Farmorubicin

Farmorubicin - skład

1 ml roztworu zawiera 2 mg chlorowodorku epirubicyny. Preparat zawiera sód.

Reklama

Farmorubicin - działanie

Cytostatyk z grupy antybiotyków antracyklinowych. Epirubicyna tworzy kompleks z DNA poprzez interkalację planarnych elementów cząsteczki pomiędzy pary zasad nukleinowych, co powoduje zahamowanie syntezy kwasów nukleinowych (DNA i RNA) oraz białek. Interkalacja uruchamia proces rozszczepiania DNA przez topoizomerazę II, przez co powoduje śmierć komórki. Epirubicyna hamuje również aktywność helikazy DNA, zapobiegając enzymatycznemu rozdzieleniu podwójnej nici DNA i zakłócając replikację i transkrypcję. Epirubicyna bierze udział w reakcjach utleniania i redukcji poprzez wytwarzanie cytotoksycznych wolnych rodników. Epirubicyna wiąże się z białkami osocza w ok. 77%. Jest intensywnie i szybko metabolizowana w wątrobie; jest także metabolizowana przez inne narządy i komórki, w tym erytrocyty. Wydalana jest głównie z żółcią oraz w mniejszym stopniu z moczem.

Reklama

Farmorubicin - wskazania

Rak pęcherza moczowego wywodzący się z komórek nabłonka przejściowego. Rak piersi wczesny, rak piersi zaawansowany i (lub) z przerzutami. Rak żołądka. Chemioterapia paliatywna raka połączenia przełykowo-żołądkowego. Nowotwory głowy i szyi. Białaczka. Niedrobnokomórkowy rak płuca. Drobnokomórkowy rak płuca. Chłoniaki nieziarnicze złośliwe, ziarnica złośliwa. Szpiczak mnogi. Rak jajnika. Rak trzustki w leczeniu skojarzonym wg schematu PEFG (cisplatyna, epirubicyna, 5-fluorouracyl i gemcytabina). Rak okrężnicy i odbytnicy. Mięsaki tkanek miękkich.

Reklama

Farmorubicin - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na epirubicynę lub na którąkolwiek substancje pomocniczą lub inne antracykliny lub antracenediony. Okres karmienia piersią. Dożylne podanie preparatu jest przeciwwskazane u pacjentów z długotrwałym zahamowaniem czynności szpiku, ciężką niewydolnością wątroby, z kardiomiopatią, ze świeżym zawałem serca, z ciężką arytmią, po przebytym leczeniu maksymalnymi skumulowanymi dawkami epirubicyny i (lub) innymi antracyklinami lub antracenedionami, ostrymi zakażeniami ogólnoustrojowymi lub dusznicą bolesną niestabilną. Dopęcherzowe podanie preparatu jest przeciwwskazane u pacjentów z zakażeniem dróg moczowych, zapaleniem pęcherza moczowego, krwiomoczem, inwazyjnymi nowotworami naciekającymi pęcherz moczowy lub u których występują trudności w założeniu cewnika.

