Victrelis - skład
1 kaps. zawiera 200 mg boceprewiru. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Victrelis - działanie
Inhibitor proteazy HCV NS3. Boceprewir kowalencyjnie, ale odwracalnie wiąże się z seryną (Ser139) w miejscu aktywnym NS3 proteazy, poprzez alfa-ketoamid hamuje replikację wirusa w komórkach gospodarza zainfekowanych HCV. Po podaniu doustnym mediana Tmax wynosi 2 h. Kumulacja leku jest minimalna, a stan nasycenia osiągany jest w przybliżeniu po 1 dniu dawkowania 3 razy na dobę. Po podaniu pojedynczej dawki 800 mg wiązanie z białkami osocza wynosi ok. 75%. Boceprewir jest podawany w postaci mniej więcej równej mieszaniny dwóch diastereomerów, które w osoczu szybko przekształcają się jeden w drugi. W stanie stacjonarnym stosunek ekspozycji ustrojowej na dwa diastereomery wynosi ok. 2:1, przy czym przeważający diastereomer jest farmakologicznie aktywny. Boceprewir jest metabolizowany głównie poprzez szlak, w którym pośredniczy aldoketoreduktaza (AKR), do zredukowanych metabolitów ketonowych, nieaktywnych przeciwko HCV. Poddawany jest również, w mniejszym stopniu, metabolizmowi oksydacyjnemu, w którym pośredniczy CYP3A4/5. Boceprewir jest wydalany ze średnim T0,5 osoczowego ok. 3,4 h. Po podaniu pojedynczej dawki doustnej 800 mg, ok. 79% i 9% dawki było wydalane odpowiednio z kałem i moczem, zaś ok. 8% i 3% było wydalane jako boceprewir z kałem i moczem.
Reklama
Victrelis - wskazania
Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C, wywołanego zakażeniem wirusem genotypu 1, w skojarzeniu z peginterferonem alfa oraz rybawiryną, u pacjentów dorosłych ze skompensowaną chorobą wątroby, wcześniej nieleczonych lub po niepowodzeniu wcześniejszego leczenia.
Reklama
Victrelis - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Jednoczesne podawanie z lekami, których metabolizm w wysokim stopniu zależy od CYP3A4/5 oraz których podwyższone stężenia osoczowe są związane z ciężkimi i (lub) zagrażającymi życiu zdarzeniami, np. doustnie podawany midazolam i triazolam, beprydyl, pimozyd, lumefantryna, halofantryna, inhibitory kinazy tyrozynowej, symwastatyna, lowastatyna, kwetiapina, alfuzosyna, sylodosyna oraz pochodne sporyszu (dihydroergotamina, ergonowina, ergotamina, metyloergonowina). Ciąża. Dodatkowe informacje w ChPL peginterferonu alfa oraz rybawiryny.
Reklama
Victrelis - ostrzeżenia
W związku z leczeniem peginterferonem alfa i rybawiryną opisywano przypadki wystąpienia niedokrwistości w okresie do 4. tyg. leczenia. Dodanie boceprewiru do peginterferonu alfa oraz rybawiryny wiąże się z dodatkowym zmniejszeniem stężenia hemoglobiny o ok. 1 g/dl w okresie do 8. tyg. leczenia w porównaniu z optymalnym leczeniem podstawowym. Przed rozpoczęciem leczenia oraz w 2., 4., 8. i 12. tygodniu leczenia należy wykonać badanie morfologii krwi (z różnicowaniem krwinek białych) i ściśle monitorować parametry krwi w innych punktach czasowych w razie potrzeby klinicznej. W przypadku, gdy stężenie hemoglobiny wynosi <10 g/dl (lub <6,2 mmol/l), leczenie niedokrwistości może być uzasadnione. Zmniejszenie dawki rybawiryny jest postępowaniem z wyboru w leczeniu niedokrwistości polekowej. Informacje na temat redukcji dawki i (lub) przerwania stosowania rybawiryny znajdują się w ChPL rybawiryny. Jeśli konieczne jest definitywne odstawienie rybawiryny, należy również przerwać stosowanie peginterferonu alfa i boceprewiru. W badaniu klinicznym porównującym leczenie niedokrwistości polekowej polegającym na: zmniejszeniu dawki rybawiryny i podaniu leków pobudzających erytropoezę, zastosowanie leków pobudzających erytropoezę wiązało się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zdarzeń zakrzepowo-zatorowych. Włączenie boceprewiru do leczenia w schemacie: peginterferon alfa-2b i rybawiryna, wiązało się ze wzrostem częstości występowania neutropenii oraz neutropenii stopnia 3.