Deprexetin

Deprexetin - skład

1 kaps. zawiera 20 mg fluoksetyny w postaci chlorowodorku.

Reklama

Deprexetin - działanie

Lek przeciwdepresyjny - selektywny inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI). Mechanizm działania polega na hamowaniu wychwytu zwrotnego serotoniny w o.u.n., co powoduje zwiększenie ilości serotoniny w szczelinie synaptycznej. Fluoksetyna nie wykazuje powinowactwa do receptorów serotoninergicznych, dopaminergicznych, histaminergicznych H₁ ani też α- i β-adrenergicznych. Nie wykazuje też powinowactwa do receptorów muskarynowych i receptorów GABA. Po podaniu doustnym dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego. Po jednorazowym podaniu w dawce 40 mg maksymalne stężenie w surowicy występuje po 6-8 h. Lek wiąże się z białkami osocza w ok. 95%. Ulega dystrybucji do wielu różnych tkanek i płynów ustrojowych. Stan stacjonarny osiągany jest po kilku tyg. stosowania. Metabolizowana jest w wątrobie (przy udziale CYP2D6) głównie do norfluoksetyny - aktywnego metabolitu. T_0,5 fluoksetyny w surowicy wynosi 1-3 dni po podaniu pojedynczej dawki i 4-6 dni podczas długotrwałego stosowania. T_0,5 norfluoksetyny w surowicy wynosi 4-16 dni zarówno po podaniu pojedynczej dawki, jak i podczas długotrwałego stosowania. 60% podanej dawki wydalane jest z moczem w postaci metabolitów, ok. 15% - z kałem.

Reklama

Deprexetin - wskazania

Dorośli. Epizody dużej depresji. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Bulimia (żarłoczność psychiczna): fluoksetyna jest wskazana jako uzupełnienie psychoterapii w celu zmniejszenia chęci objadania się i zwracania spożytych pokarmów. Dzieci i młodzież w wieku 8 lat i powyżej. Umiarkowany do ciężkiego epizod dużej depresji, jeżeli depresja nie ustępuje po 4-6 sesjach psychoterapii. U dzieci i młodych osób z depresją o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego leczenie przeciwdepresyjne należy stosować tylko w połączeniu z jednoczesną terapią psychologiczną.

Reklama

Deprexetin - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Preparatu nie należy stosować jednocześnie z nieodwracalnymi, nieselektywnymi inhibitorami MAO (np. iproniazyd). Fluoksetyna jest przeciwwskazana do stosowania jednocześnie z metoprololem używanym w leczeniu niewydolności serca.

