Bydureon - skład
1 fiolka lub 1 wstrzykiwacz (pen) zawiera 2 mg eksenatydu.
Reklama
Bydureon - działanie
Lek przeciwcukrzycowy - agonista receptora glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1). Wykazuje on szereg właściwości przeciwhiperglikemicznych GLP-1. Sekwencja aminokwasów w łańcuchu eksenatydu częściowo pokrywa się z sekwencją ludzkiego GLP-1. Wykazano w warunkach in vitro, że eksenatyd wiąże się z receptorem ludzkiego GLP-1 i aktywuje go. Eksenatyd zwiększa wydzielanie insuliny przez komórki beta trzustki w sposób zależny od stężenia glukozy. Kiedy stężenie glukozy zmniejsza się, wydzielanie insuliny jest hamowane. Eksenatyd hamuje wydzielanie glukagonu, które w cukrzycy typu 2 jest zwiększone w sposób nieprawidłowy. Niższe stężenie glukagonu powoduje zmniejszenie uwalniania glukozy przez wątrobę. Eksenatyd nie zaburza jednak prawidłowej odpowiedzi glukagonu i innych hormonów na hipoglikemię. Eksenatyd hamuje opróżnianie żołądka i w ten sposób wpływa na zmniejszenie szybkości, z jaką glukoza pochodząca z pokarmu przenika do krwiobiegu. Stosowanie eksenatydu powodowało ograniczenie przyjmowania pokarmów w następstwie zmniejszenia apetytu i nasilenia uczucia sytości. Eksenatyd poprawia kontrolę glikemii u pacjentów z cukrzycą typu 2 poprzez stałe obniżanie stężenia cukru po jedzeniu i na czczo. Preparat ma profil farmakokinetyczny i farmakodynamiczny dostosowany do podawania raz w tygodniu. Podczas podawania preparatu w dawce 2 mg raz na tydzień, średnie stężenie eksenatydu przekroczyło minimalne efektywne stężenie (ok. 50 pg/ml) po 2 tyg., a średnie stężenie eksenatydu w osoczu zwiększało się stopniowo przez ponad 6-7 tyg. W rezultacie, stężenie eksenatydu ok. 300 pg/ml utrzymywało się, co wskazywało na osiągnięcie stanu stacjonarnego. Stężenie eksenatydu w stanie stacjonarnym utrzymywało się podczas tygodniowej przerwy pomiędzy podaniem dawek, z minimalnym odchyleniem od średniego stężenia terapeutycznego. Eksenatyd wydalany jest głównie w wyniku filtracji kłębkowej, a następnie rozkładu proteolitycznego. Ok. 10 tyg. po zaprzestaniu stosowania preparatu, średnie stężenie eksenatydu w osoczu spada poniżej minimalnego wykrywalnego stężenia.
Reklama
Bydureon - wskazania
Lek przeznaczony jest do stosowania u osób dorosłych w wieku 18 lat i starszych z cukrzycą typu 2 w celu poprawy kontroli glikemii w skojarzeniu z innymi lekami obniżającymi stężenie glukozy, w tym insuliną bazową, kiedy aktualne leczenie wraz z dietą i ćwiczeniami nie zapewnia odpowiedniej kontroli glikemii.
Reklama
Bydureon - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Bydureon - ostrzeżenia
Nie należy stosować preparatu u pacjentów z cukrzycą typu 1, ani w leczeniu kwasicy ketonowej w przebiegu cukrzycy. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów ze schyłkową chorobą nerek lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min). Doświadczenie kliniczne u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek jest bardzo ograniczone i nie zaleca się stosowania preparatu. Podczas stosowania eksenatydu odnotowano niezbyt częste przypadki zmian dotyczących czynności nerek, w tym zwiększeniu stężenia kreatyniny w surowicy krwi, zaburzeniach czynności nerek, pogorszeniu przebiegu przewlekłej niewydolności nerek i ostrej niewydolności nerek, czasem wymagających zastosowania hemodializy. Część tych zgłoszeń dotyczyła pacjentów, u których występowały dolegliwości mogące wpływać na stopień nawodnienia, w tym nudności, wymioty i (lub) biegunka, i (lub) pacjentów przyjmujących leki wpływające na czynność nerek lub stopień nawodnienia. Do jednocześnie przyjmowanych leków należały: inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, NLPZ i leki moczopędne. Po zastosowaniu leczenia wspomagającego i odstawieniu środków, w tym eksenatydu, będących potencjalną przyczyną, obserwowano przywrócenie czynności nerek. Nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów z ciężkimi chorobami układu pokarmowego, w tym z gastroparezą. Ze stosowaniem agonistów receptora GLP-1 związane jest ryzyko wystąpienia ostrego zapalenia trzustki. Należy poinformować pacjentów o charakterystycznym objawie ostrego zapalenia trzustki: utrzymującym się silnym bólu brzucha. W przypadku podejrzenia zapalenia trzustki, należy odstawić preparat; w przypadku potwierdzenia rozpoznania ostrego zapalenia trzustki nie należy wznawiać leczenia preparatem. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z zapaleniem trzustki w wywiadzie. Jednoczesne stosowanie eksenatydu z pochodnymi D-fenyloalaniny (meglitynidami), inhibitorami alfa-glukozydazy, inhibitorami dipeptydylopeptydazy-4 i innymi agonistami receptora GLP-1 nie było badane. Jednoczesne stosowanie eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu i eksenatydu o natychmiastowym uwalnianiu nie było badane i nie jest zalecane. Podczas jednoczesnego stosowania warfaryny i eksenatydu odnotowano spontaniczne zgłoszenia przypadków zwiększenia wartości współczynnika INR, niekiedy z towarzyszącym krwawieniem. Ryzyko hipoglikemii było większe, gdy preparat stosowano jednocześnie z pochodną sulfonylomocznika. Ponadto u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek, u których stosowano leczenie skojarzone z pochodną sulfonylomocznika stwierdzono większą częstość występowania hipoglikemii niż u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. W celu ograniczenia ryzyka hipoglikemii należy rozważyć zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika. U pacjentów leczonych eksenatydem zgłaszano nagłą utratę masy ciała, w tempie >1,5 kg w ciągu tygodnia. Utrata masy ciała w tym tempie może mieć szkodliwe skutki. Pacjenci, u których następuje szybka utrata masy ciała powinni być pod obserwacją czy nie występują u nich oznaki i objawy kamicy żółciowej. Po przerwaniu leczenia, działanie preparatu może się utrzymywać, ponieważ stężenie eksenatydu w osoczu zmniejsza się przez 10 tyg. Dobierając rodzaj i dawkę innych leków należy brać pod uwagę, że do czasu spadku stężenia eksenatydu, jego działanie i reakcje niepożądane mogą przynajmniej częściowo się utrzymywać. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę, tzn. jest zasadniczo bezsodowy.
Reklama
Bydureon - ciąża
Nie należy stosować preparatu podczas ciąży, w tym okresie zaleca się stosowanie insuliny. Ze względu na długi okres usuwania leku z organizmu, kobiety w wieku rozrodczym, muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia preparatem; stosowanie preparatu należy przerwać co najmniej 3 mies. przed planowana ciążą. Nie wiadomo, czy eksenatyd przenika do mleka kobiecego - preparatu nie należy stosować podczas karmienia piersią.
Reklama
Bydureon - efekty uboczne
Bardzo często: hipoglikemia (leczenie skojarzone z pochodnymi sulfonylomocznika), nudności, biegunka. Często: hipoglikemia (leczenie skojarzone z insuliną), zmniejszenie apetytu, ból i zawroty głowy, wymioty, niestrawność, ból brzucha, refluks żołądkowo-przełykowy, rozdęcie brzucha, zaparcia, wzdęcie z oddawaniem wiatrów, świąd i (lub) pokrzywka, świąd w miejscu wstrzyknięcia, uczucie przemęczenia, rumień w miejscu wstrzyknięcia, osłabienie. Niezbyt często: ostre zapalenie trzustki, odwodnienie, zaburzenia smaku, senność, niedrożność jelit, odbijanie się ze zwracaniem treści żołądkowej lub gazu, opóźnione opróżnianie żołądka, nadmierne pocenie się, łysienie, zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek, pogorszenie przewlekłej niewydolności nerek, niewydolność nerek, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy), wysypka w miejscu wstrzyknięcia. Rzadko: reakcja anafilaktyczna, uczucie rozstrzęsienia. Częstość nieznana: małopłytkowość zależna od leku, wysypka plamkowa lub grudkowata, obrzęk angioneurotyczny, ropnie i zapalenie tkanki łącznej podskórnej w miejscu wstrzyknięcia, zwiększenie współczynnika INR. W czasie badań klinicznych bardzo często obserwowano małe guzki na skórze w miejscu wstrzyknięcia, co było następstwem znanych właściwości postaci mikrosferycznych poli (D,L-laktydo-ko-glikolidu) polimeru. Większość przypadków, w których wystąpiły guzki przebiegało bezobjawowo i ustępowało w czasie 4-8 tyg. Zgodnie z potencjalnie immunogennymi właściwościami produktów farmaceutycznych zawierających białka i peptydy, u pacjentów leczonych eksenatydem o przedłużonym uwalnianiu mogą wytworzyć się przeciwciała skierowane przeciwko eksenatydowi. U większości pacjentów, u których doszło do wytworzenia przeciwciał, ich miano zmniejsza się z czasem. Obecność przeciwciał (wysokiego lub niskiego miana) nie jest czynnikiem predykcyjnym dla kontroli glikemii pacjenta. W badaniach klinicznych z zastosowaniem eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu, w punkcie końcowym badania u ok. 45% pacjentów oznaczono niskie miano przeciwciał skierowanych przeciwko eksenatydowi. Ogółem odsetek pacjentów z dodatnim mianem przeciwciał był stały w badaniach klinicznych. Zazwyczaj