Aranesp - skład
1 ampułko-strzykawka zawiera 10 µg, 15 µg, 20 µg, 30 µg, 40 µg, 50 µg, 60 µg, 80 µg, 100 µg lub 500 µg darbepoetyny alfa. 1 półautomatyczny wstrzykiwacz zawiera 500 µg darbepoetyny alfa.
Reklama
Aranesp - działanie
Lek pobudzający erytropoezę w mechanizmie takim samym, jak w przypadku endogennej erytropoetyny. Darbepoetyna alfa posiada pięć łańcuchów węglowodanowych, których części N-końcowe są połączone wiązaniami sieciowymi, natomiast hormon endogenny i r-HuEPO posiadają trzy łańcuchy. Budowa cząsteczkowa pozostałych reszt cukrowych jest identyczna jak w przypadku endogennego hormonu. Mimo różnic w budowie cząsteczkowej, darbepoetyna alfa wykazuje wysoką swoistość wobec receptora dla erytropoetyny. Z uwagi na większą zawartość węglowodanów, stężenie darbepoetyny alfa w krążeniu utrzymuje się powyżej minimalnego stężenia stymulacji erytropoezy dłużej, niż po podaniu równoważnej dawki r-HuEPO. Dzięki temu dawkowanie darbepoetyny z mniejszą częstością umożliwia uzyskanie zbliżonej odpowiedzi biologicznej. U pacjentów z niewydolnością nerek całkowity okres półtrwania darbepoetyny alfa wynosi 21 h po podaniu dożylnym i 73 h po podaniu podskórnym. Biodostępność po podaniu podskórnym wynosi 37%. U pacjentów z chorobą nowotworową otrzymujących chemioterapię, leczonych darbepoetyną alfa podskórnie w dawce 6,75 µg/kg mc. co 3 tyg., okres półtrwania wynosił 74 h.
Reklama
Aranesp - wskazania
Leczenie objawowej niedokrwistości związanej z przewlekłą niewydolnością nerek u osób dorosłych i dzieci. Leczenie objawowej niedokrwistości u dorosłych pacjentów otrzymujących chemioterapię z powodu choroby nowotworowej (z wyjątkiem nowotworów złośliwych pochodzenia szpikowego).
Reklama
Aranesp - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na darbepoetynę alfa, r-HuEPO lub jakąkolwiek substancję pomocniczą. Niepoddające się leczeniu nadciśnienie tętnicze.
Reklama
Aranesp - ostrzeżenia
U wszystkich pacjentów, szczególnie w pierwszych fazach leczenia, należy monitorować ciśnienie tętnicze krwi. W razie trudności z utrzymaniem właściwego ciśnienia krwi, mimo stosowania odpowiednich metod leczenia, stężenie hemoglobiny można zmniejszyć, redukując dawkę lub przerywając podawanie leku. W celu zapewnienia skutecznej erytropoezy, u wszystkich pacjentów przed leczeniem oraz w jego trakcie należy oznaczyć parametry gospodarki żelazem i, jeśli to konieczne, zastosować suplementację żelaza. Brak odpowiedzi na leczenie preparatem powinien skłaniać do poszukiwania czynników przyczynowych. Ponieważ niedobór żelaza, kwasu foliowego lub witaminy B12 zmniejsza skuteczność działania czynników pobudzających erytropoezę, należy go skorygować. Ponadto reakcja układu erytropoetycznego może być zaburzona w przypadku wielokrotnych zakażeń, schorzeń zapalnych, urazów, utajonej utraty krwi, hemolizy, ciężkiego zatrucia glinem, współistniejących chorób hematologicznych lub włóknienia szpiku kostnego. Badanie poziomu retikulocytów powinno zostać wzięte pod uwagę jako element postępowania diagnostycznego. Jeśli najczęstsze przyczyny braku skuteczności prowadzonego leczenia są wykluczone i u pacjenta stwierdzana jest retikulocytoza, powinno zostać rozważone przeprowadzenie badania szpiku kostnego. Jeśli obraz szpiku odpowiada obrazowi wybiórczej aplazji układu czerwonokrwinkowego (PRCA), należy przeprowadzić badania na obecność przeciwciał skierowanych przeciwko erytropoetynie. U pacjentów leczonych epoetynami zgłaszano przypadki ciężkich niepożądanych reakcji skórnych, które mogą zagrażać życiu lub zakończyć się zgonem, w tym zespół Stevensa-Johnsona (ang. SJS) oraz toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (ang. TEN). Cięższe przypadki zaobserwowano po stosowaniu epoetyn