Bleomycin Teva - skład
1 fiolka zawiera 15 000 IU bleomycyny w postaci siarczanu.
Reklama
Bleomycin Teva - działanie
Bleomycyna to antybiotyk cytostatyczny, mieszanina strukturalnie powiązanych alkalicznych rozpuszczalnych w wodzie antybiotyków glikopeptydowych o działaniu cytostatycznym. Działanie bleomycyny polega na interkalacji pojedynczych i podwójnych nici DNA skutkującej pojedynczymi i podwójnymi pęknięciami nici, co prowadzi do zahamowania podziału i wzrostu komórek, a także syntezy DNA. Wpływa również w mniejszym stopniu na RNA i syntezę białek. Najważniejszym czynnikiem selektywności tkankowej bleomycyny jest zróżnicowanie nieaktywności wewnątrzkomórkowej. Najbardziej wrażliwe są komórki w fazie G2 i M cyklu komórkowego. Nowotwory o wyższym stopniu zróżnicowania reagują zazwyczaj lepiej niż nowotwory anaplastyczne. Po podaniu pozajelitowym dystrybucja bleomycyny następuje głównie w skórze, płucach, nerkach, jamie otrzewnowej i limfie. W bardzo niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza. Po podaniu dożylnym w szybkim wstrzyknięciu obserwuje się szybki klirens z 2 fazami eliminacji, po krótkiej fazie wstępnej T0,5α 24 min, następuje dłuższa faza końcowa T0,5β 2-4 h. Po podaniu w ciągłej infuzji dożylnej T0,5 może zwiększyć się do około 9 h. Około 2/3 podanej dawki wydalane jest z moczem w postaci niezmienionej. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek zwiększa się stężenie bleomycyny w osoczu.
Reklama
Bleomycin Teva - wskazania
Leczenie płaskonabłonkowego raka głowy i szyi, zewnętrznych narządów płciowych i szyjki macicy, chłoniaka ziarniczego, chłoniaka nieziarniczego w średnim i wysokim stopniu złośliwości u osób dorosłych, raka jąder (nasieniakowatego i nienasieniakowatego), wysięku w jamie opłucnej pochodzenia nowotworowego drogą doopłucnową. Bleomycyna prawie zawsze podawana jest w skojarzeniu z innymi lekami cytostatycznymi i/lub radioterapią.
Reklama
Bleomycin Teva - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Ostra infekcja płuc lub poważne zmniejszenie czynności płuc. Pacjenci u których stwierdzono toksyczne oddziaływanie bleomycyny na płuca lub zmniejszenie czynności płuc, które mogą wskazywać na toksyczne działanie bleomycyny na płuca. Ataksja-teleangiektazja. Okres karmienia piersią.
Reklama
Bleomycin Teva - ostrzeżenia
W przypadku wystąpienia kaszlu, duszności, trzeszczeń u podstawy płuca lub siateczkowatych zmian rozsianych na obrazie RTG klatki piersiowej w czasie leczenia bleomycyną, podawanie leku należy natychmiast przerwać i wdrożyć odpowiednie leczenie za pomocą kortykosteroidów oraz antybiotyków. Szczególna ostrożność zalecana jest u pacjentów w podeszłym wieku, ze zmniejszoną czynnością wątroby lub nerek, dolegliwościami płucnymi w wywiadzie, po przebytej radioterapii płuc oraz u pacjentów otrzymujących tlen. Należy zachować ostrożność podczas stosowania bleomycyny u pacjentów z rakiem płuc, ze względu na zwiększoną u nich częstość występowania toksyczności płucnej. Szczególnie ostrożne stosować w przypadku podawania dawek całkowitych powyżej 400x10 3 IU. Wrażliwość na działanie bleomycyny zwiększa się u osób w podeszłym wieku.
Reklama
Bleomycin Teva - ciąża
Nie stosować w ciąży chyba, że jest to bezwzględnie konieczne. Karmienie piersią podczas terapii bleomycyną jest przeciwwskazane. Kobiety i mężczyźni w okresie rozrodczym w czasie stosowania bleomycyny i w okresie 3 miesięcy po zakończeniu terapii powinny stosować skuteczną antykoncepcję. Wskazana jest konsultacja genetyczna jeśli pacjentka planuje potomstwo po zakończeniu leczenia. Ponieważ leczenie bleomycyną może spowodować nieodwracalną bezpłodność, zaleca się, by mężczyźni, którzy w przyszłości zamierzają zostać ojcami rozważyli możliwość zamrożenia nasienia zebranego przed rozpoczęciem leczenia.
