Czym jest zespół bolesnego barku?

Ból w stawie barkowym podczas poruszania ręką czy jej podnoszenia, nieprawidłowości związane z jego ruchomością? To mogą być objawy zespołu bolesnego barku (ZBB), czyli stanu związanego z pojawianiem się samoistnego bólu w barku.

Dolegliwość ta znana jest również po prostu jako bolesny bark albo brachialgia. Niekiedy stosuje się również skrót PHS albo określenie choroba Duplaya.

Ciekawą definicję zespołu bolesnego barku przedstawili specjaliści m.in. z Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego i Uniwersytetu Szczecińskiego, Anna Lubkowska, Aleksandra Dobek, Wojciech Garczyński i inni. Dolegliwość tę określają jako: „zespół schorzeń dotyczących ścięgien, pochewek ścięgnistych oraz przyczepów mięśni (najczęściej odpowiadających za rotacje ramienia oraz głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia)”.

Zespół bolesnego barku w ICD-10 nie został wytypowany wprost, jednak - ze względu na jego charakter - można zakwalifikować go do kategorii M75, czyli do uszkodzeń barku. Natomiast w klasyfikacji ICD-11, posiada oznaczenie FB53.2.

Co ciekawe, zdaniem lek. Magdaleny Wiercińskiej, choroba dotyczy zwłaszcza kobiet w wieku 45-55 lat oraz kobiet w podeszłym wieku. Trzeba jednak wiedzieć, że dolegliwość nie omija również mężczyzn, którzy także są na nią narażeni, zwłaszcza wykonując w swojej pracy powtarzalne ruchy.

Warto pamiętać, że zespół bolesnego barku to ogólne określenie wielu chorób stawu barkowego, które mogą manifestować się w podobny sposób.

Reklama

Przyczyny zespołu bolesnego barku

Na powstanie zespołu bolesnego barku wpływ mają:

• Czynniki zewnętrzne wśród, których można wymienić tu nadmiernie obciążenie mechaniczne. Gdy dojdzie do przekroczenia wytrzymałości fizycznej albo wydolności czynnościowej stawów, mięśni i kości pojawia się szereg dolegliwości bólowych barku. Zespół bolesnego barku to często wynik urazu takiego jak np.: upadek i złamanie elementów kostnych wchodzących w skład stawu barkowego, zwichnięcie, przeciążenie w wyniku zbyt intensywnych lub niepoprzedzonych rozgrzewką ćwiczeń fizycznych. Dolegliwość może wystąpić również w przypadku długotrwałego braku ruchu, związanego z unieruchomieniem po złamaniu, brakiem aktywności fizycznej czy przykurczem po oparzeniu.
• Czynniki wewnętrzne - zespół bólowy barku może być konsekwencją upośledzenia krążenia miejscowego, słabego unaczynienia, a także wysokiego ciśnienia wewnątrzmięśniowego.

Zespół bolesnego barku to wynik zmian zwyrodnieniowych tkanek miękkich okolicy barku, takich jak mięśnie, ścięgna, kaletki maziowe, pojawiających się w sposób naturalny wraz z wiekiem, ale też ich przedwczesnego zużycia.

Może do tego dojść w konsekwencji urazu, długotrwałego braku ruchu barku, a także choroby przewlekłej. Wśród chorób, które przyczyniają się do rozwoju zespołu bolesnego barku wymienić można:

• dnę moczanową,
• reumatoidalne zapalenie stawów,
• łuszczycowe zapalenie stawów.

Niekiedy PHS to konsekwencja stanów zapalnych czy uszkodzeń takich jak:

• zapalenie pobarkowej kaletki maziowej,
• zapalenie lub zerwanie ścięgien (i ich przyczepów) wchodzących w skład stawu barkowego,
• uszkodzenie mięśnia dwugłowego ramienia (bicepsu) lub innych mięśni otaczających staw barkowy (np. mięśnia nadgrzebieniowego),
• obecność złogów wapniowych w ścięgnach mięśni, które wykonują ruchy w stawie barkowym.

