Convulex - skład
1 ml syropu zawiera 50 mg walproinianu sodu; syrop zawiera parahydroksybenzoesan metylu i parahydroksybenzoesan propylu. 1 kaps. zawiera 150 mg, 300 mg lub 500 mg kwasu walproinowego.
Reklama
Convulex - działanie
Lek przeciwdrgawkowy. Mechanizm działania związany jest z wpływem na metabolizm kwasu gamma-aminomasłowego (GABA). Poprzez aktywację dekarboksylazy kwasu glutaminowego i hamowanie GABA-transaminazy dochodzi do znacznego zwiększenia stężenia GABA w pęcherzykach synaptycznych i szczelinie międzysynaptycznej. GABA hamuje wyładowania pre- i postsynaptyczne, zapobiegając rozszerzaniu się czynności drgawkowej. Działanie psychotropowe kwasu walproinowego powoduje lepszą koordynację wzrokowo-motoryczną oraz poprawia zdolność koncentracji. Biodostępność kwasu walproinowego po podaniu doustnym wynosi prawie 100%. Cmax we krwi występuje ok. 2-3 h (kapsułki) oraz 1-3 h (syrop) po podaniu. Skuteczne terapeutyczne stężenie we krwi wynosi od 40-100 mg/l (278–694 µmol/l) u pacjentów z padaczką i 50-125 mg/l (300–750 µmol/l) u niektórych pacjentów z zaburzeniami dwubiegunowymi. Obserwowana jest duża różnorodność osobnicza w stężeniu kwasu walproinowego we krwi. Stężenia w stanie stacjonarnym są osiągane w ciągu 2-4 dni. Kwas walproinowy wiąże się z białkami osocza w 80-95%. Jest metabolizowany w wątrobie. Wydalany jest głównie z moczem, w postaci glukuronidów. T0,5 wynosi 10-15 h i jest znacząco zmniejszony u dzieci - 6-10 h.
Reklama
Convulex - wskazania
Syrop. Leczenie pierwotnych napadów padaczkowych uogólnionych (napady kloniczne, toniczne, toniczno-kloniczne, napady nieświadomości, napady miokloniczne i atoniczne) oraz częściowych napadów padaczkowych, które są lub nie są uogólnione. Kapsułki. Leczenie napadów uogólnionych w postaci: napadów mioklonicznych, toniczno-klonicznych, atonicznych, nieświadomości. Leczenie napadów ogniskowych: z objawami prostymi i złożonymi, napadów ogniskowych wtórnie uogólnionych, zespołu Lennoxa i Gastauta. Profilaktyka zaburzeń afektywnych dwubiegunowych w przypadku nieskuteczności preparatów litu i karbamazepiny. Leczenie epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej, w przypadku gdy lit jest przeciwwskazany lub źle tolerowany. Kontynuację leczenia walproinianem można rozważać u pacjentów, u których uzyskano odpowiedź kliniczną na leczenie walproinianem ostrej fazy manii.
Reklama
Convulex - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na walproinian sodu lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Ostre i przewlekłe zapalenie wątroby. Stosowanie u pacjenta z przebytym ciężkim zapaleniem wątroby, zwłaszcza polekowym lub u pacjenta z wywiadem rodzinnym świadczącym o ciężkim zapaleniu wątroby. Porfiria. Zaburzenia mitochondrialne wywołane mutacjami genu jądrowego kodującego enzym mitochondrialny - polimerazę γ (POLG), np. zespół Alpersa-Huttenlochera, oraz dzieci w wieku poniżej 2 lat z podejrzeniem zaburzeń związanych z POLG. Kobiety w wieku rozrodczym, chyba że spełnione są warunki programu zapobiegania ciąży. W przypadku leczenia padaczki lek jest przeciwwskazany do stosowania w ciąży, chyba że nie ma odpowiedniego alternatywnego leczenia. W przypadku leczenia choroby afektywnej dwubiegunowej lek jest przeciwwskazany do stosowania w ciąży.
