Zonisamide Sandoz - skład
1 kaps. zawiera 25 mg, 50 mg lub 100 mg zonisamidu.
Reklama
Zonisamide Sandoz - działanie
Lek przeciwpadaczkow, pochodna benzizoksazolu, wykazujący słabą aktywność anhydrazy węglanowej w warunkach in vitro. Pod względem struktury chemicznej nie jest podobny do innych leków przeciwpadaczkowych. Mechanizm działania zonisamidu nie został w pełni wyjaśniony, ale wydaje się, że działa na zależne od potencjału elektrycznego kanały sodowe i wapniowe, powodując przerwanie wyładowań neuronalnych, ograniczając rozprzestrzenianie wyładowań napadowych oraz przerywając następczą aktywność padaczkową. Zonisamid moduluje również proces hamowania neuronalnego w układzie GABA-ergicznym. Lek charakteryzuje się szerokim spektrum przeciwpadaczkowym. Zapobiega wystąpieniu napadów po zastosowaniu wstrząsu elektrycznego o maksymalnej energii, hamuje szerzenie się napadów, w tym rozprzestrzenianie się napadów z kory mózgowej do struktur podkorowych, oraz hamuje aktywność ognisk padaczkowych. W przeciwieństwie do fenytoiny i karbamazepiny, zonisamid działa preferencyjnie wobec ognisk napadowych w korze mózgowej. Wchłanianie zonisamidu po podaniu doustnym jest niemal całkowite. Cmax w surowicy lub osoczu występuje zazwyczaj w ciągu 2-5 h od podania. Metabolizm pierwszego przejścia jest nieznaczący. Biodostępność bezwzględna wynosi ok. 100%. Wprawdzie pokarm nie wpływa na biodostępność zonisamidu po podaniu doustnym, jednak może opóźnić osiągnięcie maksymalnego stężenia w osoczu lub surowicy. Stan stacjonarny osiągany jest w ciągu 13 dni. Po podaniu pojedynczej dawki obserwowano kumulację nieznacznie większą niż spodziewana. Lek wiąże się z białkami osocza w 40-50%. Wiązanie nie zmienia się w obecności różnych leków przeciwpadaczkowych (np. fenytoiny, fenobarbitalu, karbamazepiny i walproinianu sodu). Stosunek erytrocyty:osocze wynosi ok. 15 przy małych stężeniach i ok. 3 w przypadku większych stężeń. Zonisamid jest metabolizowany głównie na drodze redukcyjnego rozkładu pierścienia benzizoksazolowego leku macierzystego przez CYP3A4 z wytworzeniem 2-sulfamoiloacetylofenolu (SMAP), a także przez N-acetylację. Lek macierzysty i SMAP mogą dodatkowo podlegać glukuronidacji. Metabolity niewykrywalne w osoczu nie mają aktywności przeciwdrgawkowej. T0,5 w końcowej fazie eliminacji przy nieobecności induktorów CYP3A4 wynosi ok. 60 h. T0,5 w fazie eliminacji jest niezależny od dawki i nie zmienia się w przypadku wielokrotnego dawkowania. Metabolity zonisamidu i niezmieniony lek (ok. 15-30%) wydalane są głównie w moczu.
Reklama
Zonisamide Sandoz - wskazania
Monoterapia napadów częściowych z uogólnionymi napadami wtórnymi lub bez uogólnionych napadów wtórnych u dorosłych z nowo rozpoznaną padaczką. Leczenie wspomagające napadów częściowych z uogólnionymi napadami wtórnymi lub bez uogólnionych napadów wtórnych u dorosłych, młodzieży oraz dzieci w wieku ≥6 lat.
