Skład antybiotyku Biofuroksym
1 fiolka zawiera 250 mg, 500 mg, 750 mg lub 1,5 g cefuroksymu w postaci soli sodowej; zawartość sodu w fiolce wynosi odpowiednio: 14 mg, 28 mg, 42 mg lub 83 mg.
Reklama
Jak działa antybiotyk Biofuroksym?
Antybiotyk laktamowy, cefalosporyna II generacji do podawania domięśniowego i dożylnego.
Gatunki zwykle wrażliwe - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus (wrażliwy na metycylinę), Streptococcus pyogenes, Streptococcus agalactiae, Streptococcus mitis(grupa viridans); bakterie tlenowe Gram-ujemne: Haemophilus influenzae, Haemophilus parainfluenzae, Moraxella catarrhalis.
Drobnoustroje, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej: Streptococcus pneumoniae, Citrobacter freundii, Enterobacter cloacae, Enterobacter aerogenes, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Proteus mirabilis, Proteus spp. (inne niż P. vulgaris), Providencia spp., Salmonella spp;. Peptostreptococcus spp., Propionibacterium spp., Fusobacterium spp., Bacteroides spp.
Drobnoustroje o oporności wrodzonej: Enterococcus faecalis, Enterococcus faecium, Acinetobacter spp., Morganella morganii, Proteus vulgaris, Pseudomonas aeruginosa, Serratia marcescens, Clostridium difficile, Bacteroides fragilis, Chlamydia spp., Mycoplasma spp., Legionella spp;.
Po podaniu domięśniowym Cmax występuje w ciągu 30-60 min. Wartości AUC i Cmax wzrastają liniowo wraz ze zwiększaniem dawki po pojedynczym podaniu od 250 do 1000 mg domięśniowo i dożylnie.
Cefuroksym wiąże się z białkami osocza w 33-50%. Stężenia cefuroksymu większe MIC dla powszechnie występujących bakterii mogą zostać osiągnięte w: migdałkach, tkance zatok przynosowych, błonie śluzowej oskrzeli, kości, płynie opłucnowym, płynie stawowym, płynie maziowym, płynie śródmiąższowym, żółci, plwocinie i ciele szklistym.
Przenika przez barierę krew-mózg, jeśli występuje stan zapalny opon. Cefuroksym nie jest metabolizowany.
Jest wydalany przez nerki w procesie przesączania kłębuszkowego i wydzielania cewkowego. T0,5 po wstrzyknięciu domięśniowym lub dożylnym wynosi ok. 70 min.
Reklama
Wskazania do stosowania antybiotyku Biofuroksym
Leczenie wymienionych poniżej zakażeń u dorosłych i dzieci, w tym u noworodków (od urodzenia): pozaszpitalne zapalenie płuc; zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli; powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek); zakażenia tkanek miękkich (zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża oraz zakażenia ran); zakażenia w obrębie jamy brzusznej; zapobieganie zakażeniom po operacjach w obrębie przewodu pokarmowego (również przełyku), ortopedycznych, układu sercowo-naczyniowego, ginekologicznych (również po cesarskim cięciu).
W leczeniu i zapobieganiu zakażeniom, w których ryzyko wystąpienia bakterii beztlenowych jest bardzo duże, cefuroksym należy podawać wraz z dodatkowymi, odpowiednimi lekami przeciwbakteryjnymi.
Należy wziąć pod uwagę oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Reklama
Jakie są przeciwwskazania do stosowania Biofuroksymu?
Nadwrażliwość na cefuroksym lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Stwierdzona wcześniej nadwrażliwość na antybiotyki cefalosporynowe.
Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna) na jakikolwiek inny antybiotyk β-laktamowy (penicyliny, monobaktamy i karbapenemy) w wywiadzie.
Reklama
Ostrzeżenia przed stosowaniem antybiotyku Biofuroksym
Ze względu na spektrum działania, nie należy stosować cefuroksymu w leczeniu zakażeń wywołanych bakteriami Gram-ujemnymi niefermentującymi.
Przed podaniem antybiotyku należy przeprowadzić dokładny wywiad dotyczący skłonności pacjenta do reakcji nadwrażliwości na cefalosporyny lub inne β-laktamy, w związku z możliwością wystąpienia reakcji anafilaktycznej.
Należy zachować ostrożność, jeśli cefuroksym podaje się pacjentowi, u którego wcześniej występowała lekka lub umiarkowana nadwrażliwość na inne antybiotyki β-laktamowe.