Reklama

Deprexetin - ostrzeżenia

W razie wystąpienia u pacjenta objawów mogących świadczyć o nadwrażliwości (wysypka, pokrzywka, zaburzenia w obrębie nerek, wątroby, płuc), których etiologia nie jest wyjaśniona, preparat należy odstawić. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów, u których występowały napady drgawek. Jeśli stosowanie leku spowoduje zwiększenie częstotliwości napadów drgawek lub też wystąpienie pierwszego w życiu napadu, lek należy odstawić. Fluoksetyny nie należy stosować u pacjentów z nieleczoną lub niepoddającą się leczeniu padaczką. U pacjentów z poddającą się leczeniu padaczką, fluoksetyna może być stosowana pod warunkiem uważnej kontroli pacjenta. Z powodu ryzyka wystąpienia przedłużających się drgawek, należy zachować ostrożność stosując terapię elektrowstrząsami u pacjentów przyjmujących fluoksetynę. Lek stosować ostrożnie u pacjentów, u których występują stany pobudzenia maniakalnego i (lub) hipomaniakalnego; jeśli wystąpi pobudzenie maniakalne preparat należy odstawić. U pacjentów z poważnymi zaburzeniami czynności wątroby należy stosować mniejsze dawki (np. podawać lek co drugi dzień). Fluoksetynę należy stosować ostrożnie u pacjentów ze stanami takimi jak: wrodzony zespół wydłużonego odstępu QT, wywiad rodzinny w kierunku wydłużenia odstępu QT lub innych stanów klinicznych, które predysponują do zaburzeń rytmu serca (np. hipokaliemia, hipomagnezemia, bradykardia, ostry zawał mięśnia sercowego lub niewyrównana niewydolność serca) lub zwiększone narażenie na fluoksetynę (np. zaburzenia czynności wątroby). Jeżeli leczeni są pacjenci ze stabilną chorobą serca, należy rozważyć wykonanie badania EKG przed rozpoczęciem leczenia. Jeśli podczas leczenia fluoksetyną występują objawy zaburzenia rytmu serca, to leczenie należy przerwać i wykonać badanie EKG. U pacjentów z cukrzycą fluoksetyna może powodować hipoglikemię, a jej odstawienie hiperglikemię - konieczna może być zmiana dawkowania insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych. Ze względu na ryzyko krwawień należy zachować ostrożność stosując leki z grupy SSRI u pacjentów przyjmujących jednocześnie doustne leki przeciwzakrzepowe, leki zaburzające czynność płytek krwi (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne takie jak klozapina, fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, NLPZ) czy inne leki mogące zwiększać ryzyko krwawień, jak też u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie. Podczas stosowania fluoksetyny zgłaszano przypadki rozszerzenia źrenic; dlatego też należy zachować ostrożność, przepisując fluoksetynę pacjentom ze zwiększonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym lub pacjentom, u których występuje ryzyko wystąpienia ostrego ataku jaskry z wąskim kątem przesączania. Jednoczesne stosowanie leków z grupy SSRI oraz ziołowych preparatów zawierających dziurawiec zwyczajny może nasilać działanie serotoninergiczne i powodować wystąpienie zespołu serotoninowego. W rzadkich przypadkach u pacjentów przyjmujących fluoksetynę wystąpić może tzw. zespół serotoninowy lub objawy przypominające złośliwy zespół neuroleptyczny; ryzyko to jest szczególnie duże, gdy fluoksetyna stosowana jest jednocześnie z lekami neuroleptycznymi lub lekami serotoninergicznymi (np. L-tryptofanem). W związku z tym, u pacjentów przyjmujących fluoksetynę, u których wystąpi zespół takich objawów, jak hipertermia, sztywność mięśni, drgawki kloniczne, niestabilność układu autonomicznego (mogąca przebiegać z szybkimi zmianami objawów czynności życiowych), zmiany stanu psychicznego (w tym wystąpienie stanu splątania, drażliwości i bardzo intensywnego pobudzenia), stan majaczeniowy, śpiączka należy odstawić fluoksetynę oraz rozpocząć leczenie objawowe. Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji. Pacjent powinien być ściśle monitorowany do momentu pojawienia się poprawy oraz we wczesnych etapach powrotu do zdrowia (zwiększone ryzyko samobójstwa). U pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia, szczególnie pacjentów w wieku poniżej 25 lat. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Preparat może być stosowany u dzieci i młodzieży w wieku od 8 do 18 lat jedynie w leczeniu epizodów dużej depresji o przebiegu umiarkowanym do ciężkiego i nie należy jej stosować w innych wskazaniach. W toku prób klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójstwa oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż u grupy, której podawano placebo. Jeśli, w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak jest długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania. W przypadku stwierdzenia opóźnienia któregokolwiek z parametrów, należy rozważyć skierowanie pacjenta do pediatry. W badaniach klinicznych z udziałem dzieci często zgłaszano występowanie stanów maniakalnych i hipomaniakalnych. Z tego powodu zaleca się regularne kontrolowanie pacjentów w kierunku występowania manii lub hipomanii. W przypadku wystąpienia u pacjenta fazy maniakalnej należy przerwać stosowanie fluoksetyny.