Reklama

Farmorubicin - ostrzeżenia

Lek powinien być podawany wyłącznie pod nadzorem lekarzy, mających doświadczenie w zakresie leczenia cytotoksycznego. Leczenie preparatem można rozpocząć po ustąpieniu ostrych objawów działania toksycznego leczenia cytotoksycznego, zastosowanego wcześniej, takich jak: zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, neutropenia, trombocytopenia lub uogólnione zakażenie. Stosowanie dużych dawek epirubicyny (np. ≥90 mg/m² pc. co 3-4 tyg.) prowadzi do wystąpienia działań niepożądanych podobnych do obserwowanych po podaniu dawek standardowych (<90 mg/m² pc. co 3-4 tyg.); nasilenie neutropenii i zapalenia błon śluzowych (w tym jamy ustnej) może jednak być większe. Leczenie epirubicyną w dużych dawkach wymaga zwrócenia szczególnej uwagi na możliwe powikłania, zwłaszcza ciężką mielosupresję. Wczesna kardiotoksyczność epirubicyny dotyczy głównie tachykardii zatokowej i (lub) nieprawidłowości zapisu EKG, takich jak niespecyficzne zmiany odcinka ST-T. Obserwowano również tachyarytmię, w tym przedwczesne skurcze komorowe, częstoskurcz komorowy, jak również bradykardię, blok przedsionkowo-komorowy oraz blok odnóg pęczka Hisa. Działania te zwykle nie wiążą się z późniejszym rozwojem opóźnionej kardiotoksyczności, rzadko mają znaczenie klinicznie i na ogół nie wymagają przerwania leczenia epirubicyną. Opóźniona kardiotoksyczność zwykle rozwija się w późniejszej fazie leczenia epirubicyną lub w ciągu 2-3 miesięcy po zakończeniu leczenia. Opisywano powikłania występujące kilka miesięcy lub nawet lat po zakończeniu leczenia. Opóźniona kardiomiopatia przejawia się zmniejszeniem frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i (lub) objawami przedmiotowymi i podmiotowymi zastoinowej niewydolności serca (CHF). Zagrażająca życiu zastoinowa niewydolność serca jest najcięższą postacią kardiomiopatii powodowanej przez działanie antracykliny i stanowi działanie toksyczne leku ograniczające maksymalną dawkę skumulowaną. Ryzyko rozwoju CHF zwiększa się szybko wraz ze zwiększeniem całkowitej dawki skumulowanej epirubicyny powyżej 900 mg/m² pc.; w przypadku przekraczania tej dawki skumulowanej należy zachować szczególną ostrożność. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia ciężkiej niewydolności serca należy ocenić jego czynność przed rozpoczęciem leczenia epirubicyną i monitorować przez cały czas leczenia. Ryzyko to można zmniejszyć poprzez regularne monitorowanie czynności serca (ocena LVEF) w czasie leczenia i niezwłoczne przerywanie leczenia po stwierdzeniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca. Do odpowiednich metod ilościowych powtarzanej oceny czynności serca (ocena LVEF) należy angiografia bramkowa z zastosowaniem radionuklidu (MUGA) oraz echokardiografia (ECHO). Zalecana jest wyjściowa ocena czynności serca z badaniem EKG lub badaniem MUGA lub ECHO, szczególnie w przypadku pacjentów z czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności. Należy powtarzać ocenę LVEF w badaniach MUGA lub ECHO, zwłaszcza gdy zwiększa się skumulowana dawka antracyklin. Ocenę czynności serca należy prowadzić z zastosowaniem tej samej metody badania przez cały okres obserwacji. Z uwagi na ryzyko kardiomiopatii dawkę skumulowaną epirubicyny 900 mg/m² pc. można przekraczać tylko z zachowaniem wyjątkowej ostrożności. Czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności poantracyklinowej są: choroby serca (w tym również bezobjawowe klinicznie), wcześniejsza lub równoczesna radioterapia na okolice śródpiersia, wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub antracenedionami, równoczesne stosowanie innych leków zaburzających czynność skurczową serca lub preparatów działających kardiotoksycznie (np. trastuzumab) ze zwiększeniem ryzyka u osób starszych. U pacjentów otrzymujących trastuzumab w monoterapii lub w skojarzeniu z antracyklinami, takimi jak epirubicyną obserwowano niewydolność serca (klasa II-IV wg NYHA), która może mieć nasilenie umiarkowane lub ciężkie i która była związana ze zgonem. Nie należy stosować trastuzumabu w skojarzeniu z epirubicyną z wyjątkiem dobrze kontrolowanych badań klinicznych, w których monitoruje się czynność serca. U pacjentów uprzednio leczonych antracyklinami występuje również ryzyko kardiotoksyczności w trakcie leczenia trastuzumabem, jednak ryzyko jest mniejsze niż jednoczesne stosowanie trastuzumabu i antracyklin. Trastuzumab może utrzymywać się w krwiobiegu do 7 mies. Jeżeli jest to możliwe, należy unikać terapii opartej na antracyklinach przez okres 7 mies. od zakończenia terapii trastuzumabem. Jeżeli nie jest to możliwe, czynność serca pacjenta powinna być ściśle monitorowana. Jeżeli stosuje się antracykliny, takie jak epirubicyna, należy ściśle