Zespół bolesnego barku może być tzw. chorobą zawodową. Dolegliwość ta pojawia się jako reakcja na przeciążenie mięśni uczestniczących w ruchach barku i/lub ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia

Dzieje się tak zazwyczaj podczas utrzymywania rąk w niewygodnej pozycji, a także w trakcie przenoszenia i podnoszenia ciężkich obiektów.

Jak można przeczytać w „Magazynie stomatologicznym”, zespół bolesnego barku u dentystów, to obok tzw. łokcia golfisty i łokcia tenisisty, bocznego skrzywienia kręgosłupa, zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego, najczęstszy problem zdrowotny w tej grupie zawodowej.

Do wystąpienia zespołu bolącegobarku mogą predysponować takie czynniki jak:

• siedzący tryb życia,
• choroby układu nerwowego,
• liczne blizny w okolicach barku, np. pooparzeniowe,
• wady postawy, zwłaszcza te w obrębie barku,
• praca w niewygodnej pozycji,
• ćwiczenia wykonywane w nieprawidłowy sposób i brak odpowiedniego przygotowania do ich przeprowadzania, np. brak rozgrzewki,
• choroby stawów,
• długotrwałe unieruchomienie.

Reklama

Objawy zespołu bolesnego barku

Jak już sama nazwa syndrom bolesnego barku sugeruje, głównym objawem tej dolegliwości jest ból. Nasila się on podczas poruszania kończyny w stawie barkowym czy w trakcie dotykania stawu.

Aby określić, o czym konkretnie świadczy ból barku, warto przyjrzeć się mu bliżej. Okazuje się, że ból ujawniający się nad górnym brzegiem łopatki, prowadzący do ograniczeń w odwodzeniu ramienia, wskazuje zazwyczaj na dysfunkcję mięśnia nadgrzebieniowego. Natomiast problemy z mięśniem dwugłowym ramienia może sugerować rwący, ostry ból ponad bruzdą mięśnia dwugłowego.

Wśród innych symptomów wymienić należy:

• osłabienie siły mięśni w zespole bolesnego barku;
• ograniczenie ruchomości, np. trudność lub niemożność uniesienia kończyny powyżej określonego poziomu, co może prowadzić do problemów z wykonywaniem prostych czynności takich jak: czesanie się, mycie czy ubieranie;
• bóle nocne, które uniemożliwiają zaśnięcie. Nasilają się one zwykle w przypadkach, gdy pacjent leży na „chorym” boku;
• napady silnego, kłującego bólu w barku.

Trzeba mieć świadomość, że objawy zespołu bolesnego barku mogą wskazywać na zawał serca. Problem - w tym przypadku - nie wynika więc z urazu mięśni czy stawów barkowych, ale przyczyna jest kardiologiczna.

Dlatego należy zachować ostrożność podczas samodzielnych prób diagnozowania swoich dolegliwości. Mogą one świadczyć o innych problemach niż może się wydawać.

Diagnostyka zespołu bolesnego barku

Aby specjalista mógł postawić diagnozę zespołu bolesnego barku musi przede wszystkim przeprowadzić wywiad lekarski, a także badanie fizykalne.

Zwykle rozpoznanie zespołu bolesnego barku nie wiąże się z większymi trudnościami. Wyzwaniem jest natomiast znalezienie przyczyny tego stanu. Stąd też konieczność wykonania wymienionych testów.

Warto wspomnieć, że istnieje kwestionariusz umożliwiający ocenę funkcjonalną barku. To tzw. The UCLA Shoulder Score, który odnosi się do 5 kategorii takich jak: ból, zakres czynnego zgięcia, siła zgięcia testowana ręcznie i satysfakcja pacjenta.

