Twynsta - skład
1 tabl. zawiera połączenie telmisartanu i amlodypiny (w postaci bezylanu amlodypiny), odpowiednio: 40 mg+5 mg, 40 mg+10 mg, 80 mg+5 mg lub 80 mg+10 mg. Preparat zawiera sorbitol.
Reklama
Twynsta - działanie
Preparat hipotensyjny zawierający dwa składniki przeciwnadciśnieniowe o dopełniających się mechanizmach działania: antagonistę receptora angiotensyny II (telmisartan) oraz antagonistę kanału wapniowego (amlodypinę). Połączenie obu substancji czynnych powoduje addytywne działanie przeciwnadciśnieniowe, prowadzące do obniżenia ciśnienia tętniczego w większym stopniu niż każdy z tych składników oddzielnie. Telmisartan jest swoistym antagonistą receptora (AT1) angiotensyny II. Działa wybiórczo na podtyp receptora AT1, blokując efekty działania angiotensyny II. Nie wykazuje aktywności agonistycznej w stosunku do receptora AT1, nie wiąże się i nie blokuje innych receptorów. Telmisartan zmniejsza stężenie aldosteronu w osoczu. Telmisartan nie hamuje aktywności reninowej osocza oraz nie blokuje kanałów jonowych. Nie jest też inhibitorem konwertazy angiotensyny (kininazy II), dzięki czemu nie nasila efektów działania zależnych od bradykininy. Amlodypina jest inhibitorem napływu jonów wapnia do komórek, hamuje przezbłonowy napływ jonów wapniowych do wnętrza komórek mięśnia sercowego oraz mięśni gładkich naczyń krwionośnych. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego amlodypiny polega na bezpośrednim działaniu rozkurczowym na mięśnie gładkie naczyń krwionośnych, prowadząc do zmniejszenia oporu naczyń obwodowych oraz zmniejszenia ciśnienia tętniczego. Jest selektywna względem naczyń; silniej oddziałuje na komórki mięśni gładkich naczyń krwionośnych niż komórki mięśnia sercowego. Szybkość i stopień wchłaniania preparatu są równoważne dla biodostępności telmisartanu i amlodypiny podawanych w oddzielnych tabletkach. Telmisartan jest szybko, lecz w różnym stopniu wchłaniany z przewodu pokarmowego. Średnia biodostępność wynosi około 50%. Przez pierwsze 3 h od przyjęcia preparatu stężenie we krwi jest podobne, niezależnie od tego czy telmisartan był przyjęty na czczo, czy z pokarmem. Amlodypina jest dobrze wchłaniana, osiągając Cmax po 6-12 h. Bezwzględna dostępność biologiczna wynosi ok. 64-80%. Pokarm nie wpływa na biodostępność amlodypiny. Telmisartan w >99,5% wiąże się z białkami osocza, amlodypina - w ok. 97,5%. Telmisartan jest metabolizowany w procesie sprzęgania do pochodnych glukuronidowych związków macierzystych. Amlodypina jest intensywnie (w ok. 90%) metabolizowana w wątrobie do nieaktywnych metabolitów. Telmisartan jest prawie całkowicie wydalany w postaci niezmienionej z kałem. T0,5 telmisartanu w fazie eliminacji wynosi >20 h. Eliminacja amlodypiny jest dwufazowa; T0,5 w fazie końcowej wynosi 30-50 h w przypadku dawkowania raz na dobę. Z moczem wydalane jest 10% amlodypiny oraz 60% metabolitów amlodypiny.
Reklama
Twynsta - wskazania
Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych. Leczenie uzupełniające. Preparat 40 mg/5 mg jest wskazany w leczeniu dorosłych, których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane podczas stosowania amlodypiny 5 mg w monoterapii. Preparat 40 mg/10 mg jest wskazany w leczeniu dorosłych, których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane podczas stosowania amlodypiny 10 mg w monoterapii. Preparat 80 mg/5 mg jest wskazany w leczeniu dorosłych, których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane podczas stosowania preparatu 40 mg/5 mg. Preparat 80 mg/10 mg jest wskazany w leczeniu dorosłych, których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane podczas stosowania preparatu 40 mg/10 mg lub 80 mg/5 mg. Leczenie zastępcze. Dorośli pacjenci przyjmujący telmisartan i amlodypinę w oddzielnych tabletkach mogą zastąpić te preparaty preparatem złożonym zawierającym takie same dawki obu składników.
