Cordarone - skład
1 tabl. zawiera 200 mg chlorowodorku amiodaronu. Tabl. zawierają laktozę.
Reklama
Cordarone - działanie
Lek przeciwarytmiczny klasy III, przedłużający czas trwania potencjału czynnościowego i okres refrakcji w komórkach mięśnia sercowego. Działa α- i ß-adrenolitycznie, zmniejsza zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen i zwiększa pojemność minutową serca. Po podaniu doustnym biodostępność wynosi 30-80%. Po podaniu pojedynczej dawki maksymalne stężenie we krwi występuje po 3-7 h. Efekt terapeutyczny występuje po kilku dniach do 2 tyg. Metabolizowany głównie w wątrobie, wydalany z kałem, w niewielkiej ilości z moczem. T0,5 wynosi 20-100 dni. Po odstawieniu leku jego resztkowa aktywność utrzymuje się przez 10-30 dni. Przechodzi przez barierę krew-łożysko i do mleka matki.
Reklama
Cordarone - wskazania
Zaburzenia rytmu w przebiegu zespołu Wolffa-Parkinsona-White`a. Migotanie i trzepotanie przedsionków, napadowe tachyarytmie nadkomorowe: częstoskurcz nadkomorowy i węzłowy, gdy inne leki nie mogą być zastosowane. Leczenie groźnych dla życia komorowych zaburzeń rytmu (częstoskurcz komorowy, migotanie komór), gdy inne leki przeciwarytmiczne są nieskuteczne.
Reklama
Cordarone - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu lub jod. Bradykardia zatokowa, blok zatokowo-przedsionkowy, zespół chorego węzła zatokowego, z wyjątkiem pacjentów z wszczepionym stymulatorem serca (ryzyko zahamowania czynności węzła). Blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst., z wyjątkiem pacjentów z wszczepionym stymulatorem serca. Podawanie innych leków, które stosowane jednocześnie z amiodaronem mogą wywoływać zaburzenia rytmu torsades de pointes. Choroby tarczycy. Ciąża i okres karmienia piersią.
Reklama
Cordarone - ostrzeżenia
Przed rozpoczęciem leczenia amiodaronem zaleca się wykonanie badań EKG, stężenia hormonu TSH oraz stężenia potasu w surowicy. W trakcie leczenia zaleca się monitorowanie aktywności transaminaz wątrobowych i wykonywanie badań EKG. Należy stosować najmniejsza skuteczna dawkę. Działanie farmakologiczne amiodaronu powoduje zmiany w badaniu EKG: wydłużenie odstępu QT (związane z wydłużeniem okresu repolaryzacji) z możliwym powstaniem fali U i zaburzeniem fali T. Zmiany nie powodują działania toksycznego. U pacjentów w podeszłym wieku, częstość akcji serca może się znacznie zmniejszyć. W przypadku wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego 2st. lub 3st., bloku zatokowo-przedsionkowego lub bloku dwupęczkowego, leczenie należy przerwać. Amiodaron wykazuje słabe działanie proarytmiczne. Donoszono o występowaniu nowego typu zaburzeń rytmu serca lub pogorszeniu leczonych zaburzeń rytmu serca, czasami kończących się zgonem. Jest to ważne, ale trudne do rozróżnienia, czy wynika to z braku skuteczności leku, który wykazuje działanie proarytmiczne, czy jest związane z nasileniem zaburzeń rytmu serca. Działanie proarytmiczne amiodaronu jest zwłaszcza rezultatem interakcji z innymi lekami i zaburzeń elektrolitowych. Niezależnie od wydłużenia odstępu QT, amiodaron wykazuje niską aktywność powodowania zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes. Amiodaron może podnosić próg defibrylacji i (lub) próg stymulacji u pacjentów z wszczepionym kardiowerter-defibrylatorem lub stymulatorem serca, i tym samym zaburzać skuteczność tych urządzeń. Zaleca się regularne kontrolowanie prawidłowego działania urządzenia po rozpoczęciu leczenia lub przy zmianie dawkowania. Amiodaron stosowany doustnie nie jest przeciwwskazany u osób z niewydolnością serca, jednak w czasie leczenia należy zachować ostrożność, gdyż może ją nasilać. W takich sytuacjach amiodaron może być stosowany w skojarzeniu z innymi lekami. Podczas stosowania schematów zawierających sofosbuwir jednocześnie z amiodaronem zaobserwowano zagrażające życiu przypadki bradykardii i bloku serca. Bradykardia występowała zwykle w ciągu kilku godzin do