Avonex - skład
1 amp-strzyk. lub 1 wstrzyk. półautomatyczny zawiera 30 µg (6 mln j.m.) interferonu beta-1a.
Reklama
Avonex - działanie
Interferony są cytokinami, które pośredniczą w aktywności przeciwwirusowej, przeciwproliferacyjnej i immunomodulacyjnej. Lek wywiera działanie biologiczne poprzez wiązanie się ze specyficznymi receptorami na powierzchni komórek ludzkich. Wiązanie to zapoczątkowuje złożoną kaskadę reakcji wewnątrzkomórkowych, które prowadzą do ekspresji licznych indukowanych interferonem produktów i markerów genowych, jak: MHC Klasy I, białko Mx, syntetaza 2`/5`-oligoadenylowana, ß2-mikroglobulina i neopteryna. Dokładny mechanizm działania leku w stwardnieniu rozsianym nie jest poznany. Biodostępność leku podanego domięśniowo wynosi ok. 40%. Najsilniejsze działanie występuje po 5-15 h. T0,5 wynosi 10 h.
Reklama
Avonex - wskazania
Leczenie pacjentów ze zdiagnozowaną nawracającą postacią stwardnienia rozsianego (SR) określonego w badaniach klinicznych jako 2 lub więcej zaostrzeń choroby (nawrotów) w czasie ostatnich trzech lat bez oznak postępu choroby między nawrotami (lek spowalnia postęp niesprawności i zmniejsza częstość nawrotów) oraz pacjentów, u których wystąpił pojedynczy przypadek demielinizacji z czynnym procesem zapalnym, którego ciężkość kwalifikuje do leczenia podawanymi dożylnie kortykosteroidami, jeśli alternatywna diagnoza została wykluczona i istnieje duże ryzyko rozwoju klinicznie zdefiniowanego stwardnienia rozsianego. Lek należy odstawić u pacjentów, u których rozwinie się postępujące SR.
Reklama
Avonex - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na naturalny lub rekombinowany interferon beta lub substancje pomocnicze. Ciężka depresja i (lub) myśli samobójcze.
Reklama
Avonex - ostrzeżenia
Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów: z zaburzeniami depresyjnymi występującymi w przeszłości lub obecnie, szczególnie z myślami samobójczymi w wywiadzie (pacjentów tych należy ściśle monitorować podczas terapii i odpowiednio leczyć; należy rozważyć przerwanie leczenia interferonem beta; pacjentów należy poinformować o konieczności natychmiastowego zgłoszenia lekarzowi objawów depresji i (lub) myśli samobójczych); z napadami drgawkowymi w wywiadzie, leczonych lekami przeciwpadaczkowymi, zwłaszcza jeśli padaczka nie jest właściwie kontrolowana przez stosowanie leków przeciwpadaczkowych; z ciężką niewydolnością nerek; z ciężką niewydolnością wątroby lub u osób stosujących leki o działaniu hepatotoksycznym; z ciężkim zahamowaniem czynności szpiku; z chorobami serca, np. dławicą piersiową, zastoinową niewydolnością serca, arytmią (objawy grypopodobne związane z leczeniem interferonem beta mogą pogorszyć stan zdrowia pacjentów z chorobami serca). W trakcie leczenia, oprócz rutynowych badań wymaganych do monitorowania pacjentów ze stwardnieniem rozsianym, zalecane jest oznaczanie liczby leukocytów wraz z rozmazem, liczby płytek krwi oraz wykonanie badań biochemicznych krwi, w tym badania czynności wątroby. Należy obserwować pacjentów pod kątem objawów uszkodzenia wątroby. Pacjenci z zahamowaniem czynności szpiku mogą wymagać wzmożonej kontroli pełnej krwi obwodowej z różnicowym rozpoznaniem płytek krwi. W przypadku rozpoznania mikroangiopatii zakrzepowej (TMA) konieczne jest bezzwłoczne rozpoczęcie leczenia (w tym rozważenie wymiany osocza) i zalecane jest natychmiastowe przerwanie stosowania interferonu beta. Objawy kliniczne TMA obejmują: trombocytopenię, nowo rozpoznane nadciśnienie, gorączkę, objawy z OUN (np. splątanie i niedowład) oraz zaburzenie czynności nerek. W razie stwierdzenia objawów klinicznych TMA, należy wykonać badanie liczby płytek krwi, stężenia dehydrogenazy mleczanowej we krwi oraz badanie czynności nerek; należy także wykonać rozmaz krwi pod kątem obecności fragmentów erytrocytów. Ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu nerczycowego zaleca się okresowe monitorowanie pod kątem wczesnych objawów podmiotowych lub przedmiotowych, takich jak obrzęk, białkomocz czy zaburzona czynność nerek, zwłaszcza u pacjentów z wysokim ryzykiem wystąpienia choroby nerek. Konieczne jest szybkie podjęcie leczenia zespołu nerczycowego. Rozważyć należy przerwanie podawania interferonu beta-1a. Podczas leczenia mogą zostać wytworzone przeciwciała neutralizujące interferon beta-1a, których obecność może być związana ze zmniejszeniem skuteczności leku. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci <16 lat (istnieją jedynie ograniczone dane dotyczące młodzieży w wieku 12-16 lat, jednak brak zaleceń dotyczących dawkowania).