Reklama

Deprexetin - ciąża

Preparatu nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Wyniki badań epidemiologicznych sugerują, że stosowanie fluoksetyny podczas I trymestru ciąży zwiększa ryzyko wystąpienia wad układu krążenia oraz, że stosowanie SSRI w trakcie ciąży, szczególnie późnej, może zwiększać ryzyko wystąpienia przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodków (PPHN). Preparatu nie należy stosować w okresie karmienia piersią, gdyż fluoksetyna osiąga duże stężenia w mleku ludzkim. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały, że fluoksetyna może wpływać na jakość nasienia, wpływ ten jest przemijający. Dotychczas nie zaobserwowano wpływu na płodność u ludzi.

Reklama

Deprexetin - efekty uboczne

Bardzo często: bezsenność (w tym wczesne budzenie się rano, trudności z zasypianiem, trudność z kontynuowaniem snu po przebudzeniu), ból głowy, biegunka, nudności, zmęczenie (w tym astenia). Często: spadek apetytu (włączając anoreksję), lęk, niepokój ruchowy, nerwowość, napięcia, zaburzenia popędu płciowego (w tym obniżenie libido), nietypowe sny (w tym koszmary senne), zaburzenia uwagi, zawroty głowy, zaburzenia smaku, senność (w tym ospałość, uspokojenie), drżenie, niewyraźne widzenie, kołatanie serca, zaczerwienienie skóry twarzy lub innych części ciała, ziewanie, wymioty, niestrawność, suchość błony śluzowej jamy ustnej, świąd, pokrzywka, nadmierne pocenie się, wysypka (w tym rumień, wysypka złuszczająca, potówki, wysypka, wysypka rumieniowa, wysypka grudkowa, wysypka uogólniona, wysypka plamkowa, wysypka plamkowo-grudkowa, wysypka grudkowa, wysypka odropodobna, swędząca wysypka, wysypka pęcherzykowa, wysypka rumieniowa pępka), bóle stawów, częste oddawanie moczu, krwawienia z dróg rodnych (w tym krwotok z szyjki macicy, dysfunkcje macicy, krwawienia z macicy, krwotok z genitaliów, nieregularne krwawienia miesięczne, obfite krwawienia miesięczne, krwawienia poza cyklem, zbyt częste krwawienia miesięczne, krwotoki po menopauzie, krwotoki maciczne, krwotoki z pochwy), zaburzenia erekcji, zaburzenia ejakulacji, uczucie zdenerwowania, dreszcze, zmniejszenie masy ciała. Niezbyt często: zaburzenia koncentracji i procesu myślenia (np. depersonalizacja), podwyższony nastrój, euforia, zaburzenia orgazmu (w tym brak orgazmu), bruksizm, myśli i zachowania samobójcze, nadpobudliwość psychomotoryczna, dyskinezy, ataksja, zaburzenia równowagi, mioklonie, zaburzenia pamięci, rozszerzenie źrenic, szumy uszne, niedociśnienie, duszność, krwawienie z nosa, zaburzenia