Bendamustine Stada - skład
1 fiolka zawiera 25 mg lub 100 mg chlorowodorku bendamustyny (po rekonstytucji 1 ml koncentratu roztworu do infuzji zawiera 2,5 mg chlorowodorku bendamustyny).
Reklama
Bendamustine Stada - działanie
Lek przeciwnowotworowy, cytostatyk alkilujący. Działanie przeciwnowotworowe i cytobójcze chlorowodorku bendamustyny wynika przede wszystkim z tworzenia wiązań krzyżowych między pojedynczą i podwójną nicią DNA w wyniku alkilacji. W związku z tym dochodzi do zaburzenia czynności matrycy DNA, syntezy i naprawy DNA. T0,5 w fazie eliminacji po 30 min wlewu dożylnego dawki 120 mg/m2 pc. wynosił 28,2 min. Ponad 95% substancji występuje w postaci związanej z białkami osocza (przede wszystkim z albuminami). Główną drogą metabolizmu bendamustyny jest hydroliza do monohydroksy- i dihydroksybendamustyny. N-desmetylobendamustyna i gamma-hydroksybendamustyna powstają w wyniku metabolizmu wątrobowego z udziałem CYP1A2. Inna ważna droga metabolizmu bendamustyny obejmuje sprzęganie z glutationem. Ok. 20% podanej dawki było wydalane z moczem w ciągu 24 h. Eliminacji z żółcią podlegają przede wszystkim polarne metabolity.
Reklama
Bendamustine Stada - wskazania
Leczenie pierwszego rzutu przewlekłej białaczki limfocytowej (stadium choroby B lub C wg klasyfikacji Bineta) u chorych, u których nie jest zalecana chemioterapia skojarzona zawierająca fludarabinę. Chłoniaki nieziarnicze o powolnym przebiegu – w monoterapii u chorych z progresją w trakcie lub przed upływem 6 miesięcy od zakończenia leczenia rytuksymabem lub schematem zawierającym rytuksymab. Leczenie pierwszego rzutu w skojarzeniu z prednizonem szpiczaka mnogiego (stadium II z progresją lub stadium III wg klasyfikacji Durie-Salmona) u chorych > 65. rż., niekwalifikujących się do zabiegu autologicznego przeszczepiania komórek macierzystych szpiku, u których obecność istotnej klinicznie neuropatii w czasie rozpoznania uniemożliwia leczenie schematem zawierającym talidomid lub bortezomib.
Reklama
Bendamustine Stada - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność wątroby (stężenie bilirubiny we krwi >3 mg/dl). Żółtaczka. Ciężkie upośledzenie czynności szpiku kostnego i głębokie zmiany morfologii krwi (zmniejszenie liczby leukocytów <3000/µl i (lub) liczby płytek krwi <75 000/µl). Poważny zabieg chirurgiczny wykonany w okresie krótszym niż 30 dni przed rozpoczęciem leczenia. Zakażenia, zwłaszcza przebiegające z leukocytopenią. Szczepienie przeciw żółtej febrze. Okres karmienia piersią.
Reklama
Bendamustine Stada - ostrzeżenia
W przypadku wystąpienia mielosupresji wywołanej leczeniem należy przynajmniej raz w tygodniu kontrolować liczbę leukocytów, płytek krwi, stężenie hemoglobiny oraz liczbę neutrofili. Przed rozpoczęciem kolejnego cyklu terapii zalecane parametry to: liczba leukocytów >4000/μl i liczba płytek krwi >100 000/μl. W trakcie stosowania chlorowodorku bendamustyny wystąpiły ciężkie i śmiertelne zakażenia, w tym zakażenia bakteryjne (sepsa, zapalenie płuc) oraz oportunistyczne, takie jak zapalenie płuc Pneumocystis jirovecii (PJP) wirus ospy wietrznej i półpaśca (VZV) oraz cytomegalii (CMV). Leczenie chlorowodorkiem bendamustyny może powodować przedłużającą się limfopenię (<600/μl) oraz zmniejszenie (<200/μl) liczby limfocytów T CD4+ (limfocyty Th) przez co najmniej 7-9 mies. po zakończeniu leczenia. Limfopenia i zmniejszenie liczby limfocytów T CD4+ są bardziej widoczne, gdy chlorowodorek bendamustyny jest podawany z rytuksymabem. Pacjenci z limfopenią i (lub) zmniejszoną liczbą limfocytów T CD4+, po leczeniu chlorowodorkiem bendamustyny, są bardziej podatni na zakażenia (oportunistyczne). Jeśli u pacjenta występuje mała liczba komórek T CD4+ (<200/μl), należy rozważyć zapobieganie zapaleniu płuc wywołanemu Pneumocystis jirovecii (ang. PJP, Pneumocystis jirovecii pneumonia). Wszyscy pacjenci powinni być monitorowani pod kątem objawów ze strony układu oddechowego w trakcie leczenia. Pacjenci powinni być poinformowani aby zgłaszać niezwłocznie nowe objawy zakażenia, w tym gorączkę lub objawy ze strony układu oddechowego. Jeśli wystąpią objawy zakażeń (oportunistycznych), należy rozważyć przerwanie podawania chlorowodorku bendamustyny. Reaktywacja zapalenia wątroby typu B u pacjentów, którzy są nosicielami tego wirusa nastąpiła u tych pacjentów po otrzymaniu chlorowodorku bendamustyny. W niektórych przypadkach doszło do ostrej niewydolności wątroby lub zgonu. Pacjenci powinni być badani pod kątem zakażenia HBV przed rozpoczęciem leczenia chlorowodorkiem bendamustyny. Jeśli przed rozpoczęciem lub w trakcie leczenia bendamustyną wykryto u pacjenta zakażenie HBV (w tym czynną postać choroby), należy skonsultować się z hepatologiem i specjalistą w leczeniu zakażenia WZW typu B. Nosiciele HBV, którzy wymagają leczenia chlorowodorkiem bendamustyny powinni być ściśle monitorowani pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych czynnego zakażenia HBV w czasie leczenia i przez kilka miesięcy po zakończeniu terapii. Odnotowano występowanie odczynów skórnych, które obejmowały: wysypkę, ciężkie reakcje skórne oraz wykwity pęcherzowe (w tym przypadki zespołu Stevensa-Johnsona (SJS), toksycznej martwicy naskórka (TEN) oraz osutki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS)). Jeśli odczyny skórne będą się nasilać, leczenie chlorowodorkiem bendamustyny należy odroczyć lub przerwać. W trakcie leczenia należy dokładnie monitorować stężenie potasu we krwi u pacjentów z zaburzeniami pracy serca oraz stosować suplementację potasu, gdy stężenie K+ obniży się do <3,5 mEq/l, oraz wykonać kontrolne badanie EKG. Zgłaszano śmiertelne przypadki zawału serca i niewydolności serca podczas leczenia chlorowodorkiem bendamustyny. Pacjentów ze współistniejącą chorobą serca lub przebytymi w przeszłości chorobami serca należy ściśle monitorować. Można stosować środki przeciwwymiotne do objawowego leczenia nudności i wymiotów. Ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu rozpadu guza (TLS) przed rozpoczęciem leczenia należy rozważyć środki zapobiegawcze, takie jak odpowiednie nawodnienie oraz ścisłe monitorowanie parametrów biochemicznych krwi, szczególnie stężenia potasu i kwasu moczowego, oraz zastosowanie środków hipourykemizujących (allopurynolu oraz rasburykazy). Odnotowano kilka przypadków zespołu Stevensa-Johnsona oraz toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka podczas jednoczesnego stosowania bendamustyny i allopurynolu. Po pierwszym cyklu leczenia należy zapytać pacjenta o objawy sugerujące wystąpienie reakcji związanych z wlewem. U pacjentów, u których obserwowano reakcje związane z wlewem w przeszłości, w kolejnych cyklach leczenia należy rozważyć zastosowanie środków zapobiegających wystąpieniu reakcji, takich jak leki przeciwhistaminowe, przeciwgorączkowe i glikokortykosteroidy. Leczenie zwykle nie było kontynuowane u pacjentów, u których wystąpiły w stopniu 3. lub wyższym reakcje typu alergicznego. Pozanaczyniowy wlew leku należy natychmiast przerwać. Po krótkiej aspiracji należy wycofać igłę. Następnie schłodzić okolicę, w której doszło do wynaczynienia leku. Zalecane jest także uniesienie kończyny górnej. Dodatkowe zabiegi lecznicze, np. podanie glikokortykosteroidów, nie przynoszą jednoznacznych korzyści.
