Bramitob

Bramitob - skład

1 pojemnik jednodawkowy (4 ml płynu do inhalacji) zawiera 300 mg tobramycyny.

Reklama

Bramitob - działanie

Antybiotyk aminoglikozydowy w postaci preparatu przeznaczonego do inhalacji z nebulizatora. Tobramycyna podana wziewnie działa bakteriobójczo na Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus aureus, Haemophilus influenzae. Szczepy niewrażliwe to m.in. Burkholderia cepacia, Stenotrophomonas maltophilia i Alcaligens xylosoxidans. Po podaniu z nebulizatora średnia całkowita biodostępność leku wynosi ok. 9,1% dawki, wchłanianie ogólnoustrojowe jest bardzo małe. Wiązanie z białkami osocza wynosi poniżej 10%. Nie badano wydalania tobramycyny podawanej drogą wziewną. Wchłonięta do krwiobiegu część dawki jest wydalana z moczem, natomiast niewchłonięta tobramycyna jest prawdopodobnie wydalana z odkrztuszaną plwociną. T_0,5 tobramycyny w fazie eliminacji z surowicy wynosi około 2 h (po podaniu dożylnym).

Reklama

Bramitob - wskazania

Leczenie przewlekłych zakażeń płuc wywołanych przez Pseudomonas aeruginosa u pacjentów z mukowiscydozą w wieku 6 lat i powyżej. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków o działaniu przeciwbakteryjnym.

Reklama

Bramitob - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na tobramycynę, jakikolwiek inny antybiotyk aminoglikozydowy lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Nie stosować u pacjentów otrzymujących silne leki moczopędne o działaniu ototoksycznym (np. furosemid, kwas etakrynowy).

