Tartriakson - skład
1 fiolka zawiera 1 g lub 2 g ceftriaksonu w postaci soli sodowej. 1 g preparatu zawiera 74,4 mg sodu (3,2 mmol).
Reklama
Tartriakson - działanie
Antybiotyk β-laktamowy, cefalosporyna III generacji. Gatunki zwykle wrażliwe na ceftriakson - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus (wrażliwe na metycylinę), gronkowce koagulazo-ujemne (wrażliwe na metycylinę), Streptococcus pyogenes (grupa A), Streptococcus agalactiae (grupa B), Streptococcus pneumoniae, paciorkowce zieleniące; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Borrelia burgdorferi, Haemophilus influenzae, Haemophilus parainfluenzae, Moraxella catarrhalis, Neisseria gonorrhoea, Neisseria meningitidis, Proteus mirabilis, Providencia spp., Treponema pallidum. Gatunki, w przypadku których może wystąpić problem oporności nabytej - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Staphylococcus epidermidis, Staphylococcus haemolyticus, Staphylococcus hominis; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Citrobacter freundii, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Klebsiella oxytoca, Morganella morganii, Proteus vulgaris, Serratia marcescens; beztlenowe: Bacteroides spp., Fusobacterium spp., Peptostreptococcus spp., Clostridium perfringens. Drobnoustroje o oporności naturalnej - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Enterococcus spp., Listeria monocytogenes; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Acinetobacter baumannii, Pseudomonas aeruginosa, Stenotrophomonas maltophilia; beztlenowe: Clostridium difficile; inne: Chlamydia spp., Chlamydophila spp., Mycoplasma spp., Legionella spp., Ureaplasma urealyticum. Wszystkie gronkowce oporne na metycylinę są też oporne na ceftriakson. Szczepy wytwarzające ESBL są zawsze oporne. Po wstrzyknięciu domięśniowym średnie Cmax ceftriaksonu we krwi jest w przybliżeniu o połowę mniejsze od stężenia obserwowanego po dożylnym podaniu równoważnej dawki. Cmax po jednorazowym domięśniowym podaniu jest osiągane po 2-3 h. AUC po podaniu domięśniowym jest takie samo, jak obserwowane po dożylnym podaniu równoważnej dawki. Po wielokrotnym podaniu obserwuje się zwiększenie Cmax o 8-15%; w większości przypadków stan stacjonarny osiągany jest w czasie 48-72 h, w zależności od drogi podania. Stężenia ceftriaksonu większe niż MIC dla większości odpowiednich patogenów wykrywalne są w tkankach, w tym w płucach, sercu, drogach żółciowych lub wątrobie, migdałkach, uchu środkowym i błonie śluzowej nosa, kościach oraz w płynie mózgowo-rdzeniowym, opłucnowym, maziówkowym i w wydzielinie gruczołu krokowego. Ceftriakson przenika przez opony mózgowo-rdzeniowe; stopień przenikania jest największy, gdy opony objęte są stanem zapalnym. Cmax ceftriaksonu w płynie mózgowo-rdzeniowym osiągane jest w czasie 4-6 h po wstrzyknięciu dożylnym i wynosi do 25% stężenia osoczowego (u pacjentów z bakteryjnym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych). Ceftriakson przenika przez barierę łożyskową i jest wydzielany do mleka matki w małym stężeniu. Wiąże z białkami osocza w ok. 95%; wiązanie się ulega nasyceniu i związany odsetek zmniejsza się wraz ze wzrostem stężenia. Nie jest metabolizowany w organizmie, ale ulega przekształceniu w nieaktywne metabolity przez florę jelitową. 50-60% ceftriaksonu wydalane jest w postaci niezmienionej z moczem, głównie na drodze przesączania kłębuszkowego, natomiast 40-50% wydalane jest w postaci niezmienionej z żółcią. T0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 8 h u osób dorosłych. T0,5 ceftriaksonu jest wydłużony u noworodków (w czasie od urodzenia do ukończenia 14. dnia życia stężenie wolnego ceftriaksonu może być dodatkowo zwiększone przez takie czynniki, jak zmniejszone przesączanie kłębuszkowe i zmienione wiązanie się z białkami). W okresie dzieciństwa T0,5 jest krótszy niż u noworodków i dorosłych. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub wątroby farmakokinetyka ceftriaksonu jest tylko nieznacznie zmieniona, z nieznacznym wydłużeniem okresu półtrwania.