- 4. w porównaniu z leczeniem w schemacie: peginterferon alfa-2b i rybawiryna. Ze względu na zwiększone ryzyko ciężkich, zagrażających życiu zakażeń, przed rozpoczęciem leczenia oraz w 2., 4., 8. i 12. tyg. leczenia należy wykonać badanie morfologii krwi (z różnicowaniem krwinek białych) i ściśle monitorować parametry krwi w innych punktach czasowych w razie potrzeby klinicznej. W przypadku zmniejszenia się liczby granulocytów obojętnochłonnych może być konieczne zmniejszenie dawki peginterferonu alfa lub zaprzestanie jego stosowania. Jeśli konieczne jest definitywne odstawienie peginterferonu alfa, należy również przerwać stosowanie rybawiryny i boceprewiru. Zaleca się szybką ocenę i leczenie zakażeń. Leczenie skojarzone boceprewirem z peginterferonem alfa-2a i rybawiryną wiązało się z większą częstością neutropenii (w tym neutropenii stopnia 4.) i zwiększoną podatnością na infekcje w porównaniu z leczeniem skojarzonym w schemacie: boceprewir, peginterferon alfa-2b i rybawiryna. U pacjentów przyjmujących boceprewir w skojarzeniu z peginterferonem alfa i rybawiryną zgłaszano przypadki pancytopenii - morfologię krwi (z rozmazem białych krwinek) należy wykonać przed rozpoczęciem leczenia oraz w 2., 4., 8. i 12. tyg. leczenia. Morfologię należy też ściśle monitorować w innych punktach czasowych, zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji nadwrażliwości o ciężkim przebiegu (np. pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy) należy przerwać leczenie skojarzone i niezwłocznie rozpocząć odpowiednią terapię. Należy zachować ostrożność u pacjentów przyjmujących drospirenon z chorobami predysponującymi do hiperkaliemii lub u pacjentów przyjmujących leki moczopędne oszczędzające potas; należy rozważyć stosowanie alternatywnych preparatów antykoncepcyjnych. Preparatu nie wolno stosować w monoterapii ze względu na wysokie prawdopodobieństwo występowania zwiększonej oporności w przypadku braku leczenia skojarzonego przeciwko HCV. Nie wiadomo, jaki wpływ będzie miało leczenie preparatem na działanie podawanych w późniejszym okresie inhibitorów proteazy HCV, w tym na ponowne leczenie preparatem. Nie badano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu stosowanego w monoterapii lub w skojarzeniu z peginterferonem alfa oraz rybawiryną w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C genotypu 1 u pacjentów jednocześnie zakażonych wirusowym zapaleniem wątroby typu B (HBV) oraz HCV oraz u biorców przeszczepu wątroby lub innych narządów. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu stosowanego w monoterapii lub w skojarzeniu z peginterferonem alfa i rybawiryną w leczeniu przewlekłego zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu C należącym do genotypu innego niż genotyp 1. Nie przeprowadzono badań dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu stosowanego w monoterapii lub w skojarzeniu z peginterferonem alfa i rybawiryną w leczeniu przewlekłego zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu C należącym do genotypu innego niż genotyp 1 u pacjentów, u których nie powiodła się wcześniejsza terapia boceprewirem lub innymi inhibitorami proteazy HCV. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania preparatu z silnymi induktorami CYP3A4 (ryfampicyna, karbamazepina, fenobarbital, fenytoina). Należy zachować ostrożność w stosowaniu preparatu u pacjentów obciążonych ryzykiem wydłużenia odstępu QT (wrodzony długi odstęp QT, hipokaliemia). Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania preparatu u pacjentów z niewyrównaną marskością wątroby. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci poniżej 18 lat. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Victrelis - ciąża
Preparat w skojarzeniu z rybawiryną i peginterferonem alfa jest przeciwwskazany u kobiet w ciąży. Pacjentki mogące zajść w ciążę muszą stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie leczenia i przez 4 mies. po jego zakończeniu. Pacjenci lub ich partnerki muszą stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie leczenia i przez 7 mies. po jego zakończeniu. Dodatkowe informacje znajdują się w ChPL rybawiryny oraz peginterferonu alfa. Należy podjąć decyzję o przerwaniu karmienia piersią lub przerwaniu/wstrzymaniu leczenia boceprewirem, uwzględniając korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla kobiety. Brak danych dotyczących wpływu preparatu na płodność u ludzi. Dostępne dane farmakodynamiczne/toksykologiczne u zwierząt wskazują na wpływ boceprewiru i (lub) jego metabolitów na płodność, który u samic był odwracalny.