długodziałających. W momencie przepisywania produktu pacjentów należy poinformować o oznakach i objawach oraz dokładnie monitorować pod kątem reakcji skórnych. W przypadku zaobserwowania oznak i objawów sugerujących wystąpienie tych reakcji należy natychmiast przerwać stosowanie produktu i rozważyć alternatywne leczenie. U pacjentów, u których z powodu stosowania produktu wystąpiły przypadki ciężkich reakcji skórnych, takich jak SJS oraz TEN, nie należy go stosować nigdy więcej. Nie należy rozpoczynać leczenia u pacjentów, u których podejrzewa się obecność przeciwciał neutralizujących skierowanych przeciwko erytropoetynie. Zmniejszenie stężenia hemoglobiny i wystąpienie ciężkiej niedokrwistości związanej z małą liczbą retikulocytów powinno spowodować przerwanie leczenia epoetyną i przeprowadzenie testów na obecność przeciwciał przeciwko erytropoetynie. Należy zachować ostrożność, stosując preparat u pacjentów ze schorzeniami wątroby, niedokrwistością sierpowatokrwinkową lub padaczką. Stosowanie preparatu przez zdrowe osoby może prowadzić do nadmiernego zwiększenia liczby krwinek, co może powodować zagrażające życiu powikłania ze strony układu sercowo-naczyniowego. W badaniach klinicznych obserwowano zwiększenie ryzyka zgonu i wystąpienia ciężkich zdarzeń sercowo-naczyniowych w przypadku, gdy zakładane docelowe stężenie Hb podczas stosowania leków pobudzających erytropoezę wynosiło >12 g/dl (7,5 mmol/l). U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, u których występują objawy kliniczne choroby niedokrwiennej serca lub zastoinowej niewydolności krążenia, docelowe stężenie hemoglobiny należy ustalać indywidualnie. W tej grupie pacjentów należy dążyć do osiągnięcia górnej granicy stężenia hemoglobiny - 12 g/dl, o ile inne czynniki (np. choroba niedokrwienna serca) nie nakazują innej strategii leczenia. U wszystkich pacjentów, u których stężenie ferrytyny w surowicy jest mniejsze niż 100 mg/l lub wysycenie transferyny jest mniejsze niż 20%, zaleca się suplementację żelaza. Podczas podawania preparatu należy w regularnych odstępach czasu monitorować stężenie potasu we krwi; w razie stwierdzenia zwiększającego się lub zbyt dużego stężenia potasu, należy rozważyć zaprzestanie podawania leku do czasu skorygowania stężenia potasu. Istnieje obawa, że lek - tak jak inne czynniki wzrostu - może stymulować wzrost guzów nowotworowych. W badaniach klinicznych wykazano, że zastosowanie preparatu i innych leków pobudzających erytropoezę wiąże się ze skróceniem czasu, jaki upłynie do momentu stwierdzenia progresji nowotworu u pacjentów z rakiem głowy i szyi w zaawansowanym stadium rozwoju klinicznego oraz pacjentów poddawanych radioterapii, jeśli zakładane docelowe stężenie Hb wynosi >14 g/dl (8,7 mmol/l) - niewskazane jest stosowanie leków pobudzających erytropoezę; skróceniem czasu całkowitego przeżycia i zwiększeniem ryzyka zgonu w ciągu 4 miesięcy w związku z progresją choroby u pacjentek z przerzutowym rakiem piersi stosujących chemioterapię, jeśli zakładane docelowe stężenie Hb wynosi 12-14 g/dl (7,5-8,7 mmol/l); zwiększeniem ryzyka zgonu, jeśli zakładane docelowe stężenie Hb wynosi 12 g/dl (7,5 mmol/l) u pacjentów z czynną chorobą nowotworową niepoddawanych radioterapii ani chemioterapii - niewskazane jest stosowanie leków pobudzających erytropoezę. W przypadku stężenia hemoglobiny przekraczającego 12 g/dl u pacjentów z guzami litymi lub złośliwymi rozrostami układu limfatycznego, należy ściśle stosować instrukcje dotyczące dostosowania dawki, co pozwala zmniejszyć ryzyko wystąpienia powikłań zatorowo-zakrzepowych. W regularnych odstępach czasu należy również monitorować liczbę płytek krwi i stężenie hemoglobiny. Nie przeprowadzono badań dotyczących leczenia dzieci poniżej 1 rż.
