Tobramycin B. Braun

Tobramycin B. Braun - skład

1 ml roztworu zawiera 1 mg lub 3 mg tobramycyny. Lek zawiera sód (w postaci chlorku): 80 ml roztw. (1 mg/ml) zawiera 283 mg sodu; 80 ml roztw. (3 mg/ml) zawiera 283 mg sodu; 120 ml roztw. (3 mg/ml) zawiera 425 mg sodu.

Reklama

Tobramycin B. Braun - działanie

Antybiotyk aminoglikozydowy. Gatunki ogólnie wrażliwe: bakterie tlenowe Gram-dodatnie - Corynebacterium spp., Listeria monocytogenes, Staphylococcus aureus (MSSA); bakterie tlenowe Gram-ujemne - Citrobacter koseri, Francisella tularensis, Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis, Proteus vulgaris, Providencia rettgeri, Salmonella spp., Shigella spp., Yersinia spp. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej: bakterie tlenowe Gram-dodatnie - Staphylococcus aureus (MSSA), Staphylococcus koagulazo-ujemny; bakterie tlenowe Gram-ujemne - Acinetobacter baumanii, Citrobacter freundii, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Morganella morganii, Proteus mirabilis, Pseudomonas aeruginosa, Serratia marcescens. Gatunki o oporności wrodzonej: bakterie tlenowe Gram-dodatnie - Enterococcus spp., Streptococcus spp.; bakterie tlenowe Gram-ujemne - Alcaligenes denitrificans, Burkholderia cepacia, Legionella pneumophila, Providencia stuartii, Stenotrophomonas maltophilia; bakterie beztlenowe - wszystkie drobnoustroje beztlenowe; inne bakterie - Chlamydia spp., Chlamydophila spp., Mycoplasma spp., Rickettsia spp., Ureaplasma urealyticum. Tobramycyna może również działać synergicznie w skojarzeniu z cefalosporyną na określone drobnoustroje Gram-ujemne (Pseudomonas aeruginosa). Penicylina G i tobramycyna mają synergiczne, bakteriobójcze działanie na niektóre szczepy Enterococcus faecalis in vitro (szczepy wykazujące fenotyp niskiej odporności). Jednak to skojarzenie nie ma działania synergicznego na inne, blisko spokrewnione drobnoustroje, takie jak Enterococcus faecium i szczepy Enterococcus faecalis wykazujące fenotyp wysokiej odporności. Po pozajelitowym podaniu tobramycyny tylko w nieznacznym stopniu przenika ona przez nieuszkodzoną barierę krew-komora tak, że tylko minimalne stężenia tego antybiotyku były wykrywane w ciele szklistym, cieczy wodnistej oka i tkance spojówkowej. Najwyższe stężenie w narządach występuje w nerkach. Selektywny wychwyt i (lub) opóźnione uwalnianie prowadzą do nagromadzenia, szczególnie w komórkach cewek i płynie limfatycznym w uchu wewnętrznym. Najniższe stężenie w tkankach jest mierzone w OUN. Przenikanie tobramycyny do płynu mózgowo-rdzeniowego jest nieznaczne, nawet w przypadku zapalenia opon. Stężenie tobramycyny jest małe także w żółci. W przypadku istnienia procesów zapalnych wielokrotne podanie prowadzi do zaobserwowania terapeutycznie czynnych stężeń w wysięku otrzewnowym, opłucnowym i maziówkowym. Tobramycyna nie wiąże się z białkami surowicy. Tobramycyna nie jest metabolizowana w organizmie. Tobramycyna jest wydalana prawie wyłącznie przez nerki w wyniku przesączania kłębuszkowego w postaci niezmienionej. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi średnio 2-3 h. Po 8-12 h następuje uwolnienie z głębokich kompartmentów, np. kory nerkowej. W ciągu 24 h do 93% dawki tobramycyny jest eliminowane z moczem. U pacjentów poddawanych dializie 25-70% podanej dawki może być usunięte, w zależności od długości i rodzaju dializy.

