Blastomat - skład
1 kaps. zawiera 5 mg, 20 mg, 100 mg, 140 mg, 180 mg lub 250 mg temozolomidu. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Blastomat - działanie
Lek przeciwnowotworowy o działaniu alkilującym, należący do grupy triazenów. W fizjologicznym pH ulega szybkiej przemianie do aktywnego związku - MTIC, powodującego błędną naprawę adduktów metylowych. Temozolomid szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając Cmax w ciągu 20 min po podaniu. W niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza (10-20 %). Szybko przenika przez barierę krew-mózg i dostaje się do płynu mózgowo-rdzeniowego. T0,5 wynosi 1,8 h. Jest wydalany głównie przez nerki.
Reklama
Blastomat - wskazania
Leczenie: dorosłych pacjentów z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym w skojarzeniu z radioterapią (RT), a następnie w monoterapii; dzieci w wieku od 3 lat, młodzieży oraz pacjentów dorosłych z glejakiem złośliwym, takim jak glejak wielopostaciowy lub gwiaździak anaplastyczny, wykazującym wznowę lub progresję po standardowym leczeniu.
Reklama
Blastomat - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na dakarbazynę (DTIC). Ciężka mielosupresja.
Reklama
Blastomat - ostrzeżenia
Wszystkich pacjentów należy monitorować pod kątem wystąpienia zakażeń opurtunistycznych (takich jak zapalenie płuc spowodowane Pneumocystis jirovecii) i reaktywacji zakażeń (np. wirusami zapalenia wątroby typu B lub cytomegalii). Po wprowadzeniu produktu do obrotu, u pacjentów przyjmujących temozolomid w skojarzeniu z radioterapią, w tym podczas jednoczesnego stosowania steroidów, obserwowano przypadki opryszczkowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (w tym także przypadki śmiertelne). Ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Ze względu na hepatotoksyczne działanie temozolomidu, przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić badania czynności wątroby. W przypadku nieprawidłowych wyników należy dokładnie rozważyć decyzję o rozpoczęciu leczenia temozolomidem, oceniając ryzyko i korzyści dla danego pacjenta. Badania czynności wątroby należy przeprowadzać także po każdym cyklu leczenia. U pacjentów stosujących lek w schemacie 42-dniowym, w połowie cyklu leczenia należy powtórzyć badania czynności wątroby. U pacjentów z istotnymi zaburzeniami czynności wątroby należy dokładnie rozważyć korzyści i ryzyko kontynuacji leczenia. Szczególnie ostrożnie stosować u osób w podeszłym wieku, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia neutropenii i trombocytopenii. Wszystkich pacjentów, a zwłaszcza leczonych jednocześnie steroidami, należy kontrolować pod kątem wystąpienia zapalenia płuc spowodowanego przez Pneumocystis carinii (PCP). U wszystkich pacjentów otrzymujących temozolomid w skojarzeniu z radioterapią w 42-dniowym schemacie leczenia (maksymalnie do 49 dni), bez względu na liczbę limfocytów, konieczne jest zastosowanie środków zapobiegających PCP. Jeśli wystąpi limfopenia profilaktykę stosuje się do czasu, aż limfopenia zmniejszy się do ≥1 stopnia. Przed podaniem leku wartości następujących parametrów laboratoryjnych muszą wynosić: całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych ≥ 1,5 x 109/l a liczba płytek ≥ 100 x 109/l. W 22 dniu (21 dni po podaniu pierwszej dawki leku) lub w ciągu 48 h od tego dnia, należy oznaczyć całkowitą liczbę krwinek, a następnie oznaczać co tydzień, do czasu, gdy całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych osiągnie wartość > 1,5 x 109/l, a liczba płytek > 100 x 109/l. Jeśli podczas któregokolwiek cyklu chemioterapii całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych zmniejszy się < 1,0 x 109/l lub liczba płytek będzie < 50 x 109/l, w następnym cyklu dawki leku należy zmniejszyć o jeden poziom. Poziomy dawkowania obejmują 100 mg/m2 pc., 150 mg/m2 pc. I 200 mg/m2 pc. Najmniejszą zalecaną dawką jest 100 mg/m2 pc. Leczenie przeciwwymiotne może być wdrożone przed lub po podaniu temozolomidu. Pacjentom z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym zaleca się podanie leków przeciwwymiotnych przed podaniem pierwszej dawki temozolomidu; wskazane jest również podanie leków przeciwwymiotnych w okresie monoterapii. Pacjenci z glejakiem złośliwym wykazującym wznowę lub progresję po standardowym leczeniu, u których ciężkie wymioty (stopień 3. lub 4.) występowały podczas poprzednich cykli leczenia mogą wymagać leczenia przeciwwymiotnego. Brak doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania leku u dzieci poniżej 3 lat; u dzieci starszych i młodzieży dane te są bardzo ograniczone. Ze względu na zawartość laktozy, nie należy stosować leku u pacjentów z rzadko występującą wrodzoną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lappa lub zaburzeniem wchłaniania glukozo-galaktozy.
