Cefazolin Sandoz

Cefazolin Sandoz - skład

1 fiolka zawiera 1 g cefazoliny w postaci soli sodowej. Preparat zawiera sód.

Reklama

Cefazolin Sandoz - działanie

Antybiotyk β-laktamowy, cefalosporyna I generacji do stosowania pozajelitowego. Bakterie wrażliwe na cefazolinę - Gram-dodatnie bakterie tlenowe: Staphylococcus wrażliwe na metycylinę, Streptococcus spp. (w tym Streptococcus pneumoniae); Gram-ujemne bakterie tlenowe: Branhamella catarrhalis, Citrobacter koseri, Escherichia coli, Haemophilus influenzae, Klebsiella spp., Neisseria gonorrhoeae, Proteus mirabilis; bakterie beztlenowe: Clostridium perfringens, Fusobacterium spp., Peptostreptococccus spp., Prevotella spp., Propionibacterium acnes, Veilonella spp. Bakterie częściowo wrażliwe: Eubacterium spp. Drobnoustroje oporne: Enterococcus spp., Staphylococcus oporne na metycylinę, Listeria monocytogenes, Acinetobacter baumanii, Aeromonas spp., Alcaligenes denitrificans, Bordetella spp., Campylobacter spp., Citrobacter freundii, Enterobacter spp., Legionella spp., Morganella morganii, Proteus vulgaris, Providencia spp., Pseudomonas spp., Serratia spp., Vibrio spp., Yersinia enterocolitica, Bacteroides spp., Clostridium difficile, Chlamydia spp., Mycobacterium spp., Mycoplasma spp., Rickettsia spp. Szczepy Streptococcus pneumoniae oporne na penicylinę wykazują oporność krzyżową na cefalosporyny, w tym cefazolinę. Cefazolina jest podawana pozajelitowo. Po podaniu domięśniowym najwyższe stężenia w surowicy osiągane są w ciągu 30-75 min. W 65-92% wiąże się z białkami osocza. Cefazolina bardzo dobrze przenika do tkanek, w tym do mięśni szkieletowych, mięśnia sercowego, kości, żółci i pęcherzyka żółciowego, błony śluzowej macicy i pochwy. Przenika przez barierę łożyska i jest wydzielana do mleka. Przenikanie do płynu mózgowo-rdzeniowego i płynów wysiękowych nie jest wystarczające. Cefazolina nie jest metabolizowana. Jest wydalana przez nerki w postaci czynnej mikrobiologicznie; w mniejszej ilości z żółcią. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 2 h; u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek może być dłuższy.

Reklama

Cefazolin Sandoz - wskazania

Leczenie następujących zakażeń wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na cefazolinę: zakażenia dolnych dróg oddechowych (zaostrzenie bakteryjnego przewlekłego zapalenia oskrzeli, zapalenie płuc); zakażenia układu moczowego (ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek); zakażenia skóry i tkanek miękkich; zapalenie wsierdzia; posocznica. Zapobieganie zakażeniom okołooperacyjnym - stosowanie cefazoliny w okresie okołooperacyjnym może zmniejszyć częstość występowania zakażeń pooperacyjnych w zabiegach chirurgicznych o dużym ryzyku wystąpienia takich zakażeń. Stosowanie preparatu należy ograniczyć do przypadków, w których konieczne jest pozajelitowe podanie leku. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne (np. zalecenia krajowe) dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych. W miarę możliwości należy przeprowadzić testy wrażliwości drobnoustrojów (antybiogram), jednak w uzasadnionych przypadkach można rozpocząć terapię przed otrzymaniem wyników tych testów.

Reklama

Cefazolin Sandoz - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na cefuroksym, na inne cefalosporyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Występująca w przeszłości ciężka reakcja nadwrażliwości (np reakcja rzekomoanafilaktyczna) na którykolwiek z antybiotyków β-laktamowych (penicyliny, monobaktamy i karbapenemy). Dzieciom w pierwszym roku życia nie należy podawać cefazoliny rozpuszczonej w roztworze lidokainy.

