Aldurazyme - skład
1 ml zawiera 100 j. (około 0,58 mg) laronidazy. 1 fiolka (5 ml) zawiera 500 j. laronidazy (oraz 1,29 mmol sodu).
Reklama
Aldurazyme - działanie
Laronidaza jest hydrolazą lizosomalną katalizującą hydrolizę końcowych reszt α-L-iduronowych siarczanu dermatanu i siarczanu heparanu. Niedobór tego enzymu prowadzi do kumulowania się glikozoaminoglikanów w komórkach wielu tkanek. Stosowanie preparatu pozwala odtworzyć aktywność enzymatyczną, wystarczającą do hydrolizy nagromadzonego substratu i zapobieżenia jego dalszej kumulacji. Po infuzji dożylnej laronidaza jest szybko usuwana z krążenia i pobierana przez komórki do lizosomów, najprawdopodobniej za pośrednictwem receptorów mannozo-6-fosforanowych. W badaniach kontrolowanych wykazano poprawę czynności płuc, zmniejszenie przerostu lewej komory, normalizację objętości wątroby oraz zmniejszenie stężenia glikozoaminoglikanów w moczu po stosowaniu leku. Po podaniu dożylnym laronidaza jest szybko usuwana z krążenia i wychwytywana przez komórki do lizosomów. T0,5 w stanie równowagi wynosi około 2 h.
Reklama
Aldurazyme - wskazania
Długotrwała substytucja enzymatyczna u pacjentów z potwierdzonym rozpoznaniem mukopolisacharydozy typu I (MPS I, niedobór α-L-iduronidazy) w celu leczenia nieneurologicznych objawów choroby.
Reklama
Aldurazyme - przeciwwskazania
Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna) na substancję czynną lub jakąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Aldurazyme - ostrzeżenia
U pacjentów leczonych preparatem mogą wystąpić reakcje związane z infuzją (IAR), przez które rozumie się wszelkie reakcje niepożądane występujące podczas infuzji lub przed końcem dnia, w którym przeprowadzono infuzję. Pacjentów leczonych preparatem należy ściśle monitorować i zgłaszać wszystkie przypadki odczynów poinfuzyjnych, reakcje opóźnione i możliwe reakcje immunologiczne. Należy regularnie monitorować i zgłaszać obecność przeciwciał. U pacjentów z występującą uprzednio ciężką chorobą obejmującą górne drogi oddechowe odnotowano objawy ciężkich reakcji związanych z infuzją, dlatego szczególnie tych pacjentów należy nadal ściśle monitorować i dokonywać u nich infuzji wyłącznie w odpowiednich warunkach klinicznych z natychmiastowym dostępem do urządzeń resuscytacyjnych stosowanych w nagłych przypadkach. Wydaje się, że ryzyko reakcji związanych z IAR podczas infuzji preparatu jest większe u pacjentów obciążonych ostrymi chorobami współistniejącymi. Przed rozpoczęciem podawania preparatu należy wnikliwie ocenić stan pacjenta. U niemal wszystkich pacjentów można się spodziewać powstawania przeciwciał klasy IgG przeciwko laronidazie, na ogół w ciągu 3 mies. od rozpoczęcia leczenia. Należy zachować ostrożność podając lek pacjentom, u których wytworzyły się przeciwciała lub wystąpiły objawy IAR. W badaniach klinicznych zwykle udawało się opanować objawy IAR przez zmniejszenie szybkości infuzji oraz przez podanie pacjentowi leków przeciwhistaminowych i (lub) przeciwgorączkowych (paracetamolu lub ibuprofenu), umożliwiając w ten sposób dalsze leczenie. Z uwagi na niewielkie doświadczenie w zakresie wznawiania leczenia po dłuższej przerwie, należy zachować ostrożność wobec teoretycznie zwiększonego ryzyka reakcji nadwrażliwości po przerwaniu leczenia. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia objawów IAR ok. 60 min przed pierwszą infuzją lub przed ponownym zastosowaniem po dłuższej przerwie zaleca się podanie leków w premedykacji (leki przeciwhistaminowe i (lub) przeciwgorączkowe). Jeśli takie są wskazania kliniczne, należy rozważyć zastosowanie premedykacji także przed następnymi infuzjami preparatu. W przypadku łagodnych lub umiarkowanych objawów IAR należy rozważyć leczenie lekami przeciwhistaminowymi i paracetamolem lub ibuprofenem i (lub) zmniejszenie szybkości infuzji do mniejszej o połowę niż ta, podczas której wystąpiła reakcja. W przypadku pojedynczych ciężkich objawów IAR należy przerwać infuzję, aż do ustąpienia objawów i rozważyć leczenie lekami przeciwhistaminowymi i paracetamolem lub ibuprofenem. Można ponownie rozpocząć infuzję z szybkością wynoszącą 1/2–1/4 szybkości, podczas której wystąpiła reakcja. W przypadku nawracających umiarkowanych objawów IAR albo ponownej próby leczenia po pojedynczych ciężkich objawach IAR należy rozważyć premedykację (lekami przeciwhistaminowymi i paracetamolem/ibuprofenem i (lub) kortykosteroidami) i zmniejszenie szybkości infuzji do wynoszącej 1/2–1/4 szybkości, podczas której wystąpiła poprzednia reakcja. W przypadku wystąpienia poważnych reakcji nadwrażliwości reakcji zaleca się natychmiastowe przerwanie podawania preparatu i wdrożenie właściwego leczenia. Należy przestrzegać aktualnych standardów postępowania w przypadkach nagłych. Preparat leczniczy zawiera 30 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 1,5% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Preparat podaje się dożylnie w 0,9% roztworze chlorku sodu - należy to uwzględnić w przypadku pacjentów stosujących dietę ubogo sodową.
