Acviscin - skład
1 fiolka zawiera 500 mg lub 1 g wankomycyny w postaci chlorowodorku.
Reklama
Acviscin - działanie
Cykliczny antybiotyk glikopeptydowy. Hamuje syntezę ściany komórkowej wrażliwych bakterii przez wiązanie z dużym powinowactwem z D-alanylo-D-alaniną, końcówką jednostki prekursora peptydu ściany komórkowej. Działa bakteriobójczo na bakterie Gram-dodatnie, w tym Staphylococcus aureus i Staphylococcus koagulazo-ujemne, Streptococcus spp., w tym Streptococcus pneumoniae, Clostridium spp. Enterococcus faecium jest gatunkiem, u którego może wystąpić problem oporności nabytej. Gatunki o oporności wrodzonej - bakterie Gram-ujemne: Chlamydia spp., Mycobacterium spp., Mycoplasma spp., Rickettsia spp. Wankomycyna występuje m.in w płynie opłucnowym, osierdziowym, maziowym i puchlinowym. Metabolizowana jest w niewielkim stopniu. Wankomycyna wiąże się z białkami osocza w 10-55%. Po podaniu pozajelitowym jest prawie całkowicie wydalana przez nerki w wyniku przesączania kłębuszkowego, w postaci mikrobiologicznie czynnej (ok. 75-90% w ciągu 24 h). Wydalanie z żółcią jest nieznaczne (mniej niż 5% dawki). T0,5 u dorosłych pacjentów wynosi ok. 4-6 h, u dzieci 2,2-3 h, a u pacjentów z niewydolnością nerek może się znacznie wydłużyć - do 7,5 doby.
Reklama
Acviscin - wskazania
Do stosowania dożylnego w leczeniu następujących, wywołanych przez bakterie Gram-dodatnie wrażliwe na wankomycynę ciężkich zakażeń, których nie można leczyć innymi antybiotykami lub których leczenie nie powiodło się, lub wywołujące je bakterie są oporne na inne antybiotyki, takie jak penicyliny i cefalosporyny: zapalenie wsierdzia, zakażenia kości (zapalenie kości i szpiku), zapalenie płuc, zakażenia tkanek miękkich. Zapalenie wsierdzia wywołane przez paciorkowce jelitowe, Streptococcus viridans lub S. bovis należy leczyć wankomycyną w skojarzeniu z aminoglikozydem. Wankomycynę można stosować w zapobieganiu okołooperacyjnemu bakteryjnemu zapaleniu wsierdzia u pacjentów z dużym ryzykiem wystąpienia bakteryjnego zapalenia wsierdzia, gdy poddawani są oni rozległym operacjom (np. operacjom kardiologicznym i naczyniowym) i nie mogą otrzymywać odpowiednich przeciwbakteryjnych leków β-laktamowych. Podejmując decyzję o leczeniu wankomycyną, należy uwzględnić oficjalne zalecenia dotyczące stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Reklama
Acviscin - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na wankomycynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Acviscin - ostrzeżenia
Podanie leku w postaci szybkiego wstrzyknięcia (np. w ciągu kilku minut) może spowodować nadmierne obniżenie ciśnienia krwi, w tym wstrząs oraz rzadko zatrzymanie akcji serca, reakcje przypominające reakcje histaminowe oraz wysypkę grudkowo-krostkową lub rumieniowatą (tzw. zespół czerwonego człowieka lub zespół czerwonej szyi). Wankomycynę należy wstrzykiwać w postaci rozcieńczonego roztworu przez okres nie krótszy niż 60 min w celu uniknięcia reakcji związanych z szybką infuzją. Po zakończeniu infuzji objawy te zazwyczaj szybko ustępują. W razie wystąpienia ciężkich, ostrych reakcji nadwrażliwości (np. anafilaksji), leczenie wankomycyną należy natychmiast przerwać i rozpocząć zazwyczaj stosowane postępowanie ratunkowe. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których wystąpiły reakcje uczuleniowe na teikoplaninę (odnotowano przypadki krzyżowych reakcji nadwrażliwości pomiędzy wankomycyną i teikoplaniną), u pacjentów z niewydolnością nerek (zwiększone ryzyko wystąpienia działania toksycznego; należy regularnie kontrolować stężenie wankomycyny we krwi oraz czynność nerek) oraz u pacjentów w podeszłym wieku (następujące wraz z wiekiem naturalne osłabienie przesączania kłębuszkowego może prowadzić do zwiększenia stężenia wankomycyny w surowicy). Ototoksyczność, która może być przemijająca lub trwała, odnotowano u pacjentów z wcześniej występującą głuchotą, otrzymujących dożylnie nadmierne dawki lub leczonych jednocześnie inną substancją czynną o działaniu