Skład preparatu Benodil
1 amp. (2 ml) zawiera 0,25 mg, 0,5 mg lub 1 mg budezonidu.
Reklama
Jak działa preparat Benodil?
Glikokortykosteroid o silnym miejscowym działaniu przeciwzapalnym, przeciwalergicznym, przeciwwysiękowym i przeciwobrzękowym.
Z powodu tych cech można uzyskać następujące działania na drogi oddechowe: hamowanie powstawania, gromadzenia i uwalniania mediatorów z komórek tucznych, bazofilów i makrofagów; zmniejszenie nadmiernej wrażliwości oskrzeli na bodźce zewnętrzne; zmniejszenie pobudzenia cholinergicznego, co w konsekwencji powoduje zmniejszenie wytwarzania wydzieliny; uszczelnienie nabłonka i śródbłonka; zmniejszenie objawów zapalenia (obrzęk, naciek komórkowy); zwiększona skuteczność - sympatykomimetyków (działanie permisywne).
Ogólnoustrojowa biodostępność budezonidu u dorosłych po podaniu w postaci zawiesiny do nebulizacji za pomocą nebulizatora pneumatycznego wynosi ok. 15% dawki nominalnej oraz 40-70% dawki dostarczonej pacjentowi.
Niewielka ilość leku dostępna ogólnoustrojowo pochodzi z połkniętej części leku. Po podaniu dawki wynoszącej 2 mg Cmax budezonidu w osoczu występuje ok. 10-30 min po rozpoczęciu nebulizacji. Budezonid wiąże się z białkami osocza w ok. 85-90%.
W wyniku efektu pierwszego przejścia przez wątrobę w znacznym stopniu (ok. 90%) podlega przemianie do metabolitów o małej aktywności glikokortykosteroidowej. Aktywność glikokortykosteroidowa głównych metabolitów, tj. 6-hydroksybudezonidu i 16-hydroksyprednizolonu, wynosi mniej niż 1% aktywności budezonidu.
Budezonid jest metabolizowany głównie przez CYP3A4. Metabolity wydalane są w postaci wolnej lub sprzężonej, przede wszystkim przez nerki. Budezonid w postaci niezmienionej nie jest wykrywany w moczu.
Reklama
Wskazania do stosowania preparatu Benodil
Leczenie astmy, gdy stosowanie inhalatora ciśnieniowego lub inhalatora proszkowego jest niewłaściwe; zespołu krupu, ostrego zapalenia krtani, tchawicy i oskrzeli, niezależnie od etiologii, wiążącego się z istotnym zwężeniem górnych dróg oddechowych, dusznością lub szczekającym kaszlem i prowadzącego do zaburzeń oddychania; zaostrzenia przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP), w przypadku gdy stosowanie budezonidu w postaci zawiesiny do nebulizacji jest uzasadnione.
Preparat nie jest wskazany do łagodzenia ostrego napadu astmy lub stanów astmatycznych i bezdechu.
Reklama
Jakie są przeciwwskazania do zażywania preparatu Benodil?
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Ostrzeżenia przed stosowaniem Benodilu
Budezonid nie jest wskazany do szybkiego łagodzenia ostrych napadów astmy, gdy wymagane jest zastosowanie wziewnych, krótko działających leków rozszerzających oskrzela. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z czynną lub nieaktywną gruźlicą płuc oraz u pacjentów z grzybiczymi lub wirusowymi zakażeniami dróg oddechowych.
U pacjentów z POChP otrzymujących wziewne kortykosteroidy zaobserwowano zwiększenie częstości występowania zapalenia płuc, w tym zapalenia płuc wymagającego hospitalizacji. Istnieją pewne dowody na zwiększone ryzyko wystąpienia zapalenia płuc wraz ze zwiększeniem dawki steroidów, ale nie zostało to jednoznacznie wykazane.