Reklama
Zonisamide Sandoz - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną, na sulfonamidy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Zonisamide Sandoz - ostrzeżenia
Podczas leczenia zonisamidem występują ciężkie wysypki, w tym przypadki zespołu Stevensa-Johnsona. U pacjentów, u których wystąpiła niewyjaśniona wysypka, należy rozważyć odstawienie zonisamidu. Wszystkich pacjentów, u których wystąpi wysypka podczas przyjmowania zonisamidu, należy poddać ścisłej obserwacji, zwracając szczególną uwagę na pacjentów otrzymujących jednocześnie inne leki przeciwpadaczkowe, mogące również wywoływać wysypki skórne. Przerwanie stosowania zonisamidu u pacjentów z padaczką wymaga stopniowego zmniejszania dawki, aby ograniczyć ryzyko wystąpienia napadów drgawkowych w trakcie odstawiania leku. Istnieją jedynie niepełne dane dotyczące odstawiania leków przeciwpadaczkowych stosowanych razem z zonisamidem w ustabilizowanej terapii skojarzonej, w celu rozpoczęcia monoterapii zonisamidem. Dlatego należy zachować ostrożność podczas odstawiania leków przeciwpadaczkowych stosowanych jednocześnie z zonisamidem. Zonisamid jest pochodną benzizoksazolu, zawierającą grupę sulfonamidową. Silne reakcje niepożądane o podłożu immunologicznym, związane ze stosowaniem leków zawierających grupę sulfonamidową, obejmują wysypkę, reakcje alergiczne i ciężkie zaburzenia hematologiczne, w tym niedokrwistość aplastyczną (która w bardzo rzadkich przypadkach może prowadzić do zgonu); zgłaszano przypadki agranulocytozy, małopłytkowości, leukopenii, niedokrwistości aplastycznej, pancytopenii i leukocytozy. Brak wystarczających danych, które umożliwiłyby ocenę związku (jeśli istnieje) między dawką i czasem trwania leczenia a tymi działaniami. U dorosłych, dzieci i młodzieży otrzymujących zonisamid zgłaszano występowanie zespołu, na który składa się ostra krótkowzroczność związana z jaskrą wtórną zamykającego się kąta. Do objawów zalicza się nagłe zmniejszenie ostrości wzroku i (lub) ból oczu. Badania okulistyczne mogą wykazać krótkowzroczność, spłycenie komory przedniej, przekrwienie oczu (zaczerwienienie) i zwiększone ciśnienie śródgałkowe. Wystąpienie tego zespołu może wiązać się z wysiękiem z regionu łuku brwiowego, co prowadzi do przemieszczenia do przodu soczewki i tęczówki, z jaskrą wtórną zamykającego się kąta. Objawy mogą wystąpić w ciągu kilku godzin do kilku tygodni od rozpoczęcia leczenia. Leczenie polega między innymi na jak najszybszym odstawieniu zonisamidu, zgodnie z zalecaniami lekarza prowadzącego oraz zastosowaniu odpowiednich środków zmniejszających ciśnienie śródgałkowe. Nieleczone podwyższone ciśnienie śródgałkowe, niezależnie od przyczyny, może doprowadzić do poważnych konsekwencji, włącznie z trwałą utratą wzroku. Należy zachować ostrożność podczas leczenia zonisamidem pacjentów, u których w przeszłości występowały choroby oczu. U pacjentów otrzymujących leki przeciwpadaczkowe w różnych wskazaniach odnotowano występowanie myśli i zachowań samobójczych. Należy obserwować, czy u pacjenta nie występują oznaki myśli i zachowań samobójczych, a także rozważyć odpowiednie leczenie. Pacjentom (i ich opiekunom) należy zalecić, aby zwracali się o pomoc medyczną w razie wystąpienia myśli lub zachowań samobójczych. U niektórych pacjentów, zwłaszcza z predyspozycją do kamicy nerkowej, może występować zwiększone ryzyko powstawania kamieni nerkowych z przedmiotowymi i podmiotowymi objawami, takimi jak kolka nerkowa, ból w okolicy nerek lub w okolicy lędźwiowej. Kamica nerkowa może prowadzić do przewlekłego uszkodzenia nerek. Do czynników ryzyka kamicy nerkowej należą powstawanie kamieni w przeszłości, kamica nerkowa i hiperkalciuria w wywiadzie rodzinnym. Żaden z tych czynników ryzyka nie przesądza jednoznacznie o powstawaniu kamieni w trakcie leczenia zonisamidem. Zwiększone ryzyko może również dotyczyć pacjentów przyjmujących inne leki, które mogą spowodować powstanie kamieni nerkowych. Aby ograniczyć to ryzyko pomocne może być, zwłaszcza u osób z czynnikami predysponującymi, zwiększenie ilości przyjmowanych płynów i oddawanego moczu. Leczenie zonisamidem wiąże się z występowaniem kwasicy metabolicznej z hiperchloremią i bez luki anionowej (zmniejszenie stężenia wodorowęglanów w surowicy poniżej dolnej granicy wartości referencyjnych bez przewlekłej zasadowicy oddechowej). Ta kwasica metaboliczna wynika ze zwiększonego wydalania wodorowęglanów w moczu na skutek hamowania anhydrazy węglanowej przez zonisamid. Kwasica metaboliczna występuje na ogół na wczesnym etapie leczenia zonisamidem, choć może również wystąpić w innych okresach terapii. Zwykle dochodzi do niewielkiego lub umiarkowanego zmniejszenia stężenia wodorowęglanów (średnie zmniejszenie ok. 3,5 mEq/l u dorosłych otrzymujących dobową dawkę 300 mg); większe zmniejszenie występuje rzadko. Zmniejszenie stężenia wodorowęglanów w wyniku leczenia zonisamidem może pogłębiać się na skutek zaburzeń lub stosowanych metod leczenia predysponujących do rozwoju kwasicy (tj. choroba nerek, ciężkie zaburzenia oddychania, stan padaczkowy, biegunka, leczenie chirurgiczne, dieta ketogenna lub określone leki). Wydaje się, że ryzyko kwasicy metabolicznej wywołanej przez zonisamid może być częstsze i poważniejsze u młodszych pacjentów. U pacjentów leczonych zonisamidem i obciążonych zwiększonym ryzykiem kwasicy na skutek współistniejących zaburzeń, pacjentów ze zwiększonym ryzykiem powikłań kwasicy metabolicznej i pacjentów z objawami wskazującymi na kwasicę metaboliczną należy poddać obserwacji i kontrolować u nich stężenie wodorowęglanów w surowicy. W razie rozwoju i utrzymywania się kwasicy metabolicznej należy rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie zonisamidu (przeprowadzane stopniowo) ze względu na możliwość wystąpienia osteopenii. Jeśli mimo utrzymującej się kwasicy podjęta zostanie decyzja o kontynuowaniu leczenia zonisamidem, należy rozważyć podawanie leków alkalizujących. Kwasica metaboliczna może doprowadzić do hiperamonemii, której występowanie, w połączeniu z encefalopatią lub bez, zgłaszano podczas leczenia zonisamidem. Ryzyko hiperamonemii może być zwiększone u pacjentów przyjmujących jednocześnie inne leki mogące wywołać hiperamonemię (np. kwas walproinowy) lub którzy mają zaburzenia cyklu mocznikowego lub osłabioną aktywność mitochondriów w wątrobie. W przypadku pacjentów, u których podczas leczenia zonisamidem wystąpi niewyjaśniona ospałość lub zmiany stanu psychicznego, zaleca się wzięcie pod uwagę encefalopatii na tle hiperamonemii i oznaczenie stężenia amoniaku.