Reklama

Bramitob - ostrzeżenia

Podczas stosowania tobramycyny należy zachować ostrożność, jeśli u pacjenta stwierdzono lub podejrzewa się zaburzenia czynności nerek, słuchu, zaburzenia układu przedsionkowego lub przewodnictwa nerwowo-mięśniowego lub występuje ciężkie, czynne krwioplucie. Jeśli u pacjenta rozpoznano lub podejrzewa się zaburzenia czynności nerek lub jeśli początkowo prawidłowa czynność nerek uległa zaburzeniu w trakcie leczenia tobramycyną, należy dokładnie kontrolować czynność nerek oraz czynność ósmego nerwu czaszkowego. Jeśli wystąpią objawy wskazujące na zaburzenie czynności nerek, układu przedsionkowego i (lub) słuchu, należy przerwać podawanie lub zmodyfikować dawkowanie leku. Aby kontrolować stężenie tobramycyny w surowicy, krew należy pobierać tylko z żyły, a nie z palca, gdyż metoda ta nie jest zatwierdzona. Zaobserwowano, że zanieczyszczenie skóry palców tobramycyną, które następuje w trakcie przygotowania leku do nebulizacji, może być przyczyną zafałszowanych wyników badań wskazujących na zwiększone stężenie leku we krwi. Zanieczyszczenia tego nie da się do końca usunąć podczas mycia rąk przed pobraniem krwi do badań. Ze względu na ryzyko wystąpienia skurczu oskrzeli pierwszą dawkę leku należy podawać pod nadzorem lekarskim, a jeśli pacjent już stosuje lek rozszerzający oskrzela, powinien go przyjąć przed nebulizacją. Przed i po nebulizacji należy określić pierwszosekundową wymuszoną objętość wydechową (FEV₁). Jeśli u pacjenta nieprzyjmującego leku rozszerzającego oskrzela wystąpią objawy świadczące o wystąpieniu skurczu oskrzeli wywołanego przez tobramycynę, badanie należy powtórzyć innym razem, podając lek rozszerzający oskrzela. Wystąpienie skurczu oskrzeli pomimo zastosowania leku rozszerzającego oskrzela może świadczyć o reakcji alergicznej. Jeśli podejrzewa się występowanie reakcji alergicznej, należy przerwać podawanie leku. Skurcz oskrzeli należy odpowiednio leczyć. Tobramycynę należy stosować z zachowaniem szczególnej ostrożności u pacjentów z zaburzeniami przewodnictwa nerwowo-mięśniowego, takimi jak choroba Parkinsona i inne stany charakteryzujące się osłabieniem mięśni, w tym miastenia, ponieważ aminoglikozydy mogą zwiększać osłabienie mięśni ze względu na możliwe działanie kuraropodobne na przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Mimo że toksyczny wpływ aminoglikozydów na nerki wiązano z pozajelitowym podaniem leku, w badaniach klinicznych nie znaleziono dowodów na toksyczne działanie tobramycyny na nerki. Jeśli u pacjenta stwierdzono lub podejrzewa się występowanie zaburzeń czynności nerek, podczas stosowania tobramycyny należy zachować ostrożność oraz kontrolować stężenie tobramycyny w surowicy, tj. należy oznaczyć stężenia leku po dwóch lub trzech dawkach, aby w razie konieczności można było zmodyfikować dawkę, a także co 3-4 dni w trakcie leczenia. Jeśli u pacjenta nastąpi zmiana czynności nerek, należy częściej oznaczać stężenie leku we krwi i odpowiednio zmodyfikować jego dawkę lub przerwy między dawkami. Do badań klinicznych nie zakwalifikowano pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, tj. stężeniem kreatyniny w surowicy >2 mg/dl (176,8 μmol/l). Zgodnie z obecną praktyką kliniczną zaleca się przeprowadzenie oceny czynność nerek w chwili rozpoczynania leczenia. Ponadto czynność nerek należy okresowo ponownie ocenić, regularnie kontrolując stężenie mocznika i kreatyniny, przynajmniej po każdych 6 pełnych cyklach