Amiokordin - skład
1 ampułka (3 ml) zawiera 150 mg chlorowodorku amiodaronu. Preparat zawiera alkohol benzylowy (60,6 mg/3 ml).
Reklama
Amiokordin - działanie
Lek przeciwarytmiczny klasy III. Amiodaron wydłuża fazę 3 potencjału czynnościowego komórek mięśnia sercowego, powodując zwolnienie przepływu jonów potasu. Zwalnia czynność serca na skutek zmniejszenia automatyzmu węzła zatokowego (działanie to nie jest znoszone przez atropinę). Blokuje receptory α- i β-adrenergiczne. Zwalnia przewodzenie w węźle zatokowo-przedsionkowym, przedsionkach i węźle przedsionkowo-komorowym - im szybszy rytm serca, tym działanie bardziej nasilone; nie wpływa na przewodzenie śródkomorowe. Wydłuża okres refrakcji i zmniejsza pobudliwość komórek mięśnia sercowego na poziomie przedsionków, węzła przedsionkowo-komorowego i komór. Zwalnia przewodzenie i wydłuża okres refrakcji w dodatkowych szlakach przedsionkowo- komorowych. Amiodaron nie posiada ujemnego działania inotropowego. Stężenie amiodaronu podawanego dożylnie bardzo szybko zmniejsza się we krwi, z dużym wysyceniem tkanek. Maksymalne działanie we krwi występuje po około 15 min i utrzymuje się przez okres około 4 h. Silnie wiąże się z białkami osocza (>95%). Jest metabolizowany głównie przez CYP3A4, także przez CYP2C8. Głównym metabolitem jest deetyloamiodaron. Wydalany jest głównie z kałem i w niewielkiej ilości z moczem. Eliminacja amiodaronu po dożylnym podaniu jest zgodna z rozkładem dwuwykładniczym z fazą dystrybucji trwającą około 4 h. Bardzo duża objętość dystrybucji w połączeniu ze stosunkowo niewielką pozorną objętością w kompartmencie centralnym sugeruje znaczne rozmieszczenie tkankowe. T0,5 amiodaronu w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (bolusie) wynosi ok. 11 h.
Reklama
Amiokordin - wskazania
Leczenie groźnych dla życia zaburzeń rytmu serca, takich jak: zaburzenia rytmu w przebiegu zespołu Wolffa-Parkinsona-White`a; migotanie i trzepotanie przedsionków, napadowe tachyarytmie nadkomorowe: częstoskurcz nadkomorowy i węzłowy, jeśli inne leki nie mogą być zastosowane; komorowe zaburzenia rytmu (częstoskurcz komorowy, migotanie komór), jeśli inne leki przeciwarytmiczne są nieskuteczne. Amiodaron podaje się dożylnie, jeśli konieczne jest uzyskanie szybkiego działania leku lub jeśli podawanie doustne leku nie jest możliwe.
Reklama
Amiokordin - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na jod, amiodaron lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Bradykardia zatokowa, blok zatokowo-przedsionkowy i zespół chorego węzła zatokowego, z wyjątkiem osób z wszczepionym stymulatorem serca (ryzyko zahamowania czynności węzła). Blok przedsionkowo-komorowy II lub IIIst., z wyjątkiem osób z wszczepionym stymulatorem serca. Blok dwu–lub trójwiązkowy, z wyjątkiem osób z wszczepionym stymulatorem serca lub założonym tymczasowym układem stymulacyjnym. Jednoczesne stosowanie z innymi lekami, które mogą powodować zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes. Choroby tarczycy. Zapaść krążeniowa, ciężkie niedociśnienie tętnicze. Dożylne podanie leku jest przeciwwskazane w przypadku niedociśnienia, ciężkiej niewydolności układu oddechowego, kardiomiopatii zastoinowej lub niewydolności serca (możliwe zaostrzenie). Ze względu na obecność alkoholu benzylowego, podawanie leku jest przeciwwskazane u noworodków, niemowląt i dzieci w wieku do 3 lat. Ciąża. Okres karmienia piersią. Powyższe przeciwwskazania nie mają zastosowania, jeśli amiodaron jest stosowany w oddziale intensywnej terapii, w resuscytacji krążeniowo-oddechowej nagłego zatrzymania krążenia w przebiegu migotania komór, jeśli defibrylacja nie jest skuteczna.