ototoksycznym, np. aminoglikozydem. W celu zmniejszenia ryzyka ototoksyczności, zalecana jest okresowa kontrola stężenia we krwi oraz okresowe badanie słuchu, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów z krańcową niewydolnością nerek. Należy unikać stosowania wankomycyny u pacjentów z wcześniejszą utratą słuchu; jeżeli wankomycynę stosuje się u tych pacjentów, należy dostosować dawkę na podstawie okresowych badań stężenia leku we krwi. U wcześniaków i niemowląt wskazane może być potwierdzenie oczekiwanego stężenia wankomycyny w surowicy. Częstość występowania reakcji związanych z infuzją (niedociśnienie, zaczerwienienie, rumień, pokrzywka i świąd) zwiększa się podczas jednoczesnego podawania leków znieczulających. Można ją zmniejszyć, podając wankomycynę w infuzji trwającej ponad 60 min, przed wprowadzeniem znieczulenia. Dawki należy stopniowo zwiększać na podstawie stężenia w surowicy. Należy regularnie 2-3 razy w tyg. kontrolować stężenie we krwi i przeprowadzać badania czynności nerek. Regularne kontrolowanie stężenia wankomycyny we krwi wskazane jest podczas długotrwałego stosowania, szczególnie u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub osłabieniem słuchu, jak również podczas jednoczesnego stosowania substancji o działaniu odpowiednio nefrotoksycznym lub ototoksycznym. U każdego pacjenta otrzymującego lek należy okresowo wykonywać badania hematologiczne, badania moczu oraz badania czynności nerek. Znaczące klinicznie stężenie leku w osoczu notowano u niektórych pacjentów po podaniu doustnym wielokrotnych dawek wankomycyny, podczas leczenia czynnego rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy wywołanego przez Clostridium difficile. Dlatego też u tych pacjentów konieczne może być monitorowanie stężenia leku w surowicy. Długotrwałe stosowanie wankomycyny może prowadzić do nadmiernego rozrostu niewrażliwych na lek drobnoustrojów. U pacjentów otrzymujących dożylnie wankomycynę rzadko występowało rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy wywołane C. difficile. Dlatego też ważne jest, aby wziąć pod uwagę tę diagnozę u pacjentów, u których po podaniu wankomycyny występuje biegunka. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na fiolkę, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".
Reklama
Acviscin - ciąża
Lek należy podawać w ciąży jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności oraz po starannym rozważeniu ryzyka i korzyści wynikających z leczenia (brak wystarczających danych). Wankomycyna przenika jednak przez łożysko i nie można wykluczyć możliwości jej ototoksycznego i nefrotoksycznego wpływu na rozwój embrionalny i noworodkowy. Wankomycyna jest wydzielana z mlekiem ludzkim. Należy zachować ostrożność podając ją matkom karmiącym z uwagi na możliwość wystąpienia działań niepożądanych u niemowląt (zaburzenia flory jelitowej z biegunką, rozwój grzybów drożdżopodobnych i możliwość uczulenia). Biorąc pod uwagę, jak ważne jest stosowanie tego leku u karmiących matek, należy rozważyć decyzję o przerwaniu karmienia piersią.
Reklama
Acviscin - efekty uboczne
Często: obniżenie ciśnienia krwi, zakrzepowe zapalenie żył; duszność, świst krtaniowy; wysypka i podrażnienie błon śluzowych, świąd, pokrzywka; niewydolność nerek objawiająca się głównie zwiększonym stężeniem kreatyniny w surowicy krwi; zapalenie żył, zaczerwienienie w obrębie górnych partii ciała i twarzy, ból i skurcze mięśni klatki piersiowej i pleców. Niezbyt często: przemijająca lub trwała utrata słuchu. Rzadko: trombocytopenia, neutropenia, agranulocytoza, eozynofilia; reakcje anafilaktyczne, reakcje nadwrażliwości; szumy uszne, zawroty głowy; nudności, biegunka; śródmiąższowe zapalenie nerek, ostra niewydolność nerek; gorączka polekowa, dreszcze. Bardzo rzadko: zatrzymanie akcji serca, zapalenie żył, rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy i jelit, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, linijna IgA dermatoza pęcherzowa, martwica toksyczno-rozpływna naskórka.