leczenia tobramycyną wziewną (po 180 dniach). Jeśli potwierdzi się toksyczny wpływ na nerki, leczenie tobramycyną należy przerwać aż do chwili, gdy minimalne stężenie leku w surowicy zmniejszy się poniżej 2 µg/ml. Wówczas leczenie tobramycyną można wznowić po konsultacji ze specjalistą. Jeśli pacjent otrzymuje jednocześnie aminoglikozydy drogą pozajelitową, należy go ściśle kontrolować ze względu na ryzyko kumulacji działań toksycznych. Systematyczne kontrolowanie czynności nerek jest szczególnie ważne u pacjentów w podeszłym wieku z czynnością nerek osłabioną w takim stopniu, że wyniki rutynowych badań przesiewowych, takie jak stężenie mocznika lub kreatyniny w surowicy krwi, nie wskazują na zaburzenia czynności nerek. Bardziej przydatne może być oznaczenie klirensu kreatyniny. Mocz należy badać, aby sprawdzić, czy występuje zwiększone wydalanie białek, komórek i wałeczków. Okresowo należy oznaczać stężenie kreatyniny w surowicy i klirens kreatyniny (preferowane zamiast oznaczania stężenia mocznika we krwi). Po pozajelitowym podawaniu aminoglikozydów notowano działanie ototoksyczne, objawiające się uszkodzeniem zarówno słuchu, jak i układu przedsionkowego. Działanie toksyczne na układ przedsionkowy może objawiać się zaburzeniami równowagi, ataksją i zawrotami głowy. Podczas kontrolowanych badań klinicznych z tobramycyną obserwowano nieznaczny niedosłuch i zawroty głowy, natomiast podczas kontrolowanych badań klinicznych z innymi lekami zawierającymi tobramycynę do podawania metodą nebulizacji, nie wystąpiło działanie ototoksyczne, określone jako uczucie utraty słuchu lub w badaniu audiometrycznym. U niektórych pacjentów otrzymujących długotrwale w przeszłości dożylnie aminoglikozydy, wystąpiła utrata słuchu. Lekarz powinien wziąć pod uwagę ryzyko wywołanych przez aminoglikozydy toksycznych działań na układ przedsionkowy i ślimaka i przez cały czas leczenia preparatem powinien kontrolować czynność narządu słuchu pacjenta. U pacjentów z czynnikami ryzyka związanymi z wcześniejszym długotrwałym leczeniem aminoglikozydami o działaniu ogólnoustrojowym, może być konieczność dokonanie oceny audiologicznej przed rozpoczęciem leczenia tobramycyną. Wystąpienie u pacjenta szumów usznych należy traktować z uwagą, ponieważ jest to objaw ototoksyczności. Jeśli podczas leczenia aminoglikozydami pacjent informuje o szumach usznych lub utracie słuchu, lekarz powinien ocenić, czy konieczność jest przeprowadzenie badań audiologicznych. Jeśli jest to możliwe, zaleca się wykonanie następujących po sobie audiogramów u leczonych długotrwale pacjentów, którzy są narażeni na szczególnie wysokie ryzyko działania ototoksycznego. Jeśli pacjent przyjmuje jednocześnie aminoglikozydy drogą pozajelitową, należy go odpowiednio kontrolować ze względu na ryzyko kumulacji działań toksycznych. U pacjentów z czynnym, ciężkim krwiopluciem preparat można stosować tylko wtedy, jeśli uważa się, że korzyści z leczenia przewyższają ryzyko, w tym ryzyko dalszego krwotoku. W badaniach klinicznych stwierdzono zwiększenie minimalnego stężenia aminoglikozydów hamującego wzrost szczepów P. aeruginosa wyizolowanych od niektórych pacjentów leczonych tobramycyną w postaci wziewnej. Istnieje teoretyczne ryzyko, że u pacjentów leczonych tobramycyną podawaną metodą nebulizacji mogą rozwinąć się szczepy P. aeruginosa oporne na tobramycynę podawaną dożylnie. W badaniach klinicznych brak danych dotyczących pacjentów zakażonych Burkholderia cepacia.