Reklama
Victrelis - efekty uboczne
Działania niepożądane związane z przyjmowaniem preparatu z peginterferonem alfa-2b oraz rybawiryną. Bardzo często: niedokrwistość, neutropenia, zmniejszony apetyt, niepokój, depresja, bezsenność, drażliwość, zawroty głowy, ból głowy, kaszel, duszność, biegunka, nudności, wymioty, suchość błon śluzowych w jamie ustnej, zaburzenia smaku, łysienie, sucha skóra, świąd, wysypka, ból stawów, ból mięśni, astenia, dreszcze, zmęczenie, gorączka, choroba grypopodobna, zmniejszenie masy ciała. Często: zapalenie oskrzeli, zapalenie tkanki łącznej, opryszczka, grypa, zakażenia grzybicze jamy ustnej, zapalenie zatok, leukopenia, małopłytkowość, wole, niedoczynność tarczycy, odwodnienie, hiperglikemia, hipertriglicerydemia, hiperurykemia, niestabilność emocjonalna, pobudzenie, zaburzenia libido, zmiany nastroju, zaburzenia snu, hipoestezja, parestezje, omdlenia, amnezja, zaburzenia uwagi, zaburzenia pamięci, migrena, parosmia, drżenie, suche oko, wysięk podsiatkówkowy, niewyraźne widzenie, zaburzenia widzenia, szumy uszne, kołatanie serca, niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, krwawienie z nosa, zatkanie nosa, ból jamy ustnej i gardła, przekrwienie dróg oddechowych, przekrwienie zatok, sapanie, ból brzucha, ból nadbrzusza, zaparcia, choroba refluksowa przełyku, guzki krwawnicze, dyskomfort w jamie brzusznej, wzdęcia brzucha, dyskomfort odbytowo-odbytniczy, aftowe zapalenie jamy ustnej, zapalenie warg, niestrawność, wzdęcia, ból języka, owrzodzenie jamy ustnej, ból w obrębie jamy ustnej, zapalenie jamy ustnej, zaburzenia dotyczące zębów, zapalenie skóry, wyprysk, rumień, nadmierne pocenie, nocne poty, obrzęk obwodowy, łuszczyca, wysypka rumieniowata, wysypka plamkowa, wysypka grudkowo-plamkowa, wysypka grudkowa, wysypka świądowa, zmiany skórne, ból pleców, ból kończyn, skurcze mięśni, osłabienie mięśni, ból szyi, częstomocz, zaburzenia erekcji, dyskomfort w klatce piersiowej, ból w klatce piersiowej, złe samopoczucie, uczucie zmiany temperatury ciała, suchość śluzówek, ból. Niezbyt często: zapalenie żołądka i jelit, zapalenie płuc, zakażenie gronkowcami, zakażenie drożdżakowe, zakażenia ucha, zakażenia grzybicze skóry, zapalenie nosogardzieli, grzybica paznokci, zapalenie gardła, zakażenia dróg oddechowych, nieżyt nosa, infekcje skórne, zakażenia układu moczowego, skaza krwotoczna, limfadenopatia, limfopenia, nadczynność tarczycy, hipokaliemia, zaburzenia apetytu, cukrzyca, dna moczanowa, hiperkalcemia, agresja, wyobrażenia zachowań zagrażających życiu ludzi, napady paniki, paranoja, nadużywanie leków, myśli samobójcze, zaburzenia zachowania, gniew, apatia, stany splątania, zmiany stanu psychicznego, niepokój ruchowy, neuropatia obwodowa, zaburzenia poznawcze, hiperestezja, letarg, utrata przytomności, upośledzenie umysłowe, neuralgia, stan przedomdleniowy, niedokrwienie siatkówki, retinopatia, nieprawidłowe czucie w oku, krwotok spojówkowy, zapalenie spojówki, ból oka, świąd oka, opuchlizna oka, obrzęk powiek, zwiększone łzawienie, przekrwienie oka, światłowstręt, głuchota, ból ucha, upośledzenie słuchu, tachykardia, arytmia, zaburzenia sercowo-naczyniowe, zakrzepica żył głębokich, uderzenia gorąca, bladość, odczucie chłodu na obwodowych częściach ciała, ból opłucnej, zator tętnicy płucnej, suchość gardła, dysfonia, zwiększenie wydzieliny z górnych dróg oddechowych, powstawanie pryszczy w jamie ustnej i gardle, ból