Reklama

Cefazolin Sandoz - ostrzeżenia

Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów ze skłonnością do alergii, astmą oskrzelową lub katarem siennym. Przed rozpoczęciem stosowania cefazoliny należy upewnić się, czy u pacjenta nie występują reakcje nadwrażliwości na inne antybiotyki beta-laktamowe (penicyliny lub cefalosporyny). Jeśli u pacjentów występują reakcje alergiczne, należy przerwać podawanie leku i wdrożyć odpowiednie leczenie objawowe. Należy zwrócić uwagę na alergię krzyżową z innymi cefalosporynami i występujące czasami alergie krzyżowe z penicylinami. Jeśli wiadomo o występowaniu nadwrażliwości na penicyliny, należy wziąć pod uwagę alergię krzyżową z innymi antybiotykami beta-laktamowymi, np. cefalosporynami. W wyjątkowych przypadkach stosowanie cefazoliny może powodować zaburzenia krzepliwości krwi. Ryzyko jest zwiększone u pacjentów, u których występują czynniki ryzyka powodujące niedobór witaminy K lub zaburzające inne mechanizmy krzepnięcia (żywienie pozajelitowe, niedobory żywieniowe, zaburzenie czynności wątroby i nerek, małopłytkowość). Przyczyną zaburzonej krzepliwości krwi mogą być choroby (np. hemofilia, owrzodzenie żołądka lub dwunastnicy), wywołujące lub nasilające krwawienia. U pacjentów z wyżej wymienionymi chorobami należy kontrolować krzepliwość krwi za pomocą testu Quicka. Jeżeli parametry krzepliwości krwi zmniejszają się, należy podawać witaminę K (10 mg/tydz.). U pacjentów, u których w trakcie stosowania antybiotyku lub po jego zakończeniu występuje biegunka należy wziąć pod uwagę to rozpoznanie rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego związanego z leczeniem antybiotykiem. W przypadku wystąpienia zapalenia jelita grubego związanego z leczeniem antybiotykiem, należy natychmiast przerwać stosowanie cefazoliny i wdrożyć odpowiednie leczenie objawowe. Leki hamujące perystaltykę jelit są wówczas przeciwwskazane. W wyniku długotrwałego stosowania cefazoliny może wystąpić niekontrolowany wzrost niewrażliwych patogenów, dlatego istotne jest ścisłe monitorowanie pacjenta. Jeśli podczas leczenia wystąpi nadkażenie, należy wdrożyć odpowiednie leczenie. Zaburzenia czynności nerek W przypadku ciężkich zaburzeń czynności nerek z szybkością przesączania kłębuszkowego poniżej 55 ml/min. można oczekiwać akumulacji cefazoliny, dlatego należy odpowiednio zmniejszyć dawkę lub zwiększyć przerwy pomiędzy dawkami. Wprawdzie cefazolina rzadko powoduje zaburzenia czynności nerek, jednak zaleca się kontrolowanie parametrów czynności nerek, zwłaszcza u osób ciężko chorych, które otrzymują dawki maksymalne oraz u pacjentów przyjmujących jednocześnie inne leki mogące działać nefrotoksycznie (tj. antybiotyki aminoglikozydowe lub silne leki moczopędne, np. furosemid lub kwas etakrynowy). Podczas leczenia długotrwałego lub stosowania dużych dawek zaleca się regularne badanie czynności układów i narządów, w tym czynności nerek, wątroby i układu krwiotwórczego. Nie należy stosować cefazoliny u wcześniaków ani noworodków w 1. miesiącu życia, ponieważ brak danych i nie zostało określone bezpieczeństwo stosowania. Nie podawać dokanałowo. Po podaniu dokanałowym notowano ciężkie zatrucie OUN (z drgawkami). Preparat zawiera 50,6 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 2,5% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Lek może być rozcieńczany w 0,9% roztworze NaCl. Zawartość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika powinna być brana pod uwagę w obliczeniu całkowitej zawartości sodu w przygotowanym rozcieńczeniu leku. W celu uzyskania dokładnej informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do rozcieńczenia leku, należy zapoznać się z ulotką dla pacjenta stosowanego rozcieńczalnika. Zawartość sodu należy uwzględnić zwłaszcza u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym oraz u pacjentów z niewydolnością serca.

