Temomedac - skład
1 kaps. zawiera 5 mg, 20 mg, 100 mg, 140 mg, 180 mg lub 250 mg temozolomidu; kapsułki zawierają laktozę.
Reklama
Temomedac - działanie
Lek przeciwnowotworowy o działaniu alkilującym, należący do grupy triazenów. W fizjologicznym pH ulega szybkiej przemianie do aktywnego związku - MTIC, powodującego błędną naprawę adduktów metylowych. Temozolomid szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając Cmax w ciągu 20 min po podaniu. W niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza (10-20 %). Szybko przenika przez barierę krew-mózg i dostaje się do płynu mózgowo-rdzeniowego. T0,5 wynosi 1,8 h. Jest wydalany głównie przez nerki.
Reklama
Temomedac - wskazania
Leczenie dorosłych pacjentów z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym w skojarzeniu z radioterapią, a następnie w monoterapii; dzieci od 3 lat, młodzieży oraz pacjentów dorosłych z glejakiem złośliwym, jak glejak wielopostaciowy lub gwiaździak anaplastyczny, wykazującym wznowę lub progresję po standardowym leczeniu.
Reklama
Temomedac - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na dakarbazynę. Ciężka mielosupresja.
Reklama
Temomedac - ostrzeżenia
Wszystkich pacjentów należy monitorować pod kątem wystąpienia zakażeń opurtunistycznych (takich jak zapalenie płuc spowodowane Pneumocystis jirovecii) i reaktywacji zakażeń (np. wirusami zapalenia wątroby typu B lub cytomegalii). Po wprowadzeniu produktu do obrotu, u pacjentów przyjmujących temozolomid w skojarzeniu z radioterapią, w tym podczas jednoczesnego stosowania steroidów, obserwowano przypadki opryszczkowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (w tym także przypadki śmiertelne). Ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Ze względu na hepatotoksyczne działanie temozolomidu, przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić badania czynności wątroby. W przypadku nieprawidłowych wyników należy dokładnie rozważyć decyzję o rozpoczęciu leczenia temozolomidem, oceniając ryzyko i korzyści dla danego pacjenta. Badania czynności wątroby należy przeprowadzać także po każdym cyklu leczenia. U pacjentów stosujących lek w schemacie 42-dniowym, w połowie cyklu leczenia należy powtórzyć badania czynności wątroby. U pacjentów z istotnymi zaburzeniami czynności wątroby należy dokładnie rozważyć korzyści i ryzyko kontynuacji leczenia. Szczególnie ostrożnie stosować u osób w podeszłym wieku, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia neutropenii i trombocytopenii. Wszystkich pacjentów, a zwłaszcza leczonych jednocześnie steroidami, należy kontrolować pod kątem wystąpienia zapalenia płuc spowodowanego przez Pneumocystis carinii (PCP). U wszystkich pacjentów otrzymujących temozolomid w skojarzeniu z radioterapią w 42-dniowym schemacie leczenia (maksymalnie do 49 dni), bez względu na liczbę limfocytów, konieczne jest zastosowanie środków zapobiegających PCP. Jeśli wystąpi limfopenia profilaktykę stosuje się do czasu, aż limfopenia zmniejszy się do ≥1 stopnia. Przed podaniem leku wartości następujących parametrów laboratoryjnych muszą wynosić: całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych ≥1,5 x 109/l a liczba płytek ≥100 x 109/l. W 22 dniu (21 dni po podaniu pierwszej dawki leku) lub w ciągu 48 h od tego dnia, należy oznaczyć całkowitą liczbę krwinek, a następnie oznaczać co tydzień, do czasu, gdy całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych osiągnie wartość >1,5 x 109/l, a liczba płytek >100 x 109/l. Jeśli podczas któregokolwiek cyklu chemioterapii całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych zmniejszy się <1,0 x 109/l lub liczba płytek będzie <50 x 109/l, w następnym cyklu dawki leku należy zmniejszyć o jeden poziom. Poziomy dawkowania obejmują 100 mg/m2 pc., 150 mg/m2 pc. I 200 mg/m2 pc. Najmniejszą zalecaną dawką jest 100 mg/m2 pc. Leczenie przeciwwymiotne może być wdrożone przed lub po podaniu temozolomidu. Pacjentom z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym zaleca się podanie leków przeciwwymiotnych przed podaniem pierwszej dawki temozolomidu; wskazane jest również podanie leków przeciwwymiotnych w okresie monoterapii. Pacjenci z glejakiem złośliwym wykazującym wznowę lub progresję po standardowym leczeniu, u których ciężkie wymioty (stopień 3. lub 4.) występowały podczas poprzednich cykli leczenia mogą wymagać leczenia przeciwwymiotnego. Brak doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania leku u dzieci poniżej 3 lat; u dzieci starszych i młodzieży dane te są bardzo ograniczone. Ze względu na zawartość laktozy, nie należy stosować leku u pacjentów z rzadko występującą wrodzoną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lappa lub zaburzeniem wchłaniania glukozo-galaktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na kapsułkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Reklama
Temomedac - ciąża
Nie należy stosować preparatu u kobiet w ciąży. W razie konieczności rozważenia stosowania leku w czasie ciąży, należy poinformować pacjentkę o potencjalnym ryzyku dla płodu (ryzyko działania teratogennego i/lub uszkadzającego płód). Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję i unikać zajścia w ciążę podczas przyjmowania preparatu. Należy przerwać karmienie piersią w chwili rozpoczęcia leczenia temozolomidem. Ze względu na genotoksyczne działanie leku, mężczyźni leczeni temozolomidem powinni unikać poczęcia dziecka podczas leczenia oraz nie krócej niż przez 6 miesięcy po otrzymaniu ostatniej dawki temozolomidu. Leczenie temozolomidem może spowodować nieodwracalną bezpłodność - przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować pacjenta o możliwości kriokonserwacji nasienia.