podbrzusza, zapalenie żołądka, zapalenie trzustki, świąd odbytu, zapalenie okrężnicy, dysfagia, przebarwienie stolca, częste oddawanie stolca, krwawienie dziąseł, ból dziąseł, zapalenie dziąseł, zapalenie języka, suche usta, bolesne przełykanie, ból odbytu, krwotok odbytniczy, nadmierne wydzielanie śliny, nadwrażliwość zębów, przebarwienie języka, owrzodzenie języka, hiperbilirubinemia, reakcje nadwrażliwości na światło, owrzodzenie skóry, pokrzywka, bóle mięśniowo-szkieletowe w klatce piersiowej, zapalenie stawów, obrzęk stawów, bóle mięśniowo-szkieletowe, dyzuria, oddawanie moczu w nocy, brak miesiączki, krwotok miesiączkowy, krwawienie maciczne, nieprawidłowe czucie, upośledzone gojenie, ból w klatce piersiowej pochodzenia pozasercowego, szmer sercowy, przyspieszone tętno. Rzadko: zapalenie nagłośni, zapalenie ucha środkowego, posocznica, nowotwór tarczycy (guzki), hemoliza, sarkoidoza, porfiria nieostra, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, samobójstwo, próby samobójcze, omamy słuchowe, omamy wzrokowe, dekompensacja psychiczna, niedokrwienie naczyniowo-mózgowe, encefalopatia, tarcza zastoinowa, ostry zawał mięśnia sercowego, migotanie przedsionków, choroba wieńcowa, zapalenie osierdzia, wysięk osierdziowy, zakrzepica żylna, zwłóknienie opłucnej, duszność zmuszająca do zajęcia pozycji siedzącej, niewydolność oddechowa, niewydolność trzustki, zapalenie pęcherzyka żółciowego, aspermia. Częstość nieznana: obrzęk naczynioruchowy, osutka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi (zespół DRESS).
Niedokrwistość obserwowano u 49% pacjentów przyjmujących preparat w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b oraz rybawiryną, w porównaniu do 29% pacjentów przyjmujących tylko peginterferon alfa-2b oraz rybawirynę. Preparat był związany z dodatkowym obniżeniem stężenia hemoglobiny o ok. 1 g/dl. Średnie obniżenie stężeń hemoglobiny w porównaniu do stanu wyjściowego było większe u wcześniej leczonych pacjentów w porównaniu do nieleczonych. Odsetek pacjentów z obniżoną liczbą neutrofili był wyższy w grupie przyjmującej boceprewir w porównaniu do pacjentów przyjmujących tylko peginterferon alfa-2b oraz rybawirynę. Odsetek pacjentów z neutropenią stopnia 3.- 4. (liczba neutrofili <0,75 x 109/l) był wyższy w grupie leczonej boceprewirem (29%) niż w grupie przyjmującej placebo (17%) w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b i rybawiryną. U 7% pacjentów przyjmujących preparat w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b oraz rybawiryną liczba neutrofili wynosiła <0,5 x 109/l w porównaniu do 4% pacjentów przyjmujących tylko peginterferon alfa-2b oraz rybawirynę. U pacjentów z grup leczonych preparatem stwierdzono niższą liczbę płytek krwi (3%) w porównaniu z pacjentami leczonymi jedynie peginterferonem alfa-2b w skojarzeniu z rybawiryną (1%). W obu tych grupach, u pacjentów z marskością wątroby stwierdzono większe prawdopodobieństwo wystąpienia trombocytopenii stopnia 3.- 4. niż u pacjentów bez marskości wątroby. Dołączenie boceprewiru do schematu leczenia: peginterferon alfa-2b i rybawiryna, wiązało się z częstszym wzrostem stężenia kwasu moczowego, triglicerydów i cholesterolu całkowitego w porównaniu z leczeniem w schemacie: peginterferon alfa-2b i rybawiryna. Profil bezpieczeństwa preparatu u pacjentów z jednoczesnym zakażeniem HCV i HIV-1 był na ogół zbliżony do profilu bezpieczeństwa u pacjentów zakażonych wyłącznie HCV.
