Reklama
Co to jest transseksualizm?
Transseksualizm to zaburzenie polegające na niezgodności płci biologicznej z płcią psychologiczną. Rozwijając tę ogólną definicję trzeba podkreślić, że osoba transseksualna:
- źle się czuje we własnym ciele,
- nie akceptuje swoich biologicznych organów płciowych,
- odrzuca identyfikowanie się z płcią biologiczną, wpisaną do metryki po urodzeniu.
Transseksualista myśli i czuje jak przedstawiciel odmiennej płci. Pierwsze wzmianki o transwestytach notuje się na XVII wiek, zatem nie jest to zaburzenie czasów współczesnych.
Obecnie jednak zaczyna się przywiązywać do niego dużą uwagę, gdyż zapewnienie indywidualnych potrzeb jednostki w wielu państwach jest nadrzędne.
Psychologowie, psychiatrzy i seksuolodzy nie postrzegają transseksualizmu jako dewiacji seksualnej, czy rodzaju zboczenia, a pochylają się nad tą kwestią jak nad problemem zdrowotnym (a ściślej psychologicznym).
Czy to choroba? Transseksualizm do maja 2019 r. znajdował się pod numeremF64.0 w Międzynarodowej Klasyfikacji chorób jako zaburzenie psychiczne. Został jednak później wykreślony przez WHO.
Czy transseksualista może mieć dzieci? Wszystko zależy od sytuacji. Transpłciowa kobieta nie może zajść w ciążę, gdyż nie ma jajników ani macicy.
Z kolei, jeśli transseksualni mężczyźni zachowali swoje organy płciowe, mogą urodzić dzieci.
Transseksualizm, tak jak inne orientacje, które zaliczają się do LGBTQ+ ma swoją flagę. Jej barwy to: błękit (dwa paski), róż (dwa paski) i biel (jeden pasek).
Reklama
Transseksualność a transpłciowość
Słowo „trans” stało się terminem powszechnie stosowanym przez rożne grupy. Określają się nim również osoby transpłciowe.
Należy zatem wiedzieć, jakie są różnice między danymi terminami, by rozróżnić tożsamości seksualne. Transseksualizm i transpłciowość nie są określeniami zamiennymi. Czym zatem się różnią?
Transpłciowość jest pojęciem szerszym niż transseksualizm. Osoby te mogą być niebinarne, czyli nie określające płci lub nawet genderfluid, czyli ze zmiennym poczuciem tożsamości płciowej.
Transpłciowość może jak najbardziej wystąpić u dzieci. Tożsamość płciowa definiuje się w bardzo młodym wieku i nawet jeśli osoba nie potrafi jej nazwać przez brak wiedzy, będzie odczuwała dyskomfort, gdy sytuacje nie będą zgadzały się z ich odczuciami względem własnej płci.
Reklama
Transwestytyzm a transseksualizm
Transwestytyzm a transseksualizm to dwa odmienne pojęcia, niekiedy mylone ze sobą.
Transwestytyzm polega na chęci zewnętrznego (powierzchownego) upodobnienia się do płci przeciwnej poprzez charakterystyczny strój, czy zachowanie się. Transwestyta emocjonalny wchodzi w rolę przedstawiciela odmiennej płci okazjonalnie, po to by zaspokoić swoje pragnienia emocjonalne i psychiczne. Po takim epizodzie wraca to swojej roli biologicznej.
Natomiast transwestyta fetyszystyczny przebiera się pod wpływem podniecenia seksualnego i dla uzyskania zaspokojenia erotycznego. Po osiągnieciu orgazmu, zdejmuje strój przynależący do innej płci.
Transseksualista identyfikuje się z przeciwną płcią cały czas, nieprzerwanie, a zakładanie ubrań dedykowanych innej płci nie jest chwilową zachcianką, a chęcią pokazania i podstemplowania swojego wewnętrznego „ja”.
Reklama
Jak się objawia transseksualizm?
Osoba transseksualna identyfikuje się płciowo odmiennie od posiadanej płci morfologicznej. Może (najczęściej tak jest, ale nie zawsze tak się dzieje) już we wczesnym dzieciństwie odczuwać wyraźny pociąg w kierunku zabaw, ubrań i towarzystwa odmiennej płci.
W okresie dojrzewania często u takiej osoby można zaobserwować chęć „przeistoczenia się” w przedstawiciela drugiej płci. I tak dziewczynki, które psychicznie czują się jak chłopcy:
- starają się mówić niskim głosem,
- poruszają się w „męski” sposób,
- mają chłopięce zainteresowania,
- noszą ubrania maskujące kobiece walory, itp.