Należy zachować ostrożność podczas stosowania zonisamidu u dorosłych pacjentów otrzymujących jednocześnie inhibitory anhydrazy węglanowej, takie jak topiramat lub acetazolamid, gdyż nie ma wystarczających danych, które pozwoliłyby wykluczyć ryzyko interakcji farmakodynamicznych. Opisywano przypadki zmniejszonego pocenia się i zwiększenia temperatury ciała, głównie u dzieci i młodzieży. Należy zachować ostrożność u dorosłych, jeśli przepisuje się zonisamid z innymi lekami predysponującymi pacjentów do zaburzeń homeostazy cieplnej (np. z inhibitorami anhydrazy węglanowej i lekami cholinolitycznymi). Ze względu na ryzko wystąpienia zapalenia trzustki, zaleca się kontrolowanie aktywności lipazy i amylazy trzustkowej. W razie jawnych objawów zapalenia trzustki bez innej oczywistej przyczyny, należy rozważyć zakończenie podawania zonisamidu oraz rozpoczęcie odpowiedniego leczenia. Ze względu na ryzyko rabdomiolizy u pacjentów, u których wystąpią silne bóle mięśni i (lub) osłabienie (z gorączką lub bez gorączki), zaleca się oznaczenie markerów uszkodzenia mięśni, w tym aktywności kinazy kreatynowej oraz aldolazy w surowicy. W razie zwiększonej aktywności tych enzymów i braku innych uchwytnych przyczyn, takich jak uraz lub napady typu grand mal, należy rozważyć zakończenie podawania zonisamidu oraz rozpoczęcie odpowiedniego leczenia. U pacjentów, u których stosowanie zonisamidu powoduje zmniejszenie masy ciała lub niedowagę, można rozważyć stosowanie dodatków żywieniowych lub zwiększenie spożycia pokarmów. Jeśli nastąpi znaczne niepożądane zmniejszenie masy ciała, należy rozważyć odstawienie zonisamidu. Zmniejszenie masy ciała może być poważniejsze u dzieci. Dzieci i młodzież. Wymienione wyżej ostrzeżenia i środki ostrożności odnoszą się również do dzieci i młodzieży. Niżej wymienione ostrzeżenia i środki ostrożności mają większe znaczenie dla dzieci i młodzieży. Zonisamid może spowodować zmniejszone pocenie się dziecka i jego przegrzanie, co bez kroków zaradczych może doprowadzić do uszkodzenia mózgu i śmierci. Dzieci są najbardziej narażone, zwłaszcza w trakcie upałów. Jeśli dziecko otrzymuje zonisamid, należy: unikać przegrzania dziecka, zwłaszcza w czasie upałów; unikać wykonywania przez dziecko intensywnych ćwiczeń fizycznych, zwłaszcza podczas upałów; podawać dziecku do picia duże ilości zimniej wody; nie podawać dziecku następujących leków: inhibitorów anhydrazy węglanowej (takich jak topiramat i acetazolamid) oraz leków cholinolitycznych (takich jak klomipramina, hydroksyzyna, difenhydramina, haloperydol, impipramina i oksybutynina). Jeśli u dziecka wystąpi którekolwiek z poniższych zdarzeń, konieczna jest natychmiastowa pomoc medyczna. Skóra dziecka jest bardzo gorąca, przy czym poci się ono nieznacznie lub wcale albo dziecko jest splątane, ma kurcze mięśni lub przyspieszone bicie serca oraz przyspieszony oddech: należy przenieść dziecko w chłodne, zacienione miejsce; należy schładzać skórę dziecka wodą; należy podać dziecku do picia zimną wodę. Zmniejszenie pocenia się oraz zwiększenie temperatury ciała opisywano głównie u dzieci i młodzieży. W niektórych przypadkach rozpoznano udar cieplny wymagający hospitalizacji, a część z nich zakończyła się zgonem. Większość zgłoszeń wystąpiła w okresach ciepłej pogody. Lekarze powinni omówić z pacjentami i ich opiekunami potencjalnie poważny charakter udaru cieplnego, sytuacje, w których może on wystąpić