Bendamustine Accord - skład
1 fiolka zawiera 25 mg lub 100 mg chlorowodorku bendamustyny (po rekonstytucji 1 ml koncentratu roztworu do infuzji zawiera 2,5 mg chlorowodorku bendamustyny).
Reklama
Bendamustine Accord - działanie
Cytostatyk z grupy związków alkilujących. Tworzy wiązania krzyżowe pojedynczej i podwójnej nici DNA w drodze alkilacji, w wyniku czego dochodzi do zaburzenia czynności macierzy DNA, syntezy i naprawy DNA. Chlorowodorek bendamustyny charakteryzował się (w badaniach na liniach ludzkich komórek nowotworowych) odmiennym działaniem od działania innych leków alkilujących. Nie stwierdzono oporności krzyżowej lub stwierdzano jedynie niewielką oporność krzyżową na bendamustynę w ludzkich liniach komórek nowotworowych wykazujących różne mechanizmy oporności, co najmniej częściowo z powodu względnie długotrwałej interakcji z DNA. Ponadto, w badaniach klinicznych wykazano, że nie istnieje pełna oporność krzyżowa pomiędzy bendamustyną a antracykiinami, związkami alkilującymi lub rytuksymabem. T0,5 leku po 30 min wlewu dożylnego dawki 120 mg/m2 pc. wynosi 28,2 min. Lek w ponad 95% wiąże się z białkami osocza. Bendamustyna jest metabolizowana w wątrobie z udziałem CYP1A2. Inna, ważna droga metabolizmu leku obejmuje sprzęganie z glutationem. Około 20% dawki leku jest wydalane z moczem w ciągu 24 h. Eliminacji z żółcią podlegają przede wszystkim spolaryzowane metabolity.
Reklama
Bendamustine Accord - wskazania
Leczenie pierwszego rzutu przewlekłej białaczki limfocytowej (stadium choroby B lub C wg klasyfikacji Bineta) u chorych, u których nie jest zalecane stosowanie schematów chemioterapii zawierających fludarabinę. Chłoniaki nieziarnicze o powolnym przebiegu - w monoterapii u chorych z progresją w trakcie lub przed upływem 6 miesięcy od zakończenia leczenia rytuksymabem lub schematami zawierającymi rytuksymab. Szpiczak mnogi (stadium II z progresja lub stadium III wg klasyfikacji Durie-Salmona) - leczenie pierwszego rzutu w skojarzeniu z prednizonem, u chorych powyżej 65. roku życia, niekwalifikujących się do zabiegu autologicznego przeszczepiania komórek macierzystych szpiku, u których obecność istotnej klinicznie neuropatii w czasie rozpoznania uniemożliwia leczenie schematami zawierającymi talidomid lub bortezomib.
Reklama
Bendamustine Accord - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność wątroby (stężenie bilirubiny we krwi >3 mg/dl). Żółtaczka. Ciężkie upośledzenie czynności szpiku kostnego i głębokie zmiany morfologii krwi (zmniejszenie liczby leukocytów <3000/µl i (lub) liczby płytek krwi <75 000/µl). Poważny zabieg chirurgiczny wykonany w okresie krótszym niż 30 dni przed rozpoczęciem leczenia. Zakażenia, zwłaszcza przebiegające z leukocytopenią. Szczepienie przeciw żółtej febrze. Okres karmienia piersią.