dni, ale obserwowano także przypadki, w których ten czas był dłuższy, najczęściej do 2 tyg. od rozpoczęcia leczenia HCV. Pacjentom przyjmującym schemat zawierający sofosbuwir należy podawać amiodaron wyłącznie wtedy, gdy stosowanie innych alternatywnych leków przeciwarytmicznych jest przeciwwskazane lub nie są one tolerowane. Jeśli jednoczesne stosowanie amiodaronu jest konieczne, zaleca się monitorowanie czynności serca u pacjentów w warunkach szpitalnych przez pierwsze 48 h od rozpoczęcia jednoczesnego podawania; a następnie częstość pracy serca powinna być monitorowana w warunkach ambulatoryjnych lub samodzielnie przez pacjenta, codziennie przez co najmniej pierwsze 2 tyg. leczenia. Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu należy również monitorować czynność serca w sposób opisany powyżej u pacjentów, którzy przerwali stosowanie amiodaronu w ciągu ostatnich kilku miesięcy i mają rozpocząć przyjmowanie schematu zawierającego sofosbuwir. Należy powiadomić wszystkich pacjentów przyjmujących amiodaron w skojarzeniu ze schematem zawierającym sofosbuwir o ryzyku wystąpienia objawów bradykardii i bloku serca oraz o konieczności niezwłocznego zwrócenia się o pomoc lekarską w przypadku ich wystąpienia. Amiodaron może powodować niedoczynność lub nadczynność tarczycy, zwłaszcza u pacjentów z występowaniem w przeszłości zaburzeń tarczycy. Przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów należy przeprowadzić monitoring kliniczny i biologiczny (w tym usTSH). Monitorowanie powinno być wykonywane podczas leczenia co 6 miesięcy i przez kilka miesięcy po zakończeniu leczenia. Jest to szczególnie ważne u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów z wywiadem wskazującym na podwyższone ryzyko wystąpienia zaburzeń tarczycy, zalecane jest regularne kontrolowanie czynności tego narządu. W przypadku podejrzenia zaburzeń czynności tarczycy należy zbadać aktywność usTSH w surowicy. Amiodaron zawiera jod i może w ten sposób wpływać na wychwyt jodu radioaktywnego. Natomiast wyniki testów czynności tarczycy (wolna T3, wolna T4 i usTSH) pozostają wiarygodne. Amiodaron hamuje przekształcanie lewotyroksyny (T4) do trójjodotyroniny (T3) na obwodzie i może niekiedy powodować zmiany biochemiczne u pacjentów z prawidłową czynnością tarczycy (wzrost aktywności wolnej T4 w surowicy; aktywność wolnej T3 jest nieznacznie obniżona, a nawet na prawidłowym poziomie). W takich przypadkach nie ma powodu do przerywania leczenia, jeśli nie występują kliniczne lub biologiczne (usTSH) objawy choroby tarczycy. W przypadku wystąpienia niedoczynności tarczycy, prawidłową czynność tarczycy osiąga się zwykle w ciągu 1-3 miesięcy po zakończeniu leczenia. Diagnoza niedoczynności tarczycy jest oparta na zwiększeniu aktywności usTSH w surowicy i nasilonej odpowiedzi TSH na TRH. Aktywności T3 i T4 mogą być zmniejszone. W sytuacjach zagrażających życiu, leczenie amiodaronem można kontynuować, w połączeniu z lewotyroksyną. Dawkę lewotyroksyny dostosowuje się do aktywności TSH. Podczas leczenia lub do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia amiodaronem może wystąpić nadczynność tarczycy. Diagnoza jest oparta na zmniejszeniu aktywności w surowicy usTSH, zwiększeniu aktywności T3 i zmniejszeniu odpowiedzi TSH na TRH. Może wystąpić także zwiększenie aktywności rT3. W przypadku wystąpienia nadczynności tarczycy, amiodaron należy odstawić. Ustąpienie objawów występuje zwykle po kilku miesiącach od zakończenia leczenia amiodaronem, chociaż zgłaszano występowanie ciężkich przypadków nadczynności tarczycy, czasami zakończonych zgonem. Kliniczną poprawę poprzedzają prawidłowe wyniki badań laboratoryjnych czynności tarczycy. Do leczenia ciężkiej nadczynności tarczycy stosuje się leki przeciwtarczycowe; na początku leczenia może być konieczne podanie dużych dawek tych leków. Nie zawsze są one skuteczne, dlatego przez kilka tygodni może być konieczne podawanie kortykosteroidów. Wystąpienie duszności i nieproduktywnego kaszlu może być związane z toksycznym działaniem amiodaronu na płuca. Objawy mogą obejmować duszność (która może być ciężka i niezwiązana z chorobą serca), nieproduktywny kaszel i pogorszenie ogólnego stanu pacjenta (zmęczenie, utrata masy ciała i gorączka). Przed rozpoczęciem leczenia pacjentów należy dokładnie zbadać i poddać badaniu radiologicznemu klatki piersiowej. Toksyczne działanie na płuca może być odwracalne (z zastosowaniem leczenia kortykosteroidami lub bez), jeżeli leczenie amiodaronem zostanie szybko zakończone. Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa o stosowaniu przez pacjenta amiodaronu. Zaleca się regularne, ścisłe monitorowanie czynności wątroby (oznaczenie aktywności aminotransferaz) podczas leczenia amiodaronem, począwszy od momentu rozpoczęcia leczenia. Dawkowanie amiodaronu należy zmniejszyć lub zakończyć leczenie w przypadku zwiększenia aktywności aminotransferaz 3 - krotnie powyżej górnej granicy normy, co może świadczyć o wystąpieniu ostrych, ciężkich zaburzeń czynności wątroby (w tym niewydolności wątroby, czasami prowadzącej do zgonu) lub przewlekłych zaburzeń czynności wątroby. Mogą wystąpić podczas stosowania zarówno doustnej, jak i dożylnej postaci leku, oraz w ciągu 24 h od podania amiodaronu w formie dożylnej. Amiodaron może powodować czuciowo-ruchową obwodową neuropatię i (lub) miopatię. Ustąpienie objawów występuje zwykle w ciągu kilku miesięcy po odstawieniu leczenia amiodaronem, ale czasami niektóre objawy mogą się utrzymywać. W przypadku wystąpienia niewyraźnego widzenia lub obniżenia ostrości wzroku należy niezwłocznie przeprowadzić kompletne badanie okulistyczne, w tym badanie oftalmoskopem. Wystąpienie neuropatii nerwu wzrokowego i (lub) zapalenia nerwu wzrokowego wymaga zakończenia leczenia amiodaronem z powodu możliwości rozwoju ślepoty. Należy natychmiast przerwać leczenie jeśli podczas jego stosowania pojawią się reakcje skórne mogące wskazywać na wystąpienie zespołu Stevensa-Johnsona, toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka, pęcherzowego zapalenia skóry i reakcji polekowej z eozynofilią i objawami uogólnionymi (ryzyko zagrożenia życia). Należy unikać ekspozycji na światło słoneczne podczas leczenia i stosować środki chroniące przed światłem słonecznym. Amiodaron powoduje nadwrażliwość na światło, która może utrzymywać się do kilku miesięcy od zaprzestania leczenia. Najczęściej występującymi objawami są: mrowienie, oparzenia i rumień, mogą wystąpić również reakcje fototoksyczne z pęcherzami. Jednoczesne stosowanie amiodaronu z lekami β-adrenolitycznymi, antagonistami kanału wapniowego zmniejszającymi czynność serca (werapamil, diltiazem), lekami przeczyszczającymi, które mogą powodować hipokaliemię nie jest zalecane. W badaniach retrospektywnych stosowanie amiodaronu przed przeszczepem serca u biorcy przeszczepu, wykazało zwiększone ryzyko wystąpienia pierwotnej dysfunkcji przeszczepu (PGD). PGD jest zagrażającym życiu powikłaniem przeszczepu serca, które charakteryzuje się zaburzeniami lewej komory, prawej komory lub zaburzeniami dwukomorowymi i występuje w ciągu pierwszych 24 h po przeszczepie, dla której nie ma możliwej do zidentyfikowania wtórnej przyczyny. Ciężka postać PGD może być nieodwracalna. U pacjentów znajdujących się na liście oczekujących na przeszczep serca należy jak najwcześniej przed przeszczepem rozważyć zastosowanie alternatywnego leku przeciwarytmicznego. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci i młodzieży - nie zaleca się stosowania. Ze względu na zawartość laktozy preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Cordarone - ciąża
Ze względu na wpływ amiodaronu na tarczycę płodu, stosowanie preparatu w ciąży jest przeciwwskazane. Amiodaron jest wydzielany do mleka kobiecego w znaczących ilościach, dlatego stosowanie leku w okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane.