stopień kontroli glikemii (HbA1c) u pacjentów z dodatnim mianem przeciwciał był porównywalny do obserwowanego wśród pacjentów, u których miano przeciwciał było nieoznaczalne. W badaniach klinicznych trzeciej fazy, średnio u 12% pacjentów oznaczono wyższe miano przeciwciał. W końcowej fazie kontrolowanego okresu badania, u części tych pacjentów nie obserwowano odpowiedzi na leczenie eksenatydem o przedłużonym uwalnianiu. Nie stwierdzono poprawy glikemii u 2,6% pacjentów z wysokim mianem przeciwciał, podczas gdy nie stwierdzono jej u 1,6% pacjentów, u których poziom przeciwciał był nieoznaczalny. Pacjenci, u których doszło do wytworzenia przeciwciał skierowanych przeciwko eksenatydowi, mogą mieć większą skłonność do wystąpienia reakcji w miejscu podania, ale jednocześnie częstość występowania i rodzaj występujących u nich działań niepożądanych były podobne jak u pacjentów z ujemnym mianem przeciwciał. Ocena próbek z dodatnim mianem przeciwciał nie ujawniła istotnej reaktywności krzyżowej z podobnymi peptydami endogennymi (glukagon lub GLP-1). W 30-tyg. badaniu, u ok. 3% pacjentów leczonych eksenatydem o przedłużonym uwalnianiu przynajmniej raz wystąpił okres nagłej utraty masy ciała (powyżej 1,5 kg w ciągu tygodnia). Na podstawie połączonych danych z badań klinicznych eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu stwierdzono zwiększenie średniej częstości akcji serca o 2,6 uderzeń/min względem wartości wyjściowej (74 uderzeń/min). U 15% spośród pacjentów leczonych eksenatydem o przedłużonym uwalnianiu stwierdzono średnie zwiększenie częstości akcji serca wynoszące ≥10 uderzeń/min.
Bydureon - interakcje
Dostosowanie dawki pochodnej sulfonylomocznika może być konieczne z powodu zwiększonego ryzyka hipoglikemii podczas stosowania leku z tej grupy. Wyniki badania, w którym stosowano paracetamol jako wskaźnik tempa opróżniania żołądka wskazują, że wpływ eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu na spowolnienie opróżniania żołądka jest znikomy. Nie należy spodziewać się by opóźnienie opróżniania żołądka wynikające ze stosowania leku mogło spowodować istotne klinicznie zmiany w tempie i zakresie wchłaniania jednocześnie stosowanych leków doustnych. Dlatego nie jest konieczne dostosowanie dawki leków wrażliwych na opóźnione opróżnianie żołądka. Poniższe badania interakcji zostały przeprowadzone z zastosowaniem 10 μg eksenatydu o natychmiastowym uwalnianiu, a nie z użyciem eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu. W przypadku podania warfaryny po 35 min od podania eksenatydu o natychmiastowym uwalnianiu obserwowano opóźnienie Tmax o ok. 2 h. Nie stwierdzono istotnego klinicznie wpływu na Cmax czy AUC. Podczas jednoczesnego stosowania warfaryny oraz eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu odnotowano spontaniczne zgłoszenia przypadków zwiększenia INR. Należy kontrolować INR podczas rozpoczynania leczenia eksenatydem o przedłużonym uwalnianiu u pacjentów przyjmujących warfarynę i (lub) pochodne kumarolu. W przypadku podania eksenatydu o natychmiastowym uwalnianiu jednocześnie z lowastatyną w dawce jednorazowej (40 mg) AUC oraz Cmax lowastatyny zmniejszyły się odpowiednio o ok. 40% i 28%, natomiast Tmax był krótszy o ok. 4 h w porównaniu z wartościami uzyskanymi po podaniu samej lowastatyny. W trwających 30 tyg. badaniach klinicznych kontrolowanych placebo jednoczesne stosowanie eksenatydu o natychmiastowym uwalnianiu i inhibitorów reduktazy HMG CoA nie powodowało wyraźnej zmiany profilu lipidów. Chociaż nie jest wymagane dostosowywanie ustalonej wcześniej dawki, należy odpowiednio kontrolować profil lipidów. W badaniach interakcji eksenatydu o natychmiastowym uwalnianiu i digoksyny oraz lizynoprylu nie występował istotny klinicznie wpływ na Cmax lub AUC. Obserwowano natomiast wydłużenie Tmax o ok. 2 h. Przyjęcie złożonych doustnych środków antykoncepcyjnych (30 μg etynyloestradiolu i 150 μg lewonorgestrelu) 1 h przed podaniem eksenatydu o natychmiastowym uwalnianiu nie powodowało zmian w wartościach AUC, Cmax lub Cmin etynyloestradiolu oraz lewonorgestrelu. Przyjęcie środków antykoncepcyjnych 35 min po podaniu eksenatydu nie wpływało na AUC, ale powodowało zmniejszenie wartości Cmax etynyloestradiolu o 45% i Cmax lewonorgestrelu o 27-41%, oraz wydłużenie Tmax o 2-4 h w wyniku hamowania opróżniania żołądka. Zmniejszenie Cmax ma ograniczone znaczenie kliniczne. Nie jest konieczna zmiana dawkowania środków antykoncepcyjnych.