Pacjentów z POChP należy szczególnie wnikliwie obserwować, czy nie rozwija się u nich zapalenie płuc, ponieważ kliniczne objawy takich zakażeń oraz zaostrzenia POChP często się nakładają.
Do czynników ryzyka zapalenia płuc u pacjentów z POChP należą: aktualne palenie tytoniu, podeszły wiek, niski wskaźnik masy ciała (BMI) i ciężka postać POChP. U pacjentów nieleczonych steroidami efekt terapeutyczny następuje zwykle po 10 dniach.
U pacjentów z nadmiernym wydzielaniem śluzu w oskrzelach, można zalecić początkowo krótkotrwałe leczenie skojarzone doustnymi kortykosteroidami (przez ok. 2 tyg.). Po zakończeniu leczenia doustnego, powinna wystarczyć monoterapia preparatem.
Przed rozpoczęciem zmiany leczenia doustnym kortykosteroidem na leczenie wziewnym budezonidem pacjent powinien być we względnie stabilnym stanie. Kiedy rozpoczyna się stosowanie wziewnych steroidów, dawkę doustnych steroidów należy stopniowo zmniejszać (np. o 2,5 mg prednizolonu lub równoważną dawkę innego glikokortykosteroidu każdego miesiąca) do możliwie najmniejszej dawki skutecznej.
Podczas zmiany leczenia doustnego na preparat, ogólnoustrojowe działanie kortykosteroidu będzie słabsze, co może powodować występowanie objawów alergicznych lub zapalenia stawów, takich jak zapalenie błony śluzowej nosa, wyprysk oraz bóle mięśni i stawów.
Należy zastosować odpowiednie leczenie tych objawów. W rzadkich przypadkach, wystąpienie takich objawów, jak zmęczenie, ból głowy, nudności i wymioty może wskazywać na niewystarczające działanie glikokortykosteroidów.
W takich przypadkach może być konieczne okresowe zwiększenie dawki glikokortykosteroidów doustnych. W przypadku wystąpienia paradoksalnego skurczu oskrzeli z nasileniem świszczącego oddechu bezpośrednio po zastosowaniu dawki, należy natychmiast przerwać stosowanie wziewnego budezonidu, ocenić stan pacjenta i w razie konieczności wprowadzić leczenie alternatywne.
Pacjenci, u których było konieczne doraźne leczenie dużymi dawkami glikokortykosteroidów lub długotrwałe leczenie największymi zalecanymi dawkami wziewnych glikokortykosteroidów, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia niewydolności kory nadnerczy. Pacjenci ci są narażeni na wystąpienie niewydolności kory nadnerczy w ciężkich sytuacjach stresowych.
Należy rozważyć zwiększenie dawki doustnych glikokortykosteroidów w okresach stresu lub podczas planowanych zabiegów chirurgicznych. Objawy ogólnoustrojowe mogą wystąpić podczas stosowania wziewnych glikokortykosteroidów, szczególnie, gdy są one stosowane długotrwale w dużych dawkach (prawdopodobieństwo jest mniejsze niż po zastosowaniu doustnych glikokortykosteroidów).
Z tego względu ważne jest, aby stosować najmniejszą skuteczną dawkę wziewnych glikokortykosteroidów, umożliwiającą właściwą kontrolę astmy. Zaleca się systematyczną kontrolę wzrostu dzieci, które długotrwale przyjmują wziewne glikokortykosteroidy.
Jeśli wzrost jest spowolniony, należy zweryfikować sposób leczenia, zmniejszając przyjmowaną dawkę wziewnych glikokortykosteroidów do możliwie najmniejszej dawki zapewniającej kontrolę objawów choroby.
Należy dokładnie rozważyć korzyści wynikające ze stosowania glikokortykosteroidu i ryzyko związane ze spowolnieniem wzrostu. Ponadto wskazana jest konsultacja z lekarzem specjalizującym się w chorobach układu oddechowego u dzieci.
