Alfaferone - skład
1 amp. (1 ml) zawiera 3 000 000 IU naturalnego leukocytarnego interferonu alfa.
Reklama
Alfaferone - działanie
Wysoko oczyszczony ludzki interferon alfa, uzyskiwany z leukocytów pochodzących od zdrowych dawców. Stanowi mieszaninę 18 podtypów interferonu leukocytarnego alfa (o masie cząsteczkowej 17 000- 27 000 daltonów) obecnych fizjologicznie u ludzi, w naturalnie występujących proporcjach. Wykazuje działanie przeciwwirusowe, immunomodulujące i antyproliferacyjne. Dotychczas nie odnotowano przypadków wytworzenia przeciwciał neutralizujących u chorych leczonych preparatem. Interferon alfa nie działa bezpośrednio na wirusy, wpływa natomiast na zdrowe komórki, w sposób mobilizujący ich mechanizmy obronne przed infekcja wirusową. Wiąże się ze specyficznymi receptorami na powierzchni komórki, powodując: zmianę właściwości błony komórkowej, co zwiększa jej odporność na penetrację wirusa oraz pobudzenie syntezy enzymów (syntetazy oligoadenylowej, aktywującej endorybonukleazę, która uszkadza wirusowe RNA i tym samym zapobiega replikacji; kinazy białkowej, inaktywującej w reakcji fosforylacji peptyd IF-2 niezbędny do syntezy białka wirusowego; fosfodiesterazy, hamującej transport aminokwasów do rybosomów, a tym samym syntezę białka wirusowego). Działanie antyproliferacyjne jest wynikiem bezpośredniego wpływu na struktury komórkowe, proces różnicowania i metabolizm, co prowadzi do wolniejszego namnażania się komórek, szczególnie nowotworowych. Działanie immunomodulujące wyraża się w pobudzaniu czynności makrofagów w zakresie prezentacji antygenów komórkom immunokompetentnym oraz naturalnych komórek NK, których czynność wiąże się z eliminacją nieprawidłowych komórek organizmu, a tym samym z działaniem przeciwnowotworowym. Po podaniu dożylnym stężenie interferonu alfa we krwi szybko się zmniejsza i po 24 h jest niewykrywalne. Po podaniu domięśniowym lek wchłania się prawie całkowicie, osiągając maksymalne stężenie po 1-6 h, które zmniejsza się do wartości niewykrywalnych po 18-36 h. Po podaniu podskórnym lek wchłania się powoli do naczyń chłonnych, w wyniku czego stężenia leku we krwi są bardziej stabilne. Lek jest wydalany głównie z moczem. W niewielkim stopniu przenika przez barierę krew-mózg.
Reklama
Alfaferone - wskazania
Nowotwory układu chłonnego i krwiotwórczego: białaczka włochatokomórkowa, przewlekła białaczka szpikowa mielocytowa w fazie przewlekłej. Guzy lite: rak nerki jasnokomórkowy w okresie przerzutów. Choroby wirusowe: przewlekłe zapalenie wątroby typu B i C, kłykciny kończyste oporne na leczenie.
Reklama
Alfaferone - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną i którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka współistniejąca choroba serca (niewyrównana zastoinowa niewydolność krążenia, świeżo przebyty zawał mięśnia sercowego, zaburzenia rytmu serca o ciężkim przebiegu). Niewydolność nerek (Ccr < 25 ml/min) lub wątroby (stopień C wg klasyfikacji Child-Pugh). Przewlekłe zapalenie wątroby z marskością w stadium niewydolności wątroby (stopień C wg klasyfikacji Child-Pugh). Przewlekłe zapalenie wątroby, leczone lekami immunosupresyjnymi, z wyłączeniem przypadków leczonych krótkotrwale kortykosteroidami, stosowanymi przed wdrożeniem leczenia interferonem alfa. Autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Współistniejąca choroba gruczołu tarczowego, nie poddająca się leczeniu. Padaczka lub inne zaburzenia czynności OUN.