Reklama
Avonex - ciąża
Jeśli jest to klinicznie uzasadnione, można rozważyć stosowanie preparatu w okresie ciąży. Dane z badań rejestracyjnych oraz zgłoszenia po wprowadzeniu do obrotu obejmujące dużą liczbę (ponad 1000 kobiet w ciąży) zastosowań preparatu wskazują na brak zwiększonego ryzyka poważnych wad wrodzonych po ekspozycji na interferon beta przed zapłodnieniem oraz w I trymestrze ciąży. Niemniej jednak nie można było dokładnie określić czasu trwania ekspozycji w I trymestrze, ponieważ dane były gromadzone w okresie, gdy stosowanie interferonu beta w czasie ciąży było przeciwwskazane i leczenie prawdopodobnie było przerywane po stwierdzeniu i/lub potwierdzeniu ciąży. Istnieją bardzo ograniczone dane dotyczące ekspozycji w II i III trymestrze ciąży. Wyniki badań na zwierzętach wskazują na możliwe zwiększone ryzyko wystąpienia samoistnego poronienia. Na podstawie aktualnie dostępnych danych nie można odpowiednio ocenić ryzyka samoistnego poronienia u kobiet w ciąży narażonych na interferon beta, ale zebrane dotychczas dane nie wskazują na zwiększone zagrożenie. Preparat może być stosowany podczas karmienia piersią. Dostępne ograniczone informacje na temat przenikania interferonu beta-1a do mleka ludzkiego w połączeniu z fizjologiczno-chemiczną charakterystyką interferonu beta sugerują, że stężenia interferonu beta-1a przenikającego do mleka ludzkiego będą minimalne; nie przewiduje się szkodliwego wpływu na organizm noworodków/dzieci karmionych piersią. W badaniach na zwierzętach, po podaniu bardzo dużych dawek wykazano brak jajeczkowania oraz poronienia.
Reklama
Avonex - efekty uboczne
Bardzo często: ból głowy, objawy grypopodobne, gorączka, dreszcze, nadmierna potliwość. Często: zmniejszenie liczby limfocytów, zmniejszenie liczby białych krwinek, zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych, zmniejszenie hematokrytu, hiperkaliemia, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi, spastyczność mięśni, niedoczulica, wyciek wodnisty z nosa, wymioty, biegunka, nudności, wysypka, nasilone pocenie się, stłuczenia, kurcz mięśni, ból karku, ból mięśni, ból stawów, ból kończyn, ból pleców, sztywność mięśni, sztywność mięśniowo-szkieletowa, brak łaknienia, nagłe zaczerwienienie, reakcje w miejscu wstrzyknięcia (ból, rumień, siniak), osłabienie, ból, zmęczenie, złe samopoczucie, nocne pocenie się, depresja, bezsenność. Niezbyt często: zmniejszenie liczby płytek krwi, łysienie, uczucie pieczenia w miejscu wstrzyknięcia, krwotok maciczny, krwotok miesiączkowy. Rzadko: duszność, zespół nerczycowy, stwardnienie kłębuszków nerkowych. Częstość nieznana: zmniejszenie masy ciała, zwiększenie masy ciała, nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby, kardiomiopatia, zastoinowa niewydolność serca, kołatanie serca, arytmia, tachykardia, pancytopenia, trombocytopenia, objawy neurologiczne, omdlenie, wzmożone napięcie, zawroty głowy, parestezje, drgawki, migrena, tętnicze nadciśnienie płucne, obrzęk naczynioruchowy, świąd, wysypka pęcherzykowa, pokrzywka, nasilenie łuszczycy, układowy toczeń rumieniowaty, osłabienie mięśni, zapalenie stawów, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, reakcje w miejscu wstrzyknięcia (ropień, odczyn, zapalenie, zapalenie tkanki łącznej, martwica, krwawienie), rozszerzenie naczyń, reakcja anafilaktyczna, wstrząs anafilaktyczny, reakcje nadwrażliwości (obrzęk naczynioruchowy, duszność, pokrzywka, wysypka, wysypka ze świądem), niewydolność wątroby, zapalenie wątroby, autoimmunologiczne zapalenie wątroby, próby samobójcze, psychozy, niepokój, splątanie, niestabilność emocjonalna. Po wstrzyknięciu leku może wystąpić omdlenie (zazwyczaj jest to pojedynczy przypadek, który występuje na początku leczenia i nie powtarza się podczas następnych wstrzyknięć) oraz przejściowe objawy neurologiczne przypominające objawy nasilenia SR. W każdym momencie leczenia może wystąpić przejściowe wzmożenie napięcia mięśniowego i (lub) ciężkie osłabienie mięśniowe uniemożliwiające wykonywanie ruchów dowolnych. Objawy te występują w ograniczonym czasie trwania w zależności od kolejnych wstrzyknięć i mogą powtarzać się po kolejnych wstrzyknięciach. W niektórych przypadkach objawy te są związane z występowaniem objawów grypopodobnych. Podczas leczenia interferonem beta zgłaszano przypadki zespołu nerczycowego wywołanego przez różne rodzaje nefropatii, w tym ogniskowe segmentalne stwardnienie kłębuszków nerkowych z zapadnięciem pętli włośniczkowych (FSGS), zmianę minimalną (MCD), błoniasto-rozplemowe kłębuszkowe zapalenie nerek (MPGN) i mezangialne kłębuszkowe zapalenie nerek (MGN). Zgłaszano przypadki mikroangiopatii zakrzepowej (TMA), w tym przypadki śmiertelne; w większości przypadków TMA występowała pod postacią zakrzepowej plamicy małopłytkowej lub hemolitycznego zespołu mocznicowego. Zarówno TMA jak i zespół nerczycowy mogą występować po kilku tygodniach, a nawet kilku latach od rozpoczęcia leczenia interferonem beta. Ograniczone dane sugerują, że profil bezpieczeństwa u nastolatków w wieku 12-16 lat, przyjmujących lek w dawce 30 µg domięśniowo raz w tyg. jest zbliżony do obserwowanego u dorosłych.
Avonex - interakcje
Interferon zmniejsza aktywność enzymów wątrobowych zależnych od cytochromu P-450 (należy zachować ostrożność przy stosowaniu z lekami o wąskim współczynniku terapeutycznym i klirensie, który w dużym stopniu zależny jest od cytochromu P-450, np. leki przeciwpadaczkowe, niektóre leki przeciwdepresyjne). Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji leku z kortykosteroidami lub ACTH, jednak badania kliniczne wskazują, że pacjenci ze stwardnieniem rozsianym mogą otrzymywać interferon beta-1a i kortykosteroidy lub ACTH podczas nawrotów choroby.
Avonex - dawkowanie
Domięśniowo. Leczenie preparatem należy rozpocząć pod kontrolą lekarza mającego doświadczenie w leczeniu stwardnienia rozsianego. Dorośli: 30 µg raz w tyg. Aby zmniejszyć częstość występowania i nasilenie objawów grypopodobnych, leczenie można rozpocząć od dostosowywania dawki. Jeżeli stosuje się amp.-strzyk., leczenie należy rozpocząć od 1/4 pełnej dawki, zwiększając ją w odstępach tygodniowych do osiągnięcia pełnej dawki (30 µg na tydzień) w 4. tyg. Innym sposobem dostosowania dawki jest rozpoczęcie leczenia od dawki odpowiadającej w przybliżeniu 1/2 pełnej dawki podawanej raz w tyg. przed zwiększeniem jej do pełnej dawki. Aby uzyskać odpowiednią skuteczność, po początkowym okresie dostosowywania należy osiągnąć i utrzymywać dawkę 30 µg, podawaną raz w tyg. Po osiągnięciu pełnej dawki, pacjenci mogą zacząć stosować wstrzykiwacz. Jednorazowy zestaw do dostosowywania dawki AVOSTARTCLIP jest przeznaczony do użycia wyłącznie z amp.-strzyk. (za pomocą tego zestawu dawkę można zwiększać o 1/4 lub 1/2 pełnej dawki). Każdy zestaw może być użyty jeden raz, a następnie powinien zostać zutylizowany wraz z pozostałym w strzykawce produktem AVONEX. Nie stwierdzono dodatkowych korzyści po zastosowaniu dawki 60 µg podawanej raz w tyg. Przed wstrzyknięciem oraz 24 h po każdym wstrzyknięciu zalecane jest podawanie leku przeciwbólowego o działaniu przeciwgorączkowym, aby złagodzić objawy grypopodobne związane ze stosowaniem interferonu beta-1a (objawy te występują zwykle przez klika pierwszych miesięcy leczenia). W chwili obecnej nie wiadomo jak długo należy leczyć pacjentów. Należy dokonać klinicznej oceny stanu pacjenta po upływie 2 lat od rozpoczęcia leczenia. Leczenie powinno się przerwać, jeśli u pacjenta rozwinie się postępujący proces przewlekłego SR. Sposób podania. Zalecanym miejscem do wykonania domięśniowego wstrzyknięcia za pomocą wstrzykiwacza jest górna, zewnętrzna część uda. Miejsce wstrzyknięcia należy zmieniać co tydzień.
Avonex - uwagi
Działania niepożądane ze strony OUN, obserwowane w trakcie przyjmowania interferonu beta-1a, mogą w niewielkim stopniu wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.