Reklama
Convulex - ostrzeżenia
Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać rutynowe badania czynności wątroby i przeprowadzać je okresowo podczas pierwszych 6 miesięcy, szczególnie w przypadku pacjentów, u których wcześniej występowały choroby wątroby; tacy pacjenci powinni pozostawać pod stałą kontrolą lekarską. Badania czynności wątroby powinny obejmować: czas protrombinowy (PT), transaminazy i (lub) bilirubinę i (lub) fibrynogen w osoczu. Początkowo może nastąpić zwiększenie stężenia transaminazy, co zazwyczaj ustępuje po zmniejszeniu dawki. Pacjenci z nieprawidłowościami w badaniach biochemicznych powinni ponownie być poddani ocenie klinicznej, a parametry prób czynnościowych wątroby, włączając PT, powinny być monitorowane, dopóki nie powrócą do wartości prawidłowych. Jeśli PT jest wydłużony, a dodatkowo występują inne nieprawidłowości, to należy przerwać leczenie. Zwiększone ryzyko występuje u dzieci, szczególnie w wieku <3 lat, dzieci z wrodzonymi zaburzeniami metabolicznymi i zwyrodnieniowymi, chorobą organiczną mózgu lub ciężkimi zaburzeniami związanymi z niedorozwojem umysłowym. Zaburzenia czynności wątroby występują głównie w trakcie pierwszych 6 miesięcy leczenia; najczęściej między 2 a 12 tygodniem leczenia i zwłaszcza podczas stosowania kilku leków przeciwpadaczkowych. W tej grupie wiekowej preferowana jest monoterapia. Kliniczne objawy są bardziej pomocne od laboratoryjnych metod rozpoznawania wczesnych stadiów niewydolności wątroby. Ciężka lub śmiertelna hepatotoksyczność może być poprzedzona niespecyficznymi objawami, zwykle nagłymi, jak utrata kontroli nad napadami, złe samopoczucie, osłabienie, letarg, obrzęk, anoreksja, wymioty, bóle brzucha, senność, żółtaczka. Są to wskazania do natychmiastowego odstawienia preparatu. Pacjent powinien być poinformowany o konieczności powiadomienia lekarza o każdym z tych objawów. Parametr badania, które odzwierciedla syntezę białek, np. czas protrombinowy ma największe znaczenie. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, należy przerwać jednoczesne podawanie salicylanów, ponieważ mają one taką samą drogę przemian metabolicznych, co zwiększa ryzyko niewydolności wątroby. Ciężkie zapalenia trzustki, mogące powodować zgon, były rzadko stwierdzane. Ryzyko zgonu występuje częściej u małych dzieci i zmniejsza się wraz z wiekiem. Ciężkie napady lub ciężkie zaburzenia neurologiczne w połączeniu ze stosowaniem leków przeciwdrgawkowych mogą być czynnikiem ryzyka prowadzącym do ciężkiego zapalenia trzustki. Niewydolność wątroby i zapalenie trzustki zwiększają ryzyko zgonu. Pacjent powinien zostać poinformowany o konieczności konsultacji z lekarzem natychmiast, jeżeli pojawią się objawy zapalenia trzustki (np. bóle brzucha, nudności, wymioty). Należy przeprowadzić badania (stężenie amylazy w surowicy) u pacjenta, u którego występują objawy sugerujące zapalenie trzustki. Jeśli zapalenie trzustki zostanie wykazane, kwas walproinowy należy odstawić. Pacjenci ze stwierdzonym w wywiadzie zapaleniem trzustki, powinni być ściśle monitorowani. U pacjentów stosujących leki przeciwpadaczkowe odnotowano niewielkie zwiększenie ryzyka myśli i zachowań samobójczych - pacjentów należy uważnie obserwować. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy poinformować, że w razie wystąpienia oznak myśli lub zachowań samobójczych należy poradzić się lekarza. U dzieci przed jednoczesnym podaniem salicylanów należy rozważyć ryzyko toksycznego działania na wątrobę i ryzyko krwawienia. U dzieci <3 lat zaleca się stosowanie walproinianu sodu w monoterapii poprzedzonej oceną jego terapeutycznej korzyści w porównaniu do ryzyka uszkodzenia wątroby lub zapalenia trzustki. Należy unikać jednoczesnego stosowania salicylanów u dzieci <3 lat z powodu ryzyka toksycznego działania na wątrobę. Przed rozpoczęciem leczenia, a także przed zabiegami chirurgicznymi, lekarz powinien sprawdzić (morfologia, czas krwawienia i krzepnięcia), czy nie ma ryzyka powikłań związanych z krwawieniem. Pacjenci ze stwierdzonym w wywiadzie uszkodzeniem szpiku kostnego powinni być dokładnie monitorowani. U pacjentów z niewydolnością nerek może dojść do zwiększenia stężenia frakcji wolnej kwasu walproinowego w surowicy krwi i do konieczności zmniejszenia dawki leku. Jeżeli podejrzewany jest niedobór enzymatyczny w cyklu przemiany mocznika, należy przeprowadzić badania metabolizmu przed rozpoczęciem leczenia, ponieważ walproinian może powodować zwiększenie stężenia amoniaku we krwi i wystąpienie śpiączki. U dzieci z wywiadem świadczącym o niewyjaśnionych objawach dotyczących przewodu pokarmowego (brak apetytu, wymioty), o epizodach śpiączki, opóźnieniu rozwoju umysłowego lub o przypadkach występowania w rodzinie śmierci noworodków lub dzieci, należy przed rozpoczęciem leczenia walproinianem wykonać badania metaboliczne, zwłaszcza stężenie amoniaku we krwi na czczo i po posiłku. Walproinian może rzadko spowodować toczeń rumieniowaty układowy lub nasilić występujący już toczeń rumieniowaty układowy. Pacjentów należy poinformować o