Skład leku Dexilant
1 kaps. o zmodyfikowanym uwalnianiu zawiera 30 mg lub 60 mg dekslanzoprazolu. Kapsułki zawierają sacharozę.
Reklama
Działanie leku Dexilant
Inhibitor pompy protonowej. Dekslanzoprazol jest R-enancjomerem lanzoprazolu. Hamuje ostatnią fazę wytwarzania kwasu solnego poprzez zahamowanie aktywności ATP-azy H+/K+ w komórkach okładzinowych żołądka.
Proces jest odwracalny i zależny od dawki, dotyczy podstawowego, jak i stymulowanego wydzielania kwasu żołądkowego. Dekslanzoprazol gromadzi się w komórkach okładzinowych, staje się aktywny w ich kwaśnym środowisku, reaguje z grupą sulfhydrylową ATP-azy H+/K+, powodując zahamowanie aktywności enzymu.
Postać farmaceutyczna preparatu oparta jest na technologii podwójnego opóźnionego uwalniania, zapewniającej profil stężenia dekslanzoprazolu w osoczu z dwoma wyraźnymi szczytami: pierwszy występuje 1-2 h po podaniu, a drugi w ciągu 4-5 h. Stopień wiązania dekslanzoprazolu z białkami osocza wynosi ok.97%. Metabolizowany jest przez głównie izoenzymy CYP2C19 i CYP3A4 oraz wydalany w postaci metabolitów z moczem i kałem.
Reklama
Wskazanie do stosowania Dexilantu
Lek wskazany jest do stosowania u dorosłych i młodzieży od 12 do 17 lat. Leczenie nadżerkowaego refluksowego zapalenia przełyku. Leczenie podtrzymujące nadżerkowaego refluksowego zapalenia przełyku i zgagi. Krótkotrwałe leczenie zgagi i zarzucania kwasu żołądkowego związanego z nienadżerkową objawową postacią choroby refluksowej przełyku (GERD).
Reklama
Przeciwwskazania do stosowania Dexilantu
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Ostrzeżenia przed stosowaniem leku Dexilant
Przed zastosowaniem preparatu należy wykluczyć obecność złośliwego nowotworu żołądka, ponieważ dekslanzoprazol może maskować jego objawy i opóźnić rozpoznanie. Nie zaleca się jednoczesnego podawania dekslanzoprazolu z inhibitorami proteazy wirusa HIV, których wchłanianie zależy od kwaśnego pH w żołądku, takimi jak atazanawir lub nelfinawir gdyż może to znacząco zmniejszyć ich biodostępność.
Ostrożnie stosować u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Nie zaleca się stosowania dekslanzoprazolu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Zmniejszona kwaśność soku żołądkowego z jakiegokolwiek powodu, w tym również z powodu stosowania inhibitorów pompy protonowej (PPI), takich jak dekslanzoprazol, prowadzi do zwiększenia w żołądku liczby bakterii normalnie występujących w przewodzie pokarmowym.
Leczenie PPI może nieznacznie zwiększyć ryzyko zakażenia przewodu pokarmowego takimi drobnoustrojami, jak: SalmonellaCampylobacter, Clostridium difficile.
Z powodu ograniczonej liczby danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania preparatu u pacjentów leczonych dłużej niż rok, należy przeprowadzać regularne analizy skuteczności leczenia i dokładną ocenę stosunku korzyści do ryzyka.
U pacjentów leczonych PPI przez co najmniej 3 miesiące oraz u większości pacjentów przyjmujących PPI przez rok odnotowano przypadki wstępowania ciężkiej hipomagnezemii. Mogą występować ciężkie objawy hipomagnezemii, takie jak zmęczenie, tężyczka, majaczenie, drgawki, zawroty głowy oraz arytmie komorowe, jednakże mogą one rozpocząć się niepostrzeżenie i pozostać niezauważone.
U większości pacjentów dotkniętych chorobą hipomagnezemia ustępowała po uzupełnieniu niedoborów magnezu i odstawieniu PPI. U pacjentów, u których przypuszcza się, że leczenie będzie długotrwałe lub przyjmujących PPI łącznie z digoksyną lub innymi lekami, które mogą wywołać hipomagnezemię (np. diuretyki), należy rozważyć oznaczenie stężenia magnezu we krwi przed rozpoczęciem leczenia oraz okresowe pomiary w trakcie leczenia.
