Tienam

Tienam - skład

1 fiolka zawiera 500 mg imipenemu (w postaci jednowodzianu) oraz 500 mg cylastatyny (w postaci soli sodowej); lek zawiera sód: 37,6 mg w 1 fiolce.

Reklama

Tienam - działanie

Lek przeciwbakteryjny - połączenie antybiotyku β-laktamowego (imipenem) z cylastatyną, w stosunku wagowym 1:1. Mechanizm działania bakteriobójczego imipenemu polega na hamowaniu syntezy ściany bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych w wyniku wiązania z białkami wiążącymi penicylinę. Imipenem jest odporny na hydrolizę przez większość β-laktamaz, w tym penicylinazy i cefalosporynazy wytwarzane przez bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne, z wyjątkiem stosunkowo rzadko występujących β-laktamaz hydrolizujących karbapenemy. Natomiast rozkłada go nerkowa dehydropeptydaza-I, której kompetycyjnym, odwracalnym i specyficznym inhibitorem jest cylastatyna. Połączenie cylastatyny z imipenemem chroni antybiotyk przed unieczynnieniem. Gatunki zwykle wrażliwe na imipenem - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Enterococcus faecalis, Staphylococcus aureus (wrażliwy na metycylinę), Staphylococcus koagulazo-ujemny (wrażliwy na metycylinę), Streptococcus agalactiae, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes, grupa Streptococcus viridans (paciorkowiec zieleniący); bakterie tlenowe Gram-ujemne: Citrobacter freundii, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Haemophilus influenzae, Klebsiella oxytoca, Klebsiella pneumoniae, Moraxella catarrhalis, Serratia marcescens; bakterie beztlenowe Gram-dodatnie: Clostridium perfringens, Peptostreptococcus spp.; bakterie beztlenowe Gram-ujemne: grupa Bacteroides fragilis, Fusobacterium spp., Porphyromonas asaccharolytica, Prevotella spp., Veillonella spp. Gatunki o oporności nabytej: Acinetobacter baumannii, Pseudomonas aeruginosa. Gatunki z opornością wrodzoną: Enterococcus faecium, Burkholderia cepacia (niektóre szczepy), Legionella spp., Stenotrophomonas maltophilia, Chlamydia spp., Chlamydophila spp., Mycoplasma spp., Ureaplasma urealyticum. Wszystkie gronkowce oporne na metycylinę są oporne na imipenem z cylastatyną. Imipenem wiąże się z białkami osocza w ok. 20%. Stosowany w monoterapii jest metabolizowany w nerkach z udziałem dehydropeptydazy-I. Cylastatyna jest swoistym inhibitorem dehydropeptydazy-I i skutecznie hamuje metabolizm imipenemu, zatem jednoczesne podawanie imipenemu i cylastatyny umożliwia osiągnięcie stężeń terapeutycznych antybiotyku zarówno w moczu, jak i w osoczu. T_0,5 imipenemu w osoczu wynosi ok. 1 h. Imipenem jest wydalany z moczem, głównie w postaci niezmienionej; częściowo w postaci nieczynnych metabolitów. Cylastatyna wiąże się z białkami osocza w ok. 40%. T_0,5 cylastatyny w osoczu wynosi ok. 1 h. Cylastatyna jest wydalana z moczem, głównie w postaci niezmienionej; częściowo w postaci metabolitu N-acetylowego, którego działanie hamujące aktywność dehydropeptydazy jest porównywalne z działaniem cylastatyny. Aktywność dehydropeptydazy-I w nerkach powraca do normy wkrótce po eliminacji cylastatyny z krwiobiegu.

Reklama

Tienam - wskazania

Leczenie następujących zakażeń u dorosłych i dzieci w wieku 1 roku i starszych: powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej; ciężkie zapalenie płuc, w tym szpitalne i zapalenie płuc związane ze stosowaniem respiratora; zakażenia śródporodowe i poporodowe; powikłane zakażenia układu moczowego; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich. Lek można stosować w leczeniu pacjentów z neutropenią, u których wystąpiła gorączka prawdopodobnie wywołana zakażeniem bakteryjnym. Leczenie pacjentów z bakteriemią, która przebiega w powiązaniu z zakażeniami wymienionymi powyżej lub podejrzewa się, że przebiega w powiązaniu z tymi zakażeniami. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Reklama

Tienam - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na imipenem, inne karbapenemy, cylastatynę lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Stwierdzona w wywiadzie ciężka reakcja nadwrażliwości na jakikolwiek antybiotyk β-laktamowy (np. penicyliny lub cefalosporyny).