Reklama

Tobramycin B. Braun - wskazania

Leczenie niżej wymienionych ciężkich zakażeń wywołanych bakteriami wrażliwymi na tobramycynę, jeśli mniej toksyczne leki przeciwbakteryjne są nieskuteczne: szpitalne zakażeniach dolnych dróg oddechowych, w tym ciężkie zapalenie płuc; zaostrzenie zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą; skomplikowane i nawracające zakażenia dróg moczowych; zakażenia wewnątrz jamy brzusznej; zakażenia skóry i tkanek miękkich, w tym ciężkie oparzenia. Tobramycynę zwykle stosuje się w skojarzeniu z antybiotykami β-laktamowymi lub antybiotykami działającymi na bakterie beztlenowe, szczególnie w zakażeniach zagrażających życiu wywołanych nieznanymi bakteriami, w zakażeniach mieszanych wywołanych przez bakterie tlenowe i beztlenowe, w ogólnoustrojowych zakażeniach wywołanych bakteriami Pseudomonas spp. oraz u pacjentów z osłabioną odpornością - głównie z neutropenią. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące odpowiedniego stosowania środków przeciwbakteryjnych.

Reklama

Tobramycin B. Braun - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na tobramycynę, inne aminoglikozydy lub jakąkolwiek substancję pomocniczą. Miastenia.

Reklama

Tobramycin B. Braun - ostrzeżenia

Ze względu na potencjalne działanie nefrotoksyczne i ototoksyczne aminoglikozydów, podczas leczenia pacjenta należy ściśle obserwować. U pacjentów z zaburzeniami ósmego nerwu czaszkowego (tj. niedosłuch ucha środkowego lub zaburzenia układu przedsionkowego) tobramycynę należy stosować wyłącznie w leczeniu zakażeń zagrażających życiu. U pacjentów, których wiek pozwala na poddanie ich testom, szczególnie u pacjentów z grup wysokiego ryzyka, zaleca się, jeśli to tylko możliwe, wykonanie serii audiogramów. Monitorowanie czynności nerek i ósmego nerwu słuchowego ma kluczowe znaczenie u pacjentów, u których stwierdzono lub podejrzewa się zaburzenie czynności nerek oraz u pacjentów, u których początkowo czynność nerek była prawidłowa, a podczas leczenia pojawiły się objawy zaburzenia czynności nerek. Stężenie tobramycyny w surowicy należy ściśle kontrolować podczas leczenia, kiedy to tylko możliwe. Szczególnie ważne jest ścisłe kontrolowanie stężenia w surowicy u pacjentów ze stwierdzonym zaburzeniem czynności nerek. C_min (zmierzone pod koniec okresu pomiędzy poszczególnymi dawkami) >2 µg/ml może wskazywać na kumulację w tkankach i należy go unikać, zmniejszając dawkę lub zwiększając przerwy pomiędzy kolejnymi dawkami. Utrzymywanie się przez dłuższy czas C_max w surowicy (zmierzonego bezpośrednio po zakończeniu infuzji) >12 µg/ml (szczególnie podczas dawkowania kilka razy na dobę) może być związane z toksycznym działaniem leku i należy go unikać. Należy badać mocz w celu wykrycia zwiększonego wydalania białka, komórek i wałeczków nerkowych. Należy okresowo oznaczać stężenie kreatyniny w surowicy i klirens kreatyniny. Należy monitorować stężenie wapnia, magnezu i sodu w surowicy. Ryzyko