oraz działania, które należy podjąć w razie wystąpienia jakichkolwiek jego objawów przedmiotowych i podmiotowych. Należy ostrzec pacjentów i opiekunów, aby zwracali uwagę na właściwe nawodnienie dziecka i unikali narażenia go na zbyt wysokie temperatury oraz forsowny wysiłek fizyczny, w zależności od kondycji pacjenta. W razie wystąpienia przedmiotowych lub podmiotowych objawów odwodnienia, skąpego pocenia się lub podwyższonej temperatury ciała, należy rozważyć przerwanie stosowania zonisamidu. Zonisamidu nie należy stosować u dzieci jednocześnie z innymi lekami zwiększającymi ryzyko zaburzeń homeostazy cieplnej, np. z inhibitorami anhydrazy węglanowej i lekami cholinolitycznymi. Zmniejszenie masy ciała prowadzące do pogorszenia stanu ogólnego i zaprzestania przyjmowania leków przeciwpadaczkowych wiązało się z występowaniem przypadków śmiertelnych. Nie zaleca się stosowania zonisamidu u dzieci i młodzieży z niedowagą (zdefiniowaną wg dostosowanych do wieku kategorii wskaźnika BMI wg WHO) lub zmniejszonym łaknieniem. Zaleca się kontrolowanie masy ciała u dzieci i młodzieży. U pacjentów, u których masa ciała nie zwiększa się zgodnie z krzywymi wzrostu, należy rozważyć suplementację diety lub zwiększenie ilości przyjmowanych pokarmów. W przeciwnym razie należy odstawić zonisamid. Należy zachować ostrożność podczas leczenia dzieci w wieku 6 lat i starszych o mc. poniżej 20 kg. Długoterminowy wpływ utraty masy ciała na wzrost i rozwój dzieci jest nieznany. Ryzyko kwasicy metabolicznej w następstwie stosowania zonisamidu występuje częściej i jest poważniejsze u dzieci i młodzieży. Należy oznaczać i monitorować stężenie wodorowęglanów w surowicy w tej grupie pacjentów. Odległy wpływ niskiego stężenia wodorowęglanów na wzrost i rozwój jest nieznany. Zonisamidu nie należy stosować u dzieci i młodzieży jednocześnie z innymi inhibitorami anhydrazy węglanowej, takimi jak topiramat lub acetazolamid. U dzieci i młodzieży leczonych zonisamidem występowały kamienie nerkowe. U niektórych pacjentów, zwłaszcza z predyspozycją do kamicy nerkowej, może być zwiększone ryzyko powstawania kamieni nerkowych z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi, takimi jak kolka nerkowa, ból w okolicy nerek lub w okolicy lędźwiowej. Kamica nerkowa może prowadzić do przewlekłego uszkodzenia nerek. Do czynników ryzyka kamicy nerkowej należą: tworzenie kamieni w przeszłości oraz kamica nerkowa i hiperkalciuria w wywiadzie rodzinnym. Żaden z tych czynników ryzyka nie przesądza o powstaniu kamieni w trakcie leczenia zonisamidem. Ryzyko tworzenia kamieni, zwłaszcza u osób z czynnikami predysponującymi, może zmniejszać zwiększenie ilości przyjmowanych płynów i oddawanego moczu. Lekarz zadecyduje, czy należy wykonać badanie ultrasonograficzne nerek. W razie wykrycia kamieni nerkowych, należy przerwać stosowanie zonisamidu. U dzieci i młodzieży w razie podejrzenia zdarzeń wątrobowych należy ocenić czynność wątroby i rozważyć przerwanie stosowania zonisamidu. U pacjentów z padaczką zaburzenia procesów poznawczych są związane z pierwotną patologią i (lub) stosowanym leczeniem przeciwpadaczkowym. W kontrolowanym placebo badaniu zonisamidu z udziałem dzieci i młodzieży odsetek pacjentów z upośledzeniem procesów poznawczych był większy w grupie zonisamidu niż w grupie placebo. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w kapsułce, to znaczy uważa się go za "wolny od sodu".