Reklama
Temomedac - efekty uboczne
Bardzo często: jadłowstręt, drgawki, niedowład połowiczny, afazja/dysfazja, ból głowy, biegunka, zaparcie, nudności, wymioty, wysypka, łysienie, zmęczenie. Często: zakażenia, półpasiec, zapalenie gardła (w tym: zapalenie gardła, zapalenie gardła i nosogardzieli, paciorkowcowe zapalenie gardła), kandydoza jamy ustnej, gorączka neutropeniczna, neutropenia, trombocytopenia, limfopenia, leukopenia, niedokrwistość, reakcje alergiczne, objawy przypominające zespół Cushinga (w tym zespół Cushinga), hiperglikemia, pobudzenie, amnezja, depresja, lęk, dezorientacja, bezsenność, ataksja, zaburzenia równowagi, zaburzenia zdolności poznawczej, zaburzenia koncentracji, zmniejszenie świadomości, zawroty głowy, zmniejszenie wrażliwości na dotyk, zaburzenia pamięci, zaburzenia neurologiczne, neuropatia (w tym: neuropatia, neuropatia obwodowa, polineuropatia, obwodowa neuropatia czuciowa, obwodowa neuropatia ruchowa), parastezje, senność, zaburzenia mowy, zaburzenia smaku, drżenia, zaniewidzenie połowicze, zamglone widzenie, zaburzenia widzenia (w tym: zaburzenia wzroku, zaburzenia oka), ubytki w polu widzenia, diplopia, ból gałki ocznej, głuchota (w tym: głuchota, głuchota dwustronna, głuchota neurosensoryczna, głuchota jednostronna), zawroty głowy, szumy uszne, ból ucha (w tym: ból ucha, dyskomfort ucha), krwotok, zator tętnicy płucnej, zakrzepica żył głębokich, nadciśnienie, zapalenie płuc, duszność, zapalenie zatok, zapalenie oskrzeli, kaszel, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie jamy ustnej, ból brzucha (w tym: ból brzucha, ból dolnej części brzucha, ból górnej części brzucha, dyskomfort w jamie brzusznej), dyspepsja, zaburzenia połykania, rumień, suchość skóry, świąd, miopatia, słabość mięśni, ból stawów, ból pleców, ból kostno-mięśniowy, ból mięśni, zwiększenie częstości oddawania moczu, nietrzymanie moczu, gorączka, objawy grypopodobne, astenia, złe samopoczucie, ból, obrzęk, obrzęk obwodowy (w tym opuchlizna obwodowa), zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (w tym: zwiększenie wyników badań czynnościowych wątroby, zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych), zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała, uszkodzenia spowodowane promieniowaniem. Niezbyt często: zakażenia oportunistyczne (w tym zapalenie płuc wywołane przez PCP); posocznica (w tym przypadki śmiertelne), opryszczkowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zakażenie wirusem CMV, reaktywacja zakażenia wirusem CMV, reaktywacja zakażenia: takiego jak zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B (w tym przypadki śmiertelne), opryszczką zwykłą, zakażenia ran, zapalenie żołądka i jelit (w tym: wirusowe zapalenie żołądka i jelit), zespół mielodysplastyczny, nowotwory złośliwe wtórne (w tym białaczka szpikowa), długotrwała pancytopenia, niedokrwistość aplastyczna (w tym przypadki śmiertelne), pancytopenia, wybroczyny, reakcje anafilaktyczne, moczówka prosta, hipokaliemia, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, zaburzenia zachowania, labilność emocjonalna, omamy, apatia, stan padaczkowy, porażenie połowicze, zaburzenia pozapiramidowe, omamy węchowe, zaburzenia chodzenia, nadwrażliwość na dotyk, zaburzenia czucia, zaburzenia koordynacji, zmniejszenie