Coraz częściej słyszymy o homeopatii jako metodzie leczenia. Jej twórcą był Samuel Hahnemann, niemiecki lekarz, żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku. W powszechnym mniemaniu homeopatia bywa kojarzona z ziołolecznictwem. To błąd. Homeopatia opiera się na stosowaniu substancji naturalnych, ale nie tylko ziół, lecz również minerałów, np. soli wapnia lub związków siarki oraz surowców pochodzenia zwierzęcego.
Jak działa hemeopatia?
W ziołolecznictwie wykorzystuje się bezpośrednie działanie ziół, skierowane przeciw objawom choroby, np. działanie bakteriobójcze. Homeopatia działa inaczej. Podstawy lecznictwa homeopatycznego opierają się na zasadzie SIMILAR, czyli podobne leczy się podobnym. Polega to na podawaniu choremu minimalnych dawek substancji, tj. wielokrotnie rozcieńczonych, które w większych dawkach wywoływałyby objawy zbliżone do objawów chorobowych. Minimalne dawki tych substancji wykazują natomiast działanie lecznicze. Zasadę tą ilustruje dobrze przykład: krojąc świeżą cebulę, po kilku minutach zaczynamy płakać, kichać, odczuwamy podrażnienie błony śluzowej nosa oraz pojawia się wodnisty wyciek. Są to objawy „sztucznie” wywołanego kataru. Jeśli do lekarza homeopaty zgłosi się pacjent z katarem podobnym do tego wywołanego przez cebulę, to otrzyma on lek sporządzony z cebuli zwany Allium cepa. Katar zniknie szybko, pod warunkiem, że lek został prawidłowo dobrany.
Dodatkowo, od innych gałęzi medycyny homeopatię odróżnia fakt, że leczy ona nie objawy choroby, ale działa na indywidualne podłoże chorobowe danego pacjenta. Dlatego nie można samowolnie stosować środków homeopatycznych dobranych dla kogoś innego. Lekarz homeopata zanim zaaplikuje któryś z leków, szczegółowo zbiera wywiad, rozmawia z pacjentem i bada go, a następnie zaleca mu odpowiednie lekarstwo. Leki homeopatyczne można nabyć bez problemu w każdej aptece, a największy ich wybór jest w aptekach homeopatycznych.
Jednak homeopatia jest racjonalną metodą terapii, a nie jest cudotwórstwem, dlatego w sytuacji, gdy doszło do nieodwracalnych zmian w organizmie, np. zapalenie wyrostka robaczkowego, złamanie kości lub zawał serca nie będzie stosowana. Terapia homeopatyczna jest z powodzeniem stosowana w takich dolegliwościach, jak choroby narządów ruchu, choroby skóry i dróg oddechowych, migreny, neuralgie, przewlekłe stany zapalne, np. zatok, nerek, dróg moczowych, pęcherzyka żółciowego. Jednak na wyleczenie chorób przewlekłych, które rozwijały się w ciągu kilku czy kilkunastu lat, potrzeba więcej czasu.
Reklama
Leki homeopatyczne
Proces produkcji leków homeopatycznych jest skomplikowany i wymaga przestrzegania określonych reguł. Substancje wyjściowe do produkcji leków roślinnych mają postać pranalewek, które uzyskuje się w wyniku macerowania roślin lub ich części w alkoholu. Surowcem dla leków zwierzęcych mogą być całe osobniki, np. pszczoła, mrówka czerwona albo ich narządy i wydzieliny, np. jady, które są rozcierane w moździerzu z laktozą. Pranalewki i rozcierki są następnie dynamizowane. Produktem końcowym są granulki, mikrogranulki, krople, maści, czopki. Leki mogą być pojedyncze i zawierać jeden składnik wyjściowy lub złożone (wtedy zawierają mieszaninę leków jednostkowych, których działanie uzupełnia się). Część leków homeopatycznych produkowana jest z roślin. Leki roślinne stosuje się głównie w leczeniu ostrych objawów chorobowych. Leki pochodzenia zwierzęcego stanowią niewielką grupę, zalecaną w leczeniu chorób ostrych i przewlekłych. Natomiast leki mineralne przeznaczone są prawie wyłącznie do terapii schorzeń przewlekłych, jak również w leczeniu podłoża chorobowego.
Należy podkreślić, że lek nie staje się lekiem homeopatycznym poprzez proces produkcji. Staje się nim w pełni dopiero wtedy, gdy podajemy go zgodnie z zasadą podobieństwa do objawów chorobowych pacjenta.