Reklama
Zonisamide Sandoz - ciąża
Zonisamidu nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne i jeśli potencjalne korzyści uzasadniają ryzyko dla płodu. Jeżeli zonisamid przepisywany jest do stosowania w okresie ciąży, pacjentki należy szczegółowo poinformować o możliwości jego szkodliwego działania na płód, stosować najmniejszą skuteczną dawkę i ściśle kontrolować przebieg leczenia. Dane z badania rejestrowego wskazują na zwiększony odsetek dzieci z niską urodzeniową masą ciała, dzieci urodzonych przedwcześnie lub dzieci zbyt małych (z niską urodzeniową masą i długością ciała) w stosunku do wieku płodowego (SGA). Ten zwiększony odsetek wynosi w porównaniu z dziećmi matek leczonych samą lamotryginą, od ok. 5% do 8% dla dzieci z niską urodzeniową masą ciała, od ok. 8% do 10% dla dzieci urodzonych przedwcześnie i od ok. 7% do 12% w odniesieniu do SGA. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie leczenia zonisamidem i przez miesiąc po jego zakończeniu. Leku nie wolno stosować u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej antykoncepcji, chyba że jest to bezwzględnie konieczne i tylko gdy możliwa korzyść z leczenia uzasadnia ryzyko dla płodu. Pacjentki w wieku rozrodczym leczone zonisamidem powinny uzyskać specjalistyczną poradę medyczną. Kobiety planujące ciążę powinny skonsultować się ze swoim lekarzem specjalistą w celu zweryfikowania konieczności stosowania zonisamidu i rozważenia innych opcji leczenia. Należy unikać nagłego przerwania leczenia zonisamidem, gdyż może to spowodować wystąpienie drgawek z odstawienia i poważnych powikłań u matki i nienarodzonego dziecka. Ryzyko wad wrodzonych u dzieci matek otrzymujących leki przeciwpadaczkowe zwiększa się 2-3-krotnie. Najczęściej zgłaszany jest rozszczep wargi, wady rozwojowe układu sercowo-naczyniowego i wady cewy nerwowej. Skojarzone leczenie przeciwpadaczkowe może wiązać się z większym ryzykiem wrodzonych wad rozwojowych niż monoterapia. Zonisamid przenika do mleka kobiecego w stężeniu podobnym do stężenia w osoczu. Należy zadecydować, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać/nie podejmować stosowania zonisamidu. Ze względu na długi okres retencji zonisamidu w organizmie, karmienia piersią nie należy wznawiać wcześniej niż po upływie 1 miesiąca od zakończenia leczenia zonisamidem. Badania na zwierzętach wykazały zmiany parametrów płodności.
Reklama
Zonisamide Sandoz - efekty uboczne
Działania niepożądane związane ze stosowaniem zonisamidu w leczeniu wspomagającym, zgłaszane w trakcie badań klinicznych i po wprowadzeniu do obrotu. Bardzo często: jadłowstręt, pobudzenie, drażliwość, stan splątania, depresja, ataksja, zawroty głowy, zaburzenia pamięci, senność, podwójne widzenie, zmniejszenie stężenia wodorowęglanów. Często: wybroczyny, nadwrażliwość, chwiejność afektu, lęk, bezsenność, zaburzenia psychotyczne, spowolnienie umysłowe, zaburzenia uwagi, oczopląs, parestezje, zaburzenia mowy, drżenie, ból brzucha, zaparcie, biegunka, niestrawność, nudności, wysypka, świąd, łysienie, kamica nerkowa, zmęczenie, choroba grypopodobna, gorączka, obrzęki obwodowe, zmniejszenie masy ciała. Niezbyt często: zapalenie płuc, zakażenie dróg moczowych, hipokaliemia, złość, agresja, myśli samobójcze, próby samobójcze, drgawki, wymioty, zapalenie pęcherzyka żółciowego, kamica żółciowa, kamień w drogach moczowych. Bardzo rzadko: agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, leukocytoza, leukopenia, powiększenie węzłów chłonnych, pancytopenia, małopłytkowość, zespół nadwrażliwości polekowej, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi, kwasica metaboliczna, nerkowa kwasica cewkowa, omamy, niepamięć, śpiączka, napady grand mal, zespół miasteniczny, złośliwy zespół neuroleptyczny, stan padaczkowy, jaskra zamykającego się kąta, ból oka, krótkowzroczność, niewyraźne widzenie, zmniejszenie ostrości wzroku, duszność, aspiracyjne zapalenie płuc, zaburzenia oddechowe, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych, zapalenie trzustki, uszkodzenie komórek wątrobowych, brak pocenia się, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, rabdomioliza, wodonercze, niewydolność nerek, nieprawidłowe wyniki badań moczu, zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, udar cieplny. Poza