Reklama
Blastomat - ciąża
Nie należy stosować leku u kobiet w ciąży. Jeśli musi być rozważone stosowanie podczas ciąży, należy poinformować pacjentkę o potencjalnym ryzyku dla płodu. Kobietom w okresie rozrodczym należy zalecać stosowanie środków zapobiegania ciąży w trakcie leczenia temozolomidem. Nie wiadomo czy temozolomid przenika do mleka kobiecego; dlatego należy przerwać karmienie piersią w chwili rozpoczęcia leczenia temozolomidem. Temozolomid może mieć działanie genotoksyczne. Dlatego należy poinformować mężczyzn, że powinni unikać poczęcia dziecka podczas leczenia i przez okres do 6 mies. po otrzymaniu ostatniej dawki temozolomidu oraz że powinni zasięgnąć porady w sprawie zamrożenia nasienia przed rozpoczęciem leczenia ze względu na możliwość nieodwracalnej niepłodności w wyniku leczenia temozolomidem.
Reklama
Blastomat - efekty uboczne
Zdarzenia niepożądane występujące u pacjentów z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym w okresie monoterapii. Bardzo często: jadłowstręt, drgawki, ból głowy, zaparcie, nudności, wymioty, wysypka, łysienie, uczucie zmęczenia. Często: zakażenie, kandydoza jamy ustnej, gorączka neutropeniczna, trombocytopenia, niedokrwistość, leukopenia, zmniejszenie masy ciała, niedowład połowiczny, afazja, zaburzenia równowagi, senność, splątanie, zawroty głowy, upośledzenie pamięci, osłabienie koncentracji, dysfazja, zaburzenia neurologiczne (NOS), neuropatia, neuropatia obwodowa, parestezja, zaburzenia mowy, drżenie, ubytki w polu widzenia, niewyraźne widzenie, podwójne widzenie, osłabienie słuchu, krwotok, zakrzepica żył głębokich, obrzęk nóg, duszność, kaszel, zapalenie jamy ustnej, biegunka, ból brzucha, niestrawność, zaburzenia połykania, suchość błony śluzowej jamy ustnej, suchość skóry, świąd, osłabienie mięśni, ból stawów, ból mięśniowo-kostny, ból mięśni, nietrzymanie moczu, reakcja alergiczna, gorączka, zmiany popromienne, ból, zaburzenia smaku, zwiększona aktywność ALT. Niezbyt często: opryszczka zwykła, półpasiec, objawy grypopodobne, limfopenia, wybroczyny, objawy przypominające zespół Cushinga, hiperglikemia, zwiększenie masy ciała, niepokój, depresja, chwiejność emocjonalna, bezsenność, omamy, niepamięć, porażenie połowicze, ataksja, nieprawidłowa koordynacja, nieprawidłowy chód, przeczulica, zaburzenia czucia, zmniejszona ostrość wzroku, ból oka, suchość oczu, głuchota, zawroty głowy pochodzenia obwodowego, ból ucha, zator płucny, obrzęk, obrzęki obwodowe, zapalenie płuc, zapalenie zatok, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, uczucie pełności, nietrzymanie kału, zaburzenia żołądkowo-jelitowe (NOS), zapalenie żołądka i jelit, guzki krwawnicze, rumień, nieprawidłowa pigmentacja, nasilone pocenie się, miopatia, ból pleców, dyzuria, krwawienie z dróg rodnych, krwotok miesiączkowy, brak miesiączki, zapalenie pochwy, ból piersi, astenia, obrzęk twarzy, ból, pogorszenie stanu pacjenta, dreszcze, choroby zębów, zaburzenia smaku. Zdarzenia niepożądane występujące u pacjentów z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym w okresie leczenia skojarzonego z radioterapią. Bardzo często: jadłowstręt, ból głowy, zaparcie, nudności, wymioty, wysypka, łysienie, uczucie zmęczenia. Często: zakażenie, opryszczka, zakażenie ran, zapalenie gardła, kandydoza jamy ustnej, neutropenia, trombocytopenia, limfopenia, leukopenia, hiperglikemia, zmniejszenie masy ciała, niepokój, chwiejność emocjonalna, bezsenność, drgawki, zmniejszenie świadomości, senność, afazja, zaburzenia równowagi, zawroty głowy, splątanie, upośledzenie pamięci, osłabienie koncentracji, neuropatia, parestezje, zaburzenia mowy, drżenie, niewyraźne widzenie, osłabienie słuchu, szumy uszne, krwotok, obrzęk, obrzęk nóg, duszność, kaszel, zapalenie