Bydureon - dawkowanie
Podskórnie. Dorośli. Zalecana dawka to 2 mg eksenatydu raz na tydzień, tego samego dnia każdego tygodnia. Dzień podania można w razie konieczności zmienić, pod warunkiem, że ostatnia dawka została podana przynajmniej 3 doby wcześniej. Preparat można podawać o każdej porze dnia, niezależnie od posiłków. U pacjentów, którzy stosowali lek o natychmiastowym uwalnianiu (Byetta) po zmianie terapii na Bydureon może wystąpić tymczasowe zwiększenie stężenia glukozy we krwi, które zazwyczaj mija w ciągu pierwszych 2 tyg. po rozpoczęciu terapii. W przypadku dodania eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu do aktualnie stosowanego leczenia metforminą i (lub) tiazolidynodionami, można kontynuować podawanie metforminy i (lub) tiazolidynodionu w dotychczasowych dawkach. W przypadku dodania do aktualnie stosowanego leczenia pochodną sulfonylomocznika, należy rozważyć zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipoglikemii. Jeżeli pominięto dawkę, należy ją podać tak szybko jak jest to możliwe, o ile kolejna zaplanowana dawka wypada za 3 dni lub później. Następnie pacjenci mogą wznowić swój zwykły harmonogram przyjmowania leku raz na tydzień. Jeśli pominięto dawkę, a kolejna zaplanowana dawka wypada za 1 lub 2 dni, nie należy przyjmować pominiętej dawki, ale wznowić przyjmowanie eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu w kolejnym zaplanowanym dniu przyjęcia leku. Stosowanie preparatu nie wymaga dodatkowej samokontroli. Samodzielne kontrolowanie sprawdzanie stężenia glukozy we krwi jest konieczne w celu dostosowania dawki pochodnej sulfonylomocznika i insuliny, zwłaszcza gdy rozpoczęto leczenie eksenatydem w postaci o przedłużonym uwalnianiu i zmniejszono dawkę insuliny; zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki insuliny. W przypadku rozpoczęcia przyjmowania innych leków przeciwcukrzycowych po przerwaniu stosowania preparatu, należy wziąć pod uwagę przedłużone uwalnianie preparatu. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz ze względu na wiek. U pacjentów w podeszłym wieku należy wziąć pod uwagę wydolność nerek pacjenta. Doświadczenie kliniczne u pacjentów w wieku >75 lat jest bardzo ograniczone. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Nie zaleca się stosowania eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu u pacjentów ze schyłkową chorobą nerek lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <30 ml/min). Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania eksenatydu o przedłużonym uwalnianiu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Sposób podania. Dawkę należy podać we wstrzyknięciu podskórnym w brzuch, udo lub tylną część ramienia, natychmiast po uzyskaniu zawiesiny proszku w rozpuszczalniku. Lek jest przeznaczony do samodzielnego stosowania przez pacjenta. Każdy zestaw/pen jest przeznaczony do jednorazowego użytku przez jedną osobę. Przed wdrożeniem leczenia preparatem zdecydowanie zaleca się, aby pacjenci oraz osoby sprawujące opiekę nad nimi zostali przeszkoleni przez fachowego pracownika służby zdrowia. W przypadku stosowania z insuliną, eksenatyd o przedłużonym uwalnianiu i insulina muszą być podawane w dwóch osobnych wstrzyknięciach.
Bydureon - uwagi
Eksenatyd o przedłużonym uwalnianiu ma niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn. W przypadku jednoczesnego stosowania preparatu i pochodnych sulfonylomocznika należy poinformować pacjentów, żeby zachowali ostrożność w celu uniknięcia hipoglikemii podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