W przypadku wystąpienia reakcji alergicznej leczenie należy przerwać i wdrożyć odpowiednie postępowanie medyczne.
W trakcie leczenia należy obserwować pacjenta pod kątem nadkażenia (np. grzybiczego lub opornymi szczepami bakterii, w tym Enterococcus spp. i Clostridium difficile) - w przypadku nadkażenia, należy przerwać podawanie antybiotyku i wdrożyć odpowiednie leczenie.
U każdego pacjenta, u którego wystąpiła biegunka związana ze zastosowaniem antybiotyku, należy rozważyć możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego; po ustaleniu rozpoznania tej choroby należy odstawić antybiotyk i wdrożyć odpowiednie leczenie.
Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę. Ze względu na spektrum działania, nie należy stosować cefuroksymu w leczeniu zakażeń wywołanych bakteriami Gram-ujemnymi niefermentującymi.
Należy zachować ostrożność stosując antybiotyki cefalosporynowe w dużych dawkach jednocześnie z silnymi lekami moczopędnymi lub z antybiotykami aminoglikozydowymi (ryzyko zaburzenia czynności nerek).
U osób w podeszłym wieku, a także u osób, u których w przeszłości występowała niewydolność nerek należy monitorować czynność nerek. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek podczas leczenia cefuroksymem wskazana jest modyfikacja dawkowania antybiotyku.
Lek nie jest przeznaczony do podania do przedniej komory oka. Pojedyncze przypadki oraz grupy działań niepożądanych dotyczących oczu zgłaszano po niezgodnym z zatwierdzonymi wskazaniami podaniu do przedniej komory oka cefuroksymu sodu z fiolek zatwierdzonych do podawania dożylnego lub domięśniowego.
Działania te obejmowały obrzęk plamki żółtej, obrzęk siatkówki, odwarstwienie siatkówki, toksyczne uszkodzenie siatkówki, zaburzenie widzenia, zmniejszoną ostrość widzenia, niewyraźne widzenie, zmętnienie rogówki oraz obrzęk rogówki.
Lek zawiera sód: 1 fiolka 250 mg - 14 mg sodu; 1 fiolka 500 mg - 28 mg sodu; 1 fiolka 750 mg - 42 mg sodu; 1 fiolka 1,5 g - 83 mg sodu - należy to uwzględnić u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.
Reklama
Antybiotyk Biofuroksym a ciąża
Cefuroksym przekracza barierę łożyskową i uzyskuje terapeutyczne stężenia w płynie owodniowym i we krwi pępowinowej po podaniu matce drogą domięśniową lub dożylną - w ciąży stosować wyłącznie w przypadku, gdy przewidywane korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu.
Cefuroksym jest wydzielany w niewielkich ilościach w pokarmie kobiecym; nie jest spodziewane wystąpienie działań niepożądanych podczas stosowania dawek terapeutycznych, jednak nie można wykluczyć ryzyka biegunki i zakażenia grzybiczego błon śluzowych u niemowląt - w związku z tym należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać (wstrzymać) leczenie cefuroksymem, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla matki.
Badania nad rozrodczością u zwierząt wykazały brak wpływu cefuroksymu na płodność.
Reklama
Efekty uboczne stosowania Biofuroksymu
- Często: neutropenia, eozynofilia, zmniejszenie stężenia hemoglobiny we krwi, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, reakcje w miejscu wstrzyknięcia (w tym ból i zakrzepowe zapalenie żył).
- Niezbyt często: leukopenia, dodatni odczyn Coombsa, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, przemijające zwiększenie stężenia bilirubiny, wysypka skórna, pokrzywka, świąd.
- Częstość nieznana: nadmierny wzrost Candida spp., nadmierny wzrost Clostridium difficile, trombocytopenia, niedokrwistość hemolityczna, gorączka polekowa, śródmiąższowe zapalenie nerek, reakcja anafilaktyczna, zapalenie naczyń skóry, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, rumień wielopostaciowy, toksyczne martwicze oddzielania się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk naczynioruchowy, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi, zmniejszenie klirensu kreatyniny.
Ból w miejscu wstrzyknięcia domięśniowego jest bardziej prawdopodobny po podaniu większych dawek.
Interakcje antybiotyku Biofuroksym z innymi lekami
Probenecyd przedłuża wydalanie cefuroksymu z moczem, zwiększając jego maksymalne stężenie we krwi - nie zaleca się leczenia skojarzonego.