ryzyku zwiększenia masy ciała podczas leczenia preparatem i przedsięwziąć odpowiednie środki w celu jego minimalizowania. W zależności od stężenia w osoczu, walproinian może wypierać hormony tarczycy z połączeń z białkami i zwiększać ich metabolizm, co może prowadzić do błędnego rozpoznania niedoczynności tarczycy. Nagłe odstawienie walproinianu może spowodować zwiększenie częstości napadów. Walproinian może wywoływać lub nasilać objawy kliniczne chorób mitochondrialnych wywołanych mutacjami mitochondrialnego DNA, a także genu jądrowego kodującego POLG. W szczególności częściej zgłaszano wywołane stosowaniem walproinianu – ostrą niewydolność wątroby i zgony związane z zaburzeniami czynności wątroby – u pacjentów z dziedzicznym zespołem neurometabolicznym wywołanym mutacjami genu kodującego mitochondrialną polimerazę y (POLG), np. z zespołem Alpersa-Huttenlochera. Występowanie zaburzeń związanych z POLG należy podejrzewać u pacjentów, u których w wywiadzie rodzinnym lub obecnie stwierdzono objawy tych zaburzeń, w tym m.in. niewyjaśnioną encefalopatię, padaczkę lekooporną (ogniskowa, miokloniczna), stan padaczkowy, opóźnienia w rozwoju, regres psychoruchowy, neuropatię aksonalną czuciowo-ruchową, miopatię, ataksję móżdżkową, oftalmoplegię lub migrenę powikłaną z aurą w okolicy potylicznej. Badania mutacji POLG należy prowadzić zgodnie z obowiązującą obecnie praktyką kliniczną dotyczącą oceny diagnostycznej tego typu zaburzeń. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania walproinianu i karbapenemów. Syrop zawiera sztuczne substancje słodzące i dlatego może być stosowany u pacjentów z cukrzycą, jednak należy brać pod uwagę zawartość węglowodanów – 0,05 BU (jednostek diabetycznych) na 1 ml syropu. Program zapobiegania ciąży. Walproinian wykazuje wysoki potencjał teratogenny, a u dzieci narażonych na walproinian w życiu płodowym istnieje duże ryzyko wystąpienia wrodzonych wad rozwojowych i zaburzeń neurorozwojowych. Lek jest przeciwwskazany u kobiet w wieku rozrodczym, chyba że spełnione są warunki programu zapobiegania ciąży. Warunki programu zapobiegania ciąży. Lekarz przepisujący musi zapewnić, że: w każdym przypadku oceniono indywidualne okoliczności, przedyskutowano je z pacjentką, aby zagwarantować jej zaangażowanie, omówiono możliwości terapeutyczne i upewniono się, że pacjentka zrozumiała ryzyko oraz poznała środki potrzebne do minimalizacji tego ryzyka; u każdej pacjentki oceniono możliwość zajścia w ciążę; pacjentka zrozumiała i potwierdziła znajomość ryzyka wrodzonych wad rozwojowych oraz zaburzeń neurorozwojowych, w tym skalę tych zagrożeń u dzieci narażonych na walproinian w życiu płodowym; pacjentka rozumie potrzebę przeprowadzenia testów ciążowych przed rozpoczęciem leczenia oraz, jeśli istnieje taka potrzeba, również podczas leczenia; pacjentka została poinstruowana odnośnie antykoncepcji, a także jest w stanie przestrzegać stosowania skutecznej antykoncepcji bez jej przerywania przez cały czas trwania leczenia walproinianem; pacjentka rozumie potrzebę regularnej (przynajmniej raz w roku) kontroli leczenia u specjalisty doświadczonego w leczeniu padaczki lub choroby afektywnej dwubiegunowej; pacjentka rozumie potrzebę konsultacji z lekarzem prowadzącym, gdy tylko poweźmie zamiar zajścia w ciążę, aby w odpowiednim czasie przedyskutować zmianę na alternatywne leczenie przed poczęciem oraz przed przerwaniem antykoncepcji; pacjentka rozumie potrzebę niezwłocznej konsultacji z lekarzem prowadzącym w przypadku ciąży; pacjentka otrzymała poradnik dla pacjentki; pacjentka potwierdziła, że zrozumiała zagrożenia oraz poznała niezbędne środki ostrożności związane ze stosowaniem walproinianu (formularz corocznego potwierdzenia o zapoznaniu się z ryzykiem). Warunki te dotyczą również kobiet, które obecnie nie są aktywne seksualnie, chyba że lekarz przepisujący uzna, że istnieją istotne powody wskazujące, że nie ma ryzyka ciąży. Dzieci i młodzież płci żeńskiej. Walproinianu nie należy przepisywać dziewczętom i kobietom w wieku rozrodczym, chyba że nie jest dostępna inna odpowiednia metoda leczenia. Lekarze przepisujący muszą zapewnić, aby rodzice/opiekunowie dziewczynek zrozumieli potrzebę kontaktu ze specjalistą, gdy u dziewczynki stosującej walproinian wystąpi menstruacja oraz uzyskali wyczerpujące informacje o ryzyku wrodzonych wad rozwojowych oraz zaburzeniach neurorozwojowych, w tym o skali tych zagrożeń u dzieci narażonych na walproinian w życiu płodowym; u pacjentek, u których wystąpiła menstruacja, lekarz przepisujący musi ponownie corocznie oceniać potrzebę terapii walproinianem oraz rozważyć alternatywne możliwości leczenia; jeśli walproinian jest jedyną odpowiednią terapią, należy omówić potrzebę stosowania skutecznej antykoncepcji oraz wszystkie inne warunki programu zapobiegania ciąży; specjalista powinien dołożyć wszelkich starań, aby u dziewczynek przed osiągnięciem dojrzałości zamienić leczenie na alternatywne. Test ciążowy. Przed rozpoczęciem leczenia walproinianem należy wykluczyć u pacjentki ciążę. Leczenia walproinianem