Reklama
Bendamustine Accord - ostrzeżenia
W przypadku wystąpienia mielosupresji wywołanej leczeniem należy przynajmniej raz w tygodniu kontrolować liczbę leukocytów i pytek krwi, stężenie hemoglobiny oraz liczbę neutrofili. Zalecana liczba leukocytów i pytek krwi przed rozpoczęciem kolejnego cyklu terapii to odpowiednio >4000/µl i >100 000/µl. U pacjentów przyjmujących chlorowodorek bendamustyny występowały ciężkie i kończące się zgonem zakażenia, w tym zakażenia oportunistyczne, takie jak zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci (PJP), zakażenie wirusem ospy wietrznej i półpaśca (VZV) oraz zakażenie wirusem cytomegalii (CMV). Pacjenci z neutropenią i (lub) limfopenią, poddani leczeniu chlorowodorkiem bendamustyny, są bardziej podatni na zakażenia. W trakcie leczenia bendamustyną należy obserwować, czy u pacjenta nie występują przedmiotowe lub podmiotowe objawy ze strony układu oddechowego. Należy pouczyć pacjenta o konieczności niezwłocznego zgłaszania nowych objawów zakażenia, w tym gorączki lub objawów ze strony układu oddechowego. Leczenie chlorowodorkiem bendamustyny może powodować przedłużoną limfopenię (<600 komórek/µl) oraz zmniejszenie liczby (<200 komórek/µl) limfocytów T CD4+ (limfocyty Th) utrzymujące się przez co najmniej 7-9 mies. po zakończeniu leczenia, szczególnie w przypadku, gdy bendamustyna jest podawana razem z rytuksymabem. Pacjenci z limfopenią i zmniejszoną liczbą limfocytów T CD4+ po leczeniu chlorowodorkiem bendamustyny są bardziej podatni na zakażenia oportunistyczne. Po wdrożeniu leczenia chlorowodorkiem bendamustyny u pacjentów, będących nosicielami wirusa przewlekłego zapalenia wątroby typu B, następowała reaktywacja tego zakażenia, co w niektórych przypadkach powodowało ostrą niewydolność wątroby lub zgon. Przed rozpoczęciem leczenia chlorowodorkiem bendamustyny należy zbadać, czy u pacjenta nie występuje zakażenie HBV. Jeśli przed rozpoczęciem lub w trakcie leczenia bendamustyną wykryto u pacjenta zakażenie HBV (w tym czynną postać choroby), należy skonsultować się z hepatologiem i specjalistą w leczeniu zakażenia WZW typu B. Nosicieli HBV, u których konieczne jest leczenie chlorowodorkiem bendamustyny, należy przez cały okres leczenia oraz kilka miesięcy po jego zakończeniu uważnie obserwować w celu wykrycia przedmiotowych i podmiotowych objawów czynnego zakażenia WZW typu B. Jeśli wystąpią odczyny skórne, to mogą nasilać się w trakcie dalszego leczenia. Jeśli reakcje skórne będą nasilać się, leczenie należy wstrzymać lub przerwać. W przypadku wystąpienia ciężkich reakcji skórnych o prawdopodobnym związku z podaniem chlorowodorku bendamustyny, leczenie należy przerwać. Zgłaszano ciężkie przypadki zawału mięśnia sercowego i niewydolności serca podczas leczenia bendamustyną. Należy ściśle obserwować pacjentów ze współistniejącą chorobą serca w wywiadzie. W trakcie leczenia chlorowodorkiem bendamustyny należy dokładnie monitorować stężenie potasu we krwi i stosować suplementację potasu, gdy jego stężenie zmniejszy się poniżej 3,5 mEq/l. Należy wykonać badanie EKG. Można podawać leki przeciwwymiotne do objawowego leczenia nudności i wymiotów. Ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu rozpadu guza (TLS) przed rozpoczęciem leczenia należy rozważyć środki zapobiegawcze, takie jak odpowiednie nawodnienie, dokładne monitorowanie parametrów biochemicznych krwi, szczególnie stężenia potasu oraz kwasu moczowego; przed rozpoczęciem leczenia można także rozważyć podanie leków zmniejszających stężenie kwasu moczowego (allopurynol i razburykaza). Odnotowano kilka przypadków zespołu Stevensa-Johnsona oraz toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka podczas jednoczesnego stosowania bendamustyny i allopurynolu. Po pierwszym cyklu leczenia należy zapytać pacjenta o objawy sugerujące wystąpienie reakcji związanych z podaniem leku. U pacjentów, u których obserwowano odczyny związane z wlewem w trakcie poprzednich cykli, należy rozważyć zastosowanie leków przeciwhistaminowych, przeciwgorączkowych oraz glikokortykosteroidów, w celu zapobieżenia wystąpienia ciężkich reakcji podczas wykonywania wlewu w kolejnych cyklach leczenia. U pacjentów, u których wystąpiły reakcje alergiczne 3. stopnia lub cięższe, zazwyczaj nie kontynuuje się leczenia. Jeśli dojdzie do pozanaczyniowego podania leku, należy natychmiast przerwać wlew i po krótkiej aspiracji usunąć igłę. Następnie schłodzić okolicę, w której doszło do wynaczynienia leku. Zalecane jest także uniesienie kończyny górnej. Dodatkowe zastosowanie leczenia, np. podanie glikokortykosteroidów, nie przynosi jednoznacznych korzyści.