połykania, krwawienie z przewodu pokarmowego, łysienie, zwiększona skłonność do siniaków, zimne poty, drżenie mięśni, dysuria, zaburzenia seksualne, apatia, złe samopoczucie, uczucie zimna, uczucie gorąca. Rzadko: małopłytkowość, neutropenia, leukopenia, reakcje anafilaktyczne, choroba posurowicza, nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego, hiponatremia, omamy, reakcje maniakalne (hipomania, mania), pobudzenie, napady paniki, splątanie, jąkanie się, agresja, drgawki, akatyzja, zespół policzkowo-językowy, zespół serotoninowy, komorowe zaburzenia rytmu serca w tym torsade de pointes, wydłużenie odcinka QT w badaniu EKG, zapalenie naczyń, rozszerzenie naczyń krwionośnych, zapalenie krtani, zdarzenia płucne (w tym procesy zapalne o różnej etiologii i/lub zwłóknienia), ból przełyku, idiosynkratyczne zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, wybroczyny, nadwrażliwość na światło, plamica, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, zespół Lyella, ból mięśni, zatrzymanie moczu, zaburzenia oddawania moczu, mlekotok, hiperprolaktynemia, priapizm, krwawienia z błon śluzowych, zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie aktywności gammaglutamylotransferazy. Wyniki badań epidemiologicznych przeprowadzonych głównie wśród pacjentów w wieku 50 lat i więcej wskazują na zwiększone ryzyko złamań kości u pacjentów przyjmujących SSRI i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (mechanizm tego działania nie jest znany). Zaprzestanie stosowania fluoksetyny często prowadzi do wystąpienia objawów odstawiennych; do najczęściej zgłaszanych należą: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne marzenia senne), osłabienie (astenia), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie i bóle głowy. W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży przyjmujących leki przeciwdepresyjne częściej w porównaniu z grupą placebo obserwowano zachowania samobójcze (próby i myśli samobójcze) oraz wrogość. W badaniach klinicznych z udziałem dzieci zgłaszano występowanie stanów maniakalnych i hipomaniakalnych, co prowadziło w większości przypadków do przerwania leczenia (u tych pacjentów nie stwierdzono wcześniej epizodów manii lub hipomanii). Zgłaszano pojedyncze przypadki opóźnienia wzrostu podczas stosowania leku. W praktyce klinicznej zaobserwowano pojedyncze zdarzenia opóźnienia dojrzewania płciowego lub zaburzenia funkcji seksualnych. W badaniach klinicznych z udziałem dzieci leczenie fluoksetyną wiązało się ze zmniejszeniem aktywności fosfatazy zasadowej.

