybicze, oporność patogenów, pobudzenie, zaburzenia snu, bezsenność, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, ból głowy, podrażnienie oka, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, kaszel, zapalenie nosogardzieli, ból brzucha, biegunka, nudności, wymioty, świąd, wysypka. Rzadko: reakcja anafilaktyczna, reakcja anafilaktoidalna, obrzęk naczynioruchowy, jadłowstręt, śpiączka hipoglikemiczna, zaburzenia psychotyczne (np. omamy), niepokój, stan splątania, koszmary senne, depresja, majaczenie, zaburzenia pamięci, senność, parestezje, zaburzenia smaku, zaburzenia węchu, zaburzenia widzenia, częstoskurcz, niedociśnienie tętnicze, duszność, skurcz oskrzeli, zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy (niekiedy krwotoczne), zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT, LDH, GGT i (lub) fosfatazy zasadowej), zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, pokrzywka, uderzenia gorąca, nadmierna potliwość, wysypka krostkowa, zapalenie ścięgien, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi. Bardzo rzadko: niedokrwistość, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, eozynofilia, trombocytopenia, wstrząs anafilaktyczny, wstrząs anafilaktoidalny, obwodowa neuropatia czuciowa, obwodowa neuropatia czuciowo-ruchowa, drgawki, objawy pozapiramidowe lub inne zaburzenia koordynacji mięśniowej, szumy uszne, utrata słuchu, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, żółtaczka, rumień wielopostaciowy, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, reakcja nadwrażliwości na światło, wykwity skórne, plamica naczyniowa, zapalenie naczyń (w wyjątkowych przypadkach może prowadzić do martwicy skóry), ból stawów, ból mięśni, zerwanie ścięgna, np. ścięgna Achillesa (może wystąpić w ciągu 48 h od rozpoczęcia leczenia i może być obustronne), ostra niewydolność nerek. Częstość nieznana: agranulocytoza, pancytopenia, zahamowanie czynności szpiku kostnego, hipoglikemia u pacjentów z cukrzycą leczonych lekami hipoglikemizującymi, hiperglikemia, zaburzenia psychotyczne, depresja z zachowaniami groźnymi dla bezpieczeństwa pacjenta (w tym z myślami lub próbami samobójczymi), nerwowość, drżenia, dyskineza, brak odczuwania smaku, omdlenie, nadciśnienie śródczaszkowe (rzekomy guz mózgu), zapalenie błony naczyniowej oka, zaburzenia słuchu, arytmia komorowa, zaburzenia typu torsade de pointes (notowane przeważnie u pacjentów z czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT), wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG, alergiczne zapalenie płuc, ciężka duszność, niestrawność, wzdęcia, zaparcia, zapalenie trzustki, zapalnie wątroby (u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, notowano ciężkie uszkodzenie wątroby, w tym przypadki ostrej niewydolności wątroby, czasami prowadzącej do zgonu), zespół Stevensa- Johnsona, ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), wysypka polekowa, zapalenie jamy ustnej, złuszczające zapalenie skóry, rabdomioliza i (lub) miopatia, osłabienie mięśni (które może być szczególnie ważne u pacjentów z miastenią), naderwanie lub pęknięcie mięśnia, zerwanie więzadła, zapalenie stawów, ostre śródmiąższowe zapalenie nerek, napady porfirii u pacjentów z porfirią, osłabienie, gorączka, ból (w tym pleców, ból w klatce piersiowej i kończynach). W związku ze stosowaniem chinolonów i fluorochinolonów, w niektórych przypadkach niezależnie od istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy i narządy oraz zmysły (w tym takie działania, jak zapalenie ścięgien, zerwanie ścięgna, ból stawów, ból kończyn, zaburzenia chodu, neuropatie związane z parestezjami, depresja, zmęczenie, zaburzenia pamięci, zaburzenia snu i zaburzenia słuchu, wzroku, smaku i węchu). U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca.