wystąpienia reakcji toksyczności jest większe u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, w podeszłym wieku, odwodnionych i u pacjentów leczonych dużymi dawkami i długotrwale oraz leczonych po raz kolejny. Należy zachować ostrożność u pacjentów z nieprawidłowościami przedsionka lub ślimaka. Należy unikać jednoczesnego stosowania tobramycyny z bardzo silnymi diuretykami lub ogólnie z jakimikolwiek substancjami ototoksycznymi lub nefrotoksycznymi. Jeśli wystąpią objawy nefrotoksyczności lub ototoksyczności, należy zmodyfikować dawkę lub przerwać podawanie leku. Notowano występowanie blokady nerwowo-mięśniowej i porażenie oddychania u zwierząt po zastosowaniu w dawkach kilkakrotnie większych niż zalecane. Nie można wykluczyć możliwości wystąpienia takich reakcji u ludzi, szczególnie podczas podawania leku pacjentom, którzy otrzymują leki hamujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, leki znieczulające lub przetaczanie dużej objętości krwi z cytrynianem jako antykoagulantem. Ze względu na działanie hamujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, aminoglikozydy należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi, np. parkinsonizmem. Podczas stosowania tobramycyny notowano przypadki wywołanej działaniem antybiotyków biegunki. Rozpoznanie takie należy rozważyć u tych pacjentów, u których biegunka pojawiła się w okresie do 2 miesięcy po zakończenia leczenia. Jeśli biegunka jest ciężka i (lub) krwawa, należy przerwać podawanie tobramycyny i rozpocząć odpowiednie leczenie. Nie podawać leków hamujących perystaltykę. U pacjentów z rozległymi ranami oparzeniowymi farmakokinetyka aminoglikozydów może być zmieniona i może prowadzić do zmniejszenia stężenia w surowicy; ważne jest monitorowanie stężenia w surowicy. Ważne jest, aby podczas leczenia aminoglikozydami pacjent był dobrze nawodniony. Aminoglikozydy mogą wchłaniać się w znacznych ilościach z powierzchni ciała podczas miejscowej irygacji lub aplikacji, co może prowadzić do neurotoksyczności i nefrotoksyczności. Należy to uwzględnić w dawce całkowitej, jeśli równocześnie podaje się lek ogólnoustrojowo. Tobramycynę należy podawać ostrożnie wcześniakom i noworodkom ze względu na niedojrzałość ich nerek, która prowadzi do wydłużenia T_0,5 leku w surowicy. Aminoglikozydy powodują krzyżowo reakcje alergiczne i oporność. Roztw. do inf. (1 mg/ml) zawiera 0,15 mmol (3,45 mg) sodu w 1 ml i 12,3 mmol (283 mg) sodu w 80 ml; roztw. do inf. (3 mg/ml) zawiera 0,15 mmol (3,45 mg) sodu w 1 ml, 12,3 mmol (283 mg) sodu w 80 ml i 18,5 mmol (425) sodu w 120 ml. Należy to uwzględnić u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Roztwory są izotoniczne. Zawartość sodu i chlorków należy wziąć pod uwagę podczas stosowania u pacjentów, u których podawanie sodu i chlorku może być szkodliwe klinicznie. Podczas obliczania dobowej podaży płynów, szczególnie u dzieci, należy brać pod uwagę całkowitą objętość podanego roztworu.