Reklama
Bleomycin Teva - efekty uboczne
Bardzo często: śródmiąższowe zapalenie płuc, uszkodzenie błon śluzowych lub skóry, zaburzenia żołądkowo-jelitowe: mdłości, wymioty, utrata apetytu, zmniejszenie masy ciała, stany zapalne błon śluzowych (zapalenie śluzówki, zapalenie jamy ustnej), pigmentacja wiciowcowa, zgrubienia, zrogowacenia, zaczerwienienie, wrażliwość i obrzęk koniuszków palców, rumień i wykwity szczególnie na dłoniach i stopach, rozstępy, pęcherze, zmiany w paznokciach, obrzęk po ucisku wrażliwych miejsc tj. łokcie, wypadanie włosów. Często: reakcje anafilaktyczne, gorączka (gorączka może wystąpić około 4-5 h po podaniu leku, a jej nasilenie zależy od podanej dawki leku), ból w miejscu podania. Niezbyt często: zahamowanie czynności szpiku, łagodna trombopenia. Rzadko: zawał serca, choroba wieńcowa, uszkodzenia naczyń krwionośnych (zaburzenia krwi w mózgu, zapalenie naczyń krwionośnych w mózgu tzw. zespół hemolityczno-mocznicowy), niedociśnienie, hipertermia, zgon związanych z podawaniem leku do jam ciała. Ponadto obserwowano: parestezje, hiperparestezje, zagrażające życiu zwłóknienie płuc, bóle mięśni i kończyn, epizody niedociśnienia, miejscowe zakrzepowe zapalenie żył, niedrożność żylna u pacjentów z ziarnicą złośliwą, zespół podobny do choroby Raynauda charakteryzujący się niedokrwieniem, prowadzącym do martwicy dystalnych części ciała, aneuploidia w plemnikach, ostre reakcje z hipertermią i zapaścią sercowo-naczyniową.
Bleomycin Teva - interakcje
Podczas jednoczesnego podawania z bleomycyną osłabia się działanie digoksyny w wyniku zmniejszonej biodostępności po podaniu doustnym. Bleomycyna podawana podczas terapii fenytoiną może hamować wchłanianie fenytoiny prowadząc do zmniejszenia kontroli napadów drgawkowych oraz może dojść do nasilenia działania toksycznego albo utratę skuteczności leku cytotoksycznego w wyniku zwiększenia metabolizmu wątrobowego przez fenytoinę - nie zaleca się jednoczesnego podawania. U chorych na nowotwory jądra leczonych równocześnie bleomycyną i alkaloidami Vinca może wystąpić zespół przypominający objawy Raynauda: niedokrwienie prowadzące do martwicy dystalnych części ciała: palców rąk i stóp, nosa. Nie należy podawać żywych szczepionek wirusowych. Cisplatyna podawana jednocześnie z bleomycyną może prowadzić do nasilenia działania toksycznego na płuca. Podawanie tlenu podczas operacji chirurgicznych i w okresie pooperacyjnym pacjentom leczonym bleomycyną zwiększa ryzyko uszkodzenia płuc. Nasilenie objawów niepożądanych może być większe w przypadku stosowania bleomycyny w skojarzeniu z innymi cytostatykami, w trakcie lub po radioterapii. Szczególnie należy unikać napromieniania klatki piersiowej. W przypadku jednoczesnego podawania innych środków wywołujących toksyczność płucną np. karmustyny, mitimycyny-C, cyklofosfamidu i metotreksatu zwiększa się ryzyko toksycznego oddziaływania na płuca. Podczas jednoczesnego stosowania bleomycyny i cyklosporyny może wystąpić nadmierna immunosupresja z ryzykiem limfoproliferacji.