Tarivid - interakcje
Leki zobojętniające sok żołądkowy, zawierające wodorotlenek glinu (w tym sukralfat), wodorotlenek magnezu, siarczan aluminium, cynk lub żelazo mogą zmniejszać wchłanianie ofloksacyny - należy zachować ok. 2-godzinną przerwę między przyjmowaniem ofloksacyny i tych leków. Nie stwierdzono żadnych interakcji farmakokinetycznych pomiędzy ofloksacyną i teofiliną, jednak podczas jednoczesnego stosowania chinolonów i teofiliny, NLPZ lub innych leków obniżających próg drgawkowy, może dojść do znacznego obniżenia progu drgawkowego. Ofloksacynę należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów przyjmujących leki wydłużające odstęp QT (np. leki przeciwarytmiczne klasy IA i III, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, makrolidy, leki przeciwpsychotyczne). Notowano zwiększanie się wartości parametrów krzepnięcia krwi (PT lub INR) i (lub) krwawienia, niekiedy ciężkie, u pacjentów przyjmujących ofloksacynę jednocześnie z antagonistą witaminy K (np. warfaryną) - u pacjentów leczonych antagonistami witaminy K należy kontrolować parametry krzepnięcia krwi. Jednoczesne stosowanie ofloksacyny i glibenklamidu może spowodować niewielkie zwiększenie stężenia glibenklamidu w surowicy - należy szczególnie dokładnie kontrolować pacjentów podczas jednoczesnego stosowania tych leków. Probenecyd powoduje zmniejszenie całkowitego klirensu ofloksacyny o 24% i zwiększenie AUC o 16%, prawdopodobnym mechanizmem jest konkurencja lub hamowanie aktywnego transportu w kanalikach nerkowych. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania chinolonów i innych leków, które są również wydalane przez kanaliki nerkowe (np. probenecyd, cymetydyna, furosemid i metotreksat).
Tarivid - dawkowanie
Doustnie. Dorośli z prawidłową czynnością nerek (klirens kreatyniny >50 ml/min). Ostre bakteryjne zapalenie zatok, Ostre nasilenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (w tym zapalenie oskrzeli), pozaszpitalne zapalenie płuc: 200-400 mg 2 razy na dobę. Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 400 mg 2 razy na dobę. Powikłane zakażenia układu moczowego: 200 mg 2 razy na dobę (możliwość zwiększenia dawki do 400 mg 2 razy na dobę) przez 7-21 dni. Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek: 200 mg 2 razy na dobę (możliwość zwiększenia dawki do 400 mg 2 razy na dobę) przez 7-10 dni (możliwość leczenia do 14 dni). Ostre zapalenie gruczołu krokowego: 200 mg 2 razy na dobę (możliwość zwiększenia dawki do 400 mg 2 razy na dobę) przez 2-4 tyg.; przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego: 200 mg 2 razy na dobę (możliwość zwiększenia dawki do 400 mg 2 razy na dobę) przez 4-8 tyg.; w przypadku zapalenia gruczołu krokowego wydłużenie czasu leczenia może być brane pod uwagę po ponownym przeprowadzeniu dokładnego badania pacjenta. Zapalenie jąder i najądrzy: 200 mg 2 razy na dobę (możliwość zwiększenia dawki do 400 mg 2 razy na dobę) przez 14 dni. Zapalenie narządów miednicy mniejszej, w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi: 400 mg 2 razy na dobę przez 14 dni. Niepowikłane zapalenie pęcherza moczowego: 200 mg 2 razy na dobę przez 3 dni lub 400 mg raz na dobę przez 1 dzień. Powikłane zapalenie pęcherza moczowego: 200 mg 2 razy na dobę przez 7-14 dni. Nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej: 300 mg 2 razy na dobę przez 7 dni. Rzeżączkowe zapalenie cewki moczowej: 400 mg jednorazowo przez 1 dzień.