Reklama
Cordarone - efekty uboczne
Bardzo często: mikrozłogi w rogówce (może im towarzyszyć widzenie kolorowej otoczki przedmiotów podczas patrzenia w ostrym świetle lub niewyraźne widzenie; składają się one ze złożonych złogów lipidowych i przemijają po odstawieniu leczenia amiodaronem), nudności, wymioty, zaburzenia smaku, izolowane zwiększenie aktywności aminotransferaz we krwi, nadwrażliwość na światło. Często: bradykardia, niedoczynność lub nadczynność tarczycy (czasami z zejściem śmiertelnym), zaparcie, ostre zaburzenia czynności wątroby z dużą aktywnością aminotransferaz we krwi i (lub) żółtaczką, w tym niewydolność wątroby, czasami ze skutkiem śmiertelnym, drżenia pochodzenia pozapiramidowego, koszmary senne, zaburzenia snu, toksyczne uszkodzenia tkanki płucnej (pęcherzykowe/śródmiąższowe zapalenie płuc lub zwłóknienie płuc, zapalenie opłucnej, zarostowe zapalenie oskrzelików płucnych z zapaleniem płuc, czasami z zejściem śmiertelnym), wyprysk, ciemnoszare lub niebieskawe zabarwienie skóry podczas długotrwałego stosowania dużych dawek amiodaronu, które ustępuje powoli po odstawieniu leku. Niezbyt często: zaostrzenie zaburzeń rytmu serca, czasami z zatrzymaniem czynności serca, zaburzenia przewodzenia w mięśniu sercowym (blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy różnego stopnia), suchość w ustach, czuciowo-ruchowa obwodowa neuropatia i (lub) miopatia. Bardzo rzadko: niedokrwistość hemolityczna lub aplastyczna, trombocytopenia, znaczna bradykardia lub zatrzymanie czynności węzła zatokowego u pacjentów z zaburzeniami czynności węzła zatokowego i (lub) u pacjentów w podeszłym wieku, zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), neuropatia/zapalenie nerwu wzrokowego, które może powodować ślepotę, przewlekłe choroby wątroby (pseudoalkoholowe zapalenie wątroby, marskość wątroby) czasami z zejściem śmiertelnym, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, ataksja móżdżkowa, nieznaczne nadciśnienie wewnątrzczaszkowe (rzekomy guz mózgu), ból głowy, zapalenie najądrza, impotencja, rumień podczas zabiegu radioterapii, wysypka skórna, złuszczające zapalenie skóry, łysienie, zapalenie naczyń, skurcz oskrzeli u pacjentów z ciężką niewydolnością oddechową, zwłaszcza u pacjentów z astmą oskrzelową, zespołem ostrej niewydolności oddechowej typu dorosłych, czasami z zejściem śmiertelnym, zwłaszcza bezpośrednio po zabiegu operacyjnym. Częstość nieznana: neutropenia, agranulocytoza, torsades de pointes, zapalenie trzustki (w tym ostre zapalenie trzustki), ziarniniak, w tym ziarniniak szpiku kostnego, obrzęk naczynioruchowy, reakcje anafilaktyczne lub rzekomoanafilaktyczne, wstrząs anafilaktyczny, parkinsonizm, zaburzenia węchu, zmniejszenie libido, krwotok płucny, zmniejszenie łaknienia, majaczenie (w tym splątanie), halucynacje, pokrzywka, ciężkie reakcje skórne, jak toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN), zespół Stevensa-Johnsona (SJS), pęcherzowe zapalenie skóry, reakcja polekowa z eozynofilią i objawami uogólnionymi (DRESS), zespól toczniopodobny, pierwotna dysfunkcja przeszczepu po przeszczepie serca.