Dobrze wiedzieć, że postępowanie diagnostyczne składa się z trzech etapów:

• badania podmiotowego - to szczegółowy wywiad dotyczący dolegliwości, stopnia nasilenia oraz lokalizacji. Lekarz poznaje okoliczności, kiedy pojawił się ból, stosowane do tej pory metody leczenia, oczekiwania pacjenta wobec rehabilitacji;
• badania przedmiotowego - w tej fazie sprawdzana jest postawa ciała, wykonywane badanie palpacyjne, oceniana siła mięśniowa, stabilność stawowa, a także przeprowadzane pomiary długości i obwodów kończyn. Specjalista ogląda również bolesne miejsce;
• badań dodatkowych - wyliczyć można tu badania bardziej specjalistyczne, które pozwolą obejrzeć strukturę tkanek. Lekarz, który podejrzewa chorobę Duplaya może zlecić:
  • RTG barku, a czasem także kręgosłupa szyjnego - będą na nim widoczne zwapnienia struktur więzadłowych;
  • USG stawu barkowego - może wykazać częściowe lub całkowite zerwanie albo stan zapalny ścięgna;
  • rezonans magnetyczny - który umożliwi lekarzowi ocenienie stanu mięśni, chrząstek, więzadeł, ścięgien i innych struktur;
  • badanie elektromiograficzne - przeprowadza się je w celu odkrycia przyczyny problemu i dokładniejszej oceny zmian w obrębie barku.

Reklama

Leczenie zespół bolesnego barku

Nieleczony ból barku skutkuje tym, że chora kończyna przyjmuje następujące ułożenie - jest opuszczona, zgięta w stawie łokciowym, przywiedziona do klatki piersiowej, a dłoń jest obrócona do wewnątrz.

W takiej pozycji często dochodzi do zesztywnienia stawu barkowego, co następnie może skutkować zanikami mięśni w obrębie ramienia i pojawieniem się stałego bólu promieniującego do łopatki i karku.

Istnieje wiele sposobów na to, by leczyć zespół bolesnego barku. Opierają się one przede wszystkim na łagodzeniu dolegliwości bólowych, odpoczynku i odciążeniu barku.

Z uwagi na złożoność struktury barku, sam proces leczenia jest dość skomplikowany i wymagający. Trzeba jednak wiedzieć, że u części pacjentów całkowite wyleczenie jest jak najbardziej możliwe, zwłaszcza w początkowej fazie choroby. Niestety, zaawansowane zmiany mogą przybrać formę przewlekłą.

W przypadku objawów wskazujących na opisywaną tu chorobę, najpierw zgłoś się do lekarza pierwszego kontaktu. Zdecyduje on, czy konieczne jest leczenie u specjalisty, np. u ortopedy czy reumatologa. Jeśli masz możliwość, możesz udać się do nich prywatnie, pomijając etap konsultacji z lekarzem POZ.

Jak leczyć zespół bolesnego barku? Dobiera się je w zależności od przyczyny i zaawansowania problemu. Lekarz zweryfikuje Twój styl życia i zaproponuje ewentualne zmiany związane np. z aktywnością fizyczną, które powinny wstępnie złagodzić dolegliwości bólowe. Poza tym konieczne będą dalsze działania.

Oto kilka metod terapeutycznych:

• odciążenie bolesnego miejsca - w fazie ostrej choroby, gdy dominuje ból, wskazany jest przede wszystkim odpoczynek, rezygnacja z podnoszenia ciężkich przedmiotów czy z pracy obciążającej bark;
• ćwiczenia ruchowe - pozwalające na zniwelowanie dolegliwości bólowych i ogólną poprawę sprawności pacjenta;
• zabiegi fizykalne - opierające się najpierw na zimnych okładach w fazie ostrej, a następnie na ciepłych okładach w dalszych fazach choroby. Najlepsze efekty tego rodzaju okłady przynoszą we wczesnej fazie choroby. To lekarz podpowie, w którym momencie zastąpić zimne okłady tymi ciepłymi. Okłady stosuje się przez 10-15 minut 2 razy dziennie. Należy wykonywać je już od pierwszego dnia pojawienia się bólu aż do momentu ustąpienia tych dolegliwości. Najłatwiej schładzać bolące miejsce poprzez ręcznik namoczony zimną wodą albo lód zawinięty w materiał i przyłożony do bolącego miejsca;
• masaż - jego celem jest poprawa ukrwienia tkanek okołostawowych, a także zmniejszenie bólu. Okazuje się także, że masaż obniża poziom stresu, co przekłada się na lepsze samopoczucie pacjenta;
• kinesiotaping;
• jonoforeza - za pomocą pola elektrycznego cząsteczki leku przenikają przez skórę do bolącego miejsca. Zabieg polega na przezskórnym podaniu leków;
• leczenie farmakologiczne - to, jakie leki można stosować, zależy od decyzji lekarza. Zwykle przepisywane są niesteroidowe leki przeciwzapalne - NLPZ, glikokortykosterydy. Można je przyjmować w formie tabletek, ale również jako żel lub maść na zespół bolesnego barku. Forma wcieranej substancji ogranicza skutki uboczne dla całego organizmu, bo działa miejscowo, a jednocześnie pozwala na uzyskanie większego stężenia leku w uszkodzonym barku. Wiele leków przeciwbólowych można dostać bez recepty, jednak stosowanie takich preparatów bez konsultacji z lekarzem to jedynie rozwiązanie doraźne. W przebiegu zaawansowanego procesu zapalnego, specjalista może zdecydować o podaniu glikokortykosteroidów. Działają one bardzo silnie na stan zapalny. Efekty po ich wstrzyknięciu do stawu barkowego utrzymują się nawet kilka tygodni. Jednak nie można stosować tego rozwiązania zbyt często, ponieważ może to doprowadzić do uszkodzenia chrząstki stawowej. Dlatego ich wykorzystanie w przypadku nawracającego bólu jest nieco ograniczone;
• laser - celem laseroterapii jest pobudzenie krążenia oraz działanie przeciwbólowe;
• terapia falą uderzeniową - przyśpiesza regenerację tkanek i zmniejsza dolegliwości bólowe, czasem całkowicie je eliminując. Zgodnie z opracowaniem Honoraty Nawrockiej-Bogusz i innych autorów, terapia zogniskowaną falą uderzeniową redukuje stopień nasilenia bólu, a także przedłuża okres funkcjonowania bez tego rodzaju dolegliwości, co przekłada się na satysfakcję pacjenta. W publikacji wyżej wymienionych autorów, opisany został m.in. przypadek mężczyzny, który borykał się z zespołem bolesnego barku od 3 lat. Wskaźnik objawów i ograniczeń DASH wynosił 45,8 punktów, natomiast po terapii wyniósł 0. Tym samym, kilka zabiegów falą uderzeniową w sposób istotny zredukowało jego dolegliwości;
• akupunktura - to alternatywny sposób na to, by złagodzić dolegliwości bólowe wynikające z obecności zespołu bolesnego barku;
• radioterapia - wykorzystywane są niskie dawki frakcyjne, które nie wywołują reakcji popromiennych;
• ultradźwięki - działają rozluźniająco na mięśnie, poprawiają ukrwienie, a także mają funkcję przeciwzapalną;
• krioterapia - inaczej leczenie zimnem, może odbywać się w formie zimnych okładów, ale również może przybrać formę wizyt w kriokomorze. Badania przeprowadzone przez Piechurę, wykazały, że kierowanie strumienia powietrza o temperaturze -65 st. Celsjusza do -75 st. Celsjusza działa przeciwbólowo oraz zwiększa siłę mięśni, co jest istotne w leczeniu ZBB;
• zabiegi balneologiczne - przeprowadza się je z wykorzystaniem wód leczniczych i borowiny. Kąpiele solankowe czy siarczkowe działają przeciwzapalnie, a także przeciwbólowo.

Jeżeli doszło do zerwania ścięgna albo do zesztywnienia barku, specjalista może rozważyć operację. Taka opcja jest jednak ostatecznością, gdy za pomocą rehabilitacji nie da się poddać korekcji opisanego tu problemu. Wczesna wizyta może zapobiec konieczności interwencji chirurgicznej.

Bagatelizowanie problemu tylko wydłuży czas leczenia i w przyszłości może powodować nawracanie zapaleń w stawie barkowym, a nawet skutkować tzw. ,,zamrożonym stawem” - czyli nieodwracalnym ograniczeniem ruchomości w stawie.

Po ustąpieniu fazy ostrej, należy wprowadzić istotne zmiany w życiu, np. zmianę pozycji do siedzenia na wygodniejszą - wiele dać może chociażby wymiana krzesła i blatu na wygodniejsze. Nie można zapominać o krótkich przerwach w pracy, a także o regularnych i dopasowanych rozgrzewkach przed ćwiczeniami oraz odpowiedniej ochronie stawów. Aby je zabezpieczyć, ważne jest dobranie ubrania do pogody i warunków pracy.