Reklama
Tartriakson - wskazania
Leczenie następujących zakażeń u dorosłych i dzieci, w tym noworodków urodzonych o czasie (od urodzenia): bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, pozaszpitalne zapalenie płuc, szpitalne zapalenie płuc, ostre zapalenia ucha środkowego, zakażenia w obrębie jamy brzusznej, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek), zakażenia kości i stawów, powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich, rzeżączka, kiła, bakteryjne zapalenie wsierdzia. Preparat można stosować: w leczeniu zaostrzeń przewlekłej obturacyjnej choroby płuc u dorosłych, w leczeniu rozsianej postaci boreliozy [wczesnej (stadium II) i późnej (stadium III)] u dorosłych i dzieci, w tym noworodków od 15. dnia życia, w przedoperacyjnym zapobieganiu zakażeniom miejsc operowanych, w leczeniu pacjentów z neutropenią, u których wystąpiła gorączka prawdopodobnie spowodowana zakażeniem bakteryjnym, w leczeniu pacjentów z bakteriemią, która przebiega w powiązaniu z zakażeniami wymienionymi wyżej, lub podejrzewa się, że przebiega w powiązaniu z tymi zakażeniami. Preparat należy podawać w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi zawsze, gdy spektrum jego działania nie obejmuje wszystkich bakterii, które mogą wywoływać dane zakażenie. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Reklama
Tartriakson - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na ceftriakson, na jakąkolwiek inną cefalosporynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka reakcja nadwrażliwości (np. reakcja anafilaktyczna) na jakikolwiek inny antybiotyk β-laktamowy (penicyliny, monobaktamy lub karbapenemy) w wywiadzie. Wcześniaki w wieku do 41 tyg., licząc od ostatniej miesiączki (wiek ciążowy + wiek chronologiczny)1. Noworodki urodzone o czasie (w wieku do 28 dni): z hiperbilirubinemią, żółtaczką lub z hipoalbuminemią lub kwasicą, ponieważ są to stany, w których wiązanie bilirubiny jest najprawdopodobniej zaburzone1, u których jest konieczne (lub oczekuje się, że będzie konieczne) dożylne leczenie preparatami wapnia lub infuzjami zawierającymi wapń, ze względu na ryzyko wytrącenia się soli wapniowej ceftriaksonu. 1Badania in vitro wykazały, że ceftriakson może wypierać bilirubinę z jej miejsc wiązania z albuminami surowicy, stwarzając w ten sposób potencjalne ryzyko encefalopatii bilirubinowej u takich pacjentów. Przed domięśniowym wstrzyknięciem ceftriaksonu rozpuszczonego w roztworze lidokainy należy upewnić się, że pacjenta nie dotyczą przeciwwskazania do stosowania lidokainy (należy zapoznać się z informacjami podanymi w ChPL dla lidokainy, zwłaszcza dotyczącymi przeciwwskazań). Roztworów ceftriaksonu zawierających lidokainę nie wolno nigdy podawać dożylnie.