Reklama
Bendamustine Accord - ciąża
Nie stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne (bendamustyna wykazuje działanie embrio-/fetoletalne, teratogenne i genotoksyczne). Jeżeli podczas leczenia pacjentka zajdzie w ciążę, należy jej zalecić konsultację genetyczną. Kobiety w wieku rozrodczym powinni stosować skuteczną antykoncepcję przed oraz w trakcie leczenia bendamustyną. Mężczyźni leczeni bendamustyną powinni unikać poczęcia dziecka w trakcie terapii oraz przez 6 mies. po zakończeniu leczenia. Leczenie bendamustyną może spowodować bezpłodność - przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować pacjenta o możliwości konserwacji nasienia. Lek jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.
Reklama
Bendamustine Accord - efekty uboczne
Bardzo często: zakażenia, zakażenia oportunistyczne (w tym wirusem półpaśca, wirusem cytomegalii, wirusem zapalenia wątroby typu B), leukopenia, trombocytopenia, limfopenia, ból głowy, nudności, wymioty, zapalenie błon śluzowych, osłabienie, gorączka, małe stężenie hemoglobiny we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi. Często: zespół rozpadu guza, krwotok, niedokrwistość, neutropenia, reakcje nadwrażliwości, bezsenność, zawroty głowy, zaburzenia czynności serca (palpitacje, dławica piersiowa, zaburzenia rytmu), niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia czynności płuc, biegunka, zaparcia, zapalenie jamy ustnej, łysienie, zaburzenia skórne, pokrzywka, zanik miesiączki, ból, dreszcze, odwodnienie, jadłowstręt, zwiększenie aktywności AspAT, AlAT, fosfatazy zasadowej, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, hipokaliemia. Niezbyt często: zapalenie płuc wywołane Pneumocystis jiroveci, zespół mielodysplastyczny, ostra białaczka szpikowa, pancytopenia, wysięk do osierdzia, zawał serca, niewydolność serca. Rzadko: posocznica, niewydolność szpiku kostnego, reakcja anafilaktyczna, reakcja rzekomoanafilaktyczna, senność, bezgłos, ostra niewydolność krążenia, rumień, zapalenie skóry, świąd, wysypka plamisto-grudkowa, nadmierna potliwość. Bardzo rzadko: pierwotne atypowe zapalenie płuc, hemoliza, wstrząs anafilaktyczny, zaburzenia smaku, parestezja, obwodowa neuropatia czuciowa, zespół antycholinergiczny, zaburzenia neurologiczne, ataksja, zapalenie mózgu, tachykardia, zapalenie żył, włóknienie płuc, krwotoczne zapalenie przełyku, krwawienie z przewodu pokarmowego, bezpłodność, niewydolność wielonarządowa. Częstość nieznana: migotanie przedsionków, zapalenie płuc, krwotok do pęcherzyków płucnych, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, osutka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS), niewydolność nerek, niewydolność wątroby. Wskaźnik CD4/CD8 może być zmniejszony. Obserwowano zmniejszenie liczby limfocytów. U pacjentów z immunosupresją ryzyko zakażenia (np. wirusem półpaśca) może być zwiększone. Istnieją pojedyncze doniesienia o wystąpieniu martwicy po przypadkowym podaniu pozanaczyniowym, martwicy toksyczno-rozpływnej naskórka, zespołu lizy guza i anafilaksji. Istnieją doniesienia o rozwoju wtórnych nowotworów, m.in. zespołu mielodysplastycznego, chorób mieloproliferacyjnych, ostrej białaczki szpikowej oraz raka odoskrzelowego. Do rozwoju wtórnego nowotworu może dojść nawet kilka lat po zakończeniu chemioterapii.