W celu odciążenia stawu można stosować temblak. Pamiętaj jednak, że to rozwiązanie tymczasowe, ponieważ stałe unieruchomienie barku może przynieść negatywny efekt - zesztywnienie stawu i całkowitą utratę jego ruchomości. Unieruchomienie może być jedynie czasowe i uzgodnione ze specjalistą.

Oczywiście, jeżeli zespół bolesnego barku utrudnia lub uniemożliwia wykonywanie pracy, można uzyskać zwolnienie lekarskie. Jest to jednak rozwiązanie czasowe, aby uzyskać częściową lub całkowitą niezdolność do pracy z powodu ZBB, należy poddać się długiej procedurze ZUS - orzeczenia wydają tam lekarze orzecznicy i komisje lekarskie. Oceniając stopień i trwałość niezdolności do pracy specjaliści biorą pod uwagę takie elementy jak:

1. „stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji,
2. możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Informacje dotyczące rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy oraz poziomu wykształcenia powinny być uzyskane od pracodawcy i zawarte na formularzu wywiadu zawodowego (ZUS OL-10), który zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami dołącza się do wniosku o wydanie orzeczenia. W przypadku braku możliwości uzyskania takich informacji od pracodawcy wywiad zawodowy powinien zebrać lekarz przeprowadzający badanie (lekarz konsultant, lekarz orzecznik lub lekarze członkowie komisji lekarskich)”. (za: dokumenty ZUS-u).

Leczenie ZBB w przebiegu różnych chorób stawów

Warto wspomnieć, że ZBB może pojawiać się w przebiegu różnych chorób stawów. Wówczas rehabilitacja musi być dostosowana do konkretnej współwystępującej jednostki chorobowej.

Przyjrzyjmy się lepiej temu zagadnieniu, opisywanemu przez m.in. takich specjalistów jak: Anna Kuryliszyn-Moskal, Joanna Zabłocka, Andrzej Julian Niewiński o Anna Hryniewicz na łamach czasopisma „Postępy Nauk Medycznych” (2019).

Fizjoterapia zespołu bolesnego barku w przebiegu:

• reumatoidalnego zapalenia stawów - w przypadku RZS dochodzi do uszkodzenia stożka rotatorów, których ścięgna splatają się z włóknami torebki stawowej. Prowadzi to do kolejnych dysfunkcji. W przebiegu RZS wraz z zespołem bolesnego barku niezbędne jest działanie kompleksowe, najlepiej podjęte jeszcze na etapie odwracalnym ZBB. Zwalczanie bólu powinno być tu wzbogacone o działania terapeutyczne zwiększające siłę mięśni i zakres ruchomości w stawach, a także o przywrócenie prawidłowych wzorców ruchu. Taki pacjent powinien być poddany krioterapii, laseroterapii, terapii falą uderzeniową, a dopiero, gdy ból zostanie wyeliminowany może rozpocząć ćwiczenia. Najpierw należy postawić na ćwiczenia rozluźniające, które zmniejszają napięcie mięśniowe. U pacjentów z RZS poleca się ćwiczenia charakteryzujące się małą dynamiką, przyczyniające się do zwiększenia zakresu ruchomości stawu. Mogą to być np. ćwiczenia izometryczne. W momencie pojawienia się bólu, należy przerwać aktywność fizyczną. W leczeniu jednostronnego nieurazowego bólu, wykonuje się tzw. ćwiczenia ekscentryczne kończyn górnych, które nie tylko zmniejszają dolegliwości bólowe, ale też przyczyniają się do zwiększenia ich wytrzymałości.
• choroby zwyrodnieniowej stawów - to postępująca dolegliwość prowadząca do stopniowego rozwoju dolegliwości bólowych, sztywności i ograniczenia funkcji stawów. W przebiegu zmian w tkance podchrzęstnej, torebce stawowej i błonie maziowej dochodzi do zwyrodnienia barku i rozwoju dolegliwości bólowych. W takim przypadku zaleca się wykonywanie ćwiczeń w odciążeniu, zabezpieczających staw podczas ruchu i stopniowe zwiększanie ruchomości kończyn górnych. Gdy dolegliwości bólowe miną, można wprowadzać ćwiczenia w odciążeniu, z dawkowanym oporem. Badacze Kamper i Leininger zauważyli, że dodanie ćwiczeń mobilizujących staw ramienny nie wpływa w istotny sposób na poprawę funkcji obszaru barkowego. Zaleca się korzystanie z ćwiczeń rozciągających, wzmacniających mięśnie fazowe i profilaktycznie ćwiczeń aerobowych, by pilnować właściwej masy ciała.
• zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa - zdaniem specjalisty, Fernandeza Garcii, w tym przypadku dobrym rozwiązaniem jest połączenie ćwiczeń wodnych z relaksacją mięśni. Sprawdzają się tu również ćwiczenia oddechowe, pozytywnie wpływające na wydolność oddechową pacjentów.