Reklama
Alfaferone - ostrzeżenia
Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania preparatu u pacjentów poniżej 18 lat nie zostały ustalone. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z chorobą serca, szczególnie po przebytym zawale serca, z zaburzeniami rytmu serca (pacjenci ci wymagają dokładnej oceny kardiologicznej przed rozpoczęciem leczenia interferonem alfa, a następnie ścisłego monitorowania w trakcie leczenia), u pacjentów z chorobami nerek, wątroby, OUN i zaburzeniami psychicznymi w wywiadzie oraz u pacjentów w podeszłym wieku, zwłaszcza leczonych dużymi dawkami interferonu alfa (należy monitorować tych pacjentów ze względu na większe ryzyko działań niepożądanych). Jeśli podczas leczenia wystąpi depresja szpiku i zaburzenia krzepnięcia krwi, leczenie można kontynuować z zachowaniem ostrożności, ściśle kontrolując stan układu krwiotwórczego. W przypadku wystąpienia małopłytkowości poniżej 50 000/mm3, zaleca się podskórną drogę podawania preparatu. W przypadku wystąpienia objawów niepożądanych ze strony OUN, działania niepożądane ustępują powoli, nawet do 3 tyg.; w ciągu tego czasu pacjenci powinni znajdować się pod ścisłą kontrolą oraz może istnieć konieczność przerwania leczenia. Równoczesne podawanie leków uspokajających i nasennych wymaga ostrożności, gdyż brak jest danych o możliwych interakcjach. U pacjentów z przewlekłym zapaleniem wątroby typu C przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie hormonu tyreotropowego (TSH). Stosowanie interferonu alfa można rozpocząć z chwilą osiągnięcia prawidłowego stężenia TSH. Jeśli w trakcie leczenia wystąpią zaburzenia czynności gruczołu tarczowego, leczenie interferonem alfa można kontynuować jedynie wówczas, gdy stężenie TSH jest prawidłowe. U pacjentów leczonych interferonem alfa z powodu przewlekłego zapalenia wątroby typu B, czasem może wystąpić wzrost aktywności aminotransferaz związany z serokonwersją. Stan ten może utrzymać się do 3 miesięcy po zakończeniu leczenia. Wystąpienie ogólnych objawów uczulenia (skurcz oskrzeli, obrzęk naczyniowy, pokrzywka) jest wskazaniem do natychmiastowego odstawienia leku. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (39 mg) potasu na dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od potasu” oraz mniej niż 1 mmol (23mg) sodu na dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Reklama
Alfaferone - ciąża
Nie przeprowadzono kontrolowanych badań nad stosowaniem interferonu alfa u kobiet w ciąży. Ponieważ wywiera on istotny wpływ na procesy fizjologiczne, nie można wykluczyć zagrożenia dla zarodka i płodu, o czym trzeba poinformować pacjentkę. Badania u naczelnych wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. U kobiet leczonych naturalnym interferonem alfa obserwowano zmniejszenie stężenia estradiolu i progesteronu. Decyzję o leczeniu interferonem alfa kobiety ciężarnej można podjąć po rozważeniu potencjalnych korzyści z leczenia dla matki i zagrożenia dla płodu. Nie ma dowodów na przenikanie interferonu alfa do mleka u ludzi, ale badania na myszach wykazały, że interferon przenika do mleka myszy. Leku nie należy stosować u kobiet karmiących piersią. Kobiety w wieku rozrodczym powinny w trakcie leczenia interferonem alfa stosować skuteczną antykoncepcję.