Victrelis - interakcje
Boceprewir jest silnym inhibitorem CYP3A4/5 - w przypadku jednoczesnego stosowania leków metabolizowanych głównie przy udziale CYP3A4/5, może występować ich zwiększona ekspozycja, co może zwiększyć lub wydłużyć ich działanie terapeutyczne lub działania niepożądane. Boceprewir nie hamuje ani nie indukuje aktywności innych enzymów układu CYP450. W warunkach in vitro boceprewir jest substratem glikoproteiny P (P-gp) oraz białka oporności raka piersi (BCRP). Inhibitory tych transporterów mogą spowodować podwyższenie stężenia boceprewiru; nie są znane konsekwencje kliniczne tych interakcji. Jednoczesne podawanie boceprewiru z lekami indukującymi lub hamującymi CYP3A4/5 może zwiększać lub zmniejszać ekspozycję na boceprewir. Preparat, w skojarzeniu z peginterferonem alfa oraz rybawiryną, jest przeciwwskazany w przypadku jednoczesnego podawania z lekami, których klirens w dużym stopniu zależy od CYP3A4/5 oraz w przypadku których podwyższone stężenia w osoczu są związane z ciężkimi i (lub) zagrażającymi życiu zdarzeniami, np. doustnie podawany midazolam i triazolam, bepridil, pimozyd, lumefantryna, halofantryna, inhibitory kinazy tyrozynowej, symwastatyna, lowastatyna oraz pochodne sporyszu (dihydroergotamina, ergonowina, ergotamina, metyloergonowina). Boceprewir jest metabolizowany przede wszystkim przez aldoketoreduktazę (AKR). W badaniach interakcji leków z udziałem inhibitorów AKR (diflunisal, ibuprofen) nie stwierdzono klinicznie istotnego wzrostu ekspozycji na boceprewir - preparat można stosować jednocześnie z inhibitorami AKR. Jednoczesne stosowanie boceprewiry oraz ryfampicyny lub leków przeciwdrgawkowych (takich jak fenytoina, fenobarbital lub karbamazepina) może istotnie obniżyć ekspozycję osocza na boceprewir. Nie ma danych dotyczących tych interakcji, w związku z czym nie zaleca się stosowania boceprewiru z tymi lekami. Należy zachować ostrożność w przypadku podawania leków wydłużających odstęp QT, takich jak amiodaron, chinidyna, metadon, pentamidyna i niektórych leków neuroleptycznych. Przy jednoczesnym stosowaniu boceprewiru z buprenorfiną i naloksonem należy obserwować pacjentów w celu wykrycia występowania objawów zatrucia opiatami związanego ze stosowaniem buprenorfiny; nie zaleca się dostosowywania dawki buprenorfiny/naloksonu ani boceprewiru. U pacjentów stosujących metadon w przypadku rozpoczęcia lub zaprzestania przyjmowania boceprewiru może być konieczna dodatkowa zmiana dawki stosowanego metadonu, żeby zagwarantować jego działanie kliniczne. Pacjentów przyjmujących digoksynę należy odpowiednio monitorować, nie zaleca się dostosowywania dawki digoksyny ani boceprewiru. Stopień ekspozycji ustrojowej na escytalopram był nieznacznie zmniejszony w przypadku jego stosowania jednocześnie z preparatem - nie przewiduje się konieczności dostosowania dawki escytalopramu, ale może zajść potrzeba modyfikacji dawki w zależności od efektu klinicznego. Należy zachować ostrożność w przypadku podawania boceprewiru jednocześnie z ketokonazolem lub azolowymi lekami przeciwgrzybiczymi (itrakonazolem, posakonazolem, worykonazolem). Przy jednoczesnym stosowaniu boceprewiru i tenofowiru nie jest konieczne dostosowanie dawki żadnego z nich. Minimalne stężenia boceprewiru w przedziale dawkowania były obniżone w przypadku jednoczesnego podawania z efawirenzem; kliniczne skutki nie zostały bezpośrednio ocenione. Nie przeprowadzono bezpośredniej oceny znaczenia klinicznego zmniejszenia wartości parametrów farmakokinetycznych etrawiryny ani Cmin boceprewiru w czasie leczenia skojarzonego lekami przeciwretrowirusowymi anty-HIV, które wpływają również na farmakokinetykę