Deprexetin - interakcje

Preparatu nie należy stosować jednocześnie z inhibitorami MAO. U pacjentów stosujących jednocześnie leki z grupy SSRI oraz inhibitory MAO oraz u pacjentów, którzy wkrótce po odstawieniu SSRI, zaczęli przyjmować inhibitory MAO, opisywano przypadki ciężkich, niekiedy nawet prowadzących do śmierci reakcji. Należy zachować co najmniej 14-dniową przerwę pomiędzy podaniem pierwszej dawki fluoksetyny, a ostatnią dawką leku należącego do nieodwracalnych inhibitorów MAO. U niektórych pacjentów przyjmujących jednocześnie inhibitory MAO oraz leki z grupy SSRI występowały objawy przypominające zespół serotoninowy, który może przypominać lub być rozpoznawany jako złośliwy zespół neuroleptyczny (w takich przypadkach korzystne bywa zastosowanie cyproheptadyny lub dantrolenu). Objawy te obejmują: hipertermię, sztywność mięśni, drgawki kloniczne mięśni, niestabilność układu wegetatywnego (mogącą przebiegać z szybkimi zmianami objawów czynności życiowych), zmiany stanu psychicznego (w tym wystąpienie stanu splątania, drażliwości i bardzo intensywnego pobudzenia) mogące prowadzić do stanu majaczeniowego a nawet śpiączki. Z tego powodu jednoczesne stosowanie nieselektywnych inhibitorów MAO oraz leków z grupy SSRI (w tym fluoksetyny) jest przeciwwskazane. Przerwa między podaniem ostatniej dawki fluoksetyny a pierwszą dawką leku należącego do inhibitorów MAO powinna wynosić co najmniej 5 tyg., a w przypadku, gdy fluoksetyna stosowana była długotrwale i (lub) w dużych dawkach, należy rozważyć zastosowanie dłuższej przerwy. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie fluoksetyny z metoprololem ze względu na ryzyko nadmiernej bradykardii (z powodu zahamowania jego metabolizmu przez fluoksetynę). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania preparatu z: tamoksyfenem (ryzyko zmniejszenia jego skuteczności), alkoholem, inhibitorami MAO-A jak linezolid, chlorek metylotioniny (ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego), mekwitazyną (fluoksatyna hamuje jej metabolizm, co zwiększa ryzyko działań niepożądanych takich jak wydłużenie odstępu QT). Ostrożnie stosować z: fenytoiną (obserwowano zmiany jej stężenia we krwi podczas jednoczesnego stosowania z fluoksetyną, w niektórych przypadkach występowały objawy toksyczności), lekami o działaniu serotoninergicznym jak lit, tramadol, tryptany, tryptofan, selegilina (IMAO-B), dziurawiec zwyczajny (ryzyko zespołu seretoninowego), produktami leczniczymi, które wydłużają odstęp QT (nie można wykluczyć działania addycyjnego fluoksetyny i tych leków), takimi jak: leki przeciwarytmiczne klasy IA i III, przeciwpsychotyczne (np. pochodne fenotiazyny, pimozyd, haloperydol), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, niektóre leki przeciwbakteryjne (np. sparfloksacyna, moksyfloksacyna, erytromycyna podawana dożylnie, pentamidyna), leki przeciwmalaryczne, szczególnie halofantryna, niektóre leki przeciwhistaminowe (astemizol, mizolastyna). Jednoczesne stosowanie z lekami wpływającymi na krzepnięcie krwi (doustne leki przeciwzakrzepowe niezależnie od ich mechanizmu działania, leki przeciwpłytkowe, w tym kwas acetylosalicylowy i NLPZ) zwiększa ryzyko krwawień. Zgłaszano pojedyncze przypadki zmniejszenia działania przeciwdepresyjnego fluoksetyny u pacjentów stosujących jednocześnie cyproheptadynę. Jednoczesne stosowanie fluoksetyny z lekami powodującymi hiponatremię (np. diuretykami, dezmopresyną, karbamazepiną i okskarbazepiną) może zwiększać ryzyko wystąpienia hiponatremii. Drgawki są działaniem niepożądanym fluoksetyny. Jednoczesne stosowanie fluoksetyny z lekami obniżającymi próg drgawkowy (np. trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, innymi lekami z grupy SSRI, pochodnymi fenotiazyny, pochodnymi butyrofenonu, meflochiną, chlorochiną, bupropionem, tramadolem) może zwiększać ryzyko wystąpienia drgawek. Fluoksetyna jest silnym inhibitorem enzymu CYP2D6, dlatego też jednoczesne stosowanie leków metabolizowanych przez ten sam układ enzymatyczny może prowadzić do interakcji, szczególnie z tymi lekami, które mają wąski indeks terapeutyczny (takie jak flekainid, propafenon i nebiwolol) oraz tymi, które wymagają stopniowego dostosowywania dawki, a także z atomoksetyną, karbamazepiną, trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi i rysperydonem. Stosowanie tych leków z fluoksetyną należy rozpocząć od najmniejszych dawek lub dawki wcześniej stosowane odpowiednio zmniejszyć. Podobnie należy postąpić, jeżeli pacjent przyjmował fluoksetynę w ciągu poprzednich 5 tygodni.