Dekslanzoprazol, tak jak i inne leki hamujące wydzielanie kwasu solnego, może zmniejszać wchłanianie witaminy B12 (cyjanokobalaminy) - jest to spowodowane niedoborem kwasu solnego w soku żołądkowym lub bezkwaśnością soku żołądkowego. Należy to uwzględnić w trakcie długotrwałego leczenia pacjentów z niedoborem witaminy B12 oraz obciążonych czynnikami ryzyka zaburzonego jej wchłaniania lub jeśli wystąpią objawy kliniczne.
U pacjentów przyjmujących lanzoprazol zaobserwowano bardzo rzadkie przypadki zapalenia okrężnicy. Można oczekiwać wystąpienia podobnych efektów podczas stosowania dekslanzoprazolu.
W związku z tym, w przypadku wystąpienia ciężkiej i (lub) utrzymującej się biegunki, należy rozważyć przerwanie leczenia. Stosowanie PPI, zwłaszcza przyjmowanych w dużych dawkach oraz w długoterminowej terapii (> rok) może nieznacznie zwiększyć ryzyko złamań kości biodrowej, kości nadgarstka lub kręgosłupa, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku lub u osób z innymi czynnikami ryzyka; PPI mogą zwiększać ogólne ryzyko złamań o 10-40%.
Wzrost ryzyka może być spowodowany również innymi czynnikami. Pacjenci z ryzykiem wystąpienia osteoporozy powinni być leczeni zgodnie z obowiązującymi wytycznymi klinicznymi w celu zapewnienia przyjmowania odpowiedniej dawki witaminy D i wapnia.
U niektórych pacjentów zaobserwowano, że równoczesne stosowanie metotreksatu z PPI prowadziło do zwiększenia stężenia metotreksatu, dlatego też u pacjentów przyjmujących duże dawki metotreksatu należy rozważyć czasowe przerwanie stosowania dekslanzoprazolu.
Stosowanie inhibitorów pompy protonowej jest związane ze sporadycznym występowaniem podostrej postaci skórnej tocznia rumieniowatego (SCLE). Jeśli pojawią się zmiany skórne, zwłaszcza w miejscach narażonych na działanie promieni słonecznych, z jednoczesnym bólem stawów, pacjent powinien niezwłocznie poszukać pomocy medycznej a lekarz powinien rozważyć możliwość przerwania stosowania preparatu. Wystąpienie SCLE w wyniku wcześniejszego leczenia inhibitorem pompy protonowej może zwiększyć ryzyko SCLE w wyniku leczenia innymi inhibitorami pompy protonowej.
Lek może powodować zwiększenie stężenia chromatograniny A (CgA) i w ten sposób zakłócać badania wykrywające obecność guzów neuroendokrynnych. Aby tego uniknąć, należy przerwać leczenie preparatem na co najmniej 5 dni przed pomiarem stężenia CgA. Jeżeli po pomiarze wstępnym wartości stężenia CgA i gastryny nadal wykraczają poza zakres referencyjny, pomiary należy powtórzyć po 14 dniach od zaprzestania leczenia inhibitorami pompy protonowej.
Ze względu na zawartość sacharozy, pacjenci z dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni przyjmować tego preparatu.
Reklama
Dexilant a ciąża
Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania dekslanzoprazolu u kobiet w okresie ciąży. W celu zachowania ostrożności należy unikać stosowania preparatu w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy dekslanzoprazol przenika do mleka ludzkiego; przenika do mleka zwierząt. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/niemowląt.
Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią lub przerwać podawanie preparatu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. W badaniach na zwierzętach nie wykazano zaburzeń płodności po podaniu lanzoprazolu. Można oczekiwać podobnych wyników dla dekslanzoprazolu.
Reklama
Efekty uboczne stosowania Dexilantu
- Często: ból głowy, biegunka, bóle brzucha, nudności, dyskomfort w jamie brzusznej, wzdęcia, zaparcia, polipy dna żołądka (łagodne).