nie wolno rozpoczynać u kobiet w wieku rozrodczym bez uzyskania negatywnego wyniku testu ciążowego (osoczowy test ciążowy), potwierdzonego przez pracownika służby zdrowia, aby wykluczyć niezamierzone stosowanie w czasie ciąży. Zapobieganie ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym, którym przepisano walproinian, muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji, bez przerwy przez cały okres leczenia walproinianem. Pacjentki te muszą otrzymać wyczerpujące informacje na temat zapobiegania ciąży i, jeśli nie stosują skutecznej antykoncepcji, powinny otrzymać poradę antykoncepcyjną. Należy zastosować przynajmniej jedną skuteczną metodę antykoncepcji (najlepiej w formie niezależnej od użytkownika, takiej jak wkładka wewnątrzmaciczna lub implant) lub dwie uzupełniające się metody antykoncepcji, w tym metodę barierową. Wybierając metodę antykoncepcji, w każdym przypadku należy przedyskutować z pacjentką indywidualne okoliczności, aby zagwarantować jej zaangażowanie i stosowanie się do wybranych metod. Nawet jeśli pacjentka nie miesiączkuje, musi przestrzegać wszystkich porad dotyczących skutecznej antykoncepcji. Coroczne kontrole leczenia wykonywane przez specjalistę. Specjalista powinien przynajmniej raz w roku ocenić, czy walproinian jest najbardziej odpowiednim leczeniem dla pacjentki. Specjalista powinien omówić formularz corocznego potwierdzenia o zapoznaniu się z ryzykiem, podczas rozpoczynania leczenia i podczas corocznej kontroli oraz zapewnić, by pacjentka zrozumiała jego treść. Planowanie ciąży. W przypadku wskazania padaczka, jeśli kobieta planuje zajście w ciążę, specjalista doświadczony w leczeniu padaczki, musi ponownie ocenić leczenie walproinianem oraz rozważyć alternatywne możliwości leczenia; należy dołożyć wszelkich starań, aby zamienić leczenie na inne odpowiednie leczenie przed poczęciem i przed przerwaniem antykoncepcji. Jeśli zmiana leczenia nie jest możliwa, kobieta powinna otrzymać dalsze porady dotyczące ryzyka stosowania waproinianu dla nienarodzonego dziecka, aby wspierać ją w świadomym podejmowaniu decyzji dotyczących planowania rodziny. W przypadku wskazania choroba afektywna dwubiegunowa, jeśli kobieta planuje zajście w ciążę, musi skonsultować się ze specjalistą doświadczonym w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej, a leczenie walproinianem powinno zostać przerwane, a jeśli istnieje taka potrzeba - zmienione na alternatywne przed poczęciem oraz przed przerwaniem stosowania antykoncepcji. W razie ciąży. Jeśli kobieta stosująca walproinian zajdzie w ciążę, musi natychmiast udać się do specjalisty, aby ponownie ocenić leczenie walproinianem oraz rozważyć alternatywne możliwości. Pacjentki w ciąży narażone na walproinian, oraz ich partnerzy powinni zostać skierowani do specjalisty mającego doświadczenie w teratologii po ocenę i poradę dotyczącą narażonej ciąży. Farmaceuta musi upewnić się, że: przy każdym wydaniu walproinianu pacjentka otrzymuje kartę pacjentki, której zawartość rozumie; zostały podkreślone kwestie dotyczące bepieczeństwa, w tym związane ze stosowaniem skutecznej antykoncepcji; pacjentki zostały pouczone o nieprzerywaniu leczenia walproinianem oraz o niezwłocznym kontakcie z lekarzem w razie planowanej lub podejrzewanej ciąży; lek wydawany jest pacjentkom w oryginalnym opakowaniu, na którym umieszczono ostrzeżenie. Materiały edukacyjne. Wszystkim kobietom w wieku rozrodczym stosującym walproinian należy zapewnić poradnik dla pacjentki oraz kartę pacjentki (materiały edukacyjne dostarcza Podmiot Odpowiedzialny). Formularz corocznego potwierdzenia o zapoznaniu się z ryzykiem należy wypełnić w momencie rozpoczęcia leczenia oraz podczas każdej corocznej kontroli leczenia walproinianem przez specjalistę.
Reklama
Convulex - ciąża
Walproinian jest przeciwwskazany w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej podczas ciąży. Walproinian jest przeciwwskazany w leczeniu padaczki w czasie ciąży, chyba że nie ma odpowiedniej alternatywy. Walproinian jest przeciwwskazany do stosowania u kobiet w wieku rozrodczym, chyba że spełnione są warunki programu zapobiegania ciąży opisanego w punkcie "Środki ostrożności". Teratogenność i wpływ na rozwój. Zarówno monoterapia, jak i politerapia walproinianem podczas ciąży są związane z nieprawidłościami występującymi u dziecka. Terapia wielolekowa zawierająca walproinian jest związana z większym ryzykiem wad wrodzonych niż monoterapia walproinianiem. Dane uzyskane z metaanalizy wykazały wrodzone wady rozwojowe u 10,73% dzieci kobiet z padaczką, stosujących monoterapię walproinianem w czasie ciąży (ryzyko w populacji ogólnej 2-3%). Ryzyko jest zależne od dawki, ale nie udało się ustalić dawki progowej, poniżej której ryzyko to nie występuje. Dostępne dane wskazują na zwiększoną częstość występowania łagodnych i ciężkich wad rozwojowych. Do najczęstszych ich rodzajów należą wady cewy nerwowej, dysmorfizm twarzy, rozszczep wargi i podniebienia, kraniostenoza, wady serca, nerek i układu moczowo-płciowego, wady kończyn (w tym dwustronna aplazja