Bendamustine Accord - interakcje
Podawanie bendamustyny jednocześnie z inną chemioterapią może nasilać mielosupresję. Stosowanie z cyklosporyną lub takrolimusem może spowodować nadmierne działanie immunosupresyjne obarczone ryzykiem wystąpienia zespołu limfoproliferacyjnego. Leki cytostatyczne zmniejszają zdolność wytwarzania przeciwciał po podaniu szczepionek zawierających żywy materiał wirusowy, zwiększając ryzyko zakażeń prowadzących do śmierci; ryzyko jest większe u pacjentów z immunosupresją z powodu choroby podstawowej. Podczas leczenia bendamustyną nie należy stosować szczepionki przeciwko żółtej febrze. Bendamustyna jest metabolizowana z udziałem CYP1A2, istnieje zatem możliwość interakcji z inhibitorami CYP1A2, takimi jak: fluwoksamina, cyprofloksacyna, acyklowir i cymetydyna.
Bendamustine Accord - dawkowanie
Dożylnie. Przewlekła białaczka limfocytowa (monoterapia): 100 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia; co 4 tyg. Chłoniaki nieziarnicze o powolnym przebiegu oporne na rytuksymab (monoterapia): 120 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia; co 3 tyg. Szpiczak mnogi: 120-150 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia, prednizon w dawce 60 mg/m2 pc. podawany dożylnie lub doustnie w dniach od 1. do 4.; co 4 tyg. Leczenia nie należy rozpoczynać, jeśli liczba leukocytów i (lub) płytek krwi jest mniejsza niż, odpowiednio 3000/µl lub 75 000/µl. Leczenie należy przerwać lub odroczyć, jeżeli liczba leukocytów i (lub) płytek krwi zmniejszy się odpowiednio <3000/µl lub <75 000/µI. Leczenie można wznowić, gdy liczba leukocytów zwiększy się >4000/µl, a płytek krwi >100 000/µl. Najmniejszą liczbę leukocytów i płytek krwi obserwuje się po 14-20 dniach leczenia; regeneracja następuje zazwyczaj po 3-5 tyg. W przypadku wystąpienia toksyczności niehematologicznej dawka leku powinna być zmniejszona w oparciu o najwyższy zaobserwowany stopień toksyczności wg klasyfikacji CTC w poprzedzającym cyklu leczenia. W przypadku wystąpienia toksyczności 3. stopnia zalecane jest zmniejszenie dawki o 50%. W przypadku wystąpienia toksyczności 4. stopnia zalecane jest przerwanie leczenia. Jeśli konieczna jest zmiana dawkowania, nawą obliczoną indywidualnie, zredukowaną dawkę należy zastosować zarówno w 1. jak i 2. dniu modyfikowanego cyklu Ieczenia. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z niewydolnością wątroby niewielkiego stopnia (stężenie bilirubiny we krwi <1,2 mg/dl); zmniejszenie dawki o 30% jest zalecane u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny we krwi 1,2 - 3,4 mg/dl); nie ma danych dotyczących stasowania leku u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny we krwi >3,0 mg/dl). Nie jest konieczna zmiana dawkowania leku u pacjentów z klirensem kreatyniny >10 ml/min; doświadczenie dotyczące stosowania leku u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek jest ograniczone. Brak doświadczenia ze stosowaniem leku u dzieci. Nie jest konieczna zmiana dawkowania leku u pacjentów w podeszłym wieku. Sposób podania. Lek podaje się we wlewie dożylnym, trwającym 30-60 min. Proszek przed użyciem należy rozpuścić w wodzie do wstrzykiwań, do uzyskania stężenia bendamustyny wynoszącego 2,5 mg/ml. Przygotowany koncentrat należy następnie dalej rozcieńczać, używając 0,9% roztworu NaCl do infuzji, do uzyskania ostatecznej objętości około 500 ml. Roztwór sporządzony po rozpuszczeniu proszku i rozcieńczeniu wykazuje stabilność przez 3,5 h w temp. 25st.C oraz przez 2 dni w temp. 2-8st.C w polietylenowych workach. Z mikrobiologicznego punktu widzenia powinien zostać zużyty natychmiast.
Bendamustine Accord - uwagi
Należy unikać prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, jeśli w trakcie terapii wystąpią: ataksja, neuropatia obwodowa lub senność.