Cordarone - interakcje
Stosowanie amiodaronu łącznie z lekami mogącymi spowodować zaburzenia rytmu serca torsades de pointes jest przeciwwskazane: leki przeciwarytmiczne klasy IA (chinidyna, prokainamid, dizopiramid, sotalol, bretylium, bepridil); podawanie dożylne erytromycyny, kotrimoksazolu lub pentamidyny; leki przeciwpsychotyczne (chlorpromazyna, tiorydazyna, flufenazyna, pimozyd, haloperidol, amisulpiryd, sertindol); preparaty litu i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (m.in. doksepina, amitryptylina); niektóre leki przeciwhistaminowe (terfenadyna, astemizol, mizolastyna); leki przeciwmalaryczne (chinina, chlorochina, meflochina, halofantryna); winkamina, niektóre leki neuroleptyczne, cyzapryd. Jednoczesne podawanie amiodaronu z lekami o znanym działaniu wydłużającym odstęp QT musi być oparte na szczególnej ocenie ryzyka i korzyści dla każdego pacjenta, ponieważ może wzrosnąć ryzyko zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes. Nie zaleca się stosowania amiodaronu z werapamilem i diltiazemem oraz lekami ß-adrenolitycznymi ze względu na możliwość wystąpienia zaburzenia przewodzenia. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu z sofosbuwirem w skojarzeniu z innymi lekami przeciwwirusowymi o działaniu bezpośrednim (takimi jak daklataswir, symeprewir czy ledipaswir). Jednoczesne stosowanie amiodaronu ze schematami zawierającymi sofosbuwir może prowadzić do wystąpienia ciężkiej, objawowej bradykardii. Jeśli nie można uniknąć jednoczesnego stosowania amiodaronu ze schematami zawierającymi sofosbuwir, po ich podaniu zalecane jest monitorowanie pracy serca pacjenta. Nie zaleca się stosowania z lekami przeczyszczającymi powodującymi hipokaliemię oraz z lekami, które mogą spowodować hipokaliemię i (lub) hipomagnezemię (leki moczopędne, kortykosteroidy o działaniu ogólnoustrojowym, tetrakozaktyd, amfoterycyna B podawana dożylnie). Amiodaron zwiększa stężenie digoksyny we krwi i może spowodować jej przedawkowanie (należy kontrolować stężenie digoksyny we krwi), nasila działanie leków przeciwzakrzepowych jak warfaryna (kontrola czasu protrombinowego) oraz fenytoiny (kontrola stężenia fenytoiny we krwi). Stężenia cyklosporyny i flekainidu we krwi mogą zwiększyć się podczas jednoczesnego stosowania z amiodaronem. Jednoczesne stosowanie leków metabolizowanych przez CYP 3A4 i amiodaronu, inhibitora CYP 3A4, może powodować zwiększenie stężenie tych leków we krwi i nasilenie ich toksyczności (m.in. lidokaina, takrolimus, syldenafil, midazolam, triazolam, dihydroergotamina, ergotamina, symwastatyna - zwiększone ryzyko działania toksycznego na układ mięśniowy). Amiodaron może nasilać działanie fentanylu i zwiększać ryzyko jego toksycznego działania. U pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu i tlenoterapii istnieje ryzyko wystąpienia ciężkich powikłań: bradykardii, niepoddającego się działaniu atropiny niedociśnienia tętniczego, zaburzeń przewodzenia, zmniejszenia pojemności minutowej serca.
Cordarone - dawkowanie
Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczęte w szpitalu, a następnie kontynuowane pod opieką specjalisty. Dorośli. Dawka nasycająca: 200 mg 3 razy na dobę przez tydzień. Dawka podtrzymująca: 100-200 mg na dobę - lek można stosować co drugi dzień w dawce 200 mg na dobę lub codziennie w dawce 100 ma na dobę, można stosować również przerwy w przyjmowaniu leku (2 dni w tyg.); należy stosować minimalną skuteczną dawkę. Dawkowanie należy dopasować do indywidualnych potrzeb pacjenta i terapeutycznej odpowiedzi na leczenie. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amiodaronu u dzieci; nie zaleca się stosowania leku w tej grupie pacjentów. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku, podobnie jak w przypadku wszystkich pacjentów, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Nie ma dowodów na to, że pacjenci w podeszłym wieku mogą wymagać dostosowania dawkowania, jednak mogą być bardziej podatni na wystąpienie bradykardii i zaburzeń przewodzenia w przypadku stosowania za dużych dawek. U tych pacjentów należy zwrócić szczególną uwagę na czynność gruczołu tarczowego.
Cordarone - uwagi
Lek nie powoduje ograniczenia zdolności prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