Osłabiona czynność wątroby wpływa na wydalanie kortykosteroidów, powodując zmniejszenie szybkości eliminacji i zwiększenie ekspozycji ogólnoustrojowej. Pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy ostrzec o możliwym wystąpieniu ogólnoustrojowych działań niepożądanych.
Należy unikać jednoczesnego stosowania budezonidu z ketokonazolem, itrakonazolem, inhibitorami proteazy HIV lub innymi, silnymi inhibitorami CYP3A4. Jeśli jest to niemożliwe, przerwa między podaniem tych leków i podaniem budezonidu powinna być jak najdłuższa; należy wziąć także pod uwagę zmniejszenie dawki budezonidu.
Należy unikać jednoczesnego podawania preparatu i inhibitorów CYP3A, w tym leków zawierających kobicystat, chyba że korzyść przewyższa zwiększone ryzyko ogólnoustrojowych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem glikokortykosteroidów; w takim przypadku pacjenta należy obserwować w celu wykrycia ogólnoustrojowych działań glikokortykosteroidów.
Podczas leczenia wziewnymi kortykosteroidami może wystąpić kandydoza jamy ustnej. Może być wówczas konieczne podanie odpowiedniego leku przeciwgrzybiczego, u niektórych pacjentów konieczne może być przerwanie leczenia kortykosteroidami.
Jeżeli u pacjenta wystąpią takie objawy, jak nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy rozważyć skierowanie go do okulisty w celu ustalenia możliwych przyczyn, do których może należeć zaćma, jaskra lub rzadkie choroby, takie jak centralna retinopatia surowicza środkowa (CSCR), którą notowano po ogólnoustrojowym i miejscowym stosowaniu kortykosteroidów.
Reklama
Benodil a ciąża
W ciąży należy rozważyć, czy korzyść z podawania budezonidu dla matki jest większa niż ryzyko dla płodu. Większość wyników prospektywnych badań epidemiologicznych oraz dane zebrane po wprowadzeniu budezonidu w postaci wziewnej do obrotu nie wskazują na to, że jego przyjmowanie w czasie ciąży zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych u płodu lub noworodka.
Budezonid może być stosowany przez kobiety karmiące piersią. Budezonid przenika do mleka kobiecego, jednak, podczas stosowania dawek terapeutycznych, nie przewiduje się jakiegokolwiek wpływu takiego leczenia na dziecko karmione piersią.
Leczenie podtrzymujące budezonidem w postaci wziewnej (200mg lub 400mg 2 razy na dobę) u kobiet z astmą karmiących piersią powodowało nieistotną ogólnoustrojową ekspozycję na działanie budezonidu u dzieci karmionych piersią.
Reklama
Jakie Benodil może mieć efekty uboczne?
- Często: kandydoza jamy ustnej i gardła, zapalenie płuc (u pacjentów z POChP), kaszel, chrypka, podrażnienie gardła.
- Niezbyt często: drżenie, niepokój, depresja, zaćma, nieostre widzenie, skurcze mięśni.
- Rzadko: natychmiastowe i opóźnione reakcje nadwrażliwości (w tym wysypka, kontaktowe zapalenie skóry, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy), reakcja anafilaktyczna, objawy przedmiotowe i podmiotowe ogólnoustrojowego działania glikokortykosteroidów, w tym zahamowanie czynności kory nadnerczy i spowolnienie wzrostu (u dzieci i młodzieży), nadmierna aktywność psychoruchowa, zaburzenia snu, agresja, zmiany zachowania (głównie u dzieci), nerwowość, skurcz oskrzeli, bezgłos, łatwe siniaczenie.
- Częstość nieznana: jaskra.
Po inhalacji preparatu bardzo rzadko może wystąpić paradoksalny skurcz oskrzeli. Podczas stosowania inhalatora z maską na twarz obserwowano przypadki podrażnienia skóry twarzy.