Reklama

Tobramycin B. Braun - ciąża

Z uwagi na ryzyko dla płodu tobramycyna nie jest wskazana do podawania kobietom w ciąży, chyba że korzyść dla matki przewyższa zagrożeniem dla płodu. Tobramycyna przenika przez łożysko (stężenie we krwi płodu może wynosić 20% stężenia w osoczu matki). Aminoglikozydy mogą wpływać niekorzystnie na płód (np. wrodzona głuchota i nefrotoksyczność), jeśli występuje duże ich stężenie w surowicy kobiety w ciąży. Jeśli występowało narażenie na tobramycynę w okresie płodowym, zaleca się badanie słuchu i czynności nerek noworodka. Tobramycyna przedostaje się w małych ilościach do mleka matki. Z uwagi na ryzyko wywołania ototoksyczności i nefrotoksyczności u noworodków, należy przerwać karmienie piersią lub podawanie tobramycyny. Tobramycyna może niekorzystnie wpływać na florę jelitową dziecka. Jeśli wystąpią zaburzenia żołądkowo-jelitowe u dziecka karmionego piersią (kandydoza jelit, biegunka), należy przerwać karmienie piersią lub przerwać podawanie tobramycyny.

Reklama

Tobramycin B. Braun - efekty uboczne

Często: eozynofilia, uszkodzenie przedsionka i ślimaka (u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek)*, zakrzepowe zapalenie żył, zwiększona aktywność AspAT oraz AlAT, zaburzenie czynności nerek (u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek), ból i reakcje miejscowe w miejscu wstrzyknięcia. Niezbyt często: leukopenia, ból głowy, uszkodzenie przedsionka i ślimaka (u pacjentów z prawidłową czynnością nerek)*, nudności, wymioty, zwiększona aktywność fosfatazy alkalicznej, dehydrogenazy mleczanowej, zwiększone stężenie bilirubiny we krwi, alergiczna wysypka skórna, zaburzenie czynności nerek (u pacjentów z prawidłową czynnością nerek). Rzadko: niedokrwistość, granulocytopenia, trombocytopenia, leukocytoza, reakcje nadwrażliwości (w tym świąd, gorączka polekowa oraz zmiany skórne), splątanie, dezorientacja, ospałość, biegunka, zaczerwienienie skóry, gorączka, hipokalcemia, hipomagnezemia, hiponatremia, hipokaliemia. Bardzo rzadko: ciężkie reakcje nadwrażliwości (w tym zmiany skórne oraz reakcje ogólne aż do wstrząsu anafilaktycznego), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, ostra niewydolność nerek (objawy mogą obejmować postępujące zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia azotu i pozostałości azotu w moczu, oligurię, wałeczkomocz oraz postępujący białkomocz – konieczna jest regularna kontrola). Częstość nieznana: nadkażenie czynnikami chorobotwórczymi i opornymi na tobramycynę, parestezje, cierpnięcie skóry, drżenia mięśni, drgawki (objawy neurotoksyczności), senność, porażenie mięśni oddechowych, drżenie, zaburzenia równowagi, blokada nerwowo-mięśniowa, zawroty głowy pochodzenia obwodowego, niskie ciśnienie krwi. *Uszkodzeniu ulec mogą zarówno przedsionkowe, jak i słuchowe odgałęzienia nerwu czaszkowego VIII; objawy obejmują zawroty głowy, zaburzenia równowagi, odgłosy świstania i gwizdania w uchu, częściową utratę słuchu; utrata słuchu jest przeważnie nieodwracalna i objawia się początkowo utratą słuchu w zakresie dźwięków o wysokich częstotliwościach. Tobramycyna wykazuje działanie ototoksyczne i (lub) nefrotoksyczne. Zaburzenie czynności nerek niezbyt często obserwuje się u pacjentów leczonych tobramycyną i zazwyczaj ustępuje ono po odstawieniu leku. Toksyczność występuje częściej u osób z niewydolnością nerek, u pacjentów otrzymujących inne substancje ototoksyczne lub nefrotoksyczne, podczas leczenia długotrwałego i ponownego i (lub) u osób przyjmujących dawkę większą niż zalecana. Ryzyko ototoksyczności może zwiększać się z wiekiem i odwodnieniem.

Tobramycin B. Braun - interakcje

Działanie blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe aminoglikozydów jest nasilane przez eter i leki zwiotczające mięśnie lub duże ilości krwi cytrynianowej. Ewentualną blokadę nerwowo-mięśniową można odwrócić, podając sole wapnia. Aminoglikozydy mogą zwiększać nefrotoksyczne działanie metoksyfluranu. Podczas jednoczesnego podawania mogą wystąpić ciężkie nefropatie. Przed rozpoczęciem zabiegu należy poinformować anestezjologa, że pacjent przyjmuje aminoglikozydy. Z powodu zwiększonego ryzyka działań niepożądanych konieczne jest dokładne kontrolowanie pacjentów, którzy równocześnie lub po krótkiej przerwie otrzymują substancje potencjalnie ototoksyczne lub nefrotoksyczne, np. amfoterycynę B, kolistynę, cyklosporynę, takrolimus, cisplatynę, wankomycynę, polimiksynę B, aminoglikozydy, cefalotynę oraz diuretyki pętlowe, takie jak kwas etakrynowy lub furosemid. Jeśli stosuje się cisplatynę, należy uwzględnić, że nefrotoksyczność tobramycyny może być zwiększona nawet przez okres 2-4 tyg. po podaniu tych leków. Podczas skojarzonego stosowania z odpowiednimi antybiotykami (np. β-laktamami) może wystąpić działanie synergiczne. Tobramycyna i antybiotyki β-laktamowe mogą łączyć się w nieaktywne amidy, dlatego tobramycyny nie należy podawać w tej samej infuzji, co antybiotyki β-laktamowe. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek tobramycyna może być unieczynniana przez antybiotyki β-laktamowe. Unieczynnienia takiego nie obserwuje się u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, którym leki są podawane różnymi drogami. Leki moczopędne podawane dożylnie mogą zwiększać toksyczność aminoglikozydów poprzez modyfikację stężenia antybiotyku w surowicy i w tkankach. Niektóre diuretyki wykazują właściwości ototoksyczne. Równoczesne podawanie takich diuretyków może zwiększać ryzyko działań niepożądanych.