Stosowanie dużych dawek cefuroksymu jednocześnie z silnymi diuretykami (np. fursemidem) lub lekami nefrotoksycznymi (np. aminoglikozydami) zwiększa ryzyko zaburzenia czynności nerek - zachować ostrożność.
Stosowanie z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi może zwiększać INR.
Dawkowanie Biofuroksymu
Dożylnie lub domięśniowo.
Dorośli i dzieci o mc. 40 kg - pozaszpitalne zapalanie płuc i zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli, zakażenia tkanek miękkich (zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża oraz zakażenia ran), zakażenia w obrębie jamy brzusznej: 750 mg co 8 h (dożylnie lub domięśniowo);
powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek): 1,5 g co 8 h (dożylnie lub domięśniowo); ciężkie zakażenia: 750 mg co 6 h (dożylnie) lub 1,5 g co 8 h (dożylnie);
zapobiegawczo w chirurgii przewodu pokarmowego, w operacjach ginekologicznych (również w cesarskim cięciu) i ortopedycznych: 1,5 g podczas wprowadzania do znieczulenia (dawkę można uzupełnić po 8 i 16 h dwiema dawkami 750 mg, domięśniowo);
zapobiegawczo w chirurgii układu sercowo-naczyniowego i przełyku: 1,5 g podczas wprowadzania do znieczulenia, następnie 750 mg (domięśniowo) co 8 h przez następne 24 h.
Niemowlęta w wieku od 3 tyg. i dzieci o mc. do 40 kg - pozaszpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek), zakażenia tkanek miękkich (zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża oraz zakażenia ran), zakażenia w obrębie jamy brzusznej: 30-100 mg/kg mc./dobę (dożylnie) podane w 3 lub 4 dawkach podzielonych; dawka 60 mg/kg mc./dobę jest wystarczająca w większości zakażeń.
Niemowlęta (od urodzenia do 3 tyg.) - pozaszpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek), zakażenia tkanek miękkich (zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża oraz zakażenia ran), zakażenia w obrębie jamy brzusznej: 30-100 mg/kg mc./dobę (dożylnie) podane w 2 lub 3 dawkach podzielonych.
Szczególne grupy pacjentów
U pacjentów z niewydolnością nerek dawkowanie należy dostosować do klirensu kreatyniny - CCr >20 ml/min: nie jest konieczne zmniejszenie dawki typowej (750 mg do 1,5 g 3 razy na dobę);
10-20 ml/min: 750 mg 2 razy na dobę; <10 ml/min: 750 mg raz na dobę; pacjenci hemodializowani: kolejną dawkę 750 mg należy podać dożylnie lub domięśniowo po zakończeniu każdej dializy, jako uzupełnienie podawania parenteralnego cefuroksym może być dodany do płynu do dializy otrzewnowej, zazwyczaj 250 mg na każde 2 litry płynu do dializy;
Pacjenci z niewydolnością nerek poddawani ciągłej tętniczo-żylnej hemodializie (CAVH) lub wysokoprzepływowej hemofiltracji (HF) na oddziałach intensywnej terapii: 750 mg 2 razy na dobę, w przypadku niskoprzepływowej hemofiltracji należy stosować dawkowanie zalecane w zaburzeniach czynności nerek.
Występowanie zaburzeń czynności wątroby nie ma wpływu na farmakokinetykę cefuroksymu.
Sposób podania
Lek należy podawać we wstrzyknięciach dożylnych trwających 3-5 min (bezpośrednio do żyły) lub we wlewie kroplowym lub w ciągłej infuzji trwającej 30-60 min albo w głębokim wstrzyknięciu domięśniowym.
Jest mało prawdopodobne, aby lek wpływał na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Stosowanie cefuroksymu może powodować fałszywie dodatni wynik testu Coombsa (może to zaburzać wyniki prób krzyżowych);
Fałszywie ujemne wyniki testu z cyjanożelazianami (do oznaczania stężenia glukozy we krwi lub surowicy zaleca się stosowanie metod z użyciem oksydazy glukozowej lub z heksokinazy).
Można zaobserwować nieznaczne oddziaływanie z metodami opartymi na redukcji związków miedzi (Benedicta, Fehlinga, Clinitest); jednak nie powinno to prowadzić do fałszywie dodatnich wyników, jakie mogą występować podczas stosowania innych cefalosporyn.