Reklama

Cefazolin Sandoz - ciąża

Ze względu na niewystarczające doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania cefazoliny u kobiet w ciąży i przenikanie cefazoliny przez barierę łożyska, lek można stosować w okresie ciąży, zwłaszcza w I trymestrze, jedynie po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Należy unikać stosowania cefazoliny w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Nieznaczna ilość cefazoliny przenika do mleka kobiecego. U karmionych piersią niemowląt może wystąpić uczulenie, zaburzenie składu flory jelitowej oraz nadkażenie grzybami Candida. Jeśli u karmionego dziecka wystąpi biegunka lub kandydoza, należy wstrzymać karmienie piersią lub przerwać leczenie cefazoliną. W badaniach na zwierzętach nie zaobserwowano wpływu cefazoliny na płodność.

Reklama

Cefazolin Sandoz - efekty uboczne

Często: skórne reakcje alergiczne (takie jak rumień, pokrzywka i świąd), nudności, wymioty, biegunka, jadłowstręt, wysypka. Niezbyt często: leukopenia, neutropenia, małopłytkowość, agranulocytoza, eozynofilia, niedokrwistość hemolityczna, leukocytoza, granulocytoza, monocytoza, limfocytopenia, bazofilia, ciężkie reakcje nadwrażliwości (takie jak obrzęk naczynioruchowy i gorączka polekowa), niewielkie, przemijające zwiększenie aktywności AspAT, AlAT i fosfatazy zasadowej, rumień wielopostaciowy, obrzęk naczynioruchowy, zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył. Rzadko: zapalenie błony śluzowej nosa, zaburzenia krzepliwości, krwawienia (pacjenci z czynnikami ryzyka prowadzącymi do niedoboru witaminy K lub wpływającymi na inne mechanizmy krzepnięcia krwi, a także pacjenci z chorobami, które mogą wywołać lub zwiększyć krwawienie, są w grupie ryzyka), hiperglikemia, hipoglikemia, zawroty głowy, wysięk opłucnowy, duszność lub niewydolność oddechowa, kaszel, przemijające zwiększenie aktywności GGT, stężenia bilirubiny i (lub) aktywności LDH, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, śródmiąższowe zapalenie nerek i inne choroby nerek (głównie u ciężko chorych pacjentów, którzy otrzymują wiele leków), złe samopoczucie, uczucie zmęczenia, ból w klatce piersiowej. Bardzo rzadko: wstrząs anafilaktyczny, przemijające zapalenie wątroby i żółtaczka cholestatyczna, świąd pochwy i sromu. Częstość nieznana: napady drgawek (szczególnie w przypadku przedawkowania lub nieprawidłowego dawkowania u pacjentów z niewydolnością nerek), rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, długotrwałe lub wielokrotne stosowanie cefazoliny może spowodować nadkażenie lub kolonizację niewrażliwymi bakteriami lub zarodnikami grzybów (kandydoza jamy ustnej, kandydoza pochwy). Jeśli w trakcie lub po zakończeniu leczenia cefazoliną występuje u pacjenta ciężka i utrzymująca się biegunka, należy skonsultować się z lekarzem, gdyż może ona być objawem ciężkiej choroby (rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy), którą należy natychmiast leczyć. Pacjent nie powinien przyjmować żadnych leków, które hamują perystaltykę jelit. Długotrwałe stosowanie cefalosporyn może powodować nadmierny wzrost niewrażliwych drobnoustrojów, zwłaszcza Enterobacter, Citrobacter, Pseudomonas, Enterococcus lub Candida. Może to prowadzić do nadkażeń lub potencjalnej kolonizacji opornymi drobnoustrojami lub drożdżakami. Podczas leczenia niektórymi cefalosporynami notowano koszmary senne, zawroty głowy pochodzenia obwodowego, nadmierną ruchliwość, nerwowość lub lęk, bezsenność, senność, osłabienie, uderzenia gorąca, zaburzenie widzenia barw, splątanie i zwiększony próg drgawkowy. Opisywano zapalenie żyły w miejscu wstrzyknięcia po dożylnym podaniu leku. Inne objawy niepożądane opisywane podczas leczenia cefalosporynami obejmują: ból w klatce piersiowej, wysięk do opłucnej, duszność lub zespół zaburzeń oddechowych, kaszel, zapalenie błony śluzowej nosa, zwiększenie lub zmniejszenie stężenia glukozy w surowicy, świąd narządów płciowych i odbytu, kandydozę narządów płciowych, zapalenie pochwy, zakrzepowe zapalenie żył, ból podczas domięśniowego podawania leku. Opisywano reakcję przypominającą nadwrażliwość na światło po wcześniejszym narażeniu na promieniowanie UV (efekt "dawki zapamiętanej").
Bardzo rzadko: zagrażający życiu wstrząs anafilaktyczny