Leczenie wymaga wszechstronnych działań związanych zarówno z fizjoterapią, łagodzeniem bólu, jak i psychologicznym wsparciem pacjenta.

Reklama

Ćwiczenia przy zespole bolesnego barku

Gdy już faza ostra choroby minie, pacjent może zostać poddany rehabilitacji. Celem ćwiczeń na zespół bolesnego barku jest poprawa siły mięśniowej, a także ochrona przed powstaniem przykurczów, zniekształceń czy zesztywnień. Rehabilitacja ma za zadanie zachowanie ogólnej sprawności ruchowej chorego.

Chcąc stworzyć konspekt ćwiczeń na zespół bolesnego barku, warto lepiej przyjrzeć się temu, jakie ćwiczenia wchodzą w zakres kinezyterapii. Są to aktywności ogólnousprawniające, rozluźniające, rozciągające, obejmujące konkretne grupy mięśni, wykonywanie biernie oraz czynnie.

Ćwiczenia można wykonywać w zaciszu domowym. Wystarczy ustawić się w klęku podpartym, a następnie usiąść na piętach, by zrobić jak największy ruch bez doświadczania dolegliwości bólowej.

Istnieje możliwość wykonywania ćwiczeń nie tylko na siedząco, ale też na stojąco. Przykładem jest chociażby ćwiczenie z wykorzystywaniem napełnionej do połowy butelki półlitrowej. Pacjent powinien stać przy stole, jedną ręką oprzeć się na przedramieniu o stół, w drugiej bolącej trzymać butelkę. Ręka powinna zwisać luźno wzdłuż tułowia, a jego kolana być lekko ugięte. Teraz należy wykonać ruch okrężny kolanami do przodu i do tyłu, tym samym aktywując rękę zajętą do naturalnego ruchu.

Reklama

Domowe leczenie zespołu bolesnego barku

Terapia PHS barku w domu powinna przede wszystkim obejmować stosowanie się do zaleceń lekarskich, a także odpoczynek. Bark nie może być wciąż przeciążany, ponieważ w ten sposób można jedynie pogorszyć swój stan zdrowia.

Warto pamiętać, że rozwiązaniem również nie jest długa rezygnacja z aktywności fizycznej, gdyż może to prowadzić do przykurczów oraz sztywności w stawie barkowym. Dlatego, aby im zapobiec, należy wykonywać codziennie ćwiczenia mające na celu rozciągnięcie mięśni oraz ścięgien, a także zachowanie ich maksymalnej ruchomości.

Należy pamiętać, że ćwiczenia w domu na zespół bolesnego barku można wprowadzić dopiero wtedy, gdy ustąpi ból wywołany zapaleniem. Najlepiej, by aktywności te były podejmowane pod okiem doświadczonego fizjoterapeuty. Dzięki temu specjalisty nauczysz się prawidłowej techniki wykonywania ćwiczeń, które potem możesz zrealizować samodzielnie.

W fazie ostrej choroby, należy unikać nagłych ruchów. Warto też znać domowe sposoby na ból barku.

Oto kilka metod, jak uśmierzyć te dolegliwości:

• stosowanie ciepłych lub chłodnych okładów na bolesne miejsce;
• zażywanie środków przeciwbólowych - w formie maści/żelu lub doustnie.