W niektórych przypadkach może być wskazane zwiększenie dawki dobowej ofloksacyny do 600 mg (lub nawet 800 mg). Dotyczy to leczenia: zakażeń wywołanych przez patogeny o różnej wrażliwości, ciężkich zakażeń (np. dróg oddechowych), zakażeń z powikłaniami, pacjentów z dużą masą ciała oraz gdy reakcja pacjenta na leczenie jest niewystarczająca. Preparat można stosować również jako uzupełnienie cyklu leczenia u pacjentów, u których uzyskano poprawę podczas leczenia początkowego z zastosowaniem ofloksacyny podawanej dożylnie. Czas trwania leczenia. Zaleca się kontynuować podawanie ofloksacyny przez co najmniej 48-72 h po ustąpieniu gorączki lub po uzyskaniu potwierdzenia eradykacji bakterii. W ciężkich zakażeniach zwykle wystarcza 7-10 dni leczenia. W leczeniu zakażeń wywołanych przez paciorkowce β-hemolizujące o stwierdzonej wrażliwości (np. róża), lek należy podawać przez co najmniej 10 dni, aby zapobiec powikłaniom, takim jak choroba reumatyczna oraz zapalenie kłębuszków nerkowych. Ponieważ jednak wrażliwość paciorkowców β-hemolizujących na ofloksacynę jest zmienna, konieczne jest w każdym przypadku określenie wrażliwości patogenu przed rozpoczęciem leczenia. Zaleca się, aby czas trwania leczenia nie przekraczał 2 miesięcy. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku modyfikacja dawki nie jest konieczna, należy zwrócić szczególną uwagę na czynność nerek i w razie konieczności odpowiednio zmodyfikować dawkę. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek w zależności od klirensu kreatyniny (CCr): CCr 50-20 ml/min pojedyncza dawka wynosi 100-200 mg co 24 h; CCr ≤20 ml/min lub hemodializa lub dializa otrzewnowa (u tych pacjentów należy monitorować stężenie ofloksacyny w osoczu): 100 mg co 24 h lub 200 mg co 48 h. Jeżeli nie można oznaczyć klirensu kreatyniny, można go oszacować na podstawie stężenia kreatyniny w osoczu, stosując wzór Cockcrofta dla dorosłych. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (np. z marskością wątroby z wodobrzuszem) wydalanie ofloksacyny może być zmniejszone, w takim przypadku nie należy podawać więcej niż 400 mg na dobę. Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u dzieci i młodzieży w okresie wzrostu. Sposób podania. Dawkę dobową zwykle dzieli się na 2 równe dawki (poranną i wieczorną), podawane co 12 h. Dawkę dobową do 400 mg można podawać w pojedynczej dawce (rano). Dawkę dobową >400 mg należy podawać w 2 dawkach podzielonych (co 12 h). Tabletki należy połykać w całości, nie rozgryzając, popijając odpowiednią ilością płynu (1/2 do 1 szklanki). Można podawać na czczo lub po posiłku. Należy unikać jednoczesnego stosowania z lekami zobojętniającymi sok żołądkowy. Tabletkę można podzielić na połowy.
Tarivid - uwagi
Ofloksacyna może powodować fałszywe dodatnie wyniki oznaczania stężenia opioidów i porfiryn w moczu; konieczne może być potwierdzenie dodatniego wyniku za pomocą bardziej swoistej metody. Ofloksacyna może hamować wzrost bakterii Mycobacterium tuberculosi - wynik testu bakteriologicznego na gruźlicę może być fałszywie ujemny. Niektóre objawy niepożądane (zawroty głowy, zaburzenia równowagi, senność, zaburzenia widzenia) mogą zaburzać zdolność koncentracji i szybkość reakcji, może to stanowić zagrożenie w sytuacjach, w których sprawność psychofizyczna ma szczególne znaczenie (np. podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn). Alkohol nasila powyższe działania niepożądane.