Sporadycznie mogą wystąpić objawy przedmiotowe i podmiotowe ogólnoustrojowych działań niepożądanych glikokortykosteroidów po zastosowaniu glikokortykosteroidów wziewnych, prawdopodobnie zależne od dawki, czasu ekspozycji, jednoczesnego lub wcześniejszego podawania kortykosteroidów oraz indywidualnej wrażliwości pacjenta.
Do możliwych objawów ogólnoustrojowych zalicza się: zespół Cushinga, objawy zbliżone do zespołu Cushinga, zahamowanie czynności nadnerczy, spowolnienie wzrostu u dzieci i młodzieży, zmniejszenie gęstości mineralnej kości, zaćmę, jaskrę oraz rzadziej objawy psychiczne i zaburzenia zachowania, w tym nadmierną aktywność psychoruchową, zaburzenia snu, niepokój, depresję i agresję (szczególnie u dzieci).
Interakcje Benodilu z innymi lekami
Metabolizm budezonidu przebiega głównie z udziałem CYP3A4. Inhibitory tego enzymu, np. ketokonazol i itrakonazol, mogą zwiększać ogólnoustrojową ekspozycję budezonidu.
Należy unikać jednoczesnego stosowania budezonidu z ketokonazolem, itrakonazolem, inhibitorami proteazy HIV lub innymi, silnymi inhibitorami CYP3A4.
Jeśli jednoczesne stosowanie tych leków z budezonidem jest konieczne, przerwa między stosowaniem dawek poszczególnych leków powinna być jak najdłuższa i dodatkowo należy rozważyć zmniejszenie dawki budezonidu.
Ograniczone dane dotyczące tej interakcji w przypadku zastosowania dużych dawek wziewnego budezonidu wskazują na znaczne zwiększenie stężenia budezonidu w osoczu (ok. 4-krotne), jeśli itrakonazol w dawce 200 mg raz na dobę stosowany jest jednocześnie z wziewnym budezonidem (pojedyncza dawka wynosząca 1000 mg).
U kobiet stosujących jednocześnie estrogeny lub steroidowe środki antykoncepcyjne obserwowano zwiększone stężenie glikokortykosteroidów w osoczu i ich nasilone działanie, ale nie obserwowano żadnych działań podczas jednoczesnego stosowania budezonidu i doustnych środków antykoncepcyjnych w małych dawkach.
Dawkowanie Benodilu
Wziewnie.
Astma
Dawkowanie leku należy dostosować do indywidualnych potrzeb pacjenta. Dawkę należy ustalić na najniższym poziomie zapewniającym skuteczną kontrolę objawów astmy. Dawkę dobową należy podzielić na 2 dawki (podawane rano i wieczorem).
W przypadku niewystarczającej skuteczności leku dawkę dobową można podzielić na 3 lub 4 pojedyncze dawki. W przypadku, gdy wskazane jest zwiększenie efektu terapeutycznego, szczególnie u pacjentów, bez większego wydzielania śluzu w drogach oddechowych, zaleca się raczej zwiększenie dawki leku niż włączenie do leczenia doustnych kortykosteroidów, z powodu mniejszego ryzyka wystąpienia ogólnoustrojowych działań niepożądanych.
Rozpoczęcie leczenia
Gdy leczenie rozpoczyna się w okresie ciężkiej astmy i podczas zmniejszania lub całkowitego zaprzestania przyjmowania doustnych glikokortykosteroidów, zalecana dawka początkowa budezonidu u dorosłych i młodzieży 12-17 lat wynosi 1-2 mg 2 razy na dobę; u dzieci 2-11 lat i niemowląt 6-23 miesięcy dawka początkowa wynosi 0,5-1 mg 2 razy na dobę.