Tobramycin B. Braun - dawkowanie

Dożylnie, we wlewie. Dorośli i młodzież od 12 rż. Ciężkie zakażenia: 3 mg/kg mc./dobę w jednej dawce lub w 3 dawkach podzielonych (tzn. 1 mg/kg mc. co 8 h). Zakażenia zagrażające życiu: do 5 mg/kg mc./dobę w jednej dawce lub w dawkach podzielonych, tzn. 1,66 mg/kg mc. co 8 h (czasami 1,25 mg/kg mc. co 6 h); jeśli stan kliniczny poprawi się, należy zmniejszyć dawkę. Mukowiscydoza: 8-10 mg/kg mc./dobę w równych dawkach podzielonych, w celu osiągnięcia terapeutycznego stężenia we krwi; z uwagi na dużą osobniczą zmienność, należy kontrolować stężenie tobramycyny we krwi. Dzieci (>1. tyg. życia): 6-7,5 mg/kg mc./dobę w jednej dawce lub 2-2,5 mg/kg mc. co 8 h lub czasami 1,5-1,9 mg/kg mc. co 6 h. Podawana dawka oraz wielkość butelki, którą należy zastosować, zależą od masy ciała pacjenta. Podawana objętość nie może przekraczać określonej dawki. Należy mieć całkowitą pewność, że pacjent otrzyma właściwą objętość leku. Aby uniknąć przedawkowania, należy pobrać obliczoną dawkę z pojemnika przed podawaniem leku. Można również usunąć z butelki niepotrzebną część leku przed podaniem obliczonej dawki. Szczególne grupy pacjentów. Zaburzenia czynności nerek: po podaniu dawki początkowej 1 mg/kg mc. konieczna jest modyfikacja dawkowania poprzez zmniejszenie dawki podawanej co 8 h (schemat 1.) lub zwiększenie odstępów między zwykłymi dawkami (schemat 2.), wg niżej opisanych schematów. Jeśli nie jest możliwe bezpośrednie mierzenie stężenia tobramycyny w surowicy, dawkę należy modyfikować na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy lub klirensu kreatyniny, zakładając, że występuje dobra korelacja między tymi parametrami a T_0,5 tobramycyny. W celu ustalenia klirensu kreatyniny konieczna jest stabilna czynność nerek, tzn. stabilne stężenie mocznika we krwi. W zakażeniach zagrażających życiu można podawać dodatkowe dawki o połowę większe niż zalecane dawki; po zaobserwowaniu poprawy stanu pacjenta dawki należy zmniejszyć do normalnych wielkości. Schemat 1. - dawki zmodyfikowane, podawane co 8 h: CCr ≥70 ml/min - mc. 50-60 kg: 60 mg; mc. 60-80 kg: 80 mg; CCr 69-40 ml/min - mc. 50-60 kg: 30-60 mg, mc. 60-80 kg: 50-80 mg; CCr 39-20 ml/min - mc. 50-60 kg: 20-25 mg, mc. 60-80 kg: 30-45 mg; CCr 19-10 ml/min - mc. 50-60 kg: 10-18 mg, mc. 60-80 kg: 15-24 mg; CCr 9-5 ml/min - mc. 50-60 kg: 5-9 mg, mc. 60-80 kg: 7-12 mg; CCr ≤4 ml/min - mc. 50-60 kg: 2,5-4,5 mg, mc. 60-80 kg: 3,5-6 mg. Alternatywnym sposobem obliczenia zmniejszonej dawki, podawanej co 8 h (u pacjentów ze stabilnym i znanym stężeniem kreatyniny) jest podzielenie zwykle zalecanej dawki przez stężenie kreatyniny w surowicy (mg/100 ml) u danego pacjenta. Schemat 2. - dawki stałe, podawane w zmodyfikowanych odstępach czasu (mc. 50-60 kg: 60 mg; mc. 60-80 kg: 80 mg): CCr ≥70 ml/min - co 8 h; CCr 69-40 ml/min - co 12 h; CCr 39-20 ml/min - co 18 h; CCr 19-10 ml/min - co 24 h; CCr 9-5 ml/min - co 36 h; CCr ≤4 ml/min - co 48 h. W celu obliczenia częstości podawania dawek, wyrażonej w h, przeważnie wystarcza pomnożyć