Reklama
Tartriakson - ostrzeżenia
Podobnie jak w przypadku wszystkich antybiotyków β-laktamowych, obserwowano ciężkie i niekiedy prowadzące do zgonu reakcje nadwrażliwości. Jeśli wystąpi ciężka reakcja nadwrażliwości, należy natychmiast przerwać leczenie ceftriaksonem i zastosować odpowiednie leczenie. Przed rozpoczęciem leczenia należy ustalić, czy pacjent nie przebył w przeszłości ciężkiej reakcji nadwrażliwości na ceftriakson, inne cefalosporyny lub jakikolwiek inny antybiotyk β-laktamowy. Należy zachować ostrożność podczas stosowania ceftriaksonu u pacjentów z nieciężką reakcją nadwrażliwości na inne antybiotyki β-laktamowe w wywiadzie. Opisano przypadki zgonów w wyniku wytrącania się soli wapniowej ceftriaksonu w płucach i nerkach u wcześniaków i urodzonych o czasie noworodków w 1 mż. Co najmniej jedno z dzieci otrzymywało ceftriakson i wapń w różnym czasie i przez różne zestawy do podawania dożylnego. W badaniach in vitro wykazano, że u noworodków występuje zwiększone, w porównaniu do innych grup wiekowych, ryzyko wytrącania się soli wapniowej ceftriaksonu. U pacjentów, niezależnie od wieku, nie wolno mieszać ani podawać ceftriaksonu jednocześnie z roztworami do podawania dożylnego zawierającymi wapń, nawet jeśli stosuje się różne linie infuzyjne lub podaje się w różne miejsca. Jednak w celu uniknięcia wytrącenia osadu, u pacjentów w wieku powyżej 28 dni ceftriakson i roztwory zawierające wapń można podawać kolejno jeden po drugim, jeżeli linie infuzyjne są wkłute w różne miejsca lub są wymienione, lub pomiędzy infuzjami zostaną starannie przepłukane fizjologicznym roztworem soli. Jeśli u pacjentów konieczne jest podawanie w ciągłej infuzji zawierających wapń roztworów do całkowitego żywienia pozajelitowego (TPN) można rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia przeciwbakteryjnego, które nie wiążą się z takim ryzykiem wytrącania się osadu. Jeżeli zastosowanie ceftriaksonu u pacjentów, u których konieczne jest ciągłe żywienie pozajelitowe, zostanie uznane za niezbędne, ceftriakson i roztwory do TPN można podawać jednocześnie, ale przez różne linie infuzyjne wkłute w różne miejsca. Inna możliwość to przerwanie podawania TPN na czas infuzji ceftriaksonu i przepłukanie linii infuzyjnej pomiędzy podaniem roztworów. Jeżeli podczas leczenia ceftriaksonem u pacjenta wystąpi niedokrwistość, należy wziąć pod uwagę możliwość niedokrwistości związanej z cefalosporyną i przerwać leczenie ceftriaksonem do czasu określenia etiologii niedokrwistości (obserwowano ciężkie przypadki niedokrwistości hemolitycznej, w tym zakończone zgonem, zarówno u dorosłych, jak i u dzieci). W trakcie długotrwałego leczenia należy regularnie oznaczać morfologię krwi. U pacjentów z biegunką, która wystąpiła podczas lub po zakończeniu stosowania ceftriaksonu należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego; należy rozważyć przerwanie leczenia ceftriaksonem i podanie leków działających swoiście na Clostridium difficile. Nie należy podawać produktów leczniczych hamujących perystaltykę. Podczas leczenia może dojść do nadkażenia niewrażliwymi drobnoustrojami. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek i wątroby zaleca się ścisłą obserwację kliniczną. Ceftriakson ma ograniczony zakres działania przeciwbakteryjnego i może nie nadawać się do stosowania w monoterapii niektórych rodzajów zakażeń, chyba że zidentyfikowany został drobnoustrój odpowiedzialny za zakażenie. W zakażeniu kilkoma drobnoustrojami, gdy wśród podejrzewanych drobnoustrojów są oporne na ceftriakson, należy rozważyć zastosowanie dodatkowego antybiotyku. W razie zaobserwowania cieni w badaniu USG, należy wziąć pod uwagę możliwość wytrącenia się soli wapniowej ceftriaksonu. W badaniach USG pęcherzyka żółciowego uwidoczniono cienie omyłkowo wzięte za kamienie żółciowe, które były obserwowane częściej podczas stosowania ceftriaksonu w dawkach 1 g na dobę i większych. Szczególną ostrożność należy zachować u dzieci i młodzieży. Takie strąty zanikają po zakończeniu leczenia ceftriaksonem. Rzadko strąty soli wapniowej ceftriaksonu powodują objawy. Jeśli wystąpią objawy, zaleca się leczenie zachowawcze, niechirurgiczne; należy rozważyć przerwanie leczenia ceftriaksonem na podstawie oceny stosunku korzyści do ryzyka. U pacjentów leczonych ceftriaksonem obserwowano przypadki zapalenia trzustki, spowodowane prawdopodobnie niedrożnością dróg żółciowych. U większości pacjentów występowały czynniki ryzyka zastoju żółci i powstawania szlamu żółciowego, np. przebyte poważne leczenie, ciężka choroba i całkowite żywienie pozajelitowe. Nie można wykluczyć, że ceftriakson jest czynnikiem wyzwalającym lub sprzyjającym powstawaniu osadów żółciowych. Obserwowano przypadki kamicy nerkowej, która ustępowała po przerwaniu leczenia ceftriaksonem. Jeśli wystąpią objawy, należy przeprowadzić badanie USG. Stosowanie u pacjentów z kamicą nerkową w wywiadzie lub z hiperkalciurią powinno być rozważone na podstawie oceny stosunku korzyści do ryzyka u konkretnego pacjenta. Preparat jest przeciwwskazany u wcześniaków oraz donoszonych noworodków, u których występuje ryzyko encefalopatii bilirubinowej (ceftriakson może wypierać bilirubinę z miejsc wiązania z albuminami surowicy). 1 g preparatu zawiera 74,4 mg sodu - należy wziąć to pod uwagę u pacjentów stosujących dietę z kontrolowaną zawartością sodu.