etrawiryny i (lub) boceprewiru - zaleca się bardziej intensywne monitorowanie klinicznych oraz laboratoryjnych parametrów supresji HIV i HCV. Przy jednoczesnym stosowaniu boceprewiru z rylpiwiryną nie zaleca się dostosowywania dawki żadnego z nich. Jednoczesne stosowanie atazanawiru/rytonawiru z boceprewirem doprowadziło do mniejszej ekspozycji na atazanawir, co może się wiązać z mniejszą skutecznością i utratą kontroli nad zakażeniem wirusem HIV. Takie postępowanie można wziąć pod uwagę w indywidualnych przypadkach, jeśli zostanie uznane za konieczne, u pacjentów z supresją wiremii HIV i ze szczepem HIV bez podejrzewanej oporności na dany schemat leczenia zakażenia wirusem HIV; konieczne jest dokładne monitorowanie parametrów klinicznych i laboratoryjnych. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania preparatu z darunawirem/rytonawirem oraz z lopynawirem/rytonawirem. W przypadku podawania boceprewiru tylko z rytonawirem, stężenie boceprewiru ulega zmniejszeniu. Jednoczesne stosowanie boceprewiru z raltegrawirem: jeżeli raltegrawir podany jest w pojedynczej dawce (400 mg), nie jest konieczne dostosowywanie dawki żadnego z nich; jeżeli raltegrawir podawany jest w dawce 400 mg co 12 h, zaleca się wzmożenie kontroli klinicznych i laboratoryjnych parametrów supresji wiremii HCV (nie określono znaczenia klinicznego obniżenia stężenia boceprewiru po 8 h). Podawanie preparatu jednocześnie z kwetiapiną może spowodować zwiększenie stężenia kwetiapiny w osoczu, prowadząc do wystąpienia związanych z kwetiapiną objawów toksyczności, w tym śpiączki - jednoczesne stosowanie boceprewiru z kwetiapiną jest przeciwwskazane. Stężenie antagonistów kanału wapniowego (amlodypina, diltiazem, felodypina, nikardypina, nifedypina, nizoldypina, werapamil) w osoczu może zwiększyć się w przypadku, gdy leki te podawane są jednocześnie z preparatem - uzasadnione jest zachowanie ostrożności i zaleca się kliniczne monitorowanie pacjentów. Przy jednoczesnym stosowaniu preparatu z prednizonem (pojedyncza dawka 40 mg) nie jest konieczne dostosowywanie dawki; pacjentów należy odpowiednio monitorować. Przy jednoczesnym stosowaniu preparatu z atorwastatyną występuje zwiększenie ekspozycji ustrojowej na atorwastatynę - gdy konieczne jest skojarzenie tych leków należy rozważyć podanie atorwastatyny w możliwie najniższej dawce początkowej i zwiększanie dawki do momentu uzyskania pożądanego efektu klinicznego z jednoczesną kontrolą bezpieczeństwa leczenia, ale nie należy przekraczać dobowej dawki wynoszącej 20 mg. U pacjentów przyjmujących aktualnie atorwastatynę nie należy przekraczać dobowej dawki atorwastatyny wynoszącej 20 mg w przypadku jednoczesnego stosowania z boceprewirem. Przy jednoczesnym stosowaniu preparatu z prawastatyną występuje zwiększenie ekspozycji ustrojowej na prawastatynę. Leczenie prawastatyną w zalecanej dawce można rozpocząć w przypadku skojarzenia z boceprewirem; ścisłe monitorowanie stanu klinicznego jest uzasadnione. Należy przewidzieć możliwość dostosowania dawki cyklosporyny w przypadku podawania jej jednocześnie z boceprewirem i ściśle monitorować stężenie cyklosporyny we krwi oraz często przeprowadzać ocenę czynności nerek i ocenę pod kątem występowania działań niepożądanych związanych z cyklosporyną. W przypadku podawania preparatu jednocześnie z takrolimusem konieczne jest istotne zmniejszenie dawki i wydłużenie odstępu między kolejnymi dawkami takrolimusu oraz ścisłe monitorowanie stężenia takrolimusu we krwi i częste oceny czynności nerek oraz ocena pod kątem występowania działań niepożądanych związanych z takrolimusem. W przypadku podawania preparatu jednocześnie z syrolimusem