Reklama

Tienam - ostrzeżenia

Określone drobnoustroje, wywołujące np. bakteryjne zakażenia skóry i tkanek miękkich, mają ograniczoną wrażliwość na działanie imipenemu z cylastatyną. Stosowanie imipenemu z cylastatyną nie jest odpowiednie do leczenia tych zakażeń, chyba że udokumentowano już rodzaj drobnoustrojów chorobotwórczych i wiadomo, że są one wrażliwe na te antybiotyki albo jest bardzo prawdopodobne, że drobnoustroje wywołujące zakażenie będą wrażliwe na tę terapię. Jeśli podejrzewa się lub stwierdzi, że zakażenie wywołał oporny na metycylinę szczep Staphylococcus aureus (MRSA), w zatwierdzonych wskazaniach może być właściwe jednoczesne stosowanie odpowiedniego leku przeciw MRSA. Jeśli podejrzewa się lub stwierdzi zakażenia Pseudomonas aeruginosa, w zatwierdzonych wskazaniach może być właściwe jednoczesne stosowanie antybiotyku aminoglikozydowego. Lek nie jest zalecany w leczeniu zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. U każdego pacjenta, u którego wystąpiła biegunka w związku ze stosowaniem antybiotyku, należy rozważyć możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego; w przypadku rozpoznania tej choroby należy rozważyć przerwanie podawania preparatu i zastosowanie leczenia zakażeń Clostridium difficile. Przed podaniem leku należy upewnić się, czy pacjent nie jest uczulony na antybiotyki β-laktamowe lub inne alergeny, w związku z możliwością wystąpienia reakcji anafilaktycznej. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji nadwrażliwości należy odstawić antybiotyk, może być konieczne podanie adrenaliny lub podjęcie innego postępowania ratunkowego. Podczas leczenia należy ściśle kontrolować czynność wątroby, ze względu na ryzyko hepatoksyczności, szczególnie u pacjentów z chorobami wątroby. U pacjentów z upośledzoną czynnością nerek dochodzi do kumulacji imipenemu i cylastatyny w organizmie; w przypadku niedostosowania dawki do wydolności nerek mogą wystąpić działania niepożądane ze strony o.u.n. Ze względu na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych dotyczących o.u.n. (mioklonie, drgawki, splątanie), ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami o.u.n. (np. zmianami w mózgu lub napadami drgawkowymi w wywiadzie) i (lub) osłabioną czynnością nerek - wskazane jest ścisłe przestrzeganie zalecanych schematów dawkowania, aby nie dopuścić do kumulacji podanych dawek, zwłaszcza w tych grupach pacjentów. U pacjentów ze stwierdzonymi zaburzeniami drgawkowymi należy kontynuować leczenie przeciwdrgawkowe. Należy zwrócić szczególną uwagę na objawy neurologiczne lub drgawki u dzieci, u których występują czynniki ryzyka napadów drgawkowych albo które przyjmują jednocześnie leki obniżające próg drgawkowy. Jeśli wystąpią ogniskowe drżenia, mioklonie lub drgawki, należy przeprowadzić badanie neurologiczne oraz wdrożyć leczenie przeciwdrgawkowe, jeśli nie zostało ono wcześniej zastosowane. Jeśli objawy ze strony o.u.n. utrzymują się, należy zmniejszyć dawkę antybiotyku lub zakończyć jego stosowanie. Nie należy stosować preparatu u pacjentów z klirensem kreatyniny wynoszącym ≤5 ml/min/1,73 m², jeżeli nie będą oni poddani hemodializie w ciągu następnych 48 h. U pacjentów hemodializowanych lek jest zalecany tylko wtedy, gdy korzyści z zastosowania leku przewyższają ryzyko drgawek. Preparat nie jest zalecany do stosowania u dzieci do ukończenia 1 rż. lub u dzieci z zaburzeniami czynności nerek (stężenie kreatyniny w surowicy ≥2 mg/dl). Zawartość sodu: 37,6 mg (1,6 mEq) sodu w 1 fiolce należy uwzględnić u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Reklama

Tienam - ciąża

W ciąży stosować tylko wtedy, kiedy potencjalne korzyści przewyższają ryzyko dla płodu. Imipenem i cylastatyna przenikają w niewielkiej ilości do pokarmu kobiecego. Po podaniu doustnym każdy ze składników leku wchłania się w niewielkim stopniu. Dlatego jest mało prawdopodobne, aby karmione piersią dziecko było narażone na działanie leku w znaczącym stopniu. Jeśli stosowanie leku uzna się za konieczne, należy rozważyć stosunek korzyści związanych z karmieniem piersią do ryzyka dla dziecka.