- Niezbyt często: złamania kości biodrowej, kości nadgarstka lub kręgosłupa, bezsenność, depresja, zawroty głowy, zaburzenia smaku, nadciśnienie tętnicze, uderzenia gorąca, kaszel, wymioty, suchość w jamie ustnej, nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby, pokrzywka, świąd, wysypka, astenia, zaburzenia łaknienia.
- Rzadko: omamy słuchowe, drgawki, parestezje, zaburzenia widzenia, zawroty głowy, kandydoza.
- Częstość nieznana: autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna, idiopatyczna plamica małopłytkowa, reakcje anafilaktyczne, reakcje nadwrażliwości, wstrząs anafilaktyczny, hipomagnezemia, omamy wzrokowe, nieostre widzenie, głuchota, polekowe zapalenie wątroby, podostra postać skórna tocznia rumieniowatego, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka.
Reakcje nadwrażliwości były częściej obserwowane u kobiet. Profil bezpieczeństwa u młodzieży jest taki sam jak u dorosłych. Jedynym działaniem niepożądanym występującym u więcej niż jednego pacjenta był ból brzucha. Inne działania niepożądane obejmowały biegunkę, pokrzywkę, suchość w ustach i ból głowy, u poszczególnych pacjentów wystąpiło odpowiednio tylko jedno z wymienionych działań niepożądanych.
Interakcje Dexilantu z innymi lekami
Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych. Wykazano, że w metabolizmie dekslanzoprazolu biorą udział cytochromy CYP2C19 i CYP3A4. Inhibitory CYP2C19 (takie jak fluwoksamina) mogą zwiększyć ogólnoustrojową ekspozycję na dekslanzoprazol.
Induktory CYP2C19 i CYP3A4, takie jak ryfampicyna i preparaty zawierające ziele dziurawca mogą zmniejszyć stężenie dekslanzoprazolu w osoczu. Sukralfat/leki zobojętniające kwas solny w żołądku mogą zmniejszać dostępność biologiczną dekslanzoprazolu - dekslanzoprazol należy przyjmować co najmniej 1 h po przyjęciu tych leków. Dekslanzoprazol może zaburzać wchłanianie leków, których dostępność biologiczna zależy od pH soku żołądkowego.
Nie zaleca się jednoczesnego podawania dekslanzoprazolu z inhibitorami proteazy wirusa HIV, których wchłanianie zależy od kwaśnego pH w żołądku, takimi jak atazanawir lub nelfinawir gdyż może to znacząco zmniejszyć ich biodostępność. Ponieważ stosowanie dekslanzoprazolu może prowadzić do zmniejszenia stężenia ketokonazolu, itrakonazolu i erlotynibu do stężenia subterapeutycznego, należy unikać skojarzonego stosowania tych leków.
Jednoczesne podawanie dekslanzoprazolu i digoksyny może powodować zwiększenie stężenia digoksyny w osoczu – podczas jednoczesnego stosowania należy kontrolować stężenie digoksyny w osoczu, a na początku i pod koniec leczenia dekslanzoprazolem w razie konieczności dostosować dawkę digoksyny.
W badaniach in vitro wykazano, że dekslanzoprazol najprawdopodobniej nie ma działania hamującego izoenzymy CYP: 1A1, 1A2, 2A6, 2B6, 2C8, 2C9, 2D6, 2E1 i 3A4. W związku z tym nie oczekuje się występowania klinicznie istotnych interakcji z lekami metabolizowanymi przez te izoenzymy CYP. W badaniach in vivo wykazano, że dekslanzoprazol nie ma wpływu na farmakokinetykę podawanej jednocześnie fenytoiny (substrat CYP2C9) ani teofiliny (substrat CYP1A2).
Badania in vitro wykazały, że dekslanzoprazol może teoretycznie hamować CYP2C19, jednak badanie in vivo obejmujące głównie pacjentów z intensywnym i średnim metabolizmem przez CYP2C19 wykazało, że dekslanzoprazol nie ma wpływu na farmakokinetykę diazepamu (substrat CYP2C19).
Jednoczesne podawanie z dekslanzoprazolem może zwiększyć stężenie takrolimusu (substratu izoenzymu CYP3A i glikoproteiny P) w osoczu, zwłaszcza u biorców przeszczepu ze średnim i wolnym metabolizmem przez CYP2C19. Zaleca się kontrolowanie stężenia takrolimusu w osoczu w momencie rozpoczęcia i zakończenia jednoczesnego leczenia dekslanzoprazolem.