przez 6 stężenie kreatyniny w surowicy (mg/100 ml) danego pacjenta. Jeśli długotrwale stosuje się duże dawki u niemowląt i małych dzieci z zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów z dodatkowymi czynnikami ryzyka reakcji toksycznych, należy kontrolować dawkowanie, oznaczając stężenie tobramycyny w surowicy i w razie konieczności korygować je. Aby uniknąć toksycznych działań niepożądanych, C_max w surowicy powinno wynosić 4-10 µg/ml, a C_min przed podaniem następnej dawki <2 µg/ml. Hemodializa. Po każdej sesji dializy należy indywidualnie dostosować dawkę wg stężenia tobramycyny w surowicy; zazwyczaj zalecana dawka tobramycyny po dializie równa jest połowie dawki nasycającej. Pacjenci w podeszłym wieku. Dawki podtrzymujące mogą być mniejsze, niż u młodszych dorosłych pacjentów. Otyłość: masę ciała, stanowiącą podstawę do obliczenia dawki dziennej wyrażonej w mg/kg mc., można obliczyć w następujący sposób: należna mc. + 40% nadmiaru mc. Czas trwania leczenia: zwykle 7-10 dni; w leczeniu zakażeń opornych lub powikłanych może być konieczne długotrwałe podawanie leku. Zaleca się monitorowanie czynności nerek, słuchu i przedsionka, ponieważ występowanie nefro- i neurotoksyczności jest bardziej prawdopodobne podczas leczenia trwającego >10 dni. Sposób podania. Lek należy podawać wyłącznie w infuzji dożylnej; zalecany czas podawania wynosi 30 min, maksymalnie 60 min. Odpowiednie dawkowanie jest zapewnione, jeśli lek podaje się za pomocą pompy infuzyjnej. Zaleca się podawanie leku raz na dobę, z wyjątkiem pacjentów z osłabioną odpornością (np. neutropenią), ciężką niewydolnością nerek, wywiadem lub objawami wskazującymi na utratę słuchu lub zaburzenia czynności układu przedsionkowego, wodobrzuszem, pacjentów z rozległymi oparzeniami (>20% powierzchni skóry) oraz kobiet w ciąży. Pacjenci z prawidłową czynnością nerek powinni otrzymywać 5 mg/kg masy ciała w pojedynczej dawce dobowej. Tradycyjnie tobramycynę podaje się w równych dawkach podzielonych co 8 h, jednak badania wykazały, że dawkowanie raz na dobę jest korzystniejsze, zarówno pod względem skuteczności, jak i bezpieczeństwa stosowania. Tobramycyna wykazuje długotrwały efekt poantybiotykowy. Wykazano również, że jej działanie bakteriobójcze zależy od stężenia. Ostatnie badania in vitro oraz in vivo wykazały, że przenikanie aminoglikozydów do kory nerek oraz ucha wewnętrznego ulega wysyceniu przy stosunkowo niewielkich stężeniach w surowicy i w związku z tym, jeśli C_max tobramycyny w surowicy krwi jest większe (po jednorazowej dawce dobowej), mniej aminoglikozydów jest magazynowanych w nerkach/uchu wewnętrznym niż podczas tradycyjnego wielokrotnego dawkowania w ciągu doby. Również podczas leczenia skojarzonego (np. z antybiotykiem β-laktamowym w zwykłej dawce) możliwe jest podanie całkowitej dawki dobowej w jednej dawce.

Tobramycin B. Braun - uwagi

Lek może powodować zawroty głowy, dlatego jeśli jest podawany pacjentowi leczonemu ambulatoryjnie, należy zachować ostrożności podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.