Reklama
Aldurazyme - ciąża
Preparatu nie należy stosować w ciąży, chyba że istnieje wyraźna konieczność. Laronidaza może być wydzielana z mlekiem. Zaleca się zaprzestanie karmienia piersią podczas leczenia preparatem. Dane przedkliniczne nie wykazały istotnych wyników niepożądanych dotyczących płodności.
Reklama
Aldurazyme - efekty uboczne
Większość występujących działań niepożądanych związanych jest z infuzją (IAR). Działania niepożądane u pacjentów w wieku 5 lat i więcej leczonych przez okres do 4 lat. Bardzo często: ból głowy, uderzenia gorąca, wymioty, ból brzucha, wysypka, zapalenie stawów, ból grzbietu, ból kończyn, gorączka, odczyn w miejscu podania. Często: odczyn anafilaktyczny, niepokój parestezje, zawroty głowy, tachykardia, niedociśnienie tętnicze, bladość, oziębienie, tkanek obwodowych, niewydolność oddychania, duszność, kaszel, biegunka, obrzęk naczynioruchowy, obrzęk twarzy, pokrzywka, świąd, zimny pot, łysienie, nadmierna potliwość, ból układu kostno-mięśniowego, dreszcze, uczucie gorąca, uczucie zimna, zmęczenie, objawy grypopodobne, zwiększenie temperatury ciała, zmniejszenie saturacji. Częstość nieznana: sinica, niedotlenienie narządów i tkanek, przyspieszony oddech, skurcz oskrzeli, zatrzymanie oddechu rumień, obrzęk twarzy, obrzęk krtani, obrzęk obwodowy, wynaczynienie. U jednego pacjenta z uprzednio istniejącą obturacją dróg oddechowych wystąpiła ciężka reakcja po 3 h od rozpoczęcia infuzji (w 62. tyg. leczenia) w postaci pokrzywki i niedrożności dróg oddechowych, co wymagało tracheostomii. Wynik oznaczenia IgE u tego pacjenta był dodatni. Ponadto u kilku pacjentów z ciężką mukopolisacharydozą typu I (w wywiadzie obejmującą górne drogi oddechowe i płuca) wystąpiły ciężkie reakcje, w tym skurcze oskrzeli, zatrzymanie akcji oddechowej i obrzęk twarzy. Działania niepożądane u pacjentów w wieku poniżej 5 lat głównie z ciężkim fenotypem, leczonych przez okres do 12 mies.: bardzo często: tachykardia, gorączka, dreszcze, zwiększone ciśnienie tętnicze, zmniejszenie saturacji. Niemal u wszystkich pacjentów wytworzyły się przeciwciała IgG przeciwko laronidazie. U większości pacjentów serokonwersja wystąpiła w ciągu 3 mies. od rozpoczęcia leczenia; chociaż u pacjentów w wieku poniżej 5 lat z ciężkim fenotypem serokonwersja nastąpiła głównie w ciągu 1 mies. Obecność przeciwciał nie wydaje się być związana z występowaniem reakcji IAR, jednak początek występowania IAR na ogół zbiega się z rozpoczęciem tworzenia przeciwciał.
Aldurazyme - interakcje
Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Biorąc pod uwagę metabolizm laronidazy, wydaje się, że jej wchodzenie w interakcje za pośrednictwem cytochromu P450 jest mało prawdopodobne. Z powodu ryzyka zaburzeń w wewnątrzkomórkowym wychwycie laronidazy, preparatu nie należy podawać równocześnie z chlorochiną lub prokainą.
Aldurazyme - dawkowanie
Dożylnie. Leczenie powinno być prowadzone pod nadzorem lekarza z doświadczeniem w leczeniu chorych na MPS I lub na inne wrodzone choroby metaboliczne. Lek należy podawać w odpowiednich warunkach klinicznych, z natychmiastowym dostępem do wyposażenia resuscytacyjnego potrzebnego do leczenia nagłych stanów zagrożenia życia. Zalecana dawka wynosi 100 j./kg mc. podawana raz w tygodniu. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma potrzeby dostosowywania dawki dla dzieci i młodzieży. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u pacjentów w wieku powyżej 65 lat; u tych pacjentów nie można zalecić żadnego schematu dawkowania. Bezpieczeństwo i skuteczność leku nie były oceniane u pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby; u tych pacjentów nie można zalecić żadnego schematu dawkowania. Sposób podawania. Lek należy podawać w postaci wlewu dożylnego. Początkową szybkość infuzji 2 j./kg mc./h można stopniowo zwiększać, co 15 min w razie dobrej tolerancji, aż do maksymalnej szybkości 43 j./kg mc./h. Całkowitą objętość infuzji należy podać w ciągu ok. 3-4 h.
Aldurazyme - uwagi