Reklama

Tienam - efekty uboczne

Często: eozynofilia, zakrzepowe zapalenie żył, biegunka, wymioty, nudności, wysypka (np. osutkowa), zwiększenie aktywności aminotransferaz, fosfatazy zasadowej. Niezbyt często: pancytopenia, neutropenia, leukopenia, trombocytopenia, trombocytoza, zaburzenia psychiczne (w tym omamy i stany dezorientacji), drgawki, mioklonie, zawroty głowy, senność, hipotensja, pokrzywka, świąd, gorączka, ból oraz stwardnienie w miejscu wstrzyknięcia, rumień w miejscu wstrzyknięcia, dodatni wynik bezpośredniego testu Coombsa, wydłużenie czasu protrombinowego, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi. Rzadko: rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy, kandydoza, agranulocytoza, reakcje anafilaktyczne, encefalopatia, parestezje, drżenie ogniskowe, zmiana smaku, utrata słuchu, przebarwienia zębów i (lub) języka, niewydolność wątroby, zapalenie wątroby, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, ostra niewydolność nerek, skąpomocz lub bezmocz, wielomocz, zmiana zabarwienia moczu (nieszkodliwa). Bardzo rzadko: zapalenie żołądka i jelit, niedokrwistość hemolityczna, zahamowanie czynności szpiku kostnego, nasilenie objawów miastenii, ból głowy, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szumy uszne, sinica, tachykardia, kołatanie serca, uderzenia gorąca, duszność, hiperwentylacja, ból gardła, krwotoczne zapalenie okrężnicy, ból brzucha, zgaga, zapalenie języka, przerost brodawek języka, wzmożone wydzielanie śliny, piorunujące zapalenie wątroby, nadmierna potliwość, zmiany struktury skóry, bóle wielostawowe, ból kręgosłupa piersiowego, świąd sromu, dyskomfort w klatce piersiowej, osłabienie.

Tienam - interakcje

Stosowanie imipenemu z gancyklowirem zwiększa ryzyko wystąpienia drgawek - nie stosować jednocześnie, chyba że potencjalne korzyści przeważają ryzyko. Stosowanie karbapenemów z kwasem walproinowym powoduje zmniejszenie stężenia kwasu walproinowego we krwi, nawet poniżej zakresu wartości terapeutycznych - nie stosować jednocześnie; należy rozważyć podanie innych leków przeciwbakteryjnych lub przeciwdrgawkowych. Jednoczesne stosowanie antybiotyków i doustnych leków przeciwzakrzepowych, w tym warfaryny, może nasilać działanie przeciwzakrzepowe; zaleca się częstą kontrolę INR podczas leczenia i krótko po zakończeniu leczenia skojarzonego. Podczas stosowania leku z probenecydem w niewielkim stopniu zwiększa się stężenie i wydłuża się okres półtrwania imipenemu w osoczu, wydalanie z moczem czynnej (niezmetabolizowanej) postaci imipenemu zmniejsza się do około 60% podanej dawki; stężenia w osoczu oraz okres półtrwania cylastatyny zwiększają się dwukrotnie, jednak nie zmieniła się jej ilość wydalona z moczem. Niezgodności farmaceutyczne. Występuje niezgodność chemiczna leku z mleczanami, dlatego do rozpuszczania i rozcieńczania leku nie należy stosować rozpuszczalników zawierających mleczany; można jednak podawać lek przez zestaw do infuzji, przez który jest podawany roztwór zawierający mleczany.