Reklama
Alfaferone - efekty uboczne
Bardzo często: nadmierna utrata masy ciała, zaburzenia łaknienia, bóle stawowe, bóle mięśniowe, ból głowy. Często: neutropenia, małopłytkowość, tachykardia, zawroty głowy, niedoczynność tarczycy, zapalenie tarczycy, bóle brzucha, nudności, biegunka, krwawienia z dziąseł, drażliwość, objawy grypopodobne, dreszcze, zmęczenie, bóle w klatce piersiowej, utrata masy ciała, anoreksja, depresja, bezsenność, zaburzenia pamięci, łysienie, świąd, łuszczyca. Niezbyt często: niedokrwistość, zaburzenia rytmu serca, migotania przedsionków, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, gradówka, zapalenie spojówek, nadmierne łzawienie, zakrzepica tętnic siatkówki, bóle w nadbrzuszu, niestrawność, wzdęcie, wodobrzusze, krwotoczne zapalenie odbytnicy, wymioty, bolesność w miejscu wstrzyknięcia, wysypka w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie śluzówek, przeciwciała przeciwjądrowe, obecność przeciwciał przeciwtarczycowych, obecność autoprzeciwciał, zwiększenie stężenia glukozy we krwi, wzrost stężenia TSH, wzrost stężenia tyroksyny, obecność przeciwciał przeciw tyreoglobulinie, wzrost aktywności aminotransferaz, cukrzyca, powikłania cukrzycowe, nadczynność tarczycy, bóle stawowo-mięśniowe, bóle pleców, skurcze mięśni, zespół Stiff`a, zaburzenia pamięci, zaburzenia ruchowe, demencja, rozdrażnienie, zaburzenia smaku, zaburzenia czucia, senność, halucynacje, impotencja, obniżenie libido, koszmary senne, zaburzenia snu, zaburzenia w oddawaniu moczu, częstomocz, bolesne oddawanie moczu, mokry kaszel, zapalenie skóry, liszaj płaski, podskórne zgrubienia, nadciśnienie tętnicze. Rzadko: leukopenia, małopłytkowość na tle autoimmunologicznym, bolesne miesiączkowanie, suchość skóry, zaczerwienienie skóry, wysypka skórna. Bardzo rzadko: płyn w worku osierdziowym, świąd powiek, obrzęk zastoinowy tarczy nerwu wzrokowego, zaburzenia widzenia, płyn w otrzewnej, obrzęki obwodowe, zwiększenie aktywności enzymów sercowych, podwyższenie odsetka eozynofili, rabdomioliza, krwawienie z mózgu, majaczenie, ostry obrzęk płuc, duszność, wysięk opłucnowy, złuszczające zapalenie skóry, obrzęk twarzy, pokrzywka uogólniona.
Alfaferone - interakcje
Interferon alfa hamuje aktywność cytochromu P-450, w związku z czym może dojść do zwiększenia aktywności leków metabolizowanych przez ten układ, np. teofiliny, cymetydyny, warfaryny, fenytoiny, diazepamu, propranololu i cyklofosfamidu. Należy zachować ostrożność przy stosowaniu interferonu alfa z innymi potencjalnie mielotoksycznymi lekami (zwłaszcza przy równoczesnym stosowaniu winblastyny, busulfanu) oraz z narkotycznymi lekami przeciwbólowymi, nasennymi i uspokajającymi (możliwy wpływ na OUN oraz ryzyko zmian stanu psychicznego). Należy unikać jednoczesnego stosowania leków immunosupresyjnych (włączając kortykosteroidy, które mogą ułatwić replikację wirusów) i interferonu alfa, w czasie leczenia przewlekłego zapalenia wątroby typu B i C oraz kłykcin kończystych.
Alfaferone - dawkowanie
Dawkowanie i sposób podawania leku zależy od wskazań oraz indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Zalecana dawka leku wynosi zazwyczaj 3-12 mln IU/dobę, podawana podskórnie lub domięśniowo codziennie lub 3 razy w tygodniu. Większe dawki leku z wymienionego zakresu mogą być podawane w powolnym wlewie dożylnym. Schematy i czas trwania leczenia zależą od wskazań. Białaczka włochatokomórkowa u pacjentów powyżej 18 lat: zalecana dawka wynosi 3 mln IU/dobę podskórnie lub domięśniowo, 3 razy w tyg.; lek należy podawać przez co najmniej 6 mies., po tym czasie, w przypadku pozytywnej reakcji, zaleca się kontynuację do czasu ustabilizowania się parametrów hematologicznych i od tego momentu przez kolejne 3 mies. Przewlekła białaczka szpikowa: początkowa dawka leku wynosi 3 mln IU/dobę, domięśniowo lub podskórnie, podawana raz na dobę. Dawkę leku należy zwiększać co