Reklama
Twynsta - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne, pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niedrożność przewodów żółciowych i ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny). Zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca (np. znacznego stopnia zwężenie aorty). Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po ostrym zawale mięśnia sercowego. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m2). II i III trymestr ciąży.
Reklama
Twynsta - ostrzeżenia
Telmisartan jest wydalany głównie z żółcią. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby T0,5 amlodypiny jest wydłużony a wartości AUC większe; zalecenia dotyczące dawkowania nie zostały ustalone. Leczenie amlodypiną należy zatem rozpocząć od mniejszych dawek z zalecanego zakresu, zachowując ostrożność zarówno na początku leczenia, jak i podczas zwiększania dawki. Istnieje zwiększone ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego i wystąpienia niewydolności nerek u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki, leczonych preparatami wpływającymi na układ renina-angiotensyna-aldosteron(RAAS). W przypadku stosowania telmisartanu/amlodypiny u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu i kreatyniny w surowicy krwi. Brak dostępnych danych dotyczących stosowania telmisartanu/amlodypiny u pacjentów, którym w ostatnim czasie przeszczepiono nerkę. Telmisartan i amlodypina nie są usuwane podczas dializy. Objawowe niedociśnienie tętnicze, zwłaszcza po podaniu pierwszej dawki preparatu, może wystąpić u pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i(lub) niedoborem sodu spowodowanymi np. intensywnym leczeniem moczopędnym, ograniczeniem podaży soli w diecie, biegunką lub wymiotami. Przed zastosowaniem telmisartanu należy wyrównać te zaburzenia. W przypadku wystąpienia niedociśnienia podczas stosowania telmisartanu/amlodypiny, pacjenta należy położyć. W razie potrzeby należy podać sól fizjologiczną we wlewie dożylnym. Leczenie można kontynuować po ustabilizowaniu ciśnienia tętniczego. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. U pacjentów, u których napięcie naczyń oraz czynność nerek w znacznym stopniu zależą od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lub z podstawową chorobą nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej), leczenie preparatami wpływającymi na ten układ było związane z występowaniem ostrego niedociśnienia, hiperazotemii, skąpomoczu lub, rzadziej, ostrej niewydolności nerek. Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem zazwyczaj nie reagują na leki przeciwnadciśnieniowe, działające poprzez hamowanie układu renina-angiotensyna, dlatego nie zaleca się stosowania telmisartanu u tych pacjentów. Wskazana jest szczególna ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aorty lub zastawki mitralnej lub kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory. Brak danych uzasadniających stosowanie telmisartanu/amlodypiny u pacjentów z niestabilną dusznicą bolesną oraz podczas lub w ciągu miesiąca po zawale mięśnia sercowego. Ostrożnie stosować u pacjentów z niewydolnością serca (ryzyko obrzęku płuc). Antagonistów wapnia, w tym amlodypinę, należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, ponieważ mogą zwiększać ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych i śmiertelności w przyszłości. U pacjentów z cukrzycą przyjmujący insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe po zastosowaniu telmisartanu może wystąpić hipoglikemia, dlatego należy monitorować stężenie glukozy we krwi; może wystąpić konieczność modyfikacji dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Stosowanie leków wpływających na układ renina-angiotensyna-aldosteron może powodować hiperkaliemię. U osób w podeszłym wieku, pacjentów z niewydolnością nerek, cukrzycą oraz pacjentów przyjmujących jednocześnie inne leki, które mogą zwiększać stężenie potasu i(lub) pacjentów z współistniejącymi zaburzeniami, hiperkaliemia może prowadzić do zgonu. Przed rozpoczęciem jednoczesnego stosowania preparatów wpływających na układ renina-angiotensyna-aldosteron należy dokonać oceny stosunku korzyści do ryzyka. Główne czynniki ryzyka hiperkaliemii, które należy wziąć pod uwagę, to: cukrzyca, niewydolność nerek, wiek (> 70 lat); jednoczesne stosowanie jednego lub kilku innych leków wpływających na układ renina-angiotensyna-aldosteron i (lub) suplementów potasu, preparaty, które mogą wywołać hiperkaliemię to substytuty soli zawierające potas, leki moczopędne oszczędzające potas, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, NLPZ (w tym selektywne inhibitory COX-2), heparyna, leki immunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus) oraz trimetoprim; współistniejące zaburzenia, w szczególności odwodnienie, ostra dekompensacja serca, kwasica metaboliczna, pogorszenie czynności nerek, nagłe pogorszenie stanu nerek (np. spowodowane zakażeniem), liza komórek (np. ostre niedokrwienie kończyn, rabdomioliza, rozległy uraz). Należy dokładnie monitorować stężenie potasu w surowicy krwi u tych pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku dawkę amlodypiny należy zwiększać z zachowaniem ostrożności. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną lub chorobą naczyniowo-mózgową może prowadzić do zawału mięśnia sercowego lub udaru.