Reklama
Aranesp - ciąża
Brak danych klinicznych dotyczących bezpieczeństwa stosowania leku w ciąży. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku w ciąży. W badaniach na zwierzętach nie wykazano szkodliwego wpływu leku na przebieg ciąży, rozwój embrionalny i płodowy, przebieg porodu ani na rozwój noworodka. Nie wiadomo czy lek przenika do mleka ludzkiego należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie leku biorąc pod uwagę korzyści z karmienia dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.
Reklama
Aranesp - efekty uboczne
Pacjenci z przewlekłą niewydolnością nerek - bardzo często: nadwrażliwość, nadciśnienie tętnicze; często: udar, wysypka/rumień, ból w miejscu wstrzyknięcia; niezbyt często: drgawki, zdarzenia zakrzepowo-zatorowe, zakrzepica dostępu naczyniowego związana z dializa, siniak lub krwawienie w miejscu wstrzyknięcia; częstość nieznana: aplazja układu czerwonokrwinkowego, SJS/TEN, rumień wielopostaciowy, pęcherze, złuszczanie się skóry. Pacjenci z chorobą nowotworową - bardzo często: nadwrażliwość; często: nadciśnienie tętnicze, zdarzenia zatorowo-zakrzepowe, w tym zator tętnicy płucnej, wysypka/rumień, obrzęki, ból w miejscu wstrzyknięcia; niezbyt często: drgawki; częstość nieznana: SJS/TEN, rumień wielopostaciowy, pęcherze, złuszczanie się skóry.
Aranesp - interakcje
Wyniki przeprowadzonych dotychczas badań klinicznych nie wskazują na występowanie interakcji darbepoetyny alfa z innymi substancjami. Istnieje jednak ryzyko wystąpienia interakcji z lekami wykazującymi silne powinowactwo do krwinek czerwonych, np. cyklosporyną lub takrolimusem - w przypadku terapii skojarzonej tych leków z darbepoetyną należy monitorować stężenie tych leków we krwi, a w przypadku zwiększenia stężenia hemoglobiny - dostosować ich dawkę.
Aranesp - dawkowanie
Leczenie objawowej niedokrwistości u chorych na przewlekłą niewydolność nerek: lek należy podawać podskórnie lub dożylnie, tak by stężenie Hb nie było większe niż 12 g/dl (7,5 mmol/l). U pacjentów niepoddawanych hemodializoterapii najlepiej jest podawać lek podskórnie, aby uniknąć niepotrzebnych wkłuć do żył obwodowych. Zmienność wartości stężeń hemoglobiny można regulować dostosowując dawkę leku, z uwzględnieniem zakresu docelowych wartości stężenia Hb 10-12 g/dl (6,2-7,5 mmol/l). Należy unikać utrzymywania się przez czas dłuższy stężenia Hb >12 g/dl (7,5 mmol/l). Jeżeli uzyskane zwiększenie stężenia Hb przekracza 2 g/dl (1,25 mmol/l) w ciągu 4 tyg., dawkę należy zmniejszyć o ok. 25%. Jeżeli stężenie hemoglobiny przekracza 12 g/dl (7,5 mmol/l), należy rozważyć zmniejszenie dawki leku. Jeśli stężenie Hb nadal rośnie, dawkę należy zmniejszyć o ok. 25%. Jeżeli po zmniejszeniu dawki leku stężenie Hb wciąż się zwiększa, należy wstrzymać podawanie leku do momentu, gdy stężenie Hb zacznie się obniżać. Wówczas należy wznowić leczenie dawką o ok. 25% mniejszą niż dawka podawana poprzednio. Stężenie Hb należy badać co 1-2 tyg., do chwili osiągnięcia równowagi. Dorośli z przewlekłą niewydolnością nerek. Okres uzyskania poprawy: dawka początkowa wynosi 0,45 µg/kg mc. raz w tyg., dożylnie lub podskórnie. U pacjentów niedializowanych dawka początkowa 0,75 µg/kg mc. może być podana podskórnie jako pojedyncze wstrzyknięcie raz na 2 tyg. Jeżeli uzyskane zwiększenie stężenia Hb jest niewystarczające (<1 g/dl [0,6 mmol/l] w ciągu 4 tyg.), należy zwiększyć dawkę o ok. 25%. Nie należy zwiększać