kości promieniowej) i wielorakie nieprawidłowości dotyczące różnych układów organizmu. Narażenie na walproinian w życiu płodowym może mieć niepożądane działanie na psychiczny i fizyczny rozwój dziecka (zwiększone ryzyko opóźnienia we wczesnym okresie rozwoju - późniejsze rozpoczynanie mówienia i chodzenia, mniejsze zdolności intelektualne, słabe zdolności językowe oraz problemy z pamięcią; ryzyko zmniejszonego IQ; zwiększone ryzyko zaburzeń autystycznych (ok. 3-krotne) oraz autyzmu dziecięcego (ok. 5-krotne); zwiększone ryzyko wystąpienia ADHD). W przypadku wskazania - padaczka, jeśli kobieta planuje ciążę, specjalista doświadczony w leczeniu padaczki musi ponownie ocenić leczenie walproinianem oraz rozważyć alternatywne możliwości leczenia. Należy dołożyć wszelkich starań, aby przed poczęciem oraz przed przerwaniem antykoncepcji zamienić leczenie na inne odpowiednie. Jeśli zmiana leczenia nie jest możliwa, kobieta powinna otrzymać dalsze porady dotyczące ryzyka stosowania waproinianu dla nienarodzonego dziecka, aby wspierać ją w świadomym podejmowaniu decyzji dotyczących planowania rodziny. W przypadku wskazania - choroba afektywna dwubiegunowa, jeśli kobieta planuje zajście w ciążę, musi skonsultować się ze specjalistą doświadczonym w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej, a leczenie walproinianem powinno zostać przerwane, a jeśli istnieje taka potrzeba - zamienione na alternatywne, przed poczęciem oraz przed przerwaniem stosowania antykoncepcji. Jeśli kobieta stosująca walproinian zajdzie w ciążę, musi zostać natychmiast skierowana do specjalisty, aby rozważyć alternatywne możliwości leczenia. W czasie ciąży, toniczno-kloniczne napady padaczkowe matki i stany padaczkowe z niedotlenieniem mogą nieść ze sobą szczególne ryzyko śmierci dla matki i nienarodzonego dziecka. Jeśli, pomimo znanych zagrożeń wynikających ze stosowania walproinianu w ciąży i po dokładnym rozważeniu alternatywnego leczenia, w wyjątkowych okolicznościach kobieta w ciąży musi otrzymać walproinian w leczeniu epilepsji, zaleca się aby stosować najniższą skuteczną dawkę, a dawkę dobową walproinianu podzielić na kilka małych dawek przyjmowanych w ciągu całego dnia. Korzystniejsze może być zastosowanie postaci o przedłużonym uwalnianiu, gdyż pozwala to uniknąć wystąpienia wysokich stężeń walproinianu w osoczu. Wszystkie pacjentki w ciąży stosujące walproinian oraz ich partnerzy powinni zostać skierowani do specjalisty mającego doświadczenie w teratologii, aby ocenić i uzyskać poradę dotyczącą narażonej ciąży. Należy wdrożyć specjalistyczny monitoring prenatalny, w celu wykrycia ewentualnego wystąpienia wad cewy nerwowej lub innych wad. Suplementacja kwasem foliowym przed ciążą może zmniejszyć ryzyko wad cewy nerwowej, które mogą wystąpić w każdej ciąży. Jednakże dostępne dowody nie wskazują, by zapobiegało to wadom wrodzonym płodu lub wadom rozwojowym związanym z ekspozycją na walproinian. Należy regularnie monitorować stężenie kwasu walproinowego w surowicy, ponieważ podczas ciąży może ulegać ono wyraźnym zmianom dla tej samej dawki. Po w miarę stabilnym stężeniu wolnego kwasu walproinowego w I i II trymestrze ciąży, obserwowano 3-krotne zwiększenie stężenia w III trymestrze, które utrzymywało się do porodu. Ryzyko u noworodka. Bardzo rzadko zgłaszano przypadki zespołu krwotocznego u noworodków, których matki przyjmowały walproinian w czasie ciąży. Zespół krwotoczny jest związany z trombocytopenią, hipofibrynogenemią i (lub) ze spadkiem innych czynników krzepnięcia. Zgłaszano również afibrynogenemię, która może być śmiertelna. Jednakże, zespół ten trzeba odróżnić od zmniejszenia czynników witaminy K indukowanego fenobarbitalem oraz induktorami enzymatycznymi. Z tych względów należy oznaczyć u noworodków liczbę płytek krwi, stężenie fibrynogenu w osoczu, wykonać testy krzepnięcia i oznaczyć czynniki krzepnięcia krwi. Zgłaszano przypadki hipoglikemii u noworodków, których matki przyjmowały walproinian w III trymestrze ciąży. Zgłaszano przypadki niedoczynności tarczycy u noworodków, których matki przyjmowały walproinian w czasie ciąży. Objawy odstawienia (takie jak, w szczególności, pobudzenie, drażliwość, nadpobudliwość, drżenie, hiperkinezja, zaburzenia napięcia mięśniowego, drżenia, drgawki oraz zaburzenia odżywiania) mogą wystąpić u noworodków, których matki przyjmowały walproinian w ostatnim trymestrze ciąży. Karmienie piersią. Walproinian jest wydzielany do mleka matki w zakresie 1-10% stężenia w surowicy. U noworodków/niemowląt karmionych piersią przez leczące się matki wykazano zaburzenia hematologiczne. Należy zdecydować o przerwaniu karmienia piersią lub o przerwaniu/wstrzymaniu leczenia walproinianem, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla pacjentki. Płodność. U kobiet stosujących walproinian zgłaszano brak miesiączki, policystyczne jajniki i podwyższony poziom testosteronu. Przyjmowanie walproinianu może również zaburzać płodność u mężczyzn. Opisy przypadków wskazują, że zaburzenia płodności są przemijające po zaprzestaniu leczenia.