Reklama
Twynsta - ciąża
Nie zaleca się przyjmowania antagonistów receptora angiotensyny II w I trymestrze ciąży (istnieje ryzyko działania teratogennego). Przyjmowanie antagonistów receptora angiotensyny II jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Telmisartan stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na lek miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania USG czaszki i nerek płodu; noworodki, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Bezpieczeństwa stosowania amlodypiny u kobiet w ciąży nie zostało ustalone. Nie zaleca się stosowania leku złożonego w okresie karmienia piersią. W badaniach przedklinicznych nie obserwowano żadnego wpływu telmisartanu na płodność samców i samic. U niektórych pacjentów leczonych antagonistami wapnia zaobserwowano odwracalne zmiany biochemiczne w główce plemników. W jednym badaniu przeprowadzonym na szczurach zaobserwowano działania niepożądane związane z płodnością u samców.
Reklama
Twynsta - efekty uboczne
Często: zawroty głowy, obrzęki obwodowe. Niezbyt często: senność, migrena, ból głowy, parestezja, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, bradykardia, kołatanie serca, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, nagłe zaczerwienienie, kaszel, ból brzucha, biegunka, nudności, świąd, ból stawów, kurcze mięśni (nóg), ból mięśni, zaburzenia erekcji, osłabienie, ból w klatce piersiowej, zmęczenie, obrzęk, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Rzadko: zapalenie pęcherza, depresja, niepokój, bezsenność, omdlenie, neuropatia obwodowa, niedoczulica, zaburzenia smaku, drżenie, wymioty, przerost dziąseł, niestrawność, suchość błony śluzowej jamy ustnej, wyprysk, rumień, wysypka, ból pleców, ból kończyn (ból nóg), oddawanie moczu w nocy, złe samopoczucie, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi. Bardzo rzadko: śródmiąższowa choroba płuc (głównie śródmiąższowe zapalenie płuc oraz eozynofilowe zapalenie płuc). Działania niepożądane dotyczące poszczególnych składników mogą być również potencjalnymi działaniami niepożądanymi preparatu złożonego, nawet jeśli nie zaobserwowano ich w badaniach klinicznych leku. Telmisartan - niezbyt często: infekcje górnych dróg oddechowych (w tym zapalenie gardła i zapalenie zatok), infekcje dróg moczowych (w tym zapalenie pęcherza), niedokrwistość, hiperkaliemia, duszność, wzdęcie, nadmierna potliwość, zaburzenie czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek), zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi; rzadko: posocznica (w tym zakończona zgonem), małopłytkowość, eozynofilia, nadwrażliwość, reakcje anafilaktyczne, hipoglikemia (u pacjentów z cukrzycą), zaburzenia widzenia, tachykardia, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, nieprawidłowa czynność wątroby, zaburzenia czynności wątroby (prawdopodobieństwo wystąpienia tych działań niepożądanych jest większe u Japończyków), obrzęk naczynioruchowy (zakończony zgonem), wysypka polekowa, toksyczna wysypka, pokrzywka, ból ścięgien (objawy podobne do zapalenia ścięgna), objawy grypopodobne, zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej, zmniejszenie stężenia hemoglobiny. Amlodypina – często: zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie), zmiana rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcie), obrzęk okolicy kostek; niezbyt często: zmiany nastroju, upośledzenie widzenia, szumy uszny, duszność, zapalenie błony śluzowej nosa, łysienie, plamica, odbarwienie skóry, nadmierna potliwość, zaburzenia w oddawaniu moczu, częstomocz, ginekomastia, ból, zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała; rzadko: stan splątania; bardzo rzadko: leukopenia, małopłytkowość, nadwrażliwość, hiperglikemia, zespół pozapiramidowy, hipertonia mięśniowa, zawał mięśnia sercowego, arytmia, częstoskurcz komorowy, migotanie przedsionków, zapalenie naczyń, zapalenie trzustki, zapalenie żołądka, zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (zwykle związane z zastojem żółci), obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, nadwrażliwość na światło; częstość nieznana: toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka.