Reklama
Tartriakson - ciąża
Preparat może być podawany podczas ciąży, a zwłaszcza w I trymestrze, tylko wtedy, gdy korzyści przeważają nad ryzykiem. Ceftriakson przenika przez barierę łożyska. Ceftriakson jest wydzielany do mleka ludzkiego w małym stężeniu, jednak podczas stosowania dawek leczniczych nie przewiduje się żadnego wpływu ceftriaksonu na karmionego piersią noworodka lub niemowlę. Nie można jednak wykluczyć ryzyka biegunki i zakażenia grzybiczego błon śluzowych. Należy wziąć pod uwagę możliwość uczulenia. Należy podjąć decyzję o przerwaniu karmienia piersią lub przerwaniu stosowania ceftriaksonu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Badania wpływu na rozrodczość nie wykazały niekorzystnego wpływu na płodność kobiet i mężczyzn.
Reklama
Tartriakson - efekty uboczne
Często: eozynofilia, leukopenia, małopłytkowość, biegunka, luźne stolce, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, wysypka. Niezbyt często: grzybicze zakażenie narządów płciowych, granulocytopenia, niedokrwistość, zaburzenia krzepnięcia, ból i zawroty głowy, nudności, wymioty, świąd, zapalenie żył, ból w miejscu wstrzyknięcia, gorączka, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi. Rzadko: rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, skurcz oskrzeli, pokrzywka, krwiomocz, cukromocz, obrzęk, dreszcze. Częstość nieznana: nadkażenie, niedokrwistość hemolityczna, agranulocytoza, wstrząs anafilaktyczny, reakcja anafilaktyczna, reakcja rzekomoanafilaktyczna, reakcja nadwrażliwości, drgawki, uczucie wirowania, zapalenie trzustki, zapalenie jamy ustnej, zapalenie języka, powstawanie strątów w pęcherzyku żółciowym, żółtaczka jąder podkorowych mózgu, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, rumień wielopostaciowy, ostra uogólniona osutka krostkowa, skąpomocz, powstawanie strątów w nerkach (odwracalne), fałszywie dodatni wynik testu Coombsa, testu na galaktozemię oraz wynik oznaczania glukozy za pomocą nieenzymatycznych testów. Zaobserwowano rzadkie, ciężkie, a w kilku przypadkach zakończone zgonem, działania niepożądane u wcześniaków i noworodków urodzonych o czasie (w wieku <28 dni) otrzymujących dożylnie ceftriakson i wapń. W badaniu pośmiertnym zaobserwowano strąty soli wapniowej ceftriaksonu w płucach i nerkach. Duże ryzyko wytrącania się u noworodków wynika z ich małej objętości krwi i dłuższego okresu półtrwania ceftriaksonu w porównaniu z dorosłymi. Zgłaszano przypadki wytrącania się w nerkach, głównie u dzieci >3 lat, które otrzymywały duże dawki dobowe (np. >80 mg/kg mc./dobę) lub duże dawki całkowite (>10 g) i występowały u nich dodatkowe czynniki ryzyka (np. ograniczenie podaży płynów lub unieruchomienie w łóżku). Ryzyko powstawania strątów jest zwiększone u pacjentów unieruchomionych lub odwodnionych. Zdarzenie takie może być objawowe lub bezobjawowe, może prowadzić do niewydolności nerek i bezmoczu i przemija po odstawieniu ceftriaksonu. Obserwowano wytrącanie się soli wapniowej ceftriaksonu w pęcherzyku żółciowym, głównie u pacjentów leczonych dawkami większymi od zalecanej standardowej dawki. Badania prospektywne u dzieci wykazały zmienną częstość powstawania strątów podczas podawania dożylnego - nawet ponad 30% w niektórych badaniach. Częstość występowania wydaje się być mniejsza podczas powolnej infuzji (20-30 min). Efekt ten jest zwykle bezobjawowy, jednakże rzadko strątom towarzyszyły objawy kliniczne, takie jak ból, nudności i wymioty. W takich przypadkach zalecane jest leczenie objawowe. Wytrącanie się jest zwykle odwracalne po przerwaniu leczenia ceftriaksonem.