monitorować czynność serca pacjenta. Jeżeli w trakcie terapii trastuzumabem po wcześniejszym leczeniu epirubicyną rozwinie się objawowa niewydolność serca, należy zastosować standardowe leki. Czynność serca musi być szczególnie ściśle monitorowana u pacjentów otrzymujących duże dawki skumulowane oraz u pacjentów z czynnikami ryzyka. Kardiotoksyczność w następstwie stosowania epirubicyny może jednak wystąpić przy mniejszych dawkach skumulowanych, niezależnie od obecności czynników ryzyka. Prawdopodobnie toksyczność epirubicyny i innych antracyklin lub antracenedionów ma charakter addytywny. Podobnie jak inne leki cytotoksyczne, epirubicyna może spowodować supresję szpiku. Przed każdym cyklem leczenia epirubicyną i w jego czasie należy określić profil hematologiczny, w tym wzór odsetkowy krwinek białych. Zależna od dawki, odwracalna leukopenia i (lub) granulocytopenia (neutropenia) to najczęstsze ograniczające dawkę ostre działania toksyczne. Leukopenia i neutropenia są na ogół cięższe przy stosowaniu schematów z dużymi dawkami leku; leukopenia i neutropenia zazwyczaj są maksymalnie nasilone od 10. do 14. dnia po podaniu preparatu; działanie to ma zwykle charakter przemijający, a liczba leukocytów i (lub) neutrofilów wraca w większości przypadków do wartości prawidłowych około 21. dnia. Może również wystąpić trombocytopenia lub niedokrwistość. Klinicznymi następstwami ciężkiej supresji szpiku mogą być: gorączka, zakażenia, posocznica, wstrząs septyczny, krwawienia, niedotlenienie tkanek lub zgon. Wtórna białaczka występuje częściej u pacjentów, u których antracykliny podaje się w skojarzeniu z lekami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA, w skojarzeniu z radioterapią, u pacjentów wcześniej intensywnie leczonych lekami cytotoksycznymi oraz gdy dawki antracyklin były zwiększane. W białaczkach tego typu okres utajenia może trwać od 1 do 3 lat. Epirubicyna może powodować wymioty; zwykle wkrótce po podaniu leku występuje zapalenie błon śluzowych (w tym jamy ustnej), które w ciężkich postaciach po kilku dniach może przejść w owrzodzenia błon śluzowych; u większości pacjentów to działanie niepożądane ustępuje po około 3 tyg. leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia epirubicyną i w jego trakcie należy ocenić stężenie bilirubiny całkowitej i AspAT w osoczu. U pacjentów ze zwiększonym stężeniem bilirubiny lub AspAT, klirens epirubicyny może być zmniejszony, a jej ogólne działanie toksyczne bardziej nasilone. U takich pacjentów zaleca się zmniejszenie dawki. Przed rozpoczęciem leczenia i w czasie jego trwania należy ocenić stężenie kreatyniny w osoczu. W przypadku wystąpienia przedmiotowych bądź podmiotowych objawów wynaczynienia podczas dożylnego podawania epirubicyny, należy niezwłocznie przerwać podawanie leku. Działaniom niepożądanym związanym z wynaczynieniem po zastosowaniu antracyklin można zapobiec lub zmniejszyć ich nasilenie przez natychmiastowe podanie specyficznego leczenia np. deksrazoksanu. Ból pacjenta można zmniejszyć poprzez ochłodzenie miejsca wkłucia, zastosowanie kwasu hialuronowego i DMSO. Należy ściśle obserwować pacjenta przez pewien czas, ponieważ martwica może wystąpić po kilku tygodniach od wystąpienia wynaczynienia. Należy skonsultować się z chirurgiem plastycznym w celu możliwego wycięcia. Epirubicyna może powodować hiperurykemię w wyniku nasilenia katabolizmu puryn towarzyszącego szybkiemu rozpadowi komórek nowotworowych (zespół lizy guza). Po leczeniu wstępnym należy ocenić stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi; w celu ograniczenia potencjalnych powikłań zespołu lizy guza, należy nawadniać pacjenta, alkalizować mocz i zapobiegać hiperurykemii poprzez podawanie allopurinolu. Dopęcherzowe podanie epirubicyny może wywołać objawy chemicznego zapalenia pęcherza moczowego oraz skurcz pęcherza moczowego. Szczególnej uwagi wymagają problemy związane z cewnikowaniem (np. zwężenie cewki moczowej z powodu dużych guzów pęcherza). Podobnie jak wprzypadku innych leków cytotoksycznych, podczas stosowania epirubicyny obserwowano zakrzepowe zapalenie żył z powikłaniami zatorowymi, w tym zatorowością płucną (w niektórych przypadkach zakonczona zgonem). Podanie żywych lub żywych atenuowanych szczepionek pacjentom z zaburzeniem odporności na skutek stosowania chemioterapeutyków, w tym epirubicyny, może prowadzić do ciężkich lub prowadzących do śmierci zakażeń. Należy unikać szczepienia żywymi szczepionkami pacjentów otrzymujących epirubicynę. Można podać szczepionki zawierające martwe lub inaktywowane drobnoustroje, jednak odpowiedź na takie szczepionki może być osłabiona. Preparat zawiera 88,5 mg sodu na każdą fiolkę 25 ml, co odpowiada 4,4% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