Reklama
Amiokordin - ostrzeżenia
Dożylne podanie amiodaronu może być stosowane wyłącznie w oddziale intensywnej terapii, gdzie stan kliniczny pacjenta jest stale monitorowany (zapis EKG, wartości ciśnienia tętniczego). Zaleca się stosować centralny dostęp żylny. Jeśli tylko jest to możliwe, preferowana jest infuzja dożylna; wstrzyknięcia dożylne mogą być stosowane tylko w sytuacjach nagłych. Działanie farmakologiczne amiodaronu może powodować zmiany w zapisie EKG: wydłużenie odstępu QT (z powodu wydłużonego okresu repolaryzacji) oraz powstanie fali U - tego typu zmiany nie są oznaką toksyczności wobec serca. Donoszono o wystąpieniu nowego typu zaburzeń rytmu serca lub pogorszeniu leczonych zaburzeń rytmu serca, czasami prowadzących do zgonu. Ważne jest, czy wynika to z braku skuteczności leku, który wykazuje działanie proarytmiczne, czy jest to związane z nasileniem zaburzeń rytmu serca. Niezależnie od wydłużenia odstępu QT, amiodaron wykazuje małą aktywność wywoływania zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes. U pacjentów w podeszłym wieku należy zachować szczególne środki ostrożności ze względu na możliwość wystąpienia ciężkiej bradykardii lub zaburzeń przewodzenia. Ze względu na ryzyko wystąpienia bradykardii i bloku serca pacjentom stosującym schemat zawierający sofosbuwir należy podawać amiodaron wyłącznie wtedy, gdy stosowanie innych alternatywnych leków przeciwarytmicznych jest przeciwwskazane lub nie są one tolerowane. Jeśli jednoczesne stosowanie amiodaronu jest konieczne, zaleca się monitorowanie czynności serca u pacjentów w warunkach szpitalnych przez pierwsze 48 h od rozpoczęcia jednoczesnego podawania; a następnie częstość pracy serca powinna być monitorowana w warunkach ambulatoryjnych lub samodzielnie przez pacjenta, codziennie przez co najmniej pierwsze 2 tyg. leczenia. Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu należy również monitorować czynność serca w sposób opisany powyżej u pacjentów, którzy przerwali stosowanie amiodaronu w ciągu ostatnich kilku miesięcy i mają rozpocząć stosowanie schematu zawierającego sofosbuwir. Należy powiadomić wszystkich pacjentów przyjmujących amiodaron w skojarzeniu ze schematem zawierającym sofosbuwir o ryzyku wystąpienia objawów bradykardii i bloku serca oraz o konieczności niezwłocznego zwrócenia się o pomoc lekarską w przypadku ich wystąpienia. W związku z toksycznym działaniem amiodaronu na płuca (ryzyko wystąpienia śródmiąższowego zapalenia płuc) u pacjentów, u których występuje duszność wysiłkowa, zarówno jako jedyny objaw, jak i w połączeniu z pogorszeniem ogólnego stanu pacjenta (zmęczenie, utrata masy ciała, gorączka), należy wykonać badanie RTG klatki piersiowej. W takim przypadku należy ponownie ocenić zasadność dalszego leczenia amiodaronem, ponieważ śródmiąższowe zapalenie płuc jest zazwyczaj odwracalne po wczesnym odstawieniu amiodaronu. Należy rozważyć także rozpoczęcie stosowania kortykosteroidów. Zgłaszano także kilka bardzo rzadkich przypadków ciężkich powikłań oddechowych, czasami prowadzących do zgonu, występujących zwykle bezpośrednio po zabiegu chirurgicznym (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych); może być to związane z interakcją tlenu podawanego w dużym stężeniu. Podczas leczenia należy regularnie monitorować czynności wątroby (oznaczenie aktywności aminotransferaz). Dawkowanie amiodaronu należy zmniejszyć lub zakończyć leczenie w przypadku zwiększenia aktywności aminotransferaz 3-krotnie > GGN (górnej granicy normy), co może świadczyć o wystąpieniu ostrych, ciężkich zaburzeń czynności wątroby (w tym ciężkiej niewydolności komórek wątrobowych lub niewydolności wątroby, czasami prowadzących do zgonu) lub przewlekłych zaburzeń czynności wątroby. Należy natychmiast przerwać leczenie amiodaronem, jeśli podczas jego stosowania pojawią się reakcje skórne mogące wskazywać na wystąpienie zespołu Stevensa-Johnsona (SJS) lub toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (TEN) lub pęcherzowego zapalenia skóry i reakcji polekowej z eozynofilią i objawami uogólnionymi (DRESS). W przypadku wystąpienia niewyraźnego widzenia lub pogorszenia widzenia należy niezwłocznie przeprowadzić kompletne badanie okulistyczne, w tym badanie dna oka oftalmoskopem. Stwierdzenie neuropatii nerwu wzrokowego i (lub) zapalenia nerwu wzrokowego wymaga przerwania leczenia amiodaronem ze względu na możliwość progresji do utraty wzroku. Nie zaleca się stosowanie amiodaronu z następującymi lekami: leki β-adrenolityczne, antagoniści wapnia zwalniający rytm serca (werapamil, diltiazem), drażniące leki przeczyszczające, które mogą powodować hipokaliemię. Ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia pierwotnej dysfunkcji przeszczepu (PGD) u pacjentów znajdujących się na liście oczekujących na przeszczep serca należy jak najwcześniej przed przeszczepem rozważyć zastosowanie alternatywnego leku przeciwarytmicznego. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amiodaronu u dzieci - nie zaleca się stosowania. Lek zawiera 20,2 mg alkoholu benzylowego w 1 ml roztworu. Alkohol benzylowy może powodować reakcje alergiczne. Dożylne podawanie alkoholu benzylowego noworodkom wiąże się z ryzykiem ciężkich działań niepożądanych i śmierci (tzw. "gasping syndrome"). Minimalna ilość alkoholu benzylowego, przy której mogą wystąpić objawy toksyczności jest nieznana. U małych dzieci istnieje zwiększone ryzyko z powodu kumulacji. Duże objętości alkoholu benzylowego należy podawać z ostrożnością i tylko w razie konieczności, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby, z powodu ryzyka kumulacji i toksyczności (kwasica metaboliczna).
Reklama
Amiokordin - ciąża
Ze względu na wpływ na tarczycę płodu, amiodaron jest przeciwwskazany w ciąży. Amiodaron jest wydzielany w znacznych ilościach do mleka - amiodaron jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.
Reklama
Amiokordin - efekty uboczne
Często: bradykardia (zazwyczaj umiarkowana), reakcje niepożądane w miejscu podania leku (takie jak: ból, rumień, obrzęk, martwica, wynaczynienie krwi, naciek, stan zapalny, stwardnienie, zakrzepowe zapalenie żył, zapalenie żył, zapalenie tkanki łącznej, zakażenie, zmiany zabarwienia skóry), wyprysk, obniżenie ciśnienia tętniczego (zwykle umiarkowane i przemijające; donoszono o przypadkach ciężkiego niedociśnienia tętniczego lub zapaści krążeniowej w następstwie przedawkowania leku lub zbyt szybkiego podania). Bardzo rzadko: znaczna bradykardia, zatrzymanie czynności węzła zatokowego (wymagające zakończenia leczenia amiodaronem, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniem czynności węzła zatokowego i (lub) u pacjentów w podeszłym wieku), wystąpienie nowego typu zaburzeń rytmu serca lub pogorszenie istniejących zaburzeń rytmu serca (czasami z zatrzymaniem akcji serca), nudności, izolowane i zazwyczaj umiarkowane zwiększenie aktywności aminotransferaz we krwi (1,5-3 x > GGN) występujące na początku leczenia (może powrócić do wartości prawidłowych po zmniejszeniu dawki leku lub samoistnie), ostre zaburzenia czynności wątroby z dużą aktywnością aminotransferaz we krwi i (lub) żółtaczką (w tym niewydolność wątroby, czasami zakończona zgonem), wstrząs anafilaktyczny, zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), nieznaczne nadciśnienie wewnątrzczaszkowe (rzekomy guz mózgu), ból głowy, śródmiąższowe zapalenie płuc lub zwłóknienie płuc czasami prowadzące do zgonu, ciężkie powikłania oddechowe (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych) czasami zakończone zgonem, skurcz oskrzeli i (lub) bezdech w przypadku ciężkiej niewydolności oddechowej (zwłaszcza u pacjentów z astmą oskrzelową), nadmierna potliwość, nagłe zaczerwienienie twarzy. Częstość nieznana: neutropenia, agranulocytoza, torsade de pointes, zapalenie trzustki lub ostre zapalenie trzustki, obrzęk naczynioruchowy, nadczynność tarczycy, ból odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, pokrzywka, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN), zespół Stevensa-Johnsona (SJS), pęcherzowe zapalenie skóry, reakcja polekowa z eozynofilią i objawami uogólnionymi (DRESS), neuropatia i (lub) zapalenie nerwu wzrokowego (które może prowadzić do utraty wzroku), majaczenie (w tym splątanie), omamy, zmniejszenie libido, pierwotna dysfunkcja przeszczepu po przeszczepie serca.