ostrości wzroku, suchość gałki ocznej, zaburzenia słuchu, nadwrażliwość na dźwięki, zapalenie ucha środkowego, kołotanie serca, krwotok mózgowy, nagłe zaczerwienienie, uderzenia gorąca, niewydolność oddechowa (w tym przypadki śmiertelne), śródmiąższowe zapalenie płuc/zapalenie płuc, zwłóknienie płuc, przekrwienie błony śluzowej nosa, uczucie pełności w brzuchu, nietrzymanie kału, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, guzki krwawicze, suchość w jamie ustnej, niewydolność wątroby (w tym przypadki śmiertelne), uszkodzenie wątroby, zapalenie wątroby, cholestaza, hiperbilirubinemia, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, erytrodermia, złuszczenie skóry, reakcje nadwrażliwości na światło, pokrzywka, osutka, zapalenie skóry, nasilona potliwość, zaburzenia pigmentacji, dyzuria, pogorszenie stanu ogólnego, dreszcze, obrzęk twarzy, przebarwienie języka, pragnienie, choroby zębów, zwiększenie aktywności gammaglutamylotransferazy. Częstość nieznana: polekowa reakcja z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), krwawienie z pochwy, krwotok miesiączkowy, brak miesiączki, zapalenie pochwy, ból piersi, impotencja. Nowo zdiagnozowany glejak wielopostaciowy. Obserwowano mielosupresję (neutropenia i trombocytopenia), która jest znanym działaniem toksycznym ograniczającym dawkę większości leków cytotoksycznych. Po zsumowaniu zaburzeń wyników laboratoryjnych i zdarzeń niepożądanych występujących w okresie leczenia skojarzonego i monoterapii stwierdzono, że zaburzenia liczby granulocytów obojętnochłonnych w stopniu 3. i 4., w tym neutropenia, wystąpiły u 8% pacjentów. Zaburzenia liczby trombocytów w stopniu 3. i 4., w tym trombocytopenia, wystąpiły u 14% pacjentów otrzymujących temozolomid. Glejak złośliwy wykazujący wznowę lub progresję. Trombocytopenia i neutropenia stopnia 3 lub 4 występowały odpowiednio u 19% i 17% pacjentów leczonych z powodu glejaka złośliwego. Doprowadziło to do hospitalizacji i (lub) przerwania leczenia TMZ odpowiednio u 8% i 4% pacjentów. Spodziewana mielosupresja (występowała zwykle w czasie pierwszych kilku cykli z największym nasileniem (nadir) między dniem 21 i dniem 28), ustępowała szybko, zwykle w ciągu 1-2 tyg. Nie stwierdzono skłonności do kumulowania się mielosupresji. Wystąpienie trombocytopenii może zwiększać ryzyko krwawień, a neutropenii lub leukopenii ryzyko zakażeń. Dzieci i młodzież. Wydaje się, że tolerancja u dzieci (w wieku 3-18 lat) z nawracającym glejakiem pnia mózgu lub nawracającym wysoko złośliwym gwiaździakiem powinna być taka sama jak u dorosłych. Nie określono bezpieczeństwa stosowania temozolomidu u dzieci w wieku <3 lat.
Temomedac - interakcje
Kwas walproinowy zmniejsza klirens temozolomidu. Deksametazon, prochlorperazyna, fenytoina, karbamazepina, fenobarbital, ondansetron, antagoniści receptora H2 nie wpływają na klirens temozolomidu. Ranitydyna nie wpływa na wchłanianie i stopień narażenia na temozolomid lub MTIC. Pokarm zmniejsza Cmax i AUC temozolomidu - lek nie powinien być stosowany z pokarmem. Temozolomid nie jest metabolizowany w wątrobie i w małym stopniu wiąże się z białkami osocza, jest więc mało prawdopodobne, aby mógł mieć wpływ na farmakokinetykę innych leków. Podawany z innymi lekami mielosupresyjnymi może nasilać mielotoksyczność.