A chłopcy, którzy tylko biologicznie nimi są, ponieważ psychika dąży do feminizacji:
- golą owłosienie,
- używają damskich kosmetyków, itd.
Transseksualiści nie rzadko starają się wejść w rolę płci psychologicznej w relacjach społecznych i zawodowych:
- mówiąc o sobie jak o przedstawicielu odmiennej płci (i wymagając stosowania odpowiednich określeń na swój temat od otoczenia),
- używając imienia przeciwnej płci,
- ubierając się jak ktoś innej płci.
Niestety, bardzo często spotykają się z odrzuceniem, negacją oraz wrogim nastawieniem ze strony środowiska.
Niemożność pogodzenia tożsamości płciowej ze zorientowaniem psychologicznym, trudności i niepowodzenia w relacjach międzyludzkich, czy brak perspektyw na bycie tym kim się czuje sprawiają, że osoby transseksualne nie rzadko cierpią na depresję, stany lękowe, nerwice, itd., To z kolei może prowadzić do prób samobójczych, samookaleczeń i innych dramatycznych zdarzeń.
Reklama
Z czego wynika transseksualizm?
Źródło transseksualności nie jest znane i wciąż trwają różne badania w tym zakresie. Przykładem takich dociekań jest praca naukowców z Instytutu Badań nad Mózgiem w Amsterdamie, którzy wykryli pewne niezgodności w podwzgórzach u transseksualnych kobiet.
Na podstawie badań wykryli, że ta część mózgu jest dwukrotnie mniejsza niż u cis-mężczyzn, a porównywalna do cis-kobiet, czyli osób które identyfikują się z przypisaną im płcią („nietranspłciowych”).
Należy jednak pamiętać, że jest to wciąż wyłącznie teoretyczna przyczyna transseksualizmu.
Przyczyny transseksualizmu nie są znane, jednak badacze tego zaburzenia wskazują na związek tej anomalii z czynnikami:
- genetycznymi,
- endokrynologicznymi,
- neurorozwojowymi,
- środowiskowymi,
- psychospołecznymi.
Naukowcy twierdzą, że współwystępowanie ww. procesów medyczno-psychologicznych może mieć wpływ na to, że dana osoba będzie transseksualistą.
Jednak nadal są to tylko hipotezy, a badania nad etiologią wciąż trwają. Być może w niedalekiej przyszłości poznamy powody, które sprawiają, że dany człowiek nie utożsamia się ze swoja biologiczną płcią i pragnie stać się przedstawicielem płci przeciwnej (nie tylko psychologicznie ale także morfologicznie).
Zobacz nasz redakcyjny test feromonów:
Reklama
Czy transseksualizm się leczy?
Transseksualizm nie jest chorobą, jednak jest to zaburzenie, które leczy się jedynie poprzez korektę zmiany płci.
Postępowanie lecznicze w przypadku transseksualizmu obejmuje kilka wieloletnich etapów, obejmujących hormonoterapię, tzw. test życia i w końcu operację zmiany płci.
Zostaje powołany zespół lekarski, składający się z przedstawicieli wielu specjalizacji (głównie psychologów i psychiatrów), który zmierza do oceny czy dana osoba rzeczywiście jest transseksualna i czy przeprowadzenie u niej operacji zmiany płci (która jest nieodwracalna) przyniesie oczekiwany przez pacjenta skutek.
Kolejną częścią procedury jest przeprowadzenie testu życia, polegającego na co najmniej rocznej obserwacji pacjenta, który ma totalnie wejść w rolę osoby przeciwnej płci w kontaktach z innymi ludźmi, w pracy, szkole, czy w domu.
Przeprowadzany jest test psychologiczny IPP (Inwentarz Płci Psychologicznej) oraz MMPI-2 (Minnesocki Wielowymiarowy Kwestionariusz Osobowości). Wyniki przedstawione są na skali, którą musi zinterpretować lekarz.
Leczenie rozpoczyna się od podawania hormonów, mających za zadanie niwelowanie cech morfologicznych. Mężczyznom czującym się kobietami przepisuje się hormony żeńskie, a kobietom odczuwającym u siebie męskie cechy zaleca się przyjmowanie hormonów męskich.
Jeśli wszystkie etapy diagnostyczne przebiegły pomyślnie dla osoby transseksualnej, otrzymuje ona opinię psychologa, która uprawnia do zmiany płci. Trzeba od razu podkreślić, że takie zabiegi są niezwykle kosztowne.
Często też bywają obkupione pooperacyjnym bólem fizycznym. Dla transseksualisty jednak to spełnienie największego marzenia - stanie się sobą.
Transseksualiści często niestety spotykają się z dyskryminacją. Nierzadko doświadczają jej, np. sportowcy.