konieczne jest istotne zmniejszenie dawki i wydłużenie okresu między kolejnymi dawkami syrolimusu. Należy przy tym ściśle monitorować stężenie syrolimusu we krwi, a także często przeprowadzać ocenę występowania działań niepożądanych związanych ze stosowaniem syrolimusu oraz ocenę czynności nerek. Przy jednoczesnym stosowaniu preparatu i dabigatranu nie zaleca się dostosowywania dawki; pacjentów należy odpowiednio monitorować. Przy jednoczesnym stosowaniu boceprewiru i preparatów zawierających drospirenon (3 mg) i etynyloestradiol (0,02 mg) należy zachować ostrożność u pacjentów z chorobami predysponującymi do hiperkaliemii lub u pacjentów przyjmujących leki moczopędne oszczędzające potas; należy rozważyć stosowanie alternatywnych preparatów antykoncepcyjnych u tych pacjentów. Prawdopodobieństwo, że boceprewir podawany jednocześnie z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi zawierającymi etynyloestradiol i noretyndron w dawce wynoszącej co najmniej 1 mg zmieni skuteczność działania antykoncepcyjnego jest niewielkie. Stężenie progesteronu, hormonu luteinizującego (LH) i hormonu folikulotropowego (FSH) w surowicy krwi wskazywało na zahamowanie owulacji w przypadku stosowania skojarzenia noretyndronu w dawce 1 mg i etynyloestradiolu w dawce 0,035 mg jednocześnie z preparatem. Nie ustalono, jaka jest skuteczność hamowania owulacji przez doustne środki antykoncepcyjne zawierające noretyndron/etynyloestradiol w niższych dawkach oraz inne rodzaje antykoncepcji hormonalnej w przypadku jednoczesnego stosowania z preparatem. Należy kontrolować stan kliniczny pacjentek przyjmujących estrogeny w ramach hormonalnej terapii zastępczej pod kątem występowania objawów niedoboru estrogenów. Przy jednoczesnym stosowaniu boceprewiru z omeprazolem nie zaleca się dostosowywania dawki żadnego z nich. Skojarzone podawanie midazolamu i triazolamu w postaci doustnej z boceprewirem jest przeciwwskazane. Należy prowadzić ścisłe monitorowanie kliniczne w kierunku depresji oddechowej i (lub) długotrwałego działania uspokajającego podczas skojarzonego podawania preparatu z dożylnymi benzodiazepinami (alprazolam, midazolam, triazolam); należy rozważyć dostosowanie dawki benzodiazepiny.
Victrelis - dawkowanie
Doustnie. Leczenie preparatem powinno być rozpoczynane i kontrolowane przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C. Preparat musi być podawany w skojarzeniu z peginterferonem alfa i rybawiryną. Przed rozpoczęciem leczenia należy zapoznać się z ChPL peginterferonu alfa i rybawiryny. Zalecana dawka preparatu wynosi 800 mg 3 razy na dobę z jedzeniem (posiłkiem lub lekką przekąską). Maksymalna dawka dobowa wynosi 2400 mg. W przypadku przyjmowania leku bez posiłku można spodziewać się zmniejszenia skuteczności końcowej w wyniku suboptymalnej ekspozycji ustrojowej. Czas trwania leczenia na podstawie terapii zależnej od odpowiedzi (RGT) u pacjentów bez marskości wątroby, wcześniej nieleczonych lub u których wcześniejsze leczenie interferonem i rybawiryną zakończyło się niepowodzeniem. Pacjenci wcześniej nieleczeni. Pacjenci, u których w 8. tyg. i w 24. tyg. leczenia HCV RNA (wynik pomiaru kwasu rybonukleinowego wirusowego zapalenia wątroby typu C) jest niewykrywalne: czas trwania leczenia - 28 tyg. - podawanie peginterferonu alfa i rybawiryny przez 4 tyg., a następnie kontynuacja leczenia wszystkimi trzema lekami (peginterferon alfa i rybawiryna [PR] + boceprewir) i zakończenie w 28. tyg. leczenia. Pacjenci, u których w 8. tyg. leczenia HCV RNA było wykrywalne, a w 24. tyg. leczenia HCV RNA było niewykrywalne: czas trwania leczenia - 48 tyg. - podawanie peginterferonu alfa i rybawiryny przez 