Reklama
Bendamustine Stada - ciąża
Leku nie należy stosować w czasie ciąży, jeżeli nie jest to bezwzględnie konieczne (bendamustyna wykazuje działanie embrio-/fetoletalne, teratogenne i genotoksyczne). Matka powinna zostać poinformowana o istnieniu ryzyka dla płodu. Jeśli leczenie preparatem jest bezwzględnie konieczne w czasie ciąży lub gdy pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie stosowania leku, powinna być poinformowana o ryzyku dla nienarodzonego dziecka oraz należy ściśle monitorować jej stan. Należy rozważyć konsultację genetyczną. Kobiety w okresie rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji zarówno przed, jak i w trakcie leczenia bendamustyną. Mężczyznom otrzymującym chlorowodorek bendamustyny zaleca się, aby nie planowali poczęcia dziecka w trakcie leczenia i przez 6 mies. po jego zakończeniu. Pacjenci powinni zwrócić się po poradę na temat możliwości przechowania nasienia przed rozpoczęciem leczenia w związku z możliwością nieodwracalnej niepłodności w wyniku leczenia chlorowodorkiem bendamustyny. Lek jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią. Karmienie piersią musi być przerwane podczas leczenia.
Reklama
Bendamustine Stada - efekty uboczne
Bardzo często: zakażenia, zakażenia oportunistyczne (np. wirusem półpaśca, wirusem cytomegalii, wirusem zapalenia wątroby typu B), leukopenia, niedokrwistość, limfopenia, ból głowy, nudności, wymioty, zapalenie błon śluzowych, zmęczenie, gorączka, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zwiększenie stężenia kreatyniny, zwiększenie stężenia mocznika. Często: zespół rozpadu guza, krwotok, neutropenia, reakcje nadwrażliwości, bezsenność, zawroty głowy, zaburzenia czynności serca takie jak kołatanie, dławica piersiowa, zaburzenia rytmu, niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia czynności płuc, biegunka, zaparcia, zapalenie jamy ustnej, łysienie, zaburzenia skórne, pokrzywka, zanik miesiączki, ból, dreszcze, odwodnienie, brak łaknienia, zwiększenie aktywności AspAT/AlAT, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, zwiększenie stężenia bilirubiny, hipokaliemia. Niezbyt często: zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci, zespół mielodysplastyczny, ostra białaczka limfoblastyczna, pancytopenia, wysięk osierdziowy, zawał serca, niewydolność serca. Rzadko: posocznica, niewydolność szpiku kostnego, reakcja anafilaktyczna, reakcja anafilaktoidalna, senność, bezgłos, ostra niewydolność krążenia, rumień, zapalenie skóry, świąd, wysypka plamisto-grudkowa, nadmierna potliwość. Bardzo rzadko: pierwotne atypowe zapalenie płuc, hemoliza, wstrząs anafilaktyczny, zaburzenia smaku, parestezje, obwodowa neuropatia czuciowa, zespół antycholinergiczny, zaburzenia neurologiczne, ataksja, zapalenie mózgu, tachykardia, zapalenie żył, zwłóknienie płuc, krwotoczne zapalenie przełyku, krwawienie z przewodu pokarmowego, niepłodność, niewydolność wielonarządowa. Częstość nieznana: migotanie przedsionków, zapalenie płuc, krwotok pęcherzykowy płucny, niewydolność wątroby, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna martwica naskórka (TEN), osutka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS), niewydolność nerek. Wskaźnik CD4/CD8 może być zmniejszony. Obserwowano zmniejszenie liczby limfocytów. U pacjentów z immunosupresją ryzyko zakażenia (np. wirusem półpaśca, CMV, PJP) może być zwiększone. Istnieją pojedyncze doniesienia o wystąpieniu martwicy po przypadkowym podaniu pozanaczyniowym, a także zespołu rozpadu guza oraz anafilaksji. Ryzyko wystąpienia zespołu mielodysplastycznego i ostrej białaczki zwiększa się u pacjentów przyjmujących leki alkilujące (w tym bendamustynę). Wtórny nowotwór może rozwinąć się kilka lat po przerwaniu chemioterapii.