Reklama

Bramitob - ciąża

Leku nie należy stosować podczas ciąży i laktacji, chyba że korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla płodu lub dziecka. Brak odpowiednich danych z zastosowaniem tobramycyny podawanej drogą wziewną u kobiet w ciąży. Aminoglikozydy mogą mieć szkodliwe działanie na płód (np. powodować wrodzoną głuchotę), gdy u kobiety ciężarnej występuje ich wysokie stężenie ogólnoustrojowe. Jeśli lek stosuje się podczas ciąży lub jeśli kobieta zajdzie w ciążę podczas stosowania leku, należy poinformować ją o ryzyku dla płodu. Tobramycyna podawana ogólnoustrojowo jest wydzielana z mlekiem kobiecym. Nie wiadomo czy tobramycyna podawana drogą wziewną spowoduje, że stężenia tobramycyny w surowicy będą na tyle wysokie, by można je wykryć w mleku kobiecym. Ze względu na ryzyko ototoksyczności i nefrotoksyczności tobramycyny u małych dzieci, należy zdecydować czy zakończyć karmienie piersią, czy przerwać leczenie preparatem.

Reklama

Bramitob - efekty uboczne

Dane z badań klinicznych. Często: kaszel, dysfonia. Niezbyt często: zakażenia grzybicze, kandydoza jamy ustnej, ból głowy, zawroty głowy, niedosłuch, głuchota neurosensoryczna, zmniejszenie wartości natężonej objętości wydechowej, duszność, rzężenia, krwioplucie, ból gardła, kaszel z odpluwaniem, nadmierne wydzielanie śliny, zapalenie języka, ból w nadbrzuszu, nudności, wysypka, osłabienie, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, suchość błon śluzowych, zwiększenie aktywności aminotransferaz. Dane uzyskane po wprowadzeniu do obrotu. Niezbyt często: kaszel, zapalenie gardła, dysfonia, duszność. Rzadko: zapalenie krtani, jadłowstręt, zawroty głowy, ból głowy, bezgłos, szum uszny, utrata słuchu, skurcz oskrzeli, dyskomfort w klatce piersiowej, zaburzenia płuc, krwioplucie, krwawienie z nosa, zapalenie błony śluzowej nosa, astma, kaszel z odpluwaniem, zaburzenia smaku, owrzodzenie jamy ustnej, wymioty, nudności, wysypka, osłabienie, gorączka, ból w klatce piersiowej, ból, nudności, zmniejszenie wartości w testach czynnościowych płuc. Bardzo rzadko: zakażenie grzybicze, kandydoza jamy ustnej, limfadenopatia, reakcje nadwrażliwości, senność, zaburzenia ucha, ból ucha, hiperwentylacja, niedotlenienie, zapalenie zatok, biegunka, bóle brzucha, pokrzywka, świąd, ból pleców, złe samopoczucie. W kontrolowanych badaniach klinicznych z innymi lekami zawierającymi tobramycynę, podawanych metodą nebulizacji jedynymi działaniami niepożądanymi, jakie zgłaszano u znaczącej większości pacjentów były: dysfonia (13% pacjentów) i szumy uszne (3% pacjentów). Szumy uszne były przemijające i ustępowały po zaprzestaniu leczenia, i nie były związane z trwałą utratą słuchu w badaniu audiometrycznym. Ryzyko szumów nie zwiększało się w powtarzanych cyklach stosowania tobramycyny. Do dodatkowych działań niepożądanych, z których część jest następstwem choroby podstawowej, a dla których nie można wykluczyć związku ze stosowaniem tobramycyny, należały: przebarwienie plwociny, zakażenia dróg oddechowych, bóle mięśni, polipy nosa i zapalenie ucha środkowego. W otwartych badaniach klinicznych i obserwacjach po wprowadzeniu leku do obrotu, u niektórych pacjentów przyjmujących długotrwale w przeszłości lub jednocześnie aminoglikozydy dożylnie, stwierdzono utratę słuchu. Aminoglikozydy podawane drogą pozajelitową mogą powodować nadwrażliwość, działanie ototoksyczne i neurotoksyczne.

Bramitob - interakcje

Należy unikać stosowania preparatu razem z innymi lekami o silnym działaniu nefrotoksycznym lub ototoksycznym i (lub) bezpośrednio po nich. Niektóre leki moczopędne mogą zwiększać toksyczność aminoglikozydów w wyniku zmiany stężenia antybiotyku w surowicy krwi i tkankach. Preparatu nie należy podawać jednocześnie z furosemidem, kwasem etakrynowym, mocznikiem lub mannitolem mannitolem podanym dożylnie i doustnie. Inne leki, które zwiększają potencjalną toksyczność aminoglikozydów podawanych pozajelitowo: amfoterycyna B, cefalotyna, cyklosporyna, takrolimus, polimiksyny (ryzyko nasilenia działań toksycznych na nerki), związki platyny (ryzyko nasilenia działań toksycznych na nerki i działań ototoksycznych); inhibitory cholinoesterazy, toksyna botulinowa: ze względu na wpływ na przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, należy unikać jednoczesnego podawania z tobramycyną. U pacjentów przyjmujących tobramycynę w nebulizacji jednocześnie z dornazą alfa, mukolitykami, β-agonistami, kortykosteroidami w postaci wziewnej oraz innymi doustnymi lub pozajelitowymi antybiotykami działającymi przeciwko bakteriom Pseudomonas, wykazano wystąpienie działań niepożądanych podobnych do obserwowanych w grupie kontrolnej.