Tartriakson - interakcje
Ze względu na ryzyko wytrącenia się osadu nie wolno używać rozcieńczalników zawierających wapń, takich jak roztwór Ringera lub roztwór Hartmanna do rekonstytucji preparatu ani do dalszego rozcieńczania przygotowanego roztworu do podania dożylnego. Wytrącanie się soli wapniowej ceftriaksonu może wystąpić także w razie zmieszania ceftriaksonu z roztworem zawierającym wapń w tym samym zestawie do podawania dożylnego. Ceftriaksonu nie wolno podawać jednocześnie przez trójnik z zawierającymi wapń roztworami dożylnymi, w tym zawierającymi wapń infuzjami dożylnymi, np. do żywienia pozajelitowego. Jednak u pacjentów innych niż noworodki ceftriakson i roztwory zawierające wapń można podawać kolejno jeden po drugim, jeżeli linie infuzyjne zostaną starannie przepłukane pomiędzy infuzjami odpowiednim, zgodnym farmaceutycznie roztworem. Noworodki są narażone na zwiększone ryzyko wytrącania się soli wapniowej ceftriaksonu. Jednoczesne stosowanie doustnych leków przeciwzakrzepowych może nasilać antagonistyczne działanie wobec witaminy K i zwiększać ryzyko krwawienia. Zaleca się częste monitorowanie INR oraz odpowiednie dostosowanie dawki antagonisty witaminy K do jego wartości zarówno podczas leczenia ceftriaksonem, jak i po jego zakończeniu. Istnieją sprzeczne dowody na temat ryzyka nasilenia toksycznego działania antybiotyków aminoglikozydowych na nerki podczas podawania w skojarzeniu z cefalosporynami, podczas łącznego podawania należy monitorować stężenia danego aminoglikozydu (i czynność nerek). In vitro zaobserwowano antagonistyczne działanie podczas stosowania skojarzenia chloramfenikolu z ceftriaksonem - znaczenie kliniczne tej obserwacji jest nieznane. Nie obserwowano zaburzenia czynności nerek po jednoczesnym podawaniu dużych dawek ceftriaksonu i silnych leków moczopędnych (np. furosemidu). Jednoczesne podawanie probenecydu nie spowalnia eliminacji ceftriaksonu. Nie ma żadnych doniesień na temat interakcji pomiędzy ceftriaksonem a doustnymi lekami zawierającymi wapń ani pomiędzy ceftriaksonem podawanym domięśniowo a lekami zawierającymi wapń (dożylnymi lub doustnymi).