dawki częściej niż raz na 4 tyg. Okres leczenia podtrzymującego: preparat może być podawany jako pojedyncze wstrzyknięcie raz na tydzień lub raz na 2 tyg. Pacjenci dializowani, u których zmieniany jest schemat podawania preparatu z raz w tyg. na raz na 2 tyg. powinni otrzymać dawkę początkową równoważną podwójnej dawce podawanej raz na tydzień. U pacjentów niedializowanych, gdy uzyska się docelowe stężenie Hb podając dawkę raz na 2 tyg., lek może być podawany podskórnie raz na miesiąc stosując dawkę początkową równą podwójnej dawce podawanej raz na 2 tyg. Dawkowanie należy dostosowywać tak, aby utrzymać docelowe stężenie Hb. Jeżeli w celu utrzymania stężenia Hb na pożądanym poziomie konieczne jest dostosowanie dawki, zaleca się zmianę dawek o ok. 25%. Zmiany dawek przypadające na okres leczenia podtrzymującego nie powinny następować częściej niż co 2 tyg. Po zmianie drogi podania leku należy podawać tę samą dawkę i monitorować stężenia Hb co 1-2 tyg. tak, by możliwe było odpowiednie dostosowanie dawek i utrzymanie stężenia Hb na pożądanym poziomie. Badania kliniczne wskazują, że leczenie za pomocą r-HuEPO stosowanej 1, 2 lub 3 razy w tyg. można zastąpić leczeniem za pomocą darbepoetyny alfa podawanej raz w tyg. lub raz na 2 tyg. Początkową tygodniową dawkę darbepoetyny alfa (µg/tydzień) można ustalić, dzieląc całkowitą tygodniową dawkę r-HuEPO (j.m./tydzień) przez 200. Początkową dawkę darbepoetyny alfa podawaną raz na 2 tyg. (µg/2 tyg.) można ustalić, dzieląc całkowitą połączoną 2-tygodniową dawkę r-HuEPO przez 200. Po zastąpieniu leczenia r-HuEPO leczeniem darbepoetyną alfa należy zachować drogę podania leku i monitorować stężenie hemoglobiny w odstępach 1-2 tyg. Dzieci z przewlekłą niewydolnością nerek. Okres uzyskania poprawy: w przypadku pacjentów w wieku ≥ 1. r.ż., dawka początkowa podawana raz w tygodniu w jednorazowym wstrzyknięciu podskórnym lub dożylnym wynosi 0,45 μg/kg mc. Można również, u pacjentów niedializowanych, dawkę początkową w wysokości 0,75 μg/kg mc. podać w jednorazowym wstrzyknięciu podskórnym raz na dwa tygodnie. Jeśli nie uzyska się zadowalającego zwiększenia stężenia hemoglobiny (poniżej 1 g/dl (0,6 mmol/l) w ciągu 4 tygodni), dawkę należy zwiększyć o około 25%. Nie należy zwiększać dawki częściej niż raz na 4 tygodnie. Jeśli w ciągu 4 tygodni nastąpiło zwiększenie stężenia hemoglobiny o więcej niż 2 g/dl (1,25 mmol/l), należy zmniejszyć dawkę o około 25% w zależności od tempa zwiększania stężenia hemoglobiny. Jeśli stężenie hemoglobiny jest większe niż 12 g/dl (7,5 mmol/l), należy rozważyć zmniejszenie dawki leku. Jeśli stężenie hemoglobiny nadal rośnie, dawkę należy zmniejszyć o około 25%. Jeżeli po zmniejszeniu dawki leku stężenie hemoglobiny wciąż się zwiększa, należy wstrzymać podawanie leku do momentu, gdy stężenie hemoglobiny zacznie się obniżać. Wówczas należy wznowić leczenie dawką o około 25% mniejszą niż dawka podawana poprzednio. Okres leczenia podtrzymującego: pacjentom w wieku ≥ 1. roku życia w okresie leczenia podtrzymującego można dalej podawać preparat w jednorazowych wstrzyknięciach raz w tygodniu lub raz na 2 tyg. Aby utrzymać stężenie hemoglobiny, pacjenci w wieku < 6 lat mogą potrzebować większych dawek, niż pacjenci powyżej tego wieku. W przypadku zmiany u pacjentów dializowanych schematu dawkowania raz w tygodniu na schemat dawkowania raz na dwa tygodnie należy początkowo podać podwójną dawkę produktu