jamy ustnej, biegunka, ból brzucha, niestrawność, zaburzenia połykania, zapalenie skóry, suchość skóry, rumień, świąd, osłabienie mięśni, ból stawów, częstsze oddawanie moczu, nietrzymanie moczu, reakcja alergiczna, gorączka, zmiany popromienne, obrzęk twarzy, ból, zaburzenia smaku, zwiększona aktywność ALT. Niezbyt często: opryszczka zwykła, półpasiec, objawy grypopodobne, gorączka neutropeniczna, niedokrwistość, objawy przypominające zespół Cushinga, hipokaliemia, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, zwiększenie masy ciała, pobudzenie, apatia, zaburzenia zachowania, depresja, omamy, stan padaczkowy, zaburzenia pozapiramidowe, niedowład połowiczny, ataksja, zaburzenia zdolności poznawczych, dysfazja, nieprawidłowy chód, przeczulica, niedoczulica, zaburzenia neurologiczne (NOS), neuropatia obwodowa, niedowidzenie połowicze, zmniejszona ostrość wzroku, zaburzenia widzenia, ubytki w polu widzenia, ból oka, zapalenie ucha środkowego, szumy uszne, nadwrażliwość na dźwięki, ból ucha, kołatanie serca, krwotok mózgowy, nadciśnienie tętnicze, zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa, złuszczanie skóry, reakcja nadwrażliwości na światło, nieprawidłowa pigmentacja, miopatia, ból pleców, ból mięśniowo-kostny, ból mięśni, impotencja, astenia, nagłe zaczerwienienie, uderzenia gorąca, pogorszenie stanu pacjenta, dreszcze, przebarwienie języka, omamy węchowe, pragnienie, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, zwiększona aktywność gamma-GT, zwiększona aktywność AST. Obserwowano zahamowanie czynności szpiku (neutropenia i trombocytopenia), które jest znanym działaniem toksycznym ograniczającym dawkę większości leków cytotoksycznych, w tym temozolomidu. Zaburzenia granulocytów obojętnochłonnych stopnia 3. lub 4., w tym neutropenia, wystąpiły u 8% pacjentów. Zaburzenia dotyczące płytek krwi stopnia 3. lub 4., w tym trombocytopenię, obserwowano u 14 % pacjentów otrzymujących temozolomid. Działania niepożądane u pacjentów z glejakiem złośliwym wykazującym wznowę lub progresję. Bardzo często: neutropenia lub limfopenia (stopnia 3.-4.), trombocytopenia (stopnia 3.-4.), jadłowstręt, ból głowy, wymioty, nudności, zaparcie, uczucie zmęczenia. Często: zmniejszenie masy ciała, senność, zawroty głowy, parestezje, duszność, biegunka, ból brzucha, niestrawność, wysypka, świąd, łysienie, gorączka, osłabienie, dreszcze, złe samopoczucie, ból, zaburzenia smaku. Niezbyt często: pancytopenia, niedokrwistość (stopnia 3.-4.), leukopenia. Rzadko: zakażenia oportunistyczne (w tym PCP). Bardzo rzadko: rumień wielopostaciowy, erytrodermia, pokrzywka, osutka, reakcje alergiczne, w tym anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy. Trombocytopenia i neutropenia stopnia 3. lub 4. występowały odpowiednio u 19% i 17% pacjentów leczonych z powodu glejaka złośliwego. Odpowiednio u 8% i 4% pacjentów doprowadziło to do hospitalizacji i (lub) przerwania leczenia temozolomidem. Zahamowanie czynności szpiku było do przewidzenia (zwykle w czasie pierwszych kilku cykli, z nadirem między dniem 21. a 28.) i ustępowało szybko, zwykle w ciągu 1-2 tygodni. Nie obserwowano oznak kumulowania się mielosupresji. Wystąpienie trombocytopenii może zwiększać ryzyko krwawień, a wystąpienie neutropenii lub leukopenii może zwiększać ryzyko zakażeń. W analizie farmakokinetyki populacji wyników badań klinicznych uwzględniono 101 kobiet i 169 mężczyzn, u których wystąpił nadir liczby neutrofilów oraz 110 kobiet i 174 mężczyzn, u których wystąpił nadir liczby płytek krwi. W pierwszym cyklu terapii obserwowano większą częstość neutropenii 4. stopnia (całkowita liczba neutrofilów <0,5 x 109/l ) u 12% kobiet wobec 5% mężczyzn oraz trombocytopenii (<20 x 109/l) u 9% kobiet wobec 3% mężczyzn. Według