Reklama

Przeciwwskazania przy zespole bolesnym barku

Jeżeli cierpisz z powodu ZBB, powinieneś szczególnie dbać o to, by nie przeciążać swoich stawów. Należy troszczyć się o swoje samopoczucie i w przypadku, gdy określona czynność, np. przenoszenie przedmiotów sprawia ból, natychmiast ją przerwać.

Aktywność fizyczna i ćwiczenia powinny być zrównoważone. Są one niezbędne, by zmniejszyć dolegliwości bólowe, ale nie należy przeciążać organizmu. Trzeba wybierać ćwiczenia najbardziej korzystne dla siebie, najlepiej pod okiem fizjoterapeuty, by nie pogorszyć swojego stanu zdrowia.

Przyznanie renty jest zawsze sprawą indywidualną. Wszystko zależy od decyzji organu przeprowadzającego badania, który analizuje stan zdrowia pacjenta i jego możliwości związane z wykonywaniem pracy.

Jeżeli lekarz stwierdzi, że pacjent może wykonywać określoną pracę lub że jego możliwości związane z wykształceniem i innymi czynnikami pozwalają mu podjąć inne zatrudnienie, które nie pogorszy jego stanu zdrowia, renta nie zostanie przyznana

 Inaczej, gdy np. konkretna osoba wiele lat przepracowała fizycznie przykładowo w branży budowlanej i nie ma szans na to, by się przebranżowić w celu wykonywania lżejszej pracy oszczędzającej bark.

Podsumowując, zespół bolesnego barku może być podstawą do przyznania renty, ale każdy przypadek jest oceniany indywidualnie, więc nie można jasno wskazać, czy dany pacjent ją otrzyma czy też nie. 

Zapobieganie zespołowi bolesnego barku 

Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia wskazanej choroby, należy przede wszystkim w życiu codziennym dbać o to, by nadmiernie nie obciążać barku. Prawidłowe techniki podnoszenia ciężkich rzeczy czy też zachowywanie właściwej postawy podczas pracy biurowej (ergonomiczne krzesło, stół o odpowiedniej wysokości) są nieodzowne, by zachować zdrowie.

Możesz też ćwiczyć profilaktycznie. Warto poznać ćwiczenie możliwe do wykonania w zaciszu swojego domu. Wystarczy, że położysz się na plecach, a swoje wyprostowane ramiona umieścisz na klatce piersiowej i złożysz dłonie razem. Z wykorzystaniem zdrowego ramienia, unoś chore do momentu aż poczujesz ból - najlepiej, gdy możesz wykonywać pełen ruch w stawie. Opuść swoje ramię. Ćwiczenie możesz powtórzyć kilka razy.

Jeżeli chcesz, możesz też zdecydować się na wykonanie tego ćwiczenia na stojąco. Wówczas powinieneś stanąć twarzą do ściany w odległości wyprostowanego ramienia. Oprzyj dłoń chorego ramienia o ścianę i ,,wchodź palcami na ścianę”, niczym na drabinę, do chwili, gdy poczujesz ból lub brak możliwości dalszego podnoszenia ramienia. Na koniec wyprostuj maksymalnie ramię i w takiej pozycji pozostań przez 20 sekund. Czas wrócić do pozycji wyjściowej. Ćwiczenie powtórz kilkakrotnie.

Pamiętaj, by każdą większą aktywność fizyczną poprzedzać odpowiednią rozgrzewką, która powinna trwać około 10 minut i składać się m.in. z ćwiczeń rozciągających. W ten sposób możesz zapobiec zmianom w obrębie barku i zmniejszyć możliwość doświadczania bólu. Każde ćwiczenie rozpoczynaj powoli i z czasem zwiększaj nasilenie czy też obciążenie.

Bardzo istotne jest dbanie o właściwą postawę w domu i w pracy. Gdy tylko czujesz ból, natychmiast przerwij czynność, która go wywołuje i wróć dopiero do niej po odpoczynku. Kiedy zauważysz, że mimo to ból wraca, powinieneś porzucić konkretną aktywność i skonsultować się ze specjalistą.