Dawka podtrzymująca
Dawkę podtrzymującą należy dostosować do indywidualnych potrzeb pacjenta i powinna być ona możliwie najmniejsza, aby zapewnić skuteczną kontrolę objawów astmy. Lek jest przeznaczony do długotrwałego leczenia astmy. Dawka podtrzymująca u dorosłych i młodzieży 12-17 lat wynosi 0,5-1 mg 2 razy na dobę; u dzieci 2-11 lat i niemowląt 6-23 miesięcy dawka podtrzymująca wynosi 0,25-0,5 mg 2 razy na dobę.
Maksymalna dawka dobowa
u dorosłych i młodzieży w wieku 12-17 lat wynosi 4 mg na dobę; u dzieci 2-11 lat i niemowląt 6-23 miesięcy - 2 mg na dobę. Zastosowanie maksymalnej dawki dobowej (2 mg budezonidu) dla niemowląt od 6 miesiąca życia i dzieci w wieku poniżej 12 lat należy rozważyć tylko u dzieci z ciężką astmą i w ograniczonym czasie.
Pacjenci leczeni doustnymi glikokortykosteroidami
Podczas zmiany leczenia z doustnych glikokortykosteroidów na leczenie wziewnym budezonidem pacjent powinien być w stanie stabilnym. Dużą dawkę wziewnego budezonidu można stosować jednocześnie z wcześniej stosowaną doustną dawką steroidów przez ok. 10 dni.
Następnie dawkę doustnego steroidu należy stopniowo zmniejszać (np. o 2,5 mg prednizolonu lub o równoważną dawkę innego glikokortykosteroidu każdego miesiąca) do najmniejszej dawki zapewniającej kontrolę objawów choroby.
Zespół krupu
Zwykle stosowana dawka u niemowląt i dzieci z zespołem krupu to 2 mg. Dawkę tę można podać w całości lub podzielić ją na 2 dawki po 1 mg, podając w odstępie 30 min. Ten sposób dawkowania może być powtarzany co 12 h maksymalnie do 36 h lub do uzyskania poprawy stanu klinicznego. POChP 1-2 mg na dobę. Leczenie należy podzielić na 2 pojedyncze dawki co 12 h aż do momentu poprawy stanu klinicznego.
Szczególne grupy pacjentów
Brak dostępnych danych dotyczących stosowania budezonidu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Budezonid jest metabolizowany głównie w wątrobie, dlatego po podaniu doustnym u pacjentów z ciężką marskością wątroby może dojść do zwiększenia jego stężenia w surowicy.
Sposób podania
Budezonid można mieszać z roztworem NaCl do wstrzykiwań (0,9%). Do inhalacji preparatem wymagany jest zestaw inhalacyjny zawierający nebulizator z kompresorem. Nie wszystkie nebulizatory i kompresory są odpowiednie do stosowania leku Benodil.
Aby zapewnić maksymalne dostarczenie budezonidu zalecane jest użycie nebulizatora z kompresorem o odpowiednim przepływie powietrza: 5-8 l/min, z objętością napełnienia komory 2-6 ml.
Dla dzieci zalecane jest stosowanie odpowiedniej maski twarzowej z doskonałą przyczepnością, dobrze przylegającej do twarzy, aby zoptymalizować stosowanie leku, np. nebulizator PARI LC Plus wyposażony w ustnik lub odpowiednią maskę twarzową (PARI Baby mask z PARI Baby bend) z kompresorem (PARI Boy SX).
Czas nebulizacji i dostarczana dawka są zależne od objętości oddechowej pacjenta i objętości napełnienia komory. Nebulizatory ultradźwiękowe nie są odpowiednie do podawania preparatu i dlatego nie wolno ich stosować.
Po inhalacji pacjent powinien wypłukać jamę ustną wodą, w celu zminimalizowania ryzyka infekcji grzybiczych jamy ustnej i gardła. Po użyciu maski należy umyć twarz wodą, aby zapobiec podrażnieniu skóry twarzy.
Ponieważ czynność kory nadnerczy może być zahamowana, test stymulacji ACTH służący do diagnozy niewydolności przysadki mózgowej może dawać błędne wyniki (małe wartości). Lek nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