wymienionymi działaniami niepożądanymi u osób otrzymujących zonisamid wystąpiły sporadyczne przypadki nagłych niewyjaśnionych zgonów pacjentów chorych na padaczkę (SUDEP). Działania niepożądane zgłaszane w randomizowanym, kontrolowanym badaniu porównującym skuteczność monoterapii zonisamidem z karbamazepiną o przedł. uwalnianiu. Bardzo często: zmniejszenie stężenia wodorowęglanów. Często: zmniejszone łaknienie, pobudzenie, depresja, bezsenność, zmiany nastroju, lęk, ataksja, zawroty głowy, zaburzenia pamięci, senność, spowolnienie umysłowe, zaburzenia uwagi, parestezje, podwójne widzenie, zaparcie, biegunka, niestrawność, nudności, wymioty, wysypka, zmęczenie, gorączka, drażliwość, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej, zwiększenie aktywności AlAT, AspAT. Niezbyt często: zakażenie dróg moczowych, zapalenie płuc, leukopenia, małopłytkowość, hipokaliemia, stan splątania, ostra psychoza, agresja, myśli samobójcze, omamy, oczopląs, zaburzenia mowy, drżenie, drgawki, zaburzenia oddechowe, ból brzucha, ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego, świąd, wybroczyny, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby. U pacjentów podeszłym wieku obserwowano większą częstość występowania obrzęku obwodowego, świądu, zespołu Stevensa-Johnsona (SJS) i zespołu nadwrażliwości polekowej (DIHS). Profil działań niepożądanych zonisamidu u dzieci w wieku 6-17 lat był zgodny z profilem określonym dla dorosłych. W grupie 465 pacjentów w bazie danych dotyczącej dzieci (obejmującej dalszych 67 pacjentów z fazy kontynuacyjnej kontrolowanego badania klinicznego) odnotowano 7 zgonów: 2 przypadki stanu padaczkowego, z których jeden był związany ze znacznym zmniejszeniem masy ciała (10% w ciągu 3 mies.) u pacjenta ze wcześniejszą niedowagą oraz związanym z tym zaprzestaniem przyjmowania leków; 1 przypadek urazu głowy/krwiaka oraz 4 zgony pacjentów z historią czynnościowych deficytów neurologicznych o różnym podłożu (2 przypadki posocznicy/niewydolności narządowej spowodowanej zapaleniem płuc, 1 przypadek nagłej nieoczekiwanej śmierci w padaczce (SUDEP) oraz 1 w wyniku urazy głowy). Ogółem, u 70,4% dzieci, które otrzymywały zonisamid w kontrolowanym badaniu lub otwartym badaniu kontynuacyjnym wystąpiło co najmniej jedno zdarzenie zmniejszenia stężenia wodorowęglanów poniżej 22 mmol/l, wymagające leczenia. Okres trwania obniżonego stężenia wodorowęglanów był również długi (mediana 188 dni). Zbiorcza analiza danych dotyczących bezpieczeństwa uzyskanych od 420 dzieci (183 w wieku 6-11 lat oraz 237 w wieku 12-16 lat, średni czas ekspozycji ok. 12 mies.) wykazała względnie częstsze przypadki zapalenia płuc, odwodnienia, zmniejszonego pocenia się, nieprawidłowych wyników badań czynności wątroby, zapalenia ucha środkowego, zapalenia gardła, zapalenia zatok, zakażenia górnych dróg oddechowych, kaszlu, krwawienia z nosa, zapalenia błony śluzowej nosa, bólu w jamie brzusznej, wymiotów, wysypki i egzemy oraz gorączki niż w populacji dorosłych (głównie u dzieci poniżej 12 lat) oraz małą częstość niepamięci, zwiększenia stężenia kreatyniny we krwi, powiększenia węzłów chłonnych oraz małopłytkowości. Częstość zmniejszenia masy ciała o 10% lub więcej wynosiła 10,7%. W niektórych przypadkach zmniejszenia masy ciała występowało opóźnienie w przejściu do kolejnego stadium w skali Tannera oraz w dojrzewaniu kości.
Zonisamide Sandoz - interakcje
Badania in vitro mikrosomów ludzkiej wątroby wykazały brak hamowania lub niewielkie (<25%) hamowanie aktywności izoenzymów cytochromu P450 (1A2, 2A6, 2B6, 2C8, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1 lub 3A4), gdy stężenie zonisamidu było w przybliżeniu co najmniej 2-krotnie większe niż istotne klinicznie stężenie niezwiązanego leku w surowicy. Tak więc można przyjąć, że zonisamid nie będzie wpływał na parametry farmakokinetyczne innych leków za pośrednictwem układu cytochromu P450, co wykazano w warunkach in vivo w odniesieniu do karbamazepiny, fenytoiny, etynyloestradiolu i dezypraminy. Możliwy wpływ zonisamidu na działanie innych leków. U pacjentów z padaczką zonisamid w stężeniu stacjonarnym nie powodował istotnego klinicznie oddziaływania farmakokinetycznego na karbamazepinę, lamotryginę, fenytoinę ani walproinian sodu. W badaniach klinicznych