tydzień, w zależności od indywidualnej tolerancji leku, maksymalnie do 9 mln IU/dobę. Po ustabilizowaniu się liczby leukocytów we krwi obwodowej lek można podawać w powyższej dawce 3 razy w tyg. Leczenie podtrzymujące można prowadzić do chwili wystąpienia progresji choroby lub nietolerancji leku. Rak nerki: początkowa dawka leku wynosi 3 mln IU/dobę, domięśniowo lub podskórnie, podawana raz na dobę. Dawkę leku należy zwiększać co tydzień zależnie od indywidualnej tolerancji leku, maksymalnie do 6-9 mln IU/dobę. Po 3 miesiącach terapii zalecana jest dawka podtrzymująca 6-9 mln IU/dobę 3 razy w tyg. przez 6 mies. Ten schemat leczenia można zastosować w połączeniu z winblastyną w dawce 0,1 mg/kg mc., dożylnie co 21 dni. Aktywne przewlekłe zapalenie wątroby typu B: idealny schemat dawkowania nie został jeszcze ustalony, najczęściej stosuje się 2,5-5 mln IU /m2 pc., domięśniowo lub podskórnie, 3 razy w tyg. przez 4-6 miesięcy. Jeżeli poziomy markerów replikacji wirusa lub HBeAg nie zmniejszają się po 1 mies. stosowania leku, dawkę leku należy zwiększyć. Następnie dawkę leku ustala się w zależności od indywidualnej tolerancji leku. Jeżeli nie stwierdza się poprawy po 3-4 mies. leczenia, należy rozważyć celowość dalszego leczenia. Przewlekłe zapalenie wątroby typu C: nie ustalono najlepszego schematu dawkowania, zalecana dawka wynosi 3 mln IU/dobę, podskórnie lub domięśniowo, 3 razy w tyg. przez maksimum 6 mies. U większości pacjentów pozytywnie reagujących na leczenie, obserwuje się poprawę parametrów wątrobowych w ciągu pierwszych 16 tyg. leczenia. W przypadku gdy nie stwierdza się poprawy w tym czasie, należy rozważyć przerwanie leczenia. W skojarzeniu z rybawiryną, zalecana dawka interferonu alfa wynosi 3 mln IU/dobę, podskórnie, 3 razy w tyg. przez co najmniej 6 mies. U pacjentów wcześniej nieleczonych, zakażonych genotypem 1, z początkowym wysokim mianem wirusa, u których nie stwierdza się HCV-RNA w osoczu w 6 mies. terapii leczenie skojarzone musi być kontynuowane przez 12 mies. Kłykciny kończyste: lek można stosować ogólnie (podskórnie lub domięśniowo) oraz miejscowo - wstrzykując lek bezpośrednio w okolicę zmienioną chorobowo. W przypadku zmian licznych lub rozległych, korzystne może być połączenie obu metod podawania leku. Przy stosowaniu miejscowym należy wprowadzić w podstawę kłykciny 0,1-1 mln IU preparatu. Ilość zastosowanego leku jest zależna od wielkości zmiany - należy tak zaplanować leczenie, aby całkowita dawka leku podana w czasie jednego zabiegu nie przekraczała 3 mln IU. Cykl leczenia obejmuje 3 dawki tygodniowo przez co najmniej 3 tyg. Poprawę stwierdza się zazwyczaj po 4-6 tygodniach od rozpoczęcia leczenia. W niektórych przypadkach korzystne może być powtórzenie cyklu leczenia. Sposób podania. Wstrzyknięcia domięśniowe zaleca się wykonywać w mięsień pośladkowy większy lub w mięsień naramienny, unikając podawania kolejnych dawek w to samo miejsce. W przypadku wlewu dożylnego przewidzianą w schemacie leczenia dawkę leku należy rozcieńczyć w 50 ml 0,9% roztworu chlorku sodu i podać w powolnym wlewie dożylnym w ciągu 30-60 min. Do wlewu nie wolno dodawać żadnych innych leków.
Alfaferone - uwagi
W czasie leczenia należy przeprowadzać okresowo badania morfologii krwi obwodowej, parametrów czynności wątroby i nerek oraz równowagi elektrolitowej. Szczególnie istotne jest monitorowanie obrazu krwi i szpiku u chorych w pierwszej fazie leczenia białaczki włochatokomórkowej, gdyż w tym czasie depresyjne działanie interferonu alfa na szpik może przeważać nad efektem leczniczym. W trakcie leczenia należy dbać o prawidłowe nawodnienie leczonych pacjentów i utrzymanie odpowiedniego bilansu wodno-elektrolitowego. Osoby leczone interferonem alfa nie powinny prowadzić pojazdów i obsługiwać urządzeń mechanicznych, dopóki tolerancja ich organizmu na lek nie zostanie ustalona. Lek przechowywać w lodówce (2st.C –8st.C).