Tartriakson - dawkowanie
Dożylnie lub domięśniowo. Dorośli i młodzież >12 lat (o mc. ≥50 kg). Pozaszpitalne zapalenie płuc; zaostrzenia POCHP; zakażenia w obrębie jamy brzusznej; powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek: 1-2 g raz na dobę. Szpitalne zapalenie płuc; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; zakażenia kości i stawów: 2 g raz na dobę. Leczenie pacjentów z neutropenią, u których wystąpiła gorączka prawdopodobnie spowodowana zakażeniem bakteryjnym; bakteryjne zapalenie wsierdzia; bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 2-4 g raz na dobę. W potwierdzonej bakteriemii oraz w szczególnie ciężkich przypadkach należy rozważyć zastosowanie dawki z górnej granicy zalecanego zakresu. Podawanie 2 razy na dobę (co 12 h) można rozważyć, jeśli stosuje się dawki większe niż 2 g na dobę. Ostre zapalenie ucha środkowego: 1-2 g w pojedynczej dawce domięśniowej, ograniczone dane wskazują, że w przypadku, gdy pacjent jest ciężko chory lub poprzednie leczenie nie przynosi poprawy, ceftriakson może być skuteczny podczas podawania domięśniowego w dawce 1-2 g na dobę przez 3 dni. Przedoperacyjne zapobieganie zakażeniom miejsc operowanych: 2 g w pojedynczej dawce, 30-90 min przed zabiegiem chirurgicznym. Rzeżączka: 500 mg w pojedynczej dawce domięśniowej. Kiła: zwykle 0,5-1 g raz na dobę, zwiększona w kile układu nerwowego do 2 g raz na dobę przez 10-14 dni. Zalecenia dotyczące dawkowania w leczeniu kiły, w tym kiły układu nerwowego, są ustalone na podstawie ograniczonych danych. Należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne. Rozsiana postać boreliozy [wczesna (stadium II) i późna (stadium III)] 2 g raz na dobę przez 14-21 dni. Zaleca się różny czas trwania leczenia; należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne. Dzieci od 15. dnia do 12 lat (<50 kg). Zakażenia w obrębie jamy brzusznej; powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek); pozaszpitalne zapalenie płuc; szpitalne zapalenie płuc: 50-80 mg/kg mc. raz na dobę. Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; zakażenia kości i stawów; leczenie pacjentów z neutropenią, u których wystąpiła gorączka prawdopodobnie spowodowana zakażeniem bakteryjnym: 50-100 mg/kg mc. (maksymalnie 4 g) raz na dobę. Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 80-100 mg/kg mc. (maksymalnie 4 g) raz na dobę. Bakteryjne zapalenie wsierdzia: 100 mg/kg mc. (maksymalnie 4 g) raz na dobę. W potwierdzonej bakteriemii należy rozważyć zastosowanie dawki z górnej granicy zalecanego zakresu. Podawanie 2 razy na dobę (co 12 h) można rozważyć, jeśli stosuje się dawki większe niż 2 g na dobę. U dzieci o mc. ≥50 kg należy stosować zwykłą dawkę dla dorosłych. Ostre zapalenie ucha środkowego: w początkowym leczeniu 50 mg/kg mc. w pojedynczej dawce domięśniowej, ograniczone dane wskazują, że w przypadku, gdy dziecko jest ciężko chore lub początkowe leczenie nie przynosi poprawy, ceftriakson może być skuteczny podczas podawania domięśniowego w dawce 50 mg/kg mc. na dobę przez 3 dni. Przedoperacyjne zapobieganie zakażeniom miejsc operowanych: 50-80 mg/ kg mc. w pojedynczej dawce, 30-90 min przed zabiegiem chirurgicznym. Kiła: zwykle 75-100 mg/kg mc. raz na dobę (maksymalnie 4 g) przez 10-14 dni. Zalecenia dotyczące dawkowania w leczeniu kiły, w tym kiły układu nerwowego, są ustalone na podstawie ograniczonych danych. Należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne. Rozsiana postać boreliozy [wczesna (stadium II) i późna (stadium III)] 50-80 mg/kg mc. raz na dobę przez 14-21 dni. Zaleca się różny czas trwania leczenia; należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne. Noworodki 0-14 dni. Zakażenia w obrębie jamy brzusznej; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek); pozaszpitalne zapalenie płuc; szpitalne zapalenie płuc; zakażenia kości i stawów; leczenie pacjentów z neutropenią, u których wystąpiła gorączka prawdopodobnie spowodowana zakażeniem bakteryjnym: 20-50 mg/kg mc. raz na dobę. Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych; bakteryjne zapalenie wsierdzia: 50 mg/kg mc. raz na dobę. W potwierdzonej bakteriemii należy rozważyć zastosowanie dawki z górnej granicy zalecanego zakresu. Nie należy przekraczać maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 50 mg/kg mc. Ostre zapalenie ucha środkowego: w początkowym leczeniu 50 mg/kg mc. w pojedynczej dawce domięśniowej. Przedoperacyjne zapobieganie zakażeniom miejsc operowanych: 20-50 mg/kg mc. w pojedycznej dawce, 30-90 min przed zabiegiem chirurgicznym. Kiła: 50 mg/kg mc. raz na dobę przez 10-14 dni (należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne). Preparat jest przeciwwskazany u wcześniaków w wieku do 41 tyg., licząc od daty ostatniej miesiączki (wiek ciążowy + wiek chronologiczny). Czas leczenia. Podawanie ceftriaksonu należy kontynuować przez 48-72 h po ustąpieniu gorączki lub potwierdzeniu eradykacji bakterii. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku nie jest konieczna modyfikacja zalecanej dawki, pod warunkiem zadowalającej czynności wątroby i nerek. Dostępne dane nie wskazują na konieczność dostosowania dawki w lekkich lub umiarkowanych zaburzeniach czynności wątroby pod warunkiem, że czynność nerek nie jest zaburzona; brak danych dotyczących pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek nie ma konieczności zmniejszania dawki pod warunkiem, że czynność wątroby nie jest zaburzona. W schyłkowej niewydolności nerek (CCr <10 ml/min) dawka ceftriaksonu nie powinna być większa niż 2 g na dobę. U pacjentów dializowanych nie ma konieczności stosowania dawek uzupełniających po dializie, ponieważ ceftriakson nie jest usuwany podczas hemodializy ani dializy otrzewnowej. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek lub wątroby, zaleca się ścisłą obserwację kliniczną w celu oceny bezpieczeństwa i skuteczności. Sposób podania. Preparat można podawać w infuzji dożylnej trwającej co najmniej 30 min (zalecany sposób podania) lub w powolnym wstrzyknięciu dożylnym trwającym 5 min lub w głębokim wstrzyknięciu domięśniowym. Dożylne wstrzyknięcie w sposób przerywany w czasie dłuższym niż 5 min należy wykonać najlepiej w duże żyły. U niemowląt i dzieci <12 lat dawki dożylne ≥50 mg/kg mc. należy podawać w postaci infuzji. U noworodków dawki dożylne należy podawać w czasie dłuższym niż 60 min, aby zmniejszyć ryzyko encefalopatii bilirubinowej. Wstrzyknięcia domięśniowe należy wykonywać na odpowiednią głębokość w obrębie względnie dużego mięśnia; nie podawać w jedno miejsce więcej niż 1 g. Podawanie domięśniowe należy rozważyć wtedy, gdy podanie dożylne nie jest możliwe lub jest mniej odpowiednie dla danego pacjenta. Dawki większe niż 2 g należy podawać dożylnie. Nigdy nie podawać dożylnie roztworów, w których zastosowano jako rozpuszczalnik roztwór lidokainy. Ze względu na ryzyko wytrącenia się osadu nie wolno używać rozcieńczalników zawierających wapń (np. roztworu Ringera lub roztworu Hartmanna) do rozpuszczenia ceftriaksonu w fiolkach ani do dalszego rozcieńczania przygotowanego roztworu do podania dożylnego. Sól wapniowa ceftriaksonu może się także wytrącić w razie zmieszania ceftriaksonu z roztworem zawierającym wapń w tym samym zestawie do podawania dożylnego. Ceftriaksonu nie wolno mieszać ani podawać jednocześnie z roztworami zawierającymi wapń.
Tartriakson - uwagi
Preparat może wpływać na dodatni wynik testu Coombsa, testu na galaktozemię oraz dodatni wynik nieenzymatycznych metod oznaczania glukozy w moczu. Podczas leczenia preparatem zawartość glukozy w moczu należy oznaczać metodami enzymatycznymi. Podczas leczenia mogą wystąpić działania niepożądane (np. zawroty głowy), które mogą mieć wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn - należy zachować ostrożność.