Acviscin - interakcje
Jednoczesne podawanie wankomycyny i leków znieczulających wiązało się z występowaniem rumienia, zaczerwienienia skóry przypominającego zaczerwienienie po podaniu histaminy oraz reakcji rzekomoanafilaktycznych. Występowanie reakcji w miejscu podania można zminimalizować podając wankomycynę w infuzji trwającej ponad 60 min, przed wprowadzeniem do znieczulenia. Jednoczesne lub bezpośrednio po podaniu wankomycyny stosowanie innych leków znieczulających podawanych układowo lub miejscowo o potencjalnym działaniu neurotoksycznym lub nefrotoksycznym, takich jak gentamycyna, amfoterycyna B, streptomycyna, neomycyna, kanamycyna, amikacyna, tobramycyna, bacytracyna, polimiksyna B, kolistyna, wiomycyna lub cisplatyna, może nasilać nefrotoksyczność i (lub) ototoksyczność wankomycyny i dlatego konieczne jest staranne kontrolowanie. Podczas jednoczesnego stosowania wankomycyny i leków hamujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe występuje zwiększone ryzyko blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego.
Acviscin - dawkowanie
Dożylnie po odpowiednim rozcieńczeniu (zazwyczaj do 5 mg/ml), we wlewie trwającym co najmniej 60 min, z szybkością nie większą niż 10 mg/min. Dorośli i dzieci w wieku >12 lat: 500 mg co 6 h lub 1 g co 12 h. Całkowity czas podawania leku zależy od rodzaju i ciężkości zakażenia oraz odpowiedzi klinicznej pacjenta na leczenie. Poprawa zazwyczaj następuje w ciągu 48-72 h. Leczenie bakteryjnego zapalenia wsierdzia: zazwyczaj 1 g co 12 h przez 4 tyg. w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi antybiotykami. W zależności od czynnika chorobotwórczego konieczne może być dłuższe leczenie, trwające do 6 tyg. Zapobieganie okołooperacyjnemu bakteryjnemu zapaleniu wsierdzia: 1 g przed operacją (przed wprowadzeniem do znieczulenia) oraz w zależności od czasu trwania i rodzaju operacji, można podać dawkę 1 g 12 h po operacji. Dzieci w wieku od 2. mż. do 12 lat: 40 mg/kg mc./dobę, dawkę należy podzielić, zazwyczaj na 4 dawki (np. 10 mg/kg mc. co 6 h). Noworodki (donoszone) - w wieku 0-7 dni: początkowa dawka wynosi 15 mg/kg mc., następnie należy podawać 10 mg/kg mc. co 12 h; w wieku 7-30 dni: początkowa dawka wynosi 15 mg/kg mc., następnie należy podawać 10 mg/kg mc. co 8 h. Pacjenci z niewydolnością nerek: podaje się dawkę w zależności od klirensu kreatyniny (dawka wankomycyny jest liniowo zależna od klirensu kreatyniny): u pacjentów z klirensem 70 ml/min dawka dobowa wynosi 1080 mg; 50 ml/min - 770 mg; 40 ml/min - 620 mg; 30 ml/min - 465 mg; 20 ml/min - 310 mg. U pacjentów z anurią poddawanych dializie dawka początkowa wynosi 15 mg/kg mc., a dawka podtrzymująca wynosi około 1,9 mg/kg mc./24 h. Ponieważ wygodne jest podawanie indywidualnych dawek podtrzymujących wynoszących 250 mg do 1 g, u pacjentów ze znaczącym zaburzeniem czynności nerek dawkę można podawać raczej co kilka dni niż codziennie. U pacjentów z anurią zaleca się stosowanie dawki 1 g co 7-10 dni. Jeśli podczas hemodializy stosowane są membrany polisulfonowe (dializa wysokoprzepływowa), okres półtrwania wankomycyny ulega skróceniu - u pacjentów regularnie poddawanych hemodializie konieczne może być podanie dodatkowej dawki podtrzymującej.
Acviscin - uwagi
