Czym jest skrzywienie penisa?
Skrzywienie penisa stanowi jeden z najczęściej zgłaszanych przez mężczyzn problemów intymnych, zaraz po kłopotach z erekcją oraz przedwczesnym wytrysku. Stan kiedy prącie nie jest idealnie proste w chwili wzwodu, ponieważ wówczas dopiero można ocenić czy penis wykazuje cechy skrzywienia czy jest krzywizną anatomiczną. O ile to zjawisko nie przeszkadza mężczyźnie w normalnym funkcjonowaniu, nie obserwuje on bolesnych wzwodów, czy dolegliwości bólowych pojawiających się w czasie stosunku płciowego (zarówno u niego, jak i u partnerki seksualnej), czy nie stanowi to dla niego traumy, nie należy się przejmować taką sytuacją.
Jeśli natomiast skrzywienie prącia przekracza 30 stopni, należy zwrócić się po poradę do lekarza, np. urologa. Ponieważ taki stan może wynikać z chorób toczących się w organizmie, lub też związanych z układem moczowo-płciowym. Krzywizna penisa osiągająca około 15 stopni jest jak najbardziej naturalna.
Aby ocenić czy w konkretnym przypadku dochodzi do skrzywienia penisa, które jest niepokojące i wymaga leczenia, można udać się do lekarza specjalisty (np. urologa). Można też wykonać taką analizę samodzielnie. Wystarczy, że mężczyzna, który niepokoi się o ustawienie swojego członka, wykona jego zdjęcie w stanie wzwodu, a następnie zmierzy kąt nachylenia, bądź odchylenia prącia.
Reklama
Rodzaje skrzywienia penisa
Skrzywienie penisa może wyglądać inaczej u poszczególnych mężczyzn. U niektórych obecne będzie skrzywienie penisa w dół, u innych – skrzywienie penisa w lewo, u jeszcze innych – do góry, bądź w prawo. To pierwsza kategoryzacja, jeśli chodzi o typy krzywizn. Występuje jeszcze inny podział krzywizny prącia na skrzywienie penisa o charakterze pierwotnym (wrodzonym) oraz o charakterze nabytym.
Kiedy w ogóle można mówić o skrzywieniu członka? Wówczas, gdy krew nie dopływa w sposób jednorodny do całego prącia. Penis składa się bowiem z dwóch ciał jamistych oraz ciała gąbczastego. Jeśli krew nie dochodzi do wszystkich wewnętrznych „elementów” prącia, będzie on krzywy podczas wzwodu.
W momencie, kiedy nie wynika to z fizjologii, a np. z wad w budowie prącia, schorzeń układu moczowo-płciowego, czy innych chorób lub problemów, należy zgłosić się do lekarza, by poszukać przyczyny takiego stanu, a w dalszej kolejności – wdrożyć odpowiednie leczenie.
Reklama
Przyczyny skrzywienia penisa
Przyczyny skrzywienia penisa mogą być rozmaite, dlatego ważne jest przeprowadzenie specjalistycznej diagnostyki u lekarza. W ramach badań można stwierdzić wrodzoną wadę penisa, która ma związek z niewłaściwym położeniem zewnętrznego ujścia cewki moczowej na prąciu. Wśród tych wrodzonych powodów należy wymienić spodziectwo.
W tym przypadku można zauważyć skrzywienie prącia w dół, to brzuszny rodzaj skrzywienia, kiedy ujście cewki moczowej znajduje się na tylnej części penisa. Innym przyczynkiem jest wierzchniactwo, gdzie obserwuje się skrzywienie prącia w górę. To grzbietowe skrzywienie penisa, tutaj ujście cewki moczowej jest na grzbietowej stronie prącia. Do skrzywienia może też doprowadzić niejednorodne rozłożenie ciał jamistych w penisie lub inna, odseparowana wada prącia o charakterze wrodzonym.
Jeśli chodzi o nabyte przyczyny skrzywienia penisa to najczęściej panowie mają do czynienia z chorobą Peyroniego. Jest to stwardnienie plastyczne penisa, do którego dochodzi przez zwłóknienie osłonki białawej, przez co mogą wystąpić jego odkształcenia, bolesność, a nawet problemy ze wzwodem. Takie kłopoty zgłaszają przede wszystkim panowie po 40-tce.
Za skrzywieniem członka mogą też stać inne powody, jak np. stulejka, złamanie prącia, czy starszy wiek. Krzywy członek może ponadto stanowić skutek stosowania jakiś farmaceutyków lub prób samodzielnego naprostowania członka, które nierzadko kończą się fatalnie. U niektórych mężczyzn krzywizna penisa może pojawić się po operacji prostaty.
Reklama
Leczenie skrzywienia penisa
Co robić w przypadku, gdy występuje skrzywienie prącia? Leczenie takiego stanu nie zawsze jest konieczne. Jeśli krzywizna penisa nie przewyższa 30 stopni, mężczyzna z tego powodu nie odczuwa dyskomfortu fizycznego, ani psychicznego, jego erekcja nie jest zaburzona, a stosunki płciowe odbywają się bez problemu, nie trzeba wprowadzać żadnej kuracji.
W innych przypadkach, zwłaszcza jeśli skrzywienie penisa wynika z chorób istniejących w ustroju, konieczne jest wdrożenie terapii farmakologicznej lub chirurgicznej. W przypadku gdy to choroba Peyroniego spowodowała skrzywienie penisa, leczenie opiera się na lekach oraz preparatach, takich jak kolchicyna, witamina E, a także paraaminobenzoesan potasu. Niekiedy wykorzystuje się też sterydoterapię, opartą na zastrzykach wykonywanych bezpośrednio do ciał jamistych prącia.
Jedną z innowacyjnych metod leczniczych stanowi wstrzykiwanie osocza wysokopłytkowego pobranego z krwi pacjenta w zgrubienie prącia. Ten sposób terapii określa się jako ESWT, czyli z ang. Extracorporeal Shock Wave Therapy. Choremu wykonuje się iniekcje w 4-6 cyklach, wykorzystując przy tym fale uderzeniowe.
Reklama
Operacja skrzywionego penisa
Chirurgiczne leczenie skrzywienia prącia to również jedna z opcji leczniczych. Jedną z najbardziej popularnych metod operacyjnych jest metoda Nesbita. Polega ona na zwężeniu tych fragmentów penisa, gdzie nie występują zmiany bliznowate. By to osiągnąć najpierw trzeba wywołać wzwód, co czyni się wlewając do ciał jamistych prącia sól fizjologiczną. W ten sposób członek zostaje naprostowany. Niekiedy jednak w wyniku zabiegu może dojść do nieznacznego skrócenia penisa.
Inna operacja skrzywienia prącia obejmuje działania zmierzające do pofałdowania osłonki białawej poprzez założenie specjalistycznych szwów, które nie ulegają rozpuszczeniu. Ten rodzaj operacji nazywany jest metodą Schroeder-Essed. Wadę można też usunąć przez wycięcie zgrubiałych tkanek i wszczepienie w to miejsce innych komórek, np. żylnych, powięziowych, czy skórnych.
Po zabiegu pacjent z reguły przebywa w szpitalu około dwóch dób. Może wtedy odczuwać ból, obserwować opuchliznę oraz brak czucia w miejscu operacji. Te objawy jednak mijają dość szybko. Należy jednak zachować wstrzemięźliwość seksualną przez okres co najmniej dwóch miesięcy po operacji.