Amiokordin - interakcje
Przeciwwskazane jest stosowanie amiodaronu z lekami mogącymi wywoływać torsade de pointes, takimi jak: leki przeciwarytmiczne klasy Ia (chinidyna, prokainamid, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (sotalol, bretylium, beprydyl), erytromycyna i.v., kotrimoksazol, pentamidyna (we wstrzyknięciach), leki przeciwpsychotyczne (chlorpromazyna, tiorydazyna, flufenazyna, pimozyd, haloperydol, amisulpiryd, sertindol), preparaty litu, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (doksepina, maprotylina, amitryptylina), niektóre leki przeciwhistaminowe (terfenadyna, astemizol, mizolastyna), leki przeciwmalaryczne (chinina, meflochina, chlorochina, halofantryna), winkamina, cyzapryd. Podczas jednoczesnego podawania amiodaronu i leków o znanym działaniu wydłużającym odstęp QT należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka u danego pacjenta, ponieważ może zwiększyć się ryzyko zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes; należy monitorować stan pacjenta, aby stwierdzić, czy nie wystąpiło wydłużenie odstępu QT. Należy unikać stosowania fluorochinolonów u pacjentów przyjmujących amiodaron. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu z lekami zwalniającymi rytm serca, wywołującymi zaburzenia automatyzmu lub przewodzenia serca, takimi jak: leki β-adrenolityczne oraz leki z grupy antagonistów wapnia spowalniających rytm serca (werapamil, diltiazem) - ryzyko znacznej bradykardii i zaburzenia przewodzenia. Ze względu na ryzyko wystąpienia bradykardii i bloku serca pacjentom stosującym schemat zawierający sofosbuwir należy podawać amiodaron wyłącznie wtedy, gdy stosowanie innych alternatywnych leków przeciwarytmicznych jest przeciwwskazane lub nie są one tolerowane. Jeśli jednoczesne stosowanie amiodaronu jest konieczne, zaleca się monitorowanie czynności serca u pacjentów w warunkach szpitalnych przez pierwsze 48 h od rozpoczęcia jednoczesnego podawania; a następnie częstość pracy serca powinna być monitorowana w warunkach ambulatoryjnych lub samodzielnie przez pacjenta, codziennie przez co najmniej pierwsze 2 tyg. leczenia. Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu należy również monitorować czynność serca w sposób opisany powyżej u pacjentów, którzy przerwali stosowanie amiodaronu w ciągu ostatnich kilku miesięcy i mają rozpocząć stosowanie schematu zawierającego sofosbuwir. Należy powiadomić wszystkich pacjentów przyjmujących amiodaron w skojarzeniu ze schematem zawierającym sofosbuwir o ryzyku wystąpienia objawów bradykardii i bloku serca oraz o konieczności niezwłocznego zwrócenia się o pomoc lekarską w przypadku ich wystąpienia. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu z drażniącymi lekami przeczyszczającymi wywołującymi hipokaliemię, gdyż jednoczesne stosowanie zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes; należy stosować leki przeczyszczające z innej grupy. Należy zachować ostrożność podczas stosowania amiodaronu z następującymi lekami mogącymi wywołać hipokaliemię i (lub) hipomagnezemię: leki moczopędne, kortykosteroidy stosowane ogólnoustrojowo, tetrakozaktyd, amfoterycyna B i.v. - należy zapobiegać wystąpieniu hipokaliemii, a w przypadku jej stwierdzenia, należy uzupełnić niedobór potasu oraz monitorować odstęp QT; w przypadku wystąpienia torsade de pointes nie należy stosować leków przeciwarytmicznych (należy wdrożyć stymulację komorową, można podawać magnez w infuzji dożylnej). Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu oraz pacjentów otrzymujących duże dawki tlenu. U pacjentów leczonych amiodaronem, u których planowana jest narkoza, istnieje potencjalne ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, takich jak oporna na atropinę bradykardia, niedociśnienie, zaburzenia przewodzenia i zmniejszenie pojemności minutowej serca. Obserwowano kilka bardzo rzadkich przypadków ciężkich zaburzeń oddechowych (zespół ostrej niewydolności oddechowej u dorosłych), czasami kończących się zgonem, występujących zwykle tuż po zakończeniu zabiegu operacyjnego. Może być to związane z interakcją z tlenem podawanym w dużym stężeniu. Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa o stosowaniu amiodaronu. Amiodaron i (lub) jego metabolit - deetyloamiodaron, hamują CYP1A1, CYP1A2, CYP3A4, CYP2C9, CYP2D6 i glikoproteinę P i mogą zwiększać narażenie na ich substraty. Z powodu długiego okresu półtrwania amiodaronu, interakcje mogą być obserwowane nawet po kilku miesiącach od zakończenia leczenia amiodaronem. Jednoczesne stosowanie amiodaronu z substratami glikoproteiny P (glikozydy naparstnicy, dabigatran) zwiększa ekspozycję na te substraty. Podczas jednoczesnego stosowania z glikozydami naprastnicy mogą pojawić się zaburzenia czynności węzła zatokowego, automatyzmu (nadmierna bradykardia) oraz przewodzenia przedsionkowo-komorowego (działanie synergistyczne); dodatkowo możliwe jest zwiększenie stężenia digoksyny we krwi ze względu na zmniejszenie klirensu digoksyny - należy monitorować EKG oraz stężenie digoksyny we krwi, pacjenta obserwować pod kątem klinicznych objawów toksyczności glikozydów naparstnicy, może być konieczne dostosowanie dawki glikozydów naparstnicy. W przypadku stosowania amiodaronu z dabigatranem istnieje ryzyko krwawienia - należy zachować ostrożność, może być konieczne dostosowanie dawki dabigatranu. Amiodaron zwiększa stężenie we krwi substratów CYP2C9, takich jak warfaryna lub fenytoina. Połączenie warfaryny i amiodaronu może nasilać działanie doustnego leku przeciwzakrzepowego, z ryzykiem krwawienia; konieczne jest regularne monitorowanie czasu protrombinowego, aby dostosować dawki doustnych leków przeciwzakrzepowych, zarówno podczas, jak i po zakończeniu leczenia amiodaronem. Skojarzenie fenytoiny i amiodaronu może prowadzić do przedawkowania fenytoiny wywołującego objawy neurologiczne - należy prowadzić ścisłą obserwację pacjenta i natychmiast po wystąpieniu objawów neurologicznych zmniejszyć dawkę fenytoiny i oznaczyć jej stężenie we krwi. Jednoczesne stosowanie amiodaronu i flekainidu (substrat CYP2D6) powoduje zwiększenie stężenia flekainidu we krwi - należy dostosować dawkowanie flekainidu. Amiodaron może zwiększać stężenie we krwi substratów CYP3A4, takich jak: cyklosporyna, statyny (symwastatyna, atorwastatyna i lowastatyna), lidokaina, takrolimus, syldenafil, fentanyl, midazolam, triazolam, dihydroergotamina, ergotamina, kolchicyna, nasilając ich toksyczność. W przypadku stosowania z cyklosporyną należy dostosować jej dawkę. W przypadku stosowania ze statynami zaleca się podawanie statyn niemetabolizowanych przez CYP3A4. Inhibitory CYP3A4 oraz CYP2C8 mogą potencjalnie hamować metabolizm amiodaronu i zwiększać ekspozycję na niego. Zaleca się unikać stosowania inhibitorów CYP3A4 (w tym spożywania soku grejpfrutowego) podczas leczenia amiodaronem.