Obserwowano zwiększenie wartości INR i wydłużenia czasu protrombinowego u pacjentów stosujących jednocześnie PPI i warfarynę; konieczne może być monitorowanie pacjentów leczonych podczas jednoczesnego stosowania pod kątem zwiększenia wartości INR i czasu protrombinowego, zwłaszcza w przypadku rozpoczęcia lub zakończenia podawania jednego z tych leków.
Nie ma konieczności modyfikacji dawki klopidogrelu przy jednoczesnym podawaniu z dekslanzoprazolem w zarejestrowanej dawce. Jednoczesne podawanie PPI oraz metotreksatu (przede wszystkim w dużych dawkach) mogą spowodować długotrwałe zwiększenie stężenia metotreksatu i (lub) jego metabolitu hydroksymetotreksatu w surowicy, co może prowadzić do toksyczności metotreksatu, dlatego u pacjentów, u których stosowane są duże dawki metotreksatu należy rozważyć tymczasowe przerwanie leczenia dekslanzoprazolem.
W warunkach in vitro obserwowano zahamowanie przez lanzoprazol aktywności białka transportowego, glikoproteiny P (P-gp). Można oczekiwać wystąpienia podobnych efektów przy stosowaniu dekslanzoprazolu. Znaczenie kliniczne tej obserwacji jest nieznane. Nie wykazano klinicznie znaczących interakcji pomiędzy dekslanzoprazolem a niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, chociaż nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji.
Dawkowanie leku Dexilant
Doustnie.
Leczenie nadżerkowego refluksowego zapalenia przełyku.
Dorośli i młodzież w wieku od 12 do 17 lat: zalecana dawka wynosi 60 mg raz na dobę przez 4 tyg.
W przypadku pacjentów, u których w okresie tym nie dojdzie do pełnego wyleczenia, leczenie może być kontynuowane w tej samej dawce przez kolejne 4 tyg.
Leczenie podtrzymujące nadżerkowego refluksowego zapalenia przełyku i zgagi.
Dorośli: u pacjentów, u których konieczne jest długotrwałe zahamowanie wydzielania kwasu solnego w żołądku zalecana dawka wynosi 30 mg raz na dobę przez okres do 6 miesięcy.
Młodzież w wieku od 12 do 17 lat: zalecana dawka wynosi 30 mg raz na dobę. Nie można określić okresu leczenia na podstawie aktualnie dostępnych danych. Decyzja należy do lekarza po indywidualnym rozpatrzeniu każdego przypadku.
Nienadżerkowa objawowa postać choroby refluksowej przełyku (GERD).
Dorośli i młodzież w wieku od 12 do 17 lat: zalecana dawka wynosi 30 mg raz na dobę przez okres do 4 tyg.
Szczególne grupy pacjentów: z uwagi na zmniejszony klirens dekslanzoprazolu u pacjentów w podeszłym wieku konieczne może być dostosowanie dawki w zależności od indywidualnych potrzeb; nie należy stosować dawki dobowej większej niż 60 mg, jeśli nie istnieją istotne wskazania kliniczne.
Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy objąć regularną obserwacją; należy rozważyć zastosowanie maksymalnej dawki dobowej 30 mg. Nie zaleca się stosowania dekslanzoprazolu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (nie przeprowadzono badań).
Nie określono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania preparatu u dzieci poniżej 12 lat (brak dostępnych danych). Należy unikać leczenia małych dzieci <1 rż., ponieważ dostępne dane nie wykazały korzystnego wpływu na leczenie choroby refluksowej przełyku.
Sposób podania:
Kapsułki należy połykać w całości, popijając płynem, niezależnie od posiłku. Kapsułki można otworzyć, a granulki wymieszać z łyżką przecieru jabłkowego. Lek należy podać natychmiast po zmieszaniu. Nie należy ssać ani rozgryzać granulek.
Podczas leczenia mogą wystąpić zawroty głowy, zaburzenia widzenia i senność, przez co zdolność reakcji może być zmniejszona.