Cefazolin Sandoz - interakcje

Nie należy stosować cefazoliny z antybiotykami, które działają bakteriostatycznie (np. tetracykliny, sulfonamidy, erytromycyna, chloramfenikol), ponieważ w testach in vitro obserwowano działanie antagonistyczne. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania cefazoliny z probenecydem (zmniejszony lirens nerkowy cefazoliny). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania cefazoliny z witaminą K₁. Niektóre cefalosporyny (takie jak cefamandol, cefazolina i cefotetan) mogą zakłócać metabolizm witaminy K₁, zwłaszcza u pacjentów z jej niedoborem. Może być konieczne podawanie witaminy K₁. Podczas jednoczesnego stosowania cefazoliny i doustnych leków przeciwzakrzepowych lub dużych dawek heparyny należy kontrolować parametry krzepliwości. Wśród pacjentów otrzymujących antybiotyki opisano wiele przypadków nasilenia aktywności doustnych leków przeciwzakrzepowych. Wydaje się, że czynnikami ryzyka mogą być zakażenie i stan zapalny, wiek oraz stan ogólny pacjenta. W tych warunkach trudno ocenić, jaki udział w zmianach wartości INR ma choroba zakaźna, a jaki jej leczenie. Jednak wpływ niektórych grup antybiotyków (głównie fluorochinolonów, marolidów, cyklin, kotrimoksazolu i niektórych cefalosporyn) może być większy. Nie można wykluczyć, że przy jednoczesnym stosowaniu cefazoliny nasili się działanie nefrotoksyczne antybiotyków (np. aminoglikozydów, kolistyny, polimiksyny B) oraz leków moczopędnych (np. furosemidu). Jeżeli leki te stosuje się jednocześnie z cefazoliną, należy uważnie kontrolować parametry czynności nerek. Niezgodności farmaceutyczne: cefazolina wykazuje niezgodności z disiarczanem amikacyny, amobarbitalem sodu, kwasem askorbowym, siarczanem bleomycyny, glukoheptonianem wapnia, glukonianem wapnia, chlorowodorkiem cymetydyny, metanosulfonianem sodowym kolistyny, glukoheptonianem erytromycyny, siarczanem kanamycyny, chlorowodorkiem oksytetracykliny, pentobarbitalem sodu, siarczanem polimiksyny B, chlorowodorkiem tetracykliny.