Temomedac - dawkowanie
Doustnie. Dorośli z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym: lek podaje się w skojarzeniu z radioterapią (okres leczenia skojarzonego), a następnie do 6 cykli w monoterapii. Okres leczenia skojarzonego: 75 mg/m2 pc. na dobę przez 42 dni w skojarzeniu z celowaną radioterapią (60 Gy podane w 30 dawkach). Leczenie skojarzone można kontynuować przez 42 dni (do 49 dni), jeśli spełnione są wszystkie wymienione warunki: całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych ≥1,5 x 109/l, liczba płytek ≥100 x 109/l, toksyczność pozahematologiczna wg CTC ≤1 stopnia (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów). W czasie leczenia należy raz w tygodniu wykonywać badania krwi (morfologia z rozmazem). Nie zaleca się zmniejszania dawki, ale biorąc pod uwagę toksyczność hematologiczną i pozahematologiczną można opóźnić podanie kolejnej dawki lub zaprzestać podawania temozolomidu. Należy czasowo przerwać podawanie temozolomidu w czasie leczenia skojarzonego, jeżeli: całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych wynosi ≥0,5 i <1,5 x 109/l lub jeśli liczba płytek krwi wynosi ≥10 i <100 x 109/l lub gdy występuje toksyczność pozahematologiczna (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów) 2. stopnia. Leczenie skojarzone temozolomidem można kontynuować, jeśli parametry wrócą do normy. Należy całkowicie zaprzestać podawania temozolomidu w czasie leczenia skojarzonego, jeśli: całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych wynosi <0,5 x 109/l lub liczba płytek <10 x 109/l lub występuje toksyczność pozahematologiczna (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów) 3. lub 4. stopnia. Okres monoterapii: 4 tyg. po zakończeniu leczenia skojarzonego rozpoczyna się monoterapię, stosując ją do 6 cykli. W 1. cyklu monoterapii podaje się dawkę 150 mg/m2 pc. raz na dobę przez 5 dni, po których następuje 23-dniowa przerwa w podawaniu leku. Na początku 2. cyklu dawkę zwiększa się do 200 mg/m2 pc., o ile toksyczność pozahematologiczna w czasie pierwszego cyklu była ≤ 2 stopnia (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów), całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych ≥1,5 x 109/l i liczba płytek ≥100 x 109/l. Jeśli nie zwiększono dawki w 2. cyklu, nie należy jej zwiększać w kolejnych cyklach. Raz zwiększona do 200 mg/m2 pc. na dobę dawka jest stosowana w 5 pierwszych kolejnych dniach każdego następnego cyklu, o ile nie wystąpią działania toksyczne. W czasie leczenia należy wykonywać badania krwi (morfologia z rozmazem) w 22. dniu cyklu (21 dni po podaniu pierwszej dawki temozolomidu). Można modyfikować dawkę leku o 1 poziom, jeśli wystąpi toksyczność. Poziomy dawkowania obejmują: 100 mg/m2 pc. (poziom -1) - zmniejszenie z powodu wcześniejszej toksyczności; 150 mg/m2 pc. (poziom 0) - dawka w czasie 1. cyklu; 200 mg/m2 pc. (poziom 1) - dawka w czasie 2.-6. cyklu, jeśli brak toksyczność. Najmniejszą zalecaną dawką jest 100 mg/m2 pc. Należy zmniejszać dawkę o jeden poziom jeżeli: całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych wynosi <1,0 x 109/l lub liczba płytek <50 x 109/l lub wystąpi toksyczność pozahematologiczna (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów) stopnia 3. Należy zaprzestać podawania leku, jeżeli poziom dawki -1 (100 mg/m2 pc.) w dalszym ciągu powoduje dużą toksyczność lub jeśli wystąpi 4. stopień toksyczności niehematologicznej (z wyjątkiem łysienia, nudności, wymiotów) lub jeśli po zmniejszeniu dawki pojawia się ten sam 3. stopień toksyczności pozahematologicznej (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów). Dorośli pacjenci i dzieci w wieku 3 lat lub starsze z glejakiem złośliwym wykazującym wznowę lub progresję: cykl leczenia obejmuje 28 dni. Pacjentom niepoddawanym wcześniej chemioterapii temozolomidem podaje się lek w dawce 200 mg/m2 pc. raz na dobę przez pierwsze 5 dni, po których następuje 23-dniowa przerwa w leczeniu (w sumie 28 dni). U pacjentów poddawanych wcześniej chemioterapii początkowa dawka wynosi 150 mg/m2 pc. raz na dobę i może być zwiększona w drugim cyklu do 200 mg/m2 pc. raz na dobę przez 5 dni pod warunkiem, że nie występuje toksyczność hematologiczna. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby farmakokinetyka temozolomidu jest porównywalna do populacji z prawidłową czynnością narządu. Brak danych dotyczących stosowania leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg Child-Pugh) lub z zaburzeniami czynności nerek. Biorąc pod uwagę farmakokinetyczne właściwości temozolomidu, jest mało prawdopodobne, aby zaistniała konieczność zmniejszenia dawki leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Sposób podania. Lek należy podawać na czczo, popijając szklanką wody. Kapsułki należy połykać w całości, nie wolno ich otwierać ani rozgryzać. Przed lub po podaniu leku można podać leki przeciwwymiotne. Jeżeli po podaniu leku wystąpią wymioty, nie należy podawać drugiej dawki leku w tym samym dniu.
Temomedac - uwagi
Preparat może powodować zmęczenie i senność, przez co może wpływać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