Reklama

Farmorubicin - ciąża

Badania na zwierzętach wskazują, że epirubicyna podana ciężarnej kobiecie może spowodować uszkodzenie płodu. Jeżeli epirubicyna jest stosowana podczas ciąży lub pacjentka zajdzie w ciążę podczas przyjmowania tego leku, pacjentkę należy poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Epirubicyna powinna być stosowana podczas ciąży tylko wówczas, gdy potencjalna korzyść uzasadnia potencjalne ryzyko wobec płodu. Kobietom w wieku rozrodczym należy odradzić zajście w ciążę oraz zalecić stosownie skutecznej metody antykoncepcji. Nie wiadomo, czy epirubicyna jest wydzielana do mleka matki, ponieważ wiele leków, w tym inne antracykliny, wydziela się do mleka matki oraz z uwagi na możliwość wywołania poważnych działań niepożądanych u dziecka, matka powinna przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem stosowania preparatu. Epirubicyna może powodować uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Może być przyczyną braku miesiączki lub przedwczesnej menopauzy u kobiet przed okresem menopauzy. Mężczyźni leczeni epirubicyną powinni stosować skuteczne metody antykoncepcji oraz w razie konieczności lub potrzeby skierować się po radę dotyczącą przechowywania nasienia, w związku z możliwością nieodwracanej niepłodności spowodowanej leczeniem. Pacjentom, którzy planują posiadanie dzieci po zakończeniu leczenia, należy zalecić konsultację w poradni genetycznej.

Reklama

Farmorubicin - efekty uboczne

Bardzo często: mielosupresja (leukopenia, granulocytopenia i neutropenia, niedokrwistość, gorączka neutropeniczna), łysienie, czerwone zabarwienie moczu 1-2 dni po podaniu leku. Często: zakażenia, brak łaknienia, odwodnienie, uderzenia gorąca, zapalenie błon śluzowych, zapalenie przełyku, zapalenie jamy ustnej, wymioty, biegunka, nudności, rumień w miejscu podania, chemiczne zapalenie pęcherza moczowego (czasem z krwotokiem) po podaniu dopęcherzowym. Niezbyt często: trombocytopenia, zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył. Rzadko: ostra białaczka limfoblastyczna, ostra białaczka mieloblastyczna, anafilaksja, hiperurykemia, zawroty głowy, zastoinowa niewydolność serca (duszność, obrzęki, powiększenie wątroby, wodobrzusze, obrzęk płuc, wysięk opłucnowy, rytm cwałowy), działania kardiotoksyczne (np. nieprawidłowości w badaniu EKG, zaburzenia rytmu serca, kardiomiopatia), tachykardia komorowa, bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy, blok odnogi pęczka Hisa, pokrzywka, brak miesiączki, brak plemników w nasieniu, złe samopoczucie i (lub) osłabienie, gorączka, dreszcze, zmiany aktywności aminotransferaz. Częstość nieznana: wstrząs septyczny, posocznica, zapalenie płuc, krwotok i niedotlenienie tkanek na skutek mielosupresji, zapalenie spojówek, zapalenie rogówki, wstrząs, powikłania zakrzepowo-zatorowe (w tym zatorowość płucna), nadżerki błony śluzowej jamy ustnej, owrzodzenie ust, odczucie bólu i pieczenia jamy ustnej, krwawienie z jamy ustnej, przebarwienia błony śluzowej jamy ustnej, miejscowe działanie toksyczne, wysypka, swędzenie, zmiany skórne, rumień, zaczerwienienie, nadmierna pigmentacja skóry i paznokci, nadwrażliwość na światło, nadwrażliwość skóry poddanej wcześniej promieniowaniu (wystąpienie odczynu zapalnego skóry po podaniu leku w miejscu wcześniej naświetlanym), stwardnienie ścian żyły, miejscowy ból, ciężka postać zapalenia tkanki łącznej, martwica tkanki po przypadkowym wstrzyknięciu w okolicę żyły, bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory. Po podaniu dopęcherzowym wchłaniana jest jedynie niewielka ilość substancji czynnej, ciężkie ogólnoustrojowe działania niepożądane leku, podobnie jak reakcje alergiczne, występują rzadko. Często obserwuje się reakcje miejscowe, takie jak uczucie pieczenia i częste oddawanie moczu (częstomocz). Rzadko obserwowano bakteryjne lub chemiczne zapalenie pęcherza moczowego.