Reklama
Convulex - efekty uboczne
Zaburzenia krwi i układu chłonnego. Kwas walproinowy hamuje drugą fazę agregacji płytek prowadząc do wydłużenia czasu krwawienia i często trombocytopenii. Jest to zazwyczaj związane z dawkami większymi niż zalecane i jest przemijające. Trombocytopatia zależna od niedoboru czynnika von Willebrand`a może również prowadzić do wydłużenia czasu krwawienia. Mogą wystąpić pojedyncze przypadki izolowanej redukcji fibrynogenu. Często występuje łagodne, odwracalne zahamowanie szpiku. Mogą wystąpić siniaki i krwawienia (należy odstawić lek na czas badania przyczyny). Sporadycznie występuje agranulocytoza i limfocytoza. Rzadko - niedkokrwistość, leukopenia, pancytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego. Rzadko: zapalenia naczyń, toczeń rumieniowaty uogólniony; istnieją doniesienia o reakcjach alergicznych (od wysypki do reakcji nadwrażliwości). Zaburzenia układu rozrodczego i piersi. Rzadko: nieregularne miesiączki lub brak miesiączki; bardzo rzadko: ginekomastia. Wrodzone wady rozwojowe i zaburzenia rozwojowe. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania. Może występować hiperamonemia bez zmian w próbach czynnościowych wątroby. Często: łagodna hiperamonemia. Istnieją doniesienia i hiperamonemii z objawami neurologicznymi. Rzadko: obrzęki, otyłość. Zaburzenia psychiczne: depresja, uspokojenie. Zaburzenia układu nerwowego. Często: parestezje, drżenie; rzadko: bóle głowy, oczopląs, diplopia, szumy uszne, utrata słuchu, ataksja, zawroty głowy, uspokojenie polekowe (zazwyczaj po stosowaniu leczenia skojarzonego z innymi lekami przeciwdrgawkowymi). Odnotowano rzadkie przypadki letargu i niezbyt częste splątania, czasami przechodzące w otępienie, czasem powiązane z halucynacjami lub drgawkami. Rzadko - przypadki encefalopatii i śpiączki. Obserwowano bardzo rzadkie przypadki objawów pozapiramidowych włączając parkinsonizm lub przemijającą demencję związaną z przemijającą atrofią mózgu. Może wystąpić zwiększona czujność, rzadko - agresja, hiperaktywność i degradacja zachowania. Zaburzenia żołądka i jelit. Często na początku leczenia występuje podrażnienie przewodu pokarmowego, rzadziej nudności. Mogą wystąpić wymioty, biegunka, anoreksja, zaparcia. Obserwuje się zwiększenie łaknienia i zwiększenie masy ciała. Istnieją doniesienia o rzadkich przypadkach zapalenia trzustki, czasami zakończonego zgonem. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych. Na początku leczenia może wystąpić przemijające zwiększenie aktywności transaminazy. Rzadko występują ciężkie zaburzenia czynności wątroby (czasem zakończone zgonem), porfiria. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej. Często: choroby paznokci i łożyska paznokcia, przemijająca utrata włosów (działanie to występuje w ciągu 6 mies., włosy mogą odrosnąć bardziej kręcone). Rzadko: porfiria, trądzik. Bardzo rzadko nadmierne owłosienie. Rzadko: reakcje skórne (wysypka osutkowa). W wyjątkowych przypadkach: toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy. Zaburzenia nerek i dróg moczowych. Istnieją rzadkie doniesienia o przemijającym zespole Fanconiego. Bardzo rzadko: mimowolne oddawanie moczu. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej. Istnieją doniesienia o zmniejszonej gęstości mineralnej kości, osteopenii, osteoporozie i złamaniach u pacjentów poddawanych długoterminowemu leczeniu z zastosowaniem kwasu walproinowego.
Convulex - interakcje
Walproinian może nasilać działanie neuroleptyków, inhibitorów MAO, leków przeciwdepresyjnych oraz benzodiazepin - dawki tych leków powinny być modyfikowane w zależności od stanu klinicznego. Walproinian może wzmagać działanie alkoholu. Zwiększa stężenie fenobarbitalu we krwi - konieczne jest monitorowanie pacjenta przez pierwsze 15 dni leczenia, jeśli wystąpią objawy sedacji, należy natychmiast zmniejszyć dawkę fenobarbitalu, a w razie konieczności oznaczyć jego stężenie w osoczu. Walproinian zwiększa stężenie prymidonu we krwi i nasila działania niepożądane (sedacja). Zjawisko to ma tendencję do zanikania w czasie długotrwałego stosowania obydwu leków jednocześnie, konieczna jest obserwacja objawów klinicznych i ewentualna korekta dawkowania prymidonu, zwłaszcza na początku leczenia skojarzonego. Zmniejsza całkowite stężenie fenytoiny we krwi, zwiększa stężenie wolnej fenytoiny, co może powodować wystąpienie objawów przedawkowana - zalecana jest obserwacja kliniczna; ponadto w przypadku oznaczania stężenia fenytoiny we krwi należy również ocenić stężenie frakcji wolnej. Nasila toksyczność karbamazepiny - konieczne jest monitorowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia skojarzonego i w razie konieczności modyfikacja dawkowania. Hamuje metabolizm lamotryginy, wydłużając