Bendamustine Stada - interakcje
Podczas podawania chlorowodorku bendamustyny z lekami o działaniu mielosupresyjnym może dojść do nasilenia działania chlorowodorku bendamustyny i (lub) jednocześnie stosowanych leków na szpik kostny. Każdy rodzaj leczenia wpływającego na pogorszenie stanu ogólnego pacjenta lub zahamowanie czynności szpiku może nasilać toksyczność chlorowodorku bendamustyny. Jednoczesne stosowanie chlorowodorku bendamustyny z cyklosporyną lub takrolimusem może spowodować nadmierne działanie immunosupresyjne związane z ryzykiem wystąpienia zespołu limfoproliferacyjnego. Leki cytostatyczne mogą zmniejszyć zdolność wytwarzania przeciwciał po podaniu szczepionek zawierających żywe wirusy i zwiększyć ryzyko zakażeń, co może prowadzić do śmierci. Ryzyko to jest większe u pacjentów, u których czynność układu odpornościowego jest już upośledzona w związku chorobą podstawową. Bendamustyna jest metabolizowana z udziałem CYP1A2 - istnieje możliwość interakcji z inhibitorami CYP1A2, takimi jak fluwoksamina, cyprofloksacyna, acyklowir i cymetydyna.
Bendamustine Stada - dawkowanie
Dożylnie. Monoterapia w przypadku przewlekłej białaczki limfocytowej: 100 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia; co 4 tyg. do 6 razy. Monoterapia w przypadku chłoniaków nieziarniczych o powolnym przebiegu opornych na rytuksymab: 120 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia; co 3 tyg. co najmniej 6 razy. Szpiczak mnogi: 120-150 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia, prednizon w dawce 60 mg/m2 pc. podawany dożylnie lub doustnie w dniach od 1. do 4.; co 4 tyg. co najmniej 3 razy. Zalecenia dotyczące stosowania. Leczenia nie należy rozpoczynać, jeśli liczba leukocytów i (lub) płytek krwi jest mniejsza niż, odpowiednio 3000/μl lub 75 000/μl. Leczenie należy przerwać lub odroczyć, jeżeli liczba leukocytów i (lub) płytek krwi zmniejszy się odpowiednio poniżej 3000/μl lub 75 000/μl. Leczenie można wznowić, gdy liczba leukocytów zwiększy się powyżej 4000/μl, a płytek krwi powyżej 100 000/μl. Najmniejszą liczbę leukocytów i płytek krwi obserwuje się po 14-20 dniach. Regeneracja następuje zazwyczaj po 3-5 tyg. Zaleca się ścisłe kontrolowanie morfologii krwi w trakcie przerw między kolejnymi podaniami leku. W przypadku wystąpienia toksyczności niehematologicznej, dawka leku powinna być zmniejszona w oparciu o najwyższy zaobserwowany stopień toksyczności wg klasyfikacji CTC w poprzednim cyklu leczenia. W przypadku wystąpienia toksyczności 3. stopnia, zalecane jest zmniejszenie dawki o 50%. W przypadku wystąpienia toksyczności 4. stopnia, zalecane jest przerwanie leczenia. Jeśli konieczna jest zmiana dawkowania, nową obliczoną indywidualnie, zredukowaną dawkę należy zastosować zarówno w 1. jak i 2. dniu zmodyfikowanego cyklu leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z niewydolnością wątroby niewielkiego stopnia (stężenie bilirubiny we krwi <1,2 mg/dl); zmniejszenie dawki o 30% jest zalecane u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny we krwi 1,2-3,0 mg/dl); nie ma danych dotyczących stasowania leku u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny we krwi >3,0 mg/dl). Nie jest konieczna zmiana dawkowania leku u pacjentów z klirensem kreatyniny >10 ml/min; doświadczenie dotyczące stosowania leku u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek jest ograniczone. Nie jest konieczna zmiana dawkowania leku u pacjentów w podeszłym wieku. Nie ma doświadczenia w zakresie stosowania chlorowodorku bendamustyny u dzieci i młodzieży. Sposób podania. Wlew dożylny trwający 30-60 min. Podawanie leku musi odbywać się pod nadzorem lekarza przeszkolonego i doświadczonego w stosowaniu chemioterapii. Proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji należy rozpuścić w wodzie do wstrzykiwań, rozcieńczyć 0,9% roztworem chlorku sodu do infuzji, a następnie podać we wlewie dożylnym. Należy stosować techniki aseptyczne.
Bendamustine Stada - uwagi
Chlorowodorek bendamustyny ma znaczny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W trakcie leczenia chlorowodorkiem bendamustyny zgłaszano wystąpienie ataksji, neuropatii obwodowej i senności. Należy ostrzec pacjentów, aby w razie wystąpienia takich objawów unikali wykonywania czynności mogących wiązać się z ryzykiem, takich jak prowadzenie pojazdów lub obsługiwanie maszyn.