Farmorubicin - interakcje

Podczas leczenia skojarzonego z innymi lekami cytotoksycznymi, może wystąpić addytywne działanie toksyczne w szczególności na szpik kostny i (lub) układ krwiotwórczy oraz układ pokarmowy Stosowanie epirubicyny w leczeniu skojarzonym z innymi lekami potencjalnie kardiotoksycznymi, jak również jednoczesne stosowanie leków kardiologicznych (np. blokerów kanału wapniowego) wymaga monitorowania czynności serca przez cały czas leczenia. Zaburzenia czynności wątroby wywołane przez inne jednocześnie stosowane leki mogą wpływać na metabolizm, farmakokinetykę, skuteczność i (lub) toksyczność epirubicyny. Nie należy podawać antracyklin w skojarzeniu z innymi lekami o działaniu kardiotoksycznym, dopóki czynność serca pacjenta nie jest ściśle monitorowana. Pacjenci otrzymujący antracykliny po zakończeniu leczenia innymi lekami o działaniu kardiotoksycznym, zwłaszcza charakteryzującymi się długim T_0,5, tak jak w przypadku trastuzumabu, mogą też być narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia działań kardiotoksycznych. Cymetydyna powoduje zwiększenie AUC o 50%; podawanie tego leku należy przerwać na czas leczenia epirubicyną. Paklitaksel podawany przed epirubicyną może powodować zwiększenie stężenia niezmienionej epirubicyny i jej metabolitów we krwi, chociaż metabolity te nie są ani toksyczne, ani aktywne. Równoczesne podawanie paklitakselu lub docetakselu nie wpływało na farmakokinetykę epirubicyny w przypadku podawania epirubicyny przed taksanem. Skojarzenie takie można stosować w przypadku naprzemiennego podawania obu leków. Wlewy epirubicyny i paklitakselu należy wykonywać z zachowaniem co najmniej 24 h odstępu pomiędzy podaniem każdego z tych dwóch leków. Dekswerapamil może zmieniać farmakokinetykę epirubicyny oraz prawdopodobnie zwiększać jej wpływ supresyjny na szpik kostny. Docetaksel podawany bezpośrednio po zastosowaniu epirubicyny może zwiększać stężenie metabolitów epirubicyny w osoczu. Chinina może przyspieszać początkową dystrybucję epirubicyny z krwi do tkanek oraz wpływać na gromadzenie epirubicyny w krwinkach czerwonych. Jednoczesne podawanie interferonu-α 2b może zmniejszać zarówno końcowy T_0,5, jak i całkowity klirens epirubicyny. Należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia wyraźnych zaburzeń hematopoezy w trakcie i po uprzednim leczeniu lekami wpływającymi na szpik kostny (tj. lekami cytotoksycznymi, sulfonamidami, chloramfenikolem, difenylohydantoiną, pochodnymi amidopiryny, lekami antyretrowirusowymi). U pacjentów otrzymujących skojarzone leczenie antracykliną i deksrazoksanem może wystąpić zwiększenie mielosupresji. Podanie żywych lub żywych atenuowanych szczepionek pacjentom z zaburzeniem odporności na skutek stosowania epirubicyny, może prowadzić do ciężkich lub prowadzących do śmierci zakażeń. Podczas leczenia epirubicyną należy unikać szczepienia żywymi szczepionkami. Można podać szczepionki zawierające martwe lub inaktywowane drobnoustroje, jednak odpowiedź na takie szczepionki może być osłabiona. Epirubicyny nie należy mieszać z roztworami zasadowymi (ryzyko hydrolizy epirubicyny) oraz z heparyną (możliwość precypitacji).