4 tyg., a następnie kontynuacja leczenia wszystkimi trzema lekami (PR + boceprewir) i zakończenie w 36. tyg. leczenia, a następnie podawanie peginterferonu alfa i rybawiryny i zakończenie w 48. tyg. leczenia. Pacjenci, u których wcześniejsze leczenie nie powiodło się. Pacjenci, u których w 8. tyg. i w 24. tyg. leczenia HCV RNA jest niewykrywalne oraz pacjenci, u których w 8. tyg. leczenia HCV RNA było wykrywalne, a w 24. tyg. leczenia HCV RNA było niewykrywalne: czas trwania leczenia - 48 tyg. - podawanie peginterferonu alfa i rybawiryny przez 4 tyg., a następnie kontynuacja leczenia wszystkimi trzema lekami (PR + boceprewir) i zakończenie w 36. tyg. leczenia, a następnie podawanie peginterferonu alfa i rybawiryny i zakończenie w 48. tyg. leczenia. Zasady przerwania leczenia. Jeśli w 12. tyg. leczenia u pacjenta stwierdza się wynik HCV RNA wynoszący co najmniej 100 j.m./ml, należy w 12. tyg. leczenia przerwać stosowanie trzylekowego schematu leczenia. Jeśli w 24. tyg. leczenia u pacjenta potwierdzono wykrywalny pomiar HCV RNA, należy w 24. tyg. przerwać stosowanie trzylekowego schematu leczenia. Pacjenci z marskością wątroby i pacjenci niereagujący na leczenie. Zalecany czas trwania leczenia wynosi 48 tyg.: 4 tyg. terapii dwulekowej w schemacie PR, a następnie 44 tyg. terapii trójlekowej w schemacie PR + boceprewir. Czas trwania terapii trójlekowej wdrażanej po pierwszych 4 tyg. terapii dwulekowej nie powinien być krótszy niż 32 tyg. Ze względu na narastające ryzyko wystąpienia działań niepożądanych podczas leczenia boceprewirem (zwłaszcza niedokrwistości), jeżeli pacjent źle toleruje leczenie, należy rozważyć możliwość zastąpienia schematu leczenia trójlekowego w 12 ostatnich tygodniach cyklu leczenia schematem dwulekowym.
W przypadku pominięcia przez pacjenta dawki preparatu, jeśli do następnej dawki pozostało mniej niż 2 h, należy opuścić pominiętą dawkę; jeśli do następnej dawki pozostało 2 h lub więcej, należy przyjąć pominiętą dawkę z posiłkiem, a następnie przyjąć kolejną dawkę o zwykłej porze. Zmniejszanie dawki preparatu nie jest zalecane. W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji niepożądanej, potencjalnie związanej z przyjmowaniem peginterferonu alfa i (lub) rybawiryny, należy zmniejszyć dawkę peginterferonu alfa i (lub) rybawiryny (informacje o sposobie zmniejszania dawki i (lub) przerywaniu leczenia peginterferonem alfa i (lub) rybawiryną znajdują się w ChPL peginterferonu alfa i (lub) rybawiryny). Preparatu Victrelis nie wolno podawać bez peginterferonu alfa oraz rybawiryny. Jeśli w 8. tyg. leczenia u pacjenta stwierdza się wynik pomiaru HCV RNA wynoszący co najmniej 1000 j.m./ml lub jeśli w 12. tyg. leczenia u pacjenta stwierdza się wynik pomiaru HCV RNA wynoszący co najmniej 100 j.m./ml; lub jeśli w 24. tyg. leczenia u pacjenta potwierdzono wykrywalny pomiar HCV RNA u wszystkich pacjentów zalecane jest przerwanie leczenia.
Dostosowanie dawki preparatu nie jest konieczne u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, bez względu na stopień niewydolności oraz u pacjentów z łagodnymi, umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania preparatu u pacjentów z niewyrównaną marskością wątroby. Dotychczasowe doświadczenie kliniczne nie wskazuje na różnice pod względem odpowiedzi na leczenie pomiędzy pacjentami w podeszłym wieku a pacjentami młodszymi.
Victrelis - uwagi
Leczenie skojarzone boceprewirem, peginterferonem alfa oraz rybawiryną może u niektórych pacjentów wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn - w związku z leczeniem opisywano zmęczenie, zawroty głowy, omdlenia, wahania ciśnienia krwi oraz niewyraźne widzenie.