Tienam - dawkowanie

Dożylnie. Dorośli i młodzież: (500 mg + 500 mg) co 6 h lub (1000 mg + 1000 mg) co 8 h lub co 6 h. Jeśli podejrzewa się lub stwierdzi, że zakażenie jest wywołane przez mniej wrażliwe gatunki bakterii (np. Pseudomonas aeruginosa) lub zakażenie jest bardzo ciężkie (np. u pacjentów z gorączką neutropeniczną), zaleca się podawanie dawki (1000 mg + 1000 mg) co 6 h. U pacjentów o mc. <70 kg należy zmniejszyć dawkę wg wzoru - (rzeczywista mc. x dawka standardowa): 70 kg. Nie należy przekraczać maksymalnej całkowitej dawki wynoszącej (4000 mg + 4000 mg)/dobę. Dzieci w wieku ≥1 roku: (15 mg + 15 mg) lub (25 mg + 25 mg)/kg mc. co 6 h. Jeśli podejrzewa się lub potwierdzi, że zakażenie jest wywołane przez mniej wrażliwe gatunki bakterii (np. Pseudomonas aeruginosa) lub zakażenie jest bardzo ciężkie (np. u dzieci z gorączką neutropeniczną), należy podawać dawkę (25 mg + 25 mg)/kg mc. co 6 h. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów o mc. ≥70 kg (dorośli i młodzież) z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny ≤70 ml/min/1,73 m²) zalecane dawki dobowe wynikające z nasilenia zakażenia należy dostosować do klirensu kreatyniny (CCr). W przypadku całkowitej dawki dobowej stosowanej u pacjentów z prawidłową czynnością nerek wynoszącej 2000 + 2000, należy zastosować następujące dawkowanie: CCr 41-70 ml/min/1,73 m²: 500 + 500 co 8 h; CCr 21-40 ml/min/1,73 m²: 250 + 250 co 6 h; CCr 6-20 ml/min/1,73 m²: 250 + 250 co 12 h. W przypadku całkowitej dawki dobowej stosowanej u pacjentów z prawidłową czynnością nerek wynoszącej 3000 + 3000, należy zastosować następujące dawkowanie: CCr 41-70 ml/min/1,73 m²: 500 + 500 co 6 h; CCr 21-40 ml/min/1,73 m²: 500 + 500 co 8 h; CCr 6-20 ml/min/1,73 m²: 500 + 500 co 12 h. W przypadku całkowitej dawki dobowej stosowanej u pacjentów z prawidłową czynnością nerek wynoszącej 4000 + 4000, należy zastosować następujące dawkowanie: CCr 41-70 ml/min/1,73 m²: 750 + 750 co 8 h; CCr 21-40 ml/min/1,73 m²: 500 + 500 co 6 h; CCr 6-20 ml/min/1,73 m²: 500 + 500 co 12 h. U pacjentów o mc. <70 kg należy proporcjonalnie zmniejszyć dawkę leku. Dawkę proporcjonalną dla pacjentów o mc. <70 kg można wyliczyć, dzieląc rzeczywistą mc. pacjenta (w kg) przez 70 kg i mnożąc wynik przez wielkość odpowiedniej dawki zgodnej ze wskazaniami podanymi powyżej. Pacjentom z CCr ≤5 ml/min/1,73 m² można podać lek tylko, jeśli będą poddani hemodializie w ciągu następnych 48 h. Pacjentom poddawanym dializom, z CCr ≤5 ml/min/1,73 m² zaleca się podawanie takich dawek leku, jak pacjentom z CCr 6-20 ml/min/1,73 m². Ponieważ zarówno imipenem, jak i cylastatyna są usuwane z krwiobiegu podczas hemodializy, pacjentom należy podać lek po zabiegu hemodializy, a następnie co 12 h od zakończenia sesji hemodializy. Obecnie dostępne dane kliniczne są niewystarczające, aby zalecać stosowanie leku pacjentom poddawanych dializie otrzewnowej. Dane kliniczne są niewystarczające do zalecenia dawkowania u dzieci z zaburzeniem czynności nerek (stężenie kreatyniny w surowicy wynoszące ≥2 mg/dl). U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i w podeszłym wieku nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. Sposób podania. Przed podaniem lek należy rozpuścić, a następnie rozcieńczyć. Każdą dawkę ≤(500 mg + 500 mg) należy podawać w infuzji dożylnej trwającej 20-30 min; każdą dawkę >(500 mg + 500 mg) należy podawać w infuzji trwającej 40-60 min. Jeśli podczas infuzji u pacjenta wystąpią nudności, można zmniejszyć szybkość wlewu.

Tienam - uwagi

Podczas leczenia mogą wystąpić działania niepożądane (np. omamy, zaburzenia równowagi, senność i zawroty głowy), mogące zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas leczenia może wystąpić dodatni wynik bezpośredniego i pośredniego testu Coombsa.