Amiokordin - dawkowanie
Dożylnie. Wstrzyknięcie dożylne. Podawać jedynie w nagłych sytuacjach: ok. 5 mg/kg mc., tj. 150-300 mg w 10-20 ml 5% roztworu glukozy w powolnym, trwającym co najmniej 3 min wstrzyknięciu. Następne wstrzyknięcie można powtórzyć nie wcześniej niż po 15 min, nawet jeżeli w pierwszym wstrzyknięciu podano tylko roztwór z jednej ampułki (150 mg), ze względu na ryzyko wystąpienia zapaści krążeniowej. Jeżeli konieczne jest podanie następnych dawek amiodaronu, należy je podawać w infuzji dożylnej. Za wyjątkiem przypadków resuscytacji krążeniowo-oddechowej wstrzyknięcie dawki amiodaronu powinno trwać minimum 3 min. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa. W szczególnym przypadku resuscytacji krążeniowo-oddechowej pacjenta z migotaniem komór opornym na defibrylację, pierwszą dawkę 300 mg (lub 5 mg/kg mc.), rozcieńczając odpowiednią objętość roztworu w 20 ml 5% roztworu glukozy, podaje się w formie bolusu dożylnego. W przypadku utrzymywania się migotania komór można rozważyć dożylne podanie dodatkowej dawki amiodaronu, wynoszącej 150 mg (lub 2,5 mg/kg mc.). Infuzja dożylna. Dawka nasycająca wynosi zwykle wynosi 5 mg/kg mc. podana w 250 ml 5% roztworu glukozy w infuzji trwającej od 20 min do 2 h. Infuzję można powtarzać 2-3 razy na dobę. Szybkość infuzji należy ustalić na podstawie uzyskanego skutku działania leku. Działanie terapeutyczne pojawia się w ciągu kilku pierwszych min i następnie stopniowo słabnie, dlatego w celu jego przedłużenia należy kontynuować podawanie leku w infuzji. Dawka podtrzymująca wynosi 10-20 mg/kg mc./dobę (zazwyczaj 600-800 mg/24 h do 1200 mg/24 h) w infuzji w 250 ml 5% roztworu glukozy przez kilka dni. W każdym przypadku należy dążyć do podawania minimalnej skutecznej dawki. Zmiana z podawania dożylnego na doustne: gdy tylko zostanie uzyskany pożądany efekt terapeutyczny należy rozpocząć jednoczesne podawanie doustne amiodaronu w zwykłej dawce nasycającej (3 x 200 mg na dobę); dawkę podawaną dożylnie należy zmniejszać stopniowo. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci - nie zaleca się stosowania. Ze względu na zawartość alkoholu benzylowego, podawanie preparatu noworodkom, niemowlętom i dzieciom w wieku do 3 lat jest przeciwwskazane. Sposób podania. Amiokordin w postaci roztworu do wstrzykiwań należy stosować wyłącznie w ośrodkach intensywnej opieki dysponujących możliwością monitorowania kardiologicznego, defibrylacji i stymulacji serca. Lek należy stosować w infuzji dożylnej. W przypadku infuzji ciągłej lub powtarzanej, amiodaron należy podawać przez centralny dostęp żylny, aby uniknąć niepożądanych reakcji w miejscu podania. Ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i zapaści krążeniowej, amiodaron we wstrzyknięciu dożylnym można podawać tylko w nagłych sytuacjach, jeśli inne leki są nieskuteczne, wyłącznie w oddziale intensywnej terapii, prowadząc ciągłe monitorowanie EKG. Preparat wykazuje niezgodność z fizjologicznym roztworem NaCl i może być stosowany wyłącznie z 5% roztworem glukozy. Roztwór amiodaronu o stężeniu <300 mg (2 ampułki) w 500 ml 5% roztworu glukozy nie jest stabilny i nie należy go stosować. Nie należy mieszać innych leków z amiodaronem w tej samej strzykawce.
Amiokordin - uwagi
Nie stwierdzono, aby amiodaron zaburzał zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