Twynsta - interakcje
Działanie hipotensyjne telmisartanu/amlodypiny może być nasilone w przypadku jednoczesnego stosowania innych leków przeciwnadciśnieniowych. Można oczekiwać, że następujące leki mogą nasilać działanie hipotensyjne wszystkich leków przeciwnadciśnieniowych, np. baklofen, amifostyna, leki neuroleptyczne oraz przeciwdepresyjne. Ponadto niedociśnienie ortostatyczne może być nasilone przez alkohol. Kortykosteroidy (podawanie ogólnoustrojowe) osłabiają działanie przeciwnadciśnieniowe. Antagoniści receptora angiotensyny II, np. telmisartan, zmniejszają utratę potasu wywołaną przez leki moczopędne. Leki moczopędne oszczędzające potas, np. spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd, suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas, mogą powodować znaczące zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Jednoczesne podawanie tych preparatów nie jest zalecane, jeśli łączne podawanie jest wskazane z powodu udokumentowanej hipokaliemii, należy je stosować ostrożnie i często kontrolować stężenie potasu w surowicy. Podczas jednoczesnego stosowania litu oraz inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II obserwowano odwracalne zwiększenie stężeń litu w surowicy krwi oraz zwiększenie jego toksyczności. Jeśli takie skojarzenie leków jest konieczne, zaleca się dokładne monitorowanie stężenia litu w surowicy krwi. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii. NLPZ (tj. kwas acetylosalicylowy w dawkach przeciwzapalnych, inhibitory COX-2 oraz niewybiórcze NLPZ) mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie antagonistów receptora angiotensyny II. U niektórych pacjentów z zaburzoną czynnością nerek (np. u pacjentów odwodnionych lub pacjentów w podeszłym wieku z zaburzoną czynnością nerek) jednoczesne podawanie antagonistów receptora angiotensyny II oraz leków hamujących cyklooksygenazę może doprowadzić do dalszego pogorszenia czynności nerek, w tym nawet do ostrej niewydolności nerek, która jednak ma na ogół charakter odwracalny. Dlatego takie leczenie skojarzone należy prowadzić ostrożnie, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni i należy pamiętać o kontrolowaniu czynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego, a później okresowo. W jednym badaniu skojarzone stosowanie telmisartanu i ramiprylu prowadziło do 2,5-krotnego zwiększenia AUC0-24 oraz Cmax ramiprylu i ramiprylatu - znaczenie kliniczne tego zjawiska nie jest znane. Obserwowano wzrost mediany Cmax digoksyny w osoczu (49%) i stężenia minimalnego (20%) gdy podawano telmisartan jednocześnie z digoksyną. Podczas rozpoczynania, dostosowywania dawki i kończenia leczenia telmisartanem należy monitorować stężenie digoksyny w celu utrzymania w zakresie terapeutycznym. Jednoczesne stosowanie amlodypiny z silnymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 (inhibitory proteazy, azole przeciwgrzybicze, makrolidy takie jak erytromycyna czy klarytromycyna, werapamil lub diltiazem) może powodować zwiększenie ekspozycji na amlodypinę, prowadzące do zwiększenia ryzyka niedociśnienia. Znaczenie kliniczne tych zmian farmakokinetycznych może być większe u pacjentów w podeszłym wieku. W związku z tym może być konieczne monitorowanie kliniczne oraz dostosowanie dawki. Jednoczesne stosowanie amlodypiny ze znanymi induktorami CYP3A4 może zmieniać jej stężenie w osoczu, dlatego zarówno podczas jak i po zakończeniu jednoczesnego stosowania amlodypiny z induktorami CYP3A4, a szczególnie z silnymi induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyna, dziurawiec zwyczajny) należy kontrolować ciśnienie krwi i rozważyć konieczność modyfikacji dawki. U zwierząt po podaniu werapamilu i dożylnym podaniu dantrolenu obserwowano prowadzące do śmierci migotanie komór i zapaść krążeniową, powiązane z hiperkaliemią. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się unikanie jednoczesnego podawania antagonistów wapnia takich jak amlodypina, u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej. Podawanie preparatu z grejpfrutem lub sokiem grejpfrutowym nie jest zalecane, ponieważ u niektórych pacjentów może zwiększyć się biodostępność, powodując nasilenie działania obniżającego ciśnienie krwi. Istnieje ryzyko zwiększenia stężenia takrolimusu we krwi podczas jednoczesnego stosowania z amlodypiną, ale farmakokinetyczny mechanizm tej interakcji nie jest w pełni poznany. Aby uniknąć toksyczności takrolimusu, podawanie amlodypiny u pacjentów leczonych takrolimusem wymaga monitorowania stężenia takrolimusu we krwi i w razie potrzeby dostosowanie jego dawki. Należy rozważyć monitorowanie stężenia cyklosporyny u pacjentów po przeszczepie nerki przyjmujących amlodypinę oraz zmniejszenie dawki cyklosporyny w razie potrzeby. Inhibitory mechanistycznego celu rapamycyny (mTOR), takie jak syrolimus, temsyrolimus i ewerolimus są substratami CYP3A. Amlodypina jest słabym inhibitorem CYP3A. W przypadku jednoczesnego stosowania z inhibitorami mTOR amlodypina może zwiększać ekspozycję na inhibitory mTOR. Jednoczesne podawanie amlodypiny w dawkach wielokrotnych 10 mg z symwastatyną w dawce 80 mg skutkowało wzrostem ekspozycji na symwastatynę o maksymalnie 77% w porównaniu z symwastatyną w monoterapii. Z tego względu dawkę symwastatyny u pacjentów przyjmujących amlodypinę należy ograniczyć do 20 mg na dobę.
Twynsta - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: 1 tabl. na dobę. Maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 80 mg telmisartanu+10 mg amlodypiny. Preparat jest wskazany do leczenia długoterminowego. Leczenie uzupełniające. Preparat o mocy 40 mg+5 mg może być stosowany u pacjentów, których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane samą amlodypiną w dawce 5 mg. Preparat o mocy 40 mg+10 mg może być stosowany u pacjentów, których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane samą amlodypiną w dawce 10 mg. Preparat o mocy 80 mg+5 mg może być stosowany u pacjentów, których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane preparatem 40 mg+5 mg. Preparat o mocy 80 mg+10 mg może być stosowany u pacjentów, których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane preparatem 40 mg+10 mg lub 80 mg+5 mg. Przed użyciem preparatu złożonego zaleca się oddzielne dostosowanie dawki poszczególnych składników (tj. amlodypiny i telmisartanu). Jeśli jest to klinicznie uzasadnione można rozważyć bezpośrednią zamianę monoterapii na podawanie preparatu złożonego. U pacjentów otrzymujących amlodypinę w dawce 10 mg, u których wystąpią jakiekolwiek działania niepożądane ograniczające dawkę, takie jak obrzęk, można zastosować preparat złożony o mocy 40 mg+5 mg raz na dobę, zmniejszając dawkę amlodypiny bez zmniejszania całkowitego oczekiwanego działania przeciwnadciśnieniowego. Leczenie zastępcze. Pacjenci otrzymujący telmisartan i amlodypinę w oddzielnych tabletkach mogą przyjmować preparat złożony, zawierający te same dawki składników - 1 tabl. raz na dobę. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się zwykłe schematy dawkowania amlodypiny, niemniej jednak dawka powinna być zwiększana z zachowaniem ostrożności. Jest dostępnych mało danych o pacjentach w bardzo podeszłym wieku. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek nie ma konieczności dostosowania dawki. Istnieje ograniczone doświadczenie w leczeniu pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub pacjentów hemodializowanych (amlodypina i telmisartan nie są usuwane podczas dializy). U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby dawka telmisartanu nie może być większa niż 40 mg raz na dobę. Preparat jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności preparatu u dzieci <18 lat. Sposób podania. Preparat można przyjmować niezależnie od posiłków, popijając wodą. Nie zaleca się jednoczesnego spożywania grejpfrutów lub soku grejpfrutowego.
Twynsta - uwagi
Preparat wywiera umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, podczas leczenia mogą wystąpić: omdlenia, senność, zawroty głowy i zaburzenia równowagi, w związku z tym zaleca się zachowanie ostrożności. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych nie należy wykonywać potencjalnie niebezpiecznych czynności.