jej T0,5, co może zwiększyć ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji skórnych, szczególnie u dzieci, podczas jednoczesnego stosowania tych leków zaleca się zmniejszenie dawki lamotryginy. Zwiększa stężenie i nasila toksyczność zydowudyny. Leki przeciwpadaczkowe indukujące enzymy wątrobowe (w tym: fenobarbital, fenytoina, prymidon, karbamazepina) zmniejszają stężenie walproinianu we krwi - w przypadku terapii skojarzonej należy dostosować dawki do stężenia leku we krwi. Leki hamujące enzymy wątrobowe (np. cymetydyna, erytromycyna) mogą zwiększać stężenie walproinianu. Felbamat zwiększa stężenia walproinianu we krwi - należy obserwować pacjenta i w razie potrzeby dostosować dawkę walproinianu. Zarówno meflochina, jak i chlorochina mogą obniżyć próg drgawkowy. Meflochina może zmniejszyć stężenie walproinianu. Dawkowanie walproinianu sodu powinno być w związku z tym dostosowane. Jednoczesne stosowanie walproinianu i leków silnie wiążących białka (np. kwas acetylosalicylowy), może prowadzić do zwiększenia stężenia wolnego walproinianu w osoczu. Przeciwzakrzepowe działanie warfaryny, kumaryny oraz przeciwpłytkowe działanie kwasu acetylosalicylowego może być zwiększone, gdyż walproinian wypiera je z wiązań z białkami – należy często monitorować PT. Antybiotyki karbapenemowe (np. panipenem, meropenem, imipenem) mogą zmniejszać stężenie kwasu walproinowego we krwi (o 60-100% w ciągu ok. 2 dni) - jednoczesne podawanie antybiotyków typu karbapenemu pacjentom ustabilizowanym kwasem walproinowym nie jest wskazane. Cholestyramina może zmniejszać wchłanianie walproinianu sodu. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania walproinianu sodu i leków przeciwpadaczkowych, których właściwości farmakodynamiczne nie zostały ustalone. Walproinian nie pobudza układu enzymów wątrobowych, a w związku z tym nie wpływa na skuteczność doustnych leków antykoncepcyjnych. Jednoczesne podawanie temozolomidu i walproinianu może powodować niewielkie zmniejszenie klirensu temozolomidu, co nie ma znaczenia klinicznego.
Convulex - dawkowanie
Doustnie. Padaczka. Zazwyczaj dawka dobowa powinna być podzielona na kilka dawek. Podczas monoterapii, całkowita dawka dobowa może być również podana raz na dobę, wieczorem (do maksymalnie 15 mg/kg mc. na dobę). Dawka dobowa zależy od wieku i masy ciała pacjenta oraz indywidualnej wrażliwości na walproinian. Optymalna dawka zależy od kontroli nad napadami, a rutynowa kontrola stężenia leku we krwi ma znaczenie pomocnicze w przypadku niedostatecznej kontroli napadów drgawkowych lub nasilenia się działań niepożądanych. Syrop. Monoterapia. Dzieci: dawka początkowa wynosi 10-20 mg/kg mc./dobę i zwiększana jest stopniowo o 5-10 mg/kg w odstępach 3-7 dniowych, aż do uzyskania kontroli nad napadami. Następuje to zwykle, gdy dawka znajduje się w przedziale 20-30 mg/kg mc./dobę. Dzieci 3-6 mies. (5,5-7,5 kg): średnia dawka 150 mg/ml (3 ml/dobę); dzieci 6-12 mies. (7,5-10 kg): średnia dawka 150-300 mg/ml (3-6 ml/dobę); dzieci 1-3 lat (10-15 kg): średnia dawka 300-450 mg/ml (6-9 ml/dobę); dzieci 3-6 lat (15-20 kg): średnia dawka 450-600 mg/ml (9-12 ml/dobę); dzieci 7-11 lat (20-40 kg) średnia dawka 600-1200 mg/ml (12-24 ml/dobę). Jeśli kontrola nad napadami nie zostanie osiągnięta z powyższym dawkowaniem, dawka może być zwiększona do 35 mg/kg mc./dobę. W indywidualnych przypadkach można rozpatrywać dawki większe niż 40 mg/kg mc./dobę. U dzieci wymagających podawania dawek wyższych niż 40 mg/kg mc./na dobę należy przeprowadzać regularne pomiary parametrów chemicznych i hematologicznych. Dzieci o mc. >20 kg: zalecana dawka początkowa wynosi zazwyczaj 300 mg na dobę. Leczenie skojarzone. Jeżeli w momencie rozpoczynania leczenia syropem, pacjent przyjmuje już inny lek przeciwdrgawkowy, należy odstawiać go powoli. Rozpoczęcie leczenia syropem powinno następować stopniowo, a dawka celowa powinna zostać osiągnięta po ok. 2 tyg. Jeśli syrop stosowany jest z lekiem przeciwdrgawkowym, który powoduje zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (np. fenytoina, fenobarbital, karbamazepina), może być konieczne zwiększenie dawki o 5-10 mg/kg mc./dobę. Gdy aktywność enzymów wątrobowych powróci do normy, możliwe jest utrzymanie kontroli nad napadami za pomocą zredukowanej dawki kwasu walproinowego. Jeśli jednocześnie podawane były barbiturany i gdy obserwuje się uspokojenie (szczególnie u dzieci), dawka barbituranu powinna być zmniejszona. Kapsułki. Monoterapia. Dorośli: dawka początkowa wynosi 5-10 mg/kg mc./dobę, następnie powinna być stopniowo zwiększana o 5 mg/kg mc. w odstępach 3-7 dniowych, aż do uzyskania kontroli napadów. Następuje to zwykle, gdy dawka wynosi 20-30 mg/kg mc./dobę. Jeśli kontrola napadów nie zostanie osiągnięta