Farmorubicin - dawkowanie

Dożylnie. Schematy leczenia ze standardową dawką początkową. Dorośli: w monoterapii 60-120 mg/m² pc., w ciągu 3-20 min, na jeden cykl leczenia. Dawka początkowa epirubicyny stosowanej jako składnik terapii uzupełniającej u pacjentów z rakiem piersi z przerzutami do węzłów chłonnych pachowych wynosi 100-120 mg/m² pc. Całkowita dawka początkowa w danym cyklu może zostać podana jako dawka pojedyncza lub podzielona na 2-3 kolejne dni. Jeżeli skutki toksycznego działania preparatu (przede wszystkim supresja szpiku kostnego i zapalenie błony śluzowej jamy ustnej) ustępują prawidłowo, cykle leczenia można powtarzać co 3-4 tyg. Jeżeli epirubicyna jest stosowana w leczeniu skojarzonym z innymi cytostatykami, których działania niepożądane mogą się sumować, należy odpowiednio zmniejszyć zalecaną dawkę na jeden cykl. Schematy leczenia z dużą dawką początkową. Duże dawki początkowe epirubicyny mogą być stosowane w leczeniu raka piersi i płuca. Przy stosowaniu leku w monoterapii zalecana duża dawka początkowa epirubicyny na jeden cykl u dorosłych (do 135 mg/m² pc.) powinna być podawana w 1. dniu lub podzielona na dni 1., 2. i 3. co 3-4 tyg. W leczeniu skojarzonym zalecana duża dawka początkowa (do 120 mg/m² pc.) powinna być podawana w 1. dniu co 3-4 tyg. Modyfikacja dawki. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (stężenie kreatyniny w surowicy >5 mg/dl) należy rozważyć zastosowanie niższych dawek początkowych. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby zaleca się zmniejszenie dawki epirubicyny w następujący sposób: stężenie bilirubiny 1,2-3 mg/dl lub AspAT od 2 do 4 razy przekraczające górną granicę normy należy podać 50% zalecanej dawki początkowej; stężenie bilirubiny >3 mg/dl lub AspAT >4 razy przekraczające górną granicę normy należy podać 25% zalecanej dawki początkowej. U pacjentów wcześniej intensywnie leczonych lub pacjentów, u których naciek nowotworowy zajmuje szpik kostny, może być konieczne rozważenie mniejszych dawek początkowych lub dłuższych odstępów pomiędzy cyklami. Dopęcherzowo. Podawanie dopęcherzowe przynosi korzyści w leczeniu powierzchownych postaci raka pęcherza moczowego oraz zapobieganiu nawrotom nowotworu po resekcji przezcewkowej. Epirubicynę należy podać przez cewnik, a następnie zatrzymać w pęcherzu moczowym przez 1 h. Podczas wlewu chory powinien zmieniać pozycję ciała w celu zapewnienia jak najlepszego kontaktu błony śluzowej pęcherza moczowego z roztworem leku. W celu uniknięcia rozcieńczenia leku w moczu, pacjent nie powinien przyjmować żadnych płynów przez 12 h przed wlewem. Po zakończeniu zabiegu pacjent powinien oddać mocz. Dopęcherzowe podawanie leku nie powinno być wykorzystywane do leczenia nowotworów inwazyjnych, naciekających błonę mięśniową pęcherza moczowego. Powierzchowne nowotwory pęcherza moczowego: 80-100 mg w pojedynczym wlewie bezpośrednio po przezcewkowej resekcji guza (TUR) i cykl leczenia trwający 4-8 tyg., a następnie wlewy comiesięczne - 8 wlewów po 50 mg (w 25-50 ml roztworu soli fizjologicznej) w odstępach tygodniowych, rozpoczynając 2-7 dni po zabiegu TUR (w przypadku miejscowego działania toksycznego - chemicznego zapalenia pęcherza moczowego, należy zmniejszyć dawkę do 30 mg), można podać lek 4 razy po 50 mg w odstępach tygodniowych, a następnie 11 razy tę samą dawkę w odstępach miesięcznych.

Farmorubicin - uwagi

Przechowywać w lodówce (2st.C-8st.C).