danych dotyczących 400 pacjentów z nawrotowym glejakiem, neutropenia 4. stopnia wystąpiła u 8% kobiet wobec 4% mężczyzn, a trombocytopenia 4. stopnia wystąpiła u 8% kobiet wobec 3% mężczyzn w pierwszym cyklu leczenia. W badaniu dotyczącym 288 pacjentów z nowo rozpoznanym glejakiem wielopostaciowym, neutropenia 4. stopnia wystąpiła u 3% kobiet wobec 0% mężczyzn, a trombocytopenia 4. stopnia wystąpiła u 1% kobiet wobec 0% mężczyzn w pierwszym cyklu leczenia. Tolerancja temozolomidu u dzieci i młodzieży (w wieku 3-18 lat) powinna być taka sama jak u dorosłych. Doświadczenie uzyskane po wprowadzeniu leku na rynek. Często: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Niezbyt często: zakażenie wirusem cytomegalii, reaktywacja zakażenia, takiego jak zakażenie wirusem cytomegalii, wirusem zapalenia wątroby typu B, opryszczkowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (w tym przypadki śmiertelne), moczówka prosta, hiperbilirubinemia, cholestaza, zapalenie wątroby, uszkodzenie wątroby, niewydolność wątroby. Bardzo rzadko: długotrwała pancytopenia, niedokrwistość aplastyczna, zespół mielodysplastyczny, nowotwory złośliwe wtórne, w tym białaczka szpikowa, zespół mielodysplastyczny, nowotwory złośliwe wtórne, w tym białaczka szpikowa, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevensa-Johnsona.
Blastomat - interakcje
Kwas walproinowy zmniejsza klirens temozolomidu. Deksametazon, prochlorperazyna, fenytoina, karbamazepina, fenobarbital, ondansetron, antagoniści receptora H2 nie wpływają na klirens temozolomidu. Ranitydyna nie wpływa na wchłanianie i stopień narażenia na temozolomid lub MTIC. Pokarm zmniejsza Cmax i AUC temozolomidu - lek nie powinien być stosowany z pokarmem. Temozolomid nie jest metabolizowany w wątrobie i w małym stopniu wiąże się z białkami osocza, jest więc mało prawdopodobne, aby mógł mieć wpływ na farmakokinetykę innych leków. Podawany z innymi lekami mielosupresyjnymi może nasilać mielotoksyczność.
Blastomat - dawkowanie
Doustnie. Lek powinien być przepisywany jedynie przez lekarzy z doświadczeniem w onkologicznym leczeniu guzów mózgu. Może być zastosowane leczenie przeciwwymiotne. Dorośli pacjenci z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym. Lek podaje się w skojarzeniu z celowaną radioterapią (okres leczenia skojarzonego), a następnie podaje się do 6 cykli temozolomidu (TMZ) w monoterapii (okres monoterapii). Okres leczenia skojarzonego. Temozolomid podaje się doustnie w dawce 75 mg/m2 pc. na dobę przez 42 dni w skojarzeniu z celowaną radioterapią (60 Gy podane w 30 dawkach). Nie zaleca się zmniejszania dawki, ale przy uwzględnieniu ocenianej raz w tygodniu toksyczności hematologicznej i pozahematologicznej można opóźnić podanie kolejnej dawki lub zaprzestać podawania temozolomidu. Skojarzone leczenie temozolomidem można kontynuować przez 42 dni (do 49 dni), jeśli są spełnione wszystkie wymienione warunki: całkowita liczba neutrofilów (ANC) ≥1,5 x 109/l; liczba płytek ≥100 x 109/l; toksyczność pozahematologiczna wg CTC (CTC) ≤Stopnia 1. (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów). W czasie leczenia należy raz w tygodniu wykonywać pełne badania krwi (morfologia z rozmazem). Należy czasowo przerwać lub całkowicie zaprzestać podawania temozolomidu w czasie leczenia skojarzonego zgodnie z kryteriami toksyczności hematologicznej i pozahematologicznej wg następującego schematu. Całkowita liczba neutrofilów ≥0,5 i <1,5 x 109/l - przerwanie podawania TMZ; całkowita liczba neutrofilów <0,5 x 109/l - zaprzestanie podawania TMZ. Liczba płytek ≥10 i <100 x 109/l - przerwanie podawania TMZ; liczba płytek <10 x 109/l - zaprzestanie podawania TMZ. Toksyczność pozahematologiczna wg CTC (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów): stopień 2. - przerwanie podawania TMZ; stopień 3. lub 4. - przerwanie podawania TMZ. Leczenie skojarzone z temozolomidem można kontynuować, gdy wszystkie z wymienionych warunków są spełnione: całkowita liczba neutrofilów ≥1,5 x 109/l, liczba płytek ≥100 x 109/l, toksyczność pozahematologiczna wg CTC ≤Stopnia 1. (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów). Okres monoterapii. W 4 tyg. po zakończeniu leczenia temozolomidem z radioterapią rozpoczyna się monoterapię temozolomidem, trwającą do 6 cykli. W 1. cyklu monoterapii stosuje się dawkę 150 mg/ m2 pc. raz na dobę (poziom dawki 0) przez 5 dni, po których następuje 23-dniowa przerwa w podawaniu leku. Na początku 2. cyklu dawkę zwiększa się do 200 mg/m2 pc. (poziom dawki 1), jeśli stopień toksyczności pozahematologicznej wg CTC w czasie 1. cyklu był ≤2. (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów), całkowita liczba neutrofilów była ≥1,5 x 109/l i liczba płytek ≥100 x 109/l. Jeśli nie zwiększono dawki w 2. cyklu, nie należy zwiększać jej w kolejnych cyklach. Raz zwiększoną do 200 mg/m2 pc. na dobę dawkę stosuje się w 5 pierwszych kolejnych dniach każdego następnego cyklu, jeśli nie wystąpią działania toksyczne. W okresie monoterapii należy zmniejszyć dawkę z powodu wcześniejszej tokyczności do 100 mg/m2 pc. (poziom dawki -1). Zmniejszenie dawki lub zaprzestanie podawania temozolomidu w czasie monoterapii: dawkę TMZ należy zmniejszyć o 1 poziom jeżeli całkowita liczba neutrofilów wyniesie <1,0 x 109/l; liczba płytek <50 x 109/l; toksyczność pozahematologiczna wg CTC (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów) - stopień 3. Podawanie temozolomidu należy przerwać, jeśli: poziom dawki -1 (100 mg/m2 pc.) nadal powoduje nieakceptowalną toksyczność; po zmniejszeniu dawki powraca ten sam 3. stopień toksyczności pozahematologicznej (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów). Dorośli i dzieci w wieku 3 lat lub starsze z glejakiem złośliwym wykazującym wznowę lub progresję. Cykl leczenia obejmuje 28 dni. Pacjentom nie poddawanym wcześniej chemioterapii temozolomid podaje się doustnie w dawce 200 mg/m2 pc. raz na dobę przez pierwsze 5 dni, po których następuje 23-dniowa przerwa w leczeniu (w sumie 28 dni). U pacjentów poddawanych wcześniej chemioterapii początkowa dawka wynosi 150 mg/m2 pc. raz na dobę i może być zwiększona w drugim cyklu do 200 mg/m2 pc. raz na dobę przez 5 dni pod warunkiem, że nie występuje toksyczność hematologiczna. U dzieci w wieku 3 lat lub starszych temozolomid należy stosować wyłącznie w glejaku złośliwym wykazującym wznowę lub progresję. U dzieci tych doświadczenie dotyczące stosowanie są bardzo ograniczone. Brak danych na temat bezpieczeństwa stosowania i skuteczności temozolomidu u dzieci w wieku poniżej 3 lat. Brak danych dotyczących stosowania temozolomidu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (Klasa C wg Childa) lub z zaburzeniami czynności nerek. Jest mało prawdopodobne, aby konieczne było zmniejszenie dawki u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub zaburzeniami czynności nerek o różnym stopniu zaawansowania. Jednak należy zachować ostrożność w przypadku stosowania temozolomidu u tych pacjentów. Wiek nie ma wpływu na klirens temozolomidu; jednak u pacjentów w podeszłym wieku (>70 lat) ryzyko neutropenii i trombocytopenii może być zwiększone. Kapsułki należy podawać na czczo, połykać w całości, popijając szklanką wody. Nie wolno ich otwierać ani rozgryzać. Jeśli po podaniu leku wystąpią wymioty, nie należy podawać drugiej dawki leku w tym samym dniu.
Blastomat - uwagi
Temozolomid może nieznacznie wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn ze względu na uczucie zmęczenia i senność.
