Angiox - skład
1 fiolka zawiera 250 mg biwalirudyny. Po odtworzeniu leku 1 ml roztworu zawiera 50 mg biwalirudyny; po rozcieńczeniu 1 ml roztworu zawiera 5 mg biwalirudyny.
Reklama
Angiox - działanie
Bezpośredni i swoisty inhibitor trombiny, który wiąże się zarówno z punktem katalitycznym, jak i z zewnętrznym punktem wiążącym aniony trombiny, znajdującej się zarówno we frakcji płynnej oraz związanej ze skrzepem. Trombina odgrywa kluczową rolę w procesie krzepnięcia, rozszczepiając fibrynogen na monomery fibryny i aktywując czynnik XIII do czynnika XIIIa. Pozwala to fibrynie utworzyć połączoną kowalentnymi wiązaniami krzyżowymi strukturę stabilizującą skrzeplinę. Trombina aktywuje również czynniki V i VIII, sprzyjając dalszemu tworzeniu się trombiny, a także pobudza płytki krwi, stymulując ich gromadzenie się i wytwarzanie ziarniny. Biwalirudyna hamuje każde z powyższych działań trombiny. Wiązanie biwalirudyny z trombiną, a zatem również jej działanie, jest odwracalne, gdyż trombina powoli rozszczepia wiązanie Arg3-Pro4 biwalirudyny, w wyniku czego odtwarza aktywne miejsca trombiny. Biwalirudyna początkowo działa jak niekompetycyjny inhibitor trombiny. Z czasem ulega transformacji do inhibitora kompetycyjnego, umożliwiając początkowo zablokowanym cząsteczkom trombiny wchodzenie w interakcje z innymi substratami wykrzepiania i krzepnięcia, jeżeli jest to konieczne. Biwalirudyna pozostaje aktywna i nie jest neutralizowana przez produkty reakcji uwalniania płytek. Badania in vitro wykazały również, że biwalirudyna przedłuża czas częściowej tromboplastyny po aktywacji (APTT), czas trombinowy (TT) oraz czas protrombinowy (PT) w osoczu ludzkim zależnie od stężenia, a także że w odpowiedzi na surowice pochodzące od pacjentów z przebytym, wywołanym działaniem heparyny zespołem małopłytkowości/zakrzepicy (HIT/HITTS) nie powoduje agregacji płytek. Biodostępność biwalirudyny po podaniu dożylnym jest natychmiastowa i całkowita. Biwalirudyna szybko ulega dystrybucji do osocza i płynu pozakomórkowego. Nie wiąże się z białkami osocza (innymi niż trombina) ani z krwinkami czerwonymi. Można się spodziewać katabolizmu biwalirudyny - jako peptydu - na tworzące ją aminokwasy i dalszego ponownego ich wykorzystania w puli organizmu. Biwalirudyna jest metabolizowana przez proteazy, w tym przez trombinę. Około 20% biwalirudyny jest wydalane w nie zmienionej postaci z moczem.
Reklama
Angiox - wskazania
Preparat o działaniu przeciwzakrzepowym do stosowania u pacjentów poddawanych przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI).
Reklama
Angiox - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na biwalirudynę lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych lub na pochodne hirudyny. Czynne krwawienie lub zwiększone ryzyko krwawienia z powodu zaburzeń hemostazy i (lub) nieodwracalnych zaburzeń krzepnięcia. Ciężkie, nie dające się ustabilizować nadciśnienie tętnicze i podostre bakteryjne zapalenie wsierdzia. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (GFR < 30 ml/min) oraz pacjenci dializowani.
Reklama
Angiox - ostrzeżenia
Nie należy podawać preparatu domięśniowo. W czasie leczenia pacjent musi być uważnie obserwowany pod kątem podmiotowych i przedmiotowych objawów krwawienia. W razie stwierdzenia lub podejrzenia krwawienia należy przerwać leczenie preparatem. Należy poinformować pacjentów o wczesnych objawach nadwrażliwości, obejmujących wykwity pokrzywkowe, uogólnioną pokrzywkę, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech, niedociśnienie i anafilaksję. W przypadku pacjentów, u których uprzednie stosowanie lepirudyny spowodowało wytwarzanie przeciwciał przeciwko lepirudynie, należy zachować ostrożność. Należy zachować ostrożność podczas stosowania preparatu w czasie zabiegów brachyterapii z użyciem promieniowania beta. Należy też zachować ostrożność w przypadkach stosowania preparatu u osób w podeszłym wieku. Nie badano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności działania biwalirudyny u pacjentów w wieku poniżej 18 lat.
Reklama
Angiox - ciąża
Nie ma odpowiednich danych na temat stosowania biwalirudyny u kobiet ciężarnych. Preparatu nie należy stosować u kobiet w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania preparatu u kobiet karmiących piersią.