Bramitob - dawkowanie

Wziewnie. Leczenie powinno być rozpoczęte przez lekarza z doświadczeniem w leczeniu pacjentów z mukowiscydozą. Dorośli i dzieci od 6 lat: zalecana dawka to zawartość 1 pojemnika jednodawkowego (300 mg) 2 razy na dobę (rano i wieczorem) przez 28 dni. Przerwa pomiędzy kolejnymi dawkami powinna wynosić 12 h. Po 28 dniach leczenia lek należy odstawić na okres następnych 28 dni. Należy przestrzegać cykli 28-dniowego aktywnego leczenia na przemian z 28-dniową przerwą w podawaniu leku (28 dni leczenia na zmianę z 28 dniami bez podawania leku). Leczenie tobramycyną należy kontynuować cyklicznie, dopóki w opinii lekarza pacjent odnosi korzyści kliniczne ze stosowania leku w ramach schematu leczenia. Jeśli nastąpi widoczne pogorszenie kliniczne stanu płuc, należy rozważyć wprowadzenie dodatkowego leczenia przeciwko bakteriom Pseudomonas. Szczególne grupy pacjentów. Nie wykazano skuteczności i bezpieczeństwa stosowania leku u pacjentów w wieku poniżej 6 lat. Tobramycynę należy stosować z zachowaniem środków ostrożności u pacjentów w podeszłym wieku, u których może być zaburzona czynność nerek. Lek należy stosować z zachowaniem środków ostrożności u pacjentów, u których rozpoznano lub podejrzewa się zaburzenia czynności nerek. Jeśli wystąpią objawy neurotoksyczności, leczenie preparatem należy przerwać do chwili, gdy stężenie tobramycyny w surowicy zmniejszy się do wartości poniżej 2 µg/ml. Nie jest konieczna modyfikacja dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Sposób podania. Jednodawkowy pojemnik należy otworzyć tuż przed użyciem. Wszelkie pozostałości roztworu, który nie został od razu zużyty, należy wyrzucić i nie przechowywać do ponownego użycia. Zawartość pojemnika jednodawkowego (300 mg), przelaną do nebulizatora, należy podawać drogą wziewną przez ok. 15 min, wykorzystując nebulizator wielokrotnego stosowania PARI LC PLUS, wyposażony w sprężarkę PARI TURBO BOY (szybkość uwalniania leku wynosi 6,2 mg/min, całkowita dostarczona dawka leku wynosi 92,8 mg, średnia aerodynamiczna średnica cząstek wynosi: D₁₀ 0,65 μm, D₅₀ 3,15 μm, D₉₀ 8,99 μm) lub nebulizator PARI LC SPRINT wyposażony w sprężarkę PARI BOY Sx (szybkość uwalniania leku wynosi 6,7 mg/min, całkowita dostarczona dawka leku wynosi 99,8 mg, średnia aerodynamiczna średnica cząstek wynosi: D₁₀ 0,70 μm, D₅₀ 3,36 μm, D₉₀ 9,41 μm). Podczas podawania leku drogą wziewną pacjent siedzi lub stoi prosto, oddychając normalnie przez ustnik nebulizatora. Klamerki na nos mogą ułatwić pacjentowi oddychanie ustami. Pacjent powinien kontynuować standardowy schemat postępowania w zakresie fizjoterapii klatki piersiowej. Jeśli zajdzie konieczność kliniczna, należy kontynuować przyjmowanie odpowiednich leków rozszerzających oskrzela. U pacjentów otrzymujących kilka różnych leków działających na układ oddechowy, zaleca się, aby przyjmować w następującej kolejności: lek rozszerzający oskrzela, zabieg fizjoterapii, inne leki przyjmowane drogą wziewną i na końcu Bramitob. Leku Bramitob nie należy mieszać z innymi lekami podawanymi drogą wziewną.

Bramitob - uwagi

Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Na podstawie zgłaszanych działań niepożądanych jest mało prawdopodobne, by tobramycyna wpływała na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn. Jeśli pacjent zamierza prowadzić pojazdy lub obsługiwać maszyny, należy go jednak ostrzec o możliwości wystąpienia zawrotów głowy i (lub) zaburzeń równowagi.