Bleomycin Teva - dawkowanie
Lek podawany jest dożylnie, domięśniowo, doopłucnowo, dootrzewnowo lub dotętniczo. Sporadycznie zaleca się wstrzykiwanie miejscowe, bezpośrednio do jam ciała. Dawka leku oraz częstość podawania zależą od wskazania do stosowania, sposobu podawania leku, wieku i stanu pacjenta. Zaleca się dostosowanie dawki leku do powierzchni ciała pacjenta. Bleomycyna może być podawana jako pojedynczy lek lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi.
Rak płaskonabłonkowy Wstrzyknięcie domięśniowe lub dożylne: 10-15x103 IU/m2 pc. 1-2 razy na tydzień. Leczenie można kontynuować w kolejnych tygodniach po pierwszym podaniu lub w odstępach 3-4 tygodni aż do łącznej dawki skumulowanej 400x103 IU. Infuzja dożylna: 10-15x103 IU/m2 pc. na dobę przez 6-24 h w ciągu 4-7 kolejnych dni w odstępach 3-4 tyg. Rak jąder Wstrzyknięcie domięśniowe lub dożylne: 10-15x103 IU/m2 pc. 1-2 razy na tydzień. Leczenie można kontynuować w kolejnych tygodniach po pierwszym podaniu lub w odstępach 3-4 tygodni aż do łącznej dawki skumulowanej 400x103 IU. Infuzja dożylna: 10-15x103 IU/m2 pc. na dobę przez 6-24 h w ciągu 5-6 kolejnych dni w odstępach 3-4 tyg. Chłoniaki złośliwe (ziarnicze i nieziarnicze): jeśli lek jest stosowany w monoterapii, zalecana dawka wynosi 5-15x103 IU 1-2 razy na tydzień, aż do całkowitej dawki 225x103 IU. Ze względu na zwiększone ryzyko reakcji anafilaktycznych u pacjentów z chłoniakami podawanie leku należy rozpocząć od niższych dawek (np. 2x103 IU). jeżeli w ciągu 4 h obserwacji nie wystąpią ostre reakcje na lek można zastosować normalny schemat dawkowania. Doopłucnowe leczenie wysięków pochodzenia nowotrorowego w jamie opłucnej: w monoterapii doopłucnowo w jednej dawce do 60x103 IU. Po całkowitym opróżnieniu jamy opłucnej z płynu należy podać 60x103 IU bleomycyny rozpuszczonej w 100 ml 0,9% roztworu chlorku sodu we wlewie do igły drenującej lub kaniuli. Całkowita i tygodniowa dawka leku zastosowana u pacjentów powyżej 60 lat powinna być zmniejszana w następujący sposób: u chorych w wieku 60-69 lat całkowita dawka wynosi 200-300x103 IU, a tygodniowa 30-60x103 IU, u chorych w wieku 70-79 lat całkowita dawka wynosi 150-200x103 IU, a tygodniowa 30x103 IU, u chorych w wieku 80 lat i powyżej całkowita dawka wynosi 100x103 IU, a tygodniowa 15x103 IU. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawki zmniejsza się zależnie od poziomu kreatyniny we krwi: pacjenci z umiarkowaną niewydolnością nerek (klirens kreatyniny 10-50 ml/min) powinni otrzymywać 75% dawki standardowej, a z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <10 ml/min) powinni otrzymywać 50% dawki standardowej.
Podawanie domięśniowe i podskórne: dawkę bleomycyny rozupścić w max. 5 ml 0,9% roztworu chlorku sodu. Podawanie dożylne: dawkę bleomycyny rozpuścić w 5-1000 ml 0,9% roztworu chlorku sodu i wstrzykiwać powoli lub dodać do infuzji dożylnej bieżącej. Podawanie dotętnicze: stosuje się powolną infuzję w połączeniu z roztworem soli fizjologicznej. Podawanie doopłucnowe: rozpuścić dawkę 60x103 IU w 100 ml 0,9% roztworu NaCl. Wstrzyknięcie miejscowe/ do nowotworu: bleomycyne rozpuścić w 0,9% roztworze NaCl do stężenia 1-3x103 IU/ml roztworu.
Bleomycin Teva - uwagi
W trakcie terapii blemomycyną należy regularnie wykonywać badania czynności płuc oraz RTG klatki piersiowej. Badania te należy kontynuować przez okres 8 tygodni po zakończeniu leczenia. Niektóre działania niepożądane tj. nudności, wymioty i znużenie mogą pośrednio wpływać na zdolność pacjenta do prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