Reklama
Angiox - efekty uboczne
Działania niepożądane obserwowano częściej u kobiet i u pacjentów w wieku powyżej 65 lat. Mogą wystąpić krwawienia - bardzo często (≥ 1/10) i krwotoki - często (≥ 1/100, <1/10). Krwotokiem określono wystąpienie któregokolwiek z poniższych stanów: krwotok wewnątrzczaszkowy, krwotok do przestrzeni pozaotrzewnowej, utrata krwi prowadząca do konieczności przetoczenia co najmniej 2 jednostek pełnej krwi lub masy czerwonokrwinkowej, lub krwawienie powodujące zmniejszenie stężenia hemoglobiny o ponad 3g/dl bądź zmniejszenie stężenia hemoglobiny większe niż 4 g/dl (albo hematokrytu o 12%), przy braku zdefiniowanego miejsca krwawienia. Krwawieniem określono jakikolwiek stwierdzony epizod krwawienia, który spełniał kryteria krwotoku. Krwotoki pojawiały się najczęściej w miejscu wkłucia przy wprowadzaniu koszulki tętniczej. Inne, rzadziej obserwowane (>0,1%) miejsca krwawienia obejmowały "pozostałe" wkłucia, przestrzeń pozaotrzewnową, krwawienia w przewodzie pokarmowym oraz krwawienia z ucha, nosa lub gardła. Ponadto niezbyt często (≥ 1/1000 i <1/100) występowały następujące działania niepożądane: trombocytopenia, niedokrwistość, reakcje alergiczne, ból głowy, częstoskurcz komorowy, dławica piersiowa, bradykardia, zakrzepica, niedociśnienie, inne zaburzenia naczyniowe, anomalie naczyniowe, duszność, nudności, wymioty, wysypka skórna, bóle kręgosłupa, ból w miejscu iniekcji, ból w klatce piersiowej. Po wprowadzeniu leku do sprzedaży obserwowano bardzo rzadko reakcje anafilaktyczne, wstrząs anafilaktyczny (w tym śmiertelny), nieswoistą nadwrażliwość, skrzeplinę (w tym ze skutkiem śmiertelnym).
Angiox - interakcje
Zastosowanie biwalirudyny jest możliwe dopiero po upływie 30 minut po przerwaniu dożylnego podawania niefrakcjonowanej heparyny lub po 8 h po zaprzestaniu podskórnego podawania heparyny drobnocząsteczkowej. Przeprowadzano badania interakcji z lekami przeciwpłytkowymi, w tym z kwasem acetylosalicylowym, tyklopidyną, klopidogrelem, abcyksymabem, eptyfibatydem i tyrofibanem - wyniki tych badań nie sugerują występowania interakcji farmakodynamicznych z badanymi lekami. W czasie skojarzonego stosowania leków przeciwzakrzepowych (heparyny, warfaryny, leków trombolitycznych i leków przeciwpłytkowych) należy się liczyć ze zwiększonym ryzykiem krwawień. W każdym przypadku skojarzonego stosowania biwalirudyny z lekami przeciwpłytkowymi lub lekiem przeciwzakrzepowym należy regularnie kontrolować kliniczne i biologiczne parametry hemostazy. Następujących leków nie należy podawać przez ten sam dostęp dożylny, przez który jest podawana biwalirudyna: alteplaza, chlorowodorek amiodaronu, amfoterycyna B, chlorowodorek chloropromazyny, diazepam, edysylan prochlorperazyny, reteplaza, streptokinaza i chlorowodorek wankomycyny.
Angiox - dawkowanie
Preparat jest przeznaczony do stosowania dożylnego. Jego podawanie powinien wykonywać lekarz specjalista w wykonywaniu angioplastyki naczyń wieńcowych.
Dorośli i osoby w starszym wieku: podawanie preparatu rozpoczyna się od dawki 0,75 mg/kg mc. w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus), bezpośrednio po którym preparat podaje się we wlewie dożylnym z szybkością 1,75 mg/kg mc./h, przynajmniej przez cały czas trwania zabiegu. Wlew ten można kontynuować do 4 h po zakończeniu PCI, o ile jest to uzasadnione klinicznie.
W celu oceny aktywności biwalirudyny można wykonać badanie czasu krzepnięcia po aktywacji (ACT). Wartości ACT po 5 min po podaniu biwalirudyny w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus) wynoszą średnio 365 +/- 100 s. Jeżeli wartość ACT po 5 min jest mniejsza niż 225 s, należy ponownie podać preparat w dawce 0,3 mg/kg mc. w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus). Aby zmniejszyć możliwość wystąpienia niskich wartości ACT, odtworzony i rozcieńczony preparat należy przed podaniem dokładnie wymieszać, zaś samo podanie preparatu w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus) powinno być zdecydowane i szybkie. Jeżeli wartość ACT jest większa niż 225 s i wlew w dawce 1,75 mg/kg mc. jest prawidłowo podawany, dalsze monitorowanie nie jest już konieczne. Koszulkę tętniczą można usunąć po upływie 2 h od zakończenia podawania wlewu biwalirudyny; nie ma konieczności dalszego monitorowania ACT.
U pacjentów z niewydolnością nerek zaleca się monitorowanie czasu krzepnięcia, takiego jak ACT. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (GFR 30-59 ml/min) powinno się zmniejszyć szybkość wlewu do 1,4 mg/kg mc./h. Natomiast dawka do podania w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus) powinna pozostać na tym samym poziomie 0,75 mg/kg mc. Czas ACT należy oznaczyć po 5 min po podaniu preparatu w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus). Jeżeli wartość ACT jest mniejsza niż 225 s, należy podać w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus) drugą dawkę 0,3 mg/kg mc., a następnie ponownie oznaczyć ACT po 5 min po podaniu drugiej dawki preparatu. U pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby dostosowanie dawki nie jest konieczne.
Angiox - uwagi
Preparat może być stosowany w skojarzeniu z inhibitorem GPIIb/IIIa.