z udziałem zdrowych ochotniczek zonisamid w stężeniu stacjonarnym nie wpływał na stężenie w surowicy etynyloestradiolu ani noretysteronu, wchodzących w skład złożonego doustnego środka antykoncepcyjnego. Zonisamid należy stosować ostrożnie u dorosłych leczonych jednocześnie inhibitorami anhydrazy węglanowej, takimi jak topiramat i acetazolamid, gdyż dostępne niepełne dane nie pozwalają wykluczyć interakcji farmakodynamicznej. Zonisamidu nie należy stosować u dzieci i młodzieży jednocześnie z innymi inhibitorami anhydrazy węglanowej, np. topiramatem lub acetazolamidem. Zonisamid jest słabym inhibitorem P-gp, więc może teoretycznie wpływać na farmakokinetykę substancji będących substratami P-gp. Należy zachować ostrożność podczas rozpoczynania lub przerywania leczenia zonisamidem bądź podczas zmiany dawki zonisamidu u pacjentów otrzymujących także inne leki, które są substratami P-gp (np. digoksyna, chinidyna). Możliwy wpływ innych leków na zonisamid. W badaniach klinicznych jednoczesne stosowanie lamotryginy wpływało na parametry farmakokinetyczne zonisamidu. Jednoczesne stosowanie zonisamidu i innych leków, które mogą prowadzić do kamicy moczowej, może zwiększać ryzyko powstania kamieni nerkowych - należy unikać takiego leczenia skojarzonego. Zonisamid jest częściowo metabolizowany przez CYP3A4 oraz dodatkowo również przez N-acetylotransferazy i przez sprzęganie z kwasem glukuronowym. Dlatego związki, które mogą indukować lub hamować aktywność tych enzymów mogą wpływać na właściwości farmakokinetyczne zonisamidu. Ekspozycja na zonisamid jest mniejsza u pacjentów z padaczką, którzy otrzymują leki indukujące CYP3A4, np. fenytoinę, karbamazepinę i fenobarbital (nie wydaje się, aby działanie takie było istotne klinicznie w przypadku dołączania zonisamidu do stosowanego leczenia). Jeśli jednak do schematu leczenia dodaje się, odstawia lub modyfikuje dawkę leków przeciwpadaczkowych lub innych leków powodujących indukcję CYP3A4, może wystąpić zmiana stężenia zonisamidu i może być konieczna modyfikacja jego dawki. Ryfampicyna jest silnym induktorem CYP3A4 - jeśli leczenie skojarzone jest konieczne, stan pacjenta należy ściśle monitorować i zmodyfikować dawkę zonisamidu oraz innych substratów CYP3A4. Swoiste lub nieswoiste inhibitory CYP3A4 nie wpływają w sposób istotny klinicznie na farmakokinetyczne parametry ekspozycji na zonisamid. Po osiągnięciu stężenia stacjonarnego zonisamidu podawanego w jednorazowej dawce zdrowym ochotnikom, nie stwierdzono istotnego klinicznie wpływu ketokonazolu (400 mg/dobę) ani cymetydyny (1200 mg/dobę) na jego parametry farmakokinetyczne. Dlatego podczas jednoczesnego stosowania zonisamidu i inhibitorów CYP3A4 modyfikacja dawkowania zonisamidu nie jest zwykle konieczna.
Zonisamide Sandoz - dawkowanie
Doustnie. Dorośli. Zwiększanie dawki i dawka podtrzymująca. Lek można podawać w monoterapii lub dodawać do aktualnie stosowanego leczenia. Dawkę należy dostosowywać na podstawie efektu klinicznego. U niektórych pacjentów, zwłaszcza nieleczonych lekami indukującymi CYP3A4, można uzyskać odpowiedź kliniczną na leczenie stosując mniejsze dawki. Schemat zwiększania dawki i dawki podtrzymujące u dorosłych. Monoterapia (pacjenci z nowym rozpoznaniem). Dostosowanie dawki: tydzień 1.+2. - 100 mg raz na dobę; tydzień 3.+4. - 200 mg raz na dobę; tydzień 5.+6. - 300 mg raz na dobę. Dawka podtrzymująca: 300 mg raz na dobę; jeśli konieczne jest zastosowanie większej dawki - zwiększać dawkę o 100 mg w odstępach 2-tyg., do dawki maksymalnej 500 mg. Leczenie wspomagające z zastosowaniem induktorów CYP3A4. Dostosowanie dawki: tydzień 1. - 50 mg/dobę (w 2 dawkach podzielonych); tydzień 2. 100 mg/dobę (w 2 dawkach podzielonych); tydzień 3.-5. - zwiększanie dawki o 100 mg co tydzień. Dawka podtrzymująca: 300-500 mg na dobę (raz na dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Leczenie wspomagające bez zastosowania induktorów CYP3A4 lub w zaburzeniach czynności nerek lub wątroby. Dostosowanie dawki: tydzień 1.+2. - 50 mg/dobę (w 2 dawkach podzielonych); tydzień 3.