Cefazolin Sandoz - dawkowanie

Domięśniowo lub dożylnie. Dorośli. Lekkie zakażenia (wywołane przez bakterie Gram-dodatnie): 500 mg co 8 h (całkowita dawka dobowa 1,5 g) lub 1 g co 12 h (całkowita dawka dobowa 2 g). Niepowikłane zakażenia układu moczowego: 1 g co 12 h (całkowita dawka dobowa 2 g). Zakażenia umiarkowane do ciężkich (wywołane przez bakterie Gram-ujemne): 1 g co 6-8 h (całkowita dawka dobowa 3-4 g). Zakażenia zagrażające życiu: 1-1,5 g co 6 h (całkowita dawka dobowa 4-6 g). Rzadko stosowano dawki do 12 g. Dorośli z niewydolnością nerek. CCr ≥55 ml/min/1,73 m² pc., stężenie kreatyniny w surowicy ≤1,5 mg /100 ml - zwykle stosowania dawka, częstość stosowania bez zmian; CCr 35-54 ml/min/1,73 m² pc., stężenie kreatyniny w surowicy 1,6-3 mg/100 ml - zwykle stosowania dawka, częstość stosowania - co 12 h; CCr 11-34 ml/min/1,73 m² pc., stężenie kreatyniny w surowicy 3,1-4,5 mg/100 ml - 1/2 zwykle stosowanej dawki, częstość stosowania - co 12 h; CCr ≤10 ml/min/1,73 m² pc., stężenie kreatyniny w surowicy ≥4,6 mg/100 ml - 1/4 zwykle stosowanej dawki, częstość stosowania - co 24 h. U pacjentów poddawanych hemodializie schemat dawkowania leku zależy od warunków dializy. U pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. W zapobieganiu zakażeniom okołooperacyjnym. Dawkowanie zależy od rodzaju i czasu trwania zabiegu chirurgicznego. Lek w dawce początkowej od 1 g do 2 g podaje się dożylnie lub domięśniowo od 30 min do 1 h przed rozpoczęciem operacji. Jeśli zabieg trwa dłużej (co najmniej 2 h), w trakcie jego trwania podaje się dożylnie lub domięśniowo kolejną dawkę od 500 mg do 1 g. Po operacji w ciągu 24 h podaje się dożylnie lub domięśniowo co 6-8 h dawkę od 500 mg do 1 g. W leczeniu zakażeń, które mogą stanowić duże zagrożenia dla pacjenta (np. po operacjach serca lub dużych zabiegach ortopedycznych, takich jak całkowita wymiana stawu), zalecane jest dalsze podawanie leku przez 24-48h, w dawkach stosowanych zwykle po zabiegach chirurgicznych. Dzieci i młodzież. W większości lekkich i średnio ciężkich zakażeń skuteczna całkowita dawka dobowa wynosi 25-50 mg/kg mc., podzielona na 3 lub 4 równe dawki. W ciężkich zakażeniach całkowitą dawkę dobową można zwiększyć do maksymalnej dawki zalecanej 100 mg/kg mc. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania leku u noworodków w 1. miesiącu życia. Dzieci z niewydolnością nerek. CCr >50 ml/min/1,73 m² pc. - dawka 7 mg/kg mc. (do 500 mg/dawkę) co 6-8 h; CCr 25-50 ml/min/1,73 m² pc. - dawka 7 mg/kg mc. co 12 h; CCr 10-25 ml/min/1,73 m² pc. - dawka 7 mg/kg mc. co 24-36 h; CCr <10 ml/min/1,73 m² pc. - dawka 7 mg/kg mc. co 48-72 h. Dzieciom poddawanym hemodializie podaje się na początku leczenia dawkę 7 mg/kg mc. Ponieważ stężenie cefazoliny w surowicy zmniejsza się podczas dializy o 35-65%, w okresie między kolejnymi dializami podaje się dawkę 3-4 mg/kg mc. (przerwa między dializami wynosi 72 h). Czas trwania leczenia. Zależy od przebiegu choroby. Zgodnie z ogólnymi zasadami stosowania antybiotyków, podawanie cefazoliny należy kontynuować przez co najmniej 2 do 3 dni po ustąpieniu gorączki lub po zlikwidowaniu zakażenia. W leczeniu zakażeń wywołanych przez paciorkowce β-hemolizujące podawanie leku trwa co najmniej 10 dni. Sposób podania. Sporządzony roztwór podaje się głęboko domięśniowo lub dożylnie. Leku nie należy podawać dokanałowo. Lek można podawać domięśniowo tylko w niepowikłanych zakażeniach. Dawki stosowane domięśniowo (maksymalnie 1 g) należy wstrzykiwać do mięśni o dużej masie. Nie należy podawać drogą dożylną cefazoliny rozpuszczonej w roztworze lidokainy. Większe dawki dobowe (4-6 g w 2 lub 3 dawkach podzielonych) podaje się w infuzji dożylnej (w ciągu 20-30 min). Cefazolina może być podawana z innymi płynami stosowanymi dożylnie lub w oddzielnej butelce przeznaczonej do infuzji dożylnej. Do dawki 1 g cefazolinę można podawać w powolnym wstrzyknięciu dożylnym (3 do 5 min), bezpośrednio do żyły lub przez cewnik.

Cefazolin Sandoz - uwagi

Wyniki testów laboratoryjnych wykrywających glukozę w moczu, przeprowadzane z zastosowaniem roztworu Benedicta, Fehlinga lub tabletek Clinitest, mogą być fałszywie dodatnie. Jednak cefazolina nie wpływa na wyniki testów enzymatycznych stosowanych do pomiaru stężenia glukozy. Wyniki pośrednich i bezpośrednich testów Coombsa również mogą być fałszywie dodatnie, np. u noworodków, których matki otrzymywały cefalosporyny. Sportowców należy poinformować o tym, że podczas stosowania cefazoliny podawanej w roztworze lidokainy mogą występować pozytywne wyniki testów antydopingowych.