w podanej dawce, dawkę można zwiększyć do 2500 mg na dobę. Dzieci: dawka początkowa u dzieci wynosi 10-20 mg/kg mc., a dawka podtrzymująca 20-30 mg/kg mc. Dzieci o mc. >20 kg: zalecana dawka początkowa wynosi 300 mg na dobę i powinna być zwiększana o 5 mg/kg mc. w odstępach 3–7 dniowych, aż do osiągnięcia kontroli napadów, zwykle wynosi 20-30 mg/kg mc./dobę. Dzieci o mc. <20 kg: z uwagi na potrzebę dostosowania dawki u dzieci oraz ryzyko zachłyśnięcia, ta postać leku nie jest odpowiednia. Średnie zalecane dawki dobowe walproinianu sodu w leczeniu podtrzymującym: dorośli i osoby starsze (≥60 kg) – 20 mg/kg mc.; dzieci 12-17 lat (40-60 kg) – 25 mg/kg mc.; dzieci 7-11 lat (20-40 kg) – 30 mg/kg mc. Leczenie skojarzone. Jeżeli w momencie rozpoczynania leczenia kwasem walproinowym pacjent przyjmuje już inny lek przeciwdrgawkowy, należy odstawiać go powoli. Rozpoczęcie leczenia preparatem powinno następować stopniowo, a dawka docelowa powinna zostać osiągnięta po około 2 tyg. W przypadku, kiedy kwas walproinowy stosowany jest z lekiem przeciwdrgawkowym, który powoduje zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (np. fenytoina, fenobarbital, karbamazepina), może być konieczne zwiększenie dawki kwasu walproinowego z 5 do 10 mg/kg mc. na dobę. Gdy aktywność enzymów wątrobowych powróci do normy, możliwe jest utrzymanie kontroli nad napadami za pomocą zredukowanej dawki kwasu walproinowego. Jeśli jednocześnie podawane były barbiturany i gdy obserwuje się uspokojenie (szczególnie u dzieci), dawka barbituranu powinna być zmniejszona. Choroba afektywna dwubiegunowa. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 600-900 mg na dobę w kilku dawkach podzielonych, następnie dawkę należy stopniowo zwiększać co 2-4 dni i równocześnie określać stężenie leku we krwi (zazwyczaj stężenie lecznicze wynosi od 50 do 125 mg/l), aż do uzyskania zadowalającej poprawy klinicznej lub wystąpienia działań niepożądanych. Zalecana podtrzymująca dawka dobowa wynosi 1000-2000 mg. Epizody maniakalne w chorobie afektywnej dwubiegunowej. Zalecana początkowa dawka dobowa wynosi 750 mg. Ponadto w badaniach klinicznych uzyskano zadowalający profil bezpieczeństwa po zastosowaniu dawki początkowej wynoszącej 20 mg walproinianu /kg mc. Postacie leku o przedłużonym uwalnianiu można podawać raz lub dwa razy dziennie. Dawkę należy zwiększać tak szybko, jak to możliwe, do uzyskania najniższego stężenia terapeutycznego zapewniającego pożądany efekt kliniczny. Średnia dawka dobowa wynosi zazwyczaj od 1000 do 2000 mg walproinianu. Pacjenci otrzymujący dawki dobowe przekraczające 45 mg/kg mc. powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją. Kontynuacja leczenia epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej powinna być dostosowywana indywidualnie tak, aby pacjent przyjmował najniższą skuteczną dawkę. Szczególne grupy pacjentów. Kapsułki mogą być stosowane u dzieci o mc. >17 kg, pod warunkiem, że potrafią połknąć kapsułki. Kapsułki nie są odpowiednie dla dzieci <6 lat, ze względu na ryzyko zadławienia. Farmakokinetyka walproinianu może być zmieniona u pacjentów starszych; dawkowanie powinno być uzależnione od stopnia kontroli napadów drgawkowych. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek zmniejszenie dawki może okazać się konieczne; dawkowanie powinno być dostosowane do obrazu klinicznego, monitorowanie stężenia w osoczu bywa mylące. Nie przeprowadzono kontrolowanych badań klinicznych dotyczących stosowania kwasu walproinowego w leczeniu dwubiegunowej choroby afektywnej u dzieci, młodzieży i pacjentów w podeszłym wieku. Dzieci i młodzież płci żeńskiej oraz kobiety w wieku rozrodczym. Leczenie walproinianem musi być wprowadzone i nadzorowane przez lekarza specjalizującego się w leczeniu padaczki lub choroby afektywnej dwubiegunowej. Walproinianu nie należy stosować u dzieci płci żeńskiej i kobiet w wieku rozrodczym, chyba że inne metody leczenia są nieskuteczne lub nie są tolerowane. Walproinian jest przepisywany i wydawany zgodnie z programem zapobiegania ciąży podczas stosowania walproinianu. Walroinian najlepiej przepisywać w monoterapii oraz w najniższej skutecznej dawce i, jeśli to możliwe, w postaci o przedłużonym uwalnianiu. Dawkę dobową należy podzielić na co najmniej 2 dawki pojedyncze. Sposób podania. Podawać w trakcie lub po posiłku. Kapsułki należy połykać w całości, z odpowiednią ilością płynu.
Convulex - uwagi
Lek może powodować rzekomo pozytywne wyniki w badaniach moczu na cukrzycę (wydalany jest częściowo w postaci ciał ketonowych). Ze względu na możliwość wystąpienia senności, zwłaszcza w przypadku stosowania kilku leków przeciwdrgawkowych lub innych leków (np. benzodiazepin), należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