+4. - 100 mg/dobę (w 2 dawkach podzielonych); tydzień 5. do 10. - zwiększanie dawki o 100 mg co drugi tydzień. Dawka podtrzymująca: 300 do 500 mg na dobę (raz na dobę lub w dwóch dawkach podzielonych), u niektórych pacjentów można uzyskać odpowiedź stosując mniejsze dawki. Odstawianie leku. Lek należy odstawiać stopniowo. W badaniach klinicznych u pacjentów dorosłych zmniejszano dawki o 100 mg co tydzień, modyfikując jednocześnie dawkowanie innych leków przeciwpadaczkowych (jeżeli było to konieczne). Dzieci i młodzież (w wieku co najmniej 6 lat). Zwiększanie dawki i dawka podtrzymująca. Lek należy dołączyć do aktualnie stosowanego leczenia. Dawkę należy dostosowywać na podstawie efektu klinicznego. U niektórych pacjentów, zwłaszcza nieleczonych lekami CYP3A4, można uzyskać odpowiedź kliniczną na leczenie stosując mniejsze dawki. Lekarze powinni zwrócić uwagę dzieci i młodzieży oraz ich rodziców/opiekunów na ostrzeżenie dotyczące zapobiegania udarowi cieplnemu. Schemat zwiększania dawki i dawki podtrzymujące u dzieci i módzież (w wieku co najmniej 6 lat). Leczenie wspomagające z zastosowaniem induktorów CYP3A4. Dostosowanie dawki: tydzień 1. - 1 mg/kg mc./raz na dobę; tydzień 2. do 8. - zwiększenie dawki co tydzień o 1 mg/kg mc. Dawka podtrzymująca: pacjenci o mc. 20-55 kg - 6-8 mg/kg mc. raz na dobę (dawka maksymalna 500 mg/dobę); pacjenci o mc. >55 kg - 300-500 mg raz na dobę. Leczenie wspomagające bez zastosowania induktorów CYP3A4. Dostosowanie dawki: tydzień 1.+2. - 1 mg/kg mc./raz na dobę; tyg. ≥3. - zwiększenie dawki co 2 tyg. o 1 mg/kg mc. Dawka podtrzymująca: pacjenci o mc. 20-55 kg - 6-8 mg/kg mc. raz na dobę (dawka maksymalna 500 mg/dobę); pacjenci o mc. >55 kg - 300-500 mg raz na dobę. W celu zapewnienia utrzymania dawki leczniczej należy kontrolować mc. dziecka i w razie zmiany mc. w zakresie do 55 kg dostosować dawkę. Odstawianie leku. Lek należy odstawiać stopniowo. W badaniach klinicznych z udziałem dzieci i młodzieży lek odstawiano przez zmniejszenie dawki o ok. 2 mg/kg mc. w odstępach tygodniowych. Schemat zmniejszania dawki u dzieci i młodzieży w wieku co najmniej 6 lat. Dzieci o mc. 20-28 kg - zmniejszenie dawki w odstępach tygodniowych o 25-50 mg/dobę; mc. 29-41 kg - zmniejszenie dawki w odstępach tygodniowych o 50-75 mg/dobę; mc. 42-55 kg - zmniejszenie dawki w odstępach tygodniowych o 100 mg/dobę; mc. >55 kg - zmniejszenie dawki w odstępach tygodniowych o 100 mg/dobę. Szczególne grupy pacjentów. Nie ustalono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności zonisamidu u dzieci w wieku poniżej 6 lat lub o mc. poniżej 20 kg. Dane z badań klinicznych u pacjentów o mc. poniżej 20 kg są ograniczone - należy zachować ostrożność podczas leczenia dzieci w wieku 6 lat i starszych oraz o mc. poniżej 20 kg. Precyzyjne podanie obliczonej dawki zonisamidu przy użyciu dostępnych na rynku kapsułek nie zawsze jest możliwe. W takich przypadkach zaleca się zaokrąglenie (w górę lub w dół) dawki do najbliższej wartości, którą można uzyskać stosując dostępne kapsułki preparatu o określonej mocy (25 mg, 50 mg i 100 mg). Należy zachować ostrożność rozpoczynając leczenie osób w podeszłym wieku ze względu na ograniczone dane dotyczące stosowania zonisamidu w tej grupie wiekowej. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ze względu na ograniczoną liczbę danych dotyczących takich pacjentów. Może być u nich konieczne wolniejsze zwiększanie dawki. Stosowanie leku należy przerwać u pacjentów, u których wystąpi ostra niewydolność nerek lub istotne klinicznie, utrzymujące się zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek stwierdzono korelację klirensu nerkowego zonisamidu podawanego w pojedynczych dawkach z klirensem kreatyniny. U osób z CCr <20 ml/min obserwowano zwiększenie o 35% wartości AUC zonisamidu. Nie badano stosowania zonisamidu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, dlatego nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami wątroby o nasileniu lekkim lub umiarkowanym należy zachować ostrożność. U tych pacjentów może być konieczne wolniejsze zwiększanie dawki zonisamidu. Sposób podania. Lek można przyjmować z posiłkiem lub niezależnie od posiłków.
Zonisamide Sandoz - uwagi
Niektóre osoby mogą odczuwać senność lub mieć trudności z koncentracją, zwłaszcza na początku leczenia bądź po zwiększeniu dawki - pacjentów należy pouczyć, aby zachowali ostrożność podczas czynności wymagających skupienia uwagi, tj. prowadzenie pojazdów lub obsługiwanie maszyn.