Deprexetin - dawkowanie

Doustnie. Dorośli i pacjenci w podeszłym wieku. Epizody dużej depresji. Zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. Należy ocenić skuteczność dawki i jeśli to konieczne odpowiednio ją dostosować w ciągu 3 do 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia, a następnie według oceny klinicznej. U niektórych pacjentów, którzy nie reagują na dawkę 20 mg, można ją stopniowo zwiększać do maksymalnej dawki 60 mg, chociaż w przypadku stosowania większych dawek częstość występowania działań niepożądanych może być większa. Dostosowanie dawkowania powinno odbywać się stopniowo, w zależności od stanu klinicznego indywidualnego pacjenta tak, aby otrzymywał on najmniejszą skuteczną dawkę. Pacjenci z depresją powinni być leczeni wystarczająco długo, przez co najmniej 6 mies., co ma na celu zapewnienie, że objawy ustąpiły. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Zalecana dawka dobowa wynosi od 20 mg. Jeżeli po 2 tyg. odpowiedź na 20 mg jest niewystarczająca, u niektórych pacjentów dawkę można zwiększać stopniowo do dawki maksymalnej 60 mg, choć w przypadku stosowania większych dawek częstość występowania działań niepożądanych może być większa. Jeżeli nie obserwuje się poprawy w ciągu 10 tyg., należy ponownie rozważyć zasadność leczenia fluoksetyną. W przypadku korzystnej odpowiedzi terapeutycznej, leczenie można kontynuować w dawce dostosowanej do indywidualnych potrzeb pacjenta. Mimo braku systematycznych badań pozwalających odpowiedzieć na pytanie, jak długo należy stosować leczenie fluoksetyną, ze względu na przewlekły charakter zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych uzasadniona wydaje się kontynuacja leczenia ponad 10 tyg. Dostosowanie dawki należy przeprowadzać ostrożnie, indywidualnie u każdego pacjenta, starając się utrzymać najmniejszą dawkę skuteczną. Należy okresowo oceniać konieczność dalszego leczenia. Niektórzy lekarze zalecają równoczesne stosowanie psychoterapii behawioralnej u pacjentów, którzy dobrze reagują na leczenie farmakologiczne. Nie wykazano długotrwałej skuteczność (ponad 24 tyg.) w przypadku zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych. Bulimia. Zalecana dawka dobowa wynosi 60 mg. Nie wykazano długotrwałej skuteczności (powyżej 3 mies.) w leczeniu żarłoczności psychicznej. Wszystkie wskazania. Zalecaną dawkę można zwiększyć lub zmniejszyć. Zastosowanie dawek większych niż 80 mg na dobę nie zostało poddane systematycznej ocenie. Dzieci i młodzież od 8 lat (z epizodem depresji umiarkowanym do ciężkiego). Leczenie należy rozpoczynać pod nadzorem specjalisty, który powinien je także monitorować. Dawka początkowa wynosi 10 mg na dobę, podawane jako 2,5 ml fluoksetyny w postaci płynnej. Dawkę należy dostosowywać ostrożnie, indywidualnie u każdego pacjenta, starając się utrzymać najmniejszą skuteczną dawkę. Po 1-2 tyg. leczenia dawkę można zwiększyć do 20 mg na dobę. Doświadczenie z badań klinicznych dotyczące dawek większych niż 20 mg jest minimalne. Niewiele jest też danych na temat stosowania fluoksetyny przez okres dłuższy niż 9 tyg. Dzieci o małej masie ciała- z powodu większego stężenia w osoczu można uzyskać efekt terapeutyczny stosując mniejsze dawki. U pacjentów w wieku dziecięcym, którzy odpowiadają na leczenie, po 6 mies. należy ponownie ocenić konieczność kontynuacji leczenia. Jeżeli po 9 tyg. nie występuje porządany efekt kliniczny, należy ponownie rozważyć zasadność leczenia. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku przy zwiększaniu dawki zalecane jest zachowanie ostrożności, a dawka dobowa nie powinna na ogół przekraczać 40 mg. Maksymalna zalecana dawka wynosi 60 mg na dobę. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki, które potencjalnie mogą wchodzić w interakcje z fluoksetyną, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub częstości podawania leku (np. 20 mg co drugi dzień). Odstawianie leku. Należy unikać nagłego zaprzestania leczenia. Zakończenie terapii fluoksetyną powinno odbywać się poprzez stopniowe zmniejszanie dawki przez okres co najmniej 1 do 2 tyg. Jeżeli pojawią się niemożliwe do tolerowania objawy po zmniejszeniu dawki lub podczas odstawiania leku, wówczas można rozważyć zastosowanie poprzednio zaleconej dawki. Następnie lekarz może kontynuować zmniejszanie dawki, lecz w sposób bardziej stopniowy. Sposób podania. Fluoksetynę można podawać w dawce pojedynczej lub w dawkach podzielonych, podczas posiłku lub między posiłkami. Po przerwaniu leczenia substancja czynna leku pozostaje obecna w organizmie przez kilka tygodni. Należy o tym pamiętać rozpoczynając lub kończąc leczenie.

Deprexetin - uwagi

Lek może upośledzać ocenę sytuacji i możliwość wykonywania złożonych czynności - pacjenci nie powinni prowadzić pojazdów mechanicznych ani obsługiwać urządzeń mechanicznych w ruchu do czasu upewnienia się, że zdolności te nie uległy zaburzeniu. W trakcie terapii pacjenci nie powinni pić alkoholu.