w stosunku do dawki podawanej raz w tygodniu. W przypadku pacjentów w wieku ≥ 11 lat niedializowanych, przyjmujących lek raz na 2 tyg. i po uzyskaniu docelowego stężenia hemoglobiny, produkt można podawać podskórnie raz w miesiącu, przy czym dawka początkowa powinna być dwukrotnie większa niż dawka podawana wcześniej raz na 2 tyg. Dane z badań klinicznych z udziałem dzieci wykazały, że pacjentów otrzymujących r-HuEPO 2-3 razy w tyg. można przestawić na leczenie lekiem podawanym raz w tyg., a pacjentów otrzymujących r-HuEPO raz w tyg. można przestawić na leczenie lekiem dawkowanym raz na 2 tyg. Początkową dawkę leku podawanego u dzieci raz w tyg. lub raz na 2 tyg. (µg/tydzień) można określić, dzieląc całkowitą dawkę tygodniową r-HuEPO (j.m./tydzień) przez 240. Ze względu na indywidualną zmienność należy się spodziewać, że u poszczególnych pacjentów konieczne będzie zwiększanie dawki do uzyskania optymalnej dawki terapeutycznej. W przypadku zastąpienia r-HuEPO lekiem należy co tydzień lub raz na 2 tyg. monitorować stężenie Hb, a lek podawać tą samą drogą. W razie potrzeby dawkę należy zwiększać tak, by utrzymać docelowe stężenie Hb. Jeśli konieczne jest dostosowywanie dawki leku, zaleca się zwiększanie/zmniejszanie dawki o ok. 25%. W okresie leczenia podtrzymującego nie należy zmieniać dawki produktu częściej niż raz na 2 tyg. W przypadku zmiany drogi podania produktu dawka powinna być taka sama, należy jednak monitorować stężenie Hb co 1-2 tyg. Leczenie objawowej niedokrwistości wywołanej chemioterapią u pacjentów z chorobą nowotworową: w celu uzyskania podwyższenia stężenia Hb do wartości nie większej niż 12 g/dl (7,5 mmol/l) pacjentom z niedokrwistością (np. ze stężeniem hemoglobiny ≤10 g/dl (6,2 mmol/l)) lek należy podawać drogą podskórną. Zmienność wartości stężeń Hb można regulować dostosowując dawkę leku, z uwzględnieniem zakresu wartości docelowych stężenia Hb 10-12 g/dl (6,2-7,5 mmol/l). Należy unikać utrzymywania się przez czas dłuższy stężenia Hb >12 g/dl (7,5 mmol/l). Zaleca się stosowanie dawki początkowej wynoszącej 6,75 µg/kg mc., podawanej raz na 3 tyg. lub 2,25 µg/kg mc. raz na tydzień. Jeśli odpowiedź kliniczna pacjenta jest niewystarczająca po 9 tyg., dalsze leczenie może okazać się nieskuteczne. Leczenie preparatem należy przerwać około 4 tyg. po zakończeniu chemioterapii. Jeśli cel leczenia danego pacjenta został osiągnięty, dawkę należy zmniejszyć o 25-50% tak, by mieć pewność, że aby utrzymać stężenie Hb pozwalające opanować objawy niedokrwistości, lek jest podawany w najmniejszej zatwierdzonej dawce. Należy uwzględnić właściwe dostosowanie dawki w zakresie od 500 µg, przez 300 µg do 150 µg. Pacjentów należy ściśle obserwować i jeśli stężenie Hb zwiększy się >12 g/dl (7,5 mmol/l), dawkę powinno się zmniejszyć o ok. 25-50%. W przypadku, gdy stężenie Hb zwiększy się > 13 g/dl (8,1 mmol/l), należy na pewien czas wstrzymać leczenie. Leczenie należy wznowić po obniżeniu stężenia Hb co najmniej do wartości 12 g/dl (7,5 mmol/l), podając lek w dawce o 25% niższej niż poprzednio. Jeśli stężenie Hb zwiększy się o więcej niż 2 g/dl (1,25 mmol/l) w ciągu 4 tyg., dawkę należy zmniejszyć o 25-50%.
Aranesp - uwagi
Preparat należy przechowywać w temp. 2-8st.C (w lodówce); nie zamrażać. W warunkach leczenia ambulatoryjnego po wyjęciu z lodówki preparat może być jednokrotnie przechowywany przez nie dłużej niż 7 dni w temp. pokojowej (do 25st.C).
